Sesja (Warhammer II edycja) Przynieście mi głowę Guido le Beau. - Strona 4

Yoda · 14-10-2007, 16:58

Gabriela przyjrzała się „lady” Augustynie. Szczerze mówiąc spodziewał się kogoś starszego. Słuchając opisu „strasznego zbója” marzenia o naśladowcy Płomienia pryskały niczym bańka mydlana. „Prostacki wygląd? Zarośnięta twarz? Pniaki zębów? Nie, stanowczo nie dorasta Matthiasowi do pięt. To może i lepiej. Inaczej zaczęłabym się wahać czy ściąć mu tą łepetynę czy nie. A tak nie będzie z tym problemu. Chyba że to było tylko przebranie…nie raczej nie. Przecież żeby musiał mieć swoje. Nie ma co gdybać. Dorwiemy go to się zobaczy.” Poprawiła sobie dekolt i spojrzała na młode dziewczę. „Musiała się urodzić pod szczęśliwą gwiazdą. Ja w jej wieku…ech szkoda gadać. Dobrze że chociaż miałam cudownego ojca. Dał mi go los a zabrali mi go ludzie…”
Gabi współczuła młodej lady. Dziewczyna musiała się nieźle wystraszyć widząc takiego małpoluda w środku nocy. Nic przyjemnego.
Czarnowłosa spostrzegła dwie zalakowane koperty jednak już po chwili papiery znalazły się w małych rączkach niziołka. „Szczwany lis, chce mieć najlepsze karty dla siebie” Gabi rzekła do księcia w myślach powtarzając sobie „Trudno. Raz kozie śmierć. Muszę się o to spytać.”
-Wybacz śmiałość panie ale czy ta „amnestia” obejmuje całą Bretonię? Konkretnie chodzi mi o tereny hrabiny Charlotty. – w jej oczach pojawił się złośliwy błysk. Gabi znała opinię jaka obecnie krążyła o hrabinie w tym kraju. Ostatnio nawet w jakiejś przydrożnej karczmie przypadkiem usłyszała jak jacyś ludzie rozmawiają na temat tego sławetnego zamieszania. „Perukowa afera” – tak został nazwany owy skandal. Gabriela wspominała tamte wydarzenia z lekkim rozbawieniem choć wtedy jakoś nie było jej do śmiechu. Chętnie dowiedziałaby się co tam u hrabiny słychać a jeszcze bardziej chciałaby zobaczyć minę Charlotty podczas najbliższego bankietu. „Stara prukwa, obrzydliwa zołza i wredna suka” – tak Gabi podsumowała hrabinę.

**Kerm** · 15-10-2007, 16:37

Bad lekko uśmiechnął się, słysząc niezbyt pochlebny opis złodzieja.
"Albo faktycznie taki szpetny, albo panna romansów się naczytała i zadurzyła się w przystojnym rabusiu. Mam nadzieję, że to pierwsze." - pomyślał. - "Szkoda tylko, że zawiera mało szczegółów. Może przestraszona panna mało zauważyła."
Opis diademu nie zainteresował go w najmniejszym stopniu. Nawet gdyby złodziej go nie zniszczył, to i tak nie będzie w nim paradował po okolicy.
Już miał podejść do stołu, gdy usłyszał kolejną serię pytań w wykonaniu halflinga.
"Czyżby miał zamiar odwiedzić pannę Augustynę i zaopiekować się tym czego złodziej nie zabrał" - pomyślał. - "Chociaż z tym glejtem to byłby niezły, gdyby wypalił. Dziwne, że nie rozumie, że nie mamy plątać się po okolicy, tylko pod eskortą udać się do Mousillon. A sugerowanie, że jakiś szlachcic jest wspólnikiem zbója i heretyka... Ciekawe, co tym razem powie książę."
"A złodziej ukradł jedną rzecz tylko po to, by zdenerwować księcia. Ciekawe, czym też nasz szanowny zleceniodawca mu się naraził..."
Gdy odezwała się kolejna osoba spojrzał na nią kątem oka.
"Ciekawe, co ona z kolei zrobiła hrabinie. Z pewnością coś bardzo niemiłego, skoro zadaje takie pytanie..." - przemknęło mu przez głowę. - "Nawet książęce ułaskawienie nic jej nie pomoże, jeśli hrabina jest tak mściwa, jak powiadają..."
Nie odzywając się stał cierpliwie czekając, aż będzie można zniknąć sprzed oblicza książęcej pary. Miał tylko nadzieję, że sir Edgar powie coś ciekawego, gdy nie będzie miał księcia na karku.

bushido · 17-10-2007, 21:44

Hellena szczerze współczuła młodziutkiej księżnej. Nie ważne jaka rola jej przypadała, nie zasługiwała na to. Spojrzała na młoda twarz, która nie potrafiła ukryć przestrachu jaki ogarniał dziewczynę.

"Księżna jak mało kto powinna doskonale ukrywać emocje. Ta nie umiała. Chociaż nie ma co się dziwić, przecież to jeszcze dziecko."

Kobieta żałowała, że nie zna etykiety, gdyż chętnie porozmawiała by z księżną, jednak nie w obecności całej reszty, lecz sam na sam. Poprzedni wybuch ich gospodarza, skierowany bezpośrednio w jej kierunku sprawił, że nie chciała ryzykować niepotrzebnie. Zwłaszcza, że nie zanosiło się aby miała jakiekolwiek szanse powodzenia.
Jedno było pewne, książę nie tylko nie mówi im wszystkiego, ale chce wręcz przed nimi coś zataić. Z jednej strony, nie było to ważne. Z drugiej, potęgowanej przez niechęć do księcia, Hellena chciała wiedzieć o co tu chodzi, aby wybrać właściwą drogę.

