Oho, nadszedł czas zemsty, myślał Woods, gdy wychodził z odprawy. Był tak poirytowany, że nie zadał żadnego pytania nie tylko dlatego, że oficerowie prowadzący nie mieli już nic ciekawego do powiedzenia. Nawet on zdawał sobie sprawę, że są pewne słowa, których lepiej nie wypowiadać głośno, bo słów cofnąć nie można. Był tak zły, że nie poczekał nawet na Faucher, która jak podejrzewał, pewnie chciałaby w tym momencie z nim porozmawiać. On za to jak najszybciej chciał się znaleźć na zewnątrz. Dlatego szybko zszedł, niemal zbiegł, po schodach, przeciął główny hol i wymaszerował z budynku. Zatrzymał się dopiero na chodniku, gdzie wyciągnął papierosa z pogniecionej paczki, odpalił i mocno się zaciągnął. Powoli zaczął się uspokajać...

* * * * *

Podróż do Scapa Flow była... No, lepiej o niej zapomnieć. Woods spędzał ją głównie na byciu zirytowanym faktem, że powierzono mu to bezsensowne zadanie. Marynarze na zdobytym statku "zobaczyli ducha", a wszyscy od razu wszczynają alarm. I dlaczego, do ciężkiej cholery, wysyłają właśnie jego? Nie znał się na statkach, nigdy nie był w marynarce, ani w Norwegii, a o zjawiskach paranormalnych wie tyle, ile zdążył się nauczyć podczas spektaklu, jaki młoda odwaliła przed nimi w Paryżu. Niepotrzebnie po misji powiedział temu żabojadowi co o tym wszystkim myśli. To pewnie on go w to władował...

W przerwach w gniewie Woods wbijał sobie do głowy nowe nazwisko, podziwiając legitymację, którą dostał wraz z aktami sprawy. Przez chwilę poczuł coś w rodzaju sentymentu. "Coś w rodzaju", albowiem Woods nie był człowiekiem sentymentalnym i doskonale o tym wiedział, a zatem musiało to być coś innego. Pamiętał, że sam miał identyczną legitymację, tyle że wtedy widniało w niej "major George F. Woods", podczas gdy teraz było to "porucznik marynarki Matthew M. Finney". Głupie nazwisko. Nawet stopień się nie zgadza.

Gniew powrócił nagle z całą swoją mocą...

* * * * *

Woods nerwowo strzelał palcami dłoni. Po raz nie wiadomo który przeglądał akta wręczone im przez brytyjsko-francuskę parę - symbol współpracy ich dwóch wielkich narodów w czasie tej okropnej wojny, bla, bla, bla… Co oni sobie myślą, do cholery? Wysyłają go żeby szukał jakichś marynarskich zwidów pod pokładem szwabskiej łodzi? Kim on jest, Sigmundem Freudem żeby badać poczytalność wojsk jego królewskiej mości? Że też Hawthorne musiał odejść. Wcisnęli by mu to polowanie na duchy, a Woods miałby spokój. A przez “spokój” rozumiał jakieś zadanie warte jego czasu.

- Co za nonsens… - mruknął pod nosem.

Prawą dłonią pogładził się po jak zwykle nieskazitelnie ogolonej brodzie. W samolocie nie można było palić. To powodowało, że denerwował się jeszcze bardziej. Wreszcie z irytacją zatrzasnął teczkę i skupił się na podziwianiu widoków za oknem.

Noemie przeczytała akta przed wylotem, jej teczka pozostała w biurze gdzieś w bezpiecznej Anglii. Sama spoglądała teraz na swojego towarzysza. Przez ostatnie tygodnie raczej nie współpracowali, każde skupiając się na swoich zadaniach i swoich podopiecznych. Niemal była sobie w stanie wyobrazić co temu staremu zgredowi siedziało w głowie.

- Wyraźnie potrzebowali kogoś doświadczonego - powiedziała spokojnie także zerkając za okno. Zbliżali się do Norwegii… Gdyby tylko mogła wrócić do sprawy Gabrielle i Johna. Cały czas nie dawała jej ona spokoju.

