Wizyta Bertholda na statku Thory - Retrospekcja


Berthold zmęczony już siedzeniem tyłkiem na statku, zdecydował się zakosztować trochę wolności. Zostawiając zadziwioną załogę na dole, pod postacią kruka szybował teraz ponad bezkresnym oceanem i pod błękitnym niebem, chociaż na dalekim horyzoncie pojawiały się już chmury burzowe. Z zadowoleniem odczuwał, jak świeże morskie powietrze pieściło jego skrzydła, a fale szumiały poniżej. Jego trzy jastrzębie towarzyszyły mu niczym eskorta, jeden z lewej strony, jeden z prawej, a ostatni nieco z tyłu.

Zwrócił uwagę na podążający za Szkaradną Ladacznicą norski statek, na którym jeszcze nie miał okazji być. Słyszał, że kapitanem tego statku jest kobieta, chyba nawet krewniaczka tej uroczej wilczycy Lexy. Ciekawiło go, czy zrobi ona na nim równie wielkie wrażenie jak krewniaczka, skierował się więc w stronę norskiego statku. Z radosnym kraknięciem wylądował na samym środku pokładu, szukając wzrokiem Thory. Gdy zobaczył ją, pewnie wydającą rozkazy twardym marynarzom, podleciał bliżej i przybrał ludzką postać.

Kapitan podejrzliwie obserwowała latającego nad głowami ptaka. Z zadziwieniem odnotowała fakt, że kruk zapuścił się tak daleko od lądu. Kolejną myślą, gdy czarnoskrzydły przybliżać się począł było, że bogowie jednak mają tę wyprawę w opiece. Na wszelki wypadek jednak namacała drewniany kij, nie mając przy sobie swego wiernego topora. Wolała nie być bezbronną gdyby jednak ptaszysko okazało się być…
Nim dokończyła myśl kruk przeobraził się tuż przed jej oczami:
- Zdurniałeś do szczętu?! - warknęła z gardłowym akcentem zbliżając się szybko i gniewnie ku przybyłemu - Czy życie Ci niemiłe? Ustrzelić Cię jak kuraka kazać mogłam. - stanęła w końcu świdrując jednego z magów, o których wspominał baron, oczyma. Ani mrugnięciem nie zdradziła się, że pod wrażeniem jego poprzedniego kształtu była i za dobry omen go brała. - Oskubać i na pożarcie rzucić - poważny wyraz twarzy nie pozwalał określić czy dworuje sobie czy poważnie mówi - bo rarytasów ludziom brakować zaczyna.

Berthold wzruszył ramionami i wyszczerzył się taksując Norsmenkę wzrokiem.

- Mnie nie tak łatwo oskubać i pożreć, mógłbym zmienić się w wielkiego włochatego niedźwiedzia i stanąć ci w gardle - zaśmiał się, przechodząc na nieco łamany, lecz zrozumiały norski.

- Ile to można na jednym statku siedzieć, jak się ma skrzydła.. chciałem przekonać się czy jesteś równie wspaniałą kobietą co twoja siostra...Lexa przesyła pozdrowienia. Jestem Berthold, bursztynowy mag.

- Na niedźwiedzie też się sposób znajdzie - burknęła Thora - rozkroić na kawałki, zacząć od najczulszych miejsc… - brew blondynki powędrowała do góry - Wtedy pewność będzie, że nic w gardle nie stanie.

Postąpiła jeszcze kilka kroków stając ledwo kilkanaście centymetrów od maga:
- Bertholdzie, bursztynowy magu, co wiesz
o Lexie? - najwyraźniej wcześniej się droczyła lecz teraz czekoladowe oczy tak niezwykłe u norsmanów wpatrywały się z napięciem w twarz przybyłego, gdy Thora domagała się wyjaśnień - Przesyła pozdrowienia? Wie, że płynę za nią? - zdziwienie niejakie brzmiało w głosie nieco starszego podlotka. Bo wiek dziewczyny z bliska widoczny był jak na dłoni.*

Berthold z ciekawością a nawet pewnym zdumieniem odwzajemnił spojrzenie Thory, taka młoda dziewczyna a już dowodziła statkiem…Kiedy on był w jej wieku był wciąż
uczniem w Kolegium, prawie niewolnikiem swojego mistrza, a Thora wnioskując z jej blizn musiała już nieraz krew przelewać….cos takiego mogło być możliwe tylko w Norsce. Ciekawe czy jej podejście do mężczyzn było takie jak u siostry.
- Na początku nie wiedziała ale teraz wie bo cię wypatrzyłem, chociaż nie rozumiem czemu ona o tym nie….może pokażesz mi swój statek, musi być twardą sztuką jak dotrzymuje kroku Szkaradnej Ladacznicy. Macie tu jakiś godny trunek ze swojej krainy?

Z ust dziewczyny poleciał stek przekleństw:
- … na wszystkie Jotuny chędożone w dupska!!! - zaciśnięte usta i szczęki podkreślały wściekłość młodej kapitan - Czym cię spiła, żeś się wygadał, hę? To nie twoja rzecz była by jej o tym rzec!! Z resztą nieważne - nagły wybuch złości nagle został zgaszony a Thora rzuciła magowi złe spojrzenie spod brwi - Magowie i te wasze delikatne główki…
W końcu dziewczyna odrzuciła kawał kija trzymany do tej pory.
- Powinnam Cię pod pokładem kazać zamknąć, bo nie wiadomo, czy innych sekretów nie wypeplasz jak baba na targu. - Fuknęła wciąż jeszcze zezłoszczona i machnęła ręką, co służyć miało za gest zaproszenia:
- Chodź i tak miałam inspekcję przeprowadzić. - wycedziła i ruszyła szybko i lekko. Zwykły pływający ruch statku zupełnie jej nie przeszkadzał, a wręcz dodawał gracji jej gibkim ruchom. - A ty mi opowiedz o siostrze. - nakazała władczo.

A czemu miałbym jej nie mówić, że jej własna siostra podąża z nią na kraniec świata, po co takie sekrety? - westchnął zmieszany czarodziej, nie znosił intryg i tego rodzaju podchodów. Potem podążył za dziewczyną-kapitan.
- Twoja siostra ma się dobrze, choć długa podróż chyba ją już nudzi. Inni członkowie załogi nauczyli się już, że choć kobieta ma większe jaja niż oni i w drogę jej nie wchodzą. Nawet szlachetkom zdążyła zajść za skórę - kontynuował.

Thora z zadowoleniem wysłuchiwała relacji maga. Duma jaka ją przepełniała z każdym jego słowem widocznie odbiła się jej na twarzy.
- Brzmi jak prawdziwa córka swego ojca! - sapnęła z radością waląc odruchowo maga w ramię w radosnym kuksańcu. Przepuściła go też do wejścia kajuty kapitańskiej dając wielkiemu blondynowi znak by przejął od niej obowiązki.
- Czego się napijesz? - podeszła wprost do stołu mierząc Bertholda oceniającym spojrzeniem, w oczekiwaniu odpowiedzi.

- To macie widzę wybór, może coś rozgrzewającego członki? - Odparł nonszalancko Berthold rozglądając się dookoła.
-Twój statek robi wrażenie, masz go po ojcu czy zdobyłaś?

Thora walnęła butelczyną w stól i grzmotnęła dwoma kubkami:
- Podróż Ci się dłuży że alkoholem jeno członki rozgrzewasz hę? - wyszczerzyła się raczej niż uśmiechnęła odkorkowując flachę. - Wiele u mnie rzeczy co wrażenie robią lecz niewiele ich po ojcu mam. - rozlała trunek i podała jeden z kubków Bertholdowi:
- Skål! - wzniosła toast i wciąż wzroku z maga nie spuszczając przytknęła kubek do ust biorąc potężny łyk. Z zaciekawieniem obserwowała reakcję męża na norsmeński krwawy miód: mocne, słodkie wino. - Długo Lexę znasz?*

Berthold ochoczo odwzajemnił toast i napił się miodu, którego smak już poznał podczas podróży do Norski.
- No, na statku się poznaliśmy dopiero ale doborowy z niej kompan na taką wyprawę. Akurat o rodzinie mało wspominała, bardzo się zdziwiłem że nie wiedziała o twoim uczestnictwie w wyprawie, w ostatniej chwili podjęłaś decyzję? Oblizał wargi z miodu i spojrzał dziewczynie w oczy.

- O dołączeniu do wyprawy? Nie. - Thora siadła na krześle omiatając maga spojrzeniem. Rozparła się odrzucając włosy do tyłu i założyła po męsku nogę na nogę - Lexy dawnom nie widziała, odkąd dom opuściła. Szukam jej po świecie od kilku lat już. W końcu trop potwierdzony dostałam, że ona na wyprawę się wybiera. - dziewczyna wzruszyła ramionami - Nie było czasu na nic więcej. Baron na ostatnią chwilę załogę opłacał. - siorbnęła ponownie z kubka i zaśmiała się krótko i szczekliwie - Zdziwi się siostra. A Ciebie co ciągnie?

