Jeźdźcy mogli być zagrożeniem, w tym miejscu i czasie ciężko było spodziewać się przyjaciół. Tamci mieli przewagę i jeśli złapią ich w trakcie przeprawy to oddział ostanie rozbity. Baron oczekiwał czarów, choć Loftus ostrzegał go wcześniej, że po wydarzeniach z wiedźmą powinien czarować rzadziej i ostrożniej. Przynajmniej do czasu, aż zamilkną zawirowania wiatrów magii.
- Khazady w zbrojach są za ciężkie, przelecą przez cień i to nawet bez ładunku. Wiatr to nie moja domena i nie zrobię kurzawki, ale spróbuje zrobić coś innego. - Szary czarodziej spojrzał w stronę jeźdźców i wypowiedział magiczną formułę.
- Procidat deceptionem audiunt canetis. – Podstawowy czar, zwykły prosty odgłos. Tym razem nie wybuch, trzeba unikać monotonii. Mag spróbował, aby przed konnymi rozległ się długi syk węża. Szary czarodziej kojarzył, że w przeszłości ktoś mu wspomniał, że konie czują lęk przed żmijami i wężami. Warto było więc to wykorzystać. Do tego wierzchowce nie lubią wszelkich zagrożeń, niech jeden czy drugi odskoczy w bok, spanikuje i poniesie jeźdźca hen daleko. Albo może przynajmniej któryś spadnie.
Ritter po rzuceniu czaru zaraz sięgnął do kieszeni po potrzebny mu składnik czaru, odprysk podkowy. Tych mu nie brakowało, więc zamierzał z nich korzystać.
-Equum natus in umbra – rumak cienia pojawił się przy nim, aby pomóc mu w przeprawie przez rzekę i przenieść część ładunków wybuchowych. W czasie gdy mag rzucał zaklęcia reszta szykowała liny, przenosiła rzeczy i zabezpieczała ekwipunek. Loftus z Bertem przymocował zabezpieczoną skrzynkę z granatami, i oddał mu tymczasowo swój miecz i obrok, aby można było to załadować na Prosiaka w miejsce skrzyni.
Cienisty rumak nie mógł długo czekać więc ruszył na nim na drugi brzeg zgodnie z planem Olega.

Wśród mnogości planów udało się Ostatnim jakoś zebrać je do kupy i przynajmniej część rzeczy sensownie wdrożyć.
Działając w wielkim pośpiechu zlokalizowali i wyjęli liny z bagaży, obwiązali się nimi, podobnie postąpiwszy ze zwierzętami jucznymi. Z jakiegoś powodu zrezygnowali z linowej poręczy, ale za to mieli pomoc od Olega, który rzucił im linę i wbrew własnym oczekiwaniom nie tyle wyciągał ich z wody, ile usiłował nie dać się im wciągnąć do niej. Gdybyż tylko drugi koniec przywiązał do drzewa...

Stres i pośpiech zdecydowanie źle wpływał na Loftusa. Nie wyszedł mu nawet jeden z najprostszych czarów, a co gorsza, stracił kontrolę nad wiatrami magii.
Wziął się jednak w garść i ponowił próbę, tym razem skutecznie. Przynajmniej miał takie wrażenie. Ale konie nie zwolniły. Cichy syk żmii mógł zostać zwyczajnie zagłuszony przez tętent kopyt, mógł też nie nieść się na tyle daleko, a wycelowanie we fragment trawy, który miałby znaleźć się tuż przed galopującymi końmi w momencie gdy skończy się wypowiadać słowa zaklęcia graniczyło z niemożliwością. A może zwyczajnie konie były szkolone?
A próby wyczarowania wierzchowca... Odpryski podkowy zdrożonych koni były ostatnio łatwo dostępne dla niego, ale i tak wyglądało na to, że mu się skończą szybciej niż zdoła wyczarować rumaka z cienia dla Berta, nie mówiąc o sobie. Udało mu się dopiero gdy reszta była już w wodzie, ale za to poruszał się szybciej. Konie wierzchowe, magiczne czy nie, były wyższe od kuców, a poza tym jego koń nie musiał nieść na sobie zbyt wielkiego ciężaru. W przeciwieństwie do nieszczęsnych zwierząt jucznych, którym Ostatni nie podarowali nawet grama przed zmuszeniem ich do wejścia do wody.
Choć więc wszedł do wody ostatni, wyszedł drugi, za Bertem, który już zdążył zsiąść z cieniokonia i pomagał Olegowi.