Eliasz · 18-10-2007, 15:59

"-Wybacz śmiałość panie ale czy ta „amnestia” obejmuje całą Bretonię? Konkretnie chodzi mi o tereny hrabiny Charlotty. – w jej oczach pojawił się złośliwy błysk."

"Chmm interesujące… "Tupik był rad, że ktoś poparł jego prośbę, kwestia odpuszczenia win była jedną z cenniejszych nagród, lepszą niż jakakolwiek zaliczka, jaką mogliby dostać. Ta, w pełni satysfakcjonowała małego halflinga, co nie przeszkadzało mu próbować ugrać więcej… Taka okazja nie zdarzała się często, rozmowa z samym księciem…glejty…samo w sobie warte było trudu przyjazdu i podjęcia misji. Rezultaty jednak mogą nie być po myśli księcia, no, ale cóż to już zupełnie inna bajka.

Tymczasem zastanawiał się kim była owa Hrabina i czym ta kobieta ( strażniczka dróg?? ) mogła się jej narazić? "Czyżby zbyt pilnie dbała o prawo, nie stosując różnych miar wobec hrabiny a pospólstwem? Jeśli tak to chwała jej za to" – pomyślał, po czy skupił uwagę, z ociąganiem odwracając wzrok od dekoltu strażniczki, na księcia. Widać nie przywykł do tego typu rozmowy, no, ale czego oczekiwał zapraszając awanturników i wysyłając ich na misję, o której najchętniej nie powiedziałby ni słowa. Wspomnienie hrabiny wywołało bruzdy na jego czole, zastanawiał się pewnie o jakie przewinienie chodzi i czy powinien tak lekka ręką odpuszczać winy nieznajomej. Z drugiej strony pycha księcia nie pozwalała mu traktować hrabiny jako potencjalnego zagrożenia. Ignorowanie La Beau przez kilka lat doprowadziło jednak do swego…

Cedryk · 21-10-2007, 17:36

- Tam gdzie jedziecie prawo nie obowiązuje i tak bylibyście bezpieczni - uśmiechnął się krzywo Sir Edgar - no na pewno ze strony prawa nic by wam nie groziło.
- Damy wam jednego ze zbrojnych do towarzystwa do granicy, więc nic wam nie będzie groziło do czasu.

Książę roześmiał się na pytanie Gabrielii.
- Słyszałem, słyszałem, no oficjalnie jest ważna na terenie całej Bretanii, lepiej by było jednak abyś się na ziemiach hrabiny nie pojawiała.

Dalszą przemowę zakłóciło wejście pięciu zbrojnych czterech niosło załadowane kusze ich dowódca podszedł do sir Edgara i podał zalakowany list.
- Zabrać tego Henri Baseur’a, gnidę trzeba zbijać zawczasu zanim urośnie w siłę. Wyprowadzić i powiesić - zabrojni szybko otoczyli wskazanego przez zarządcę bohatera i rozbroili. Potem wyprowadzili.

- Panie przybył Sir Robert de Bleis i prosi o posłuchanie. - zaanonsował herold który minął się w drzwiach z wyprowadzanym skazańcem
- Wprowadzić.

Po chwili na salę wszedł bretoński rycerz przed księciem zdjął hełm.
- Słucham cię kawalerze z czym przybywasz – zdziwiony książę spojrzał na zarządcę.

John5 · 21-10-2007, 19:51

Wysoki rycerz energicznym krokiem wszedł na salę, pierwszym co zrobił było zdjęcie hełmu ukazując swoją twarz. Krótko ścięte blond włosy skrywały lekko odstające uszy, twarz nie wyróżniała się niczym szczególnym, szare oczy i orli nos były jedynymi znakami szczególnymi człowieka. Trzymając hełm pod pacha odezwał się z szacunkiem do księcia.

-Dziękuję panie, że raczyłeś poświęcić mi swój czas. Zwę się Robert de Bleis przybyłem ponieważ doszły mnie słuchy iż w okolicy grasuje rabuś zwany Guido le Beau i organizowana jest grupa mająca go schwytać. Jako rycerz nie mogłem pozwolić aby taka możliwość wsławienia się mogła mnie ominąć. Tak więc jeśli znajdzie się miejsce i dla mnie chętnie wyruszę ująć rabusia.-

Eliasz · 22-10-2007, 14:05

- Tam gdzie jedziecie prawo nie obowiązuje i tak bylibyście bezpieczni - uśmiechnął się krzywo Sir Edgar - no na pewno ze strony prawa nic by wam nie groziło.
- Damy wam jednego ze zbrojnych do towarzystwa do granicy, więc nic wam nie będzie groziło do czasu.

"No pięknie" – pomyślał Tupik –" jeszcze tego brakowało, obstawa będąca oczami i uszami księcia… Po cóż innego miałby wysyłać woja, gdy może miast niego dać nam pismo, na nic więcej nie nalegamy przecież. Książe widać głupi nie jest, chce pilnować nas w naszej misji, trzeba będzie poszukać zabezpieczeń przed jego działaniami, choć łatwe to z pewnością nie będzie."

