— Tędy dobry panie — młodzian wskazał Bernardowi kierunek. — Ot tam!

Okazało się, że kapliczka znajdowała się niemalże pod nosem rycerza, bowiem postawiono ją tuż obok garnizonu Taalagadzkiego. Co w zasadzie nie wydawało się wielce zaskakujące, zwłaszcza w mieście gdzie Ulryk był jednym z naczelnych bóstw. Wyznaczony przez von Kesserlinga wyrostek dość entuzjastycznie podszedł do swego zadania. Nie tylko w widoczny sposób czuł się zaszczycony obcowaniem z jednym z potężnych wojowników Pana Bitewnego Szału, którzy to według wieści gminnych gołymi rękami dusili wilki, ale i niewątpliwie liczył na odpowiednie wynagrodzenie swej służalczości przez majętnego rycerza. Niewiele piasku upłynęło w małej klepsydrze, a dwójka trafiła na miejsce. Kapliczka Pana Zimy bez wątpienia została wykonana z należytą rewerencją, wyglądała też na zadbaną i często odwiedzaną.

Leżały pod nią liczne dary, głównie oręż, który sprawdził się w wielu bitwach, ale i pierwsze zarobione na wojaczce monety, rogi do miodu, którymi opijano śmierć poległych w boju towarzyszy, czaszki powalonych bestii czy skóry wilków, świętych zwierząt tegoż bóstwa. Patrząc na majestatyczny obiekt kultu, nie sposób było oprzeć się wrażeniu, że sam srogi Ulryk w tym miejscu obdarza bacznym spojrzeniem swego wyznawcę. Osądzając surowo czy jest on istotą godną jego uwagi i łaski. Jeśli Middenlandczyk miał do niego jakąś sprawę, to musiał przedstawić ją szybko, prosto i szczerze, bowiem jego boski patron nie miał cierpliwości do tchórzy i krętaczy.

Wyznaczone warty musiały poskutkować, a może zwyczajnie uchodźcy mieli szczęście, bądź jeszcze nie wkroczyli na niebezpieczne tereny. W każdym bądź razie noc upłynęła bez niespodzianek, żaden z wartowników nie wykrył jakiejkolwiek podejrzanej aktywności. A podopieczni poszukiwaczy przygód sumiennie wykonali swoje obowiązki. Nieco dziwne wydawało się jedynie to, że z jakiegoś powodu kilkakrotnie w ciągu nocy Lafeneanna osobiście sprawdzała, jak mają się wszystkie posterunki wartownicze. Nie zwierzyła się swemu ochroniarzowi skąd taka inicjatywa, ale może zwyczajnie nie ufała pospólstwu i wynajętym przez Hohenlohe najemnikom. Ogółem było bardzo spokojnie, nocną ciszę przerywały jedynie sporadyczne, stłumione odgłosy ludzkiego kaszlu. Kiedy wreszcie wiosenne słońce wstało, można było stwierdzić, że pierwsza noc poza miastem szczęśliwie i bezpiecznie dobiegła końca.

Skoro świt, tuż po posileniu się złożono obóz i ruszono w dalszą drogę. Marsz potrwał może ze dwie godziny gdy bohaterowie wraz ze swymi podopiecznymi napotkali na swej drodze pierwsze, potencjalnie bardzo poważne problemy. Zmierzały one na nich wprost ze wschodu. Nikomu z pierwszych szeregów pochodu nie umknęło, jak z naprzeciwka zbliżała się trójka jaskrawo ubranych, niezwykle rosłych humanoidów. Ci zaś zauważywszy, kto idzie w ich stronę, przystanęli i zaczęli obserwować uchodźców oraz ich obstawę. Z kolei sir Dorian, jadący na czele grupy na swym potężnym bretońskim rumaku widząc owe monstra, mocno zacisnął dłoń na rękojeści swego rodowego miecza, czujnie obserwując ich ruchy przez wizjer garnczkowego hełmu. Dumny syn Carcassonne nie okazał ni krztyny lęku, czego nie można było powiedzieć o zwykłych ludziach, których miał chronić. Ci bowiem wpadli w panikę, z przerażeniem gapiąc się na olbrzymie potwory. W międzyczasie będący nieco dalej kislevski wiarus zauważył, że z jakiegoś powodu z niezwykłą gracją z wozu zeskakuje jego pracodawczyni. Jej twarz miała poważny wyraz.

— Oręż na podorędziu zacny druhu i szybko za mną — rzuciła pospiesznie do przysadzistego mężczyzny, ruszając błyskawicznie na czoło pochodu, który z jakiegoś powodu się zatrzymał. Hrepiczuk musiał przejść w regularny trucht, by dorównać kroku prędko idącej elfce.

