[Warhammer] Wewnętrzny Wróg - Strona 106

Hakon · 08-08-2018, 14:25

Kompani pomysł podchwycili i chwilę później już list był gotowy. Ruszyli uliczkami prowadzeni przez gońca by przekazać go czarnoksiężnikowi, który rzucił klątwę na Zinggera lecz nie zdążyli.
- Eh. Nie zdążyliśmy, ale może w mieście mają jakąś komórkę. Musimy bacznie się rozglądać czy nas ktoś nie obserwuje posiadający coś purpurowego.- Przedstawił propozycję między haustami powietrza, które brał po wyczerpującym biegu.

- Trzeba się stąd zmywać czym prędzej. Na tych purpurowych nie możemy liczyć a musimy do obserwatorium się dostać przed Etelką.- podjął temat gdy wrócili do oberży.
- Zróbmy zakupy i płyńmy bo czuję, że czasu mało.- Dodał po chwili.

hen_cerbin · 08-08-2018, 21:04

Lothar nawet się nie zdziwił. Akcja kultystów czy kim tam byli wyglądała na zaplanowaną.
Szlachcic zgodził się z magiem. Przy okazji zakupów towarów na sprzedaż (pamiętał też o rękawicach dla Bernhardta) poszukał też kupców na bibeloty, książki (choć te najpierw dał do przejrzenia Wolfgangowi, by przez przypadek nie oferować czegoś co mag chciałby zachować dla siebie lub jakichś ksiąg o nekromancji i czarnej magii - nie chciał mieć jeszcze Inkwizycji na głowie) i inne klamoty z rezydencji Etelki.

kymil · 09-08-2018, 11:07

Doręczenie listu spełzło na niczym. Purpuraci zniknęli tak prędko, jak się pojawili.

- Ech, psi los - zaklął Bernhardt pocierając nerwowo purpurowe dłonie. - Żeby to paskudztwo nie rozlazło się mi dalej po ciele. Cholerni kultyści...

Z wdzięcznością przyjął rękawiczki od Lothara Essinga.

- Na razie wystarczy, ale chciałbym żeby to zniknęło. Musimy stąd prysnąć, jaki prawi Wolfgang, czym prędzej. Zakupów nie mam zamiaru robić, nie będę wystawiał się na publiczny widok. Co za dużo to nie zdrowo. Kastor Lieberung mi namieszał w życiorysie nie powiem. Pospieszajmy.

xeper · 10-08-2018, 21:48

W stajni pracownicy nie znali planów mężczyzn, którzy niedawno wyjechali. Jedyne co znali, to kierunek, w którym się udali. Była to droga do Altdorfu, a stamtąd można się było udać wszędzie, jednak w świetle listu jaki otrzymał Zingger, prawdopodobnym celem było Middenheim...

Lothar niezrażony incydentem z tajemniczym magiem zmieniającym kolor skóry swoich ofiar zabrał się za poszukiwanie chętnych na klamoty, jakie drużyna zdobyła w wieży Etelki. Po przeglądnięciu książek okazało się, że wszystkie nadają się na sprzedaż i po jakimś czasie zasiliły bibliotekę miejskiego radnego Bluchnera. Wypchany miś trafił do mieszkającego pod miastem hrabiego Jorgena von Stumpa, u którego von Essing po przeprowadzeniu transakcji zjadł wystawną kolację i usłyszał niezliczoną ilość plotek z okolicy. Skrzynia Etelki wypełniona wszelkiego rodzaju kosztownymi sprzętami również znalazła nabywcę, a raczej nabywców, gdyż kupili ją członkowie Cechu Piekarzy z Kemperbadu.

W odpowiedzi na ogłoszenie Lotara, że ma pustą ładownię na łodzi i planuje podróż w dół rzeki zgłosiło się kilku kupców. Jego wybór padł na niejakiego Eusebiusa Glinka, od którego kupił kilkadziesiąt beczułek raczej pośledniego wina. Za całość zapłacił niecałe pięćset koron. Gdy towar znalazł się na barce, wypłynęli.