Książę roześmiał się na pytanie Gabrielii.
- Słyszałem, słyszałem, no oficjalnie jest ważna na terenie całej Bretanii, lepiej by było jednak abyś się na ziemiach hrabiny nie pojawiała.

"No tak, ochrona ochroną a jak widać realia swoją drogą idą. Rozumiem, że odpuszczenie win nastąpiło jedynie wobec prawa i księcia, co nie przeszkadza szlachcie wymierzać sprawiedliwości na własną rękę – chyba o to mu chodziło. Gorzej, jak Książe sam postanowi zignorować łaskę, jaką nas obdarzył… "

Tupik jakby przewidział nadchodzące wydarzenia.

Dalszą przemowę zakłóciło wejście pięciu zbrojnych czterech niosło załadowane kusze ich dowódca podszedł do sir Edgara i podał zalakowany list.
- Zabrać tego Henri Baseur’a, gnidę trzeba zbijać zawczasu zanim urośnie w siłę. Wyprowadzić i powiesić - zabrojni szybko otoczyli wskazanego przez zarządcę bohatera i rozbroili. Potem wyprowadzili.

Spojrzał niepewnie na wyciąganego towarzysza, z początku chciał mu pomóc, lecz dobrze wiedział, że nie mają szans ze strażnikami, właściwie to może i były jakieś szanse na wygraną, ale halfling obawiał się, że osobiście walki tej by nie przeżył. Spojrzał więc jedynie smutno na towarzysza, cofnął się by w razie jego oporu nie dostać przypadkiem. Rzucił też niepewne spojrzenie reszcie drużyny sprawdzając ich reakcję. Chyba każdy był lekko zaszokowany…

Po chwili przyszedł rycerz, który najwyraźniej zamierzał się przyłączyć do wyprawy. "Ciekawe czy jest oddany księciu?" Tupik, który już niemal czuł wyprawę w której miał wolną rękę, na skutek wydarzeń i oświadczeń księcia pojął, że niezupełnie ją miał. Wyglądało na to, że możliwości i rodzaj działań, jakie będzie mógł podjąć zostały dramatycznie ograniczone… Choć zawsze jeszcze pozostaje zignorowanie strażników i tłumaczenie swych postępków dobrem misji, Książe z pewnością oczekiwał efektu bez względu na podjęte środki – spalone, spacyfikowane wioski są tego najlepszym przykładem.

-Dziękuję panie, że raczyłeś poświęcić mi swój czas. Zwę się Robert de Bleis przybyłem ponieważ doszły mnie słuchy iż w okolicy grasuje rabuś zwany Guido le Beau i organizowana jest grupa mająca go schwytać. Jako rycerz nie mogłem pozwolić aby taka możliwość wsławienia się mogła mnie ominąć. Tak więc jeśli znajdzie się miejsce i dla mnie chętnie wyruszę ująć rabusia.-

Ponieważ Książe milczał, a rycerz zdawał się też po części przemawiać do grupy, halling z właściwą sobie werwą włączył się w rozmowę. Ukłonił się rycerzowi – lekko słabiej niż do dworki księżnej. Tym razem nie wywijał już berecikiem, jedynie osoby blisko z księciem związane, lub od których dużo zależało wobec halflinga zasługiwali na ten zaszczyt.

- Szanowny Panie Sir Robercie de Eblis, właśnie jedna z osób, które miały wziąć udział w wyprawie została z tej wyprawy wycofana… Tak więc miejsce z pewnością się znajdzie, a i mi miło będzie gdy w towarzystwie tak szlachetnej persony podróżować mi przyjdzie.

Tupika cieszyło jedno, tym razem Książe gdyby chciał wycofać się z danego słowa i obietnicy naraziłby się przedstawicielowi szlachty. Nawet prawo nie było tak dowolne jeśli osobą skazaną był szlachcic, cała reszta nie miała szans nawet w uczciwym procesie jeśli była niższego stanu. Nowoprzybyły mógł być ich jedyną nadzieją na przymuszenie księcia do wywiązania się z własnych słów – gdyby przyszło mu zmienić zdanie. Dla pewności sytuacji powtórzył więc propozycję księcia tak, aby rycerz nie miał wątpliwości co obiecał im Książę. Co innego gdy sam zobaczy, że Książe nie zaprzecza, a co innego gdyby po wyprawie Książe zasłaniał się tym, że nic nie obiecywał a rycerz musiałby uwierzyć słowom księcia lub naszym… Tupik nie miał wątpliwości komu rycerz musiałby uwierzyć, a tak nie będzie trzeba niczego udowadniać – uśmiechnął się w duchu.

- Sir Robercie de Bleis wiedz jednak, że nie tylko sława i chwała czekają Ciebie za wykonanie misji, Książe bowiem w swej wspaniałomyślności przyobiecał nam wszystkim odpuszczenie przewinień uczynionych na terenie Bretonii, ale czym i ta nagroda jest w przyrównaniu do hrabstwa Bauoi jakie obejmiemy wspólnie we władanie jeśli wyprawa nasza sukcesem się zakończy w co nie wątpię.

Ukłonił się księciu nie zapominając o bereciku, którym sprawnie zamiatał przez chwilę podłogę – dla podkreślenia „szacunku” i „wdzięczności” jakie wobec księcia żywił. Przez moment zebrało mu się na kichanie, od pyłu wznieconego intensywnym zamiataniem, powstrzymał się jednak w ostatniej chwili.

