Leliana, zaopatrzona w dodatkowy prowiant, dwa koce i namiot, udała się do portu, gdzie wyznaczone było miejsce zbiórki ich wesołej gromadki.
Idąc drogą prowadzącą do celu, młoda akolitka nuciła jakąś melodię pod nosem, ciesząc się naprawdę piękną pogodą jak na te rejony. Każdy przejaw słońca i jakakolwiek namiastka przyjemnych, tileańskich upałów wprawiała pannę Rossi w radosny nastrój - co zaś uzewnętrzniało się w postaci nuconych melodii i promiennego uśmiechu zwieńczonego uroczymi dołeczkami w policzkach.
Zanim jeszcze dotarła na miejsce spotkania, wyciągnęła z plecaka zakupione niedawno soczyście zielone jabłko i wgryzła się w nie, przymykając na moment powieki i na kilka sekund uciekając wyobraźnią do krętych alejek Remas, gdzie się wychowała.
Dotarłszy na miejsce, Leliana poczęstowała owocami elfkę Lilou i niziołkę Dai. Mężczyznom za to posłała jedynie przepraszający uśmiech, bo właściwie nie pomyślała o nich.
- Są naprawdę pyszne - powiedziała do dziewczyn, wręczając im po zielonym jabłku. - Strasznie soczyste i kwaskowate, takie jak uwielbiam najbardziej - dodała wesoło.

Na łodzi Leliana czuła się fantastycznie. Nigdy nie cierpiała na chorobę morską, wręcz uwielbiała ten środek podróży. W falach morskich znajdowała coś uspokajającego. I choć tym razem była to zaledwie jakaś rzeka, to mimo wszystko wsłuchiwanie się w cichy szum fal i wpatrywanie się w jej nurt niesamowicie relaksowało Lelianę.
Próbowała od czasu do czasu zagadać do posępnego flisaka, chociażby komplementując jego czarny wąs, ten jednak pozostawał niewzruszony. Ostatecznie poddała się i wróciła do wpatrywania się w taflę wody, czasami dołączając do rozmów pomiędzy jej towarzyszami.

Z lekkim smutkiem zeszła na ląd. Przede wszystkim dlatego, że znowu trzeba było targać wszystkie swoje toboły na plecach. Jednak to wcale nie psuło jej znakomitego nastroju, a melodyjny śpiew ptaków i otoczenie natury wręcz go pogłębiały.
Dopiero kiedy dopadła ich ulewa i zmuszeni byli wędrować w deszczu, humor Lelianę opuścił. Stała się markotna i niewiele mówiła, co jakiś czas nawet narzekając, kiedy wdepnęła w większą kałużę lub prawie wyrżnęła orła na śliskim błocie.
- To nie wróży wcale najlepiej - skomentowała, kiedy odbili się od kolejnych niegościnnych drzwi.
W jej sercu zapanował wtedy niepokój o dalsze losy tej wyprawy. W końcu jeden za drugim zaczną tracić siły, a przy takiej pogodzie nietrudno było o jakąś tragedię.
- Oby ta ulewa szybko minęła - powiedziała, spoglądając w niebo. Mimo że miała narzucony kaptur, to i tak kosmyki włosów posklejane były przez deszcz i poprzylepiały jej się do policzków.

Wieczorem, kiedy dotarli do Bramy Lodowego Wichru - jak zdążył ich poinformować Durak - dobry nastrój jakby wrócił Lelianie. Deszcz nadal siąpił, a jej było niesamowicie zimno, mimo to przestała marudzić i stała się na nowo bardziej żywa.
- Powinniśmy poszukać jakiegoś miejsca na rozbicie obozu, nie możemy tak podróżować bez przerwy, bo się zamęczymy - zasugerowała, kiedy stali przy Bramie Lodowego Wichru.