Woods przestał gapić się w okno. W sumie nie mogło go dziwić, że Belgijka czyta w jego myślach, wystarczająco wyraźnie odkrywał je całym sobą. Już miał odpowiedzieć “doświadczonego w czym?”, ale zdążył się ugryźć w język. Może i wtrącała się w nie swoją sprawę, ale czy tylko mu się zdawało, czy też próbowała go pocieszyć? Burknął więc tylko coś niewyraźnie i nieco się uspokoił, chociaż w jego głowie wciąż szalała burza.

- A co tobie chodzi po głowie? - spytał.

- Norwegia i sprawa Gabrielle i Johna - Noemie odpowiedziała mimochodem podsumowując swą wypowiedź wzruszeniem ramion. - Ale za chwile będę miała poważniejsze kłopoty. Jaką tożsamość ci dali?

- Też się nad tym zastanawiałem - Woods zbył pytanie, koncentrując się na pierwszej kwestii. - Z mojego doświadczenia wynika, że jeśli akcja się sypie to z jednego z dwóch powodów. Albo ktoś popełnił błąd, albo ktoś sypnął, przypadków nie ma. W pierwszym przypadku, wybacz moją obcesowość, problem jest rozwiązany, a przeciek zlikwidowany. W drugim zdrajcą mógł być Allier, ale raczej nie sprowadziłby obu agentów do Paryża, mógł ich załatwić w dowolnym innym miejscu. Zdrajcą mógł też być Gulbrand, co tłumaczyłoby jego tajemnicze zniknięcie w Norwegii. Tak czy inaczej obaj są już po tamtej stronie, choć niekoniecznie w tym samym rozumieniu tego zwrotu.

- Lub przeciek mógł się pojawić w agencji francuskiej. Oni wiedzieli zapewne że Allier będzie jechał do Paryża i wiózł cenny towar - Noemie nie odrywała wzroku od Woodsa. Cały czas miała problem z komunikacją z tym człowiekiem, ale z jakiegoś powodu Agencja wysłała go na tą misję… z jakiegoś, bo nie miała pojęcia czemu. -Jeśli to właśnie się wydarzyło, to powinno się dokładniej zbadać tą sprawę, bo nasza współpraca nadal trwa i jak się okazuje może być dosyć ryzykowna.

- Jeśli przeciek nastąpił w Paryżu to jest to problem francuskiego wywiadu, nie nasz - stwierdził lekceważąco Woods.

- Tak długo jak nie wyciekają tam nasze informacje - Noemie zaśmiała się cicho. W takich chwilach Woods wydawał się tak krótkowzroczny. - Wyobraź sobie, że nasz przeciwnik mógłby w tej chwili odkryć nasze przykrywki z Francji i wiedzieć, że ruszyliśmy do Norwegii. Nie brzmi zbyt optymistycznie, prawda?

- Nie sądzę, by nasi przyjaciele - ostatnie słowo wręcz ociekało ironią - z centrali nazbyt chętnie dzielili się sprawozdaniami z naszych operacji z DB - w końcu nawet Batard nie znał ich prawdziwych nazwisk, co dopiero wywiad.

-Też mam taką nadzieję, choć cały czas potrafią mnie zaskoczyć - Noemie zamyśliła się przymykając oczy. -[i] Ale chyba chodzi raczej o to, że nie lubię pozostawiać spraw niedokończonych.[/i]

- Sprawa jest zakończona - rzekł Woods tonem, jak gdyby tłumaczył coś dziecku. - Wiemy kto zabił, towarem podzieliły się obie strony, a każdy kto mógł bezpośrednio zdradzić agencję jest martwy lub w Niemczech. Dla nas sprawa jest zakończona, a jeśli DB faktycznie ma w swoich szeregach gracza na dwa fronty, wyłuska go w ciągu kilku tygodni.

Faucher tylko wzruszyła ramionami w odpowiedzi. Dla niej tak nie było, ale byłaby głupia myśląc, że znajdzie wspólnika w postaci George'a. Gdyby był tu Ken… ale on pewnie już znalazł sobie kogoś i zaczynał normalne życie po drugiej stronie.

- Pewnie masz to w swoich aktach ale jakby co, moje imię na czas misji to Danna Perry - odpowiedziała po dłuższej chwili zupełnie zmieniając temat.