Revan · 22-10-2007, 17:26

Glorima powoli niecierpliwiło już to całe przedstawienie, minęły co najmniej już dwa kufle, a ta wizyta wcale nie chyliła się ku końcowi. Ziewnął skrycie, zasłaniając się ręką, co by nie urazić księcia ani postronnych osób swoim zachowanie nie urazić. W pewnej chwili wszedł opancerzony człowiek, który oddał należną cześć księciu, zdejmują z głowy hełm.
- Jak można walczyć w pełnej zbroi? Nie uciekniesz, a i ruchy mocno krępuje. Ja tam wolę odchylić się przed ostrzem niżeli dać się uderzyć w stal. – odrzekł cicho znowu, tylko aby jego towarzysze to słyszeli. W jego glosie można było usłyszeć wyraźne znudzenie, jednak pewnie nie tylko jemu się to nie podobało.

Za to niziołek wydawał się być w swoim żywiole. Długie rozmowy, dywagacje na tematy mało ważne były pewno jego chlebem powszednim, jak nic będzie gadał za wszystkich. Gdy usłyszał o tym, że moa ich odprowadzać żołnierz księcia, skrzywił się lekko. Tak więc nie dane nam będzie fikać wysoko… a szkoda.

John5 · 22-10-2007, 23:31

Rycerz skinął głową reszcie grupy i niziołkowi. Różnica wzrostu miedzy nimi była ogromna jednak mimo to na jego twarzy nie dało się zauważyć charakterystycznej dla Bretończyków pogardy dla nieludzi. W jego oczach można było dostrzec zaciekawienie i zdziwienie ale z pewnością nie był to wzrok osoby wywyższającej się ponad inne.

""Zastanawiające człowiek, niziołek, krasnolud i dwie kobiety w jednej kompanii. Co dziwniejsze na audiencji u księcia. Ha! Zadziwiające, czego jak czego ale takich person się tu nie spodziewałem."" pomyślał.

Przez moment lustrował wzrokiem grupę po czym odezwał się z powagą.

-Musisz pochodzić z daleka skoro odważasz się wygłaszać takie przemowy. Jak sam widzisz pochodzę ze stanu rycerskiego ze starej szlacheckiej rodziny z wiekowymi tradycjami i za sugerowanie, że mam coś na sumieniu mógłbym wyzwać cię na ubitą ziemię. Poza tym musisz wiedzieć, że dla rycerza takiego jak ja sława i gloria zwycięstwa jest sprawą pierwszorzędną, stojącą ponad wszystkim. Ale nie jestem z tych co obrażają się o byle błahostkę i nie mam zamiaru się z tobą pojedynkować.- uśmiechnął się uspokajająco do niziołka.

-Panie. Jak rozumiem to co usłyszałem jest prawdą, a zebrani tutaj są właśnie tymi, którzy mają ująć sprawcę całego zamieszania? Jeśli tak to nie proszę o więcej wyjaśnień, jedynie o pozwolenie na dołączenie do grupy. Im szybciej wyruszymy tym lepiej, zbój będzie miał mniej czasu na ukrycie się i łatwiej go będzie znaleźć.-

**Kerm** · 23-10-2007, 21:36

"Jasne, że żaden zbrojny z nami nie pojedzie zbyt daleko" - pomyślał, słysząc słowa sir Edgara. - "I dla niego, i dla nas byłaby to pewna śmierć."
Z trudem powstrzymał uśmiech po wypowiedzi księcia.
"Nie da się ukryć, że jest szczery. Przynajmniej teraz" - przemknęło mu przez głowę. - "A zła opinia hrabiny może nam pomóc, jeśli tamta historia stała się znana."
Czekał, już nieco znudzony, na koniec audiencji, gdy na salę wkroczyli żołnierze księcia. Błyskawiczne wyprowadzenie wojownika nieco go zaskoczyło.
"Coś mi się tu nie podoba. Nawet się nie bronił... Ja bym jednak sięgnął po miecz... Ciekawe co zrobił... Może sir Edgar coś powie..."
Myśli zostały gwałtownie przerwane przez wkroczenie kolejnej osoby.
"Rycerz... on chce tam jechać w zbroi? Może wyzwie le Beau na pojedynek. A tamten będzie taki głupi, że się zgodzi... Potrzebny nam błędny rycerz jak dziura w moście..."
Lekkim kiwnięciem głowy zaznaczył, że przyjął do wiadomości fakt pojawienia się rycerza oraz jego chęć wzięcia udziału w imprezie.
"A niziołek znów komuś podpadł" - pomyślał. - "Kiedy on się nauczy milczeć..."
Coraz mniej podobało mu się gadulstwo niziołka.
"Niepotrzebnie naraża siebie i nas. Dobrze chociaż, że Robert de Bleis nie jest taki uczulony, jak inni... I konkretny, dzięki bogom.... A z niziołkiem trzeba będzie niedługo porozmawiać na temat zbyt długiego języka... "
Miał nadzieję, że książę zaraz pozwoli im się oddalić. I zgadzał się z krasnoludem, z którego miny widać było, że znaczną część tego spotkania uważa za stratę czasu.

