Ostatnie słowa Loftusa zatrzymały na moment Sierżanta.
- Komendant ma ją? Czy komu innemu ją powierzono?- Zapytał po czym kiwnął głową.
- Moi ludzie nie będą stratni. Pożyczyłeś to odzyskasz. Choćbym miał Ci nową sprawić.- Oznajmił i ruszył do garnizonu.

***

Wpadł z najmitami do garnizonu. Ludzie z początku się wystraszyli, ale gdy poznali Gustawa i gdy ten przemówił uspokajająco zapanował względny spokój. Dym wydobywał się z piwnic garnizonu i gdy Baron dopadł do wrót zobaczył Komendanta i noszowych.
Niezbyt wiele się dowiedział, ale był zadowolony, że opanowano pożar i nie ma zbyt wielu szkód.
Gustaw nachylił się nad Komendantem sprawdzając stan jego zdrowia.
- Do komnat i cyrulika mu ściągnąć!- Wskazał kierunek po czym zamierzał wziąć lunetę jeśli była przy nieprzytomnym, ale jeśli nie rozkazał dostarczyć mu ją czym prędzej.
- I gadajcie co to za huk był i jak sprawa na murach się ma?- Rzucił organizując już najemników do drogi by wesprzeć Berta lub miejsce najbardziej zagrożone.

Dzień Królewski (Konistag), 1 Nachgeheima 2522
Meissen

Pierwsze promienie wschodzącego słońca zaczęły przebijać się przez dym i pył unoszący się nad miastem. Miasto zostało obronione. Ale jakim kosztem? Ile istnień kosztowała ta walka? Ilu przyjaciół przyszło pożegnać?

***

Detlef przygnieciony żalem zajął się wyszukiwaniem ciał w gruzowisku powstałym na miejscu fragmentu muru. I znalazł je. W czasie walk zginęło dziesięciu krasnoludów. Z czego bezpośrednio w wyniku zawalenia się muru - czterech. Ciał wrogów naliczono wielokrotnie więcej. Dokładna liczba była trudna do oceny, jako że część pewnie zginęła w poprzednim szturmie, ale w wieży musiało zginąć co najmniej pięćdziesięciu ludzi.
Przyłączył się do niego Galeb, który porzucił posterunek by pomóc rannym, a gdy ci zostali już objęci opieką pomógł odgarniać kamienie i w ostatniej chwili złapał padającego ze zmęczenia i ran dowódcę.
Ten obudził się już w lazarecie, gdzie odnalazł go posłaniec od Loftusa z informacjami o triumfalnym powrocie von Grunnenberga z siłami Brocka i dziesiątkach jeńców wziętych do niewoli.

Obrońcy powoli zaczynali się orientować, że szturm dobiegł końca, a na kolejny Granicznym brakuje już sił i chęci. Jednak na próżno czekali na rozkazy od Thorvaldssona. I wobec ich braku w ich szeregi wkradło się rozprężenie i zaczęli się rozłazić, zupełnie zapominając, że "u bram" stoi jeszcze Brock.

Walter zaprowadził swoich ludzi do lazaretu.
Karl samotrzeć wlazł do Ratusza i antyszambrował tam aż do świtu. Jak się bowiem okazało, w nocy nie był tam żadnych urzędników, do których mógłby krzyczeć, że wróg atakuje.
Leonora zostawiła "swoich" dwudziestu czterech jeńców pod "opieką" łuczników i udała się do pozbawionego lekarza lazaretu w garnizonie.
A Loftus zostawiwszy kilku wartowników przy łodziach poszedł z jeńcami i resztą ludzi do portu by połączyć siły z Leonorą, ale nie zastał jej tam.

Bert jako jeden z niewielu został na swoim posterunku. Rozkazał spalić wieżę oblężniczą przeciwnika, co jego ludzie natychmiast wykonali, zorganizował zwiad i dowiedział się, że walki ustały, ale za rzeką są siły Brocka przyprowadzone podobno przez von Grunnenberga, a także, że większości miasta nikt nie pilnuje, a obrońcy porzucili stanowiska. Ranni trafili tam gdzie zawsze, czyli do garnizonu. Brak wykwalifikowanego cyrulika utrudniał działanie lazaretu, ale go nie uniemożliwiał.

Gustaw znalazł pogiętą lunetę przy Komendancie. Nawet "na oko" można było zauważyć, że w obecnym stanie może służyć jedynie za fikuśny przycisk do papieru. Sam Komendant był w niewiele lepszym. Zgodnie z rozkazem zaniesiono go "do komnat" - pokoju obok biura komendanta, z dala od polowego lazaretu zorganizowanego przez Waldemara.
Za to do lazaretu zwaliła się połowa Ostatnich. Swoich ludzi przywiódł Walter, Galeb przyniósł Detlefa, a Leonora przybyła zapytać, co ma z jeńcami zrobić. Na drugim brzegu rzeki wciąż byli najemnicy Brocka, który przysłał łodzią posłańca z żądaniem dotrzymania umowy i informacją, że gdyby chciał, to mógłby zająć to miasto.