Z ciekawością przysłuchiwała się dumnym wywodom Duraka i nawet chciała pociągnąć temat dalej, bo lubiła takie opowieści, kiedy ni stąd ni zowąd zaczął spadać na nich grad strzał.
Zaklęła pod nosem, mając nadzieję, że nikt tego nie słyszał (w końcu nie wypada akolitce używać takiego języka), po czym naprędce znalazła jakieś prowizoryczne schronienie za głazem - które nota bene nie mogło starczyć jej na długo. Dobyła więc swojego miecza, chwytając mocno za rękojeść i wymówiła półszeptem modlitwę do swojej bogini - Myrmidii, drugą dłonią trzymając jej symbol na łańcuszku.
- Osłaniaj mnie, Duraku! - krzyknęła do krasnoluda swym obcym akcentem, ale tym razem ton jej głosu nie był wcale serdeczny. Wybrzmiewała w nim nuta stanowczości i waleczności. - Niech Myrmidia kieruje ostrzami naszych broni, a zwodzi pociski wrogów!
I pognała walczyć w imieniu swojej bogini.

Na barce Lilou trzymała się blisko Hansa. Niezbyt blisko, aby czegoś sobie nie pomyślał, ale i nie na tyle daleko, aby nie móc czuć jego obecności.

Elfce podróż nie przypadła do gustu. W głowie miała błyski nieprzyjemnych wspomnień z wczesnego dzieciństwa, kiedy jeszcze była malutką dziewczynką. Życie wtedy pokarało ją chyba za wszystkie grzechy rasy, jakie kiedykolwiek uczyniła. Lilou czuła na sobie ogromną niesprawiedliwość świata, a to sprawiało, że wpadała w złość. Przez większość drogi była zdenerwowana i milcząca.

Jej światłem w tunelu była często Leliana. Sposób bycia tej kobiety sprawiał, że elfka czuła się nieco spokojniej. Podejrzewała, że jak na ludzkie lata, porównując do elfich, wojowniczka była od niej starsza. Sam gest tileańskiej akolitki był bardzo miły i Lilou postanowiła, że póki co schowa jabłko do plecaka. Przynajmniej będzie mogła uśmiechnąć się czasem na myśl o jego istnieniu.


Po zejściu z barki elfka wciąż czuła się przygnębiona. Na zewnątrz jednak wyglądała jakby była stanowcza, uparta i pewna siebie. Na próżno było szukać w jej postawie smutku, który dyskretnie trawił ją od środka.

Szła dzielnie, zagadując czasami do dziewczyn i wyraziła swoją radość, na wieść, że kucowi Dai udało się przeżyć. Była to naprawdę dobra wiadomość, ponieważ Lilou nie chciałaby patrzeć na zrozpaczoną niziołczycę. Nie lubiła gdy innym było źle, sama jednak dusiła w sobie wiele żalu, o którym nigdy nie mówiła.

Na opowieści Duraka przewróciła oczami. Spojrzała wymownie na Hansa chcąc swym spojrzeniem dyskretnie mu przekazać, jak bardzo nużą ją zachwyty krasnoluda.
- Ale pieprzy, nie? - szturchnęła swojego Łowcę łokciem, szepcząc aby nikt poza nim tego nie słyszał - Uszy więdną, a że mam okazałe, to mi zaraz oklapną jak osłu - uśmiechnęła się półgębkiem sprawdzając czy i twarz Hansa na chwilę się rozpromieniła. Chciała sprawić, żeby się uśmiechnął. Pragnęła zobaczyć jego uśmiech...

Kiedy świsnęła strzała, Lilou odruchowo odskoczyła w tył. Była bardzo zwinna, nawet z bagażem na ramionach. Zgrabnym obrotem schowała się za kamieniem, kucając i opierając się o niego plecami.
- Jeśli mamy pobiec w górę, to nie możemy z tymi tobołami, to nas spowolni - zmrużyła oczy rozglądając się po okolicy, wykorzystując bystrość swojego spojrzenia. Zadarła głowę i w skupieniu bezgłośnie poruszała wargami, zupełnie jakby coś mówiła,
jednak z jej gardła nie wydobyło się żadne słowo. Dopiero po jakimś czasie odezwała się.

