Wolfganga nieco zaskoczyła przeszłość Gustava. Kariera wojskowa w sumie nie była niczym niezwykłym wśród prostych ludzi, ale i tak nie spodziewał się starego wojaka we wsi. Jednak koniec końców wolał zaprawionego jakkolwiek w boju faceta od młodej łowczyni, nawykłej do kuropatw i zajęcy jako celów. Ostatecznie walka z mutantami to nie były przelewki i młódka mogła by zostać sparaliżowana strachem w najgorszym momencie.

Mag podziękował ojcu Izabeli za przyłączenie się do wyprawy i pomoc w znalezieniu jeszcze kogoś nadającego się do wojaczki. Miejscowy weteran zapewne z miejsca wiedział do kogo iść w tej sprawie. Nie chcąc zajmować więcej cennego czasu Gustavowi, powiedział mu jeszcze o miejscu spotkania za chatą Agathy i sam ruszył w głąb wsi.

Potrzebował tylko paru rzeczy. Mianowicie, pożyczyć od kogoś jakiejś siekierki, oczywiście z zapewnieniem oddania dnia kolejnego. Pieniędzy w zastaw nie miał w odpowiedniej ilości, ale liczył na przychylność miejscowych. Poza siekierką potrzebował z pół worka obornika. Troche się obawiał węchu mutantów, szczególnie po komentarzach Strumienia na temat wiatru. Wiec gdyby zamaskowali swój zapach łajnem, to może zwierzoludzie nie zwrócą na to większej uwagi. Pomysł nie kosztujący nic, a potencjalnie pomocny. Po tych dwóch rzeczach mógł wracać do Agathy. Pewnie miała w chacie krzesiwo i jakaś hubkę, ostatecznie kluczowe przy rozpalaniu ognisk podczas zasadzki.

Arvid Fischer
- Nazywam się Elsa, Elsa Gleyer. - Odpowiedziała dziewczynka. Co czyniło ją siostrą ich obu podejrzanych oraz zaginionego Timma. - Mój brat zaginął ale razem z Gerwainą się o niego modlimy więc jeśli nasze modlitwy będą szczere to Timm do nas wróci. - Dziewczynka w swojej młodej naiwności wydawała się naprawdę wierzyć w to co mówiła.

Na pytanie o “dziwne” zjawiska Elsa wzruszyła ramionami.
- Nie wiem, no pszczoły się dziwnie zachowują, no i mój brat zaginął…. - Dziewczynka zniżyła głos. - ...ale czasem wydaje mi się że w nocy coś wchodzi do domu...nigdy nie sprawdziłam co to, bo się bałam.

Arvid idąc za tropem i dopytując dowiedział się mniej więcej o której dziwne odgłosy których bała się dziewczynka miały miejsce. Sam wojownik uznał że mogły być to wymykające się z chaty starsze siostry Elsy. Co dawało im dwie-trzy godziny po zachodzie słońca. Rozmawiając z dziewczynką Arvid zobaczył swojego towarzysza Wolfganga wchodzącego na gospodarstwo. I kierującego się do stodoły.

Wolfgang van de Velde

Czarodziej nie miał większych problemów ze znalezieniem wszystkiego co potrzebował. Mieszkańcy miasteczka byli przyjaźni i pomocni wstawiennictwo Wirlie, Gervainy ale i Ilsy otwierało przed mężczyzną wiele drzwi i przysług. Po siekierę musiał skierować się za to do domu cieśli. Ojca zaginionego Timma oraz dwóch młódek które spółkowały według elfa z mutantami.
Udając się tam mógł przysiąc że widział Arvida gdzieś w kącie oka. Co nie było dziwne w końcu ten mówił że będzie obserwował młódki.

Na podwórzu było pusto, wydawało się że ktoś chyba jest w stodole. Był jeszcze jeden budynek który na pewno był warsztatem stolarskim o czym świadczyło ułożone koło niego drewno. No dom mieszkalny.

Wolfgang zdecydował się udać się do stodoły. W środku zobaczył dziewczynę. Młoda, blondynka o przeciętnej urodzie. Niedbale przerzuca siano na mała taczkę, zapewne by nakarmić zwierzęta.
Nie wydawała się jeszcze zauważyć czarodzieja.

Agatha Knoblauch

Szukanie “Szałwi królewskiej” było trudnym zadaniem. Nawet w sezonie rzadko jej używano, tylko parę osób wiedziało o jej właściwościach leczniczych a roślina była mało atrakcyjna wizualnie by wieśniaczki włączały ją do suszonych bukietów.

Gerwaina była przez to jedną z niewielu osób jakie mogły mieć jakieś zasoby tej rośliny. Agatha zastała przewodniczkę wioski w jej domu. Żarliwie modliła się do małego ołtarzyka ku czci Rhyi. Zielarka wychwyciła ogólne przesłanie modłów i próśb o szybką łaskę i wybaczenie za nieszanowanie natury jak bogini na to zasługiwała.
Kapłanka najwyraźniej nadal uważała że to bogini odwraca się od nich za brak wiary mieszkańców i stąd problem pszczół. Najwyraźniej nikt jej nie poinformował o mutantach.

