Georg, Drago, Hans i Sammer wciąż pozostawali nieprzytomni.

Wolfgang z każdą chwilą zaczynał odzyskiwać władzę w kończynach. Czuł, że może poruszyć ręką, ale wciąż nie miał na tyle sił by wstać. Widząc ruch i słysząc przy sobie grożącego zabiciem Drago człowieka wciąż pozostawał bez ruchu.

Terroryzujący zbój, trzymając wciąż kurczowo syna stajennego, przykucnął przy związanym i zakneblowanym mężczyźnie. Przeciął mu więzy na rękach, a następnie szturchnął - Żyjesz?! - zawołał.
- Taaa - jęknął tamten, doczołgał się do Wofganga, chwycił jego broń, po czym zaczął szukać sztyletu.

Serce Gottfrieda zamarło gdy dołączył do walki kolejny przeciwnik. Jego szanse bardzo zmalały. Aby przeżyć nie mógł się poddać. Plan był prosty. Musiał jak najszybciej wykończyć zranionego już przez siebie przeciwnika, a potem przetrzymać kolejnego i liczyć, że sojusznicy sobie poradzą. Podobny plan mieli też i ci atakujący go. Mieli oni jednak tą przewagę, że było ich dwóch. Dwóch przeciwko młodemu i osłabionemu chłopakowi. Młody, dzielny, strażnik nie miał szans… Ostrze broni przecięło ramię i klatkę piersiową, nieomal rozrąbując go w pół. Śmierć przyszła natychmiast.

- Zostaw! - krzyknęła Cathelyn do Bones’a widząc, że Rudolf się wycofuje. Pies jednak nie słuchał i nadal kąsał łydkę przeciwnika. Dziewczyna zawahała się. Przywiązanie do zwierzęcia na moment pokonało chęć przetrwania, co skutkowało tym, że rzuciła się na mężczyznę w potężnym zamachu. Psiak został odkopnięty przez mężczyznę, a natarcie Robin zostało zablokowane. Kontratak wymierzony w kobietę odciął jej część ucha. Bones ponownie rzucił się na mężczyznę tym razem mocniej się wgryzając w jego ciało.

Siemens przeklął Cathelyn za jej głupotę, ale męska duma nie pozwoliła mu odpuścić i poszedł w jej kroki. Strategicznie wybrał najsłabszego ze stojących przed nim przeciwników i zaatakował. Kolejny raz trafił, odpierając ataki wymierzone przeciw sobie. Jego oponent był już ciężko ranny. Ochroniarz miał nadzieję, że to już tylko kwestia kolejnego ataku, by pozbawić go życia.

Rudolf przyjął pozycję obronną, starając się wycofywać w stronę drogi. Próbując otworzyć sobie drogę zaatakował przecinając skórę na ramieniu wroga. Kontratak był jednak tragiczny w skutkach. Bednarzowi nie udało się przyjąć ciosu na tarczę, a ostrze zagłębiło się w jego klatce piersiowej, przecinając żebra i aortę. Krew prysnęła na walczących obok, a sam Rudolf padł bez tchu na ziemię. Predator nie był w stanie ocalić swego pana.

Strzał był trudny, wymagający precyzji i niestety Borys nie oddał go celnego. Bełt świsnął koło walczących.

W tym samym czasie Fay oddaliła się w kierunku mułów, a Robin również szukała dogodniejszej pozycji. Obie widziały, że sytuacja, która była zła, staje się coraz gorsza.

Borys postanowił wycelować w najłatwiejszy cel z grupy przeciwników przy szańcu. Byle tylko zwiększyć swoje szanse na trafienie. Celowanie i strzał. Celowanie i strzał.

Było mu w głębi ducha szkoda tych wszystkich ludzi. Rudolfa, Kasztaniaka, za moment Drago. Przywiązał się do części z nich i wolałby żeby przeżyli. Prawda była jednak nieco głębsza. Borysa obchodziło przede wszystkim czy sam przeżyje i czy te wszystkie trupy przełożą się na jego zysk. W chwili gdy umierali ludzie, gdy lała się krew... Bogdanov liczył korony. Smutne, niedorzeczne na swój sposób. Jednak szczere i prawdziwe. Gdy padał Gotfried nawet powieka mu nie drgnęła. Nie znał go... żyje czy nie... Przekładało się tylko na jego szanse na wygraną. Z osób jakie zostały przy życiu obchodziła go tylko Robin i Wolfgang, Sammer. Ten ostatni bo płacił. Na Drago postawił krzyżyk. Wyciągnął go z dołka zaciągnął na tę wyprawę a teraz... Teraz być może przyjdzie mu zginąć. Bo on Borys nie zamierzał się poddać. Ironią było, że był medykiem. Leczył gdy mógł i starał się to robić dobrze. Widział jednak tylko śmierci w życiu i trupów. Kolejne nie robiły na nim wrażenia.

