Trzech ludzi zostało na straży Ratusza.
Diuk idąc powoli, by schowane papiery nie wysunęły się spod koszuli i utykając nieco ze względu na sakiewkę w bucie i inne papierzyska w gaciach dotarł z resztą do garnizonu i zameldował się Gustawowi.
I gdy już myślał, że kradzież uszła mu na sucho, od bramy dobiegł go głos zasapanego Burmistrza.
- Zabrali! Papiery! Ukradli! - a po kilku kolejnych oddechach, gdy razem z jednym z zostawionych na straży kuszników dotarł do Gustawa, wyjaśnił więcej -Umowa była w Ratuszu, kto i po ile się składa na łapó... na okup dla Brocka. I nie ma! Inne papiery też poginęły.

Gustaw wydawał rozkazy. Czół się w swoim żywiole. Podkomendni przyjmowali polecenia bez gadania tak jak powinno być. Nawet Galeb kiwał głową na znak, że rozumie.
Gdy wychodził pojawił się Diuk i zrobiło się po chwili zamieszanie.
- Karl. Nie mam czasu na zabawy w kotka i myszkę. Wyciągaj co masz za pazuchą. Te dokumenty są niezbędne a co do winy to porozmawiamy później. To że broniłeś dzielnie murów jedynie działa na Twoją korzyść, ale to co teraz uczyniłeś może zniweczyć wszystko.- Gustaw kręcił głową i wskazał stół gdzie wszystko miał powyciągać Karl. Sierżant nie zamierzał się cackać z nim i gdyby się stawiał gromkim głosem wydał by rozkaż i liczył na wsparcie kręcących się żołnierzy i khazada.
- Zorganizujcie grupę, która ruszy za mury i ściągnie rannych i cenny ekwipunek. Poślijcie też kogoś by doprowadzić mi tu szybko wrogich dowódców pochwyconych. Muszę ich przesłuchać i to co mają przynieść mi niezwłocznie.- Dodał do posłańca.

- Burmistrzu. Wybaczy mi Pan to zajście. Oddział, którym dowodzę w znacznej części jest rekrutowany z różnych typków jakich Wissenland jeszcze posiadał. Zajmę się wymierzeniem kary a teraz proszę o niezwłoczne wypełnienie mojej prośby. Nie chcę mieć najemników Brocka na karku.- Zwrócił się do czerwieniącego się włodarza Meissen.

Gdy Burmistrz zniknął Gustaw westchnął.
- Nie wiem co z Tobą zrobić. Na pewno degradacja Ciebie czeka. Wierzę w Ciebie, że to co zrobiłeś to efekt starych nawyków. Jeśli chcesz zmazać tą hańbę jako żołnierz mam dla Ciebie misję. Chcę wiedzieć co odchodząca armia ma w planach. Chce byś zorganizował zdobycie informacji. Pod murami leży wielu i po eksplozji wielu się nie da rozpoznać. Możecie obwiązać się szmatą czy bandażem i udać się do obozu wroga, lub kogoś mądrego posłać by udawał poparzenie czy coś od wybuchu. Jeśli się spiszesz tylko na degradacji się skończy i postaram się udobruchać miastowych.- Oznajmił Karlowi.

Radość z odniesionego sukcesu w trybie natychmiastowym po dotarciu do garnizonu ustąpiła normalnemu rozczarowaniu wszechobecnym burdelem. Nikt nie widział Myrmidii, Detlef bardziej przypominał żołnierską rację żywnościową przypieczoną na ognisku, niż dowódcę, Baron znów zaczął dużo mówić, z czego akolitka niewiele rozumiała. Przywołana z lazaretu, nie doczekawszy się żadnych sensownych rozkazów poza założeniem więzienia Leonor uznała, że znacznie mądrzej będzie zniknąć im wszystkim z oczu, niż trafić na katowski pieniek z jakiegoś błahego powodu. Zgarnęła swoich łuczników oraz wszystkich innych, którzy trzymali się na nogach i nie mieli jasnych rozkazów i ruszyła razem z jeńcami szukać miejsca na więzienie. Wcześniej jednak uznała, że magazyn powinien uczciwie wydać łucznikom po racji i jeńcom po połowie racji żywności. Jeniec nie goblin, jeść musi, a bohaterski łucznik to nawet dwie porcje powinien zjeść, aby unieść ciężar zwycięstwa.

Łucznicy wskazali, chyba przeznaczony jej przez Boginię port, jako dogodną lokalizację, a dalsze wypytywanie ujawniło, że rodzina jednego z żołnierzy dysponuje jakimś magazynem nadającym się na chwilowe przetrzymanie więźniów. W samym porcie jednak Loftus wprowadził już swoje wcale niezgorsze porządki. Barka była miejscem do pilnowania jeszcze lepszym niż magazyn i Estalijka zgodziła się z magiem, że co jak co, ale problemów z prawem własności mieli już dość. Jeńców Myrmidii przeszukano podobnie jak Loftusowych, potem jednak akolitka uznała, że należy pójść o krok dalej. Po pierwsze poza strażą dla jeńców, trzeba też zorganizować miejsce do odpoczynku dla żołnierzy umęczonych całonocną walką. Po drugie należy ustalić tożsamość i przydatność jeńców. Bo kogoś ewidentnie złapali, ale kogo dokładnie? Akolitka i mag mieli już duże doświadczenie w tworzeniu list i przepytywaniu, nie zaszkodziło więc wiedzy owej ponownie użyć. Imię, nazwisko, wiek, pochodzenie, fach w rękach, dlaczego wstąpił do zdradzieckiej armii, gdzie zamierza się udać jeśli jakimś cudem zostanie uwolniony, czy jest gotów złożyć przysięgę na lojalność Imperatorowi. Proste pytania, na które lepiej było odpowiadać szybko i konkretnie. Akolitka nie wiedziała, co to jest przeciąganie pod kilem, o którym opowiadał jej kiedyś dziadek, ale była pewna, że nikt inny też nie chce się tego dowiedzieć.

Potem kopię raportu kazała wysłać do dowództwa, uściskała maga ciesząc się że przeżył i zgodnie z harmonogramem wart poszła się trochę przespać.

Chwała Niezwyciężonej!