Wilhelm i Berwin bez trudu wycofali się i po chwili polana zniknęła im z oczu. Zagłębili się ponownie w wilgotny, mroczny i wrogi las. Słyszeli jakieś piski, szmery i chlupoty, jednak odgłosy nie dochodziły z ich bezpośredniego sąsiedztwa. Z nerwami napiętymi niczym postronki zmierzali ledwo widoczną ścieżką z powrotem ku skrajowi lasu i bezpiecznemu obozowisku Stirgan. Gdy znaleźli się mniej więcej w miejscu, w którym Santiago przydarzył się przykry wypadek, usłyszeli odgłosy, które bezsprzecznie wskazywały, że coś przedziera się przez zarośla.


Santiago chciał spać, ale sen nie przychodził. Brzuch bolał go, jakby co najmniej zjadł potrawkę z muchomorów, a wszystkie mięśnie bez jego woli napinały się i rozluźniały, przez co Estalijczyk podrygiwał na posłaniu jak kukła w teatrzyku. A jakby tego było mało, do miejsca gdzie leżał podszedł Salvadore. Patrzył na de Ayolasa jakoś tak dziwnie, podejrzliwie. Usiadł przy nim, wyciągnął kozik i zaczął dłubać sobie pod zczerniałymi paznokciami.

- Powiedz mi przyjacielu, po cóż poleźliście do tego lasu? Przecież każdy wie, że nie należy włazić między drzewa Marschwaldu. Tam czai się zło - zagaił rozmowę.


Dwóch magów, młody i stary wolno, dopasowując się do tempa Johannesa i warunków jakie panowały w nocnym lesie, szło ścieżką. Elmer, jako że mniej więcej znał kierunek, prowadził. Kroenert nerwowo rozglądał się na boki. Panowały niemal nieprzeniknione ciemności i mag po kilkudziesięciu krokach, gdy miał pewność, że obozowisko zostało już daleko z tyłu, przywołał niewielką świecącą kulkę, która zawisła mu nad głową. Drzewa ożyły, rzucając chybotliwe, pełgające cienie. W ciemności, tuż poza zasięgiem światła błysnęły czerwone oczy. Coś chrupnęło, jakby gałąź leżąca na ziemi pękła pod naciskiem stopy. Elmer czuł, że jest obserwowany, ale gdy spojrzał na Johannesa, ten nie patrzył w jego stronę, ale czujnie przypatrywał się zalegającemu między pniami mrokowi.

- Tam coś jest - mruknął do Elmera, głową wskazując kierunek. - Bądź gotowy, ale na razie udawaj, że się nie zorientowałeś.

Nie da się ukryć (a przynajmniej Wilhelm nie ukrywał tego przed sobą), że wędrówka przez ponury las była znacznie przyjemniejsza, niż obserwowanie, jak wiedźma zabija niewinnego człowieka, a potem odprawia swoje plugawe przygotowania do plugawych (zapewne) rytuałów.

- Niech to szlag... - powiedział cicho. - Ktoś lub coś się tu pcha - dodał. - Chyba lepiej się nie pokazywać, dopóki się nie upewnimy.

I schował się głębiej w krzakach.

Zamiast spodziewanego potwora, spośród listowia wychyliła się ludzka postać. Odziana w skórzane ubranie, z powtykanymi tu i ówdzie dla kamuflażu liśćmi paproci przysadzista dziewczyna, w rękach trzymała napięty łuk. Grot strzały wodził od Berwina do Wilhelma i z powrotem. Na wysmarowanej błotem twarzy dziewczyny pojawił się drwiący uśmiech.

- A jużem myślała, że to jakieś potwory, a to tylko dwóch zbłąkanych wędrowców - puściła oko do awanturników. Umilkła i najwyraźniej czekała na jakąś odpowiedź na zaczepkę.


Dwaj magowie podjęli marsz. Coś czającego się tuż poza granicą światła postanowiło tylko obserwować, a nie angażować się w starcie. Po chwili wycofało się. Las uspokoił się. Johannes i Elmer mogli kontynuować wędrówkę. Szli wolno, cały czas mając się na baczności. W pewnym momencie gdzieś przed sobą na ścieżce usłyszeli głosy. Ktoś rozmawiał.

Potwory mogły przybierać różne kształty.
Postać, która wynurzyła się z spośród zarośli kształty miała całkiem przyjemne dla oka. I gdyby nie łuk w dłoni i błoto na twarzy Wilhelm nawet nawiązałby z nią bliższą znajomość.
Z drugiej strony - łuk mozna było odłożyć, a błoto - zmyć.

- Witaj. - Ukłonił się uprzejmie. - Z tymi zabłąkanymi wędrowcami to lekka przesada - powiedział. - Wiemy, gdzie jesteśmy i jak stąd trafić do obozu. - Machnął ręką, wskazując kierunek. - Mieszkasz w tych okolicach, czy to tylko mała wycieczka?

Jeśli trafili na córkę lub wnuczkę starego trapera... To się mogło zrobić bardzo ciekawie.

- Skoro już się nieco poznaliśmy - dziewczyna mierzyła teraz do Elmera i Johannesa, a uśmiech nie schodził jej z twarzy. - To się przedstawię. Jestem Gisele. Znam starego Loefflera, właściwie jestem trochę z nim spokrewniona, przez brata mojej prababki Brunhildy. Byliście u niego? Bo przecież szliście ścieżką co do jego chudoby prowadzi.

- Nikogo bić nie trzeba, dobry panie - powiedziała do Elmera. - Krzywda żadna mi się nie dzieje...

- Może by tak nie stać tu, w środku lasu, bo nie wiadomo jakie paskudztwo z między drzew wylezie - wtrącił się Kroenert, wypatrując niebezpieczeństwa w mroku. - Wracajmy do obozu. I tak pewnie trudno będzie Stirganom wyjaśnić, po co i na co łaziliśmy w nocy po lesie - wyczekująco spojrzał na kompanię.

Wilhelm z niedowierzaniem wysłuchał tego, co powiedziała dziewczyna. Tak jakoś nie mógł uwierzyć, że zdarzają się takie przypadki.

- Bogowie chyba postawili nas na twej drodze - powiedział. - Mam na imię Wilhelm. A co do pana Loefflera... Szliśmy własnie do obozu po pomoc - mówił dalej, odrobinę tylko naginając prawdę. - Byliśmy świadkami, jak sługa tej starej wiedźmy - tu spojrzał na Elmera i Kroenerta, którzy wiedzieli, o kogo chodzi - skręcił mu kark. Co było dalej... strach mówić. Na stos ta wiedźma zasługuje. Ale skoro się spotkaliśmy, to możemy tam wrócić, by ich ująć i wymierzenie sprawiedliwości umożliwić.