Pomni na ostrzeżenie zwiadowcy poruszali się powoli i ostrożnie, dzięki temu w nikt poza Karlem nie stracił równowagi i nie przewrócił się w niewielkim zagłębieniu w brodzie, choć Gustaw i Leonora niebezpiecznie się zachwiali w pewnym momencie. A nawet Diuk wywinął się jedynie nałykaniem się wody i strachu oraz kompletnym przemoczeniem - lina asekuracyjna pomogła.
Krasnoludom podczas przeprawy przez bród, jedynie, nomen omen, brody się zamoczyły.
Gorzej poszło zwierzętom. Namoknięte juki zwieszające się po bokach zwierząt stawały się coraz cięższe i w końcu już wcześniej przeciążone zwierzęta zaczęły mieć trudności z poruszaniem się do przodu, a silny prąd spychał je w bok, na głębszą wodę. W pewnym momencie przewróciła się Miłka, pociągając za sobą Gustawa i Karla, a choć udało się reszcie uratować całą trójkę, to większość ekwipunku odpłynęła z prądem. Za chwilę podobny los spotkał Czwartka, trzymanego przez Waltera i Leonorę, których też zmoczyło. Zaniedbane skórzane paski puściły i cały jego ładunek odpłynął w siną dal. Choć pewnie jego większa część poszła na dno. Raki, czekany i narzędzia Olega dołączyły do pakunków Loftusa i Gustawa. Część tego pewnie dałoby się wyłowić, ale teraz Ostatni mieli inny problem i musieli się pospieszyć, zanim konni do nich dotrą.

Od pościgu odłączyła się dwójka ludzi, którzy pognali za chłopakiem, uwolnionym wcześniej przez Leonorę i wsadzonym na rumaka cienia przez Loftusa. Pozostała dziewiątka galopowała i była coraz bliżej. Ale i Ostatni wychodzili już na drugi brzeg.

Po wyjściu wszyscy dygotali z zimna - mimo lata woda zachowała pamięć o temperaturze górskich strumieni, z których brała początek. Ekwipunek, z wyjątkiem skrzynki z granatami i innych rzeczy przewiezionych przez Loftusa i Berta na rumakach z cieni oraz tego, co Galeb zawinął w pałatkę, zamókł. W różnym stopniu - część została tylko zachlapana rozbryzgami wody, inne były kompletnie zamoczone, w zależności od tego jak bardzo o nie zadbano.
Ale wszyscy przeżyli. A Gustaw natychmiast zaczął wydawać rozkazy.

Gdy jeźdźcy w końcu dotarli i puścili salwę z łuków i pistoletów, Ostatni kryli się właśnie za linią drzew, a pociski nie wyrządziły im żadnej szkody.

- Na co czekacie?! Jazda, za nimi! - krzyczał przywódca, a Bert zdał sobie sprawę, że zna ten głos... Parszywiec!
- Uciekają! - wrzeszczał. Najwyraźniej mały podstęp Gustawa się udał.
Graniczni zaczęli powoli i ostrożnie wjeżdżać do wody...

Bert czekał w krzakach z kuszą gotową do strzału. Parszywiec jak zwykle postanowił wyręczyć się innymi i jako ostatni wjechał w rzekę. Niziołek czekał cierpliwie do samego końca, musieli go tak podpuścić by nie opłacało mu się zawracać. Co jakiś czas oceniał sytuację, jeśli będzie wolne pole to na znak Gustawa strzeli z przycelowaniem w Parszywca, jeśli nie będzie szans na czysty strzał to zmiecie któregoś z pierwszych jeźdźców.

Młodzik uciekał i odciągnął dwóch jeźdźców, to był duży sukces, z resztą poszło już tak średnio. Nie udało się spowolnić jeźdźców, a pośpieszna przeprawa spowodowała, że stracili część wyposażenia. Mag przeklną w duchu, ale późnej przyjdzie czas na sprawdzenie na ile straty okażą się dotkliwe. Na razie zeskoczył z rumaka cienia i schował się zgodnie z poleceniem Barona.
- Jest za daleko, ale patrz na konie w rzece. – Odpowiedział szeptem Galebowi. - Stultus aliqua forma potentia animi. – Mag powtarzał tą formułę parokrotnie. Konie były łatwiejszym celem od ich właścicieli. Ale w przypadku sukcesu niech jeden z drugim wpadnie do rzeki, potłucze się i podtopi. Niech poprzeklina na swego konia i stanie się mniej czujny. Czasem można osłabić wroga nie atakując go wprost. Ale teraz musieli uderzyć najmocniej jak tylko potrafią. Nieprzyjaciel był w trakcie przeprawy, jego siły były rozdzielone, lepszej okazji do ataku już nie będzie. Gustaw chciał, aby wywpłać zamieszanie na rzece, proszę bardzo. Może i te konie są szkolone, nie zareagują na wybuch czy inny hałas. Ale ciekawe jak się zachowają, gdy będą brodzić w wodzie, a wokół nich zapadnie całkowita, nieprzenikniona ciemność. Szary czarodziej ostrożnie splatał wiatry magii i po chwili wypowiedział magiczną inkantację.
- In virtute formae tenebris crassescit. – Miał nadzieję, że uda mu się objąć strefą mroku paru jeźdźców.