Celem był semafor, który odwiedzili już wcześniej. Śpiesząc się w pogoni za Etelką Herzen nie zawijali nawet do zamku Wittgenstein, i tak mając przeczucie, że już wkrótce ich stopy dotkną gruntu przeklętej baronii. Przepływając w pobliżu mrocznych, górujących nad rzeką murów i wieżyc, na których powiewały chorągwie, Lothar w końcu je skojarzył. Były dokładnie takie same, jak te, które widział na obrazach w podziemiach krasnoludzkiej maszynerii.

I w końcu po kilku dniach dotarli do wieży sygnalizacyjnej. Od ostatniej wizyty sporo się zmieniło. Konstrukcja została już ukończona. Rusztowania zniknęły. Na szczycie wieży, na drewnianych ramach sterczały kolorowe flagi, przygotowane do nadawania sygnałów. Nieco niżej w ścianie budynku widać było pokaźną okiennicę, za którą znajdowało się lustro i palenisko, przeznaczone do nadawania w nocy. Jednak semafor wyglądał na opuszczony. Z części mieszkalnej nie dobiegały żadne odgłosy, z komina nie unosił się dym, ani nie było widać żadnych świateł. Przy podeście wychodzącym w wodę było pusto. Wolno podpłynęli i zacumowali. Gdzieś na górze, na skarpie zarżał koń.

kymil · 12-08-2018, 10:24

Podczas podróży rzeką Zingger poukładał sobie w głowie wydarzenia ostatnich dni. Był poszukiwany przez kultystów. Pieniędzy nie miał tyle, żeby zwrócić im dług, którego nie zaciągnął. Trzeba było na razie zejść ze sceny i nie afiszować się swoją facjatą. Jak na złość, purpura z dłoni za nic nie chciała zejść, mimo że szorował ręce w zimnym nurcie wody raz po raz. W końcu przestał.
- Wszak to nie farba, tylko klątwa - zrugał sam siebie Bernhardt.

Niemal z radością powitał pojawienie się semafora. Niestety nikt ich nie witał, poza rżeniem konia w oddali.

- Diabli nadali takie powitanie - skwitował wyciągając sztylet zza pasa. - Trzeba się rozejrzeć, tylko spokojnie i uważnie - zlustrował okolice wieży i pobliskich zabudowań. Wciągnął w nozdrza zapach rzeki i lasu.
- Nic to, jeśli są konno to ludzie. Pytanie swoi czy nieswoi?

**Kerm** · 12-08-2018, 14:28

Interesy to miały do siebie, że trzeba było o nie dbać - co, niestety, owocowało pewnymi stratami czasowymi. Ale za to przynosiły (zazwyczaj) zyski w brzęczącej monecie.
Widać było, iż powiedzenie "czas to pieniądz" zawiera w sobie nieco prawdy...

Podróż rzeką była nieco mniej przyjemna, niż ostatnio.
Konieczność pośpiechu, brak Dorotki, dłonie Bernhardta - same minusy.

- Wszyscy w okolicy zauważyli, że przypłynęliśmy - powiedział. - Typowa wada naszego wygodnego transportu. A ci konni to zapewne nikt przyjazny - dodał. - Tego w każdym razie można się spodziewać po ostatnich spotkaniach. W każdym razie trzeba się przekonać, kto to, zanim wejdziemy do semafora. Oczywiście z zachowaniem pewnej ostrożności.

hen_cerbin · 12-08-2018, 15:03

Kupiec musi być pragmatyczny i choć szlachetniejsza (albo bardziej porywcza) część duszy Lothara chciała ścigać kultystów, wiedział on, że z purpurowymi dłońmi kamrata niewiele zdziała (poza ukryciem ich pod rękawiczkami). Za to z zalegającym w ładowni ładunkiem - i owszem. Mimo pośpiechu zdołał się tym zająć i nawet spędzić przyjemny wieczór z członkami jego klasy społecznej przy kolacji, na plotkach i piciu doskonałego wina. Lecz ładownię zapełnił nieco mniej szlachetnym trunkiem.

