- No i co, sama tam pójdziesz? - spytał poważnie, darując sobie uszczypliwości na temat ciała Solo, że pewnie by jej cycki utknęły. Może nawet cycki wraz z dupą, kto wie? Nie było mu jednak do śmiechu od chwili, gdy zorientował się, że nie ma z nimi Garaga. Nie rozumiał dlaczego ten przyjacielski, poczciwy i miły kloc postanowił pójść w zupełnie innym kierunku - ale może im się to opłaci?

Baylof westchnął głośno.
- To chociaż uważaj na siebie - dodał zrezygnowany i po czym przykucnął przy bramie, opierając się z przodu dłonią i nachylając głowę tak, aby nadstawić plecy. Klepnął wolną ręką w ramię sugerując kobiecie, by po prostu na niego weszła. Jeśli wciąż będzie brakowało centymetrów, aby mogła sięgnąć wyżej, po prostu wstanie, a wtedy Solo sięgnie bez problemów.
- Jakbyś wciąż nie sięgała, to mów. Wtedy się uniosę i będziesz wyżej. A najlepiej to trzymaj się kraty, żeby się nie spieprzyć... No i ten - odchrząknął znacząco - Bądź czujna, nie wiadomo co tam się czai i jak bardzo może ci zagrozić. Takich cycków to ze świecą szukać, sama rozumiesz - przewrócił oczami, czego widzieć nie mogła. On za to nie mógł ująć tego w inne słowa; nie było to w jego stylu, ckliwe gadki.

Baylof stał przed kratą czekając na swą oblubienicę - o ile tak można było nazwać narwaną niziołczycę, którą posuwał w wolnej chwili. Założył ręce krzyżem na torsie, oparł się plecami o zimną stal i westchnął głośno. Tupał cicho stopą, niecierpliwiąc się z każdą upływającą minutą coraz bardziej. Zza bramy nie było słychać żadnych dźwięków walki, wołania o pomoc lub jakiegokolwiek innego rumoru. Było to w pewnym sensie pocieszające, ale brak powrotu ze strony rudej zołzy wzbudzał już niepokój. W końcu Baylof się przemógł i postanowił dołączyć w ślad za kurduplem. Wspiął się po metalowych prętach i z gracją przecisnął, zeskakując po drugiej stronie. Zajrzał w pożerający okolicę mrok, mrużąc oczy i wysilając się, jakby to miało mu pomóc w dojrzeniu czegoś istotnego. W ostateczności :w dupie był, gówno widział", jak to sam określił. Ostrożnym krokiem poszedł tam, gdzie Solo. Nie miał jednak w zamiarze krzyczeć czy jej nawoływać, w zasadzie to nie miał zamiaru w ogóle wydawać żadnego dźwięku. W końcu nie po to przez tyle lat szkolił się w dziedzinie bycia bezszelestnym cieniem, by teraz brnąć przez środek korytarza jak jakiś zwalisty golem. Jeśli tej małej złośnicy groziło niebezpieczeństwo, to czuł się w obowiązku, aby jej pomóc. A przynajmniej się starać. Krocząc w cieniu wiedzial, że będzie miał czas na późniejsze wyjęcie broni, w końcu jest mistrzem, nikt na pewno nie wykryje jego obecności.