Loftus był zadowolony trafił ze wzmianką na odpowiedni grunt. Chłopi chętnie by nadstawili języka, gdyby historia dotyczyła pozbawienia dziewictwa akolitki, ale śmialiby się z tego przez tydzień, a potem zapomnieli. Natomiast jeśli to ich żony i córki nadstawiły ucha, to można było zakładać, że opowieść będzie krążyła, będą na jej temat plotki, a same kobiety będą wierciły dziury chłopom w brzuchu, żeby przy okazji przyszłych wyjazdów zaciągnęli języka. W Meissen o tym nie zapomną, byli tam uchodźcy z okolic, a i oni wrócą prędzej czy później do swoich domów. Sami Graniczni z oblężenia też czasem coś chlapną, a więc opowieść będzie żyła. Po serii upokarzających porażek, jedna po drugiej, zarówno wojskowi, jak i cywilni przywódcy Wissenland byli zapewne zniechęceni, a dla zwykłych ludzi skompromitowani. Teraz będą mieli okazję, to zmienić. Zainwestować w opowieść o dziewicy, wzmocnić ją i wykorzystać do podniesienia morale. Na północy byłoby o to trudniej, tam Ulrykanie zaraz podnieśli by krzyk i szukali herezji. Ale tutaj na południu sprawy wyglądały trochę inaczej. Jeśli uda się zamienić to, co było suchą grabieżczą pyskówką, pozostawiającą obojętnie zwykłych ludzi ich własnym cierpieniom, w pasjonującą wojnę o wyzwolenie, czy w wojnę religijną, to wtedy szeregi armii Wissendlandu się znacznie powiększa. Po pokonaniu Granicznych, będzie można doświadczone już oddziały wysłać na pomoc na północ, a wtedy po całym Imperium będzie krążyła legenda o zbrojnej dziewicy, która ocaliła kraj. Kto wie, może w przyszłości Meissen nie tylko będzie słynęło z wyrobów srebrnych, ale i z miejsca kultu.
Mag właśnie z takimi przemyśleniami wstał kolejnego dnia i chyba zdecydowanie za dużo rozmyślał. Miał zakupić jeszcze parę drobiazgów, rzeczy powszechnie dostępnych, tyle że niekoniecznie w górach. Niestety o tym zapomniał, do tego miał jakiś problem z zębem. Ten rwał go dokuczliwie, przez co przez większość marszu Ritter był posępny. Raz na jakiś czas zaczepiał tylko kruka manipulując przy nim wiatrami magii. Ale ogólnie tego dnia odpoczywał od rzucania czarów. Do Simbach nie wchodził. Co prawda z tyłu głowy chodziła mu myśl, aby wysłać nie do końca prawdziwy raport do granicznych i podpisać się jako Stirlitz, ale nie miał chwilowo do tego głowy. Zaragowął natomiast na propozycję Khazada.
- Ogólnie jestem przeciwny rozdzieleniu grupy, można by to uczynić bliżej celu. Jeśli przeżyjemy i wypełnimy zadanie, to mały poślizg zapewne jest możliwy. I tak tego nikt nie zweryfikuje. Możemy zwiększyć tempo, iść ryzykowanie. Choć wtedy musimy lepiej korzystać z lunet, mieć czujki i wysuniętego zwiadowcę.– Mag mówił niechętnie, przez ból był rozdrażniony. – Choć Twój pomysł Galebie tez ma dobre strony. Jeśli powiedzmy jedna, dwie osoby pójdą przodem, forsownym marszem, to ogarnie temat z krasnoludami z Karaku i zdąży odsapnąć nim przybędzie reszta. Dzięki temu nie stracimy potem dnia, czy dwóch na rozmowy z Twoimi krewniakami.

Bert nie rozumiał decyzji dowództwa. Wujek Olega ewidentnie ostrzegał przed kontaktami z miejscowymi, a mimo to Gustaw wysłał dwóch ludzi do Simbach. Widać szlachcic nie bardzo znał się na działaniach dywersyjnych. Dodatkowo Galeb celnie zauważył, że misja jest zagrożona ze względu na kiepskie tempo ruchu, co dodatkowo ukazywało niekompetencję dowódcy. Niziołek zrozumiał że dotarcie do przełęczy może być równoznaczne z podjęciem decyzji o dezercji i ucieczce do Księstw Granicznych.

Na obecną chwilę Bert postanowił obserwować wioskę z bezpiecznej odległości. Gdyby ktoś próbował wyjechać pospiesznie z wioski, niziołek chciał go powstrzymać celnym strzałem z kuszy. Nie chciał zabijać, ale ustrzelenie wierzchowca i przesłuchanie delikwenta byłoby odpowiednią metodą działania.

Nowy dzień, nowe problemy. Nie tylko ciężar był problemem, pochwycony młodzieniec i martwy koń również mogło napędzić im kłopotu. Dlatego też zbierając pośpiesznie swoje rzeczy zaproponował pewne możliwości rozwiązania części ich problemów.
- Chłopak jest tutejszy i pewnie jeden z tych bardziej ogarniętych, co się nie zgubi. Niech najbliższe dni robi nam za przewodnika i tragarza. Pokażę skróty, ścieżki, a w zamian dostanie jedzenie i przeżyje. Nie zdradzi przecież Dziewicy Meisseńskiej pogromczyni Cychoda i postrach wampirów. Zaraz jej złoży przyrzeczenia i zda się na jej opiekę i osąd. – Mag mówił to na tyle otwarcie i głośno, aby chłopak to słyszał. – W przeciwnym razie skończy jak jego koń, albo Diuk się nim inaczej zajmie. Ma przecież w tym doświadczenie. Zresztą tamtego truchła też trzeba się pozbyć, wrzucić do rzeki, czy w jakiś dół i przykryć krzakami. Niech przynajmniej przez parę dni myślą, że chłopak pojechał powiadomić Granicznych. – Następnie kończąc ładować część rzeczy na kuca zbliżył się do części dyskutujących Ostatnich i zdecydowanie ciszej, aby młody jeniec nie mógł tego podsłuchać, stwierdził jeszcze, że - za tych parę dni zobaczy istne wcielenie śmierci, skavena, czy inne paskudztwo. Wzbudzę w nim taki strach, że chłopak będzie się bał zamykać oczy. I mu się wtedy powie, że jeśli wróci do domu to, to coś po niego przyjdzie i wyszarpię duszę tak aby nigdy nie dostała się do ogrodów Morra. Tak samo jeśli zdradzi komukolwiek, cokolwiek na temat naszej grupy. Jedynym jego ratunkiem będzie zaciągniecie się jako ochotnik do armii Wissenland. Albo można zwyczajnie go zabić, tyle że szkoda dzieciaka, to taka nie potrzeba śmierć. – Loftus proponował, nie naciskał i nie upierał się przy tym rozwiązaniu, było ryzykowane, choć mniej niż wypuszczenie chłystka wolno od razu. Obecnie był gotów do drogi i tylko czekał aż dowództwo lub zwiadowcy wskażą kierunek i ustalą tempo. Gdyby te było męczące, to szary czarodziej był gotów przezwać rumaka z cienia i jechać wierzchem.