Wieczór, 19 Nachgeheima 2522.
Dzień drogi na północ od Auggen

Grupa Detlefa:

Spodziewające się najgorszego, krasnoludy chwyciły za broń. O dziwo jednak nie stało się nic. Galebowi wydawało się przez chwilę, że zatarte runy na kamieniu błysnęły i zgasły, ale poza tym - spokój. Tylko nakarmiony złotem ptak zakrakał i odleciał na południe, nie wiadomo po co i dokąd.

Trzeba było iść dalej. Wieczorem znaleźli kolejny kamień. Ponownie były na nim runy. Tym razem obaj je rozpoznali. Khazalid. Napis głosił:
Bracia. Brońcie honoru naszego klanu. Nie opuszczajcie Barona Gunnenberga. Pisane mu jest dokonać chwalebnych czynów.
Sam napis wyglądał na bardzo świeży. Miał maksymalnie kilka godzin, nawet kurz i paprochy nie zdążyły się osadzić.

Rozmawiając o dziwnym głazie dostrzegli chmurę kurzu, przemieszczającą się z północnego zachodu w kierunku Auggen. Bez lunety nie mieli możliwości sprawdzenia co jej jej przyczyną z bezpiecznej odległości, a brak umiejętności skradania się czynił wyprawę zwiadowczą skrajnie niebezpieczną. Doświadczenie podpowiadało im, że tej wielkości chmura sugeruje karawanę albo spory oddział żołnierzy.


Grupa Gustawa

Wysławszy bezbronnych chłopów prosto w objęcia śmierci i "zapomniawszy" wspomnieć im o magicznej burzy, Gustaw zaordynował wymarsz. W opinii drużynowego maga było to okrutne i perfidne skazanie niewinnych na śmierć, ale zapewne "Gładki" wybroni się decyzją taktyczną. Oleg naszkicował im na ziemi kierunek dalszego marszu i grupa fanatyków prowadzona przez biczownika ruszyła na północ. A Ostatni - na południe.
Po drodze dołączyła do nich Leonora, która przekazała smutne wieści - nie udało jej się przekonać krasnoludów do dołączenia do grupy. Co gorsza, straciła też kruka. Choć to ostatnie okazało się tymczasowe. Znaleźli go wieczorem, ucztującego na truchle owcy. Loftus zauważył, że ptak był jakiś inny i patrzył się na maga... żartobliwie? Niemniej pędraka zjadł.
Choć nadal nie mieli paszy dla zwierząt, te, najedzone słodką, soczystą trawą na polanie Babci także wydawały się żywsze i zadowolone z życia. Nawet Bertowy Prosiak sprawiał wrażenie zdrowszego i najdalej jutro będzie mógł wznowić noszenie ciężarów. Niemniej, zmierzchało i musieli stanąć. A co do ciężarów - Leonora i Oleg, którzy nie pili uzdrawiającego kompotu Zielarki zaczynali gorączkować. Loftus póki co nie miał objawów, ale rana nadal była zaogniona i było to tylko kwestią czasu, nim i on zacznie odczuwać objawy choroby.
Gustaw, lustrując widnokrąg póki jeszcze było jasno zauważył chmurę kurzu, przemieszczającą się z północnego zachodu w kierunku Auggen. Doświadczenie podpowiadało mu, że tej wielkości chmura sugeruje karawanę albo spory oddział żołnierzy.

Leonor zdawała się być dziwnie zadowolona ze wszystkiego, ale gdy ktoś się do niej odzywał była rozkojarzona i niecierpliwa. Im dłużej podróżowali jednak tym sprawy wyglądały gorzej. Większość czasu rozmawiała z krukiem, mówiąc do niego, jakby by oprowadzała kogoś na wycieczce krajoznawczej. Do tego grzebała w ziemi i karmiła go różnymi robakami. Na domiar złego pod koniec dnia zaczęła majaczyć wręczając każdemu z oddziału mniej lub bardziej topornie wyrzeźbione emblematy Myrmidii i upierając się, że posiadają one właściwości ochronne, a każdego, kto nie będzie nosił tego przy sobie może spotkać nieszczęście.

Na koniec powiedziała, że czuje się źle i jeśli ktoś jej nie pomoże to z pewnością szybko umrze. Ostatnia rzecz, przyznać trzeba, była jak najbardziej do rzeczy. Miała gorączkę, a jej rany wyglądały źle. Jeśli nikt jej nie pomoże z pewnością spróbuje opatrzyć się sama.