Von Sauber i Melissa znajdowali się gdzieś w połowie kolumny, dlatego nie wiedzieli, co się stało, ale nabrali podejrzeń, widząc, jak marsz gwałtownie ustał. Nawet zazwyczaj gadatliwe siostry Ebore i Irmgard na chwilę umilkły, dumając nad powodem postoju.

Olbrzymie humanoidy przestały między sobą szeptać akurat jak przy boku Bretończyka zjawiła się Lafeneanna i Onufry, oboje jednak nie okazali trwogi z powodu tego co niespodziewanie zobaczyli. Wkrótce jeden z tamtych wystąpił naprzód. Ziemia trzęsła się pod stopami, gdy kolosalny stwór zbliżał się do grupy podróżnych. Były kozak szybko rozpoznał owe groźne istoty. Widział je nie raz w trakcie swego długiego, żołnierskiego żywota. Zarówno jako sojuszników, jak i przeciwników. Były to ogry, potężne bestie o nienasyconym apetycie i niezrównanej krzepie. Wielbiące walkę i jadło do tego stopnia, że nierzadko tworzyły kondotierskie oddziały zasilające szeregi zaciężnych armii cywilizowanych państw. Takie kompanie nazywało się powszechnie „Pożeraczami Ludzi”. Gospodar wiedział doskonale, że nie było z nimi żartów, bowiem widział na własne oczy, jak ze śmiechem znosiły one rany mogące powalić tuzin krzepkich wojów, siejąc przy okazji niespotykane wręcz spustoszenie w szeregach wroga. Słyszał też, że w swojej ojczyźnie położonej daleko za Górami Krańca Świata trzymały one olbrzymy jako swoich niewolników.

Gdy wąsaty wojak dumał, stwór podszedł na odległość tuzina kroków i zatrzymał się. Jego kapelusz był prawie tak wielki jak on sam, pod jego rondem mogłaby się schować cała rodzina. Nakrycie głowy przyozdabiały barwne, powiewające na wietrze nastroszone pióra. Ogr uchylił kapelusza i ukłonił się nieznacznie.

— Cześć, chudziaki. Jezdem Thurgredd Wyrywacz Serc — zwrócił się do stojącej na przedzie trójki słabym reikspielem z wyraźnym akcentem, jego mocarny głos dudnił niczym wielki ungolski bęben — Chłopaki i ja widzim, że macie tu niezłe stadko. Myśmy pomyśleli, że podzielicie się śniadaniem.

Następnie rozejrzał się po wieśniakach i wyszczerzył w uśmiechu zębatą paszczę do grupki dzieci, które od razu wybuchły straszliwym płaczem lub się zmoczyły. Potem ogr spojrzał na trójkę reprezentantów wyczekująco. Wyglądało na to, że potwory umyśliły sobie, że poszukiwacze przygód przekupią ich jakimś jedzeniem. Na przykład kilkorgiem dzieci...

Onufry kiepsko przespał noc. Jego mocodawczyni wychodziła kilka razy w nocy na obchód, przerywając mu sen. Eh, te elfy. Nie potrzebują tyle spać, co ludzie. Psiakrew. Miał wrażenie, że Leafanna potrafiła wszystko. Wcale by się nie zdziwił, gdyby i bronią robiła lepiej od niego. Robił tylko za przykrywkę. Westchnął.

Nic więc dziwnego, że cały dzień chodził potem gromko ziewając, a nawet żołnierskim zwyczajem niby to podsypiając podczas marszu. Zakładał, że może sobie trochę pofolgować i zmniejszyć czujność. Wszystko zresztą szło gładko, do czasu spotkania ogrów. No to był problem. Hrepiczuk obejrzał się przez ramię, ale dwójka tych najbardziej rozsądnych, Melissa i Viktor, pozostali w tyle. Westchnął.

Walczyć z ogrami to istne samobójstwo. Zerknął na imć Doriana, czy ten aby nie planuje czegoś głupiego. Płacili mu za ochronę Leafanny, a nie wszystkich. Ale akurat tutaj cel był wspólny. Patrząc na ubiór napotkanych osobników, były to ogry, które zapewne służyły w jakiejś regularnej armii. Może i nadal służą. I zaczęły od rozmowy. Zapewne „nie w smak" będzie im rozwiązanie siłowe. Ale po tych stworach można się spodziewać nawet przypadkowej gwałtowności. Sęk w tym, że nie bardzo było co im zaproponować na wymianę. „Możnaby dać konia bretończyka" wiarus uśmiechnął się pod wąsem na taki koncept.

- Zdrastwujtie! - powitał głośno ogry, występując mały kroczek do przodu. - Jestem Onufry Pietrowicz Hrepiczuk. Nam nada spytać naczalnika - machnął ręką w tył pochodu. - Myślę, że można się dogadać. Wy służyli w wojsku? - zapytał, aby podtrzymać rozmowę i zyskać na czasie.