Berthold odpowiedział drapieżnym uśmiechem - w Starym Świecie polowałem na ludzi, polowałem na bestie, byłem nawet w Norsce, gdzie jako jeden z niewielu z ekspedycji uszedłem z życiem. Coraz bardziej męczy mnie ta cała tak zwana “cywilizacja”. Kiedy Baron, którego znam i cenię, zaproponował mi udział w wyprawie jakże miałem odmówić...Nawet mój zakon niewiele wie o zwierzynie zamieszkującej ten niezbadany ląd, ja będę tym który ją zbada i wypróbuje… - Stwierdził z werwą zaciskając dłoń na swoim wielkim kosturze.

- Wypróbuje? - Thora zmarszczyła nieco brwi. Wciąż ostrożnie badała grunt. Mag był bardzo przyjacielski, a takich niewielu spotkała do tej pory. - Co masz na myśli?*

-Polowanie… czyż jest coś bliższego naszej pierwotnej egzystencji? Będę sprytniejszy, silniejszy, moja wola życia zwycięży… albo moja zwierzyna mnie przemoże. Wy Norsemeni rozumiecie to chyba lepiej niż mieszkańcy Imperium, chodź za bardziej chwalebne uważacie polowanie na ludzi niż na zwierzęta, choć to drugie jest...czystsze. - Odpowiedział czarodziej.

Thora odetchnęła z ulgą.
Przez chwilę wypowiedź Bertholda ją zmyliła. By pokryć swe zmieszanie wynikające z niezrozumienia, dolała magowi wina.
- Jeśli okażesz się godnym, Twe imię powtarzać będą w sagach o tej wyprawie - pokiwała jasną głową. - W śmierci nie ma czystości. Jest krew, bród i smród. Liczy się jedynie czy zdychasz z mieczem w ręce czy wśród rozgrzebanych skór. Niech bogowie dadzą by nam nie padło tak szczeznąć. - Thora uśmiechnęła się chyba po raz pierwszy. Uśmiech co sięgnął nietypowych oczu dziewczyny, rozjaśnił i odmłodził jej oblicze. Przez chwilę, gdy z przekonaniem od serca mówiła, Berthold miał możliwość dostrzec, że może pod twardą i gniewną miną skrywa się coś więcej.

Berthold odpowiedział dziewczynie uśmiechem. Na tle siostry wydawała się całkiem...niewinna? Ciekawe, czy miała mężczyznę. Może warto byłoby by się jeszcze napili póki sztorm nie nadciągnął.

-Dziękuje za godne słowa, masz lepsze maniery niż starsza siostra, przybyłaś tu za nią by wasze imiona znalazły się w jednej sadze?

- Przybyłam, bo rodzina jest ważna. A Lexa jest godnym przykładem do naśladowania - mruknęła z dumą - Zawsze była. A jeśli tak się stanie, że Orlic wezwie nas obie jednocześnie to nie znam nikogo innego obok kogo chciałabym wstąpić do Valhalli. Jeść chcesz? - spytała gdy samej zaburczało jej w brzuchu.
Wraz z prostym jadłem na stół wjechała i kolejna butla. Posiłek i trunek jak zwykle okazały się pomocne przy zawieraniu znajomości, a wspólna biesiada przeciągnęła się do wczesnego wieczora.

Eomund wysłuchał z uwagą słów barona, po czym spojrzał z uwagą w stronę ściany drzew i powiedział nad wyraz spokojnym głosem:
- Zanim podejmiecie jakieś przedsięwzięcia, dajcie mi dwie minuty.
Odsunął się na kilkanaście metrów od pozostałych i przykucnął, grzebiąc delikatnie w piasku. Wziął szczyptę między palce, powąchał, po czym z zaskoczeniem zmarszczył brwi i przesunął się kolejne kilka metrów w stronę drzew. Po chwili zrezygnował i ruszył w stronę towarzyszy.
- Miałem nadzieję, że jakieś większe zwierzęta tu przychodziły, wtedy moglibyśmy wykorzystać ich ścieżki. Jeśli duże zwierzę gdzieś przeszło, to nie ma tam pułapek zastawionych przez miejscowych, logiczne. Niestety, a może w sumie na szczęście, były tu same małe zwierzęta. Co dziwne - spojrzał znów w stronę lasu i przerwał na chwilę - łaziły po drzewach, świadczą o tym głębsze ślady w pobliżu linii drzew, a niektóre były zdecydowanie za duże jak na wiewiórki. Nie mam pojęcia, co to było, ale o ile nie jest jadowite, nie powinno stanowić problemu. A futrzaki jadowite nie bywają.
Stojący nieopodal Bardin podrapał się po głowie, patrząc w stronę dżungli.
- No to po co żem ja wysyłał chłopa w las, skoro same wiewiórki tu chodzo? - Miał oczywiście na myśli traperów, którzy rozkładali pułapki blisko plaży. Bez większego zwiadu w głąb lądu na razie nikt nie ryzykował zagłębianie się w dżunglę.
- Morska woda, jak wszyscy wiemy, niezbyt nadaje się do picia. Nic dziwnego, w końcu ryby w to szczają. Więcej zwierząt pewnie będzie przy jakimś źródle, strumyku albo innym takim. Skoro są zwierzęta, to prawie na pewno coś takiego gdzieś będzie. Pytanie tylko, czy warto marnować czas na poszukiwania.
- Zapasy są na wykończeniu - odezwał się Baron. - A pewnie przed świtem stąd nie odpłyniemy. Trzeba załatać dziury w burcie oraz w żaglach… Trochę będzie roboty, a zmierzch za kilka godzin.
- W takim razie jeżeli w drodze powrotnej wypatrzymy jakieś większe zwierzę, w co wątpię, gdyż raczej będą nas unikać, postaramy się je tutaj dostarczyć w miarę możliwości i potrzeby przeżycia.
Thora, co się rozmówiła z Ulfirem, podeszła do dywagujących, poprawiając sobie broń przy pasie.
- Czas ucieka. Długo po próżnicy będziem gadać? - spojrzała po mężczyznach unosząc brwi. Eomund spojrzał z uśmiechem na kobietę i zaśmiał się cicho.
- Nigdy nie sądziłem, że troska o jedzenie jest tak próżna, ale proszę bardzo, sprawa i tak zamknięta. Ktoś tylko musi ogarnąć towarzystwo, poprowadzić przez dżunglę i się przy tym nie zgubić.
Tym razem to blondynka uśmiechnęła się paskudnie:
- Jak powiem Ci którędy iść, to zwiad zrobisz? - rzuciła żartobliwym tonem z jakimś ukrytym tonem ciekawości. Oparła dłonie na biodrach i dmuchnęła w opadający kosmyk włosów.
Łucznik cmoknął raz, jakby z zastanowieniem, następnie westchnął i odpowiedział:
- Jak powiesz to uprzejmym tonem - spokojnym ruchem nałożył kapelusz na głowę, skrywając pod nim swoje jasne włosy - to mogę rozważyć tę propozycję.
Thora zbliżyła się do łucznika lekkim krokiem, lecz z gniewną miną, która jednak wyglądała na jej zwyczajowy grymas:
- Szukasz uprzejmości w dżungli? - syknęła z gardłowym akcentem. Mimo całej buty w oczach dziewczyny błyszczały iskierki rozbawienia, zdecydowanie widoczne gdy z bliska zaglądała łucznikowi w twarz. Mężczyzna cofnął się o krok na widok gniewu malującego się na twarzy Norsmenki, a jego dłoń odruchowo powędrowała ku znajdującej się przy pasie pistoletowej kuszy. Była najbliżej, więc ruch mógł pozostać niezauważony przez osobę, która skupiała się bardziej na jego twarzy. Gdy Thora podeszła bliżej, a on sam zauważył, że to bardziej żartobliwe pogróżki, rozluźnił się zdecydowanie.
- Na salony nigdy się nie dostałem, a sąsiedzi mnie nie lubią, więc chociaż Ty mogłabyś być dla mnie miła.
Przybrał na chwilę twarz smutnego, doświadczonego przez życie dziecka i patrzył tak przez chwilę w oczy stojącej przed nim kobiety, by po chwili wpierw parsknąć, a potem zacząć się śmiać.
- To jak będzie?
- Zrobimy po mojemu - Thora powiedziała stanowczo przyglądając się teatrowi emocji na twarzy blondyna. - Ja powiem gdzie, Ty zrobisz zwiad, oboje uznamy, że przełożenie Cię przez kolano nie będzie potrzebne, hm? - mina dziewczyny nie uległa zmianie. - Gotowy?
Pytanie zostało podkreślone mocnym, przyjacielskim walnięciem w ramię. Najwyraźniej blondynka sięgała po swój zasób zdolności międzyludzkich.
- To jeszcze nie jest to, ale spokojnie, będziemy mieli dużo czasu, żeby nauczyć Cię, jak być miłą, kiedy trzeba. Jesteś na dobrej drodze - ostatnie słowa podkreślił skinieniem głowy i sięgnął po łuk, a jego twarz przybrała poważniejszy wyraz. - Pożartowaliśmy, fajnie było, ale do rzeczy. Jak się będziemy porozumiewać? W razie czego Hyoscyamus niger - wskazał na latającego nad ich głowami kruka - może przekazać jakieś informacje, inteligentny jest, tylko Berthold musiałby chyba w tym pośredniczyć.
Aureolus drgnął, kiedy usłyszał imię kruka Eomunda. Facet musiał był kimś więcej niż to pokazywał do tej pory. W swoim zawodzie medyk musiał poznać kilka rzeczy. Najwyraźniej Eomund również. Norsmanka zignorowała przytyk Hoefera pozwalając mu myśleć, że wygrał. Mężczyźni, szczególnie spoza Norski, lubili przeświadczenie o swojej racji. Nie raz i nie dwa, Thora miała okazję wykorzystać tę cechę swych podkomendnych. Poza tym była przyzwyczajona do posłusznych mężów. Co za różnica, czy osiągała cel siłą czy siłą przekonywania?
- Nie wygląda na miejscowego ptaka. Jeśli potrafi się bronić przed czymkolwiek, co może się pojawić, niech lata.
Odwróciła się przez ramię oceniając pozostałych na plaży:
- Jak tam, długo zamierzacie się jeszcze grzebać, ślicznotki? - parsknęła ironicznie. Stojąca nieopodal Lexa słuchała tego przekomarzania z niewyobrażalnym rozbawieniem. Jej rubaszny uśmiech obleśnego zboka malował się od ucha do ucha, a zęby z tej radości chyba już całkowicie wyschły przy ciepłym wietrze Lustrii. Ręce miała założone krzyżem pod piersiami, a plecami oparta była o samotny pień.
- Czekamy aż skończycie się całować po dupach, siostrzyczko - warknęła rozbawiona wojowniczka. Parsknęła krótko rozluźniając ręce i dała kilka kroków w ich stronę.
- Na to blondasek musi zasłużyć - wyszczerzyła się Thora. - Tam - wskazała niewielką przerwę w zaroślach. - Tam wejdziemy. Bertholdzie magu i blondasku, puśćcie ptaki w tym kierunku.
Lexa zaśmiała się głośno jak głupia.
- Tylko nie przelećcie wszystkiego, co drgnie - parsknęła rozbawiona i odeszła gdzieś dalej, podokuczać innym.