***

Przepływając obok zamku Lothar zauważył, że ród astronoma z ruin zapewne nadal mieszka w okolicy. Sądząc z tego, że zajmował się bardzo nielegalnymi rzeczami, a zamek stoi jak stał i jest nadal w posiadaniu tego rodu, muszą być nieźli w ukrywaniu skandali. Przecież karą za badania nad nekromancją czy spaczeniem jest śmierć, a nawet jeśli urzędnicy Imperium mogli bać się oskarżać ważnego szlachcica, to Inkwizycja powinna ich spalić już dawno temu... Podzielił się swoimi przemyśleniami z resztą.

***

- Krasnoludy, które tu były raczej na koniach nie jeżdżą. A sądząc po tym, czyje te ziemie są, jeźdźcy mogą nie być zbyt przyjaźni dla tych, co chcą szukać czegoś w tej wieży - wyraził swoje zdanie Lothar.
- Trzeba to sprawdzić. I ostrożność zaiste jest wskazana - zgodził się z tym, co mówił Axel. Ale jeśli już i tak zostali zauważeni, nie było sensu się ukrywać. Ale na wszelki wypadek stał blisko dającej pewną osłonę burty.
- Ahoj, tam na skarpie! Kogo to mamy przyjemność spotkać? - zapytał.

Hakon · 12-08-2018, 23:38

Wolfgang postanowił ustalić co w Etelki rzeczach może się przydać a i także chciał księgozbioru się przyjrzeć. Efektem było sprzedanie wszystkiego a on sam mógł poobserwować niebo szukając wskazówek.

Rżenie konia a także nieobecność nikogo w wieży Techlera zaniepokoiło.
Nie zdążył jednak nic powiedzieć gdy Lothar zawołał a mag pokiwał tylko głową.
- A jeśli to Etelka i jej wyprawa?- Zapytał cicho i dał znać Axelowi by ukrył się w pobliskich krzakach by ich ubezpieczał.
Sam mag skupił się i Drugie proroctwo Amul zamierzał wyczarować a następnie jeśli czas pozwoli czarem "wyczucie niebezpieczeństwa" wzmocnić swoją czujność.

xeper · 14-08-2018, 08:14

Na wołanie Lothara nikt nie odpowiedział. Wokoło panowała złowróżbna cisza. Wolfgangowi, który użył jednego ze sprawdzonych w takich sytuacjach czarów, od razu stało się wiadomym, że w semaforze albo w jego pobliżu czai się jakieś niebezpieczeństwo. Szkoda, że zaklęcie nie precyzowało jakie…

Po zejściu z barki awanturnicy podeszli pod wieżę sygnalizacyjną. W miejscu, gdzie ostatnio stały baraki krasnoludzkiej ekipy budującej semafor, teraz widniały tylko placki wyrównanej i zagrabionej ziemi. Podobnie było tam, gdzie znajdował się skład materiałów budowlanych. Pochylnia wiodąca na szczyt starego budynku, w którym mieściła się tajemna siedziba von Wittgensteina, na której stał gmach sygnalizatora zaopatrzona była w barierkę. Do tej barierki ktoś przywiązał dwa objuczone pakunkami konie.

**Kerm** · 14-08-2018, 09:33

Axel nie był pewien, czy nagle ktoś zrezygnował lub odłożył w czasie ciekawą ideę przekazywania informacji za pomocą semaforów, czy może obsługa tegoż semafora nie dotarła na miejsce... lub też przytrafił się jej jakiś nagły wypadek. W sumie nie było to ważne - skoro Wolfgang twierdził, że w okolicy tkwiło jakieś niebezpieczeństwo, to z pewnością tak było. Dlatego też Axel szedł ostrożnie, z bronią gotową do strzału rozglądając się na wszystkie strony.
Okazało się, że jak na razie jedynymi żywymi istotami były dwa konie.

- Sprawdzę, co mają w jukach - powiedział cicho. - Może się dowiemy, któż to odwiedził semafor. Może sama Estelka?

W to ostatnie niezbyt wierzył, ale lepiej było przygotować się na najgorsze.

