Szumiało i buczało. Ciągle iskrzyło mu przed oczyma. Czuł ból w dłoniach i na twarzy aż w końcu poczuł wilgoć na dłoniach i powiekach. Zaczynał łapać świadomość i gdy błyski zaczynały znikać wreszcie mógł skupić się na tym co widzi.
Zobaczył zielone oczy osadzone w twarzy pięknej kobiety z malującym się na niej wyrazem skupienia.
Usłyszał po chwili pytanie i rozpoznał głos.
- Lexa?- Zamrugał oczyma i skupił wzrok marszcząc czoło i przymykając powieki.
- Nie wiedziałem, że masz takie eee… oczy?- cofnął się spoglądając na usta norsmenki w bardzo bliskiej odległości. Na taką rewelację aż parsknęła krótko ze śmiechu.
- Co się dzieje?- Zapytał zmieniając temat. Świadomość Erwinowi bardzo szybko wróciła i wiedział już o wybuchu broni i walce z wielkimi jaszczurami.
- Broń wygrała z twoim intelektem - odpowiedziała odsuwając głowę o pół centymetra
- Aurelius mówi, że coś mogło dostać ci się do oczu, a ślepy będziesz bezużyteczny, więc patrzę. Spokojnie, tylko bez nerwów, myłam ręce! - oznajmiła dumnie, i wyciągnęła dłonie w kierunku jego twarzy. Wciąż widziała na skórze i pod paznokciami resztki pozasychanej krwi, więc nie bardzo wiedziała, jak ma się zabrać do tego zaglądania w oczy. Położyła ostrożnie dwa palce lewej dłoni na brwi mężczyzny i dwa palce prawej na kości jarzmowej daleko pod okiem. Szybko jednak okazało się, że pozostawia na twarzy Erwina ślady posoki.
- No dobra, nie tak czyste jak mi się wydawało - westchnęła z rezygnacją zabierając ręce i kciukiem trąc jego policzek starała się zetrzeć odcisk krwi.
- Jeśli to takie ważne to może się położę?- Zaproponował inżynier.
- Nie jesteś na wypoczynku w swoich włościach. Siedź. - rozkazała ostro.
- Mam mydło jak chcesz doszorować dłonie.- Trochę nieswojo to mówił wiedząc jak może zareagować Lexa. Nie chciał jej krępować ani urazić.
- Dziękuję za troskę.- Dodał po chwili wyciągając w jej kierunku mydło i patrząc jej głęboko w oczy. Kobieta z brutalnością wyrwała mu kostkę z dłoni, po czym położyła na jego kolanach.
- Nie troszczę się o ciebie i nie potrzebuję mydła, za kogo ty mnie masz? Myślisz, że jestem chodzącym syfem? - burknęła, jednak nie zrobiła nic agresywnego ponad te słowa. No nie bije się ofiar, takie były zasady. - Mam prawo być upierdolona juchą, choć może umknęło to twojej uwadze, ale całe flaki z tego smoka wyjebały się prosto na mnie. Będę brudna i śmierdząca, zaakceptuj to albo mi powiedz, że mam sobie iść, bo cię brzydzę.
- Nie Lexa. Nie o to mi chodziło. Widzę, że nie wiesz co zrobić z tą krwią więc chciałem tylko pomóc.- Erwin lekko się wycofał spłoszony z przygotowanymi rękoma do obrony. Zobaczył jednak, że dziewczyna nie ma zamiaru go prać dodał.
- Gdybyś mnie brzydziła dawno bym zrezygnował z Twojego towarzystwa. Lubię Ciebie i podoba mi się, że nie jesteś cnotliwą damulką z salonów jakich mnóstwo w Imperium.
Norsmanka uniosła brew ze zdziwienia, jednak przemilczała to, co powiedział. Było zbyt duże prawdopodobieństwo, że to tylko jego gra. Zbyt ciężko było jej w to uwierzyć.
- W lewym oku coś mnie kłuje.- Dodał odwracając uwagę od dziwnej sytuacji i pokazując palcem o które oko mu chodzi.
- Pewnie widok mojego ryja - warknęła jakby podirytowana po czym z całkowitym brakiem wyczucia chwyciła mocno jego podbródek swoją szorstką dłonią i odchyliła głowę Erwina lekko do tyłu, aby móc się nad nim nachylić i manewrować łbem według własnych potrzeb.
- Hmm - mruknęła jakby rozwiązywała jakąś tajemnice nowego świata, gdy tak majtała na różne strony jego głową, patrząc się w oko, które jej wskazał. Po dłuższych oględzinach znała już jego rysy na pamięć, a w barwie tęczówki dostrzegła mieniące się co najmniej trzy różne odcienie - W sumie, może faktycznie coś jeszcze zostało - stwierdziła z powagą puszczając gwałtownie silny uścisk.
- No to jak Aureolus znajdzie chwilę to mu pokażę by usunął.- Dodał spokojnie i ze smutkiem w głosie.
- Mam nadzieję, że nie przeszkodzi mi to w walce czy rzucaniu bombami. Nie wspominając o konstruowaniu jakiś nowych wynalazków wybuchowych.- Dodał licząc, że dziewczyna zainteresuje się tematem.
- Jakieś małe gównienko w oku? Bez przesady. Gorzej z łapami - stwierdziła rozglądając się za medykiem, choć gdy jej wzrok go znalazł, ten był zajęty Orrgarem. Założyła więc ręce krzyżem pod piersiami i przeniosła z powrotem spojrzenie na Erwina.
- Jakich wynalazków? Takich co następnym razem rozwalą ci łapska na strzępy? Nie wiem czy to taki dobry pomysł - westchnęła ciężko i klapnęła sobie na ziemi. Szybkim ruchem skradła mydło, które wcześniej odłożyła na jego kolanach, po czym wzięła wodę z bukłaka aby wyszorować brudne paznokcie i palce. Czuła się jak dureń, ale udawała, że to codzienność, brać od kogoś rzeczy do czyszczenia. Naprawdę musiała wyjść na śmierdziela.
- Zostaw bukłak. Woda do picia się przyda. Chodź do tego strumienia. Pomogę jeśli chcesz pozbyć się tego.- Uśmiechnął się Inżynier i wstał z lekkim wysiłkiem rozglądając się za źródłem bieżącej wody. Blondynka podniosła wzrok na niego, patrząc ze swojego siedzącego miejsca.
- Zmoczysz bandaże. Daj sobie spokój, nie mam pięciu lat - odparła i naburmuszyła lekko policzki - Poza tym, naprawdę aż tak ci to przeszkadza? Już nie będę grzebać ci w oczach - wzruszyła ramionami, choć wcale nie było jej obojętne. Jakoś w pewien dziwny sposób było jej przykro, że uważa ją za chodzący syfilis.
- Bandaże i tak są mokre.- Z uśmiechem odpowiedział.
- Nie. Nie przeszkadza, ale myślałem że chcesz się odświeżyć. Jeśli o mnie chodzi to jeśli byłby problem dla mnie to już wiesz. Bym teraz siedział w Nuln zwyperfumowanymi damulkami. A jednak wolę Twoje towarzystwo.-
Lexa parsknęła prześmiewczo.
- Łżesz, bo nie chcesz dostać w ryj - stwierdziła prosto z mostu, wyszczerzając swoje zęby i patrząc na niego z dołu - Ale nie musisz, nie zdzielę cię. Ofiar nie biję - dokończyła dalej się uśmiechając nieco złośliwie - Umyję się gdy dojdziemy w jakieś sensowne miejsce, tak myślę. Póki nie muszę cię dotykać, to mogę mieć ujebane łapy aż po łokcie. Chciałam umyć, by Aurelio na mnie ryja nie darł, że mu pacjentów macam upierdolonymi rękami. Bo chyba już wszystko z tobą w porządku, tak?
Mężczyzna stanął po pierwszych słowach dziewczyny nieruchomo. Coś w nim pękło i zaczynało wrzeć.
- Nie mów do mnie, że łże. Nie jestem jebanym politykiem czy dyletantem. Rozmawiam z Tobą jak z przyjaciółką i kłamstwa w takich sytuacjach nie są na miejscu.- Odwrócił wzrok do Lexy mówiąc bardzo, ale to bardzo spokojnie. Ta zaś zwinęła usta w dziubek jakby chciała gwizdnąć. “Jaki ostry, huehuehue”.
- Jeśli chcesz coś na dowód, że prawdę mówię to dostaniesz.- W tym momencie kucnął do dziewczyny i spojrzał jej z bardzo bliska prosto w oczy.
- Lubię Ciebie i nie brzydzisz mnie. Jeśli twierdzisz inaczej to znaczy, że Tobie to przeszkadza i nie mieszaj innych do tego.- W ostatnich słowach złość już zeszła z niego i wyprostował się.