- Skąd takie imię dla kruka? - Aureolus wykorzystał przerwę w dyskusji, zadając Eomundowi pytanie, by się upewnić.
- Dostojne ptaki powinny nosić dostojne imiona, czyż nie? - Hoefer uśmiechnął się serdecznie i spojrzał medykowi w oczy. - Tak naprawdę to są jedyne dwa słowa w klasycznym, jakie znam. Przyjaciel mi kiedyś je powiedział, ale było to tak dawno, że nawet nie pamiętam, co oznaczają - ledwo dostrzegalny błysk w jego oku świadczył o tym, że raczej doskonale pamięta ich znaczenie. - Jednakże jeśli w wolnej chwili będziesz chciał kogoś pouczyć tego języka, byłbym bardziej niż zaszczycony.
- Zawsze będzie mi miło pogawędzić z miłośnikiem roślin i ich zastosowań w alchemii - zakończył Aureolus, nie chcąc rozmawiać o takich rzeczach w drodze.

Berthold odwrócił się w stronę Thory, przerywając wydawanie instrukcji swoim jastrzębiom i próby opanowania psów, które, zadowolone że wreszcie są na lądzie, zaczęły radośnie biegać dookoła i ścigać drobne zwierzęta. Tak, ta kobieta była godna uznania, prawie jak jej siostra.
- Moje ptaki zrobią zwiad, już je wysyłam - na te słowa Thora skinęła głową. - A z twoim krukiem, Eomundzie, już się poznałem, dogadujemy się prawda? - Zakrakał w stronę ptaka, który wydawał mu się odpowiadać.
- Muszę mu powiedzieć, żeby nie wykrakał za dużo - Hoefer zaśmiał się i spojrzał w górę w stronę swojego ptasiego przyjaciela. - Wsparcie w zwiadzie na pewno się przyda - pokiwał głową, patrząc z uznaniem na jastrzębie.

Polowanie na myśliwego
Eomund, Thora, Sylvain, Berthold

Idąc przez dżunglę zwiadowcy dotarli do wykarczowanego odcinka lasu, gdzie dawniej musiało być koryto rzeki lub brukowana droga, albowiem drzewa rosły tu w znacznym odstępie od siebie, zaś krzewy tworzyły wyraźny mur po obu stronach owego przesmyku. Przez dłuższą chwilę stali nieruchomo w zaroślach, nasłuchując w oczekiwaniu nadejścia podążającego ich tropem drapieżnika, lecz poza skrzekiem dzikich ptaków i małp, nie sposób było usłyszeć nic wyróżniającego się. Zniecierpliwieni ruszyli przed siebie, naciągając łuki i szykując broń prochową do oddania strzału, kiedy zupełnie niespodziewanie dostrzegli przed sobą poruszanie w zaroślach. Najpierw poruszyły się otaczające je drzewa, tak jakby jakiś olbrzym nimi szarpnął z całej siły, a później dało się usłyszeć donośne stąpanie. Coś wielkiego szybko zbliżało się w ich kierunku i kiedy w końcu wyłoniło się z krzewów, na znalezienie schronienia było już za późno. Przed myśliwymi, w całym swym majestacie, stanął gadopodobny potwór o monstrualnym rozmiarze, z paszczą pozwalającą na połknięcie rosłego człowieka jednym kłapnięciem potężnych szczęk. Istota ta przez dłuższą chwilę stała nieruchomo, mierząc napotkane ofiary swym okrutnym spojrzeniem, po czym nagle spięła się i wydawała z siebie tak przeraźliwy ryk, że najemnicy poczuli jak krew odpływa im z twarzy. Kilka uderzeń serca później z krzewów wyłonił się kolejny dinozaur i oba gady rzuciły się w ich kierunku.

Eomund patrzył na dinozaury jak otępiały. W całym swoim życiu nie widział tak ogromnych istot. Podejrzewał, że mogły zniszczyć mury Talabheim, krusząc kamienie swoimi paszczami. Nie miał kompletnie pomysłu na przeżycie w obliczu takich gigantów. Odruchowo cofnął się o dwa kroki i spojrzał szybko na swoich towarzyszy, oceniając ich wyposażenie. Dopiero teraz do niego dotarło, że pozwolił Thorze iść na polowanie bez broni dystansowej.
- Berthold, jesteś w stanie je ugłaskać?! Thora, bierz jego łuk i spierdalamy ostrzeliwując się.

Berthold na krótką chwilę zamarł, wpatrzony w monstrualne gady z wyrazem stanowiącym mieszankę zachwytu i lęku. Ale pod wpływem instynktu przystąpił zaraz do działania, wiedząc że sekunda zwłoki może kosztować życie. Na słowa Eomunda rzucił Thorze swój łuk i przywołał magię, w celu zdominowania jednej z bestii, jednakże zaklęcie jakimś cudem okazało się bezużyteczne. Być może to jego spowodowany strachem pośpiech zawinił… Nie mniej jednak w tamtej chwili Berthold nie miał czasu, by zastanawiać się nad powodem swego niepowodzenia. Tyranozaury z każdą chwilą skracały dzielący ich dystans.

Osłupiała Norsmenka zagapiła się w pojawiające się smoki z jedną myślą:
“Dotarliśmy na kraniec świata? Wejścia do Raenisheim?”
Słowa Eomunda wyrwały ją z zaskoczenia i odruchowo odszczekała się:
- Powiedz to uprzejmym tonem to może… - nie dokończyła, bo skoncentrowała się na łapaniu łuku rzuconego przez Bertholda maga.
- Magu! Dość potężna bestia dla Ciebie?! - zamruczała dziko raptownie wyszukując miejsca i nakładając strzałę - Sagi czekają!
Widząc, że mag skupił swoje spojrzenie na jednym z gadów, dowódca nieszczęsnego polowania skupił się na drugim. Naciągnął cięciwę, wycofał się o kilka kroków i skierował strzałę w stronę bestii. Poszła jedna, potem druga, a na końcu trzecia i wszystkie dosięgły swego celu, lecz nie zrobiły na nim najmniejszego wrażenia. Najemnicy byli dla nich jak uzbrojone w wykałaczki myszy dla człowieka, więc nawet nie zdziwiło go, kiedy pędzący w ich stronę tyranozaur nie zatrzymał się choćby na ułamek sekundy.