08-08-2018, 14:25	#1051
Hakon Reputacja: 1	Kompani pomysł podchwycili i chwilę później już list był gotowy. Ruszyli uliczkami prowadzeni przez gońca by przekazać go czarnoksiężnikowi, który rzucił klątwę na Zinggera lecz nie zdążyli. - Eh. Nie zdążyliśmy, ale może w mieście mają jakąś komórkę. Musimy bacznie się rozglądać czy nas ktoś nie obserwuje posiadający coś purpurowego.- Przedstawił propozycję między haustami powietrza, które brał po wyczerpującym biegu. - Trzeba się stąd zmywać czym prędzej. Na tych purpurowych nie możemy liczyć a musimy do obserwatorium się dostać przed Etelką.- podjął temat gdy wrócili do oberży. - Zróbmy zakupy i płyńmy bo czuję, że czasu mało.- Dodał po chwili.

08-08-2018, 21:04	#1052
hen_cerbin Reputacja: 1	Lothar nawet się nie zdziwił. Akcja kultystów czy kim tam byli wyglądała na zaplanowaną. Szlachcic zgodził się z magiem. Przy okazji zakupów towarów na sprzedaż (pamiętał też o rękawicach dla Bernhardta) poszukał też kupców na bibeloty, książki (choć te najpierw dał do przejrzenia Wolfgangowi, by przez przypadek nie oferować czegoś co mag chciałby zachować dla siebie lub jakichś ksiąg o nekromancji i czarnej magii - nie chciał mieć jeszcze Inkwizycji na głowie) i inne klamoty z rezydencji Etelki. __________________ Ostatni Proszę o odpis: Gob1in, Druidh, Gladin

10-08-2018, 21:48	#1054
xeper Reputacja: 1	18 Sommerzeit 2513 W stajni pracownicy nie znali planów mężczyzn, którzy niedawno wyjechali. Jedyne co znali, to kierunek, w którym się udali. Była to droga do Altdorfu, a stamtąd można się było udać wszędzie, jednak w świetle listu jaki otrzymał Zingger, prawdopodobnym celem było Middenheim... Lothar niezrażony incydentem z tajemniczym magiem zmieniającym kolor skóry swoich ofiar zabrał się za poszukiwanie chętnych na klamoty, jakie drużyna zdobyła w wieży Etelki. Po przeglądnięciu książek okazało się, że wszystkie nadają się na sprzedaż i po jakimś czasie zasiliły bibliotekę miejskiego radnego Bluchnera. Wypchany miś trafił do mieszkającego pod miastem hrabiego Jorgena von Stumpa, u którego von Essing po przeprowadzeniu transakcji zjadł wystawną kolację i usłyszał niezliczoną ilość plotek z okolicy. Skrzynia Etelki wypełniona wszelkiego rodzaju kosztownymi sprzętami również znalazła nabywcę, a raczej nabywców, gdyż kupili ją członkowie Cechu Piekarzy z Kemperbadu. W odpowiedzi na ogłoszenie Lotara, że ma pustą ładownię na łodzi i planuje podróż w dół rzeki zgłosiło się kilku kupców. Jego wybór padł na niejakiego Eusebiusa Glinka, od którego kupił kilkadziesiąt beczułek raczej pośledniego wina. Za całość zapłacił niecałe pięćset koron. Gdy towar znalazł się na barce, wypłynęli. Celem był semafor, który odwiedzili już wcześniej. Śpiesząc się w pogoni za Etelką Herzen nie zawijali nawet do zamku Wittgenstein, i tak mając przeczucie, że już wkrótce ich stopy dotkną gruntu przeklętej baronii. Przepływając w pobliżu mrocznych, górujących nad rzeką murów i wieżyc, na których powiewały chorągwie, Lothar w końcu je skojarzył. Były dokładnie takie same, jak te, które widział na obrazach w podziemiach krasnoludzkiej maszynerii. I w końcu po kilku dniach dotarli do wieży sygnalizacyjnej. Od ostatniej wizyty sporo się zmieniło. Konstrukcja została już ukończona. Rusztowania zniknęły. Na szczycie wieży, na drewnianych ramach sterczały kolorowe flagi, przygotowane do nadawania sygnałów. Nieco niżej w ścianie budynku widać było pokaźną okiennicę, za którą znajdowało się lustro i palenisko, przeznaczone do nadawania w nocy. Jednak semafor wyglądał na opuszczony. Z części mieszkalnej nie dobiegały żadne odgłosy, z komina nie unosił się dym, ani nie było widać żadnych świateł. Przy podeście wychodzącym w wodę było pusto. Wolno podpłynęli i zacumowali. Gdzieś na górze, na skarpie zarżał koń.

