Carlo, dzień 8.

Carlo wstał wcześnie i udał się na pole, gdzie ustawiano tarcze strzeleckie. Pojawiały się też pierwsze kramy. Domyślił się, że strzelcy będą ustawieni w kierunku północnym tak, aby słońce nie świeciło im w oczy. Musiał więc odnaleźć jakieś miejsce z boku tarcz, gdzie będzie mało widoczny. Na szczęście w ukrywaniu się miał wprawę. Dobrze, że była wiosna, było zielono i było gdzie się schować. Żałował, że nie może schować się na drzewie, ale tam mógłby mieć problem z uchwyceniem światła słonecznego. Zostawały mu głazy i krzaki. Zdecydował się na kryjówkę za powalonym drzewem. Przy pomocy noża poprzestawiał trochę gałęzi i sprawdził, na ile może przy pomocy lusterka kierować światłem. Zadowolony z roboty podpatrywał okolicę. Może zauważy coś ciekawego, co będzie mógł opowiedzieć medykowi. Albo bednarzowi. Albo może jeszcze komuś, kto będzie chciał zapłacić.
Nudziło mu się, ale czekał, bo co innego mu pozostało. W końcu się doczekał. W pierwszej rundzie łuczniczka miała zmierzyć się z elfem. Z długouchym nie wygra pomyślał sobie i ustawił odpowiednio. Powiodło mu się lepiej, niż się spodziewał. Elf strzelał jak ślepy żebrak. Nie był jednak w ciemię bity i zorientował się, że coś jest nie tak. Carlo padł na ziemię i bał się poruszyć. Te elfy miały dobry wzrok. Całe szczęście, nikt elfa nie słuchał i Robin przeszła do kolejnej rundy. Uff… chyba wystarczy tego dobrego pomyślał sobie. Jeszcze go złapią. Na swoje pół korony chyba już zarobił. Leżał jednak jeszcze przez kolejną rundę i potem cichutko się wycofał. Czas na zlecenie signore medico. Ruszył kupić słodycze i zaczął częstować inne dzieciaki. Dowiedział się wielu rzeczy, chociaż nie za bardzo widział ich pożyteczność. O Drago nadal nikt nic nie wiedział. Dopytał więc jeszcze, jak trafić na pogorzelisko i do domu myśliwego. Jeszcze w trakcie turnieju Don Rudolfo polecił mu zjawić się u niego niezbyt późnym wieczorem. Wyglądał na zadowolonego z efektów jego działań.
Po zakończeniu Carlo, zgodnie z obietnicą daną signore medico, ruszył do wioski. Przeszukał starannie pogorzelisko, ale nie natrafił na żadne zwęglone szczątki. A tymczasem zaczynało chylić się ku wieczorowi. Ruszył więc do domku myśliwego. Zapukał i czekał. Nikt nie odpowiedział, ale ze środka dało się słyszeć szczekanie psów. Jakim cudem ktoś ukradł topór z chałupy pełnej psów zdumiał się. Wydawało się to nieprawdopodobne. Musiało psów nie być w domu. Ale jeżeli ich nie było, to i myśliwego nie było. To gdzie on w nocy się włóczył? Postanowił wrócić, udać się do don Rudolfo a następnie do signore medico.

