Nagły krzyk zerwał Dietera na równe nogi z kuszą powtarzalną przy ramieniu gotową do strzału w ewentualnego wroga, okazało się że to nieboszczyk znajdujący się na poddaszu spowodował ten raban. Widząc że inni zajmują się oględzinami nieszczęśnika skierował swoje kroki do okna by rozejrzeć się po okolicy, możliwe że ten krzyk ściągnie im na głowy inne niebezpieczeństwo. Nie dostrzegłszy niczego niepokojącego na zewnątrz zainteresował się trupem, niestety gdyby ten nagle wstał i chciał wszystkich zabić mógłby coś zadziałać lecz z zimnym trupem nie zdziała nic.

- Dobrze, ogień oczyści ciało i oby przynajmniej po śmierci zaznał spokoju. - skwitował pomysł spalenia ciała, nie dość że zaczynało capić to nikomu nie chciało się kopać dołu na zwłoki.

Dobrze wsłuchiwał się w rozmowy obracające się wokół nawiedzonego zamku, dziwnym trafem temat zdawał się Dieterowi nad wyraz interesujący i zahaczający o jego profesję.

Lavina, Dieter oraz Kerm zabrali się za nieboszczyka. Omotali go w znalezione przez Lavinę prześcieradła, po czym ułożyli go na kilku gałęziach. Całość oblali znalezionym olejem i podpalili. Wszyscy towarzysze, no może z wyjątkiem Olegario obserwowali palące się zwłoki. Płomienie dosyć szybko pochłaniały ciało, a czarny dym pomimo braku wiatru kierował się w stronę chaty. Wieczór jednak przebiegał bez żadnych niespodzianek. Przygotowana przez Ryżego kolacja była jedną z pyszniejszych, jakie zdarzyło mu się przygotować, a to za sprawą trzech zajęcy, które upolowali Ari, François oraz Sigrid. Bezchmurne niebo i świecące gwiazdy sprzyjały podziwianiu pięknego górskiego krajobrazu, na tle którego jak duch straszył przeklęty zamek.

Oporządzone zwierzęta były spokojne, wszystkie znaki na ziemi i niebie wróżyły, że noc będzie spokojna. W zasadzie do świtu nie zostało już zbyt wiele czasu gdy nagle bezchmurne niebo rozjaśniła błyskawica. Miało to miejsce podczas warty Hugona i Foggi. Po pierwszej błyskawicy w chwilę później pojawiła, się następna, następna i jeszcze kolejna. Foggia naliczyła ich co najmniej dwa tuziny. W górach burze bywają gwałtowne, ale tej burzy nie towarzyszył żaden deszcz, a pioruny waliły jakby w jedno miejsce tuż nad lasem.

Nagle zagrzmiało bardzo blisko, a piorun uderzył w drzewo znajdujące się nieopodal ich schronienia. Zaciekawiona Foggia wyjrzała na zewnątrz, a jej oczom ukazał się szkielet. Z lasu wychodziły następne zastępy nieumarłych uzbrojone w kosy, włócznie, w tym samym czasie na tle zamku rozświetlonego piorunami Otto zauważył zgarbioną postać oraz błyskawice bijącą od ziemi do nieba. - Czyżby to on był tego sprawcą? - zapytał sam siebie. - Czym prędzej trzeba powiadomić przeora - powiedział głośniej Otto - obawiam się, że możemy mieć kłopoty - dokończył i zaczął się modlić szykując swe toboły by jak najprędzej opuścić to miejsce.

Ryży zareagował instynktownie. Jedną ręką odrzucił koc, drugą już chwytał hełm. Zaraz potem poprawił zapięcia zbroi, w której spał, jak to miał w zwyczaju na szlaku. Z tobołków wydobył jedynie procę drzewcową. Resztę: miecz, tarczę i zwykłą procę miał pod ręką. Tak objuczony wyszedł na zewnątrz, przypatrując się zagrożeniu. Ponieważ nie było czasu na rozplanowanie strategii, wymienił jedynie kilka okrzyków z towarzyszami. Krótka wymiana zdań sprowadziła się do jednego: dajemy odpór. Obszedł budynek tak, by stać między nim a wrogami. Przygotował się do oddania strzałów, ale wstrzymał dopóki zagrożenie nie zacznie się zbliżać. Kto wie? Może odstąpią?