Robin zmieniła pozycję, by móc strzelać do tych atakujących Gottfrieda. Liczyła na to, że zbój trzymający nóż na gardle Draga nie ośmieli się poderżnąć mu gardła kiedy wie, że sekundę po tym jak to zrobi oberwie strzałą.
Niestety, zanim dotarła tam gdzie chciała, młody żołnierz zginął.
Sama w lesie, przytłoczona stratą przyjaciół i z poczuciem winy nie wiedziała co zrobić. Strzelać z lasu? Zaszarżować? Ale wtedy przypomniała sobie fragment opowieści ojca, byłego łowczego, którą kiedyś słyszała. O tym, jak to zastawili pułapkę na zbójów...
- Spóźniliście się! - krzyknęła ze złością - Nie ma co czekać! Do ataku! Zbójów zostało może ośmiu! Będziecie młotem, a my kowadłem

A żeby nie marnować czasu posłała strzałę w najbliższego wroga.

Fay ani w głowie były jakieś jęczące duchy, które zawracały jej myśli w drodze do mułów. Serce jej biło gwałtownie, a głowę wypełniały sceny gwałtu i sceny tortur prowadzących do śmierci. Wolała osobiście, aby najpierw ją zabili, a potem gwałcili i torturowali, ale obawiała się, że nie jest to zwyczajny porządek rzeczy. Co ją podkusiło, żeby udać się na tą wyprawę wypełnioną zdrajcami i brakiem przygotowania, nie wiedziała. W każdym razie, wznosząc nieme modły do wszystkich Bogów jakich znała obiecywała sobie, że jeśli wyjdzie z tego żywa w żadnym wypadku nie uda się gdziekolwiek tak po prostu. Żadne złoto nie było tego warte.

To wszystko zdążyła przerobić zdążając na ślepo w kierunku mułów, które absurdalnie wydawały jej się teraz jedynym bezpiecznym miejscem. Szybko jednak zdołała sobie uświadomić jak głupia jest to idea. Nie było gdzie się skryć, walka była przegrana, a śmierć czekała i tych, którzy stawiali opór i tych, którzy spali zatruci jakimś cholerstwem.

Pamiętała jednak jedno ze swojej wieloletniej pracy w gospodarstwie ze zwierzętami, czego nie należy robić, bo się je, zwłaszcza w grupie, rozdrażni. Pilnowano tego zwłaszcza na targach, bo nikt nie chciał, aby jego bezcenny kapitał został poturbowany przez inne równie cenne zwierzę. Tutaj w powietrzu unosił się zapach krwi, a odgłosy zamieszania z pewnością zdążyły już zaniepokoić zwierzęta. Jeśli wywoła wśród nich panikę może uda jej się przepędzić je w kierunku walczących, albo w zasadzie, gdziekolwiek. W jej rozumieniu i tak wszyscy byli już martwi, przeciąganie zaś momentu śmierci dawało Bogom szansę na jakąś nadprzyrodzoną interwencję.

Złapała na kuchenny kozik, z którym się w zasadzie nie rozstawała i tnąc co popadnie, dźgając i wydając dzikie dźwięki przystąpiła do siania chaosu.

Fay dalej rozpędzałą muły, skupiła się na tych, które zmierzały w kierunku biegnącego do niej mężczyzny. Kłuła swoich małych przyjaciół w zadki, zachęcając je do większego wysiłku, a także zwiększyć ich panikę.
- Nie zbliżajcie się, bo zacznę je zabijać - ryknęła. - Będziecie swoje skarby w dupie nosić.
- To ja cię zaraz potnę, krowo! - usłyszała w odpowiedzi.
W tej sytuacji kobieta zabrała się do realizacji swoich gróźb, cięła jednego muła nożem przecinając mu ścięgno. Zwierzę zaczęło kwilić przeraźliwie.
- Ty krowo! - powtórzył mężczyzna i z jeszcze większą wściekłością próbował przedrzeć się przez zwierzęta.


Wolfgang walczył dalej. Dobył tarczy i zaatakował. Zyskiwał przewagę. Zranił raz mężczyznę, który prawdopodobnie dowodził tą szajką. Zranił go i kolejny raz, chwilę po tym tnąc również i Magnusa. Natarł ponownie na przywódcę, którego stan był coraz cięższy. Nie zdołał jednak sparować ciosu, wyprowadzonego przez trapera. A rana ta spowodowała, że żołnierz nie uniknął kolejnego, śmiertelnego już cięcia. Osłabiony trucizną i wcześniejszymi ranami Wolfgang, walczył dzielnie, ale nie podołał przeciwnikom będącym w przewadze liczebnej.