12-08-2018, 15:03	#1057
hen_cerbin Reputacja: 1	Kupiec musi być pragmatyczny i choć szlachetniejsza (albo bardziej porywcza) część duszy Lothara chciała ścigać kultystów, wiedział on, że z purpurowymi dłońmi kamrata niewiele zdziała (poza ukryciem ich pod rękawiczkami). Za to z zalegającym w ładowni ładunkiem - i owszem. Mimo pośpiechu zdołał się tym zająć i nawet spędzić przyjemny wieczór z członkami jego klasy społecznej przy kolacji, na plotkach i piciu doskonałego wina. Lecz ładownię zapełnił nieco mniej szlachetnym trunkiem. * Przepływając obok zamku Lothar zauważył, że ród astronoma z ruin zapewne nadal mieszka w okolicy. Sądząc z tego, że zajmował się bardzo nielegalnymi rzeczami, a zamek stoi jak stał i jest nadal w posiadaniu tego rodu, muszą być nieźli w ukrywaniu skandali. Przecież karą za badania nad nekromancją czy spaczeniem jest śmierć, a nawet jeśli urzędnicy Imperium mogli bać się oskarżać ważnego szlachcica, to Inkwizycja powinna ich spalić już dawno temu... Podzielił się swoimi przemyśleniami z resztą. * - Krasnoludy, które tu były raczej na koniach nie jeżdżą. A sądząc po tym, czyje te ziemie są, jeźdźcy mogą nie być zbyt przyjaźni dla tych, co chcą szukać czegoś w tej wieży - wyraził swoje zdanie Lothar. - Trzeba to sprawdzić. I ostrożność zaiste jest wskazana - zgodził się z tym, co mówił Axel. Ale jeśli już i tak zostali zauważeni, nie było sensu się ukrywać. Ale na wszelki wypadek stał blisko dającej pewną osłonę burty. - Ahoj, tam na skarpie! Kogo to mamy przyjemność spotkać? - zapytał. __________________ Ostatni Proszę o odpis: Gob1in, Druidh, Gladin

12-08-2018, 23:38	#1058
Hakon Reputacja: 1	Wolfgang postanowił ustalić co w Etelki rzeczach może się przydać a i także chciał księgozbioru się przyjrzeć. Efektem było sprzedanie wszystkiego a on sam mógł poobserwować niebo szukając wskazówek. Rżenie konia a także nieobecność nikogo w wieży Techlera zaniepokoiło. Nie zdążył jednak nic powiedzieć gdy Lothar zawołał a mag pokiwał tylko głową. - A jeśli to Etelka i jej wyprawa?- Zapytał cicho i dał znać Axelowi by ukrył się w pobliskich krzakach by ich ubezpieczał. Sam mag skupił się i Drugie proroctwo Amul zamierzał wyczarować a następnie jeśli czas pozwoli czarem "wyczucie niebezpieczeństwa" wzmocnić swoją czujność.

09-08-2018, 11:07	#1053
kymil Reputacja: 1	Doręczenie listu spełzło na niczym. Purpuraci zniknęli tak prędko, jak się pojawili. - Ech, psi los - zaklął Bernhardt pocierając nerwowo purpurowe dłonie. - Żeby to paskudztwo nie rozlazło się mi dalej po ciele. Cholerni kultyści... Z wdzięcznością przyjął rękawiczki od Lothara Essinga. - Na razie wystarczy, ale chciałbym żeby to zniknęło. Musimy stąd prysnąć, jaki prawi Wolfgang, czym prędzej. Zakupów nie mam zamiaru robić, nie będę wystawiał się na publiczny widok. Co za dużo to nie zdrowo. Kastor Lieberung mi namieszał w życiorysie nie powiem. Pospieszajmy.

