[WFRP 1.ed] Bracia krwi 2. Łabędzi śpiew - Strona 31

hen_cerbin · 10-06-2018, 21:57

~Religia jest lotosem dla mas - pomyślał Emmerich kiedy pobłogosławiony przez Kapłana bełt odbił się od wilczycy. Chociaż był chyba świadkiem cudu - wystrzelił jeden bełt, a poleciały dwa. Niemniej, sytuacji nie poprawił żaden z nich. Desperackie sytuacje wymagają desperackich środków. Wyjął pierścień i spróbował nastraszyć "trzeciego bliźniaka" by dać innym czas na dotarcie - Demon z pierścienia zaoferował mi pewien układ. Zaoferuj lepszy albo to nie ty odziedziczysz schedę. Rusz czymś więcej niż ustami, a spłoniesz.
Pierścień trzymał tak by przy ruchu dowolnej z bestii móc go założyć na palec i użyć.

Fyrskar · 10-06-2018, 22:32

- Niech to szlag - zaklął pod nosem Albrecht i ruszył za Gerhartem w kierunku reszty towarzyszy i cudownie ożywionego Axela. W takich chwilach najbardziej żałował, że nie nauczył się nigdy bardziej... spektakularnych czarów.

Ile dałby, żeby móc pieprznąć temu zakutemu w zbroje pajacami kulą ognia prosto w pysk.

Tymczasem, jedyne co mógł zrobić, to spróbować trafić wojownika bełtem z kuszy - z raczej miernym efektem. Albo odwrócić jego uwagę - wtem jednak usłyszał wołanie Emmericha i zaklął raz jeszcze. Bogowie jedyni raczyli wiedzieć, co stanie się, kiedy jego kompan spróbuje użyć pierścienia. Na razie jednak Albrecht mógł jedynie czekać z bronią w ręku na rozwój sytuacji.

Gormogon · 12-06-2018, 18:42

Alsaak spróbował dobyć leżącego w pobliżu miecza i z bliżej nieokreślonym okrzykiem rzucić się na bestyja.

Avitto · 12-06-2018, 20:24

U podnóża skarpy za palisadą Aslaak podniósł z ziemi magiczny miecz, jedyną pamiątkę po Josefie Schutz. Stal znaczył zimny blask i był cięższy, niż się wydawało. Warto było, jak się okazało potem, drugiego krasnoluda w odwodzie.

- Prosz, znalazł się odważny. Skoro tak pogrywasz toś mi jak brat! Wiesz co robić. Zabij go - wywarczał bardziej niż powiedział Axel Krammer, zabójca w służbie Krwawego Boga, wskazując dzierżonym w prawicy mieczem na gramolącego się Bardaga. Wilczyca w tym czasie posilała się wiszącymi u rycerskiego pasa ochłapami mięsa. Konkretnie: ludzką golonką.
W nocnej ciemności Axel wyglądał zupełnie jak postaci zabite w kurhanie. Zbroja pasowała do jego ciała jak ulał.
Gerhart, podobnie jak krasnoludowie, w słabym świetle gwiazd dostrzegli go z daleka. Emmerich również dobrze widział szczegóły wyglądu przybysza, jak rękojeść miecza wystającą ponad prawy bark. I czerwone ślepia wilczycy. Albrecht o dziwo też zauważył.
Wszystko przez pożar, który rozpętał się w rejonie północnej bramy. Podświetlał on sylwetkę Axela wyraźniej z każdą sekundą. Nawet zastygłego na środku wsi Ulliego przywróciły do rzeczywistości krzyki i lamenty.
- Moje dziecko, dziecko jest w środku! - rozległo się po okolicy.

Feniu · 12-06-2018, 22:06

"Może to znak." - pomyślał Ulli który przez chwilę jak by stracił kontakt z rzeczywistością. Do płonącego domu nie miał daleko. W kilka chwil był w stanie tam podbiec. Poza tym nie znosił krzywdy niewinnych dzieci. Choć w tym przypadku dzieciak wcale nie musiałbyć niewinny. Postanowił jednak wykorzystać możliwość zajścia chaosyty z drugiej strony, a z płonącego domu oprócz dziecka wyniesie też jakąś płynącą rzecz, która podpali demona.