Szemrzący Strumień

Łowca poszedł w miejsce odbywających się orgii. Nic nowego nie znalazł, ale udało mu się wybrać parę miejsc skąd można by było podejść zwierzoludzi i nie zostać zauważonym. O ile ludzie którzy mieli się z nim skradać będa cicho i nie zaczną kląć poharatani kolcami jeżyn.
Według śladów, mutanci nadchodzili z lasku, od linii drzew i powinno się ich właśnie z tej strony zaatakować. Dzięki czemu zmusi się ich do walki na polanie, a jeśli jakiś zacznie uciekać będzie musiał to robić w otwartą przestrzeń łąk.

Strumień wiedział że będzie musiał przeprowadzić do odpowiedniego miejsca ludzi więc wyznaczył dla nich najbardziej bezpieczną i nie hałaśliwą trasę. Pamiętał też że Volfgang chciał rozpalić w czasie ataku ogniska by dać wieśniakom a także im samym możliwość widzenia przeciwników. Być może i późniejsze spalenie na stosie wieśniaczek spółkujących z mutantami.

Wybrał trzy miejsca i przygotował trzy małe ogniska.

W końcu ruszył do wioski by zdać ‘raport’ z swoich dokonań.

Wolfgang, korzystając z okazji, że nie został jeszcze spostrzeżony, przez chwile wpatrywał się w niemrawie pracującą dziewkę. Wyglądała zupełnie normalnie, jednak niewyspanie idealnie pokrywało się z doniesieniami elfa o jej nocnych wyczynach.

Zanim jednak wkroczył na klepisko stodoły, na podwórze wszedł Arvid. Mag cofnął się do niego, gestem ręki zatrzymując go w pół kroku. Nie chciał jeszcze ściągać na nich zbytniej uwagi. Szybko przyjął zdaną przyciszonym głosem relacje i skinieniem głowy wskazał na otwartą stodołę.

Gdy podeszli bliżej, Van de Velde odchrząknął głosniej starając się zwrócić na siebie uwagę.

- Powitać, powitać panienkę - Normalnie puścił by jej zalotne oko, jednak w świetle niedawnych oskarżeń skupił się na ukryciu narastającej wewnątrz odrazy. - Ciężka praca? Bo jak widze to zmęczenie dopisuje. - Zaczął rozmowę rozglądając się po omiatanym przez nią wnętrzu.

- A ojca albo matkę to zastaliśmy w domu? Małe interesa mamy do załatwienia i zbyt długo głowy zawracać nie chcemy.

Agatha Knoblauch

- Tak mówią… ale ile w tym prawdy? Agatho… boje się że Rhyia opuściła Dulfberne. Tyle się dzieje...pszczoły, Timm, mutanty….aż boje się myśleć co jeszcze może się wydarzyć...to jakby koniec końców nadszedł do naszej enklawy. - Gerwaina jeszcze nie wstała z klęczek przed małym ołtarzykiem kiedy to powiedziała. - Co my zrobimy Agatho?

Garwaina w końcu wstała jej podkrążone oczy świadczyły o nieprzespanej nocy. Jak i mnóstwie zmartwień. W końcu to do niej zwracali się mieszkańcy szukając drogi i porady. Najwyraźniej teraz sama nie wiedziała co zrobić.

- Szałwia królewska…. mhmm nie mam suszonej...ale może…- Przywódczyni nadal zachowywała się trochę rozkojarzona ale zaczęła przeszukiwać swoje kąty. W końcu zeszła sprzątać się do piwnicy po jakimś czasie wróciła z glinianym naczyniem.
- Nie zostało tego dużo…parę lat temu zrobiłam ale ani nie miała smaku ani koloru. Zapomniałam o niej do momentu jak nie spytałaś...myślałam że może powinna się dłużej przegryźć. - Gerwaina podała naczynie zielarce, która po inspekcji stwierdziła że nalewka musiała wyparować i w środku została zaledwie jedna trzecia. Co znaczyło że liczyć się będzie każda kropla.

Arvid Fischer i Wolfgang van de Velde

Dziewczyna na głos czarodzieja wzdrygnęła się przestraszona i natychmiast odwróciła jakby przyłapana na czymś strasznym. Kiedy zobaczyła obu wojaków uśmiechnęła się zalotnie.
- Ciężka jak ciężka, jakoś sobie radzę chociaż nie narzekałabym gdyby ktoś o silnych ramionach zaoferował pomóc. - Powiedziała podchodząc do wojaków.

- Mhmm, widzę że nie zadomowili się u nas waszmości żeby znać historię ludzi w wiosce. Cóż ludzie tutaj to rzeczywiście nudni. - Przyznała dziewczyna. - Nasza matka nie żyje już od dawna a Ojciec… - Dziewczyna chciała coś powiedzieć ale zza pleców dobiegł was dziecięcy głos, a dziewczyna w stodole skrzywiła się niezadowolona.

- Tam są papo! - Arvid który odwrócił się w drzwiach domostwa zobaczył znajomą dziewczynkę która trzymała za rękę starszego mężczyznę. Gospodarz trochę słabo stał na nogach ale dawał się prowadzić przez Elsę. - To ci co pomagają wsi z pszczołami, może też znajdą Timma. - Na wspomnienie chłopaka oczy mężczyzny trochę się ożywiły. Podszedł do żołdaków i przedstawił się, chropowatym zapitym głosem, jego oddech mimo odstępu również pachniał gorzałą.
- Torsten Gleyer, ciesla. -