- Matthew Finney - “przedstawił” się Woods.

- Miło poznać - Noemi wyszczerzyła się do mężczyzny. - To Finney, odpocznijmy nieco nim przyjdzie nam przesłuchać wszystkich z RN.

* * * * *

- Dzień dobry! Porucznik Jeremy Perry, HMS Penelope! Witamy na pokładzie!

Woods zszedł pierwszy na pokład łodzi, a potem jak przystało na dżentelmena, którym zdecydowanie nie był, pomógł to samo zrobić Faucher. Potem zaś bez ogródek zwrócił się do oficera marynarki:

- A zatem, panie Perry - umyślnie pominął stopień. - Niech pan nam opowie co takiego znaleźliście - Woods ponownie ostatnie słowo doprawił ironią tak mocno, że jej nadmiar się od niego odrywał i atakował pozostałe słowa w zdaniu - na pokładzie, czy też pod pokładem tej, niemieckiej jednostki. Bardzo jesteśmy ciekawi - znów ironia, był naprawdę dobry w kąśliwościach.

Nawet nie patrzył na marynarza, zerkał gdzieś w kierunku fiordów i z półuśmiechem na twarzy rozkoszował się zapalonym właśnie papierosem. No dobrze, wysłuchajmy co ten bojący się własnego cienia siusiumajtek mu opowie o wymysłach swoich lub jego kolegów, przejdźmy się po tym niemieckim statku, nic nie znajdźmy, zapakujmy się z powrotem do samolotu i lećmy do domu.

Woods w milczeniu słuchał opowieści porucznika, delektując się pierwszym od wielu godzin papierosem. Zignorował nawet ironiczny ton oficera, zwłaszcza że ten szybko zniknął, zastąpiony kurtuazją, albo ze względu na szacunek dla przedstawicieli wywiadu, co było wątpliwe, albo ze względu na obecność damy, w tym przypadku Faucher.

Na wzmiankę o lotnictwie agent odruchowo spojrzał w zachmurzone niebo, ale szybko spuścił wzrok nie odnajdując na nim sylwetek samolotów z czarnymi krzyżami na skrzydłach. Na szczęście nikt tego nie zauważył. W duchu przyznał porucznikowi rację. Byłoby naprawdę kiepsko, gdyby odnalazły ich tu niemieckie bombowce. Pamiętał czego potrafiły dokonać. Wciąż miał przed oczami obraz płonącej Warszawy, pamiętał bombardowania tłumów uchodźców na drogach, słyszał przerażający odgłos syreny Stukasa, gdy ten nurkował ku swej ofierze. Przebywanie na atakowanym statku wydawało się jeszcze gorsze, bo nie było dokąd uciec. Jeszcze jeden powód, by szybko skończyć z tą sprawą i wracać do Londynu.

Z myśli wyrwał go delikatny stukot jaki spowodowało dobicie do burty brytyjskiego krążownika. Gdy opadła sznurowa drabinka, obaj oficerowie puścili przodem Faucher. Woods, jak nakazywały dobre obyczaje, nie spoglądał w górę w ślad za swoją przełożoną, ale jak słyszał po komentarzach marynarzy zgromadzonych na górze, a także tych w łodzi, poszło jej zupełnie nieźle.

Odwrotnie niż jemu samemu. Trochę czasu mu to zajęło, ale wreszcie zasapany i mokry dotarł na szczyt. Odtrącił rękę jakiegoś marynarza, który chciał mu pomóc wdrapać się na pokład i jakimś sposobem dokonał tego sam. Nie rozglądał się na boki, woląc nie widzieć uśmieszków na twarzach gówniarzy w mundurach. No cóż, latka lecą, papierosy też robią swoje. A jeszcze nie tak dawno potrafił przebiec półtorej mili w pogoni za kierownikiem nielegalnej drukarni w dokach Dover...

Dalej dali się poprowadzić porucznikowi do jakiegoś gabinetu, czy jak to się nazywało na statku. Woodsa zawsze trochę irytowało to, że pomieszczenia mają inne nazwy jeśli znajdują się na okręcie. Nie pokój, tylko kajuta, nie toaleta, tylko kingston, nie stołówka, tylko mesa i takie tam bzdury. Zrzucał za to winę na karby marynarskiej zarozumiałości.

