Noc trzech księżyców minęła... i świat się nie zawalił. Z czego Konrad był - nie da się ukryć - całkiem zadowolony.
Oczywiście świat do doskonałych nie należał, ale Konrad wolał, iż ten świat istniał taki, jaki jest, niż żeby stał się gorszy.

A że świat jednak nie przestał istnieć, to oni dotarli wreszcie do Altdorfu.

Koniec wieńczy dzieło, ale - nie da się ukryć - przybycie do stolicy w najmniejszym nawet stopniu nie oznaczało końca kłopotów. Czyli końca poszukiwań.
Sprawa zrobiła się jeszcze gorsza, bo znalezienie złodziejki w mieście liczącym tylu mieszkańców przypominało szukanie igły w stogu siana. Trzeba było zorganizować sojuszników...

- Na razie nie powinniśmy się rozdzielać - powiedział. - Powinniśmy znaleźć najpierw nocleg, a potem udać się do świątyni Sigmara. Sprawa dotyczy świętokradztwa, więc powinni nas wysłuchać i potem pomóc. Z pewnością mają tutaj większe wpływy i większe możliwości, niż my, obcy w tym mieście.

Łatwiej jest się ukryć w wielkim mieście, jednak przybycie do stolicy, stwarzało również przed nimi nowe możliwości. Liwia uparcie wierzyła, że katrinie kiedyś popełni błąd a oni nieprzerwanie będę jej deptać po piętach, żeby w tym właśnie momencie przejąć prowadzenie w nierównym jak dotąd pościgu. Postanowiła zagłuszyć pesymistyczne myśli i skupić się na osiągnięciu celu.

- Przychylam się do propozycji Lory. Czy któryś z panów byłby chętny towarzyszyć mi i siostrze w spotkaniu ze strażnikami? - zapytała energicznie Liwia.

- To może rzeczywiście znajdźmy najpierw nocleg, jak proponuje pan Falkenberg, potem zdecydujemy się, czy i jak się podzielimy - zgodził się Peter. Bladin nic nie powiedział, rozejrzał się jedynie po bokach. Zauważył szyld jakiejś tawerny. Na szyldzie widniała odrąbana, ociekająca krwią głowa. Chyba, bo szyld był stary, a napisu nie potrafił przeczytać: „Marzenie ściętej głowy". Jemu było wszystko jedno, gdzie przenocują, a to miejsce wyglądało na typową mordownię, gdzie szybciej będą wiedzieć coś o rudowłosej ucieknierce, niż w „porządnym" zajeździe. Zresztą, pewnie i cena przystępniejsza. Szturchnął więc kapłana i wskazał mu szyld.
- Zapytam tutaj o nocleg?

Obawiam się, że ta... niewątpliwie urokliwa karczma nie zapewni nam odpowiednich warunków do odpoczynku i regeneracji. Wolałabym, żeby nic niepożądanego nie zakłóciło spokoju naszego snu – odpowiedziała z uśmiechem Liwia.

Jak w każdej wieloosobowej grupie, szybko pojawiły się tarcia. Gdzie spać, co robić, dokąd się udać… Każdy z nich miał swoją wizję poszukiwań Katriny. Ostatecznie jednak postanowili się nie rozdzielać, przynajmniej do czasu zaistnienia takiej potrzeby.

Altdorf robił wrażenie, swoim rozmiarem, rozmachem, ilością mieszkańców, bogactwem zapachów i kolorów. Myliłby się jednak ten, kto pomyślałby tylko o tych dobrych stronach miasta. Stolica śmierdziała jak każde inne zatłoczone miejsce, a nieostrożny przechodzień mógł w każdej chwili wdepnąć w coś bardzo nieprzyjemnego, stracić sakiewkę czy nawet życie, gdyby zawędrował w nieodpowiednie dla siebie rejony miasta.

Kompleks świątynny sygmarytów był swoistą wisienką na torcie. Choć zapachy Altdorfu docierały i tu, to jednak główna świątynia i stojący obok pałac Wielkiego Teogonisty zapierały dech w piersiach. Wybudowane i ozdobione z pomocą krasnoludzkich inżynierów wykorzystywały osiągnięcia i najlepsze wzorce obu ras. Między poszczególnymi budowlami przemieszczał się i mieszał tłum ludzi, z jednej strony kapłanów i rycerzy zakonnych, z drugiej zwykłych ludzi przybyłych tu ze swoimi modłami i prośbami do Sigmara.