- Jesli nie chcemy z nim walczyć, nam nada coś im zaproponować, może jakie kobyły słabowite? A i trza by ludi ogarnąć, sztoby paniki nie było. A co groźniej wyglądających, ustawić ładnie za naszymi plecami, sztoby pokazać łogrom, co łatwo nie budiet - szepnął szybko na ucho elfce.

Przez myśl przeszło mu też, że mogliby spróbować zatrudnić łogry jako eskortę i obiecać zapłatę później, ale odrzucił ten pomysł. Takie przymierze miało nikłe szanse dotrwania do celu.

Kiedy pochód stanął, a ludzie zaczęli nerwowo coś szeptać i sobie pokazywać, Melissą targnęły złe przeczucia. Spojrzała znacząco na Victora dając mu znak, by przemieścili się na początek grupy. Następnie ruszyła do przodu, wzdłuż kolumny uchodźców, spiesznym krokiem. Po drodze zatrzymała się tylko raz, zaczepiając dojrzałego mężczyznę, jednego z mężów, który pierwszy wczoraj zgodził się pełnić wartę. Nazywał się Horst Hansel i cieszył się posłuchem wśród pozostałych mężczyzn. Poleciła mu zebrać wczorajszych wartowników i razem z nimi uspokoić zaczynających panikować ludzi. Cokolwiek zatrzymało pochód, panikowanie to najgorsze co mogli by teraz zrobić.

Szybko jednak ruszyła dalej, na przód pochodu. Kiedy była już prawie na miejscu, pobladła, gdyż spostrzegła przyczynę całego zamieszania, a raczej trzy, ogromne przyczyny. Przełknęła szybko ślinę i wzięła się w garść. Nie może pokazać po sobie, że się boi, mimo, że miała ochotę zrobić w tył zwrot i uciec. Zacisnęła mimowolnie pięść na pałce przy pasie i ruszyła szybkim krokiem w stronę Onufrego, sir Doriana i Leafanny.

Warta jak i cała noc upłynęły mu spokojnie. Pod koniec swojego czuwania wyciągnął nawet zestaw do czyszczenia broni i zajął się pistoletami. Przed pójściem spać upewnił się, że u Klary wszystko dobrze i położył się do śpiwora. Sen jak zawsze miał lekki, nauczyła go tego wojna i służba w rajtarach. Na początku ciężko było mu się do tego przyzwyczaić, ale teraz nie zwracał już na to uwagi. Ciało i umysł potrafią przywyknąć do różnych warunków.

Śniadanie zjadł w towarzystwie ukochanej. Posiliwszy się, złożył namiot i śpiwór, sprawdził, czy pistolety są załadowane, a proch zabezpieczony przed ewentualnym deszczem oraz wilgocią. Tak, jak i poprzedniego dnia, to Klara zajmowała siodło Krowy, a Viktor szedł obok, trzymając klacz za uzdę. Zajmowali miejsce mniej więcej pośrodku pochodu, idąc wzdłuż niego i rozmawiając. Szlachcic wyglądał na rozluźnionego, ale to była tylko poza - zmysły miał wyostrzone i dokładnie przyglądał się mijanej okolicy.

Po jakimś czasie pochód zatrzymał się nagle, a to raczej nie zwiastowało niczego dobrego. Z przodu coś się działo, a gdy wychwycił gest dłoni Melissy sygnalizujący, by ruszyli sprawdzić, co się tam działo, skinął jej głową.

—Idę sprawdzić, co się tam wyprawia — powiedział do Klary i cmoknął trzy razy, dając tym samym komendę klaczy, by została w miejscu. — Pod żadnym pozorem nie ruszaj się stąd. Zresztą, Krowa i tak nigdzie nie pójdzie. Jeśli coś by się działo, krzycz.
— Uważaj na siebie — rzuciła za nim blondynka.
— Jak zawsze — odrzekł, przyspieszając kroku.

Wzrok skupiony miał na przedzie pochodu, gdzie w miarę zbliżania się dostrzegł trzy ogromne kształty, które okazały się ogrami. Do tej pory nigdy ich nie spotkał, ale słyszał o nich co nieco - były silne, ale niezbyt mądre. No i lubiły dużo żreć. Ich postura robiła wrażenie, ale Viktor gorsze paskudy widział na wojnie. Na razie nie wtrącał się, bo po pierwsze nie wiedział, o co chodziło, a po drugie nie on był odpowiedzialny za uchodźców. Obserwował, jak obrońcy pochodu będą radzić sobie z sytuacją, gotów jednak wkroczyć, czy to słowem, czy bronią, gdyby zaszła potrzeba.

