Woods pędził ile sił w nogach, ale Dickens i McDowell, którzy mieli młodsze nogi, szybko go wyprzedzili i zaczęli zyskiwać przewagę. Dobrze że musieli tracić czas na otwieranie kolejnych drzwi. Dzięki temu George dawał jakoś radę za nimi nadążyć. Irytowało go to niewyobrażalnie, ale dostrzegał też pewne plusy sytuacji. Na przykład nie musiał się martwić, że pomyli drogę, której zresztą nie znał.

Marynarze dopadli do kolejnych drzwi i zabrali się za ich otwieranie. Tym razem Woods miał nawet chwilę czasu by się zatrzymać i złapać oddech, bo obaj męczyli się z wielkim kołem służącym na okręcie za klamkę, które z pewnością ma swoją osobliwą nazwę, o jakiej Anglik nigdy nie słyszał. Wreszcie drzwi ustąpiły i kiedy agent szykował się mentalnie do kolejnego biegu usłyszał głos któregoś z marynarzy:

- A woman?!

Spojrzał na otwarte właśnie przejście i ku swojemu zdumieniu rzeczywiście zobaczył w nim drobną sylwetkę, niewątpliwie o aparycji kobiety. Zareagował jednak szybciej niż towarzyszący mu członkowie załogi pryzowej, którzy na razie ograniczyli się do odskoczenia do tyłu, jak gdyby zobaczyli wyjątkowo wstrętnego szczura. Woods uniósł rękę, w której trzymał rewolwer i wymierzył w pierś nieznajomej.

- Hände hoch - powiedział spokojnym, ale stanowczym tonem. Nie krzyczał. Jakoś nie potrafił się przemóc, by krzyczeć na kobietę. Nawet na Niemkę. A przynajmniej podejrzewał, że to Niemka, bo kimże innym mogła być?

Odskoczywszy od gwałtownie szarpniętych drzwi, na widok ludzkich postaci, Birgit nerwowo przeniosła wzrok pomiędzy trzema Anglikami, lecz chwilę później, chwilę, której potrzebowała na złapanie oddechu po wyczerpującym biegu, skupiła uwagę na wycelowanej broni. Podniosła ręce, walcząc z przemożnym odruchem obejrzenia się za siebie, czy żarówki w korytarzu nie zdradzą pościgu znów szybciej niż mdłości. Jednak dopiero kiedy zmusiła się spojrzeć na twarz mężczyzny mierzącego do niej z rewolweru, dotarło do niej, że odezwał się po niemiecku. Myśląc całkowicie racjonalnie, wcale nie poczytałaby tego za dobry znak. W bieżącej sytuacji więcej jednak było w niej prymitywnego instynktu niż zdolności do analizy. Na poznaczonych śladami zaschniętej krwi i sinych z zimna ustach kobiety zarysował się nikły grymas nadziei. Ulgi,że zrozumieją, tak jakby znajomość języka miała cokolwiek wspólnego ze zrozumieniem pilnych jak cholera faktów, które Niemka chciała im przekazać jak najszybciej.

- Das Testobjekt geriet während der Beschlagnahme des Shiffes außer Kontrolle.* To nie jest zwierzę - w połowie zdań przeszła na angielski. Mundury nie zostawiały przecież wątpliwości. – Nie-pies. Hybryda.

Podniesione nad kark ręce zadrżały jej lekko.

- Pozwólcie wyjść na pokład – poprosiła, zanim coś wewnątrz niej, wytresowane rygorem, skręciło się w ciasny węzeł i zacisnęło zęby, powstrzymując resztę oznak słabości przed wyrwaniem się z gardła.

- McDowell, przeszukaj ją - Woods zwrócił się do mata. - To pani strzelała, czy to do pani strzelano? - głos agenta pozostawał spokojny.

- Strzelał wasz człowiek - mogło zdawać się dziwne, że Niemka nie spojrzała na wyznaczonego do obmacywania jej McDowella, tylko obejrzała się na sufit korytarza, lub może na lampy. - Dwie pary drzwi stąd. Strzelał do mnie albo do hybrydy, nie widziałam dokładnie. Obiekt wpływa na pole elektromagnetyczne. Gasną światła - wyjaśniła najdokładniej jak potrafiła.