Lexa jak dziecko rzuciła mydłem w jego tors. Kostka odbiła się lekko i upadła na ziemię, a prowokujace spojrzenie norsmanki wwiercalo się w jego oczy.
- No śmiało, ogierze. - rzuciła mu wyzwanie uśmiechając się półgębkiem jak stara złośnica, podkreślając wyraźnie ostatnie słowo.
- Daj mi dowód. To że patrzysz na moją mordę nim nie jest. A jedyne co nas ze sobą łączy to on - wskazała ślepo w kierunku gdzie ostatnio stał medyk. Nie wiedziała czy dalej tam jest, nie oderwała wzroku od Erwina czekając wciąż na reakcję. Była ciekawa na ile jest mądry.
- Aureolusa lepiej nie mieszajmy. On niczemu i nikomu nie winny.- Odpowiedział Lexie.
- Wiesz dobrze, że nie sprowokujesz mnie tak łatwo. A na dowody musisz poczekać aż to czerwone z oczu ci zejdzie i zaczniesz na spokojnie myśleć.- Patrzył na dziewczynę spokojnym ciepłym wzrokiem.
- Nie ma co. Teraz mamy robotę i lepiej się skupić na niej więc zbierajmy się.- Dodał licząc, że zaraz oberwie lub norsmenka znowu rzuci jakiś tekst podbudowujący jej ego.
- Po prostu nie umiesz - zaćwierkała ze złośliwością i padła do tyłu kładąc się na plecach. Odchyliła głowę eksponując bardziej czerwoną od krwi szyję i spojrzała za siebie, oglądając odwrócony do góry nogami obraz, gdzie widziała jak Aureolus i ktoś jeszcze grzebią coś przy smokach. No pięknie, to jej każe zajmować się Erwinem, a sam się zabawia.
- Odpocznę sobie, póki się wszyscy nie zbiorą. I poczekam na ten dowód. Może się doczekam nim mnie szlag trafi czy inna cholera. A ty uważaj, na oko. Bo ci coś innego tam jeszcze wpadnie - uśmiechnęła się ze swojej pozycji, podkładając ręce pod głowę i patrząc się w górę, na stojącego nad nią mężczyznę. Ten natomiast chwilę popatrzył na blondynkę i położył się obok niej. Zerknęła na niego zdziwionymi, zielonymi oczami i zaśmiała się szyderczo. Nie wygoniła go jednak, ani nie zaczęła wyzywać, wciąż obserwując poczynania medyka z oddali.
- Większość życia spędziłem nad książkami, w laboratoriach i w chwilach wolnych na salonach i na hulaszczym życiu. Wiele kobiet się starało lub ktoś za nie próbował je zeswatać ze mną. Więc dalej brnąłem w naukę.- Spokojnie zaczął mówić z początku nie zwracając na Lexę uwagi.
- W końcu postanowiłem ruszyć cztery litery i wybrałem się do Talabheim z dostawą armat dla naszego Barona. Człowiek obudził we mnie jeszcze nie znane dotąd zainteresowanie podróżami. Jak się w przyszłości okazało zaciągnąłem się do jednej z nich. Tej właśnie gdzie poznałem Ciebie.- Erwin obrócił głowę do norsmenki.
- Dziewczynę wolną od kłamstw miasta czy salonów. Nie jakąś wieśniaczkę zastraszoną i schowaną jak mysz od miotła, ale kobietę pewną siebie, silną czerpiącą z życia to co chce w tej chwili i nie przejmującą się konsekwencjami. Poczułem coś. Nie wiem co, ale od tamtej pory zaczełaś być mi miłą.- Erwin zawahał się czy chce brnąć w to dalej. Nie koniecznie dobrą wybrał chwilę a i metoda mogła nie trafić w dziki umysł kobiety.
Początkowo ciężko było stwierdzić Erwinowi, czy Lexa go słuchała. Nie poruszyła się, wciąż mając odchyloną mocno głowę i obserwując odwróconego Aureolusa. Tak naprawdę zaczynała chyba łapać, co on wyknuł i miała ochotę mu o tym powiedzieć, jednakże im dłużej o tym myślała, tym chęci mijały. Nigdy nie pokazywała się jako osoba skażona inteligencją, rozumna i wyciągająca wnioski, więc może i teraz lepiej było to zostawić? Gdy ocknęła się z zamyślenia, inżynier mówił o wyprawie u Barona, a potem czymś, co dla Norsmanki chyba było lekkim przegięciem. Erwin przekonał się o tym nie musząc długo czekać, kiedy to Lexa zwinnie uniosła ciało i odwinęła się siadając na mężczyźnie okrakiem. Ten jęknął z utraty powietrza. Nie był przygotowany na takie zachowanie. Chwyciła go za przeguby rąk i przycisnęła z całej siły do ziemi, pochylając się nad jego twarzą. Zlepione krwią włosy zaczęły już wydzielać nieprzyjemny odór, a ich końcówki smagały go po policzkach.
- Nie wiesz o czym pieprzysz! - warknęła zaciskając dłonie jeszcze mocniej na jego nadgarstkach i uderzając nimi o ziemię, aby mocniej go do niej przygwoździć. Mężczyzna tylko jęknął parę razy z bólu. Nie dość, że dziewczyna była silniejsza to do tego jego rany na dłoniach z braku dopływu krwi i walenia o ziemię nieznośnie bolały. Lexa nachyliła się jeszcze bardziej.
- Czujesz ból? - wyszeptała do ucha, przy którym znalazły się jej usta i nie czekając na odpowiedź przesunęła koniuszkiem języka po jego szyi, zostawiając na skórze mokry ślad. Po tym puściła go i wstała gwałtownie, jakby gotowa do dalszej walki, ale to tylko na wszelki wypadek, jakby chciał ją zaatakować. Inżynier tylko skulił się chowając ręce przy brzuchu nie patrząc na wstającą.
- Zastanów się następnym razem. Nie tylko nad tym co mówisz. Mogę nie być taka, za jaką mnie masz - uśmiechnęła się dając kilka kroków w tył, z zamiarem jak najszybszej ewakuacji.
- Może nie, a może tak. Nie próbując nie dowiem się. Tak samo jak Ty nie chcąc przed nikim się otworzyć nie wiesz co może się stać.- Spojrzał na górującą nad nim kobietę.
- Nie będę więcej Ciebie zanudzał. Lepiej zajmijmy się robotą.- Opuścił głowę i z problemami wstał. Dłonie bolały, a raczej piekły. Bandaże utytłane błockiem nie nadawały się już do noszenia więc Erwin zaczął je rozwijać i rozejrzał się za swoimi rzeczami. Blondynka uśmiechnęła się szerzej. Najwyraźniej dobrze się bawiła, a to już był plus, o ile Erwinowi faktycznie zależało. Lexa odwróciła się na pięcie i odeszła nic więcej nie mówiąc.