Szybko zostali skierowani do jednego z mniejszych budynków, służących administracyjnym celom. Przyjął ich ojciec Reiner, kapłan z Zakonu Pochodni, niezwykle chudy mężczyzna w sile wieku.

- Wolfenburski symbol? Przypomnijcie mi. – Nie wyglądał na przejętego obecnością tak zróżnicowanej grupy. – A nie, już wiem, nie musicie nic mówić. To zła wiadomość. Ostlandczycy pokładali duże nadzieje w tym małym przedmiocie i brali z niego siłę. Spisałem raport i niezwłocznie przekażę go moim przełożonym. Jak mamy się z wami kontaktować? Czy wiecie już gdzie będziecie nocować w Altdorfie? Osobiście polecam Białe Żagle w dokach.

Kapłan wyciągnął kolejny pergamin.

- Wasze papiery powinny wystarczyć do rozmów ze strażą miejską. Na wszelki wypadek wystosuję dodatkową prośbę o udzielenie wam wszelkiej koniecznej pomocy.

Ojciec Reiner, choć zachowywał się dość oschle i służbowo, z pewnością nie zignorował ich pytań i próśb. Poradził im też, by udali się do antykwariatu starego Johanna w dzielnicy uniwersyteckiej, najlepszego specjalisty od wszystkiego co stare. Choć zaś w Altdorfie nie było według niego świątyni Grimnira, Bladinowi przekazał dość dokładne wskazówki dotarcia do społeczności krasnoludzkiej, gdzie – jak się wyraził – bez wątpienia odnajdzie kapłanów wszystkich bogów swej rasy.

Straż miejska spisała przekazany im opis Katriny Schetter i poszukiwnaego przedmiotu, ale też sierżant Hannenberg od razu zaznaczył, że bez dodatkowych informacji mogą liczyć jedynie na łut szczęścia.

Wieczorny spacer Bladina po mniej eleganckich lokalach i gospodach nie przyniósł żadnego efektu.

Musieli polegać na sobie. Było to trudne, bo sama podróż nie wystarczyła by zżyli się ze sobą i wzajem zaufali. Najemnik nie pozwolił sobie jednak na żadne kąśliwe uwagi wobec towarzyszy. Ich los był mu obojętny, ale póki tworzyli hanzę, wzajemne powiązania wpływały na zachowanie i kazały być lojalnym dla drużyny.

Wolken odniósł wrażenie, że wysocy rangą hierarchowie kultu wcale nie przejmowali się zagubionym artefaktem. Cóż.. pewnie zajmowały ich sprawy większej wagi. Domyślał się, że nie brak było innych ważkich problemów, a nieszczęście mieszkańców Wolfenburga znajdowało się na dalekim końcu listy. Trafili do mniejszej kancelarii i życzliwego, chociaż zachowującego dystans kapłana. Dał im cenną wskazówkę. Antykwariusz z pewnością jest kopalnią wiedzy i na początek warto go zapytać o zagubiony naszyjnik - pomyślał. Nie miał zamiłowania do ksiąg, lecz szanował ludzi czerpiących wiedzę z woluminów. Sam uczęszczał do szkółki świątynnej, zyskując podstawy wiedzy. Ale najbardziej wyedukował się w zgoła innym rzemiośle. Chociaż upłynęło trochę czasu od ostatniej okazji, aby mógł szlifować swoje umiejętności szermiercze. I po prawdzie wcale nie ciągnęło go do walki. Chętniej sięgnąłby po miecz w słusznej sprawie i obronie skrzywdzonych, co samo w sobie bardzo przeczyło jego dawnemu życiorysowi. Gdyby miał taką moc, wymazałby z niego pewne sytuacje, ale mógł jedynie zapisać w nim chlubniejszą kartę. Pobyt w Altdorfie dawał ku temu sposobność...

- Zatrzymajmy się pod tymi żaglami - zaproponował. - Lepsze to niż insze wątpliwe przybytki, gdzie pewnikiem łatwiej o guza i ból żołądka po nieświeżym jadle.