- Gdzie jest ten człowiek? - Anglik nie wydawał się zainteresowany informacjami o stworze. Przynajmniej na razie.

- Był! - poprawiła gwałtownie - Nie wiem, czy trafił i nie wiem, czy to miałoby znaczenie, ale był. Przeklęta kreatura go zagryzła. Miejsce… Szłam stąd w lewo, bo drzwi były zamknięte, ciemnym korytarzem. Marynarz był w następnym, ale nie zdążyłam go ostrzec - kobieta zaczerpnęła głęboki oddech próbując się uspokoić. - Co zrobiliście z niemiecką załogą? Znaleźliście ciało inżyniera zastrzelonego w ładowni?

- To ja tu zadaję pytania! - warknął Woods. - ...proszę pani - dodał po chwili spokojniejszym tonem. W jego głowie pojawiła się myśl, która szybko rozkwitła. Tak, to by miało sens, to by wszystko wyjaśniało. - McDowell?

- Nie ma broni, sir - zameldował marynarz, który skończył przeszukiwać kobietę.

- Zaprowadzisz ją na mostek - powiedział Woods. - Tylko jej nie lekceważ, pamiętaj że przez ostatnie dwa dni robiła z was durniów. Najlepiej nie chowaj broni. Nie chciałbym być w twojej skórze, jeśli spaprasz to zadanie - uśmiechnął się lekko. - Ja z Dickensem pójdę sprawdzić co z tamtym.

Podszedł bliżej do kobiety, po czym gestem kazał jej się usunąć z drogi. W jej oczach dostrzegł coś, jakby rozczarowanie, może jakaś dawka współczucia? Co by to nie było, zmusiło Woodsa by powiedział:

- Na pani miejscu jeszcze nie opuszczałbym rąk. Dzięki pani działaniom chłopcy są trochę nerwowi i palec mata McDowella może niezależnie od niego drgnąć, jeśli rozumie pani, co mam na myśli. Moje uszanowanie - uchylił przed nią czapki, po czym przeszedł przez drzwi i ruszył w kierunku wskazanym przez Niemkę jako miejsce strzelaniny, a w zasadzie pojedynczego strzału.

Tak, to wszystko wyjaśnia. Dziewczyna chciała nastraszyć angielskich marynarzy. Być może sobie ubzdurała, że w ten sposób zmusi ich do opuszczenia okrętu, uwolni niemiecką załogę i popłynie dalej lub wróci do domu, w każdym razie na orderze by się nie skończyło. Ciekawe jak zdołała wystraszyć Bradshawa?

"Nie-pies" mówiła, starała się to specjalnie zaznaczyć. A jeśli tak, to może być właśnie dokładnie odwrotnie. Pewnie napuściła na marynarza tego psa, a potem spreparowała ślady, że niby tamten przyszedł od strony McDowella. Ale z tym łażeniem po suficie przesadziła. Za dużo opowiadań Lovecrafta i jemu podobnych, oderwanych od rzeczywistości pisarczyków.

Mimo wszystko Woods nie chował rewolweru. Dziewczyna mogła mieć wspólnika. No i był jeszcze ten pies, który mógł się tu teraz pałętać samopas. Swoją drogą bardzo ciekawe co taka osoba jak ona robi na okręcie desantowym? I jeszcze to pytanie o jakiegoś zastrzelonego inżyniera. Czyżby posunęła się do tego by zabić kamrata?

Jedno jest pewne, Woods zaserwuje jej jedno niezłe przesłuchanie, gdy wróci na górę...

Wchodząc do tej części korytarza Woods poczuł się dziwnie. Jakby coś tu nie grało, jakby było to miejsce zakazane, splugawione... Jakby nie powinien tu być. Walcząc z samym sobą przekroczył próg, zapalił latarkę McDowella i powoli ruszył przed siebie rozglądając się wokół uważnie.

Karabin rozpoznał momentalnie. Wszystkie Lee-Engieldy były do siebie podobne. Te współczesne nie odbiegały zbytnio, zwłaszcza pod względem wyglądu, od konstrukcji pierwszowojennych. Ostrożnie podniósł go z podłogi i obejrzał. Otworzył zamek, karabin był przeładowany i gotowy do strzału. Marynarz zdążył więc wystrzelić i przeładować. I tyle. Ale gdzie jest on sam?