Sylvain starał się uspokoić biorąc głębokie wdechy, analizując całą sytuację. Coś takiego nie powinno mieć miejsca. Takie stworzenia nie powinny żyć.

Berthold warknął, sfrustrowany porażką. Jednak nie poddawał się, rzucał kolejne zaklęcie tym razem przywołując krwiożercze widmowe kruki, które rzuciły się całą watahą na obie bestie, dziobiąc je zawzięcie po pyskach. Spowodowało to chwilowe zamieszanie i tyranozaury na moment zapomniały o obecności najemników...

Thora przeżyła kolejne zaskoczenie, gdy jej strzały celnie sięgnęly celu. Ojciec powtarzał, że łuk jest dla mięczaków co na pola walki się pchają jeno z przymusu. Dziewczyna przez to w łucznictwie szkoliła się pobieżnie, większym sentymentem darząc swój topór.
- Szybko! Póki zajęte! - popędziła towarzyszy - Zmierzyć się lepiej na własnych warunkach. - Rozejrzała się za drogą ucieczki, która utrudnieniem by była dla smoczych gigantów.

- Musimy jakoś unieszkodliwić ich zmysły łowcy - Powiedział Sylvain wyciągając oba pistolety. - Celujmy w oczy albo otwory nosowe, to najwrażliwsze punkty.
Po chwili nachylił się do Bertholda.
- Być może twoja magia nie działa, bo te stwory są zbyt prymitywne? Psa również nie nauczysz sztuczek, jeśli będzie na nie zbyt głupi.

- Trafienie tego miotającego się gówna w oko będzie nie lada wyzwaniem - Eomund bezczelnie uśmiechnął się, jakby słowa Sylvaina były dla niego ostatnim wyzwaniem w obliczu nieuchronnie zbliżającej się śmierci. Szybko przeciągnął dłonią w okolicy brzucha, a między jego palcami pojawiła się karta tarota. Przelotnie spojrzał na widniejącego na niej czarnego kruka siedzącego na szczycie bramy. Naciągnął łuk. Panie Snów i Śmierci, jeszcze nie nadszedł nasz czas. Drewno zaskrzypiało kusząco, jak czekającą na swojego klienta kurtyzana. Taniec z Tobą czeka na inny moment. Grot strzały zaczął zbliżać się do elfickich napisów. Jestem cały Twój i wiem, że przywołasz mnie do siebie, kiedy wypełnię swoje zadanie na tym przeklętym padole. Pocisk pofrunął w stronę łba jednej z kreatur. Wyobrażenie Morra na karcie bezczelnie wlepiało wzrok w Czarnoskrzydłego.

- Jak trafisz to dzisiaj pijemy na mój koszt - Powiedział tylko jego towarzysz, obserwując w skupieniu wystrzelony pocisk, ten jednakże chybił celu i odbił się od łuskowatej skóry potwora. Mężczyzna cmoknął tylko zawiedziony. - Nie twój dzień...

Thora pociągnęła Eomunda chcąc przymusić głupka do wycofania się:
- Berthold, Sylvain! - chciała wrzasnąć ale krzyk urwał się jej w gardle - Nie czas na głupotę. Sag nie piszą o idiotach, lecz o zwycięzcach!
Sama ruszyła w wypatrzonym wcześniej kierunku chcąc zwiększyć dystans między sobą a bestiami.

Hoefer skinął głową, szybko schował kartę do kieszeni i puścił się biegiem za Norsmenką.
- Jakieś pomysły na te cholery? Nigdy nie polowałem na tak wielkie skurwysyństwa!

- Granaty chuchra! - warknęła przedzierając się przez zarośla i uchylając przed zwisającymi nisko gałęziami. - Pułapka… - nie mówiła wiele woląc oszczędzać oddech na bieg. Odwróciła się by przez ramię spojrzeć na maga i Sylvaina.

- Wycofajmy się do pozostałych, razem damy im radę! - Zawołał spocony Berthold podążając za Thorą, gwiżdżąc na swoje dwa psy, by się go trzymały. Przypomniał sobie jak potężny demon padł pod ciosami Lexy i krasnoludzkiego zabójcy.
- Ostrzegę ich! - Zawołał, kolejny raz przywołując swoją moc, tym razem by samemu przybrać kruczą postać i polecieć w stronę ruin.

W obliczu tak licznych kruków wokół nich, blondynka nabrała przekonania, że to sam Olric ma nad nimi pieczę, magia czy nie. Mimo to, pochyliła się i skuliła by przyspieszyć kroku. Z gardła wydobył się jej śmiech. Bogowie musieli sprawdzać ich umiejętności więc wszystko musiało być tak jak utkały to Norny.

Hoefer spojrzał na biegnącą obok niego blondynkę i wytrzeszczył oczy. Jasna cholera, uciekają właśnie przed wkurwionymi, gigantycznymi jaszczurkami, a ta dzikuska śmieje się, jakby bawiła się z sąsiadami w gonionego. Łucznik wiedział jedno - nigdy nie zrozumie kultury Norski.

Thora wyczuwając spojrzenie Eomunda spojrzała na niego przelotnie. Na twarzy wypisane miała szczęście i podniecenie, a jej uśmiech był piękny i nieco niewinny. Szczególnie w porównaniu z jej typowo zachmurzoną i gniewną miną.

Sylvain obserwując wymieniane przez dwójkę spojrzenia krzyknął tylko: - Potem będzie czas na wzajemne mizdrzenie! Najpierw spróbujmy przeżyć! - Rzucił gnając przed siebie, a Thora ponownie się zachmurzyła, postanawiając sobie w duchu, że rozmówi się z Sylvainem na osobności.

- Nie marnuj sił... na gadanie… - zwinnie ominęła wystający korzeń, odszczekując się mężczyźnie zgodnie ze swoją decyzją.

Brokk pragnął doskonalić swój warsztat, nie mógł jednak tego uczynić w twierdzy Karak Hirn. Aby zostać Arcymistrzem Run i zapisać się w na trwale w historii, trzeba dokonać przełomu. Ten krępy krasnolud musiał zacząć życie awanturnika, albo pozostać na zawsze jedynie szanowanym wśród braci Mistrzem Run. Khazad opuścił więc rodzinne strony i udał się do barona. Barona, który potrzebował najlepszych fachowców. Natomiast Brokk pragnął złota, rzadkich metali i doskonalenia swoich umiejętności. Wyprawa do dalekiej Lustrii mogła dać mu to wszystko.
- Baronie, pragniecie sprawdzonych i pewnych ludzi, ja pragnę złota i rzadkich metali. Do polityki smykałki nie mam, ale nie znajdziecie lepszego kowala, zdolnego do twardego boju. Potrzebujecie rzemieślnika, który nie pierzchłby na widok skażonego chaosem stwora czy innej grupy skurwysynów.