W ruinach z pijawkami
Aureolus & Lexa

Harpia z Norski miała bliskie spotkanie z jakimś czymś, co przykleiło się do niej podczas kąpieli. Zmycie z siebie posoki, która zaczynała walić na kilometr, było obowiązkowe, więc chcąc nie chcąc zmuszona była narazić swoje ciało na ewentualne konsekwencje - w tym przypadku okazały się nimi pijawki, które ochoczo przyssały się do nagiej skóry blondynki.
Ciężkim, aczkolwiek zgrabnym, krokiem Lexa pojawiła się w miejscu obozowania, stając półnaga tuż przed Aureolusem. Rzuciła swoją zbroję, która z hukiem walnęła o ziemię przed nogami mężczyzny. Kobieta ubrana była w swoje przepaski, które zasłaniały tylko dwa najważniejsze obszary. W takim stroju przypominała dawną gladiatorkę.
- W tym przeklętym miejscu nawet umycie ryja to jakiś kiepski, boży żart - zaczęła z wyrzutem patrząc na medyka, jakby chcąc go obwinić o wszystko co złe i najgorsze.
- Patrz! - przysunęła umięśniony i ozdobiony liczną ilością blizn i tatuaży brzuch prosto przed jego twarz, wskazując palcem na przyssaną tuż nad jej pępkiem pijawkę - Jakiś glut się do mnie przyczepił! Co to za gówno? - podirytowana Norsmanka patrzyła wyczekująco i w dupie miała to ile osób to słyszy lub kto teraz się na nią gapi. Najważniejszy był lekarz, bo tylko jemu wierzyła.

- Pijawka. Sam noszę podobne w słoikach, tylko mniejsze. Raczej nieszkodliwe, a bywa że pomocne, zwłaszcza przy babrzących się ranach, opuchliznach, do upuszczania krwi… Tylko ściskać ich nie wolno, bo wtedy mogą wypluć krew z powrotem i zarazić jakimś gównem. Nie ruszaj się przez chwilę - wyjął nóż i ostrożnie “zgolił” pijawkę z brzucha Lexy.
- I po problemie.
Z torby wyjął pusty słoik, napełnił go wodą i wrzucił do niego pijawkę.
- To ciekawe zwierzęta. Najedzone mogą przetrwać rok, a nawet dłużej.

Zamiast zasypać go pochwałami i ukłonić się z uznania, kobieta przewróciła oczami. Szybko wyjaśnił się powód takiego zachowania, kiedy położyła stopę niebezpiecznie blisko jego krocza, na kamieniu, na którym siedział.
- Tu też mam - oznajmiła, nie musząc już wskazywać miejsca, gdyż dobrze widział kolejną pijawkę na nodze. Było bardzo prawdopodobne, że ma ich jeszcze więcej.
- Widzisz, znowu mnie zaniedbujesz. Innych byś lepiej obejrzał - dodała jakby z lekkim wyrzutem, nachylając się i patrząc na mężczyznę.

~A jakby Jej tak ze dwie pijawki przyczepić w okolicach ust albo strun głosowych - przemknęło mu przez głowę. Uśmiechnął się do swoich myśli i z westchnieniem zabrał się do roboty. Obejrzał dokładnie Lexę i tam gdzie pijawki były przyczepione na płasko posłużył się nożem, a tam gdzie było ryzyko skaleczenie Lexy użył odrobiny soli - potraktowana nią pijawka kurczyła się i odpadała. Podejrzewał, że inni także mogli się natknąć na pijawki, ale z jakichś przyczyn nie przyszli pokazywać mu swoich ciał.
- Łatwiej będzie Ci myć włosy jeśli użyjesz tego - zmieniając temat podał Jej ładnie pachnące mydło, jedno ze swojego zapasu.

Lexa wciąż trzymała stopę w tym samym miejscu, a nawet ręce oparła o zgięte i kolano, na podpartej o kamień nodze. Patrzyła na niego badawczo i nawet się lekko uśmiechała, co nie było naturalne.
- Czemu mi to dajesz? - spytała zaciekawiona, jednak szybko sięgnęła po prezent, bo coś czuła, że się zaraz rozmyśli. Zaczęła przewracać mydło w dłoniach oglądając je z każdej strony. W sumie, może dał bo miał nadmiar i mu ciążyło, chciał żeby ponosiła… Ale nie, to było głupie. Przez chwilę milczała, trawiąc powstałą gulę w gardle, która zabraniała jej przepuścić przez krtań słowa. - Dzięki - mruknęła prawie bezgłośnie.

- Proszę - odpowiedział. Zdziwiony pozwolił sobie na przyłożenie wierzchu dłoni do czoła Lexy. Ta jedynie uniosła brew, nie odtrącając jego dotyku. Nie miała gorączki. ~Popsułem Lexę! - pomyślał przerażony.
- … - zamilkł. Po dłuższej ciszy jaka między nimi nastała, gapiąca się na niego kobieta w końcu przerwała milczenie.

- Słuchaj, nie musisz się mnie bać - westchnela Lexa, która najwyraźniej tak odebrała milczenie z jego strony.
- To nie jest tak, że cię wykorzystuje gdy coś mnie upierdoli, a jeśli tylko mi odmówisz leczenia to spiore cię na kwaśne jabłko. Lubię cie i nawet skora byłabym się z tobą pieprzyc, gdyby taka była potrzeba. Jednak nie ma co mydlic oczu - zamachala leniwie podarowanym mydłem - Ani tobie nie staje na mój widok, ani mnie w kroku nie grzeje. Nie mniej jednak jeśli potrzeba przyszpili, ulżyć sobie można. Tak tylko mówię - powiedziała poważnie po czym zabrała nogę z kamienia na którym siedział. Odruchowo wzruszyła ramionami. Nie wiedziała jak na to zareaguje.

- Są zasady dotyczące uprawiania seksu z pacjentkami - powiedział. ~Właśnie je wymyśliłem.
- Nie wolno. To kwestia etyki. - uściślił.
- Ale gdybym miał kiedyś złamać zasady to byłabyś pierwszą, o której bym pomyślał - dodał zgodnie z prawdą. A poza tym była najbliżej statusu przyjaciółki z wszystkich znanych mu ludzi, wolał tego nie komplikować dodatkowo.
Miał też coraz większe wrażenie, że w tej niby prostej norsmence są głębie, których się nie spodziewał.

- Nie myśl, że będę nalegać. Gdybym chciała się pierdolić, to pobiłabym Sylvaina - odparła szczerze i podrzuciła podarowanym mydłem, łapiąc je gdy było już niżej. Znowu mu nim pogroziła, choć zupełnie nieświadomie.
- I nie próbuj sztuczek. Mów co myślisz, mów co byś pragnął, ale nie łgaj mi - uśmiechnęła się nawet ładnie, odrzucając w tył mokre włosy.
- A te pijące gile sobie zostaw na pamiątkę, możesz je nazwać tak, jakbyś mówił o mnie. - zaryła gardłowym śmiechem i zbierając swoje manele i odeszła do innych. Akurat Berthold wrócił ze zwiadu i przyniósł ważne informacje.

Medyk uśmiechnął się lekko i wyjął z torby kartkę. Oddarł kawałek i napisał na nim: Hirudo Lexae, po czym przykleił go do słoika z pijawką.