Niewiele zajęło mu znalezienie odpowiedzi na to pytanie. Woods wręczył karabin Dickensowi z poleceniem pilnowania strony, od której przyszli. Marynarz miał na twarzy wymalowaną mieszaninę dwóch uczuć. Pierwszym była obawa i niechęć aby zbliżać się do miejsca masakry chociaż na krok a najchętniej pewnie zabrałby się stąd na drugi kraniec statku. Nerwowo obracał głowę reagując z obawą na każdy szmer i szelest jakby z nie wiadomo skąd miało się zmaterializować jakieś niebezpieczeństwo. A drugą była chyba ulga, że oficer pozwolił mu zostać na miejscu i nie musiał się zbliżać bardziej. Trzymał w dłoniach karabin zabitego kolegi jakby to był jakiś talizman szczęścia i miał go ochronić przed nieznanym niebezpieczeństwem.

Woods tymczasem podszedł powoli do, co do tego nie miał żadnych złudzeń, trupa marynarza. Z pewną odrazą stąpał po zaschniętych już kałużach krwi i z niechęcią oświecał ciało zmarłego. Zwłoki były w strasznym stanie. Z pewnym oporem agent kucnął, by przyjrzeć się lepiej. Cały mundur, poszarpany w wielu miejscach, przesiąknął czerwoną posoką. Klatka piersiowa zdawała się być rozerwana, choć trudno było to stwierdzić z całą pewnością. Twarz mogła być trudna do identyfikacji, bo brakowało sporego kawałka prawego profilu, łącznie z okiem.

Dreszcz przeszedł mu po plecach. Tylko dwa razy w życiu był świadkiem podobnych widoków. Pierwszy raz, gdy Natalie… Nie, o tym nie chciał myśleć! Drugi raz, gdy przypadkowo odkrył w dokach Dover kryjówkę pewnego wariata, ale sprawę przekazał wówczas policji.

- Skurwysyny… - wyrwało mu się szeptem.

Widok zmasakrowanego ciała nie działał na Woodsa najlepiej. Początkowo z trudem powstrzymywał odruch wymiotny, czego na szczęście nie mógł zobaczyć Dickens, odwrócony do niego tyłem. Po paru chwilach zdołał jednak zapanować nad swoim żołądkiem i zabrać się do pracy. W zaschniętej krwi dojrzał ślady, najprawdopodobniej zwierzęcia, ani chybi takie same jak te, które znalazł w miejscu wypadku Bradshawa. W głowie agenta znów pojawiło się pytanie czy ten pies jest prawdziwy, czy tylko ktoś próbuje sprawić wrażenie, że pod pokładem grasuje bestia. Jedno jest pewne, ta Niemka, Woods zapomniał zapytać jej o imię, ale to teraz nieważne, ma przynajmniej jednego wspólnika. W najgorszym razie tym wspólnikiem jest wyszkolony do atakowania ludzi pies.

Coś jeszcze zwróciło uwagę agenta. Musiał zrobić dwa kroki, wciąż kucając by się do tego zbliżyć, co kosztowało go trochę wysiłku, ale wreszcie mógł się temu przyjrzeć uważniej. Był to, z braku fachowego terminu, którym Anglik by dysponował, jakiś rodzaj gluta. Smarki, z tym kojarzyło się w pierwszej kolejności. Tyle że smarki nie dymią, podczas gdy z tych unosiła się delikatna mgiełka. Trochę jak w przypadku świeżego nawozu na mrozie. A poza tym… to coś błyszczało… i to na kolorowo!

Woods nigdy nie widział czegoś podobnego. W pierwszym odruchu chciał to wziąć na palec, ale opanował się, gdy jego dłoń była już w połowie drogi do tajemniczego obiektu. Lepiej nie dotykać nieznanej substancji gołą ręką. Obszukał kieszenie w poszukiwaniu czegoś przydatnego, ale znalazł tylko w połowie pustą paczkę papierosów. Tych było mu zaś szkoda. Wtedy jego wzrok padł na pas denata, do którego przypięta była kabura, a w niej spoczywał bagnet. Najwyraźniej biedak nawet nie zdążył po niego sięgnąć. Agent bez krępacji spróbował wyciągnąć rzeczoną broń. Ta dała się wyjąć, chociaż jak zwykle w takich przypadkach, było to niewygodne. A w tej scenerii także mało przyjemne. Ale po chwili klęczący mężczyzna w mundurze oficera Royal Navy trzymał bagnet w dłoni. Ostrze bagnetu bez kłopotu zagłębiło się w tym dziwnym glucie. Dało się nawet to coś zgarnąć na czubek ostrza i po tym jak się ciągnęło, mocno przypominało jakąś kleista galaretę. Tylko taką co dymi. I się mieni jakby miała w sobie jakiś brokat albo coś takiego.