Khazad nie spodziewał się wtedy, że tak szybko sprawdzą się jego słowa. Krasnolud, jak większość synów Grungniego, praktycznie przez całe swe życie zamieszkiwał w górskiej twierdzy. Brak stałego, twardego lądu pod nogami powodował spore problemy z adaptacją. Już od pierwszych dni Brokk Varda chodził blady jak ściana. Przy mocniejszym wietrze i falach Khazad nie wychodził spod pokładu. Brokk miał jednak nadzieję, że u brzegów Lustrii jego cierpienia zostaną wynagrodzone. Do czasu pamiętnego sztormu i walki z widmowym okrętem Mistrz Run nie miał okazji wykazać swoich talentów. Czasem jeśli pogoda była spokojna i na otwartym pokładzie przygotowane były paleniska z cegieł, Khazad wykonywał drobne prace kowalskie. Wraz z załogą uszczelniali pokład, kutymi gwoździami wzmacniał łączenia grubych desek czy poprawiał obejmy masztów. Ponad wszystko dbał też o swój oraz najemników Barona Kratenborga rynsztunek. Możliwość pracy jako kowal bądź płatnerz była najlepszym lekarstwem na chorobę morską. Khazad nie odważył się za to próbować wykuwać run, wszak już na początkowym etapie ich powstawania popełniając najdrobniejszy błąd, bądź niedoskonałość można było spowodować śmiertelne zagrożenie dla przyszłego użytkownika przedmiotu. Towarzystwo na pokładzie Szkaradnej Ladacznicy było przecudaczne. Brokk dziwił się z początku wyborom ich pracodawcy, Imperialni Magistrzy używają mocy Wiatrów Magii, zmuszają ją do wywołania określonego efektu. Techniki Kowali Run są znacznie bezpieczniejsze. Starożytna wiedza Khazadów wyraźnie mówiła, że każde splatanie strumieni magii wiążę się z ryzykiem jego wypaczenia przez energię Chaosu. Zdecydowanie bezpieczniej jest uwięzić magiczną energię w znaku, ludzie jednak tego nie potrafili. Drzewoluby jak to nazwał przedstawicieli rasy Elfów Borriddim rzeczywiście wzbudzały wrodzoną niechęć. Historia waśni i wojen tych dwóch ras była zbyt długa, aby nie brać jej pod uwagę. A to wszystko przez Wysokie Elfy, które w przeszłości doprowadziły swą zdradą do Wojny o Zemstę. Jednak i z nimi Khazad wymieniał krótkie powitania. Całkowicie natomiast ignorował kogoś, kto niegdyś był Khazadem. Orrgara Arrgrinssona traktował jak powietrze, w razie potrzeby kontaktując się przez Borriddima Dorgundssona. Kowal Run nie mógł zaakceptować i normalnie traktować Zabójcy Demonów. Przybył on jednak przed Brokkiem i nic już z tym nie można było zrobić. Jego powinnością było zginąć już dawno temu, jego jedynym sensem życia powinna być chwalebna śmierć. Ludzie nie rozumieją zwyczajów i hierarchii społecznej synów Grungniego. Khazad mu jednak nie ufał, ten krasnolud zhańbił swoje imię i ród, zaprzepaścił dzieje setek lat swoich przodków… Oby bohatersko poległ w Nowym Świecie… Pozostali ludzie wyróżniali się charakterem, agresją lub innymi talentami. Rady i środki Aureolusa były nawet na tyle skuteczne, że Brokk choć blado-zielony przetrwał sztorm i był w stanie podjąć walkę na pokładzie statku przeciwko demonom. Runy płonęły, młot spadał na atakujących. Nie dorównywał brutalnością czy finezją kobietom z Norski. Jednak systematycznie i z uporem rozbijał głowy i łamał kończyny wrogów.

Dobicie do stałego lądu Brokk przyjął z wyraźną ulgą. Nawet grząski piasek z plaży, czy widok dziwnej, gęstej dżungli nie pogarszały humoru krasnoluda. Jego myśli krążyły wokół wielkich możliwości jakie dawała ta wyprawa. Kto wie jakie cenne kruszywa skrywa ta ziemia, ile minerałów czeka na wydobycie. Gdyby udało się znaleźć tu Gromril lub całkiem nową, nieznaną nikomu rudę z pewnością zostałby wybrany kolejnym Arcymistrzem Run. Z rozmyśleni wyrwał go hałas wywołany dalszym rozładunkiem i rozmowami o planowanym dokonaniu zwiadu. Co prawa Mistrz Run mógł przydać się przy naprawie poszycia statku, bądź tworzeniu obozu. Jednak Brokk chciał, choć na chwilę stracić ocean z oczu. Podróż dżunglą, choć uciążliwa i trudna stanowiła miłą odmianę. Wiele drzew trzeba będzie w przyszłości wykarczować i ziemi wypalić, aby ta kraina odkryła swoje skarby. Niedługo później znaleźli się przy ruinach wieży. Rozważania dotyczące ukrywania zapachu, bądź zaginionego dziedzictwa Elfów musiały zostać przełożone wraz z nadejściem dwóch przeraźliwie wielkich gadów.
Ciężko walczyć z takimi stworzeniami, wielgaśne bydle mogło ich zarówno próbować rozgnieść, rozszarpać, albo zwyczajnie pożreć. Dla Orrgara była to doskonała okazja, aby spełnić swój obowiązek. Zginąć w walce z taką bestią to chwalebna śmierć, odpokutował by swoje winy. Stało się jednak inaczej. Wielgaśne bestie zakończyły swój żywot u stóp grupy awanturników.

Walka z T-Rexami

Ziemia zadrżała pod nogami rozpędzonych tyranozaurów, kiedy te wpadły na polanę, tratując krzewy i mniejsze drzewa, które stały im na drodze. Na widok zbliżających się olbrzymów, większość najemników szukała schronienia w wieży, skąd mogli bezpiecznie zasypywać strzałami rozwścieczone monstra. Tylko nieliczni zdecydowali się na konfrontację na otwartym polu, a wśród nich najbardziej wyróżniał się Orrgar, który z charakerystycznym dla siebie obłąkańczym uśmiechem na twarzy, rzucił się na tyranozaury, przekonany, że w końcu spotkał godnego siebie przeciwnika. Zanim jednak krasnoludzki zabójca zbliżył się na odległość topora, dinozaury zostały zasypane gradem strzał, które wyleciały ze świstem z wyżłobionych przez kule armatnie otworów strzelniczych zrujnowanej wieży. Nie wyrządziło to potworom znaczących szkód, ale opóźniło ich natarcie i wprawiło w chwilę zawahania, którą bezlitośnie wykorzystali wojownicy.
Orrgar zakręcił młyniec toporem zanim z pełnym impetem wbił go w nogę tyranozaura. Piekielnie ostry topór rozciął skórę jak masło i zostawił swój ślad na grubych kościach przeciwnika, ale było to niewystarczające, aby móc go powstrzymać. Dla sięgającego konarów drzew T-Rexa mały krasnolud był jak wyjątkowo dokuczliwy komar dla człowieka, dlatego nie mogąc dosięgnąć kłami krzątającego się pod nogami wojownika, postanowił go rozgnieść. Mimo starań olbrzyma, krasnolud zdołał uniknąć stratowania, ale już nie umięśnionego ogona, którego silne machnięcie posłało oszołomionego Orrgara kilka metrów dalej.
W chwili kiedy rudobrody wojownik podnosił się z ziemi, pomiędzy tyranozaury spadła rzucona przez Erwina bomba, mocno je raniąc odłamkami. Korzystając z zamieszania, Wolfgang zaczął nucić potężną inkantację, jednakże skomplikowana formuła zaklęcia wydarła się spod jego kontroli i część wystrzelonych z rąk płomieni raniła także i jego. Nie mniej jednak, to zbliżający się do Orrgara tyranozaur najbardziej ucierpiał, tracąc równowagę i legnąć na ziemi z donośnym łoskotem, co bezlitośnie wykorzystał nadbiegający Brokk, który sprawnym uderzeniem runicznego młota ukrócił jego męki.

Ostatni z ostałych przy życiu T-Rexów skupił na sobie największą lawinę ciosów, kiedy wszyscy skoncentrowali ataki właśnie na nim. Grad pocisków raz jeszcze poleciał od strony wieży, sprawiając, że olbrzym zaczął przypominać najeżonego strzałami jeża. Tym razem jednak do walki wręcz włączyła się Lexa, wspierana przez strzelającą z łuku siostrę. Rozpędzona Harpia z Norski na ślizgu dostała się pod pochylonego nad krasnoludami tyranozaura, ostrym jak brzytwa toporem rozcinając podbrzusze potwora i sprawiając, że wszystkiego jego wnętrzności wylały się wprost na nią, zalewając ją flakami i hektolitrami krwi. Lexa musiała szybko ewakuować się spod chwiejącego się na nogach dinozaura, a nie było to tak łatwe jak z początku myślała, albowiem wielkie organy wewnętrzne potwora były zadziwiająco ciężkie, a długie na kilkanaście metrów jelita owinęły się wokół niej jak sznury. Mimo to kobiecie udało się w ostatniej chwili wyswobodzić z okowów i uniknąć niezbyt chwalebnej śmierci poprzez zmiażdżenie.

Tuż obok ujrzała Thorę, spryskaną krwią i dziko rozglądającą się za siostrą. Dziewczyna pochwyciła wojowniczkę w mocny uścisk z szerokim uśmiechem:
- Orlic prowadził Cię i dał zwycięstwo! - Thora walnęła Lexę w ramię w przejawie gratulacji.

- Tego bogowie ode mnie oczekują, a ja spełnić chce. No i lepiej szybko zabić, niż by miał coś ci zrobić, bydle było ogromne - stwierdziła Lexa w odpowiedzi, patrząc na uradowaną Thorę. Sama się więc uśmiechnęła lekko, kładąc dłoń na jej ramieniu i patrząc w oczy.
- A tobie nic nie jest? - spytała z troską. Sama była cała zalana krwią, brudna i zaczynała cuchnąć resztkami potwora.

- Nic. Rannaś? - Thora obeszła Lexę jak kwoka kurczę oglądając nieokryte części ciała i odsuwając ubroczone krwią pasma włosów z twarzy. Nim jednak musnęła opiekuńczym gestem policzek siostry cofnęła rękę, zdając sobie sprawę, że inni mogą je obserwować.