Po uzgodnieniu planu, najemnicy ruszyli za przewodnictwem Bertholda, który zaprowadził ich w stronę wschodnich obrzeży miasta. Podróżując przez ruiny, wyraźnie było widać jak szybko zmienia się otoczenie. Centrum osady, który opuścili, składało się głównie z wysokich budowli, pasujących do świątynnych gmachów. Jednakże im dalej się oddalali od centrum, tym coraz niższe i mniej okazałe były mijane obiekty. Posągi tajemniczych bogów stawały się coraz rzadszym widokiem, a w wielu miejscach ziały otwarte przestrzenie, co musiało oznaczać, że niegdyś stawiane były tu budowle z materiałów, które szybko uległy zniszczeniu (np. drewno).
Zrujnowana osada znacząco różniła się od świątynnych miast, o których tyle słyszeli w trakcie podróży - nie było tu ogromnych piramid, ani bagien, w których “hodowano” rozmaite kasty jaszczuroludzi. Zabudową pasowała do miast stawianych przez ludzi, gdyż można było łatwo wskazać budynki administracyjne, koszary czy obiekty służące rekreacji. Być może to miejsce początkowo wcale nie należało do gadzich tubylców, a zostało siłą odebrane przedstawicielom innej rasy i przekształcone na potrzeby zdobywców, by w końcu paść ofiarą żądnych bogactw ludzi. Tego jednak najemnicy mogli się już nigdy nie dowiedzieć. Przed sobą mieli bowiem o wiele ważniejszy cel i nie mogli ryzykować rozbijania obozu w pobliżu ostałej przy życiu grupki jaszczuroludzi.

Po niespełna kwadransie znaleźli się w odległości kilkudziesięciu metrów od obozu jaszczuroludzi. Najemnicy stali wewnątrz małego, kamiennego budynku, który stał naprzeciw siedziby potencjalnego nieprzyjaciela. Dzieliła ich tylko cała długość wąskiej, brukowanej uliczki, więc mieli stąd doskonały widok na otoczony palisadą obóz. Aby niezauważenie podejść jaszczuroludzi musieliby przejść przez sąsiadujące z uliczką zrujnowane budynki, ale wtedy najprawdopodobniej zostaliby od razu zaatakowani przez zaskoczonych tubylców. Lepszym wyjściem w przypadku próby negocjacji byłoby wyjście na otwartą przestrzeń, ale także i w tym wypadku nie mieli żadnej gwarancji, że nie zostaną z miejsca zaatakowani. Trzeba było podjąć właściwą decyzję, a to nie wydawało się być łatwym zadaniem…

Aureolus uśmiechnął się by ukryć lęk i wyciągnął gwizdek zza koszuli.
- Jak nie będą zaskoczeni to może nie zaczną strzelać od razu - powiedział. ~A reszcie tym łatwiej będzie się zakraść od boków jak skupią się na nas - pomyślał.
Zagwizdał, miał nadzieję, jakiś optymistyczny i pokojowy sygnał i pokazał się u wylotu uliczki, na razie nie podchodząc bliżej, tylko obserwując. W ręku miał też kilka paciorków na prezenty.

W tym czasie Wolfgang splótł magię i ukończył cichą inkantację, pokrywając się pancerzem eteru. Spotkanie z tubylcami mogło skończyć się nieciekawie.
- Nie podkradajcie się jeszcze, bo was wypatrzą ich zwiadowcy. Zacznie się walka to z pewnością usłyszycie. - Powiedział do reszty i po tych słowach wyszedł za niespodziewanie wyrywnym Aureolusem, jednak wystąpił kilka kroków przed niego, wypinając pierś i patrząc na palisadę.

- Człowieki… - Borriddim westchnął i wyszedł na zewnatrz za dwójką mężczyzn. - Tu trzeba dyplomatycznie. - Powiedział zatrzymując się obok nich.
- Czołem zasrańce! Przyszliśmy po wasze złoto! - Zaryczał w staroświatowym i wyszczerzył się wyraźnie z siebie zadowolony.

- Myślisz że zrozumieją? - Wolfgang zapytał krasnoluda.

- Pewnie nie, ale nie będą narzekać, że ich chcieliśmy oszukać. - Zarechotał khazad.

- Może inaczej. - Odpowiedział Wolfgang, odchrząknął i powiedział coś głośno w całkiem melodyjnym i obco brzmiącym narzeczu. Znaczyło to mniej więcej tyle co “nie szukamy zwady”. Jakoś na szybko nie wymyślił nic mądrzejszego. - Może elfi podziała. - Powiedział już cicho do Borriddima.

- Jeśli to ma coś z elfami wspólnego, to już mamy przechlapane… - ten skwitował krótko. - Nic dobrego od elfów nigdy nie wyszło.
- Proszę cię… - odezwał się Weddien, który tym razem nie potrafił puścić słów krasnoluda mimo uszu. - Gdyby nie wasza pieprzona duma, krasnoludy, to do Wojny o Brodę nigdy by nie doszło i obie rasy do dziś kwitłyby.
Ten tylko wyszczerzył się w odpowiedzi, ale jego szeroki uśmiech szybko zelżał, kiedy obok spadła strzała, a chwilę później druga i trzecia. Stojący na blankach jaszczuroczłek krzyknął coś w ich stronę, grożąc włócznią, a mimo to prowizoryczna brama prowadząca do obozu nie otworzyła się i nikt nie wybiegł im na spotkanie.

- Mówią po naszemu, skurczybyki. - Krasnolud zawołał, kryjąc się za tarczą. - Teraz mówią, żebyśmy sobie stąd poszli.

- Nie widzę powodu by nie pójść za tą sugestią. Nie strzelali by zabić. Skoro nie stanowią zagrożenia po co ryzykować większą wrogość? Złota i kosztowności nie mają więcej niż leży na ulicach - stwierdził medyk, cofając się.

- Z tego co sam się orientuję, to złoto dla nich jest niewiele więcej warte niż kurze talizmany dla ludzi w Imperium - odparł elf, powoli wycofując się.
- Chyba mają dość przelewu krwi i w sumie im się nie dziwię - zgodził się z Aureolusem.

- Nie to nie. - Wolfgang cofnął się z powrotem do budynku. - Więc co teraz? Wracamy do obozu, barykadujemy się i czekamy do rana? Trzeba będzie wystawić podwójne warty. - Zaproponował mag.

- Mogę pilnować pierwszej warty. Mam przyzwyczajony do ciemności wzrok, więc nie powinniśmy się obudzić z poderżniętym gardłem - powiedział Weddien, siląc się na lekki uśmiech.

- I ja popilnuję. - Wtrącił się Dorgundsson, który jako ostatni wycofał się z ulicy. - Z takimi sąsiadami lepiej podwoić warty.

- Jeśli ktoś poczuje się znużony to mam Sokole Oko. Mikstura nie pozwala zasnąć przez kilka godzin i poprawia zmysł obserwacji. - dodał medyk.

Sytuacja rozwinęła się za szybko. Część z nich wyszła by rozmawiać z jaszczurkami a reszta nawet nie zdążyła przygotować się do ataku.
- Następnym razem uprzedźcie zanim ruszycie.- Rzucił z lekka zdenerwowany inżynier.
- No, ale skoro nie chcą gadać to trzeba przygotować obóz i warty. Oświetlenie trzeba przygotować. Ja mam latarnie. Ktoś jeszcze?- Rozejrzał się po zebranych.
- Którą i z kim wartę mam wziąć?- Dodał po chwili.