Dzień 8

Po turnieju strzeleckim i wizycie u Hansa Cathelyn postanowiła odwiedzić Rudolfa. Spodziewała się go zastać w warsztacie i jak się okazało, przeczucie jej nie myliło. Bednarz wykorzystywał wolny dzień, aby choć trochę nadgonić zaległości wynikłe z jego wypraw. Widok kobiety zaskoczył go, ale szybko się ogarnął.
- Proszę. Dzisiaj mamy zamknięte, ale… czym mogę pomóc?
Widać było po niej, że nie czuje się swobodnie. Lekko nachylona weszła do środka. Merdający ogonem pies został na zewnątrz.
- Witaj. Jeśli mnie nie pamiętasz, to ganialiśmy razem złodziei bydła po nocy - przypomniała się z lekkim grymasem. - Choć szczerze mówiąc to wolałam dać sobie spokój z tym bucem baronem czy jak go zwą - spojrzała na bednarza, sprawdzając jego reakcję.
- Tak. Ten tego… - potarł zarost, którego jeszcze nie zdążył ogolić. - Chyba jeden raz, tak. Ale ten temat, powiedzmy, już jest załatwiony. Co Cię więc do mnie sprowadza? - Rudolfowi przypomniało się jeszcze, że później w nocy jakaś zakapturzona postać ich śledziła. I donosiła dorfrichterowi. Jak tak się nad tym zastanowił, to najpierw pojawiła się znikąd razem z nimi. Potem już jej nie było, ale była ta zakapturzona postać. Może to jakiś szpieg dorfrichtera? Prowokacja? Postanowił być ostrożny.
Cathelyn zajęła wolny zydel i chrząknęła lekko.
- Po mieście lata taki smyk, Carlo się chyba nazywa. Jak to dzieciak, wszędzie wtyka nos i dużo gada. Także o tobie. Choć nie jestem pewna czy z takiej famy byłbyś zadowolony.
- Zależy co gada?
Wzruszyła ramionami.
- W sumie do niego żalu mieć nie wypada. Młody umysł jest jak gąbka, po prostu chłonie to, co inni gadają. Sugerował, że sam chcesz sprawiedliwość odmierzać. Lub kogoś takiego znasz. Pomyślałam, że powinieneś wiedzieć co się o tobie mówi. Bo mi osobiście nic do tego, bez względu na to, czy jego gadanie ma w sobie prawdę lub nie - obniżyła trochę głowę, nadając głosowi bardziej konspiracyjny ton. - Sama jestem umiarkowaną zwolenniczką legalnej, choć przecież koniecznej władzy. Wiem że są sprawy, które trzeba wziąć w swoje ręce. I że czasem największe kanalie chodzą swobodnie, choć powinny gryźć glebę. Oczywiście, są to rzeczy czysto teoretyczne - wymowne spojrzenie, ktore mu rzuciła, mogło jednak świadczyć o czym innym.
- Taak… - rzemieślnik znowu potarł się po policzku. - Taaak… Otóż, spotkałem kogoś, kto opowiedział mi o mordzie i wskazał winnych. Dogadałem się z nim, że odnajdę ich i doprowadzę przed oblicze sprawiedliwości w zamian za… pewne korzyści dla mnie. Problem polega oczywiście na tym, że po pierwsze trzeba ich znaleźć, po drugie w ten czy w inny sposób znaleźć dowody, że są winni. Wspominałem o tym Carlo, że potrzeba by kogoś, kto się zna na łapaniu przestępców. Ale broń Vereno, żebym ja sam osobiście chciał na nich sprawiedliwości dochodzić! Po prostu wiem kogo, za co i gdzie trzeba zaprowadzić. Nie wiem tylko gdzie są i jak ich tam zaprowadzić. A że ostatnio niestety w sądzie mi wiary nie dali, ba, wręcz o utrudnianie śledztwa oskarżyli, tym razem wolałbym posłużyć się kimś z większym doświadczeniem. Ot i wszystko, nie ma tutaj nic, z czym miałbym się przed władzami kryć - uśmiechnął się i rozłożył ręce.
Crossman wysłuchała go spokojnie, kilkakrotnie przytakując.
- Widziałam już jak działa tutaj sąd i trudno mi się dziwić, że masz takie podejście.
Zastanawiała się jak wiele może mu powiedzieć. Podczas wyprawy do lasu i w trakcie procesu starała się pilnie obserwować towarzyszy. Bednarz sprawiał wrażenie lojalnego człowieka, ale niekoniecznie praworządnego w ścisłym tego słowa rozumieniu.
- Może chłopak był bardziej przytomny, niż sądziłam, skoro nakierował mnie tutaj. Umiem się zamknąć kiedy trzeba i we właściwym czasie potrafię dotrzeć do… odpowiednich ludzi. Nie wiem jakie masz konkretnie plany, ale ja jutro ruszam z karawaną. Po powrocie możemy wrócić do tematu, jeśli chcesz. Ja pomogę tobie, może kiedyś ty pomożesz mi.
- W takim razie zobaczymy po powrocie karawany. To trochę czasu zajmie i dużo się może zdarzyć. Sam się zastanawiam nad wyruszeniem. Sporo można zarobić, a gotówka mi na nowe inwestycje potrzebna. Trochę doświadczenia w ostatni tydzień zebrałem więc wiem, z czym to się może wiązać. Dlatego zaopatrzyłem się w tarczę, hełm i kupiłem sobie psa obronnego. I właściwie dobrze, że Cię widzę. Sama masz psa. Nie byłabyś skłonna udzielić mi w trakcie wyprawy paru lekcji, jak się takim zwierzęciem opiekować? On już jest wytresowany, ale co tam trzeba, żeby był w dobrej kondycji? Czym go karmić? Mogę zapłacić za pomoc.
- Nie oczekuj szybkich rezultatów. Z pchlarzami trzeba swoje przejść - Cathelyn wskazała głową za drzwi, gdzie czekał Bones. - Potrzebuję pieniędzy, lecz w tym przypadku ich od ciebie nie wezmę. Jestem amatorem pod tym względem i gdzie mi tam do zawodowego tresera. Ale czemu nie, powiem ci, co wiem. O ile zdecydujesz się faktycznie wziąć udział w wyprawie, możemy zacząć jutro. Przy okazji obgadamy szerzej twoją sprawę. Bo jak się domyślam, ma to coś wspólnego z faktem, że ostatnio nie wszyscy wrócili w jednym kawałku.
- Ano, nie wszyscy wrócili. To w takim razie porozmawiamy jutro, jeszcze sporo roboty przed wyprawą. A i… nie obraź się, ale dobrze by było, żebyś lepiej uzbrojona była, niż ostatnio - Rudolf skierował się w stronę wyjścia, dając sygnał do zakończenia rozmowy.