- Pięciu łuczników i trzech wojowników... Po dwóch walczących wręcz i na dystans po lewej, zaś na prawo jeden wojownik i trzech łuczników. Czyli bezpieczniej byłoby wbiec od strony prawej, mniejszy ostrzał, bo tylko dwóch strzelających... - Lilou zrzuciła z pleców tobół i spojrzała na Hansa, a potem na innych - No to biegnę. Ktoś ze mną? - zarzuciła łuk i kołczan ze strzałami, po czym puściła się pędem do przejścia po prawej stronie.

Durak za zasłoną jednego z głazów, których przy trakcie parę się znalazło słał pociski w bandytów. Niestety broń musiała się zaciąć w mechanizmie spustowym i khazad przeklął siarczyście.
- Przekleństwo czy jak?- Dodał zastanawiając się jakiego pecha miał.
odłożył swoją broń i sięgnął po topór zatknięty za pasem i ruszył biegiem za kompanami by ewentualnie ich wspomóc. Strzała, która go zraniła nie była wielką przeszkodą, ale druga do kolekcji mogła by mieć fatalny skutek. Lepiej zniknąć z pola ostrzału.

Wróg zniknął a Durak zaczął przeliczać towarzyszy. Brakowało Leilany. Khazad zaczął jej szukać. Ranny Hans miał opiekę, ale akolitka z tego co wiedział Durak była najbardziej doświadczoną w leczeniu.
Po kilku chwilach znalazł wojowniczkę leżącą bez przytomności za jedną ze skał. Krasnolud dopadł do niej i zobaczył paskudną ranę.
- No rzesz. Jak pech to po całości.- Jęknął i starał się zadbać o towarzyszkę jak umiał. Rozpoznał po dziwnym kształcie ręki, iż musi być złamana i trzeba ją będzie unieruchomić a samą raną wypadało by się zająć czym prędzej. Tylko, że Gimblinson nie znał się na tym za grosz.
- Leliana tu jest! Przynieście coś do usztywnienia ręki.- Rzucił do kompanów.

Durak jakoś polubił dziewczynę. W końcu z całej ferajny ją znał najdłużej i najwięcej śmiechu miał gdy opowiadała różne rzeczy. Teraz krasnolud czuł, że jak nie zadbają o nią może zabraknąć jej.
Khazad ile tylko mógł starał się pomagać akolitce. Przemywał ranę, chodził po wodę itd. Przed wyruszeniem, gdy ktoś zaopiekował się dziewką Durak ruszył na poszukiwanie bełtów i jakiś roślin, które mogłyby pomóc. Nie był specjalistą, ale nie raz słyszał i widział jak rodacy korzystali z dziedzictwa gór.
Sprawa uszkodzonej kuszy też nie poszła w zapomnienie i tuż przed wyruszeniem zamierzał ją naprawić.

Elfka miała prosty plan i postanowiła się sprężyć. Jej wybujałe ego i niezwykła pewność siebie nie pozwoliły na jakiekolwiek wątpliwości. Złodziejka pognała co sił w nogach, aby mieć napastników na celowniku. Łatwiej było bowiem ustrzelić konkretnie osobnika, którego widziało się w pełni, a nie jakiegoś chowającego się za skałami tchórza.

Lilou w ferworze walki nie zwracała zbytnio uwagi na innych. W złodziejskim fachu zazwyczaj każdy dbał o siebie, nie można było się rozpraszać, bo wtedy plan by nie zadziałał. Z tego też powodu początkowo nie była świadoma poważnej rany Hansa.