Po słowach byłego kozaka Thurgredd poruszył sumiastym wąsem.

— Ta, służylim. Bilim potworzyska oraz kolczaste i półnagie ludziki od Archauna. Ale zdaje mje siem, że was prosilim o żarełko, nieprawdaż? — rzekł z naciskiem. — A moje chłopaki jak głodne to bardzo złe, oj bardzo złe...

Sytuacja była napięta, ogry zdawały się nieugięte i niezbyt cierpliwie. Nikt nie wiedział, jak zareagują. Kiedy kislevski wiarus zwrócił się do elfki, ta skinęła głową.

— Dobry pomysł, panie Onufry Hrepiczuku. Choć myślę, że te półgłówki prędzej zadowoliłby się jednym z mułów. Pan się zajmie ludźmi, w sposób jaki zaproponował. Ja zaś jeszcze upewnię się, czy nie da się przekupić tych olbrzymów złotem. Nawet jak odmówią, to zyskamy trochę czasu.

Po tych słowach poprawiła zgrabnym ruchem ręki włosy, zarzuciła dłońmi i dystyngowanym krokiem wysunęła się naprzód. Odchrząknąwszy, przemówiła podniesionym głosem w oficjalnym tonie.

— Czcigodni Wojownicy, może łaskawie zgodzicie się nas przepuścić, jeśli zaoferujemy wam ten pękaty trzosik wypełniony po brzegi złocistymi monetami?

Lafeneanna odpięła swoją sakiewkę i trzymając ją w trzech palcach wyciągniętej w kierunku ogra ręki pomachała nią hipnotyzująco.

— A jak niby mam siem tym najiść? — wielce zdziwił się Wyrywacz Serc. — Połknonć, czy co? Hę?

Sir Dorian przez wizjer garnczkowego hełmu mógł zauważyć, jak po tym komentarzu wiśniowowłosa niewyraźnie wzdycha i przewraca oczyma.

— Dobrze więc, o Mocarni Mężowie! Prędka jest wasza myśl, a roztropność niesłychana! — ciężko było wyczuć czy nieludzka kobieta próbowała przypodobać się monstrom, czy też zwyczajnie sobie z nich dworowała. — Przeto zaoferujemy wam jednego z naszych najtłustszych mułów! Winien on stanowić dla Waszych Mości wspaniały posiłek, o wiele lepszy i bardziej godzien waszych tak zacnych gardzieli, niźli nasza wychudzona i niezbyt sycąca dziatwa. Jakże widzi się waszej mądrej głowie takaż propozycja?

Thurgredd wydawał się dumać przez moment, choć zdawało się, że raczej operował na resztkach oleju w głowie. W końcu odparł.

— Śmieszno gadasz, ale z synsem. Te wasze dziecioki mizerne, ino same kości. Wincyj dłubaniny, niż żercia... Dobrze winc, jak data dobrego muła to poważnie rozważem, czy pozwolem wam siem zab...

Nagle Berni, jeden z wieczornych „uczniów” Carcassończyka wyrwał się przed szereg i ze wzniesionym do boju drewnianym „mieczem” brawurowo pognał przeciwko mówiącemu olbrzymowi. Na domiar złego właśnie w tym samym momencie ludzie zaczęli ustawiać się zgodnie z przykazem weterana. Czarę goryczy zaś przechyliło wkroczenie na scenę wydarzeń dobrze uzbrojonego Viktora. Zatem, choć Bretończyk zdołał pochwycić głupiego, acz odważnego młokosa, to jego pozorowana szarża i prezentacja siły ze strony wzbierających szeregów pochodu wywołały wrogość u ogrów. Dojrzały one w tym podstęp i akt agresji, przeto bez chwili wahania chwyciły za broń, wykrzykując zawołania bojowe zawierające imię ich boga – Wielkiej Paszczy.

Elfka dobrze sobie radziła w negocjacjach i “ogóry” zgodziły się wziąć muła w zamian za puszczenie całego pochodu wolno. To był w mniemaniu szlachcica dobry interes - mała strata dla nich i bez niepotrzebnego rozlewu krwi. Niestety, jak zwykle w takich sytuacjach coś musiało pójść nie tak; najwyraźniej źle na nich zadziałał widok dobrze uzbrojonego rajtara, no i jakiś chłopina porwał się z drewnianym mieczem na ponad trzymetrowych głodomorów. Czyli jednak trzeba było się bić.

Viktor dobył obu pistoletów, wycelował i bez słowa wystrzelił w stronę stojącego na przedzie ogra. Następnie wrzucił broń za pas, dobył szabli i ruszył do zwarcia. Miał zamiar wesprzeć Onufrego bądź każdego innego towarzysza potrzebującego pomocy.