Drusilla Morwinyon

Jedno ze zdań Almeny ("Jeśli twój elf/dwarf/ktokolwiek niczym nie różni się od elfa/dwarfa/kogokolwiek z wikipedii(...)" przypomniało mi sytuacje z sesji Warhammera, edycji, zabijcie, nie pamiętam.
Ogólnie początek sesji, opisy postaci, przedstawianie się, standard.
Przychodzi czas na nowego gracza grającego leśnym elfem.
Dłuższa chwila zastanowienia po czym rzuca (cytat):

"To ja jestem elfem i co mi dodaje do USów?"

Koniec "opisu" postaci.

Druga sytuacja.
Noc. Drużyna zagubiona w jakiś jaskiniach po paru walkach etc wydostała się w końcu na powierzchnię.
Brakuje jednego członka drużyny: wampira (o czym nie wiemy).
W pewnym momencie słyszymy z jaskini jakieś nieludzkie piski, chrobotania i bóg wie co jeszcze, a z jaskini wylewa się dosłownie fala szczurów uciekających przed czymś w panice.
Niedługo później naszym oczom ukazuje się nasz zagubiony towarzysz od stóp do głów skąpany w krwi i ogólnie wyglądający niemal jak jakiś chempion Khorna (gdyby nie to, że niezmutowany )
Reakcja Elfa-Od-USów:
(głosem jakby komentował pogodę)

- O, to ty.

Choć gracz do drugiej sesji nie dotrwał, to w naszej drużynie jego zdania stały się memem.

 

__________________
Co? Zwiesz dekadentami nas i takoż nasza nację?
Przyjacielu, ciężko myślisz, w innych czasach miałbyś rację.
Czyżbyś sądził, żeśmy tylko tępo w siebie zapatrzeni?
Nie wiesz, lecz to się nazywa ironia i doświadczenie.

Karmelek

Prowadzimy sobie sesję na dokumentach google.
Akurat wpadła siostra, cobyśmy raze popakowały prezenty na sesję i odpisywałam graczom... no z kilkuminutowymi opóźnieniami.
Oto, co w pewnym momencie znalazłam na dokumencie:

 

__________________
"Większość niedoświadczonych pisarzy Opowiada zamiast Pokazywać, ponieważ jest to łatwiejsze i szybsze. Trenowanie się w Pokazywaniu jest trudne i zajmuje dużo czasu."
Michael J. Sullivan

Odlotowy

To zupełnie nieśmieszne dla mnie.

Ja z kolei pamiętam jak na sesji w realu jeden z Graczy - Rycerz, wymęczony przez MG kolejnymi przypadkami niewdzięczności oraz niegrzeczności ze strony NPCów, zadeklarował z rozpędu :

- Przed snem idę do stajni sprawdzić, czy ktoś nie spróbuje bić mojego konia...

I tyle z powagi sesyjnej )

 

one_worm

Graliśmy w wampira mroczne wieki. No i jeden z klanów, ku niezadowoleniu innego, wybudował koło rynku wachtbudę, żeby porządek i ład utrzymywać. No oczywiście zlecenie dla graczy to rozpirzyć ową wachtbudę w drobny mak i nie dać się złapać za rękę. Plan powstaje, rodząc się w bólach i stanęło na tym, że czymś trzeba odwrócić uwagę strażników, którzy siedzą w środku...
g1- To może pożar? To jest myśl! W okolicy są stajnie to je podpalimy!
g2- Nie, mam lepszy pomysł! Rozpuścimy plotki, że tutaj zaraza jest i podrzucimy w okolicę martwe zwierzęta, które zmasakrujemy!
g3- Ale to głupie, jak sfajczymy pół miasta to książę nas wyświęci, a jak zrobimy panikę zarazą, to ludzie uciekną!
g1- A zatem kompromis! Kupimy prosiaka, polejemy oliwą, podpalimy i wrzucimy do środka!
(Śmiechy, chichy, lulzy, dalsza próba krystalizacji planu, narady, wywiady etc.)
g2. To na czym stanęliśmy? Że kupujemy prosiaka, polewamy oliwą i wrzucamy do środka, a co miało być dalej?
g1[ błogim głosem]-A czy to ważne?