Podano im herbatę, a porucznik przeszedł wreszcie do objaśniania sedna problemu. O dziwo wydał się całkiem rozsądny, wspominając że duch prześladujący brytyjskich marynarzy to ich niemiecki odpowiednik, albo pies. Woodsa trochę zdziwiło, że nie wysłano na tamtą jednostkę większej liczby ludzi, z racji panujących niepokojów, tylko od razu zawiadomiono Londyn, ale nie poruszył tego tematu.

Wkrótce pojawił się kapitan ze swoim zastępcą. Woods, głównie z racji noszonego munduru, ale również by dobrze wypaść, wstał razem z porucznikiem, choć nie tak energicznie jak on. Teatralnie przewrócił oczami, gdy padła "propozycja" pierwszego, ale powstrzymał się od komentarza w stylu "Masz rację synu, przylecieliśmy cholernym Short Sutherlandem do fiordu, o którym szwaby nie mają pojęcia, bo inaczej już dawno zmietli by waszą łódeczkę z powierzchni wody, więc oczywiście istnieje ryzyko, że jesteśmy ichnimi agentami, którzy chcą złapać zagubionego kundla na strzeżonej przez was krypie". Zamiast tego sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki i wydobył stamtąd legitymację, którą przekazał kapitanowi.

- Porucznik* Finney - oznajmił. - A to pani porucznik** Perry - przedstawił koleżankę po fachu i oczekiwał reakcji zgromadzonych na wieść, że kobieta nie tylko jest członkiem marynarki, ale jeszcze ma tak wysoki stopień. Na szczęście zaskoczenie było pełne, bo spod noszonego przez nią płaszczu nie było widać munduru.

* * * * *

Gdy formalności mieli już za sobą, przeszli do kwestii bardziej istotnych (choć Woods powątpiewał, że w tej sprawie można takowe znaleźć), jak na przykład, co teraz robić. Agent powiedział zwracając się bezpośrednio do Faucher i ignorując obecność trójki oficerów:

- Jeśli mogę coś zaproponować, pani porucznik - podjął lekkim tonem. - Niech mi będzie wolno zgłosić się na ochotnika do popłynięcia na tą niemiecką krypę, o ile tylko pan kapitan się na to zgodzi i udostępni nam jakąś łódź oraz kogoś do jej obsługi - skinął dowódcy Penelopy. - Rozejrzę się tam, a pani mogłaby w tym czasie zająć się przesłuchaniem tego rannego marynarza, o ile wyrazi pani zgodę - "Po czym oboje wrócimy do domu" dodał w myślach. - Co pani na to?

Belgijka nie zwracała uwagi na rzucane w jej kierunku ukradkowe bardziej lub mniej spojrzenia. Była świadoma swojej płci i tego jak bardzo rzadko spotykano kobiety w wojsku, a już szczególnie w lotnictwie lub marynarce. Przysłuchiwała się porucznikowi spoglądając na statek, do którego się zbliżali. Chłód męczył, przebijał się przez płaszcz, mundur i ciął ciało Noemie. Nie pokazywała tego jednak starając się zachować poważną minę. Musiała się pilnować, dostrzegą każde jej potknięcie… jeśli sobie na takowe pozwoli.

Gdy podpłynęli do statku pewnym ruchem chwyciła drabinkę i bez większego wysiłku wdrapała się na statek nie zważając na oferowaną pomoc. Uśmiechnęła się jedynie do porucznika, który wysunął w jej stronę rękę i rzuciła żartobliwie.
- Skorzystam z pomocy gdy przejdziemy do śledztwa. - Chwyciła drabinkę i pewnie weszła na pierwszy stopień. - Tu sobie poradzę.

Na górze skinęła zebranym marynarzom, którzy obserwowali ich pojawienie się i dała się zaprowadzić do kajuty, która wyraźnie służyła im do narad. Tutaj przyjęła herbatę i ropięła płaszcz pozwalając by wpadło pod niego nagrzane powietrze kajuty. Na widok kapitana odstawiła ją szybko i zasulutowała. Spokojnie zaczekała aż Woods ich przedstawi i wydobyła z kieszonki swoje dokumenty by je zaprezentować kapitanowi i porucznikowi.