Carlo, dzień 7.

przed rozmową z Borysem

- Signorina, bella signorina, aspettare! - dzieciak o niezbyt schludnym wyglądzie wołał do Fay gdy ta zjawiła się po wyprawie na przystani, badać rynek. - Donna Maria powiedziała, że signorinę znajdę tutaj. Jestem Carlo - skłonił się przed nią mocno - i przybyłem dopiero wczoraj z Tilei. Pracy szukam - przestąpił z nogi na nogę, ale patrząc śmiało w twarz kobiety. - Donna Maria powiedziała, że może będzie miała signorina dla mnie jakieś zajęcie. Ja chętnie pomogę! Szybki jestem, mam dobre oczy i uszy, do trzydziestu liczyć potrafię! - wypalił jednym tchem i wpatrywał się w Fay.
Dziewczyna uśmiechnęła się radośnie. Wydawało się, że tileańczyków jest tu więcej jak ludzi z Imperium.
- Miło cię poznać Carlo. Jestem Fay - wyciągnęła do niego rękę - Zdaje się, że w tym mieście każdy szuka kogoś do pracy. A co przygnało cię w ten kawałek świata?
Dzieciak zrobił na moment smutną minę, ale szybko odzyskał rezon.
- Musi być, sami bogowie mnie tu przygnali, żebym mógł na własne oczy piękną signorinę zobaczyć. Na moją mamusię nieboszczkę, panienka musi być najpiękniejszą istotą w całym imperium. Mógłbym cały dzień za panienką chodzić i na nią patrzeć. Ale to byłoby niegrzeczne względem donny Marii, ona mnie nakarmiła i kąt do spania dała, to mnie teraz trzeba się jej paroma srebrami za jej złote serce odwdzięczyć. Srebro za złoto marna zapłata, ale z szczerego serca. Gdyby panienka dla mnie jakąś pracę miała, to mógłbym i widokiem panienki się nacieszyć i donnie za dobre serce podziękować - skłonił się podkreślając koniec swojej przemowy.
- Oczywiście zapytam w browarze - odwzajemniła ukłon - ale nic nie mogę obiecać. Wszystko zależy od tego jak interes będzie się kręcił.
- Zatem arrivederci, bella signorina. Gdybym był potrzebny, pytajcie u donny Marii o mnie - pomachał jej na do widzenia i ruszył podskakując w stronę mostu.