Lexa w odpowiedzi wzruszyła ramionami. Nawet jeśli to nic nie poczuła. Mogła siebie oglądać, ale i tak nic by nie dojrzała pod tą warstwą posoki.
- Wątpię. Pójdę do Aureolusa - oznajmiła oschle i brudną ręką poczochrała blond włosy siostry, zostawiając na nich czerwony ślad. Wyminęła ją rzucając przez ramię
- Następnym razem nie szarżuj, póki ja tego nie zrobię - jej ton głosu nie był nieprzyjemny, bynajmniej. Powiedziała to jak złotą radę - Wtedy to ty rozerwiesz coś na strzępy - dodała pokrzepiająco. Miała nadzieję, że wtedy siostra zrozumie to pozytywnie.

Kolejno Thora pogratulowała swym pozostałym towarzyszom, chociaż z mniejszym entuzjazmem.

- Bertholdzie magu, godni przeciwnicy, co? - zaśmiała się w głos stając obok mężczyzny by obrócić się ku Eomundowi i wypłacić mu kuksańca:
- I jak, myśliwy? Oporządzisz zapasy mięsa? - brwi dziewczyny powędrowały w górę przy kolejnym mini-wyzwaniu.

Ten tylko skinął głową i sięgnął nad swoje lewe ramię. Po chwili w jego dłoni znalazł się wąski sztylet bez jelca i mężczyzna ruszył w stronę martwych zwierząt. Oporządzenie mięsa tak wielkich zwierząt nie było łatwe, często jego nóż nie dawał rady przedrzeć się przez mocne mięśnie dinozaurów. Eomund jednak nie przejmował się tym. Byli w dźungli, nie w imperialnym lasach. Mięso porąbane mieczem to nadal mięso, nikt tu nie zwracał uwagi na walory estetyczne posiłku. Pracował w pocie czoła, w końcu jednak udało mu się oddzielić mięso od kości i skór.
- Pomoże ktoś to zabrać? Wiem, że noszenie surowego mięsa nie jest najprzyjemniejsze, ale upieczemy to w wolnej chwili. Aureolusie, jesteś w stanie znaleźć chociaż jakąś szałwię, jak będziesz szperał w roślinach?

- Och — uśmiechnął się medyk, sięgając do torby. - Z tym problemu nie będzie. Bazylia, piment, pieprz, liść laurowy, szałwia…

- Zaiste godni - skinął głową nieco oszołomiony Berthold, podchodząc bliżej do monstrualnych gadów, chociaż cała pokryta krwią i juchą Lexa też przyciągała uwagę.
Mag był rozczarowany, że jego zaklęcia nie zdołały poskromić bestii, gdyby nie miał wsparcia tak potężnych wojowników prawdopodobnie byłby już martwy.
Teraz mógł jedynie przyjrzeć się ich zwłokom, bestie nawet martwe robiły wrażenie… doskonali drapieżnicy, w Starym Świecie jedynie najbardziej wynaturzone stwory Chaosu mogłyby się z nimi równać.

- Można by ich truchła wykorzystać, jeżeli nie skóry to mięso pewnie jadalne jest! - Zawołał do pozostałych.

Po skończonej walce Wolfgang wrócił do wnętrza budowli i zatrzymał się obok skrzyń wypełnionych kosztownościami. Wziął kilka monet do ręki i skoncentrował swoją wolę na najbliższej okolicy, chcąc sprawdzić czy jakaś z błyskotek nie jest zaklęta, bądź nie przyciąga eteru szczególnie mocno.
Jego uwagę przyciągnęła luneta, pozornie wyglądająca na zwyczajną, lecz bez wątpienia nasycona magią. Niepewny natury zaklęcia, mag wsadził przedmiot za pazuchę planując odkryć jego naturę później i zaczął bawić się znalezioną monetą, obracając ją między palcami i starając się rozpoznać dziwne istoty wybite na jej powierzchni. Ni to ludzkie, ni to… nijakie. Ich pochodzenie intrygowało Wolfganga.

Ruiny zapomnianego miasta.

Minęły kolejne godziny spędzone na podróży przez zielone piekło zwane dżunglą. Powoli robiło się ciemno, kiedy niespodziewanie przed najemnikami wyłoniły się ruiny upadłego miasta. Nie było tam znanych z opowieści odkrywców piramid sięgających niebios, a raczej praktycznie same budynki mieszkalne, które w znacznej większości zarośnięte były roślinami i teraz chyliły się ku upadkowi. Miasto sprawiało wrażenie obszernego, a uważne oględziny potwierdziły, że i ono nie oparło się tajemniczemu najeźdźcy, który zrównał je z ziemią, wybijając lokalną populację jaszczuroludzi.

Miejsce, w którym początkowo się znaleźli najemnicy, usłane było licznymi szczątkami obrońców, którzy wciąż mieli na sobie swój bojowy rynsztunek. Była to główna ulica, prowadząca w stronę centrum miasta, na którym musiał znajdować się jakiś większy plac. Wstępu do niej broniła teraz leżąca w gruzach brama oraz połączony z nią mur, po którym właściwie już niewiele zostało. Dostać się do środka nie było problemu, zważywszy na to, że dżungla zdążyła niemalże w całości pochłonąć to zapomniane przez bogów miejsce, lecz nie dawało to najemnikom gwarancji bezpieczeństwa. Po mieście, tak jak i po dżungli, wciąż mogły kręcić się groźne stworzenia…

- Użyjecie swych zwierząt? - Thora spojrzawszy na Eomunda i Bertholda - Powinniśmy się też rozdzielić na dwie grupy, każda po jednej stronie ulicy i sprawdzić resztki osady. Nie zdążymy wrócić do obozu więc trzeba znaleźć miejsce na noc.

- I tak nie ma po co wracać nim nie wespniemy się na tą pieprzoną górę. - Wtrącił Wolfgang przechodząc obok Thory. Przyklęknął obok jednego ze szkieletów podnosząc jego broń i przyjrzał się jej dokładnie, po czym skupił się na przepływie eteru przez pozornie wymarłą osadę, jednak nic nie przykuło jego uwagi.

- Dobry pomysł, proponuje jeszcze aby obie grupy zmierzały na centralny plac tego miasta. – Dodał Khazad.
- Ruiny ratusza, świątyni czy co tam oni budowali dadzą nam dobre miejsce do obozowania. Teoretycznie najważniejszy budynek powinien mieć najmocniejsze mury. Może fragmenty dachu się zachowały i nie będzie nam kapało na głowy. Do tego wolny plac uniemożliwi podejście do obozowiska niezauważonym.
Brokk Varda przyklęknął przy szczątkach obrońców. Chciał przyjrzeć się dokładnie rynsztunkowi jaszczuroludzi. Z jakiego materiału został wykonany i w jakim jest stanie. Czy metal już skorodował, bądź wyróżniał się czymś szczególnym.
Lustria to zadziwiająca kraina, to co cenne w Starym Świecie, tutaj było powszechne. Złoto, złoto, złoto i błyskotki są wszędzie. Zasiedziałe, czy nie nadal warte były majątek. Khazad kochał złoto, ale skoro napastnicy je zostawili to, albo się bardzo spieszyli (co z uwagi na brak ich ciał przeczyło tej teorii), albo znajdowały się tu cenniejsze dobra. A cóż może być cenniejszego od złota i biżuterii? Brokk miał nadzieję, że niedługo to odkryje. Jego oczy rozbłysły na samą myśl o złożach Gromrilu, albo nowego nieznanego w krasnoludzkich twierdzach kruszcu i rudy metali.

Medyk skinął z uznaniem głową krasnoludowi. Sam też właśnie zamierzał się przyjrzeć ofiarom. Tyle że nie ich broni, a szkieletom. Z uszkodzeń kości można wyczytać informacje o broni jakiej używali napastnicy, ich sile fizycznej i wzroście, a stąd już prosta droga by wydedukować ich rasę.
Po chwili zastanowienia doszedł do jedynego możliwego wniosku:
- Hej! Nasi tu byli.

- Może nasi - Zaczął Wolfgang rozglądając się dookoła. - Może nie nasi. - Dokończył po krótkiej pauzie. - Widziałeś kiedyś jakiekolwiek wojsko, które mając czas aby posprzątać swoje trupy, pogardziło rozsypanym wszędzie dookoła złotem? Bardziej bym się spodziewał kości atakujących, jak i obrońców wymieszanych razem, za to ogołoconych ze wszelkich kosztowności.

Berthold podrapał swoją brodę, rozglądając się czujnie. Jego ptaki poleciały już by odlecieć całe ruiny wzdłuż i wszerz.