Płomienie z pogrzebowego stosu barwiły twarz elfa na czerwono i rzucały cienie na ostre rysy jego wytatuowanej twarzy. Wojownik kucnął blisko ognia grzejąc się w jego blasku. Pewnie powinien był modlić się za spokój duszy tego biedaka, ale zamiast tego wspominał wydarzenia ostatnich dni. Orki. Skaveni. Teraz to, jacyś wyznawcy zła czy cholera wie co. Popatrzył w górę na ciemne niebo. – „Co jeszcze?” – pomyślał.

* * *

Jak się okazało, bogowie nie mieli poczucia humoru. A może mieli? Ari’Sainena obudził alarm ogłoszony przez parę zwadźców. – „Żywe trupy? Serio?” – Jawa mieszała mu się jeszcze ze snem, gdy wybiegał z pasterskiej chaty. Zimne, górskie powietrze szybko go jednak otrzeźwiło. Rozejrzał się oceniając sytuację. Widział już wiele w swoim życiu, ale teraz poczuł strużkę potu spływającą mu po kręgosłupie.

- Chronić konie! – wydarł się do towarzyszy gotowych już do walki. Nie widział kościotrupów z bronią strzelecką. – Pod ścianę, nie dać się obejść! Ostrzał, póki same tu nie przyjdą! – Elf miał już strzałę na napiętej cięciwie, ale był gotowy na odrzucenie łuku i wejście w walkę, by zasłonić słabszych.

Sen był spokojny i dający wypoczynek dla elfa. Laurenor nie potrzebował wielkiej ciszy i spokoju by się zregenerować we śnie. Lata spędzone w portowym mieście gdzie ciągle był harmider.

Obudzony elfi czarodziej usiadł i gdy uświadomił sobie co się dzieje szybko sięgnął po miecz, przytraczając go do pasa, sakiewkę ze składnikami oraz łuk ze strzałami i wybiegł za towarzyszami.
- Mamy chwilę na strzelanie więc nie zwlekajmy.- Rzucił i stanął napinając łuk. Celował w grupę a nie w pojedynczy cel. kilka lat wędrówek nauczyło go, że czym więcej przeciwników tym łatwiej trafić.

Lavina zerwała się na równe nogi kiedy warta podniosła alarm.
- No chyba sobie jaja robicie. - Powiedziała na widok szkieletów wychodzących z lasu. Na hasło “Bronić koni” złapała za swój miecz i wyszła z Sigrid na zewnątrz do zagrody. Zawsze z bliskość czego co mogło jej pomóc w ucieczce i zachowaniu życia sprawiało że czuła się lepiej.
- Masz jakiś plan działania czy zajmujemy się wszystkim co spróbuje tu wejść i kiedy podpalą chatę wypuszczamy konie?

Olegario przebudził się i za pomocą swojej mistrzowskiej dedukcji doszedł do wniosku, że w zamieszaniu w chatce chodzi o coś więcej, niż po prostu jego kolej na pełnienie nocnej warty. Z krzyków dookoła wynikało, że jacyś samobójcy postanowili zaatakować ich uzbrojoną grupę. Włócznik zwlekł się więc z posłania, chwycił za oręż i jako jeden z ostatnich dołączył do szyku. Szybko okazało się, że napastnicy wcale nie byli niespełna rozumu, tylko po prostu martwi.

Drużyno, szybko, posprzątajcie w środku i nakryjcie do stołu! Sąsiedzi przyszli! Jak mówi porzekadło - gość w dom, bóg w dom! Powitajmy więc ich tym, co mamy najlepsze! - krzyknął do wszystkich, a na końcu zwrócił się jeszcze do zakonnika - A ty siedź na dupie w środku, obserwuj i nie wychodź! Później napiszesz o tym książkę i będziesz opowiadał o tej walce innym duchownym!

To starcie zdecydowanie różniło się od spotkaniu z orkami na trakcie 2 dni temu. Gdyby Olegario miał się do czegoś przyznać, to do tego, że zupełnie nie miał pojęcia jak walczyć z takim przeciwnikiem. Jak zranić szkieleta? Czy wystarczy mocniej uderzyć tarczą, aby zniwelować jakąś magiczną siłę, która utrzymuje te kości razem? Mimo swojej niewiedzy, chłopak postanowił zgrywać pewnego siebie i obserwować co robią towarzysze. Nie rzucał się do przodu, ale stanął przed szeregiem wszystkich strzelców, starając się nie dopuścić do nich żadnego zdechlaka.

- Nie tym razem - odkrzyknął Ryży, słysząc wypowiedź Olegaria skierowaną do Otto.. - Twoja święcona woda może nam się przydać, daj nam więc cały zapas, jaki masz! W moim plecaku też mam, użyj również i jej!