 

__________________
Do szczęścia potrzebuję tylko dwóch rzeczy. Władzy nad światem i jakiejś przekąski.

Almena

Almena jako MG; Słyszeliście, Legolas jest już znowu w kinach, po 10 latach!!! Muszę iść go zobaczyć!!!
Zaar; W tym wieku to chyba raczej startujesz do Thranduila...? :3
Almena; -_-
Xer;
Almena; -_-
Xer; [do Zaara] Ekhym, no tośmy się pośmiali, a teraz rób nową postać, Zaar...

 

__________________
- Heh... Ja jestem klopotami. Jak klopofy nie podoszają za mną, pszede mnom albo pszy mnie to cos sie dzieje ztecytowanie nienafuralnego ~Dirith po walce i utracie części uzębienia. "Nie ma co, żeby próbować ukryć się przed drowem w ciemnej jaskini to trzeba mieć po prostu poczucie humoru"-Dirith.

Nortrom

Podczas pisania nowej karty postaci przypomniałem sobie pewną sytuację. Słowem wstępu: Po długiej sesji w Warhammera postanowiliśmy zagrać w coś co nazywamy Hammerfestem, czyli luźną sesję w Starym Świecie różniącą się od zwykłej tym, że ma być śmiesznie, przegięcia w wielu sytuacjach są normą, a mechanika jest lekko zmodyfikowana. Była to jedna z moich pierwszych sesji jako MG.

Do rzeczy: Kolejny piękny dzień w stolicy, gracze zaczęli tradycyjnie w karczmie. Jeden z naszych elfów wdał się w "dyskusję" z krasnoludem BNem.
MG: -...ty przebrzydły długouchy golibrodo!
G1: Staję nad krasnalem i pluję mu na głowę!
MG: Sprawdź, czy trafiłeś! <trafił> ...To teraz na obrażenia... <10!> Dobra... <Dalsze rzuty, furia Ulryka za 79!> ...Krasnolud pada martwy...
Salwy śmiechu, po chwili, gdy wszyscy się uspokoili drugi z naszych elfów z kamienną miną i spokojnym głosem:
G2: Panowie, trochę powagi w obliczu śmierci...

Po kolejnej salwie śmiechu doszło do bójki, która przerodziła się w rozruchy uliczne, armia musiała wkroczyć na ulicę. Spłonęło pół stolicy, ale to niewielka cena za dobry humor przez następny tydzień

 

__________________
"Alea iacta est." ~ Juliusz Cezar

Almena

Impreza w karczmie, jeden z graczy świetnie się bawi, ale jest kompletnie pijany. Nie udaje mu się rzut na utrzymanie równowagi.
MG; Potykasz się i z hukiem upadasz.
G; ouch...
MG; ...twarzą prosto w cycki!
G; Nice!!!
MG; W jej cycki [wskazuje drużynową dwarfkę wojowniczkę]
G; [histeria] Jezus Maria!!!
G2; I tak w jednej sekundzie stał się wierzącym i abstynentem!

Nocleg w karczmie, zalany pijaczek przez pomyłkę wchodzi do pokoju Gracza1 i Graczki2.
Pijaczek; Ło matko a co wy robicie?!
G1;...
G2; No wiesz, wiosną pszczółki, motylki...
Pijaczek; Jest zzzzima!
G2; No wiesz, jak jest pani pszczółka i pan pszczółka, to lecą do ula...
Pijaczek; [radosny okrzyk] I robią miód!!!
Wszyscy padli, ale po chwili:
G2; Nie, robią małe pszczółki!
Pijaczek; A miód qfa kto robi?!?!?!
G1; Stare, zgorzkniałe, wyzwolone pszczoły sukcesu!

G1 został uprowadzony przez świrniętych fanatyków i był więziony w żeńskim klasztorze. Drużynowe panie ruszyły z odsieczą.
MG; znajdujecie go, leży półprzytomny w celi na podłodze...
G2; ...sparaliżowany od pasa w dół...?;3

cd
G1; [do elfki i dwarfki które przyszły z odsieczą] Nie wiecie jak się cieszę na wasz widok!
E; [podchwyciwszy wcześniejszy komentarz G2] Eh no nie wiem, nie wyglądasz na „ucieszonego na nasz widok”...
G1; ... [smutnie] To przez to słabe światło, to złudzenie optyczne!
D; No i jest tu dość zimno w tych lochach...
G1; [wściekle do MG] Zrób coś!!!
MG; A co mam zrobić?! To nie mój interes!