-Macie rację - Odpowiedział medykowi i Wolfangowi - tu byli ludzie ze Starego Świata, pewnie łupieżcy lub odkrywcy… może nie mieli czasu wszystkiego splądrować, może coś ich zaatakowało? - Rozglądał się szukając śladów- jakby było tu jakieś miejscowe zwierzę, może coś by nam powiedziało…

- Może zebrali swoich poległych i wierzyli, że złoto jest przeklęte? - głośno myślał medyk - Nie znam się na tym. Ale masz rację Wolfgang, to dziwne, że nie zabrali kosztowności. Co zatem zabrali? Po co była ta jatka? Walka o terytorium? Lekcja dla kogoś?

- Chuj wie. - Wolfgang wzruszył ramionami. - Ale jak żyję jeszcze nie widziałem wojska, co to by złotem pogardziło. Prosty wojak to by cię zabił dla nie dziurawych butów, a tu wystarczy trochę się poschylać, żeby nie musieć się martwić o byt przez parę lat, jeśli nie reszte życia.

- Złoto jest zbędne, jeśli nie masz go gdzie wydać… Z jednej strony ich rozumiem, całe te żelastwo by tylko ich spowalniało - Wtrącił Sylvain.

Berthold odwrócił się do Wolfganga stawiając na ziemi jaszczurkę z którą przed chwilą wydawał się rozmawiać.
- Tymi co zmasakrowali jaszczuroludzi raczej nie musimy się przejmować, dawno już ziemię gryzą. Bitwa była tak dawno że zwierzęta jej nie pamiętają.

- Same szkielety nie wyglądają jakby walka odbyła się tydzień temu. I moge to stwierdzić bez gadania z jaszczurkami. - Odpowiedział nieco rozbawiony Wolfgang.

Thora i Eomund w drodze do ruin

Thora przedzierała się przez krzaki dźwigając pokaźny kawał mięsa wykrojony przez Eomunda. Przekonana była, że mięso smoków da jej siłę i doda odwagi na przyszłość. W końcu nie co dzień Orlic daje możność walki z potworami z przełomu światów. Z cicha posapywała brnąc przez roślinne zarośla, w myślach składając opowieść o ich zwycięstwie. Eomund przez chwilę przyglądał jej się z uśmiechem, przedzierając się między roślinami z niewielkimi zaledwie trudnościami. Większość swojego życia spędził w podobnych warunkach, chociaż imperialne lasy nie były tak okazałe i dzikie jak bezdroża, którymi teraz się przemieszczali. W końcu podszedł do kobiety, choć dalej pozostawał czujny.

- Nieźle strzelasz jak na osobę, która preferuje topór - skinął głową z uznaniem. - Może niewystarczająco dobrze, żeby brać udział w zawodach, ale dobrze wiedzieć, że ma się taką osobę w otoczeniu.

- Ty też - odcięła się szybko i kąśliwie - Znaczy nieźle strzelasz - dodała jakby nie była pewna, że znaczenie przekazała wystarczająco - Bogowie Ci dzisiaj nie sprzyjali. Poćwiczysz, będzie lepiej. - pocieszyła go życzliwie oddmuchując blond pasmo z oczu.

- Bogowie mnie już dawno opuścili - oblicze mężczyzny spochmurniało. - Jedynie Morr przygląda się mojemu życiu, a w jego interesie nie leży zachowanie go.

Jakieś zacięte zamyślenie odmalowało się na twarzy Thory. Po chwili jednak uniosła na Eomunda rozjaśnione spojrzenie, jakby coś sobie przełożyła.
- U nas to Hell odpowiedzialna za świat śmierci. - mruknęła podrzucając sobie ochłap na ramieniu - Na co Morrowi ktoś w podziemiu co do walki niezdatny? Co chwały mu nie przysporzy? -zapytała z zainteresowaniem.

- W Ogrodach Morra raczej się nie walczy - Eomund wzruszył ramionami. - Walka leży w domenie innych bogów, Morr przynosi ukojenie i spokój zamiast wiecznego zamętu i krwi.

- To jeśli temu bogu służysz, czemuś taki niespokojny i spięty wciąż? - odwróciła kota ogonem z krzywym uśmiechem.

- Nie służę mu, pokładam w nim nadzieję, że przyjmie mnie do siebie, kiedy przyjdzie na mnie czas. To ogromna różnica.

- Nadal nie odpowiedziałeś na pytanie. Chociaż pytam uprzejmie - dorzuciła zadziornie, łypiąc na mężczyznę obok.

- Nie jestem spięty i niespokojny, jeśli o to ci chodzi - czuł na sobie wzrok kobiety, jednak wolał unikać spoglądania na nią. Czuł, że gdyby ich spojrzenia się spotkały, miałby problem z powrotem do rzeczywistości. - Bardziej “nieprzystosowany do pracy zespołowej”.

Mina dziewczyny wskazywała na to, że coś się ciśnie jej na usta ale nie chce palnąć nic na głos.
- Aha.
Przez chwilę kroczyła obok w milczeniu, by gwałtownie znowu odwrócić się w stronę łucznika:
- A do czego jesteś przystosowany? - zmierzyła go bezczelnie od stóp po czubek głowy jakby oceniała niewolnika czy może konia. Sprawny krok, tłuszczu nie było widać na nim, dłonie co mocne się zdawały i zwinne. Tak.. zwinne. Dziewczyna aż skinęła lekko blond głową na wspomnienie Eomunda składającego się do strzału. Twarz nosząca znaki przejść. Drobniejszy się zdawał przy Ulfirze, ale kto przy nim nie był drobny. Spojrzenie dziewczyny ześlizgiwało się po całej postaci Eomunda w wyliczance.

- Do… - Eomund w końcu odwrócił swoje spojrzenie ku kobiecie. Nie dość, że nie wiedział, jak ubrać w słowa to, czym się zajmuje, to dodatkowo jej oceniający wzrok wytrącił go z równowagi. Odchrząknął, starając się szybko zebrać myśli. - Znaczy się, do polowania. Do samotnego czekania, aż zwierzyna odsłoni swój słaby punkt - spojrzał w brązowe oczy kobiety i momentalnie uderzyła go myśl, że sam właśnie to zrobił, właśnie się odsłonił.

Thora złapała spojrzenie łucznika i jakoś odruchowo się uśmiechnęła. Drobne blizny na twarzy się wygładziły, a na policzkach pojawiły się lekkie rumieńce, podkreślające mocno młody wiek dziewczyny. Uśmiech błyskawicznie sięgnął i jej oczu, gdy zakleszczyła wzrok na ciemnoniebieskich oczach mężczyzny, którego spojrzenie również momentalnie się ociepliło.

Jakoś nieśmiało pochyliła głowę by znowu bokiem zerknąć na Eomunda.
- Aha - rzekła elokwentnie - Dużo … - zatchnęła się lekko znowu układając sobie smocze mięso wygodniej - … takiej… no… zwierzyny? Znaczy czy złowionej. - jakoś dziwnie straciła wątek i gwałtownie odwróciła się teraz sama by wpatrzeć się w dżunglę przed nimi.

Hoefer musiał ugryźć się w język, żeby być w stanie oderwać się od oczu Norsmenki. Mrugnął przy tym jak skończony debil, nie potrafiąc opanować grymasu bólu.

- W ciągu mojego długiego życia trochę się jej nazbierało - lekko się uśmiechnął wiedząc, że rozmawiają na zupełnie dwa różne tematy. - Ale jak wyniosłem się do miasta, zacząłem polować o wiele rzadziej.

- Mhm, w mieście nie ma szans na polowanie - Thora odpowiedziała jakoś z wolna - Do polowania trzeba przestrzeni. W mieście duchota, ciasnota. Jak długiego? - znowu zmieniła temat jakby odzyskując powoli rezon. Jednostajny widok natury pomagał rozumowi przedrzeć się przez nagłą mgiełkę otumanienia. Odwróciła się by sprawdzić, czy wszyscy nadążają. Wprawiła tym w ruch liczne warkoczyki. Zatańczyły w lekkim półobrocie, wprawiając łucznika w zachwyt. Chociaż wiedział, że myliła się co do polowań w mieście, nie chciał wyprowadzać jej z błędu.

- Prawie trzydzieści lat na skraju lasu i kilka kolejnych w miejskich murach. Miasto to nie moje życie, ale zarobek o wiele lepszy. Dzięki temu mogłem dobrze się uzbroić na tę wyprawę. Ba, dzięki temu w ogóle się o niej dowiedziałem.

- Trzy dziesiątki i kilka lat - Thora aż się odwróciła by ocenić mężczyznę, podsuwając się przy tym nieco bliżej - Nie wyglądasz na tak starego. Prawdę rzeczesz? - spytała z podejrzliwą miną.

