Gnimnyr grzebał w skrzyni i mruczał do siebie. Z każdym przewalonym przedmiotem jego podniecenie rosło. Nieprzydatne rzeczy wyrzucał za siebie, a to co cenniejsze układał z boku. Kiedy opróżnił skrzynię, zabrał się do oglądania skarbów. – No i proszę, złoto jak się patrzy. Przynajmniej kwarta tego co Yarislav potrzebuje... Co tu jeszcze? Niezbyt ładnie pachnie – pokręcił nosem, badając zawartość słoiczka. – Ale tak nie ocenimy co to. Na warsztat w wolnej chwili powędruje. Zrobi się analizę. Może coś przydatnego, ale z upływem lat pewnie moc zmalała. Zobaczymy. A to co? – wziął w ręce notes. Litery wskazywały na posiadacza... VP. Vlad! Putinov! – Eureka! – krzyknął khazad zadowolony, ale zaraz umilkł. Równie dobrze mógł to być Vittorio Poretti, Vertz Pucke albo Vinilla Poeterbach. Ale wszyscy w tych górach? Zbyt duży zbieg okoliczności. Uchwycił się myśli, że właśnie znaleźli lokum alchemika i zaraz, w tym notesie znajdzie informacje co trzeba robić dalej...

- Dwie. A ile miał mieć? Przecie to zwykły człowiek był – odpowiedział Rusłanowi. A potem nagle uświadomił sobie, że... ciało nie mogło należeć do wielkiego mistrza alchemii, bo on musiał spoczywać w swojej krypcie, zaznaczonej na mapie! – To z pewnością nie on – dodał, nawet się nie odwracając. Delikatnie otworzył notes, chcąc przeczytać nie początek i środek zapisków, ale koniec.

Dwa ramiona czy cztery, pieniądz nie śmierdzi. Niestety, trup nie był pozostałością człowieka, który lubił się przyozdabiać w błyskotki. Rusłan znalazł jedynie na jednym z palców ręki o normalnym rozmiarze żelazny pierścień, sygnet z gatunku tych, którym odciska się herb na lakowej pieczęci. Nie było jednak na nim rodowego godła, a jedynie dwie stylizowane litery. Jak Dolganin dowiedział się chwilkę później, były to V i P.

Gnimnyr tymczasem przypomniał sobie wszystkich znanych mu alchemików o tych inicjałach, a było ich wielu. A potem przestał sobie ich przypominać, tylko zajął się lekturą notatnika, który na szczęście zachował się w całkiem niezłym stanie. Już pobieżne kartkowanie wykazało dość chaotyczny sposób prowadzenia zapisków. Autor wykorzystywał każdą pustą przestrzeń, czasem pisał bokiem, czasem do góry nogami. Część tekstów była w kislevickim, część – ta, która bardziej przypominała naukowe zapisy i alchemiczne wzory – w staroświatowym. Ostatnie strony zapisano niestety w tym pierwszym języku, i to drżącą ręką.

Zagadki i tajemnice mnożyły się. Czy szkielet na podłodze był Putinovem? Czy to była jego pracownia? Gdzie była jego krypta?

Notatnik zapisany był częściowo kislevicką bukwą, co znacznie zawężało krąg alchemików podejrzanych o jego posiadanie. Gnimnyr nie spodziewał się, żeby każdy z mistrzów znał kislevski alfabet. A to dawało większe szanse Putinovowi. Niestety, Gnimnyr również nie potrafił czytać po kislevsku, a swoich towarzyszy nie podejrzewał o tą umiejętność. Nawet nie pytał. Wertował nerwowo notatnik w poszukiwaniu jakichś wskazówek, skupiając się na tych fragmentach, które był w stanie przeczytać.

W każdym razie wyglądało na to, że zapiski alchemika trzeba było komuś pokazać. I to nie byle komu, tylko osobie umiejącej czytać. A to na pustkowiu, na jakim się znajdowali mogło okazać się problematyczne…

Gnimnyr zatopił się w lekturze. Delikatnie wertował notatnik, bojąc się o jego trwałość. Zapiski w staroświatowym były niezwykle ciekawe. Putinov kształcił się na imperialnych akademiach, więc była to kolejna wskazówka. Zapisy eksperymentów, formuł, opisy sprzętu alchemicznego, składników... Ba, krasnolud znalazł nawet przepis na Czarną Polewkę, substancję, której przeznaczenia nikt dokładnie nie znał. To znaczy każdy znał swoją wersję, ale która była prawdziwa?

Fragmenty w drugim języku nie były zrozumiałe, ale też nie wyglądały na naukowe rozważania. Brakowało schematów, rysunków, list składników. Gnimnyr już myślał kto mógłby go zapoznać z ich treścią. Może ktoś w Medvednyj potrafi czytać? Albo w tej drugiej osadzie, jak jej tam było... Polyan?

Znudzony Rusłan wyszedł tymczasem na obchód. Wokół tej jaskini nie znalazł żadnych innych śladów bytności ludzkiej, ścieżek czy budynków. Pomyślał sobie, że może tu kończy się świat, że może dalej nie ma już nic oprócz gór. Góry nie były jednak puste i całkiem martwe. Dolganin słyszał odgłosy zwierząt i widział ich tropy, a już po niedługim czasie udało mu się ustrzelić pokaźnego głuszca.

Alchemik najpierw zatopił się w lekturze notatnika, a potem zapalił do natychmiastowego wyjazdu do osady Polyan. Zapędy jego ostudził nieco Rusłan, który oskubał już upolowanego ptaka z piór. Yarislav w międzyczasie rozpalił ogień. Gnimnyr odłożył wreszcie zapiski Putinova, by ich nie potłuścić i nie zniszczyć. Nie kończył jednak gadać o tłumaczeniu notatek i poszukiwaniu krypty.

- Sef, skoro to pracownia tego Vladimira, a w środku leży jego trup, to może i krypty osobnej nie ma?

Po tym pytaniu na jakiś czas zapanowało milczenie.

* * *

Gdzie leży Polyan, wiedzieli mniej więcej. Bardziej mniej, niż więcej, ale przynajmniej znali kierunek. Z powrotem na południe, przez góry, trochę dalej niż przeklęty las w którym się zagubili. Problem tylko był taki, że droga którą wracali powinna była być im znana, przynajmniej przez jakiś czas. Powinna, ale nie była. Przewodnicy nie potrafili odnaleźć charakterystycznych punktów, które wcześniej zapamiętali. Zaschniętej sosny z pniem rozszczepionym po uderzeniu pioruna. Skały w kształcie grzyba. Gołoborza z kamieniami porośniętymi żółtawymi porostami.

Jak to nazywali Goromadny w Medvednyj? Góry Szaleństwa?

Jakby tego było mało, zaczęli mieć dziwne wrażenie, jakby mrówki pełznące po plecach, wzdłuż kręgosłupa. Tak, jak gdyby ktoś ich obserwował. Ktoś lub coś.

Kolejny dzień w górach zmierzał do swojego końca. Słońce chowało się już powoli za szczytami.