Bardag był mistrzem w swoim fachu i mało kto mógł z nim się równać w walce jeden na jeden. Był pewny siebie i wiedział jak walczyć, ale po pierwszej ranie ostudził emocje i zaczął walczyć rozsądnie. Niestety nic to nie zmieniło.

Magiczne ostrze szarpało jedynie cielsko olbrzymiego potwora w kształcie wilka. Dziesiątki ran pojawiało się na skórze ogara a ten mimo, że uwięziony w sieci wierzgał niemiłosiernie. Takie monstra jednak nie było przeciwnikami dla niego. On był szkolony do walki z człekokształtnym przeciwnikiem nie zaś odpornym na ciosy przerośniętym wilkiem o jadowitym ugryzieniu.
Ból ręki zwiększał się z każdą chwilą a poprawka, którą otrzymał jeszcze bardziej uniemożliwiała walkę khazadowi. Zacisnął zęby i oddał cios, jednak bestia zwinnie dobrała się do jego ręki raniąc ja aż do kości. Bardag chcąc odskoczyć poślizgnął się i wylądował twarzą na trafie, któremu towarzyszył dźwięk chlipnięcia.
~ Oliwa!~ Stwierdził z przerażeniem szampierz. Był cały w tej cieczy teraz a znając człeczyny te będą chciały podpalić spalając bestię. Bardag szybko odwrócił się na plecy, przez co już cały był w łatwopalnym płynie, ale ten ruch musiał zrobić by ratować własną skórę w tej chwili bo bestyjka właśnie skakała mu do gardła. Osłonił się odruchowa a ta wgryzła się już i tak w poharataną rękę odrywając płat mięśni i skóry odsłaniając kość. Tego było za wiele dla organizmu krasnoluda i magiczny oręż z chlipnięciem opadł na trawę. Bardag prawie mdlejąc osłaniał się tarczą i wycofywał się poza zasięg poczwary. Był przerażony tak jak piętnaście lat temu gdy stawał przeciw ogrowi, który wcześniej pokonał i zaszlachtował mistrza ringu w Nuln.

Bardag chce się wycofać i jak da radę wstać i pierzchnąć w bezpieczne miejsce licząc na wsparcie, które powstrzyma kreaturę.

Kusze mają kilka zalet. Łatwość obsługi, siła strzału, celność, możliwość oddania strzału z pozycji leżącej... ale nie tylko dlatego to właśnie je preferowali łowcy nagród i zabójcy. Emmerich najbardziej cenił to, że nawet najsilniejszy łucznik mógł utrzymać strzałę na napiętej cięciwie może kilka-kilkanaście minut, a jego kusze mogły być załadowane i czekać na oddanie strzału godzinami, a nawet dniami.
A dziś pozwalały mu też na walkę z drugiej linii z bestią z wilczych koszmarów.
Gdy tylko dobiegł w skuteczny zasięg strzału i uspokoił oddech celując, wystrzelił jeden z pobłogosławionych przez Hermana bełtów w bestię. Miał nadzieję, że Kapłan wierzył szczerze, a jego wiara była silna. I że Morr był akurat w łaskawym nastroju.

- Panie Emmerich, kurewski dom! - wrzasnął Alsaak mając na myśli kurnik. Sam mocniej złapał za swój topór, po czym jeszcze bardziej przyspieszył i z dumnym khazadzkim okrzykiem "wychrzaniać psie licho" zaszarżował na bestyja.

Bardag zaciskał trzymadło tarczy i co chwilę parował ataki ogarzycy. Ustawiał ją prawidłowo, tak jak każdy porządny wojownik powinien, czyli pod ukosem by siła przeciwnika nie uszkodziła tarczy czy połamała rękę. Niestety prawica była bezwładna i nie mógł wyjść z kontratakiem czy wykorzystać pochylanie się bestii by ją nadziać.

Na ratunek przybył Aslaak. Ten młody khazad odwrócił uwagę monstrum od szampierza. Wojownik wykorzystał szansę i wstał odstępując dwa kroki i usłyszał gwizd. Nie reagował na niego bojąc się podstępu, jednak suka zareagowała.
Nim jednak Bardag ruszył by walnąć kantem tarczy ją w pysk ta omijając ich i udała się do wiochy.
- Suka idzie do wsi!- Krzyknął khazad i ruszył za nią lekko się zataczając. Przy samej palisadzie stanął i oparł się o nią barkiem.
- Aslaak. Bierz miecz.- Rzucił do kompana i wskazał kiwnięciem głowy pozostawiony oręż.

Bardag ciężko ranny i z nieuruchomioną ręką nie nadawał się do walki. Zamierzał jednak wesprzeć kompanów. Jeśli ci zaatakują sam postara się obejść i zdzielić krawędzią tarczy przez łeb kolesia w puszce.