- Myślicie by rozstawić trochę lamp? - spytała ogólnie Lexa, wyciągając i swoją. Nie wiedziała czy to dobry pomysł więc wolała spytać - Ja wezmę trzecią, nocną wartę. Nie wiem kto takie lubi i mi obojętne. Ustawimy się w pary lub nawet trójki, jest nas wystarczająco wielu - zakończyła twardym tonem głosu.

- Jeśli nie problem dla Ciebie to bym z Tobą wziął tą trzecią wartę.- Zaproponował Inżynier.

- Jak sobie chcesz - Lexa wzruszyła ramionami w odpowiedzi. Ważna była skuteczność.

- Pozbieramy drewno to rozpale też parę dodatkowych ognisko dookoła. Troche więcej ognia jeszcze nikomu nie zaszkodziło. - Zaproponował Wolfgang

-Te jaszczury chyba nie czują się od nas silniejsze bo by nas zaatakowały. Ale musimy być czujni, moje psy będą też na straży.- Dodał Berthold układając się wygodnie na skórze. Dźwięki miejscowych form życia intrygowały go i rozpraszały, wszystko wokół było nieznane i intrygujące.
-Zresztą jak coś się pojawi to pewnie Lexa i Ogrrim to zaszlachtują zanim wszyscy się obudzą…

- Te, złodzieju mięsa do siekania, słyszałeś? Tak popularnyś że imię twe przekrecajo! - Lexa szyderczo krzyknęła do Orrgara z nadzieją ze go sprowokuje - Ogrzy urok, hehehehe - roześmiała się gardlowo.


Medyk obejrzał rany i zmienił opatrunki rannym, krytycznie patrząc na zabłocone bandaże u Erwina. Wykorzystał znalezione rośliny by wytworzyć napar poprawiający widzenie w nocy.

Warty zostały wystawione. Na straży stanęli ludzie, krasnoludy, elf, a nawet psy. Rozłożono latarnie i ustawiono pochodnie. Rozpalono ogniska.

Weddien siedział nieruchomo na skraju obozu, w miejscu gdzie blask ogniska ledwo docierał, na granicy światła i ciemności. Przez dłuższą chwilę wpatrywał się w mrok przed sobą jak w płótno obrazu sławnego artysty, lecz w końcu podniósł się z kolan, odwrócił się na pięcie i zbliżył się do siedzącej w pobliżu ogniska Thory, która w tamtym momencie zajęta była dokładaniem drewna do paleniska.
- Zastanawiam się… - zaczął stosunkowo niewyraźnym głosem, by po chwili chrząknąć i powiedzieć głośniej - Zastanawiam się jak to wszystko się potoczy. Co nas czeka dalej i dokąd jeszcze zaprowadzą nas nogi - w jego słowach kryła się pewna nieśmiałość, tak jakby długo zastanawiał się jak nawiązać rozmowę z kobietą z mroźnej Norski.
- Ufam Baronowi, ale nie kapitanowi Szkaradnej Nierządnicy. Nie było ciebie na naszym pokładzie, więc pewnie nie wiesz jak okrutnie Casini obchodzi się ze swoimi ludźmi. To istny tyran, dla którego cudze życie nie ma najmniejszego znaczenia i nie darzy nas szczególną sympatią, bośmy świtą Albrechta - powiedział melodyjnym głosem, po czym zamilkł w oczekiwaniu na odpowiedź kobiety.

- Hmm - wychrypiała norsmenka z pewnym zastanowieniem - Pewnie dlatego baron najął mnie i mój statek. - Thora spojrzała uważniej na elfa - Wiesz, po to by mieć asa w rękawie. Na wypadek buntu.
Po chwili dorzuciła jeszcze już z odcieniem niepokoju w głosie:
- Myślisz, że w obozie coś się podzieje pod naszą nieobecność? Zostali tam co prawda moi ludzie ale jeśli to miała być pułapka... - dziewczyna zmarszczyła brwi w zamyśleniu.

- Chcesz powiedzieć, że wysłali nas, aby pozbyć się obstawy barona? - Elf zastanowił się nad słowami kobiety. - Czy wszyscy na Skidbladnirze są tobie posłuszni? - Zapytał.

- Nie wszyscy. Część opłacona i zaokrętowana na zlecenie barona. Ci co na nich liczyć mogę - Thora kopnęła jakiś pomniejszy kamień, co poleciał w ciemność. Od razu też pokręciła na swoją bezmyślność głową. - to dziesięciu chłopa. Garstka jeśli porównasz ilość ludzi Casiniego.

- Tylko po cholerę miałby się go teraz pozbywać? - Zapytał bardziej sam siebie niż norsmenkę. - Rozumiem, że tych dwóch nie darzy siebie sympatią, ale koniec końców jesteśmy daleko od bezpiecznych przystani Imperium. Wbijając nam nóż w plecy, wbije go również sobie.
Thora podwinęła nogi pod siebie i umościła nieco wygodniej między paleniskiem a rzuconymi na ziemię skórami.

- Gdybym ja chciała się pozbyć barona, to poczekałabym, żeby mi się ta wyprawa zwróciła. Chociaż odziobinkę. Potem pozbyłabym się go po cichu - blondynka wydęła w zastanowieniu usta - Teraz, jeśli się pozbędzie barona gdy ledwo co wylądowaliśmy tutaj, Casini nie zyskuje zbyt wiele. - potrząsnęła blond grzywą - Teraz to nie ma sensu. Ale coś jest w tym co mówisz. Powinniśmy zachować ostrożność.

- My nie mamy zbyt wiele do stracenia poza wizją śmierci w parnej dżungli, ale ty, moja droga, masz wspaniały okręt i mówię to jako żeglarz, który na otwartym morzu spędził kilka ludzkich pokoleń - odparł Weddien, po czym zachichotał cicho rozbawiony jakąś myślą.

- Mnie tyle lat zajęło, aby dostąpić zaszczytu bycia bosmanem, a ty w tak młodym wieku masz swój własny statek. Robi wrażenie - uśmiechnął się do niej.

- Miałam dobrych nauczycieli. - odpowiedziała również uśmiechem - W tym jednego jak Ty. - mruknęła i na wspomnienie lekko się zaczerwieniła. Zmarszczyła natychmiast brwi - A jeśli bogowie postanowią, że czas by odebrać łajbę - udała obojętność - to taka ich wola.
Mina jej jednak mówiła coś zupełnie innego. Mniej więcej, że odgryzie komu trzeba ręce przy szyi albo inne członki u nasady jeśli spróbowałby odebrać jej statek.

- Nie przejmuj się - powiedział elf, widząc ogarniający ją niepokój. - Jeśli ktokolwiek spróbuje położyć łapy na twoim okręcie, to osobiście przeciągnę go pod kilem.
- Pływałaś z elfami? - Szybko zmienił temat, aby Thora nie zadręczała siebie ponurymi myślami. - Opowiedz mi coś o sobie. Co skłoniło ciebie do takiego życia? Nie często widuje się kobiety norsmenów poza ich osadami, a Lustria to szczególnie nietypowe dla nich miejsce...

Na samą myśl o elfickim kapitanie, Thora poczuła się pewniej.
- Słyszałeś może o Harrondzie? - spytała z jakąś dumą w głosie - To był dopiero skurczysy...e… twardy elf. - w ostatniej chwili ugryzła się w język nie chcąc jakoś urazić Weddiena, na co ten zaśmiał się cicho.

- Jesteś o wiele bardziej elokwentna od swojej siostry, Thoro. Aż trudno uwierzyć, że jesteście tej samej krwi - odpowiedział z rozbawieniem. - Nie słyszałem o Harrondzie. Opowiedz mi o nim.

