Mów prawdę, całą prawdę i tylko prawdę. Czyż tak nie brzmiało jedno z przykazań Vereny? No może nie dosłownie, ale sens był podobny. Przynajmniej tak się Berwinowi wydawało z nauk jakie pobrał podczas nowicjatu.

Przepatrywacz z poważną miną spojrzał na Gisele i ponurym głosem potwierdził:
- To prawda. Twój krewny nie żyje. Stara Striganka i jej pomocnik powiesili go do góry nogami, spuścili krew z rozciętego gardła do cebrzyka, a ciało wrzucili do bagniska. Z krwi i ludzkiej dłoni Striganka zaczęła warzyć jakowyś dekokt w kociołku. Zaniechaliśmy śledzenia ich, by wrócić do obozu i powiadomić morrytów o całym zdarzeniu.

Berwin skłonił się lekko.
- Przyjmij moje kondolencje.

Słysząc słowa Berwina dziewczyna opuściła łuk i spojrzała z niedowierzaniem. - Może być to prawda? - jęknęła. - Różne tu potwory w onym lesie żyją, ale żeby człek człekowi takie rzeczy wyrabiał... Przecie stary nic nikomu krzywdy nie uczynił...

- Elmer, wracamy czem prędzej do obozu - polecił Johannes młodemu adeptowi sztuk magicznych. - Zawiadomisz tych swoich mrocznych przyjaciół, to ich zadanie takimi sprawami się zajmować. Ja wywiem się, czy Salvadore był świadomy kogo w swoim taborze wozi. A gdyby się okazało, że wiedział i wiedźmę ukrywał, wówczas musimy szybko Estalijczyka stamtąd wyprowadzić. No ruszaj się, ośle!

Dwaj magowie, stary i młody ruszyli do obozowiska, a pozostała trójka skierowała kroki do sidziby martwego trapera. Gisele, choć starała się bardzo, nie mogła opanować drżenia rąk i szlochu, który co jakiś czas wstrząsał jej ciałem.

Gdy dotarli do punktu, z którego wcześniej obserwowali polanę, niewiele się zmieniło. Boyko siedział przed szałasem i najwyraźniej drzemał z kapeluszem opuszczonym na twarz, a starucha zajęta była przy kociołku, do którego dosypywała różnych ingrediencji i mamrotała pod nosem zaklęcia. Gisele podniosła łuk i zaczęła celować do czarownicy, ale roztrzęsione ręce sugerowały, że będzie to strzał na wiwat...

Wilhelm nawet nie był zaskoczony zdziwieniem i przerażeniem Gisele. Do niedawna sam był młodym i naiwnym człowiekiem. Młody co prawda pozostał, ale naiwności się zdążył pozbyć i wiedział, że ludzie zdolni są do wszelkich podłości.

Oczywiście, że wiedźma powinna ponieść karę, ale nie sądził, by Gisele powinna zostać wykonawczynią wspomnianej kary. Nie mówiąc już o tym, że w tym momencie dziewczyna pewnie nie trafiłaby w stodołę, a co mówić o znacznie mniejszym celu, jakim była wiedźma.

- Nie... - syknął wprost do ucha dziewczyny, równocześnie chwytając za łuk i uniemożliwiając strzał. - Zginiesz, a nie zdołasz wymierzyć sprawiedliwości - wyszeptał. - Znajdziemy inny sposób - dodał. - Dopilnuję, by spłonęła - obiecał. - Znamy paru Morrytów, oni się tym zajmą. Zemsta trochę poczeka, ale będzie bardziej... efektowna - dokończył.

Elmer i Johannes wrócili do obozu. Po drodze Kroenert nie był zbyt rozmowny, najwidoczniej cała ta sytuacja nieco go zaskoczyła. Powiedział tylko Elemerowi, że idzie rozmawiać z Salvadore oraz żeby on i Santiago starali się w najbliższym czasie nie rzucać w oczy Stirganom.

Lutefiks szybko odnalazł Estalijczyka, który drzemał sobie nieświadom niebezpieczeństwa. Jako, że Santiago mógł już (w nieco ograniczonym stopniu) poruszać się o własnych siłach, z pomocą maga przeniósł się do namiotu na skraju obozowiska. Chwilę później Elmer udał się do znajdującej się we wsi gospody na poszukiwanie łowcy czarownic i towarzyszących mu zakonników.

Mimo późnej pory, karczmarz natychmiast i bez oporów obudził Konrada von Mackensena. Gdy usłyszał od magistra rewelacje o tym co dzieje się w pobliskim lesie, kazał mu czekać. Kilka minut później zjawił się ponownie, wyekwipowany do wyprawy, a towarzyszyli mu obaj bracia zakonni.