 

__________________
- Heh... Ja jestem klopotami. Jak klopofy nie podoszają za mną, pszede mnom albo pszy mnie to cos sie dzieje ztecytowanie nienafuralnego ~Dirith po walce i utracie części uzębienia. "Nie ma co, żeby próbować ukryć się przed drowem w ciemnej jaskini to trzeba mieć po prostu poczucie humoru"-Dirith.

CaveSoundMajster

Dużo kwiatków nie mam, bo staż niewielki, ale parę sytuacji pamiętać będę na wieki amen. Okres gimnazjum. Ja: naiwny propagator RPG wśród osób co nie wiedzą, z czym to się je, choć niewiele wiem więcej od nich. Robię wszystko: MGuję, poznaję mechanikę, świat, kupuję wszystkie kości, karty, sztony (Deadlands), podręczniki. Gracze tylko przychodzą, zapewniam, że będą się dobrze bawić.

Sytuacja 1. - Jak to jest, gdy przygodę z rpgami zaczyna się od MGowania i od tak "proooościutkiej" mechaniki jak Deadlandsowa.

Druga chyba sesja ever w mym życiu. Sytuacja analogiczna do tej opisanej przez Nortroma dwa posty wyżej, z tymże nie miało być w założeniu humorystycznie: rzecz dzieje się w Deadlandsowym odpowiedniku tradycyjnej karczmy, czyli saloonie, no i wiadomo – wybucha bójka.
Gracz: uderzam go pięścią w twarz.
Gracz rzuca kośćmi i podaje mi wyniki, trafia. Kolejny rzut - obrażenia. Ja drapię się trochę w głowę, otwieram podręcznik szukając właściwej tabeli:
Hm, hm... – mruczę zza klimatycznej okładki. – Zgodnie z tym, co tu piszą – tu zwalniam, niedowierzając – delikwent został... pozbawiony głowy... ? Że co? Dziwna ta mechanika. Dobra jedziemy dalej, później to jeszcze raz sprawdzę.

No tak, przy ciosie z pięści liczymy stracony Dech, a nie Rany.

Mimo to wciąż pozostał mi w głowie obraz opryszka, którego głowa, w efekcie prawego sierpowego, pęka jak balon bryzgając fontanną krwi.

Sytuacja 2. - to się nazywa kreatywność!

Gracz, początkujący kanciarz (Deadlandsowa wersja czarownika):
- Zaglądam do tej groty.
MG na to:
- Nic nie widzisz. Smolista ciemność.
Gracz odgrywa macanie po kieszeniach w poszukiwaniu zapałek, których nie ma, a następnie mruczy pod nosem: - Może wreszcie użyję tych kantów, co je niby umiem. – po czym sięga po listę i opisy. – Czy coś z tego może mi się przydać... ciężko, ciężko... czar x, czar y, przywołanie mniejszych zwierząt... Wiem! Przywołuję świetliki!
Huk uderzenia mojej szczęki o podłogę rozprasza po chwili nagłą ciszę.

Sytuacja 3. - początkujący, nieostrożni gracze + mordercza mechanika + niedoświadczony MG = epicka historia