Loftus zauważył, że wir magii, który mu towarzyszy, zakłóca przepływ wiatrów magii. Nie utrudnia samego rzucania zaklęcia, ale w chcianych i potrzebnych splotach pojawiają się dodatkowe, niechciane fragmenty.
Niemniej, czar się udał. Bardzo wyraźnie widział chmurę kurzu i choć nic mu to nie dało, kiedy szczegółowo opisał ją Gustawowi, ten był w stanie wywnioskować, że kurz został wzbity przez kolumnę wozów w sposób wskazujący na regularny konwój, wojskowy lub kupiecki.

Bert bez problemu znalazł dobre miejsce na obóz, z dostępem do czystej wody i ukryte przed wzrokiem innych. Niestety, gdy Ostatni chcieli zjeść kolację, okazało się, że całe jedzenie jakie mają ze sobą, mimo że był to suchy prowiant, zepsuło się i nie nadaje się do jedzenia. A olej do latarni śmierdzi niemożebnie. Butelka wina obecnie jest butelką winnego octu... I tylko Gustawowe szlacheckie wino nie śmierdziało... ale okazało się że to dlatego, że ktoś je wypił.

Poranek, 20 Nachgeheima 2522,
Dzień drogi na północ od Auggen

Grupa Gustawa

Problem z brakiem zapasów nie zmartwił Berta tak bardzo. W końcu było lato, byli na odludziu, wierzył, że ustrzeli jakąś kuropatwę czy królika. Znając się jako tako na sztuce przetrwania i będąc wyborowym strzelcem (przynajmniej jeśli chodzi o procę) rzeczywiście nie miał większych problemów z załatwieniem kolacji. Zajęło mu to chwilę, ale jeszcze zanim zapadł zmrok, na ognisku piekły się dwa bażanty.

Oleg także był zajęty. Polował jednak nie na zwierzęta, a na rośliny. Znalazł takie, z których mógł uzyskać wywar zmniejszający gorączkę. W końcu kora wierzby nie jest szczególnie trudno dostępna nad wodą. Podzielił się także maścią, którą znalazł niedawno. Upierał się, że pomoże na zakażenie.

Leonora pracowała nożykiem i dłutem jak oszalała i zrobiła wystarczająco dużo emblematów Myrmydii, by starczyło dla każdego. Bert i Oleg wzięli je, podobnie jak Diuk i Walter.

Loftus obserwował jej Kruka. Ptak zachowywał się dziwnie. I nie tylko on. Wiatry magii szalały teraz zarówno wokół maga, jak i wokół zwierzęcia.

Gustaw siedział i miał wrażenie, że źle postąpił wobec pokutników posyłając ich na pewną śmierć.


Noc upłynęła pod znakiem narastającego smrodu i pisków, syków i warczenia rozmaitych padlinożerców. Lato, ciepła noc, beczka zepsutych ryb... Ognisko trzymało je z daleka, na szczęście też żadne zwierzę nie było tak zdesperowane by zaatakować. Ale "zapach" będzie narastał i kolejnej nocy przy beczce mogą zadziać się dantejskie sceny.

Ostatni nie wyspali się tej nocy. Ale przynajmniej u trójki z zakażonymi ranami nie było śladu infekcji. Maść babki zielarki oraz napary Olega zadziałały. A wszyscy powoli pozbierali się i musieli zdecydować o dalszych działaniach.
Kurzu nie było widać, widocznie karawanie zebranie się zajmowało więcej czasu niż im.


Grupa Detlefa

Krasnoludy rozmawiały. Snuły plany. Zastanawiały się nad ostatnimi wydarzeniami. Oraz nad znaczeniem znaków na kamieniu.

Rozbiły obóz w ustronnym miejscu. I zorientowały się, że żarcia mają na trzy dni, bo żaden z nich nie wziął ani kęsa z zapasów zorganizowanych przez von Grunnenberga. Galeb rozejrzał się po okolicy, ale nie dostrzegł niczego specjalnego. Ot, nieurodzajna dzicz, a kamienie, nie licząc nadzwyczaj wysokiej koncentracji runów, nie zawierały niczego wartego uwagi, żadnych cennych minerałów. Tłumaczyło to, czemu tu tak pusto.

Noc upłynęła spokojnie. Nikt ich nie niepokoił. Rankiem musieli jednak zdecydować co dalej. Kurzu nie było widać, widocznie karawanie zebranie się zajmowało więcej czasu niż im.