Słysząc propozycję swojego towarzysza przytaknęła ruchem głowy i spojrzała na kapitana.
- Nie mamy wiele czasu. Będę wdzięczna za każdą okazaną pomoc. - Uśmiechnęła się do mężczyzny. - Zwiedzanie kajuty może zaczekać, teraz chętnie zapoznałabym się z rannym i wysłuchała jego relacji.

- To od czego chce pan zacząć? Przyznam, że pierwszy raz jestem w takiej sytuacji a procedury niewiele podpowiadają co robić w takich sytuacjach. Nie mam aż tylu ludzi aby przeszukać cały statek.

- Zobaczymy, zobaczymy - odparł Woods jakby z roztargnieniem, rozglądając się wokół. - Może zaczniemy od rozmowy? Jak oficer z oficerem - popatrzył znacząco na dowódcę pryza.

Tamten dopiero po chwili zrozumiał o co chodzi:

- Oczywiście - powiedział z pewnym zawahaniem. - Proszę za mną.

Zaprowadził agenta do pobliskiego pokoju. To znaczy kajuty, Woods poprawił się w myślach. Pomieszczenie było skromnie urządzone. Łóżko, niewielka szafka, składany stół i para krzeseł. Oficerowie zajęli je i siedli przy stole. Na poczęstunek nie było sensu liczyć, zresztą Woods niedawno już pił herbatę, a nie lubił tego robić zbyt często. Jakież to było nieangielskie z jego strony!

- Panie poruczniku - zaczął Woods swobodnym tonem. - Niech mi pan powie, ile osób liczy pański oddział, czy też załoga, jak pan woli.

- Od czasu wypadku Bradshawa dziewiętnaście osób. Są podzieleni na dwie wachty. Połowa wachty pilnuje jeńców, druga połowa obsadza mostek.

- Rozumiem - Woods pokiwał głową. - Jak dużą część statku macie... pod stałą obserwacją?

- Na początku sprawdziliśmy cały okręt, ale przy tak szczupłych siłach stale obstawiamy tylko mostek, miejsce w którym przetrzymujemy jeńców oraz niektóre kajuty mieszkalne, w których śpimy.

- Czyli w zasadzie jest możliwe, że jakiś pojedynczy osobnik, lub nawet grupa takich, dobrze znająca statek, zdołała uniknąć pojmania i zataić przed wami swoją obecność? - Woods patrzył porucznikowi prosto w oczy.

- Zrobiliśmy wszystko, by wykluczyć taką ewentualność. Porównaliśmy stan niemieckiej załogi ze spisem, nikogo nie brakuje.

- Czasami wszystko to za mało - mruknął pod nosem Woods. - Niech mi pan opowie, proszę, o przebiegu pobytu pana i pana załogi na pokładzie tego statku.

- Przepraszam, ale chyba nie rozumiem - na twarzy porucznika pojawiło się zakłopotanie.

- Proszę zreferować dokładnie przebieg pańskiej służby od momentu otrzymania rozkazu przejęcia jednostki niemieckiej. Godzina po godzinie. Każdy szczegół może być ważny.

- No więc - Abbott zaczął niepewnie - W nocy z 10 na 11 kwietnia, około godziny 22:00, otrzymałem od kapitana Bishopa rozkaz obsadzenia niemieckiego okrętu. Wyznaczaniem ludzi do tego zadania zajęli się bosmani, bo mieli oni pochodzić ze wszystkich pododdziałów na Penelopie, tak by nie osłabiać macierzystej jednostki. Opuściliśmy pokład krążownika koło godziny 23:00, tutaj dotarliśmy jakieś piętnaście minut później. Natychmiast udałem się na mostek, gdzie przeprowadziłem krótką rozmowę z oficerem z Icarusa, porucznikiem Downeyem. Jeszcze przed 0:00 marynarzy z Icarusa na stanowiskach zastąpili nasi, a tamci opuścili pokład. Koło godziny 1:00 Icarus opuścił fiord.