14-10-2007, 16:58	#31
Yoda Reputacja: 1	Gabriela przyjrzała się „lady” Augustynie. Szczerze mówiąc spodziewał się kogoś starszego. Słuchając opisu „strasznego zbója” marzenia o naśladowcy Płomienia pryskały niczym bańka mydlana. „Prostacki wygląd? Zarośnięta twarz? Pniaki zębów? Nie, stanowczo nie dorasta Matthiasowi do pięt. To może i lepiej. Inaczej zaczęłabym się wahać czy ściąć mu tą łepetynę czy nie. A tak nie będzie z tym problemu. Chyba że to było tylko przebranie…nie raczej nie. Przecież żeby musiał mieć swoje. Nie ma co gdybać. Dorwiemy go to się zobaczy.” Poprawiła sobie dekolt i spojrzała na młode dziewczę. „Musiała się urodzić pod szczęśliwą gwiazdą. Ja w jej wieku…ech szkoda gadać. Dobrze że chociaż miałam cudownego ojca. Dał mi go los a zabrali mi go ludzie…” Gabi współczuła młodej lady. Dziewczyna musiała się nieźle wystraszyć widząc takiego małpoluda w środku nocy. Nic przyjemnego. Czarnowłosa spostrzegła dwie zalakowane koperty jednak już po chwili papiery znalazły się w małych rączkach niziołka. „Szczwany lis, chce mieć najlepsze karty dla siebie” Gabi rzekła do księcia w myślach powtarzając sobie „Trudno. Raz kozie śmierć. Muszę się o to spytać.” -Wybacz śmiałość panie ale czy ta „amnestia” obejmuje całą Bretonię? Konkretnie chodzi mi o tereny hrabiny Charlotty. – w jej oczach pojawił się złośliwy błysk. Gabi znała opinię jaka obecnie krążyła o hrabinie w tym kraju. Ostatnio nawet w jakiejś przydrożnej karczmie przypadkiem usłyszała jak jacyś ludzie rozmawiają na temat tego sławetnego zamieszania. „Perukowa afera” – tak został nazwany owy skandal. Gabriela wspominała tamte wydarzenia z lekkim rozbawieniem choć wtedy jakoś nie było jej do śmiechu. Chętnie dowiedziałaby się co tam u hrabiny słychać a jeszcze bardziej chciałaby zobaczyć minę Charlotty podczas najbliższego bankietu. „Stara prukwa, obrzydliwa zołza i wredna suka” – tak Gabi podsumowała hrabinę. __________________ Logic will get you from A to B. Imagination will take you everywhere - Albert Einstein Problemy z komputerem i Internetem – przepraszam wszystkich. Wkrótce się odezwę.

15-10-2007, 16:37	#32
Kerm Administrator Reputacja: 1	Bad lekko uśmiechnął się, słysząc niezbyt pochlebny opis złodzieja. "Albo faktycznie taki szpetny, albo panna romansów się naczytała i zadurzyła się w przystojnym rabusiu. Mam nadzieję, że to pierwsze." - pomyślał. - "Szkoda tylko, że zawiera mało szczegółów. Może przestraszona panna mało zauważyła." Opis diademu nie zainteresował go w najmniejszym stopniu. Nawet gdyby złodziej go nie zniszczył, to i tak nie będzie w nim paradował po okolicy. Już miał podejść do stołu, gdy usłyszał kolejną serię pytań w wykonaniu halflinga. "Czyżby miał zamiar odwiedzić pannę Augustynę i zaopiekować się tym czego złodziej nie zabrał" - pomyślał. - "Chociaż z tym glejtem to byłby niezły, gdyby wypalił. Dziwne, że nie rozumie, że nie mamy plątać się po okolicy, tylko pod eskortą udać się do Mousillon. A sugerowanie, że jakiś szlachcic jest wspólnikiem zbója i heretyka... Ciekawe, co tym razem powie książę." "A złodziej ukradł jedną rzecz tylko po to, by zdenerwować księcia. Ciekawe, czym też nasz szanowny zleceniodawca mu się naraził..." Gdy odezwała się kolejna osoba spojrzał na nią kątem oka. "Ciekawe, co ona z kolei zrobiła hrabinie. Z pewnością coś bardzo niemiłego, skoro zadaje takie pytanie..." - przemknęło mu przez głowę. - "Nawet książęce ułaskawienie nic jej nie pomoże, jeśli hrabina jest tak mściwa, jak powiadają..." Nie odzywając się stał cierpliwie czekając, aż będzie można zniknąć sprzed oblicza książęcej pary. Miał tylko nadzieję, że sir Edgar powie coś ciekawego, gdy nie będzie miał księcia na karku. Ostatnio edytowane przez Kerm : 15-10-2007 o 19:51.

18-10-2007, 15:59	#34
Eliasz Reputacja: 1	"-Wybacz śmiałość panie ale czy ta „amnestia” obejmuje całą Bretonię? Konkretnie chodzi mi o tereny hrabiny Charlotty. – w jej oczach pojawił się złośliwy błysk." "Chmm interesujące… "Tupik był rad, że ktoś poparł jego prośbę, kwestia odpuszczenia win była jedną z cenniejszych nagród, lepszą niż jakakolwiek zaliczka, jaką mogliby dostać. Ta, w pełni satysfakcjonowała małego halflinga, co nie przeszkadzało mu próbować ugrać więcej… Taka okazja nie zdarzała się często, rozmowa z samym księciem…glejty…samo w sobie warte było trudu przyjazdu i podjęcia misji. Rezultaty jednak mogą nie być po myśli księcia, no, ale cóż to już zupełnie inna bajka. Tymczasem zastanawiał się kim była owa Hrabina i czym ta kobieta ( strażniczka dróg?? ) mogła się jej narazić? "Czyżby zbyt pilnie dbała o prawo, nie stosując różnych miar wobec hrabiny a pospólstwem? Jeśli tak to chwała jej za to" – pomyślał, po czy skupił uwagę, z ociąganiem odwracając wzrok od dekoltu strażniczki, na księcia. Widać nie przywykł do tego typu rozmowy, no, ale czego oczekiwał zapraszając awanturników i wysyłając ich na misję, o której najchętniej nie powiedziałby ni słowa. Wspomnienie hrabiny wywołało bruzdy na jego czole, zastanawiał się pewnie o jakie przewinienie chodzi i czy powinien tak lekka ręką odpuszczać winy nieznajomej. Z drugiej strony pycha księcia nie pozwalała mu traktować hrabiny jako potencjalnego zagrożenia. Ignorowanie La Beau przez kilka lat doprowadziło jednak do swego… Ostatnio edytowane przez Eliasz : 18-10-2007 o 17:13.