Turniej, dzień 8., Carlo

Carlo podszedł do Fay, gdy ta wydawała się mieć wolną chwilę.
Bon giorno signorina. Nie chciałaby panienka, żebym za nią spisywał ceny towarów codziennie? Za niewielką opłatą? - wyszczerzył się, przestępującz nogi na nogę.

Turniej, Rudolf

Leafdew odpadł zaraz w pierwszej rundzie. Bednar był zadowolony, wszyscy się spodziewali, że elf wyeliminuje Robin zaraz na początku. Ruszył w jego stronę. Po początkowym wybuchu elf przybrał swoją niewzruszoną pozę, jaką miał również na rozprawie.
- Panie Leafdew, mam pytanie do pana - nagabnął go. Elf spojrzał na niego, jednak nie zwolnił. - Chodzi o ciało pewnej elfiej kobiety.
- Cokolwiek masz do powiedzenia, nie interesuje mnie to. Elfy i ludzi powinni mieć jak najmniej ze sobą wspólnego - machnął ręką i przyspieszył kroku.
- Ale tu chodzi o pomoc elfom - krzyknął za nim, ale bez żadnego rezultatu. Rzemieślnik zmełł w ustach przekleństwo na temat długouchych i powrócił do obserwacji zmagań.

Schutz również odpadł na początku. Rudolf podszedł do niego.
- Thomas! Tobie też w oczy coś świeciło? - zaśmiał się, aby pocieszyć kolegę. Ten machnął ręką.
- Nie jestem elfem, żeby szukać wymówek. Spudłowałem, stało się. Ech, szkoda gadać.
- Przynajmniej wiesz, jak przegrywać z klasą. Ten elf to dziwny jakiś. Nic to, chciałem Ci jeszcze podziękować za współpracę przy strzałach. Może niezbyt duży zarobek, ale ziarnko do ziarnka…
- Gdyby tak codziennie było, to nie byłoby źle.
- Postaram się coś wymyślić. Mam parę pomysłów, ale jeszcze ich nie przemyślałem. Ale odezwę się.
- Dalej chcesz kupić psa? Bo jeden z podróżnych miałby na sprzedaż.
- Pewnie.
- Wpadnij do mnie po turnieju. Załatwimy sprawę.
- Dzięki - Bednarz uścisnął mu rękę i wrócił oglądać zawody.

Wśród widzów wypatrzył jeszcze jednego elfa - Licę. Wdał się w nim rozmowę na temat prawidłowego pochówku u elfów oraz przyczyn, dla których duch elfiej kobiety krąży po tym świecie. Okazało się, że wielkiej różnicy między elfami a ludźmi nie ma.
- Jeśli pojawił się duch - tłumaczył, - to musiało stać się coś, co trzyma go wciąż w tym świecie. Nie pozwoli spokojnie odejść do zaświatów. Niekoniecznie to jest wina pochówku. Ale może zwłoki zostały zbezczeszczone, gdzieś porzucone, bez oddania im należnego szacunku. Wiele nie trzeba, podobnie jak u ludzi.
- Dziękuję. A, powiedz mi proszę, wyprawa badawcza do ruin, szukasz kompanów. Czemu nie można wziąć broni ze sobą?