Kobieta była wściekła. Przy pierwszym wystrzale może nawet przerażona, ale przy włamach nie raz ktoś oberwał a i tak przeżył. Dlatego elfka cały pokład emocji przekierowała na złość. Dzięki temu oraz skupieniu udało jej się ustrzelić dwóch uciekinierów.
- Niech ktoś biegnie po tego co padł! - warknęła spoglądając na Karla i Słowika. - Zdecydowanie przeżył, sukinkot… - szczeknęła wściekle i przeniosła wzrok na Hansa. Leżał na ziemi i nie wyglądał zbyt dobrze. W jednej chwili twarz Lilou zelżała, posmutniała wręcz. Podeszła do przyjaciela i uklęknęła obok. Zdjęła niemal już zsunięty szyszka z jego głowy i delikatnie opuszkami palców przesunęła po ranie na skroni. Patrzyła z przejęciem zagryzając dolną wargę. Jej błękitne oczy zdawały się błyszczeć, kiedy wpatrywała się w twarz Hansa.

Hans oddychał miarowo, choć nadal nieprzytomny w zakamarku świadomości czuł, że Lilou nad nim czuwa. Gdy elfka dotykała jego skroni otwarł oczy - żyjesz, to dobrze - powiedział i znów na chwilę zamknął oczy. Pulsowało mu w głowie, ból rozsadzał mu czaszkę. Dotknął jej dłoni, którą niemal natychmiast zatrzymała w miejscu - Udało się? - zapytał Lilou. Elfka uśmiechnęła się półgębkiem jak największy łotr na świecie.
- Jasne, że tak! - odparła z dobrze znaną wszystkim butą i pewnością - Wątpiłeś w to, że ich ustrzelę? - mrugnęła okiem a uśmieszek łobuziary nie schodził z jej elfiej twarzyczki.
- Nie wątpiłem, oko masz lepsze niż ja. - skrzywił się.

- Strachu mi napędziłeś! Weź następnym razem jakoś schyl ten pusty łeb! - Lilou od razu przeszła do ochrzaniania Hansa. W jej głosie była jednak wyraźna troska, w oczach ukryte łezki. Nie przestawała się na niego patrzeć. Trzymała jego dłoń, która ją chwyciła. Przestraszyła się ze ten tak szybko mógłby ją opuścić. Samotność była jej słabością i największym lękiem.

- Tak szybko mnie się nie pozbędziesz, diabli złego nie biorą, więc pomęczysz się jeszcze w moim towarzystwie. - zrobił chwilę przerwy by złapać oddech, zaś elfka uśmiechnęła się słabo na te słowa. ~ Nawet nie wiesz jak bardzo chciałabym się z tobą męczyć do końca twego ludzkiego życia - pomyślała, za czym szło krótkie westchnięcie.
- A w ogóle po co leciałaś tak do przodu, życie ci niemiłe? - skrzywił się, - Nie będę cię pilnował całe życie
- Żeby mnie pilnować musiałbyś najpierw mnie dogonić - uśmiechnęła się szerzej i pomogła mu podnieść się do pozycji siedzącej. Hans nie miał się najlepiej, ale żył, a to było dla niej najważniejsze.
- Dziękuję, napiłbym się czegoś - stwierdził Hans siadając obok swojej przyjaciółki. Kobieta kiwnęła głową i podała mu manierkę.
- Dobrze, że coś ci jeszcze pozostało ze złodziejskiego refleksu - tym razem z ust Lilou poleciała pochwała. Kobieta wyraźnie zachowywała dystans i zimną krew, a przynajmniej starała się. - Trochę się kręci w głowie, co? - zagaiła troskliwie - Widzisz mnie podwójnie? - zaśmiała się krótko jakby taka możliwość mogła być dla niej lekkim żartem.

Hans zachowywał się jakby patrzył w nicość.
- Tu nie ma nic do śmiechu, ja naprawdę widzę podwójnie - odrzekł Hans uśmiechając się do Lilou, a ta ten uśmiech odwzajemniła. - Tobie nic nie jest, a czy ktoś jeszcze ucierpiał i czy wiemy z kim mamy do czynienia, długo byłem nieprzytomny? - zadał parę pytań, po czym próbował wstać. Ciężko mu się było jednak podnieść z miejsca. Rozejrzał się po najbliższej okolicy. Nie mógł długo być bez świadomości bo pamiętał strzał w stronę bandyty który leżał nieopodal.
Elfka w odpowiedzi pokiwała przecząco głową.