Zmarył więc usta kawałkiem plaszcza i wbiegł do płonącego domostwa by ratować dzieciaka i podpalić przeciwnika.

hen_cerbin · 12-06-2018, 23:05

Emmerich spojrzał się na istotę w zbroi i ruszył w stronę rannego krasnoluda.
- Wiem co robić. Zabiję go - stwierdził bez śladu emocji w głowie.

Zabójca był już blisko gdy zwolnił kroku i zatrzymał się niepewnie. W jednej dłoni trzymał pierścień, w drugiej broń. Zamrugał i rozejrzał się zdumiony.
Stracił gdzieś ostatnie chwile.

Hakon · 13-06-2018, 00:23

Bardag na słowa nikczemnika spojrzał w jego stronę a następnie na zbliżającego się Emmericha.
- Pieprzeni chaosyci.- Syknął i splunął flegmą przed nogi zbliżającego się Vendena.
- Taka z Ciebie ciota, że innymi się wysługujesz?- Rzucił do zakutego w puszkę karmiciela bestyjek i sięgnął zdrowszą ręką bo broń. Nie zamierzał ginąć bez walki.

**Kerm** · 13-06-2018, 20:04

Gerhart w pierwszej chwili pomyślał, że się nie obudził. Że stale leży w łóżku, w gospodzie, pod wpływem dekoktu, jaki mu zaserwowała zielarka, i śni kolejny koszmar.
Wnet jednak doszedł do wniosku, że to jednak nie sen, ani omamy.
"Trzeci bliźniak", pomyślał, wpatrując się w zakutą w stal sylwetkę."No ale skoro poradziliśmy sobie z tamtymi, to i z tobą damy sobie radę", dodał w myślach.

Zbliżył się nieco i przymierzył się do strzału. Miał zamiar, przy sprzyjającej okazji, wpakować strzałę w usta 'rycerza'.

Gormogon · 14-06-2018, 11:50

Alsaak uniósł miecz do góry, a następnie przyjrzał mu się w świetle księżyca. "Khazadzka robota, jak nic" pomyślał, choć pewnie się mylił. Zrobił nim parę młynków, aby dobrze go wyczuć, a następnie przybrał postawę obronną czekając na ruch rycerza i bestyja. Gotów był jednak, w razie konieczności kontrszarżować.

Fyrskar · 16-06-2018, 00:00

Albrecht nie wiedział, co robić. Nie potrafił wykrzesać z siebie ułamka planu, stał jedynie jak osłupiały. Ale zaklął pod nosem bardzo sążniście, kiedy usłyszał kobiece krzyki - i zobaczył, że Ulli rzuca się ratować dziecko.

Nie mógł pomóc walczącym, ale mógł spróbować ratowania dziecka - i swojego towarzysza przy okazji też. Musiał działać szybko, a żeby to zrobić musiał użyć magii. Sięgnął do swojej zaklętej torby. Mógł ją dać walczącym. Jakkolwiek komiczne by to nie było, może pieprznięcie nią wilka lub Axela w łeb coś by dało. Nie miał jednak czasu o tym myśleć, zamiast tego w opętaniu sięgnął po nasiona Vigwortu i ścięgna.

Może nienaturalnie szybki i wystarczająco wysoki na czas dobiegnie do dziecka albo dostanie się na wyższe piętro domu. Nie wiedział jaka klątwa ich w to wplątała, ale nie pozwoli jej odebrać kolejnego życia.