12-08-2018, 10:24	#1055
kymil Reputacja: 1	Podczas podróży rzeką Zingger poukładał sobie w głowie wydarzenia ostatnich dni. Był poszukiwany przez kultystów. Pieniędzy nie miał tyle, żeby zwrócić im dług, którego nie zaciągnął. Trzeba było na razie zejść ze sceny i nie afiszować się swoją facjatą. Jak na złość, purpura z dłoni za nic nie chciała zejść, mimo że szorował ręce w zimnym nurcie wody raz po raz. W końcu przestał. - Wszak to nie farba, tylko klątwa - zrugał sam siebie Bernhardt. Niemal z radością powitał pojawienie się semafora. Niestety nikt ich nie witał, poza rżeniem konia w oddali. - Diabli nadali takie powitanie - skwitował wyciągając sztylet zza pasa. - Trzeba się rozejrzeć, tylko spokojnie i uważnie - zlustrował okolice wieży i pobliskich zabudowań. Wciągnął w nozdrza zapach rzeki i lasu. - Nic to, jeśli są konno to ludzie. Pytanie swoi czy nieswoi?

12-08-2018, 14:28	#1056
Kerm Administrator Reputacja: 1	Interesy to miały do siebie, że trzeba było o nie dbać - co, niestety, owocowało pewnymi stratami czasowymi. Ale za to przynosiły (zazwyczaj) zyski w brzęczącej monecie. Widać było, iż powiedzenie "czas to pieniądz" zawiera w sobie nieco prawdy... Podróż rzeką była nieco mniej przyjemna, niż ostatnio. Konieczność pośpiechu, brak Dorotki, dłonie Bernhardta - same minusy. - Wszyscy w okolicy zauważyli, że przypłynęliśmy - powiedział. - Typowa wada naszego wygodnego transportu. A ci konni to zapewne nikt przyjazny - dodał. - Tego w każdym razie można się spodziewać po ostatnich spotkaniach. W każdym razie trzeba się przekonać, kto to, zanim wejdziemy do semafora. Oczywiście z zachowaniem pewnej ostrożności.

14-08-2018, 08:14	#1059
xeper Reputacja: 1	Na wołanie Lothara nikt nie odpowiedział. Wokoło panowała złowróżbna cisza. Wolfgangowi, który użył jednego ze sprawdzonych w takich sytuacjach czarów, od razu stało się wiadomym, że w semaforze albo w jego pobliżu czai się jakieś niebezpieczeństwo. Szkoda, że zaklęcie nie precyzowało jakie… Po zejściu z barki awanturnicy podeszli pod wieżę sygnalizacyjną. W miejscu, gdzie ostatnio stały baraki krasnoludzkiej ekipy budującej semafor, teraz widniały tylko placki wyrównanej i zagrabionej ziemi. Podobnie było tam, gdzie znajdował się skład materiałów budowlanych. Pochylnia wiodąca na szczyt starego budynku, w którym mieściła się tajemna siedziba von Wittgensteina, na której stał gmach sygnalizatora zaopatrzona była w barierkę. Do tej barierki ktoś przywiązał dwa objuczone pakunkami konie.

14-08-2018, 09:33	#1060
Kerm Administrator Reputacja: 1	Axel nie był pewien, czy nagle ktoś zrezygnował lub odłożył w czasie ciekawą ideę przekazywania informacji za pomocą semaforów, czy może obsługa tegoż semafora nie dotarła na miejsce... lub też przytrafił się jej jakiś nagły wypadek. W sumie nie było to ważne - skoro Wolfgang twierdził, że w okolicy tkwiło jakieś niebezpieczeństwo, to z pewnością tak było. Dlatego też Axel szedł ostrożnie, z bronią gotową do strzału rozglądając się na wszystkie strony. Okazało się, że jak na razie jedynymi żywymi istotami były dwa konie. - Sprawdzę, co mają w jukach - powiedział cicho. - Może się dowiemy, któż to odwiedził semafor. Może sama Estelka? W to ostatnie niezbyt wierzył, ale lepiej było przygotować się na najgorsze.