W trakcie turnieju nawiązywał również rozmowy z jego uczestnikami z dalekich stron. Interesowały go egzotyczne ciekawostki i drobiazgi, jakie mogli przywieźć ze sobą. Byli to jednak podróżnicy, którzy zbyt wiele zbędnych rzeczy ze sobą nie wozili, a ekwipunek uzupełniali po drodze. Nie mniej parę rzeczy go zainteresowało. Próba nawiązania rozmów z kupcem Schnappem niestety nie powiodła się.

Po turnieju wrócił do warsztatu, chciał nadrobić zaległości. Tam właśnie znalazła go Crossman, zainteresowana słowami Carlo. Niestety, wyruszała następnego dnia na wyprawę i nie miała czasu szukać zabójców elfki

Obiad po turnieju

Przy obiedzie wszyscy byli nie w sosie. Ojciec wrócił chmurny i oznajmił, że łapę na schedzie po Siggym położył już Gierig. To samo zresztą powtórzyła Hanna, która rozmawiała z Dunną.
- I co teraz? - pierwsza odezwała się Hanna.
- Nic, a co ma być - odpowiedział Otto. - Źle nam tutaj? - roześmiał się, ale nikt mu nie towarzyszył.
- Dobrze! - Hanna szczęknęła naczyniami. - Jak nam się urodzi kolejne dziecko, też nam będzie dobrze!
- Jakie kolejne dziecko? - jej mąż spytał zdziwiony.
- Nasze, chyba że Twoje rodzeństwo coś zmajstruje - odpowiedziała wynosząc statki do balii.
- Ale… jesteś przy nadziei?
- Może jestem, może nie, to tylko kwestia czasu!
- Jutro rusza karawana do Mortensholm - wtrącił się Rudolf, starając przerwać kłopotliwą sytuację. - Zatrudnię się tam jako ochroniarz. Płacą 50 złotych koron za podróż. Pieniądze nam będą potrzebne tak czy inaczej. Czy to ja postawię dom, czy wam pożyczę.
- Mortensholm? Toż Ciebie nie będzie z miesiąc - mruknął Gustav.
- Planuję krócej. Może nawet w pół miesiąca obrócę - potarł zarost najmłodszy z Bednarzy.
- Synku, jako ochroniarz? Przez mroźne kły? Tam zbójcy Cię ubiją - zaniepokoiła się matka.
- A co z warsztatem? Ten chłopak od Saufera Ciebie nie zastąpi. Już i tak nam produkcja i sprzedaż spadają - wszedł jej w słowo ojciec.
- Pięćdziesięciu karli w pół miesiąca i tak tutaj nie zarobię. Jutro zjawi się taki młody chłopak, Carlo. Emmerich go zna. Chcę, żeby chłopak szukał kupców na nasze towary. Trzeba będzie go podszkolić ze znajomości co jest co. Obiecałem mu srebro od każdej złotej monety, którą dostaniemy ze sprzedaży. I tylko od nowych klientów. A jak trzeba będzie, to zatrudnię jeszcze jakiegoś młokosa do produkcji. Tylko nie wszystko na raz - bronił się.
- To ja mam szkolić młokosów, żebyś Ty mógł się włóczyć nie wiadomo gdzie? - uniósł się ojciec.
- Tatko się nie denerwuje - wtrąciła się Hanna, stawiając przed seniorem piwo. - Rudolf chce dobrze. Młody jest i nieżonaty. Kto ma iść, mąż, który dziecko małe ma w domu? Przecie, że nie. A tatko ma najwięcej doświadczenia. No to kto ma uczyć? Rudolf, który sam dopiero się nauczył? Tatko już dawno powinien pracować jak na mistrza rzemieślniczego przystało, tylko młodych pilnować, a nie samemu pracować - uśmiechnęła się na odchodne.
- Może i jest przy nadziei, że taka pyskata - mruknął Otto. Ojciec wziął długi łyk piwa.
- Nie daj się zabić - rzucił tylko w stronę Rudolfa.
- Zabić się, to każdy głupi potrafi - mruknął, a głośniej dodał wstając od stołu - to ja muszę jeszcze dziś sporo rzeczy załatwić, jeżeli jutro rano mam ruszać. Jeżeli znacie kogoś, kto potrzebuje wieści do Mortensholm dostarczyć, to przyślijcie go do mnie - rzucił, patrząc szczególnie na Ulrykę. Ta wstała i wyszła za nim.
- Rozmawiałam z Asterellionem - powiedziała opierając się o ścianę. - Zgodził się pomyśleć o tym wieczorku poetyckim.
- Dobrze - brat zatrzymał się i zamyślił. - Można by z tego zrobić coś większego. Tam mieszka też drugi poeta. Można by zrobić konkurs poetycki dla amatorów. Dać ogłoszenie na słup. Tak… - zamyślił się. - To mogłoby być ciekawe. I z korzyścią dla domu artystów. Materialną i niematerialną.
- Oj, ja coś czuję, że ty chcesz na tym interes zrobić. To tak nie działa, braciszku, zupełnie nie tak.
- Ja? Przecież ja wyjeżdżam. Zostawiam to na Twojej głowie. Ja Ci tylko podsuwam parę pomysłów. No, ale teraz muszę pędzić, bo naprawdę mam mnóstwo roboty jeszcze do zrobienia, buziaki.