Woods przybliżył sobie ostrze do twarzy, by lepiej przyjrzeć się dziwnej substancji. Nie był chemikiem, nawet w szkole miał z tego przedmiotu w najlepszym razie średnie stopnie. Nie uda się tego zbadać przed powrotem do Londynu, ale może jednak warto to sobie przywłaszczyć? Wyjął z kieszeni pudełko z papierosami. Same papierosy wysypał na rękę i ostrożnie włożył do kieszeni na piersi. Następnie zgarnął bagnetem gluta i umieścił ją w pustym, jeśli nie liczyć resztek tytoniu, pudełku. Proces powtórzył kilkukrotnie, a potem, upewniając się najpierw, że pudełko nie przecieka lub substancja nie “przepala” się przez kartonowe ścianki, zawinął górną połówkę pudełka w rulon i włożył je do kieszeni.

Rozejrzał się jeszcze wokół, sprawdził czy Dickens aby na pewno pilnuje tyłów, po czym skierował się w stronę drzwi. Spróbował je otworzyć. Zdołał się w ten sposób zorientować, że drzwi są zamknięte. I ochlapane krwią denata. Ale działały jak należy. Kołem dało się zakręcić i uruchomiło ono mechanizmy, które skrzypnęły cicho po czym, z takim samym oporem jak poprzednie, otworzyły się z wolna na oścież. Po drugiej stronie była dalsza część korytarza którego też krańca nie było widać bo znów była tylko jedna lampa która działała na obserwatora w ten sam sposób co w tym kawałku korytarza.

- Tam dalej, jeszcze dwa korytarze i jest dziób. I nasze chłopaki co pilnują tych Fryców - rzekł niepewnie Dickens, chyba po to by powiedzieć cokolwiek i nie siedzieć w ciszy tych dźwięków płynących z trzewi frachtowca. z których teraz każdy zdawał się szarpać nerwy i zwiastować nieznane niebezpieczeństwo.

Woods, jakby w odpowiedzi, przywołał do siebie Dickensa i oznajmił, że czas ruszać dalej. Jednakże nie miał na myśli drogi na wprost. Zamknął drzwi i wskazał na schody, które kryły się w zagłębieniu ściany.

- Dickens, ja idę pierwszy, ty ruszasz nie wcześniej, niż w momencie gdy znajdę się dokładnie pod tobą, to jest jedną kondygnacją niżej, rozumiesz?

Agent ruszył powoli schodami w dół, w prawej dłoni dzierżąc pistolet. Lewą ręką operował latarką, choć często opierał ją na piersi, by zasłonić światło. Nie chciał ryzykować, że promieniem światła zdradzi wrogowi swoją pozycję, dlatego stopnie pokonywał trochę po omacku, przyświecając sobie tylko co jakiś czas. Lustrował przede wszystkim to co znajdowało się pod nim. Wiedział, że jeśli znajdują się tu uzbrojeni Niemcy, wystawia się na cel, ale liczył że nawet jeśli go zaskoczą, Dickens będzie mógł zaskoczyć ich.

Woods i Dickens pochowali się w ciemnych zakamarkach, skąd wypłynęli, gdy tylko pierwszy z nich zorientował się kto ich “odwiedza”.

- Pani kapitan - powiedział formalnym tonem. I wówczas jego wzrok padł na prowadzoną przez Anglików Niemkę. Groźny mars pojawił się na jego czole, ale tylko na chwilę.

- Immaterium… Ale silne… Dawno nie czułam takiego stężenia… Chyba nigdy… - jego uwagę zwrócił głos Alishy.

Jakby przez chwilę się nad czymś zastanawiał, po czym zwrócił się do Noemie:

- Możemy porozmawiać w cztery oczy? - spytał. Po chwili dodał z niechęcią - Ma’am?