10-06-2018, 21:57	#301
hen_cerbin Reputacja: 1	~Religia jest lotosem dla mas - pomyślał Emmerich kiedy pobłogosławiony przez Kapłana bełt odbił się od wilczycy. Chociaż był chyba świadkiem cudu - wystrzelił jeden bełt, a poleciały dwa. Niemniej, sytuacji nie poprawił żaden z nich. Desperackie sytuacje wymagają desperackich środków. Wyjął pierścień i spróbował nastraszyć "trzeciego bliźniaka" by dać innym czas na dotarcie - Demon z pierścienia zaoferował mi pewien układ. Zaoferuj lepszy albo to nie ty odziedziczysz schedę. Rusz czymś więcej niż ustami, a spłoniesz. Pierścień trzymał tak by przy ruchu dowolnej z bestii móc go założyć na palec i użyć. __________________ Ostatni Proszę o odpis: Gob1in, Druidh, Gladin

10-06-2018, 22:32	#302
Fyrskar Reputacja: 1	- Niech to szlag - zaklął pod nosem Albrecht i ruszył za Gerhartem w kierunku reszty towarzyszy i cudownie ożywionego Axela. W takich chwilach najbardziej żałował, że nie nauczył się nigdy bardziej... spektakularnych czarów. Ile dałby, żeby móc pieprznąć temu zakutemu w zbroje pajacami kulą ognia prosto w pysk. Tymczasem, jedyne co mógł zrobić, to spróbować trafić wojownika bełtem z kuszy - z raczej miernym efektem. Albo odwrócić jego uwagę - wtem jednak usłyszał wołanie Emmericha i zaklął raz jeszcze. Bogowie jedyni raczyli wiedzieć, co stanie się, kiedy jego kompan spróbuje użyć pierścienia. Na razie jednak Albrecht mógł jedynie czekać z bronią w ręku na rozwój sytuacji.

12-06-2018, 18:42	#303
Gormogon Reputacja: 1	Alsaak spróbował dobyć leżącego w pobliżu miecza i z bliżej nieokreślonym okrzykiem rzucić się na bestyja. __________________ „Wiele pięknych pań zapłacze jutro w Petersburgu!”

12-06-2018, 20:24	#304
Avitto Dział Fantasy Reputacja: 1	U podnóża skarpy za palisadą Aslaak podniósł z ziemi magiczny miecz, jedyną pamiątkę po Josefie Schutz. Stal znaczył zimny blask i był cięższy, niż się wydawało. Warto było, jak się okazało potem, drugiego krasnoluda w odwodzie. - Prosz, znalazł się odważny. Skoro tak pogrywasz toś mi jak brat! Wiesz co robić. Zabij go - wywarczał bardziej niż powiedział Axel Krammer, zabójca w służbie Krwawego Boga, wskazując dzierżonym w prawicy mieczem na gramolącego się Bardaga. Wilczyca w tym czasie posilała się wiszącymi u rycerskiego pasa ochłapami mięsa. Konkretnie: ludzką golonką. W nocnej ciemności Axel wyglądał zupełnie jak postaci zabite w kurhanie. Zbroja pasowała do jego ciała jak ulał. Gerhart, podobnie jak krasnoludowie, w słabym świetle gwiazd dostrzegli go z daleka. Emmerich również dobrze widział szczegóły wyglądu przybysza, jak rękojeść miecza wystającą ponad prawy bark. I czerwone ślepia wilczycy. Albrecht o dziwo też zauważył. Wszystko przez pożar, który rozpętał się w rejonie północnej bramy. Podświetlał on sylwetkę Axela wyraźniej z każdą sekundą. Nawet zastygłego na środku wsi Ulliego przywróciły do rzeczywistości krzyki i lamenty. - Moje dziecko, dziecko jest w środku! - rozległo się po okolicy. Ostatnio edytowane przez Avitto : 12-06-2018 o 20:28.