- Kapitanem moim był jeszcze całkiem niedawno. Gdy opuszczałam dom, zdawało mi się, że nikt nie przebije mego ojca w wiedzy o oceanach. Harrondowi się udało - głos przepełniła jej duma zarówno z powodu ojca jak i następcy jego autorytetu.

- Norsmeni to świetni żeglarze, nie ma o czym mówić, ale myśmy wam równi, a przynajmniej nie było jeszcze dostatecznie dobrej okazji, aby porównać umiejętności - odparł Weddien, po czym szybko dodał - i miejmy nadzieję, że nigdy takiej nie będzie. Zdarzały się w przeszłości łupieżcze najazdy na Ulthuan, choć nieczęsto i nigdy nie były dostatecznie skuteczne. Większość norsmenów woli polować na statki lub plądrować przybrzeżne osady ludzi, wiedząc, że nie spotka ich gniew wysokich elfów. Brałaś w tym udział? - Zapytał bezceremonialnie, gdyż najzwyczajniej w świecie pożerała go ciekawość.

- Dla nas to często żyć albo nie żyć - Thora wzruszyła lekko ramionami jakoś nie czując się specjalnie winna choć wyprawy tego typu pamiętała przez lekką mgłę - Nie można winić głodnego, że po strawę sięga - wymądrzyła się. - A czemuś Ty zdecydował się na wyprawę? Bywałeś tu wcześniej?

- Raz mi się zdarzyło dopłynąć do wybrzeży Lustrii i zdecydowanie bardziej na północ od naszego miejsca docelowego - odparł Weddien, lecz tym razem jego twarz nie zdradzała żadnych emocji. - Zdecydowałem się na wyprawę z chęci poznania świata, ale nie tylko. Mam nadzieję, że natrafię tu na jakiś artefakt Przedwiecznych, coś co mogłoby pomóc wysokim elfom w zrozumieniu z dawna zapomnianych sekretów. Uważam, że jest to kluczem do przetrwania naszego świata nim zaleje go wieczna ciemność, a to sprowadza mnie do kolejnego trudnego pytania… Wyznajesz mrocznych bogów? Twój lud z tego słynie - powiedział, patrząc jej prosto w oczy jakby chciał się upewnić czy powie mu prawdę.

- Nie. Nasza wioska, klan odwrócił się od ciemności pokolenia przede mną. - przyznała szczerze nie odwracając spojrzenia - Ojciec ojca powtarzał, że nasi bogowie może dalsi i nie oferują szybkich nagród w tym świecie, ale więcej chwały i honoru zapewniają po śmierci. Przekonuje mnie to. - zafilozowała młódka. - Co to za artefakt? Jak go poznać?

Weddien odetchnął z ulgą na wieść o wierze kobiety, po czym odparł na jej następne pytanie:
- Ciężko powiedzieć. Nigdy takiego nie spotkałem, ale wiem, że kiedy już się na niego natkniemy, to będziemy o tym wiedzieć. To są przedmioty… - zamyślił się w poszukiwaniu właściwego słowa - nie z tego świata.
- Jeśli nie z tego świata, myślisz, że warto zabierać je z powrotem? - spytała ostrożnie, bo na samą myśl o transporcie czegoś tak… innego… przeszły ją ciarki.

- Nie wiem czy istnieje umysł zdolny ogarnąć coś takiego, ale myślę, że warto spróbować. Żyjemy w świecie, który balansuje na ostrzu noża i kto wie kiedy przyjdzie jego kres… - odparł elf, podnosząc się z kolan. - Czas naszej warty dobiegł końca. Pójdę obudzić następnych…

Postanowiono już o rozbiciu obozu. Każdy wybrał sobie miejsce i gdy Erwin zrzucał toboły z pleców tylko zasyczał gdyż rzemienie toreb podrażniły świeże rany na dłoniach.
Inżynier rozejrzał się wokoło w poszukiwaniu Aureolusa. Ten właśnie zaczynał szykować swoje miejsce na rozbicie namiotu.
- Dzięki.- Zwrócił się mężczyzna z zabandażowanymi dłońmi do pochylającego się nad plecakiem medyka.
- Jakoś nie było wcześniej sposobności.- Skrzywił się czując winę, że tak długo kazał na podziękowania czekać przyjacielowi.
- Jak widzi się Tobie wyprawa? Dotrzemy wszyscy do końca?- Zapytał po chwili starając się zmienić temat.
- Nie ma sprawy - medyk nie miał pretensji.
- Wyprawa jest dobrze wyposażona. I sami twardzi ludzie. Kto wie, może nawet połowa wróci do domu. O ile o łupy nie pójdzie sprawa na noże na koniec.