- Póki co nic nie wiem, zajęłam się tobą - wyznała z powagą odwracając wzrok w kierunku drugiej, odległej skarpy.
- Ale nikt nie uciekł. Tylko chwilę byłeś bez świadomości, a przynajmniej tak mi się wydaje. - kiedy Lilou zdała sobie sprawę jak bardzo jej ton głosu stał się cierpliwy i łagodny, wręcz przepełniony ciepłymi uczuciami, zaraz gwałtownie zmieniła nastawienie.
- Gdybyś lepiej tę blachę naciągnął na swój durny łeb, to byś wszystko wiedział i nie musiał mnie pytać! - zrugała go mrużąc wpatrzone w niego oczy.
- A gdybym jej nie miał zostałabyś sama. - uciął ostro. - Pomóż mi wstać, trzeba sprawdzić co z resztą, sprawdzić czy któryś z napastników przeżył, a jeśli tak to go przesłuchać.

Lilou ściągnęła brwi i odsunęła się o kilka centymetrów. Jej powieki jakby szybciej zamrugały, zaś wąskie usta nawet nie drgnęły. Słowa “zostałabyś sama” jakoś boleśnie zakuły ją w piersi, jednak nie miała zamiaru o tym wspominać. Zagryzła wargę od wewnątrz i zwinnie stanęła na równe nogi, podając Hansowi wyciągniętą rękę w geście pomocy.
- Jeden żyje, reszty się pozbyłam. - oznajmiła sucho zdejmując z niego spojrzenie i patrząc w miejsce, w którym poległ ostatni z żywych napastników.

- Dziękuję - powiedział - Zawsze mogłem liczyć na twą pomoc i mam nadzieję, że kiedyś w końcu i ja ci się odwdzięczę. - uśmiechał się do Lilou w nadziei, że poprawi jej nastrój. Nigdy nie lubił tego gdy milczała, wiedział w głębi serca jak boli ją perspektywa rozstania się z najbliższymi. Najpierw porwali ją od rodziców, potem przyszywani rodzice ją wyrzucili jak śmiecia, a gdy myślała, że spotkała najbliższe sercu osoby, zabolała ją zdrada Albrechta. Na domiar złego wszystko zakończyło się ucieczką z Marienburga. Hans wiedział, że teraz był jedyny w sercu Lilou. Nie wiedział jednak jak silne jest jej uczucie. - Pójdę po niego - odrzekł nie zdradzając swoich myśli.
Elfka w odpowiedzi kiwnęła głową. Sama postanowiła przeszukać tych tutaj martwych i sprawdzić ewentualne ślady bądź tatuaże. Poza tym liczyła na znalezienie jakiegoś tropy, podpowiedzi. Nie odprowadziła mężczyzny nawet wzrokiem, po prostu poszła robić swoje.

Słowa przyjaciela jednak wciąż dudniły w jej głowie. "Zostałabyś sama". Lilou całe życie czuła się samotna, odkąd straciła swoich kochanych rodziców, jej dalsze życie było tylko męczarnią. Dusiła wszystkie żale i smutki w sobie, nie płakała przy innych, uważała że to słabość. Musiała być silna, bo nie miała innego wyjścia.

Przez swoje zamyślenie zapomniała o towarzyszach, nie sprawdziła czy wszyscy są cali. Szybkim ruchem ręki przetarła samotną łzę i powstrzymała resztę łez. Skupiła się na przeszukiwaniach. List gończy za Karlem zdziwił ją bardzo. Szukała informacji o powodzie, dla którego był poszukiwany, a potem ze znaną sobie wściekłością podeszła do mężczyzny i machnęła mu listem przed oczami.

- Co to ma być do cholery?! Kim ty jesteś, łajzo? - zaatakowała go słownie wystarczająco głośno, aby wszyscy ją słyszeli. Nie dała jednak wyrwać ze swych rąk listu gończego.

- Rozbieraj się do gaci i pokazuj czy nie masz śladów po należności do jakiegoś gangu!