12-06-2018, 22:06	#305
Feniu Reputacja: 1	"Może to znak." - pomyślał Ulli który przez chwilę jak by stracił kontakt z rzeczywistością. Do płonącego domu nie miał daleko. W kilka chwil był w stanie tam podbiec. Poza tym nie znosił krzywdy niewinnych dzieci. Choć w tym przypadku dzieciak wcale nie musiałbyć niewinny. Postanowił jednak wykorzystać możliwość zajścia chaosyty z drugiej strony, a z płonącego domu oprócz dziecka wyniesie też jakąś płynącą rzecz, która podpali demona. Zmarył więc usta kawałkiem plaszcza i wbiegł do płonącego domostwa by ratować dzieciaka i podpalić przeciwnika.

12-06-2018, 23:05	#306
hen_cerbin Reputacja: 1	Emmerich spojrzał się na istotę w zbroi i ruszył w stronę rannego krasnoluda. - Wiem co robić. Zabiję go - stwierdził bez śladu emocji w głowie. Zabójca był już blisko gdy zwolnił kroku i zatrzymał się niepewnie. W jednej dłoni trzymał pierścień, w drugiej broń. Zamrugał i rozejrzał się zdumiony. Stracił gdzieś ostatnie chwile. __________________ Ostatni Proszę o odpis: Gob1in, Druidh, Gladin

13-06-2018, 00:23	#307
Hakon Reputacja: 1	Bardag na słowa nikczemnika spojrzał w jego stronę a następnie na zbliżającego się Emmericha. - Pieprzeni chaosyci.- Syknął i splunął flegmą przed nogi zbliżającego się Vendena. - Taka z Ciebie ciota, że innymi się wysługujesz?- Rzucił do zakutego w puszkę karmiciela bestyjek i sięgnął zdrowszą ręką bo broń. Nie zamierzał ginąć bez walki.

13-06-2018, 20:04	#308
Kerm Administrator Reputacja: 1	Gerhart w pierwszej chwili pomyślał, że się nie obudził. Że stale leży w łóżku, w gospodzie, pod wpływem dekoktu, jaki mu zaserwowała zielarka, i śni kolejny koszmar. Wnet jednak doszedł do wniosku, że to jednak nie sen, ani omamy. "Trzeci bliźniak", pomyślał, wpatrując się w zakutą w stal sylwetkę."No ale skoro poradziliśmy sobie z tamtymi, to i z tobą damy sobie radę", dodał w myślach. Zbliżył się nieco i przymierzył się do strzału. Miał zamiar, przy sprzyjającej okazji, wpakować strzałę w usta 'rycerza'.

14-06-2018, 11:50	#309
Gormogon Reputacja: 1	Alsaak uniósł miecz do góry, a następnie przyjrzał mu się w świetle księżyca. "Khazadzka robota, jak nic" pomyślał, choć pewnie się mylił. Zrobił nim parę młynków, aby dobrze go wyczuć, a następnie przybrał postawę obronną czekając na ruch rycerza i bestyja. Gotów był jednak, w razie konieczności kontrszarżować. __________________ „Wiele pięknych pań zapłacze jutro w Petersburgu!”

16-06-2018, 00:00	#310
Fyrskar Reputacja: 1	Albrecht nie wiedział, co robić. Nie potrafił wykrzesać z siebie ułamka planu, stał jedynie jak osłupiały. Ale zaklął pod nosem bardzo sążniście, kiedy usłyszał kobiece krzyki - i zobaczył, że Ulli rzuca się ratować dziecko. Nie mógł pomóc walczącym, ale mógł spróbować ratowania dziecka - i swojego towarzysza przy okazji też. Musiał działać szybko, a żeby to zrobić musiał użyć magii. Sięgnął do swojej zaklętej torby. Mógł ją dać walczącym. Jakkolwiek komiczne by to nie było, może pieprznięcie nią wilka lub Axela w łeb coś by dało. Nie miał jednak czasu o tym myśleć, zamiast tego w opętaniu sięgnął po nasiona Vigwortu i ścięgna. Może nienaturalnie szybki i wystarczająco wysoki na czas dobiegnie do dziecka albo dostanie się na wyższe piętro domu. Nie wiedział jaka klątwa ich w to wplątała, ale nie pozwoli jej odebrać kolejnego życia.