21-10-2007, 17:36	#35
Cedryk Reputacja: 1	- Tam gdzie jedziecie prawo nie obowiązuje i tak bylibyście bezpieczni - uśmiechnął się krzywo Sir Edgar - no na pewno ze strony prawa nic by wam nie groziło. - Damy wam jednego ze zbrojnych do towarzystwa do granicy, więc nic wam nie będzie groziło do czasu. Książę roześmiał się na pytanie Gabrielii. - Słyszałem, słyszałem, no oficjalnie jest ważna na terenie całej Bretanii, lepiej by było jednak abyś się na ziemiach hrabiny nie pojawiała. Dalszą przemowę zakłóciło wejście pięciu zbrojnych czterech niosło załadowane kusze ich dowódca podszedł do sir Edgara i podał zalakowany list. - Zabrać tego Henri Baseur’a, gnidę trzeba zbijać zawczasu zanim urośnie w siłę. Wyprowadzić i powiesić - zabrojni szybko otoczyli wskazanego przez zarządcę bohatera i rozbroili. Potem wyprowadzili. - Panie przybył Sir Robert de Bleis i prosi o posłuchanie. - zaanonsował herold który minął się w drzwiach z wyprowadzanym skazańcem - Wprowadzić. Po chwili na salę wszedł bretoński rycerz przed księciem zdjął hełm. - Słucham cię kawalerze z czym przybywasz – zdziwiony książę spojrzał na zarządcę. __________________ *Choć kroczę doliną Śmierci, Zła się nie ulęknę.* Ktokolwiek walczy z potworami, powinien uważać, by sam nie stał się potworem. gg 643974 Cedryk vel Dumaeg czasami z dopiskiem 1975

21-10-2007, 19:51	#36
John5 Reputacja: 1	Wysoki rycerz energicznym krokiem wszedł na salę, pierwszym co zrobił było zdjęcie hełmu ukazując swoją twarz. Krótko ścięte blond włosy skrywały lekko odstające uszy, twarz nie wyróżniała się niczym szczególnym, szare oczy i orli nos były jedynymi znakami szczególnymi człowieka. Trzymając hełm pod pacha odezwał się z szacunkiem do księcia. -Dziękuję panie, że raczyłeś poświęcić mi swój czas. Zwę się Robert de Bleis przybyłem ponieważ doszły mnie słuchy iż w okolicy grasuje rabuś zwany Guido le Beau i organizowana jest grupa mająca go schwytać. Jako rycerz nie mogłem pozwolić aby taka możliwość wsławienia się mogła mnie ominąć. Tak więc jeśli znajdzie się miejsce i dla mnie chętnie wyruszę ująć rabusia.- __________________ Jeśli masz zamiar wznieść miecz, upewnij się, że czynisz to w słusznej sprawie. Armia Republiki Rzymskiej

17-10-2007, 21:44	#33
bushido Reputacja: 1	Hellena szczerze współczuła młodziutkiej księżnej. Nie ważne jaka rola jej przypadała, nie zasługiwała na to. Spojrzała na młoda twarz, która nie potrafiła ukryć przestrachu jaki ogarniał dziewczynę. "Księżna jak mało kto powinna doskonale ukrywać emocje. Ta nie umiała. Chociaż nie ma co się dziwić, przecież to jeszcze dziecko." Kobieta żałowała, że nie zna etykiety, gdyż chętnie porozmawiała by z księżną, jednak nie w obecności całej reszty, lecz sam na sam. Poprzedni wybuch ich gospodarza, skierowany bezpośrednio w jej kierunku sprawił, że nie chciała ryzykować niepotrzebnie. Zwłaszcza, że nie zanosiło się aby miała jakiekolwiek szanse powodzenia. Jedno było pewne, książę nie tylko nie mówi im wszystkiego, ale chce wręcz przed nimi coś zataić. Z jednej strony, nie było to ważne. Z drugiej, potęgowanej przez niechęć do księcia, Hellena chciała wiedzieć o co tu chodzi, aby wybrać właściwą drogę.