Do tej pory wypowiedź Abbotta była płynna, a jego głos brzmiał pewnością siebie. Po prostu oficer składa raport przełożonemu, chociaż Woodsa, a w zasadzie Finneya, ciężko określić tym mianem. Potem jednak opowieść porucznika z Penelopy zmieniła swój charakter. Głos stał się nieco cichszy, a sama wypowiedź często była przerywana, jak gdyby oficer musiał się dobrze zastanowić na doborem słów.

- Początkowo wszystko przebiegało zwyczajnie. Pięciu ludzi skierowałem do pilnowania fryców, kolejna piątka obsadziła mostek, reszta była przydzielona do drugiej wachty. Ze względu na brak ludzi wprowadziłem wachty 12-godzinne, pierwsza z racji tego, że ludzie przybyli na pryza oderwani od obowiązków, trwała znacznie krócej. Pierwszego dnia zaobserwowałem u ludzi pilnujących jeńców pewną nerwowość, ale zrzuciłem to na karby dość stresującej sytuacji. Jednak... Nie chcę oczerniać moich ludzi, to porządni chłopcy, żadne mięczaki... W każdym razie potem nieustannie dochodziły do mnie relacje, że marynarze słyszą dziwne dźwięki. Jakieś szuranie, jęki, niektórzy widzieli ruch w ciemnych korytarzach... W każdym razie morale jest w kiepskim stanie, a nerwy ludzi napięte. Niektórzy twierdzą, że coś tu się pęta po korytarzach.

- Coś?

- Tak mówią - porucznik wzruszył ramionami. - W każdym razie jeszcze wczoraj zameldowałem przez radio o wszystkim Penelopie. Najwyraźniej kapitan Bishop uznał, że powinniście się o tym dowiedzieć również wy.

- Jakie były okoliczności wypadku tego marynarza... - Woods zamilkł jak gdyby próbował sobie przypomnieć nazwisko.

- Bradshawa - wyręczył go Abbott. - Doszło do niego przy jednej z centralnych ładowni. Zmianę wachty zarządziłem na godzinę 7:00. Bradshaw wracał z matem McDowellem do swojej kajuty, gdy nagle zgasło światło. McDowell wrócił się do przełącznika, by je z powrotem zapalić, ale w międzyczasie usłyszał krzyk Bradshawa, odgłos pospiesznych kroków i trzask drzwi. Gdy zapalił światło korytarz był pusty, a przeciwległe drzwi zamknięte. Zza drzwi dobiegał krzyk Bradshawa. McDowell pospieszył tam czym prędzej i znalazł go leżącego u stóp drabiny. Spadł z niej... Darł się o jakimś stworze przed którym uciekał. A przynajmniej tyle dało się zrozumieć z jego chaotycznego słowotoku. McDowell wyciągnął go stamtąd, sanitariusz dał mu morfiny i odesłaliśmy go na Penelopę.

- Czy ktoś oprócz Bradshawa został zaatakowany? Albo widział to coś?

Porucznik zawahał się przez moment.

- Trudno powiedzieć co kto widział. Na okręcie panuje zaciemnienie dla bezpieczeństwa przed szwabskim lotnictwem. A w ciemności można zobaczyć różne rzeczy. Atmosfera jest nerwowa, w końcu jeńcy mają nad nami wielokrotną przewagę liczebną. W wypadku buntu... - westchnął. - W każdym razie nie byłoby sensu urządzać dla nas akcji ratunkowej.

- To wasz pierwszy pryz?

- Tak, one nie zdarzają się codziennie - odparł Abbott.

- Jaka jest pańska opinia o podwładnych?

- To dobrzy chłopcy, sprawdzeni w boju i doświadczeni. Wszyscy służą na Penelopie jeszcze od czasu, gdy była częścią Floty Śródziemnomorskiej. Walczyliśmy z Włochami, potem oddelegowano na do Floty Ojczystej. Pływaliśmy w konwojach, a teraz jesteśmy tutaj. O żadnym nie mogę powiedzieć złego słowa. Ale nerwy robią swoje.

- To oczywiste - ton głosu Woodsa nie wskazywał, by ostatni argument zdołał go przekonać. - A jaka jest pańska prywatna opinia na temat ostatnich wydarzeń, jeśli mogę spytać?