Po obiedzie

Przed wyjściem z domu przygotował ogłoszenie na słup:

Cytat:

Za niewielką opłatą dostarczę listy, nieduże przesyłki lub wiadomości do Mortensholm lub miejsca na szlaku Mroźnych Kłów. Wyruszam dzień po turnieju łuczniczym. Rudolf Bednarz.

Zanim jeszcze skończył, zjawiła się u niego Robin z prośbą o napisanie listu. Zgodził się. Sam chciał wysłać list do hrabiego, do czego się dziewczynie nie przyznał. Treść była prosty. Może nawet zbyt prosta. Napisał go jednak dokładnie tak, jak chciała. Dopiero gdy wyszła siadł i przygotował swój własny. Zebrał rzeczy i odnalazł ojca. Poprosił go, aby wysłał Carlo następnego dnia z listem do hrabiego i dał mu miedziaka, czy ile będzie trzeba, po powrocie się rozliczą.

Ponieważ z warsztatu do słupa było blisko, chwycił narzędzia i poszedł od razu je przymocować. Następnie ruszył na cmentarz. Miał szczęście - Hippler był na miejscu, nie wrócił jeszcze na noc do domu.
- Dzień dobry - przywitał się. - Trochę nietypową sprawę mam. Dwóch nieboszczyków trzeba pochować tyle, że dzień drogi stąd?
- He? Co ja, na muła wyglądam, żeby ich dzień drogi tachać? - zdziwił się grabarz.
- Nie, nie… trupy są dzień drogi stąd. Trzeba tam pójść i ich na miejscu pochować.
- To nie mój ten… no… rejon… niech ich tamtejszy grabarz chowa, co mnie do tego.
- Zapłacę ile trzeba. Oni w chacie w lesie leżą, nikt ich nie znajdzie.
- A Ty skąd wiesz, gdzie trupy leżą, ech? - świdrował go oczyma? - Dorfrichter o tym wie?
- Panie Hippler. Nie wiem czy wie. Na wyprawie zleconej przez hrabiego byłem. Tych dwóch ze mną było, a dowodził nami Vicenze Acierno. Nie pozwolił nam ich pochować, kazał ruszać od razu w drogę. Ale tak się, na Morra nie godzi! Niech Pan zapyta Robin Haube, była ze mną, to potwierdzi.
- Tfu, pewnie, że się nie godzi - splunął. - Ci tileańczycy do dusigrosze i kutwy. Żeby zmarłemu pochówku odmówić. Leżą potem takie trupy i kto wie, w jakie upiory się przeradzają?
- No właśnie też tak myślę. Dlatego od razu do Pana idę. Pan profesjonalista jest.
- Dobra, synek, zaprowadź mnie tam, to załatwimy sprawę. Ale trzy srebra za dzień chcę!
- Ja Panu powiem gdzie to jest, ale jutro rano z karawaną wyruszam.
- Eee… to ja mam sam tyłek tłuc nie wiadomo gdzie? Tutaj muszę moich grobów pilnować. Nic z tego - machnął ręką. - Poszukaj sobie innego protens... profens... talisty.
- Panie Hippler! Dwa dni panu to zajmie, a ja Panu pół karla zapłacę.
- Z góry?
- Z góry - westchnął sięgając bo mieszek.