22-10-2007, 14:05	#37
Eliasz Reputacja: 1	- Tam gdzie jedziecie prawo nie obowiązuje i tak bylibyście bezpieczni - uśmiechnął się krzywo Sir Edgar - no na pewno ze strony prawa nic by wam nie groziło. - Damy wam jednego ze zbrojnych do towarzystwa do granicy, więc nic wam nie będzie groziło do czasu. "No pięknie" – pomyślał Tupik –" jeszcze tego brakowało, obstawa będąca oczami i uszami księcia… Po cóż innego miałby wysyłać woja, gdy może miast niego dać nam pismo, na nic więcej nie nalegamy przecież. Książe widać głupi nie jest, chce pilnować nas w naszej misji, trzeba będzie poszukać zabezpieczeń przed jego działaniami, choć łatwe to z pewnością nie będzie." Książę roześmiał się na pytanie Gabrielii. - Słyszałem, słyszałem, no oficjalnie jest ważna na terenie całej Bretanii, lepiej by było jednak abyś się na ziemiach hrabiny nie pojawiała. "No tak, ochrona ochroną a jak widać realia swoją drogą idą. Rozumiem, że odpuszczenie win nastąpiło jedynie wobec prawa i księcia, co nie przeszkadza szlachcie wymierzać sprawiedliwości na własną rękę – chyba o to mu chodziło. Gorzej, jak Książe sam postanowi zignorować łaskę, jaką nas obdarzył… " Tupik jakby przewidział nadchodzące wydarzenia. Dalszą przemowę zakłóciło wejście pięciu zbrojnych czterech niosło załadowane kusze ich dowódca podszedł do sir Edgara i podał zalakowany list. - Zabrać tego Henri Baseur’a, gnidę trzeba zbijać zawczasu zanim urośnie w siłę. Wyprowadzić i powiesić - zabrojni szybko otoczyli wskazanego przez zarządcę bohatera i rozbroili. Potem wyprowadzili. Spojrzał niepewnie na wyciąganego towarzysza, z początku chciał mu pomóc, lecz dobrze wiedział, że nie mają szans ze strażnikami, właściwie to może i były jakieś szanse na wygraną, ale halfling obawiał się, że osobiście walki tej by nie przeżył. Spojrzał więc jedynie smutno na towarzysza, cofnął się by w razie jego oporu nie dostać przypadkiem. Rzucił też niepewne spojrzenie reszcie drużyny sprawdzając ich reakcję. Chyba każdy był lekko zaszokowany… Po chwili przyszedł rycerz, który najwyraźniej zamierzał się przyłączyć do wyprawy. "Ciekawe czy jest oddany księciu?" Tupik, który już niemal czuł wyprawę w której miał wolną rękę, na skutek wydarzeń i oświadczeń księcia pojął, że niezupełnie ją miał. Wyglądało na to, że możliwości i rodzaj działań, jakie będzie mógł podjąć zostały dramatycznie ograniczone… Choć zawsze jeszcze pozostaje zignorowanie strażników i tłumaczenie swych postępków dobrem misji, Książe z pewnością oczekiwał efektu bez względu na podjęte środki – spalone, spacyfikowane wioski są tego najlepszym przykładem. -Dziękuję panie, że raczyłeś poświęcić mi swój czas. Zwę się Robert de Bleis przybyłem ponieważ doszły mnie słuchy iż w okolicy grasuje rabuś zwany Guido le Beau i organizowana jest grupa mająca go schwytać. Jako rycerz nie mogłem pozwolić aby taka możliwość wsławienia się mogła mnie ominąć. Tak więc jeśli znajdzie się miejsce i dla mnie chętnie wyruszę ująć rabusia.- Ponieważ Książe milczał, a rycerz zdawał się też po części przemawiać do grupy, halling z właściwą sobie werwą włączył się w rozmowę. Ukłonił się rycerzowi – lekko słabiej niż do dworki księżnej. Tym razem nie wywijał już berecikiem, jedynie osoby blisko z księciem związane, lub od których dużo zależało wobec halflinga zasługiwali na ten zaszczyt. - Szanowny Panie Sir Robercie de Eblis, właśnie jedna z osób, które miały wziąć udział w wyprawie została z tej wyprawy wycofana… Tak więc miejsce z pewnością się znajdzie, a i mi miło będzie gdy w towarzystwie tak szlachetnej persony podróżować mi przyjdzie. Tupika cieszyło jedno, tym razem Książe gdyby chciał wycofać się z danego słowa i obietnicy naraziłby się przedstawicielowi szlachty. Nawet prawo nie było tak dowolne jeśli osobą skazaną był szlachcic, cała reszta nie miała szans nawet w uczciwym procesie jeśli była niższego stanu. Nowoprzybyły mógł być ich jedyną nadzieją na przymuszenie księcia do wywiązania się z własnych słów – gdyby przyszło mu zmienić zdanie. Dla pewności sytuacji powtórzył więc propozycję księcia tak, aby rycerz nie miał wątpliwości co obiecał im Książę. Co innego gdy sam zobaczy, że Książe nie zaprzecza, a co innego gdyby po wyprawie Książe zasłaniał się tym, że nic nie obiecywał a rycerz musiałby uwierzyć słowom księcia lub naszym… Tupik nie miał wątpliwości komu rycerz musiałby uwierzyć, a tak nie będzie trzeba niczego udowadniać – uśmiechnął się w duchu. - Sir Robercie de Bleis wiedz jednak, że nie tylko sława i chwała czekają Ciebie za wykonanie misji, Książe bowiem w swej wspaniałomyślności przyobiecał nam wszystkim odpuszczenie przewinień uczynionych na terenie Bretonii, ale czym i ta nagroda jest w przyrównaniu do hrabstwa Bauoi jakie obejmiemy wspólnie we władanie jeśli wyprawa nasza sukcesem się zakończy w co nie wątpię. Ukłonił się księciu nie zapominając o bereciku, którym sprawnie zamiatał przez chwilę podłogę – dla podkreślenia „szacunku” i „wdzięczności” jakie wobec księcia żywił. Przez moment zebrało mu się na kichanie, od pyłu wznieconego intensywnym zamiataniem, powstrzymał się jednak w ostatniej chwili.