- Nie mam opinii - wzruszył ramionami. - Ale żeby nie było wątpliwości, w żadne duchy czy zjawy nie wierzę. Na razie u czubków mnie nie zamkną, dziękuję bardzo. Jest tak jak mówiłem, w nerwach, w ciemności różne rzeczy można zobaczyć. Zresztą może to tylko jakiś kundel, maskotka okrętu? Szwaby mogą chcieć go kryć, by nie dostał się w nasze ręce, a w spisie załogi by taki nie figurował.

Woods przyznał z lekkim zdziwieniem, że jednak jest ktoś na tym statku, kto jeszcze potrafi trzeźwo myśleć. Płynąc tu spodziewał się, że nawet dowódca będzie trzęsącym się strachajłem.

- No dobrze, powiem panu co zrobimy - przemówił po chwili milczenia. - Pan niech wraca do swoich obowiązków, a ja rozejrzę się trochę po pokładzie. Gdyby był pan tak miły i przydzielił mi ze dwóch swoich ludzi. oczywiście po to bym się nie zagubił w tych ciemnych korytarzach - wyjaśnił szybko. - Jeszcze by brakowało żeby musiał pan organizować akcję poszukiwawczą - zaśmiał się sztucznie.

Pierwszym punktem wycieczki na planie Woodsa musiało być miejsce, w którym doszło do wypadku Bradshawa. Obejrzy wszystko dokładnie, poszuka śladów bytności kogokolwiek poza brytyjskimi marynarzami, a potem zacznie zataczać coraz szersze kręgi wokół tego miejsca, sprawdzając całą okolicę. Przesłucha też tego McDowella, ale to na końcu. A potem zamelduje przez radio Faucher i Bishopowi, że niczego tu nie ma i spokojnie wrócą na łódź latającą, która zabierze ich z powrotem do Anglii.

- Kapitan Danna Perry. - Noemi wykonała krótki salut i uśmiechnęła się do przedstawiciela korpusu medycznego. - Wierzę, że będzie mi Pan w stanie pomóc w śledztwie.

Gdy lekarz mówił Faucher wydobyła z kieszeni marynarki niewielki notes i skrupulatnie zapisywała wszystkie informacje. 7:15… całe zajście miało więc pewnie miejsce godzinę lub pół wcześniej. Potem dopyta Woodsa ile płynął na Alster.

- Jak przedstawiono Panu zajście? Czy zaobserwował Pan jakieś nietypowe urazy? - Zadała szybkie pytania spoglądając na metalowe drzwi przy, których się zatrzymali.

Noemi zauważyła, że Hoobs z trudem powstrzymał prychnięcie. WIedział jednak, że zachowanie byłoby nieodpowiednie
- Spadł bo się spieszył aby zwiać po drabinie no i stracił równowagę i grzmotnął o pokład i się połamał. Potem się darł to go koledzy wywlekli na pokład a potem szalupa z krążownika przypłynęła po niego i zabrała go na krążownik do lazaretu.przy wyższych stopniem. - Po tym stwierdzeniu zamyślił się na chwilę drapiąc się po jednodniowy zaroście. - Zadrapania. Nie było nic specjalnego, to co miał na sobie (poza tym "głównym" dmg) to mógł zrobić sobie podczas ucieczki albo upadku albo jak go koledzy wlekli na górę. Żadnych postrzałów, cięć nożem i temu podobnych nie było.

Noemi przytaknęła notując sobie by upewnić się jak dokładnie przetransportowano marynarza na Penelope. - Czy po dotarciu do lazaretu mówił coś konkretnego?

- No głównie to się darł bo miał rozwaloną rękę. I bredził coś, że coś go goniło i chyba nie chodziło mu, że jakiś Niemiec czy inny człowiek. Wziąłem to za majaki albo szok bo brzmi bez sensu z medycznego punktu widzenia. - Lekarz zaczął zerkać na towarzysza Noemie wyraźnie chcąc odejść do swoich obowiązków.

- Pani Porucznik? - Perry spojrzał na nią sprawdzając czy ma jeszcze jakieś pytania. Noemie pokręciła jednak przecząco głową.