Nie tyle sytuacja, co ciąg fabularny powstały w efekcie nieprzewidzianych przez MG wydarzeń z następujących po sobie sesji. Wydarzeń dotyczących jednego, pechowego gracza.
Sesja 1:
Gracze na stryczku. Ech. No kto im kazał rozpętać strzelaninę w środku miasta z byle powodu? Nie mogą tak umrzeć na pierwszej sesji w tej kampanii! A więc: deus ex machina! Tajemniczy jeździec w oddali, idealnie celnymi strzałami z karabinu przecina sznury konopne.... yeah, right, whatever.
"Wpadłem" jednak na ten "wspaniały" pomysł dopiero sekundy po tym jak zawiśli. Przy całej chęci odratowania ich, nie byłem w stanie powstrzymać się od przetestowania słodkiej "mechaniki wieszania" z podręcznika. Toczą się kości. Gracz X ma Zawadę "Przy Kości” (pun not intended) na KP. Wychodzi natychmiastowe złamanie karku. Ouć. Tu już nawet przecinająca sznury magicznie celna kula anioła opatrznościowego nie pomoże.
A więc ogłaszam - „zostajesz Wygrzebańcem!” (deadlandsowy zombie). Jak wytłumaczył swoje cudowne ocelenie reszcie graczy, to nawet nie pamiętam. Bo przecież nie mógł się przyznać, że się Wygrzebał. Aj tam, lepiej pozostawić logiczny ciąg przyczynowo-skutkowy w krainie baśni. Musieli przecież dalej być razem drużyną!
Sesja 2:
Gracze uciekają z płonącej posesji. Oczywiście, gracz X zostaje z tyłu. Budynek zwala mu się na łeb. Całe szczęście, że jest już tym Wygrzebańcem. Noc, sierp księżyca, wilk wyje, drewno jeszcze się żarzy. Dłoń wystrzeliwuje spomiędzy zgliszcz.
Znowu się tłumaczy. Gracze przyjmują wyjaśnienia z pokorą. Zwykły człowiek. Miał farta.
Sesja 3:
Do drużyny dołącza Azjata (Gracz Y) żyjący zgodnie z samurajskim kodeksem, prowadzący krucjatę przeciwko wszelkim siłom nadnaturalnym. Jakaś Zawada czy Tajemnicza Przeszłość się z tym wiąże. Może „Wierny Zasadom”? Mniejsza z tym.
Zasadzka w wąwozie. Gracz X oczywiście na samym środku, z ręką w nocniku. Biegnie w kierunku wozu by się ukryć, ale kule nie czekają. Prują jego ciało. Dla Azjaty sygnał jest jasny. Gracz X dobiega do osłony podziurawiony jak sito. „Giń siło nieczysta!”
Zaraz potem X zwala się na ziemię w postaci kupy poszatkowanego mięsa. Y ociera krew z katany pogwizdując (a w tle wizgają kule). Daję mu sztona losu (XP) za odgrywanie roli.
Sesji 4 już nie było.

 

Almena

Gracz1 leży ranny.
G2; [woła] Medyka!!!
G1; Ja jestem medykiem…
G2; …! Najlepszy medyk jakiego widziałem, błyskawicznie na miejscu zdarzenia!
MG; Lol!
G1; [przedśmiertne słowa] Dostanę Expa…?

[odczytywanie wyroku przez straż] Oskarża się [gracza, drowa skrytobójcę], o bestialskie zabicie hrabiny X oraz pocięcie jej ciała na kawałki. W jego kryjówce znaleziono odrąbane ramię hrabiny, co [drow] wytłumaczył tym, że „w jego domu brakowało kobiecej ręki”.

[Cd]
„W dalszych wyjaśnieniach [drow] przeprosił za niesmaczny żart i przyznał, że tak naprawdę zostawił odrąbane ramię w swojej kryjówce, gdyż nie miał czym drapać ukąszenia komara na swoich plecach”…

 

__________________
- Heh... Ja jestem klopotami. Jak klopofy nie podoszają za mną, pszede mnom albo pszy mnie to cos sie dzieje ztecytowanie nienafuralnego ~Dirith po walce i utracie części uzębienia. "Nie ma co, żeby próbować ukryć się przed drowem w ciemnej jaskini to trzeba mieć po prostu poczucie humoru"-Dirith.

denmad

Część graczy zostaje w bezpiecznym oddaleniu od ścieżki, po której przechadza się tajemnicza postać w kapturze, wiecie, taka przez duże P i K. Gracz znający się na skradaniu, podkrada się bliżej i obserwuje postać z krzaka dzikiej róży.


MG(ja): Spomiędzy kolczastych gałęzi dostrzegasz pochyloną nad ścieżką postać w kapturze. Głośno węszy, posuwa się wolno do przodu, zdaje się bardziej polegać na węchu niż na jakimkolwiek inn...
G1: Hmm. Pewnie jest ślepy!
MG: <tajemniczo> Być może, jednak nie zauważasz by się potykał, czy badał przed sobą ziemię...
G1: Nie no, na bank jest ślepy. Wstaje i krzyczę do reszty: CHODŹCIE TU, SZYBKO, JESTEŚMY BEZPIECZNI, ON JEST ŚLEPY!

Kaboooom!