Hans na początku obwiniał siebie, że to przez niego nie zaskoczyli kultystów. Jednak to gówno prawda, tych zbirów nie dało się zaskoczyć a to za sprawą ich maga, który koniec końców sam siebie unicestwił. Hans znów mógł zapisać na swej liście kolejne dusze posłane w objęcia Morra. Po zakończonej walce splunął na ścierwa demonów, po czym stanął z boku przysłuchując się słowom towarzyszy i Karla.

Po fali złości Lilou wylanej w kierunku Karla, Hans postanowił odciągnąć dziewczynę od wątpliwego pracodawcy. - Uspokój się - powiedział rozkazującym tonem, wiedząc że to powinno pohamować jego towarzyszkę. Hansem targały różne emocje, od gniewu z zaistniałej sytuacji po smutek ze straty towarzyszy. Nienawiść w stronę pracodawcy starał się stłamsić jak tylko mógł, choć sam łowca najchętniej wsadziłby mu sztylet pod żebra jednak, jeszcze nie teraz.
- Uspokój się powtórzył - i chwycił przyjaciółkę za rękę. - Wszytkim nam jest ciężko, ale czas na opłakiwanie naszych przyjaciół przyjdzie później, jak już odprowadzimy tego tu pana - zrobił pauzę wskazując głową na Karla - na miejsce jego spoczynku.

- Teraz oddaj po dobroci tą przeklętą księgę, albo szarpanina nie skończy się tak jak przed walką. - rzekł do Karla wyciągając rękę w kierunku plecaka.

Ludo posłał pocisk, a głowa demona eksplodowała niczym wielka dojrzała dynia. Czarnoksiężnik dziwacznie uciekł w nurt rzeki, a reszta rozbrajarzy padła, albo uciekła. Żeby tylko mógł to kiedyś opowiedzieć w domu, nikt chyba z całego rodu Kołodziejów czegoś takiego nie widział. Ale gdy w końcu opadł kurz, po potyczce i zaczęły puszczać nerwy Ludo zadygotał. Dołączył do tej kompanii niedawno, ale traktował ich wszystkich jak członków swojej rodziny. Doskoczył do Słowika, ale ten już powoli stygł.
- Niebieski kwiat i kolce, niebieski kwiat i kolce… - zamamrotał pod nosem, ale w tym momencie uświadomił sobie, że mężczyzna nie żyje i już żaden specyfik go nie uratuje. Nawet ten z bajek... Łudził się jeszcze, że jego krewniaczka Daireanna wraz z Lelianą przeżyły i tylko gdzieś spłynęły daleko nurtem, ale marne to było pocieszenie. W przypadku Słowika nie miał się jednak jak oszukiwać. Nawet słowa Karla o uczcie i jedzeniu nie wzbudziły w małym cyruliku apetytu. Co było dość dziwne, szczególnie mając na uwadze, że nie zatrzymali się na drugie śniadanie, czy pierwszy wczesny obiad.
Ludo podniósł się, wyprostował i skrzywił z bólu.
- Au! Niedobrze! – Ludo sięgnął ręką do tyłu, zruszył koszulę, poczuł coś mokrego i ciepłego.
- Co to? To… to krew jest? – Oczy rozszerzyły mu się w przestrachu. Co innego ratować rannych, a być rannym.
- Plecy mi drętwieją! Gdzie są moje narzędzia?! Niech mnie ktoś przytuli… - Ludo prawie, że zapłakał. Ale drużyna była zajęta kłótniami o księgę, wzajemnymi pretensjami i pouczeniami. Nikt nie chciał przytulic niziołka. Na całe szczęście Dietrich zaoferował pomoc przy opatrywaniu. Kołodziej starał się go wypytać jak źle rana wygląda, czy będzie blizna i instruować przy jej oczyszczaniu, szyciu i opatrywaniu. Następnie chciał opatrzyć rany przyjaciół i mocodawcy, a nawet i zerknął na kultystów, czy aby który jeszcze nie dycha. Może i ich nikczemnie napadli, ale konających w błocie na łasce owadów i dzikich zwierząt się nie zostawia.
- A może się pokłócimy o księgę w bezpiecznym miejscu? Gdzie będziemy mogli spokojnie się schronić pod dachem. – Zaproponował cicho i nieśmiało. – Mogę nawet ja tą księgę nieść. Wiecie mówi się, że mój lud jest odporny na takie rzeczy.