- Chciałabym teraz porozmawiać z… Spencerem Bradshawem. - Powoli przeczytała podane na początku rozmowy nazwisko marynarza.

- Nie widzę przeciwwskazań ale przypomnę proszę mieć na względzie, że ten biedak spadł z tej drabiny na twarz. Mocno ją sobie rozbił więc ma tam sporo bandaży. No i musiałem go mocno znieczulić podczas zabiegu. Więc proszę o ostrożność i wyrozumiałość podczas rozmowy.

- Rozumiem… postaram się zadać proste pytania. - Noemie uśmiechnęła się i weszła do kajuty mieszczącej lazaret, po tym jak Hoobs otworzył jej drzwi. Porucznik Perry podprowadził ją do odpowiedniego łóżka, gdzie lekko nieprzytomnym wzrokiem spojrzał na nią Bradshaw.

[MEDIA]https://i.postimg.cc/L4bthKHp/Bradshaw.jpg[/MEDIA]

- Witam. Jestem porucznik Perry i przybyłam zająć się sprawą statku Alster. - Powiedziała spokojnie stając tuż obok łóżka.

Mężczyzna wyraźnie chciał zasalutować, ale utrudniła mu to połamana ręka.

- Spencer Bradshaw. - Przedstawił się mówiąc z trudem. - Po.. Pomogę jak mogę.

- Opisz co dokładnie się wydarzyło. - Noemie otworzyła notatnik i uśmiechnęła się do marynarza zachęcająco.

Ten wyraźnie się zmieszał, ale chwilę później na jego twarzy pojawiło się skupienie. Widziała, że ma z nim problem.
- Byłem... na straży zamkniętych Niemców ...akurat schodziłem z kolegą Ballem… Jensonem… Jansonem Ball.. - Przypomnienie sobie imienia kumpla zajęło mu chwilę. - Skończyła się nasza zmiana… Pani porucznik i… szliśmy aby odpocząć. WTedy usłyszeliśmy ten dziwny dźwięk. Myśleliśmy że to jakiś kolejny Fryc, ale gdy otworzyliśmy drzwi światło zgasło. Więc Ball… wrócił na koniec korytarza by je zapalić.

Nagle twarz Bradshawa przeszył szczery strach. Patrzyła jak jego obite oblicze wykrzywia się, a oczy otwierają się szerzej.
- Drzwi zamknęły się… same… i wtedy usłyszałem to… coś jakby skrzeczenie… dyszenie. W ciemnościach było jakieś... - Spojrzał na Noemie jakby wiedział, że ta mu nie uwierzy. Belgijka skinęła jednak głową by kontynuował. - zwierzę… spanikowałam… zacząłem krzyczeć i uciekać. No i wtedy Ball zapalił światło. Stało tam… pies.. Tylko.. Straszniejszy… dziwny… wtedy zobaczyłem tą drabinę.. Pobiegłem do niej, ale spadłem. Potem wylądowałem tutaj.

- Co było w nim strasznego, wyróżniał się czymś konkretnym? - Noemi z pełną powagą wynotowała szczegóły obserwowana przez niedowierzającego Bradshawa.

- No... - Marynarz wyraźnie nie mógł uwierzyć, że porucznik traktuje go poważnie. - Był dłuższy niż wyższy… czworonóg… czarny.. Cholernie… Wybaczy Pani Porucznik. Bardzo duży. Z jego grzbietu coś wystawało ni to skrzydła.. Ni to szpon.. Coś dziwnego.

- Dziękuję. Odpoczywaj teraz, a gdybyś o czymś sobie przypomniał poproś by mnie wezwano - Noemie schowała notesik i uśmiechnęła się do Marynarza. Ten znów spróbował jej zasalutować i znów mu to nie wyszło.

Gdy opuścili kajutę i ruszyli w kierunku mostka odezwała się do Perrego.
- Będę musiała złożyć sprawozdanie z tego centrali. - Powiedziała spokojnie, rozglądając się po pokładzie. - Będzie mi też zależało na tym by porozmawiać z tym Ballem i przeszukać Alster. Czy mogę liczyć na wsparcie jakiejś grupy marynarzy?