Czerwona mgła furii na oczach Cathelyn zaczęła powoli opadać. Widok martwego ciała mężczyzny, który ją oszpecił, dawał jej mnóstwo satysfakcji. Dopiero wtedy była w stanie trzeźwo ocenić sytuację wokół siebie. Była jedyną ocalałą i nigdzie, w zasięgu wzroku nie było widać ratunku. Siemens właśnie został zasieczony, a Predator się nie ruszał. Było jej żal
małego Bonesa, ale instynkt przetrwania był silniejszy. Cathelyn podniosła tarczę i przywarła plecami do konstrukcji pozostawionej przez Rudolfa. Sojuszników nie było widać, ale świszczące strzały i bełty dawały nadzieję, że jednak gdzieś tam są. Cofała się do konstrukcji, ale oczekiwane wsparcie nie nadchodziło. Sytuacja była coraz bardziej tragiczna dla niej. Dwóch mężczyzn pobiegło w kierunku Borysa, ale dwóch wciąż ją atakowało. Traciła siły z każdą chwilą. Traciła też i nadzieję. Nie była w stanie dłużej odpierać ataków tej dwójki, pchnięcie w klatkę piersiową zakończyło jej żywot.

Strzelców widać łapały coraz większe nerwy, coraz większy stres i zmęczenie. W bitewnym zamieszaniu nie byli w stanie, już kolejny raz, oddać celnego strzału. Tylko Robin drasnęła jednego, który ruszył na nią, ale było to tylko małe draśnięcie. Teraz na Borysa pędziło dwóch. Pędziło dwóch i na Robin. Reszta skupiła się na Fay i mułach. Wygladało na to, że potyczka zmierza do końca, a napad zbójcy zakończą sukcesem.

Borys postanowił nie ryzykować i uciekać. Szybko uciekać bo miał w tym wprawę. Chciał wbiec w las taki kawałek by zgubić pościg. Liczył, że odpuszczą bo właśnie w totalnych ciemnościach muły rozchodziły im się na cztery wiatry. Nie mieli sekundy do stracenia jeśli chcieli zdobyć łup. Borys miał, ratował życie. Postanowił, że spróbuje uratować nie tylko swoje. Każda karta w jego ręku może okazać się przydatna.

- Predator do mnie! Predator do mnie! Odwrót ratuj się kto może. - krzyczał na całe gardło raz po raz. Kłamał, chciał zmylić swoją paniką bandytów. Liczył też, że gdy z psa zejdzie ogłuszenie. Pobiegnie za głosem który znał z karawany od kilku dni. Borys mógł się oczywiście mylić pies obronny mógł też zaatakować tych którzy zabili mu pana i go ranili. Miał dobry węch i zapewne bez trudu rozróżniłby z jego pomocą swoich od obcych. Każda opcja miała swoje plusy.

Plan rysował mu się w głowie prosty. Chciał spotkać się z Robin i dalej kąsać bandytów. Nie pozwolić im na łupienie obozu, dobijanie śpiących. Muszą być skupienie na próbie zdobycia łupu. Nękani spróbują z nim odejść i dadzą reszcie spokój. Nie nękani zrobią co będą chcieli...

Zamierzał uświadomić dziewczynę o ich atutach. Choć Robin była na tyle sprytna, że pewnie o nich wiedziała. Po pierwsze mogli atakować na dystans. Kluczowym było trzymać wrogów na odległość tak by nie mogli do nich dobiec. Po drugie Robin widziała w ciemnościach ich przeciwnicy nie. Co sprawiało, że w ciemnym lesie się na nich nie zasadzą. O ile będą ostrożni a Robin czujna. Powinna ich dostrzec a widoczność poza polaną jest z pewnością ograniczona do kilku metrów.

Krzyk Borysa upewnił Robin, że czas na odwrót. "Uciekać" chciała do momentu ustania pogoni. I szybciutko wrócić korzystając ze zdolności widzenia w ciemnościach. Może spotkać się z Borysem i innymi ocalałymi. Spróbować podejść zbójów od innej strony. Kluczowa była odległość. Przede wszystkim pilnowała by zawsze być poza ich zasięgiem. Długi łuk dawał jej przewagę zasięgu, a poza tym ona będąc w ciemnym lesie miała łatwiej niż oni będąc na polanie oświetleni ogniskiem. Wymierzony strzał i natychmiastowa cicha ucieczka. I strzał z innej pozycji. Jak goni jeden - wyprowadzenie go na miejsce gdzie będzie czekał już Borys i inni. Jak goni kilku - to odciągnięcie och tak, by jej przyjaciele mogli uderzyć na obóz z przewagą.