Pożegnał się z grabarzem i ruszył poszukać Thomasa. Ten, zobaczywszy Bednarza, kiwnął mu na przywitanie.
- Dobra, na dzisiaj starczy tej pracy - skwitował. - Odkąd powiedziałeś mi o psie, pytałem przyjezdnych. Chodźmy - ruszył w stronę tawerny Pod żeglarzem. - Na turniej zatrzymał się tu taki kapitan, Lemain. Trochę wieczorem posiedzieliśmy, pogadaliśmy, popiliśmy. Okazało się, że ma chłopaka, który mu szkoli psy. Jednego młodego, ale już wytresowanego może sprzedać. Psa się znaczy, nie chłopaka - roześmiał się. Weszli do środka. Przywitali się z Kasztaniakiem, a Thomas zapytał o kapitana. Wkrótce pojawił się i Lemain. Usiedli, by dobić targu. Koniec końcu stanęło na cenie trzydziestu karli - kapitan nie był w dobrym nastroju po turnieju. W końcu stracił wpisowe i nie chciał nic zejść z ceny. Gdy pieniądze zmieniły właściciela, udali się na okręt, gdzie chłopak - chociaż zdaniem Rudolfa, to nie był wcale taki młody, raczej w jego wieku - zademonstrował mu możliwości psa. Nauczył go też komend, na jakie reaguje. Rudolf musiał wrócić po notatnik, bo nie chciał niczego zapomnieć. Poprosił też o wskazówki, jak należy opiekować się stworzeniem i czym go karmić. Thomas dorzucił też swoje trzy grosze, w końcu sam miał dwa takie psy. Bednarz starannie wszystko notował. To była droga inwestycja i nie było co jej zepsuć, przez niewłaściwe traktowanie. Całość zajęła sporo czasu, bo pies musiał zrozumieć, kto teraz będzie jego właścicielem i kogo ma słuchać.
Będąc już w karczmie zgłosił się do Ralfa Grossa, uzgodnić swój wydział w karawanie.

Wieczorem

W końcu dotarł do domu. Zjadł w przelocie parę kanapek i wziął się za toaletę. Już czas, aby zobaczyć się z Rozamundą. Z natłoku wszystkich zajęć nie zobaczył się z Carlo i nie miał lusterka. Co gorsza, nie zdążył zrobić żadnych zakupów przed wyprawą, a na pewno by się coś przydało. No trudno. Nie da się widać załatwić wszystkiego. A lusterko, jakoś to będzie.
Rozmowę zaczął od pochwalenia się nabyciem psa. Wiedział, że Rozamunda lubi zwierzęta i powinno wprawić to ją w dobry humor. Przeprosił za brak lusterka i obiecał zwrócić tak szybko, jak to możliwe. Potem opowiedział o wyprawie i spotkaniu z duchem elfki. Następnie, aby złagodzić atmosferę grozy opowiedział o planowanym wieczorku poetyckim. Rozamunda uwielbiała czytać wiersze. Pomysł bardzo jej się spodobał i żałowała, że Rudolf nie będzie się tym zajmował osobiście. Na koniec opowiedział jej o ciekawej biżuterii, którą widział u Genevieve Dieudonny. Nie kupił jej, bo była dla niego obecnie za droga (o czym Rozamundzie nie powiedział), oraz dlatego, że dziewczyna nie cierpiała, gdy ktoś jej dawał podarki. Uważała, że to tania próba kupienia sobie zainteresowania. A ona wolała osoby, które potrafią poprowadzić ciekawe rozmowy. I tak upłynął im wieczór, który Rudolf ocenił na udany. Pożegnał się obiecując, że po powrocie z Mortensholm ją odwiedzi.