Erwin chwilę się zamyślił i odwracając głowę do medyka zapytał patrząc prosto w oczy.
- Co łączy Ciebie z Lexą?- Wpatrywał się w reakcję przyjaciela.
Przez chwilę Aureolusa zatkało. Nawet medyk wiedział bowiem, że dżentelmeni zwykle o takich sprawach nie rozmawiali. A już na pewno nie tak bezceremonialnie.
Każdego innego zbyłby po czymś takim, ale Erwin był jego przyjacielem i pytał zapewne wiedziony szlachetnymi pobudkami.
- Relacja pacjent-lekarz… kiedyś. Teraz przyjaźń, jakkolwiek dziwnie to brzmi... Lub nic, jeśli pytasz z powodów, o których myślę. Bo chyba nie pytasz o to bez przyczyny? - zapytał szlachcica
- W sumie masz rację. Jest przyczyna. Coś w tej kobiecie jest, że mnie do niej ciągnie. Co? Nie wiem do końca. Może ta dzikość. Władza nad swoim życiem.- Popatrzył na przyjaciela. - W Imperium takich kobiet nie spotkałem. Silnych, pewnych siebie i do tego ładnych. Chociaż specyficznie.- Tu w kąciku ust pojawił się uśmiech.
- No, ale na pewno nic poza przyjaźnią? Nie chcę wchodzić w paradę. Chociaż coś czuję, że i tak się już z butami dobiłem.- Zastanowił się przez chwilę.
- Ty jej kazałeś oglądać moje oczy czy ona sama z siebie?- Zapytał. Erwin był tak pochłonięty rozmyślaniem nad Lexą i wylaniu z siebie przyjacielowi zagwozdek, że nie zauważył zmieszania medyka.
- A wydaje Ci się, że ktokolwiek może Jej cokolwiek nakazać?
Erwin tylko się uśmiechnął i popatrzył na przyjaciela.
- Żądze władają ludźmi. Czy chcą czy nie. Uczucie jest silniejsze, ale trzeba mu pomóc.- Strzelił Inżynier swoją mądrością. Nigdy nie był mistrzem romansów, ale takie rzeczy wywnioskował na własnym doświadczenia.
- Wydaje mi się, że szuka miłości. Ma na sobie ciężką zbroję broniącą ją przed innymi. To jak się odzywa to tylko pozory. Jak chce to pewnie potrafi i wtedy ukazuje siebie. - stwierdził Erwin.
- Nie ośmielę się wyrokować w tej kwestii. Z pewnością kryją się w Niej głębie, o które Jej wcześniej nie podejrzewałem. Zauważyłem, że wyraża autentyczną troskę o pewne osoby. A i ja byłbym niezadowolony, gdyby stała się Jej jakakolwiek krzywda. - odparł Aureolus.
- Nie martw się o to.- Szlachcic schylił głowę lekko rozbawiony myślą jak można ją zranić.
- Prędzej to ja będę do składania lub zakopywania. No ale myślę, że trzeba dać szansę temu co czuję.- Wyprostował się w kuckach.
- Potrzebujesz jakiejś pomocy? Coś może pomogę?- Zaoferował się zmieniając temat. Czekała dzisiaj go jeszcze warta sam na sam z norsmenką.
- Nie taką krzywdę miałem na myśli - uściślił medyk ~ale taką, jaką ja Jej zrobiłem - pomyślał ze wstydem.
- Pomocy nie potrzebuję, dzięki. Gdybyś z kolei Ty potrzebował jakiejś… Wiesz gdzie jestem. Uważaj na dłonie, postaraj się utrzymać opatrunki w czystości.
- Wiem przyjacielu. W twardym ciele może się ukrywać delikatny duch. Mam nadzieję, że dokopię się do niego.- Wstał i już miał odejść gdy zapytał jeszcze.
- Winka?
- A dziękuję, nie pogardzę. Za Lexę? - zaproponował toast Aureolus.
- Oczywiście. I za przyjaźń. Naszą i Waszą.- Uśmiechnął się i skoczył do swoich tobołów wyciągnąć jedną z butelek.
- Tileańskie z południowych stoków koło Lucini.- Wyciągnął butelkę ku medykowi i postawił na jednym z płaskich kamieni dwa kubki. - Daj, pomo… - zaczął Aureolus, ale Erwin poradził sobie samodzielnie, mimo nie do końca sprawnych dłoni. Odkorkował butelkę zębami, bo ręce jakoś jeszcze za wiele bólu sprawiały i polał jasno pomarańczowy płyn.
- To zdrowie Lexy.- Uniósł kubek w geście toastu.
- Robię co mogę - uśmiechnął się medyk na taki toast - za Jej zdrowie - uniósł kubek.
Inżynier podniósł kubek do ust i upił trochę. Posmakował w ustach chwilę i połknął.
- Szkoda, że tego tak mało mam.- Popatrzył na niebo a później na otaczającą ich roślinność.
- Powiedz mi. Masz jakieś puste słoiki czy coś? teraz muszkietu już nie mam a myślę nad zrobieniem paru granatów czy bomb. One tak szybko schodzą a są bardzo pomocne.
- Głównie fiolki, mogą być trochę za małe na Twoje potrzeby. Ale z pustych flaszek pewnie się da coś zrobić, a tych kilka mam. A propos - gdybyś potrzebował pełnych, to mam kilkanaście butelek. W tym kilka lepszych na specjalne okazje - dodał.
- Do statku trzeba jeszcze wrócić w jednym kawałku, ale muszę pokombinować jak je jeszcze zrobić. Może z pomocą bagien?- Tu Erwin poniósł ponownie kubek.- Za Wasze zdrowie.
- I za Wasze! A z różnymi wynalazkami chętnie pomogę. Jeśli znajdziemy kilka składników, będę w stanie wyprodukować proch i inne ciekawe rzeczy. A na cztery ręce zawsze łatwiej.
- He. To Ty zajmiesz się prochem a ja pokombinuję nad jego zastosowaniem i efektywnym wykorzystywaniem. A tak przy okazji. Mam trochę kul i prochu. Teraz bez mojej broni na nic się mi przydadzą a nie widziałem żadnej broni palnej wolnej dla mnie.
- Ja tu jestem od ciała i chemii. Na metalurgii się nie znam. Mogę pożyczyć Ci garłacz do momentu, aż czegoś lepszego nie znajdziesz.
- Lepiej Ty go miej. Z tego co pamiętam to jedyna Twoja obrona. Dam Tobie prochu. Dobry więc raczej nie będzie psuł broni.- Sięgnął po ładunki prochu i wręczył przyjacielowi dziesięć sztuk.
Medyk spojrzał odruchowo spojrzał w kierunku Lexy.
- Nie jedyna, przyjacielu. Jesteś Ty, Lexa, oddział. Ale jak wolisz. To Ty się tu znasz na strategii i taktyce. Tylko wiesz, noszę już czterdzieści porcji prochu…
Erwin się zaśmiał. - Ja także. No może do czegoś innego się przyda. - Sięgnął po butelkę i nalał jeszcze do kubków.
- Napijmy się za wartę dzisiejszą by coś przyniosła.- Tu popatrzył wymownie na Aurelousa i przechylił kubek z winem.
- Ja tam mam nadzieję, że moja minie tak nudno jak tylko się da - roześmiał się medyk przechylając kubek do ust, udając, że nie zrozumiał o co chodziło.
- No ja swoje się trochę obawiam, ale kiedyś trzeba spróbować.- Powiedział Inżynier odstawiając kubek i wstając.
- Póki co miłej nocy. Po nas masz wartę?- Zapytał jeszcze Erwin.
- Po Was - potwierdził Aureolus.

Nocna warta minęła spokojnie, Khazad w jej czasie zajęty był czyszczeniem i polerowaniem swojej zbroi. Nie wdawał się w dyskusje z Wolfgangiem, Brokk chciał pozostać skupiony na nasłuchiwaniu i wypatrywaniu ewentualnych zagrożeń. Obca i nieznana kraina mogła nie wybaczyć chwili odprężenia. Magister kolegium ognia zdawał się człowiekiem, który potrafi zapanować nad swym temperamentem. Z pewnością nauczono go żelaznej dyscypliny. Czasem jego duma mogła popadać w arogancję, jednak dzięki tym wszystkim cechom zyskał szacunek Mistrza Run. Brokk nie zapomniał również, że mężczyzna posiadał cenną umiejętność pędzenia alkoholu.

Nowy dzień nie przywitał ich gradem strzał, a ulewnym tropikalnym deszczem. Dla przybyszy ze Starego Świata było to nowe doświadczenie, bo choć ulewy nie były im obce, to aż takie oberwanie chmury nie było czymś spotykanym w ich rodzimych stronach. Wyglądało to tak jakby jakiś gigant w dłoniach przeniósł całe jezioro nad miasto i spuścił je wprost na ich głowy. Początkowy zachwyt tą nietypową dla mieszkańców Starego Świata demonstracją sił natury, zmienił się w istne przerażenie, kiedy zrozumieli, że cały otaczający ich teren znajdzie się niebawem pod wodą, zamieniając okolicę w grząskie bagna, pełne ruchomych piasków. Zastanawiające było to, że tak duże miasto znajdowało się na terenach zalewowych, ale być może niegdyś funkcjonował tu system kanałów i odpływów, który chronił miasto przed podobnymi ulewami, lecz teraz leżał w ruinie podobnie jak reszta osady. Możliwe też, że miasto było chronione przez potężną magię jaszczuroludzi, chociaż one nie stroniły od wody i poruszały się w niej równie zręcznie jak po lądzie. Zwłaszcza ta ostatnia myśl wzbudziła w najemnikach niepokój, albowiem w przeciwieństwie do tubylców ludzie niezbyt nadawali się do walki w wodnym środowisku.

- Dobra panienki. - Zaczął nieco poirytowany rozmakającym błotem Wolfgang. - Zwiadowca na szpice i wchodzimy na tą górę bo niedługo będziemy w tym błocku brodzić jak żaby.

- Dziwne to - odezwał się Weddien. - Mam doskonały wzrok, nawet w ciemnościach i nie dostrzegłem zawczasu żadnych znaków o zbliżającej się ulewie - powiedział bardziej do siebie niż do reszty.

- A idąc tutaj nie zauważyłem żadnych śladów wcześniejszych zalań tych terenów - dodał Aureolus - to podejrzane, że tuż po naszym przybyciu takie rzecz się dzieją.

- Magia? - Zapytał Wolfgang. - Może parszywce chcą nas zalać, podobnie jak pomioty chaosu ściągnęły nam na łeb tamten sztorm? Zaraz to sprawdzę. - Mag skupił się na przepływie eteru w okolicy. Po chwili zmarszczył brwi i niemal warknął rozdrażniony. - Gówno! Przez ten pieprzony deszcz nie mogę się skupić. Bertholdzie! - Zwrócił się do drugiego maga.