- Prowadź – rozkazał i nie czekając na Elmera sam ruszył przodem do drzwi.


Na polanie czarownica wciąż kleciła miksturę, a Boyko drzemał. W momencie, w którym Maria Luisa wsypała kolejny składnik do kociołka, z wnętrza uniósł się szkarłatny obłoczek, który wirując uniósł się w górę. Potem przybrał kształt ludzkiej głowy, z orlim nosem i wysokim czołem. A potem uleciał gdzieś w głąb lasu.

- Boyko! – zakrzyknęła nekromantka na swojego sługę. – Idziemy!

Niemowa niechętnie wstał, poprawił kapelusz i we dwójkę powędrowali między drzewa, dokładnie tam gdzie zniknął szkarłatny fantom.

Plugawe czary...
Wilhelm żałował, że jest tu, przy szałasie starego trapera, a nie w obozie, przy ognisku. Zdecydowanie byłoby przyjemniej wylegiwać się, obserwować tańczące płomienie, popijać wino.
Ale był tutaj i musiał coś zrobić...

- Idziemy za nimi - powiedział do Berwina. - A ty - zwrócił się do Gisele - zostań tutaj i poczekaj na powrót naszych przyjaciół. Powiedz im, co tu widziałaś. I że będziemy zostawiać znaki na drzewach.

Gisele przez chwilę cicho awanturowała się z Wilhelmem, ale w końcu uległa i zgodziła się zostać. Wilhelm i Berwin natomiast, kiedy już para Stirgan zniknęła między drzewami, ruszyli za nimi. Nie trudno było podążać ich śladem, bo zupełnie się nie fatygowali o zacieranie śladów, a tempo, ze względu na podeszły wiek Marii Luizy mieli bardzo wolne.

Zalesiony teren zaczął się podnosić i poszycie lasu zmieniło się z bagiennego na suche. Między drzewami, w nikłym blasku gwiazd Wilhelm i Berwin zobaczyli ruiny jakiejś starej osady. Były to zaledwie pozostałości paru murowanych ścian i obrośnięte bluszczem kikuty kominów. Czarownica wraz ze sługą skierowali swoje kroki na niewielkie wzniesienie położone za ruinami. Na jego porośniętym karłowatymi drzewami szczycie również znajdowały się pozostałości jakiegoś budynku. Kiedy Stirganie byli już kilkanaście kroków od wierzchołka, spomiędzy ruin wyszedł jakiś wysoki mężczyzna i rozłożył ręce w geście powitania.

Boyko zatrzymał się, a Maria Luisa zupełnie nie zważając na swój wiek, niczym łania podbiegła do mężczyzny i wpadła mu w ramiona.


Elmer wraz z łowcami czarownic ominęli obóz szerokim łukiem i weszli na znaną już Lutefiksowi ścieżkę. Idąc Konrad von Mackensen wypytywał maga o szczegóły dotyczące Stirganki i tego co robiła. Szybkie tempo marszu jakie narzucił Morryta spowodowało, że do polany, na której czekała Gisele dotarli w rekordowym czasie. Dziewczyna wyjaśniła sytuację i wszyscy razem ruszyli za dwójką awanturników, podążając za znakami jakie Hraban pozostawił na drzewach na trasie przemarszu.


Santiago leżał w namiocie i rytmicznie poruszał kończynami, aby już całkowicie odzyskać nad nimi kontrolę. Kiedy zajęty był prostowaniem i zginaniem palców u lewej nogi, do namiotu wszedł Johannes Kroenert. Nie miał zbyt zadowolonej miny.

- Gratulacje – warknął. – Salvadore się wściekł. Uznał, że Wasze dociekania na temat Marii Luisy to przekroczenie granic gościnności! Oczywiście nic nie wiedział o tym, kim ona jest ani co robi. Ale nawet gdy mu powiedziałem, że zajmuje się zakazaną sztuką nekromancji, to orzekł, że to jej sprawa i nikomu nic do tego. Jednym słowem od chwili obecnej wszyscy jesteśmy persona non grata w tym taborze…

Iść w ślad za nekromantką było tak proste, że nawet ślepy zdołałby to zrobić. Śladów nie można było nie dostrzec. Wystarczyło się w odpowiedniej odległości - na tyle dużej, by ani Luisa, ani Boyko nie zauważyli śledzących.
I opłaciło się.

Wilhem przez parę uderzeń serca obserwował scenę, potem szeptem zwrócił się do Beryna.

- Wracamy. Wiemy, po co tu przyszła. Z pewnością zostaną tu dłużej.