Karl czuł się osaczony przez wynajętych przez siebie ochroniarzy. Ich reakcja nie była co prawda zaskakująca, biorąc pod uwagę wcześniejsze wydarzenia, ale nie zmieniało to faktu, że w oczach szlachcica sytuacja ta najprawdopodobniej doprowadzi do rozlewu krwi. Doskonale wiedział, że za potencjalnie przyjaznymi, wydawałoby się otwartymi na dyskusję słowami awanturników czai się groźba użycia siły, gdyby ten odmówił oddania mrocznej księgi. Karl nie mógł na to pozwolić – nie teraz, kiedy był tak blisko osiągnięcia swojego celu i z całą pewnością nie po tym wszystkim, co przeżył. Musiał szybko coś wymyślić zanim odbiorą mu księgę, którą zdobył dzięki miesiącom trudów i poświęcenia, niemalże płacąc za to życiem i zdrowiem psychicznym.
- Nie oddam wam jej - odpowiedział krasnoludom oraz Dietrichowi, którzy jako pierwsi zaczęli domagać się spalenia jej. - Nie wiecie nic o mnie, ani o zakonie, któremu służę… Wasze proste umysły, od dziecka poddawane nieustannej indoktrynacji, prawdopodobnie nie są w stanie objąć tak skomplikowanej rzeczy, jaką niewątpliwie jest ta księga i jej użyteczność dla dobra nas wszystkich. Inkwizycja? - Karl splunął z obrzydzeniem na ziemię. - Odpowiada za nieskończone zbrodnie przeciw ludzkości, za ludzką ślepotę i umysłowe zaciemnienie, które trawi Imperium i nie pozwala rozwinąć nam skrzydeł. Jeśli ja jestem potworem, to kimże jest Inkwizycja?! - W przypływie gniewu krzyknął na nich, a na jego czole wyraźnie zarysowała się pulsująca żyła. - Ta księga, w odpowiednich rękach, będzie bronią przeciw wrogom ludzkości. Niejeden czarodziej zabiłby, byle tylko móc ją przeczytać, ale tylko nieliczni są dostatecznie potężni, aby nie popaść w obłęd. Tu, na peryferiach Imperium, mogą czuć się względnie bezpieczni, bowiem czujny wzrok Inkwizycji nie sięga tak daleko.
Karl chciał powiedzieć coś jeszcze, lecz wtedy zaatakowała go Lilou. Mężczyzna spiął się na całym ciele, był nawet gotów ją uderzyć, gdyby ta sięgnęła po księgę, lecz tak się nie stało - szybko została bowiem odciągnięta przez Hansa.
- Masz rację - odezwał się w końcu, spoglądając na elfkę. - Byłem za bardzo skupiony na swoim zadaniu, aby móc w ogóle przejąć się waszym losem, ale wierz mi, że nie chciałem śmierci dla nikogo z was. Lelianę zdążyłem polubić, Dai wydawała mi się bardzo sympatyczna, zaś Słowik był najdzielniejszym wojownikiem, jakiego dane było mi poznać. Ubolewam nad ich losem, ale wiedzieliście od samego początku, że będzie niebezpiecznie. Mimo kłamstwa, nie ujmowałem potędze swoich nieprzyjaciół… - wypowiadając te słowa, Karl zaczął się powoli przesuwać w stronę piaszczystego brzegu rzeki. Palce jego dłoni nerwowo drgały, aż w końcu spoczęły na rękojeści rodowego miecza.
- Ja i mój ród służymy większym celom. Nasze życie zostało temu podporządkowane i choć zakon, który reprezentuję, dawno przepadł w odmętach historii, to nie przestał działać i jego cele są tak samo ważne dziś, jak i w czasach, kiedy po tych ziemiach przechadzali się barbarzyńscy królowie. Mówiąc wprost; nie oddam wam księgi, nie po dobroci. Żałuję, że do tego musiało dojść, ale będziecie musieli mnie zabić, jeśli chcecie ją dostać. Nie zamierzam jednak ułatwiać wam tego zadania… - Po tych słowach stanął na brzegu rzeki Sonne, dobywając rodowego miecza, którego ostrze mieniło się wieloma kolorami w blasku zachodzącego słońca. Z kieszeni wyciągnął mały, owalny kamień, przypominający te wyrzucane przez morze, lecz ten miał wyrytą jakąś jaskrawo-czerwoną runę na wierzchu. Karl przeciągnął kamień wzdłuż klingi rodowego miecza, zupełnie tak jakby chciał go naostrzyć i oczom awanturników ukazały się wyraźne inskrypcje na ostrzu tej zdumiewająco okazałej broni. Płonęły one żywym ogniem, zapalając powietrze wokół broni…
- Popełniacie błąd, ale nie mogę was za to obwiniać. Staliście się ofiarami Inkwizycji i ich propagandy, podobnie jak większość obywateli Imperium. Są jednak na tym świecie ludzie, którzy nieustannie czuwają i działają w ukryciu, tocząc wojnę z siłami ciemności, dla innych niewidzialną. To oni są prawdziwymi bohaterami, choć ich imion nikt nie zna i nigdy nie pozna. Wielu z nas stało się ofiarą tych, których poprzysięgło chronić... Mnie zgubiła moja arogancja, ale jeśli macie w sobie choć odrobinę honoru, to stańcie do walki ze mną po rycersku – bronią białą - po tych słowach uniósł runiczne ostrze ponad głowę, spoglądając wyzywająco na awanturników. Jeśli miał zginąć, to przynajmniej z honorem...

Sytuacja Karla stała się ciężka, ale sam był sobie winien. Hans nie chciał go zabijać, nie chciał też ratować świata od wszelkiego zła jak rudowłosy khazad. Wiedział, że Lilou potrzebowała wsparcia po stracie Leliany, widział jak Ludo próbuje zwrócić na siebie uwagę, pewnie zresztą słusznie, ale nie tylko on był poszkodowany w starciu.

- Nie chcę cię zabijać - odezwał się do Karla - nie wiem jak reszta, ale ja nie chce! - podniósł dobitnie głos. - Oddaj tą pieprzoną książkę i będzie po sprawie. Główno mnie obchodzi twój zakon, kult czy chuj wie co. Bratanie się z siłami zła do niczego dobrego nie prowadzi. - mówiąc te słowa delikatnie odtrącił od siebie Lilou, sięgając sieć z sakwy powoli zaczął zmierzać w kierunku Karla. Chciał zarzucić na niego sieć i unieruchomić go by Karl nie zamierzał skoczyć do wody.