Gustaw był w szoku. W porcie nie widział komu iść z pomocą a teraz się okazało, że wróg odstąpił od ataku. To, że przybył z odsieczą nie stanowiło już wielkiego znaczenia a wręcz stało się bolesnym problemem.
Miasto było według relacji niezdolne do obrony. Mury obronne już nie stanowiły realnej obrony a załoga była zdziesiątkowana.
Komendant nieprzytomny, Detlef podobnie. Nikt nie rządził obrońcami i Ci zaczynali się rozłazić po mieście.

Gustaw nie wiele czekał. Zwołał ocalałych sierżantów i Ostatnich.
- Dowódca obrony i Komendant nie są w stanie wydawać rozkazy. Wróg jeszcze nie odszedł spod bram i ciągle może zaatakować. Szpiedzy w mieście mogą poinformować ich o naszym rozprężeniu.- Gustaw popatrzył na zebranych i każdemu spojrzał w oczy.
- Zatem ja teraz tu w pełni dowodzę i rozkaz brzmi.- Zawiesił na chwilę i kontynuował.
- Obstawić mury i ich ruiny. Mają się tam znaleźć nawet służby pomocnicze uzbrojone w halabardy. Niech myślą, że jesteśmy gotowi. Głównodowodzącym i odpowiedzialnym za tą część zostaje Bert.- Zwrócił się do jednego z sierżantów czy kaprali, którzy jeszcze żyli.
- Poślijcie kogoś by mu przekazać rozkaz.- Odezwał się do niego i skinął, że może odejść.
- Reszta obstawić możliwe miejsca gdzie może szpieg się przecisnąć i znaleźć mi pozostałych dowódców.- Dodał i spojrzał na Leonore.
- Spytaj, któregoś weterana czy mają odpowiednie miejsce dla takiej liczby jeńców. Jakaś piwnica lub magazyn w porcie. Obstawcie by nie nawiali. Przygotujcie się na szpici, którzy będą chcieli nawiać.- Sięgnął za pazuchę i podał uszkodzoną lunetę.
- Daj to Loftusowi. Powiedź, że jak będę miał możliwość nie zapomnę o nim i lunecie. Niech po zdaniu dowództwa Tobie zjawi się z Sale u mnie.-

- Galeb. Udasz się do Starszego z wieściami i z prośbą o udostępnienie kilku khazadów by zabezpieczyć miasto i odstraszyć wroga. Powiedz, że nie dla mojego widzimisię to jest a dla dobra miasta. Komendant i Detlef niezdolni do rozkazywania a ludzi u nas niedobór. No i zapytaj czy jeńców by nie przetrzymał i daj znać Loftusowi i Leo.- Mówił spokojnie zastanawiając się. Nie wiedział co jeszcze czynić gdy do środka wszedł posłaniec od Brocka.

- Przekaż Panu Brockowi, że umowy dotrzymam i dopilnuję by miasto także dopełniło wszystkiego. Wróg jeszcze w zasięgu i może jeszcze zaatakować. Niech wstrzyma się puki nie odejdzie lub zadziała by miasto mogło uznać, że jest bezpieczne.- Przekazał posłańcowi i gdy wyszedł zwrócił się do Waltera.
- Wiem, że jesteś ranny, ale gdy opatrzą Ciebie wspomóż Berta.- Kiwnął mu głową.

Gustaw po wyjściu na plac rozkazał posłańcowi udać się do burmistrza by przygotował ustaloną kwotę dla Brocka.
Najemników sobie przydzielonych trzymał blisko i nie pozwalał im rozchodzić się i węszyć po mieście.

Gustaw von Grunnenberg przejął dowodzenie. Ten śmiały ruch nie wywołał jednak niczyjego oporu - w mieście nie było nikogo kto przewyższałby go urodzeniem czy szarżą, a poza tym jego prezencja, szlacheckie maniery i głos nawykły do posłuszeństwa zadziałały idealnie na zmęczonych ludzi, a jego rozkazy wykonywano szybko i bez szemrania.
Bert został zawiadomiony że od tej pory dowodzi obroną całych murów, Leonora przypomniała sobie, że magazynów w porcie jest dostatek, a są to budowle dosyć trwałe, pozbawione niezakratowanych okien i przystosowane do bycia pilnowanymi, a jeden z nich należał do rodziny kuszników będących pod jej dowództwem. Posłaniec od Brocka uśmiechnął się, zasalutował i pognał z powrotem do swoich.

Gustaw wysłał też kogoś po Burmistrza. Posłaniec znalazł go ubranego i gotowego do wyjścia, czy to w celu uroczystego świętowania czy też kapitulacji. Burmistrz natychmiast pospieszył z posłańcem do Ratusza. Nie miał daleko, mieszkał tuż obok.


Karl tymczasem szabrował co się dało - kopie aktów własności i umów handlowych, plany miejskich rozporządzeń i podatków, zarejestrowane testamenty, plany ważniejszych miejskich budynków, zapomnianą sakiewkę z 12 zk, a także sejf, którego nie był jednak w stanie otworzyć po cichu.
A z dołu dobiegło go wołanie:
- Burmistrz przyszedł, wpuścić go, panie oficjerze? A ludzie mówią, że graniczni uciekli - dyscyplina nie była najmocniejszą stroną halabardników, którzy jeszcze kilkanaście dni wcześniej byli zwykłymi chłopami i rybakami.