Erwin wygramolił się z namiotu i tylko jęknął.
- Przeklęta pogoda.- Wyszedł zaciągając płaszcz na siebie i stawiając głęboki kaptur.
- Zwijamy obóz i spadajmy bo zaraz wszystko nam odpłynie.- Rzucił do zebranych i zabrał się do składania namiotu i swoich rzeczy.
- Wracajmy na szlak - Thora wyglądała na gotową tylko dlatego, że spała tak jak stała. - Nic tu po nas. Chociaż ciekawe: na morzu sztorm, tutaj ulewa. Jakby jeno woda za nami szła.

Mag Kolegium Zwierząt przeciągnął się niedbale, rozglądając dookoła, otoczony przez swoje zwierzęta. Uspokoił Rudego, który warczał gdzieś w stronę ruin, może wyczuwał jaszczuroludzi, a może nie podobała mu się perspektywa kąpieli.
- Trochę deszczyku i się niepokoisz? Nie jest chyba tak łatwo ugasić twój ogień, przyjacielu…. Ja już nie takie ulewy widziałem… - Odparł Wolfangowi z nieco kpiącym uśmiechem, przyrody się nie obawiał, choć faktycznie zalanie tego terenu mogło dać taktyczną przewagę jaszuroludziom. Następnie, zanim podążył za innymi, także wysilił swoje wyczulone na przepływ Wichrów Magii zmysły, poszukując śladów mistycznych aur.

- No już nie bądź taki, Berth! Pomachaj trochę zwinnymi paluszkami - zaśmiała się Lexa sugerując by poczarował skoro Wolfgang prosi. - Zresztą też ciekawa jestem tej ilości wody wszędzie, staje się to męczące.

Inżynier właśnie kończył pakowanie swoich rzeczy. Trochę się krzywił co jakiś czas czując najwyraźniej uciążliwy ból w dłoniach.
- Lepiej się streszczajmy i wracajmy do obozu. Jakieś kiepskie mam przeczucia co do pozostawienia Barona z Casinim.- Mówił stając przy Lexie gotowy już do drogi. Płachtę, którą zabezpieczał do tej pory muszkiet teraz używał do ochrony bomb i granatów umieszczonych w jednej z torem.

Thora spojrzała na Erwina zaskoczona.
Dziwne. Dopiero kilka godzin temu rozmawiała na ten temat z elfim bosmanem. Czyżby wszyscy mieli podobne podejrzenia? Martwiła się o statek i o swoich ludzi. Przestąpiła z nogi na nogę niecierpliwie.

- Jak coś się stanie to matkojebcowi jaja urwę i do gardła wsadzę - warknęła Lexa dumnie wypinając pierś, będąc już gotową do drogi - Nie to, żeby zleceniodawca bliskim mi był, ale jednak umowę z nim się ma, nie?

Medyk pomógł inżynierowi w pakowaniu, przyczepił pałatkę na swój plecak (niby wodoodporny ale po co ryzykować) i także zgłosił gotowość.
Erwin przyjął pomoc chociaż było mu trochę głupio. No ale póki łapy nie wyleczy będzie musiał korzystać z pomocy innych.

Berthold westchnął, nieco rozczarowany
-Chcecie już wracać do obozu? Nie wiem po co ten Cassini miałby jakieś numery wyczyniać, ale jakby spróbował to też się z nim policzę, nienawidzę zdrady - odparł hardo Lexie.
-A prawdziwa magia to nie są sztuczki cyrkowe, ma swoją cenę, zresztą czego ode mnie oczekujecie, mam znowu zwiad zrobić?

- Jak do obozu? Górę badamy, dosyć pierdolenia. Na gusłach się nie znam, zrób tak by było mi dobrze. I innym. - Lexa znowu się podśmiała, poprawiając tobołek i oręża u swego boku. Dała pierwszy krok ku dalszej drodze, bo coś czuła że tak stać mogli bez końca. - Jakieś wnioski z wart?

Erwin spojrzał na maga zdziwiony.
- Nikt nie mówił o powrocie teraz, ale o szybszym załatwieniu misji i powrocie.- Inżynier ruszył za blondynką.

- Chodźmy już - mruknęła norsmenka z niecierpliwością - Już niedaleko. - ruszyła by dalej wytyczać drogę zwiadowcom jednak myślami była przy Ulfirze i Stepanie.

Berthold rozłożył ręce:
- Dobrze, to zrobię zwiad na skrzydłach żeby jaszczury ani nic innego nas nie zaskoczyło. Co byście beze mnie zrobili, co? Możecie się zająć się moimi psami, to może zrobią wam “dobrze”. - Odparł z grymasem Lexie, po czym ponownie splótł zaklęcie zmiany w ptaka. Miał zamiar wraz ze swoimi jastrzębiami lecieć jakieś kilkaset metrów przed i z boku grupy, wypatrując potencjalnych zagrożeń.

- Wszystko lepsze od imperialnego błazna - mruknęła Lexa sama do siebie nie zwalniając kroku i ciesząc się pod nosem

Cichy gwizd Thory przywołał psy bursztynowego maga, bo dziewczyna czerpała niejaką pociechę z ich obecności. Kroczyła zdecydowanie przez siebie z czworonogami u boku.

Erwin na słowa maga o zrobieniu “dobrze” skrzywił się. Gdy mag odleciał podszedł do Lexy i spytał.
- Myślisz, że on z nimi coś?- Chciał poprawić trochę humor norsmence i zarazem wyzbyć się złych skojarzeń.

Norsmanka najpierw spojrzała na inżyniera, a potem zerknęła na siostrę, jakby chcąc zbadać, jaką w tym momencie ma minę. Trochę jej w głowie mętlik zrobiła rozmową podczas kąpieli, więc kiedy Erwin do niej zagadał, to jakoś odruchowo jej spojrzenie powędrowało na Thorę.
W końcu jednak Lexa powróciła wzrokiem do mężczyzny
- W różne gówno się zamienia, to może i w psa, ale to… chyba przesada. - wzruszyła ramionami. Dobrze dogadywała się z Bertholdem, więc wyobrażenie go sobie w tej dziwnej sytuacji, było dla niej zbyt wielkim wysiłkiem. Wiele potrafiła cisnąć po innych, ale chyba nawet blondynka miała choć odrobinę dobrego smaku.

- To po co on tak pierdoli?- Zawiesił się i machnął ręką. - Idziecie wreszcie?

- Widać za głupiś by go zrozumieć! - zarżała rozbawiona Lexa i szturchnęła inżyniera łokciem w bok, nie szczędząc przy tym siły. Huknęło tylko gdy łokieć spotkał się ze zdobioną blachą napierśnika mężczyzny. Pominęła fakt, że sama nie załapała, no ale ona to akurat miała do tego prawo.

Patrząc na Lexę i Erwina medyk czuł zadowolenie z udanego planu, przeplatane nieznanym mu zbytnio wcześniej uczuciem. Zaczynał kiełkować wstyd. Manipulacja szlachcicem to jedno - Erwin nie z takimi “intrygami” się mierzył i szanse są równe. ~Ale Lexa mi ufa… - pomyślał.

W końcu jednak grupa ruszyła dalej, brodząc w powstałym błocie. Mimo iż wciąż było słychać ich rozmowy lub przekomarzania, skupieni byli na swoim celu, który był już coraz bliżej. Choć w myślach większości kiełkowała niepewność, nie poddali się, brnąc przed siebie, po wytyczonym przez Thorę szlaku.