Po wizycie u strażników upewnił się, że ważne by sami znaleźli najmniejszy nawet ślad. Powinni udać się do rzeczonego antykwariatu. Miał dziwne przeczucie, iż może odnajdą tam jakąś wskazówkę?
W czym tkwi tajemnica naszyjnika? Jaką wróżbę niesie dla miasta i dla Imperium? Nie przestawał też myśleć o astrologu i jego niespodziewanej gonitwie pod wpływem widoku trzech księżyców...

Bladin wiele rozmyślał, bo i tak nie miał nic lepszego do roboty. Grimnir nie był bogiem, który by oczekiwał od niego jakiś dochodzeń. Skoro został skierowany do pomocy, to zapewne miał pomagać swym zbrojnym ramieniem. Ale póki co, niezbyt miał okazję. Więc rozmyślał. Może właśnie powinien udać się tam, gdzie obawiali się ludzie? Może tego oczekiwał bóg? A może nie oczekiwał niczego i wcale się nim nie interesował? W sumie nie dziwił się ludziom, że bali się poruszać sami. Widział ich w walce. A raczej właśnie nie widział. I to nawet kapłan Sigmara, po którym spodziewał się największej bitności, wolał trzymać się z daleka. Jeżeli będzie chodził sam, przynajmniej nie będzie się musiał troszczyć o bezpieczeństwo długonogich.

Podczas wizyty u sigmarytów milczał, ale w końcu nie wytrzymał.
- Panie bracie - zwrócił się do ojca Rainera. - Zapewne macie tu utalentowanych portrecistów. Zechcielibyście nam pomóc w naszej misji i sporządzić portret poszukiwanej kobiety?
- Ojcze - poprawił krasnoluda kapłan, choć nie wyglądał nawet na odrobinę oburzonego innym tytułem. - Niezbyt to częsty talent wśród braci sigmarowych, a jeśli taki odnajdziemy, od razu trafia on do ozdabiania ksiąg i świątyń. Radzę poszukać malarza w kręgach szlacheckich bądź, jeśli zależy wam na czasie, na moście Luitpolda.
- Wybaczcie ojcze - stropił się krasnolud. - Nie nawykłem jeszcze. Dziękuję za poradę.

Gdy wyszli, poprosił towarzysza o pomoc.
- Bracie, potrzebuję pomocy w nazewnictwie. Kogo mam nazywać bratem, a kogo ojcem? - spytał Petera. Słowem jednak nie wspomniał o tym, że jednak na jego prośbę nie udzielili mu pomocy. Może rzeczywiście nie mieli ludzi o jakich pytał. A może jednak wcale tak bardzo nie kwapili się do pomocy krasnoludom.

Podobnie, gdy udali się do strażników, nie mógł się nadziwić biernością swoich towarzyszy. Liczyli na to, że złodziejka sama się do nich zgłosi?
- Sierżancie - zagadnął Hannenberga krasnolud - podejrzewam, że w takim dużym mieście, po każdej nocy na ulicach znajduje się trupy. Co się z nimi dzieje?
- Cóż, to zależy od tego, czy znamy tożsamość nieboszczyka. Jeśli tak, oddajemy ciało rodzinie. Jeśli nie, przekazujemy je kapłanom Morra, którzy zajmują się potem ceremoniami pogrzebowymi.
- Dzięki. Może tam właśnie najszybciej ją znajdziemy - pokiwał głową.

Na koniec trafili do lepszej gospody.
- Idę przejść się po okolicy - oznajmił towarzyszom. - Jutro chciałbym pójść na most poszukać portrecisty. Sam nie widziałem tej uciekinierki na oczy, to jak ją mam w razie czego rozpoznać? Każdą rudą mam pytać czy nazywa się Katarina? - zapytał retorycznie. - Ale do zrobienia portretu jesteście potrzebni. Pójdę też sprawdzić u kapłanów Morra, może przeszła przez ich ręce. Na koniec planuję poszukać kapłanów Grimnira. Ktoś chce mi towarzyszyć w tych dwóch wycieczkach? Do antykwariatu nie mam co iść, nawet czytać nie umiem - machnął ręką.

Wysłuchawszy, co ma reszta do powiedzenia pożegnał się i wyszedł na miasto, zahaczając o lokale gorszej jakości. Wszędzie rozpytywał o rudowłosą kobietę, która przybyła do miasta dzień wcześniej. Niestety, na razie bez rezultatu.

Kolejnego dnia wstał wcześnie i ruszył realizować wcześniej ustalony plan.