- Dobra dieta to podstawa - zaśmiał się cicho i trochę zbyt nerwowo. Zmniejszający się dystans między nimi nie pomagał mu się skupić. Wystarczyła sama obecność tej młodej kobiety, żeby jego myśli odrywały się od rzeczywistości. Jej bliskość mu tego nie ułatwiała. Wiedział, że jeśli pozwoli sobie na takie rozproszenia, może łatwo zginąć. Wiedział również, że w pewnym momencie może przestać o to dbać. - No i życie na łonie natury odmładza człowieka.

- Dieta… - dłoń dziewczyny mocno klepnęła kawał dźwiganego mięsa - No to sobie podjesz. Smocze mięso i siły i wigoru dodaje. Ale gdybyś potrzebował - uśmiechnęła się kpiąco - się na kim oprzeć, bo ci wiek dokuczać będzie… to… pomogę. Jak uprzejmie poprosisz - dorzuciła ze śmiechem.

- Na ogół sobie radzę - mówił powoli, jakby pilnował tego, jakie słowa wydobywają się z jego ust. - Ale jak będę potrzebował, odezwę się na pewno - na ustach mężczyzny zagościł uśmiech, a on sam modlił się w duchu, żeby nie wyglądało to obleśnie.

- Tylko pamiętaj! Uprzejmie! - Thora pogroziła Eomundowi palcem - Wychodzi na to, że bogowie na coś skrzyżowali nasze ścieżki. Najstarszyś w tej zbieraninie. Ja najmłodsza. - dziewczyna przystanęła na chwilę by pozwolić pozostałym ich dogonić - Czego mnie możesz nauczyć, Eomundzie? - spytała zaglądając ponownie w niebieskie źrenice z jakąś gotowością i ciekawością. - I czego uczyć się chcesz ode mnie? - dodała prędko czując się jak ćma zbliżająca się do płomienia świecy.

- Jedynej rzeczy, w której jestem dobry. Jak niespostrzeżenie podejść na tyle blisko, żeby strzał był czysty, celny i przede wszystkim zabójczy. Tylko na tym się znam, to jest całe moje życie - chociaż mogło się zdawać, że słowa niosą ze sobą jakiś rodzaj żalu, w głosie myśliwego czaiła się nuta z trudem skrywanej dumy. - Wiesz, zawsze był ze mnie marny wojownik. Nie wiem nawet, po co noszę ze sobą miecz. Jeśli będziesz chciała nauczyć mnie walki w… - przełknął ślinę, choć tak naprawdę nie zdawał sobie z tego sprawy - bliskim kontakcie, możesz spróbować swoich sił.

- Mężczyzna bez miecza to jak mężczyzna bez przyrodzenia - rzekła Thora z przekonaniem - Zgoda. Zaczniemy naukę przy najbliższej okazji zatem. Nie martw się. Obiecuję być łagodna - obiecała słodko wypłacając mężczyźnie lekkiego kuksańca gdy znowu podjęli wędrówkę.

- Miecz mam, tylko nie umiem z niego korzystać - inni mężczyźni mogliby zdawać sobie sprawę z tego, w jak niekorzystnym świetle postawiłoby ich takie zdanie, ale nie Eomund. - Ja niestety nie mogę obiecać łagodności, jestem wymagającym nauczycielem.

Nie wydawało się, by to ostrzeżenie przeraziło dziewczynę. Ruszyli dalej w zgodnym milczeniu.

Thora i Brokk w ruinach

Thora bez pardonu dosiadła się do krasnoludzkiego mistrza, co z Wolfgangiem butelczynę rozrabiał.

- Brokk… - zaczęła niezręcznie ciężko i twardo wymawiając imię towarzysza. - Zlecenie bym miała. Pomożesz mi? - łypnęła groźnie na maga.

Khazad miał już zainteresować się lunetą maga, gdy zjawiła się Normsenka.
Mówcie śmiało, czego Wam trzeba. - Odpowiedział krótko, wyciągając w stronę kobiety butelkę miodu od Wolfganga.

- Potrzebuję amulet. Zapłacę. - twarda krótka przemowa z trudem przechodziła przez gardło dziewczyny - Narysuję naszą runę. Da rady?

Wzmianka o runach wyraźnie zainteresowała krasnoluda.
- Przedmiot musi być odpowiedniej jakości, a samo wykonanie runy jest procesem długotrwałym. Ale mogę to wykonać. Zapłacicie obejmując za mnie wartę, złota tu i tak więcej niż uniesiemy. - Khazad sam się sobie dziwił, rezygnował z zapłaty twardą walutą. Jednak zyskiwał tym czas na doskonalenie swoich umiejętności.

Blondynka skinęła głową:
- Ja narysuję, a Brokk mi powie ile materiału trzeba będzie. Hm? - nie bardzo wiedziała jak się teraz zwracać do uprzejmego krasnoluda. “Pan” przez gardło jej by nie przeszło. Tak samo jak “waść”. Wybrała ...neutralną formę.

- Materiału jest tu już pod dostatkiem wojowniczko. Wybierzcie coś z tej biżuterii, która się tu znajduje. Szukajcie czegoś co się Wam podoba i nie jest uszkodzone. W warunkach polowych nie rozstawię warsztatu. Niech to będzie złoto, srebro, albo obsydian jeśli się Wam podoba.

Młódka pokręciła głową przecząco:
- Złota tego nie chcę. Znajdę coś specjalnego. Jeno rzeknij Brokk - w końcu odruch naturalnie wygrał ze skrępowaniem i Thora zwróciła się bezpośrednio - na runę taką, naszą, co się zwie hræthigaldur, o taką… ile by trzeba było?
Dziewczyna w ziemię palec wbiła i kreślić poczęła symbol, spozierając na krasnoluda co i rusz:

Mistrz Run przyglądał się z uwagą. Prezentowana runa nie była znana wcześniej Khazadowi, nie stanowiło to jednak problemu.
- Narzędzia odpowiednie mam, w jeden spokojny wieczór Wam to wykonam. - Brokk nie był pewien, czy Thora pytała go o potrzebny czas, czy coś innego.
Reszta zależy od materiału, który mi dostarczycie.

- Coś twardego ma być? Kość? Chcę by trwałe to było. Ochronę ma zapewnić. - wyjaśniała Thora nieco się rozchmurzając.

- Kość się nada - odpowiedział, krótko. - Nie wiem jednak, czy będę mógł nasycić go mocą. Twoje Runy nie są mi znane, nie wiem czy będą w stanie utrzymać moc w sobie. Moi przodkowie od stuleci opracowywali i strzegli tajniki wykuwania run. Dlatego można w nich bezpiecznie zaklinać moc. - Khazad nie bardzo wiedział jak ma wytłumaczyć Norsmence tajniki swojego cechu.

- Aha - mruknęła nie za bardzo wiedząc o co chodzi. Runy to runy - Nie można połączyć? Macie jakieś runy na ochronę chyba co?

- Połączyć? - Brokk był zdumiony i zaniepokojony. - Wojowniczko, najmniejszy błąd, skaza bądź niedoskonałość, a zaklęta moc uwolni się w niekontrolowany sposób. - Khazad lekko się rozgniewał. - Znajdźcie przedmiot, a wykonam na nim Waszą runę i swoją ochronną o ile nie będą one o siebie zazdrosne. I widzę jak na mnie patrzycie, nie postradałem jednak zmysłów Runy potrafią być zazdrosne nie mniej niż ludzie. W tych warunkach nie będzie ona jednak wieczna. Te Runy, które posiadam na własnej broni i zbroi wymagały nie wieczora, czy dnia, a tygodni pracy.

Thora zakręciła się niepewnie w miejscu na słowa krasnoludzkiego mistrza:
- Dobrze. Wy na sztuce się swej znacie. Nie mówię Wam - sama zdziwiła się, że podjęła ten sam ton co i Brokk - Ci… nie mówię Ci jak do rzeczy się zabierać. Ciekawam jeno czy obu się nie da na jednym amulecie złączyć. Aleś to już wyjaśnił. Znajdę odpowiedni materiał i wrócę. A o wartę się nie musisz martwić. Mogę od razu przejąć. - oddała Wolfangowi butelczynę.

Khazad aż poderwał się na nogi, kobieta zapewne nieświadomie uraziła jego dumę.
- Umowa, to umowa. Dostarczycie przedmiot, to się wartą zajmiecie. Nie wcześniej! - zakończył zdecydowanie ostrzejszym tonem.

- Zgoda - Thora też się podniosła, dłoń wyciągając ku krasnoludowi - Jeśli komu się ma to udać, to Tobie. - spojrzała wprost w oczy oburzonego mistrza.

- No to zgoda - Brokk mocnym uściskiem przypieczętował zawarte ustalenia.