Po skończonym śniadaniu mężczyźni ruszyli do warsztatu, kobiety zaczęły sprzątać, a Rudolf pożegnał się i ruszył dołączyć do karawany. Zaraz za nim wyszła jednak matka, trzymając spore zawiniątko.
- Synuś, ja wiem, że Ty uparty jesteś jak ojciec. Ale posłuchaj matki. Tam w górach zimno strasznie, do tego mnóstwo zbójów. Ja Ci tu parę rzeczy przygotowałam, żebyś nie zginął. Zobacz - rozwinęła zawiniątko - koc, żebyś nie marzł…
- Matuś, ja mam już koc - przerwał jej syn.
- Cicho! Co ci jeden koc da? Zamarzniesz na kamień! Nie dyskutuj ze starszymi! Naści, tutaj hubka i krzesiwo, żebyś ogień mógł rozpalić. No trzymaj, nie będę tu sterczała, robota w domu się sama nie zrobi! - fuknęła. - A to tutaj, od Eberhauer kupiłam wczora wieczorem, jak tylko się dowiedziałam o tym Twoim pomyśle najnowszym. Jakby tam Ci co zaszkodziło, albo jaka żmija użarła czy inne paskudztwo… no, to Ci wtedy pomoże.
- Mamuś, ale to dużo kosztuje, mam…
- Cichaj, jeszcze nie skończyłam. Zaraz, co to ja tu jeszcze… a no tak, wodę z tatarakiem w bukłaku masz świeżą, a tu jeszcze trochę piwa, naści. No i jedzenie na drogę, cobyś nie głodował.
- Matula to pieniądze na cały miesiąc za to dała - złapał się za głowę, po czym sięgnął po sakiewkę.
- Dwóch was mam, to jak jeden durny chce po świecie łazić, co zrobić. Ejże, co Ty robisz? - zerknęła na niego groźnie, ale Rudolf już odliczał sześć złotych koron. - No co Ty synku, matce będziesz płacił?
- Matulu, ja tam zarabiać jadę, a za Twoje dobre serce to i tak mało, mama się nie kłóci ze mną przed niebezpieczną wyprawą, w zgodzie trzeba się rozstać. Jak wrócę, to bogatszy, a jak nie wrócę, to przynajmniej zbójcy się nie obłowią.
Uścisnął matkę mocno, wcisnął jej monety i szybko wyszedł. Mieszek został praktycznie pusty, ale na własnej matce nie będzie żerował.

Na miejscu zbiórki wszystko się przeciągało. Mimo, iż odwiedził dzień wcześniej Grossa, to dopiero teraz właściciel karawany spisywał kontrakty ze wszystkimi. Gdy Rudolf obejrzał, kto będzie z nimi jechał, omal się za głowę nie złapał i nie wycofał. Gdyby to on miał taką karawanę, zapłaciłbym połowę mniej stawki, a wziął dwa razy więcej ludzi. A tu jeszcze taka zbieranina... połowa z nich zwieje na pierwszy widok zagrożenia. Dopytał się jeszcze, czy wyprawa ma zapas części zamiennych i narzędzi. I czy jest ktokolwiek, kto się zna na opiece nad mułami. Płacili mu za doprowadzenie każdego muła do końca, nie chciał, aby część wypłaty mu przepadła tylko dlatego, że po drodze bydlę zdechnie, bo naje się jakiegoś świństwa. Właściciel twierdził, że mają wszystko. Albo prawdę mówił, albo już mu pieniędzy zabrakło i nie chciał się przyznać. A jeżeli tak, to czy im zapłaci?

W podróży trzymał się środka karawany. Niedaleko szła również Crossman ze swoim psem, więc obserwował ich relacje. A czasami nawet pytał o to czy owo.