- Oczy wokół głowy i pilnujcie jej. - Noemie skinęła na towarzyszących jej marynarzy i wskazała pobliską kajutę. - Może być tutaj. - Otworzyła ostrożnie drzwi, trzymając dłoń na broni i zerkając do środka. Widząc, że pomieszczenie jest puste przepuściła George’a.

Woods z pewnymi oporami wszedł do środka jako pierwszy. Te opory szybko jednak zniknęły, gdy drzwi za nimi się zamknęły i zostali sami:

- Czy mogę się dowiedzieć po jaką cholerę ją tutaj sprowadziłaś? - pomimo zdenerwowania mówił szeptem, by nie usłyszano go na korytarzu. - Zamierzasz biegać po okręcie niańcząc Niemkę?

- Dysponuje sporą ilością informacji, których potrzebuję. - Mruknęła niechętnie Noemie, tylko spojrzeniem zdradzając, że nie podoba się jej sposób w jaki zwrócił się do niej jej podwładny. - Jest dla mnie zbyt cenna by ją posyłać jakąś bandą marynarzy i ryzykując, że zabiję ją to coś co tu grasuje. Bo nie ważne czy to jakaś bestia, fryc, czy zwykły pies. Agencja musi ją dostać.

- Oczywiście, że posiada ważne informacje, dlatego posłałem ją na mostek, gdzie miała czekać na przesłuchanie - ton Woodsa nie zmienił się nawet trochę. Jeśli zobaczył spojrzenie Noemie, nie zwrócił na nie większej uwagi. - Tym bardziej, że na razie nie jest skora do mówienia prawdy. Nie chciałem żeby mi się pałętała pod nogami, czy żeby dostała kulkę w strzelaninie, jaka może wybuchnąć gdy znajdziemy jej wspólnika, kimkolwiek lub czymkolwiek by nie był.

- To trzeba było ją odprowadzić. - Noemie zrezygnowana spojrzała na drzwi. - I to teraz zrobimy. Jeśli mówi prawdę, kajuty jej towarzysza były blisko mostka. Sprawdzimy jej prawdomówność i czy są tam urządzenia, o których mówi. Jeśli nie. Zostawimy ją z resztą Fryców i będziemy kontynuować poszukiwania… to rozkaz.

Woods nie odpowiedział od razu. Słowo “rozkaz” działało jak komenda, było w nim coś, co kazało przemyśleć dwa razy następną swoją wypowiedź zanim ta padnie. Wreszcie przemówił już spokojniejszym tonem:

- Znalazłem ślady, czy raczej trop, prowadzący od ciała do schodów we wnęce. To lub ten kto zabił tego marynarza uciekł tymi schodami. Nie wiem tylko czy w górę, czy w dół.

- Pokaż mi je. - Noemie wskazała ruchem głowy na drzwi. Miała już dość tej dyskusji.

Tym razem to Woods przepuścił swoją szefową, a następnie pokierował ją wprost na ciało denata i dalej, nie zważając na zgromadzonych w korytarzu marynarzy, młodą agentkę i ich jeńca. Światłem latarki wskazał wyraźne odciski łap jakiegoś zwierzęcia, które urywały się na linii schodów.

- Planowałem ruszyć w dół, zanim się zjawiliście. Uznałem, że tam Niemcy mają większą szansę pozostać niezauważeni, więc pewnie tą drogę wybrali. Jednak teraz możemy się rozdzielić i sprawdzić obie ewentualności. Dziewczynę proponowałbym jednak odesłać w celu późniejszego przesłuchania.

- Dam ci część moich ludzi. Sprawdź dół ja wezmę górę i udam się z nią w kierunku mostka, sprawdzając po drodze kajuty. - Noemie przyjrzała się śladom i ciału, starając się dojść co też mogło się tu wydarzyć.

- Dobrze, spotkajmy się na mostku, powiedzmy za godzinę - Woods spojrzał na zegarek, po czym dodał półszptem: - A co z Niemką?

- Zabieram ją z sobą. - Noemie odpowiedziąła równie cicho. - Sprawdzimy czy mówi prawdę.

- To błąd - Woods pokręcił głową. - Ta dziewczyna odpowiada za śmierć brytyjskiego marynarza i ranienie drugiego. Jak myślisz, co zrobi, gdy zaskoczą was jej kumple z pukawkami? - agent odszedł nie czekając na odpowiedź.