22-10-2007, 17:26	#38
Revan Banned Reputacja: 1	Glorima powoli niecierpliwiło już to całe przedstawienie, minęły co najmniej już dwa kufle, a ta wizyta wcale nie chyliła się ku końcowi. Ziewnął skrycie, zasłaniając się ręką, co by nie urazić księcia ani postronnych osób swoim zachowanie nie urazić. W pewnej chwili wszedł opancerzony człowiek, który oddał należną cześć księciu, zdejmują z głowy hełm. - Jak można walczyć w pełnej zbroi? Nie uciekniesz, a i ruchy mocno krępuje. Ja tam wolę odchylić się przed ostrzem niżeli dać się uderzyć w stal. – odrzekł cicho znowu, tylko aby jego towarzysze to słyszeli. W jego glosie można było usłyszeć wyraźne znudzenie, jednak pewnie nie tylko jemu się to nie podobało. Za to niziołek wydawał się być w swoim żywiole. Długie rozmowy, dywagacje na tematy mało ważne były pewno jego chlebem powszednim, jak nic będzie gadał za wszystkich. Gdy usłyszał o tym, że moa ich odprowadzać żołnierz księcia, skrzywił się lekko. Tak więc nie dane nam będzie fikać wysoko… a szkoda.

22-10-2007, 23:31	#39
John5 Reputacja: 1	Rycerz skinął głową reszcie grupy i niziołkowi. Różnica wzrostu miedzy nimi była ogromna jednak mimo to na jego twarzy nie dało się zauważyć charakterystycznej dla Bretończyków pogardy dla nieludzi. W jego oczach można było dostrzec zaciekawienie i zdziwienie ale z pewnością nie był to wzrok osoby wywyższającej się ponad inne. ""Zastanawiające człowiek, niziołek, krasnolud i dwie kobiety w jednej kompanii. Co dziwniejsze na audiencji u księcia. Ha! Zadziwiające, czego jak czego ale takich person się tu nie spodziewałem."" pomyślał. Przez moment lustrował wzrokiem grupę po czym odezwał się z powagą. -Musisz pochodzić z daleka skoro odważasz się wygłaszać takie przemowy. Jak sam widzisz pochodzę ze stanu rycerskiego ze starej szlacheckiej rodziny z wiekowymi tradycjami i za sugerowanie, że mam coś na sumieniu mógłbym wyzwać cię na ubitą ziemię. Poza tym musisz wiedzieć, że dla rycerza takiego jak ja sława i gloria zwycięstwa jest sprawą pierwszorzędną, stojącą ponad wszystkim. Ale nie jestem z tych co obrażają się o byle błahostkę i nie mam zamiaru się z tobą pojedynkować.- uśmiechnął się uspokajająco do niziołka. -Panie. Jak rozumiem to co usłyszałem jest prawdą, a zebrani tutaj są właśnie tymi, którzy mają ująć sprawcę całego zamieszania? Jeśli tak to nie proszę o więcej wyjaśnień, jedynie o pozwolenie na dołączenie do grupy. Im szybciej wyruszymy tym lepiej, zbój będzie miał mniej czasu na ukrycie się i łatwiej go będzie znaleźć.- __________________ Jeśli masz zamiar wznieść miecz, upewnij się, że czynisz to w słusznej sprawie. Armia Republiki Rzymskiej

23-10-2007, 21:36	#40
Kerm Administrator Reputacja: 1	"Jasne, że żaden zbrojny z nami nie pojedzie zbyt daleko" - pomyślał, słysząc słowa sir Edgara. - "I dla niego, i dla nas byłaby to pewna śmierć." Z trudem powstrzymał uśmiech po wypowiedzi księcia. "Nie da się ukryć, że jest szczery. Przynajmniej teraz" - przemknęło mu przez głowę. - "A zła opinia hrabiny może nam pomóc, jeśli tamta historia stała się znana." Czekał, już nieco znudzony, na koniec audiencji, gdy na salę wkroczyli żołnierze księcia. Błyskawiczne wyprowadzenie wojownika nieco go zaskoczyło. "Coś mi się tu nie podoba. Nawet się nie bronił... Ja bym jednak sięgnął po miecz... Ciekawe co zrobił... Może sir Edgar coś powie..." Myśli zostały gwałtownie przerwane przez wkroczenie kolejnej osoby. "Rycerz... on chce tam jechać w zbroi? Może wyzwie le Beau na pojedynek. A tamten będzie taki głupi, że się zgodzi... Potrzebny nam błędny rycerz jak dziura w moście..." Lekkim kiwnięciem głowy zaznaczył, że przyjął do wiadomości fakt pojawienia się rycerza oraz jego chęć wzięcia udziału w imprezie. "A niziołek znów komuś podpadł" - pomyślał. - "Kiedy on się nauczy milczeć..." Coraz mniej podobało mu się gadulstwo niziołka. "Niepotrzebnie naraża siebie i nas. Dobrze chociaż, że Robert de Bleis nie jest taki uczulony, jak inni... I konkretny, dzięki bogom.... A z niziołkiem trzeba będzie niedługo porozmawiać na temat zbyt długiego języka... " Miał nadzieję, że książę zaraz pozwoli im się oddalić. I zgadzał się z krasnoludem, z którego miny widać było, że znaczną część tego spotkania uważa za stratę czasu.