Dość szybko wyjaśniło się, kto przysporzył więziennej grupce okazji do ucieczki z mamra. Byli to ludzie z szajki Arabusa należącego do jej więziennego gangu. W sumie aż dziwne wydawało się, że ciapatego terrorystę ulokowano w jakiejś podrzędnej polskiej ciupie... ale i jej łapówki na chuja się zdały, więc Marta zwyczajnie pomyślała, że hajs i reputacja niewiele znaczyły, bo kraj pod rządami Alternatywy był po prostu zdrowo pokurwiony (a pieniądze przez deficyt towarów i galopującą inflację chuja warte). Czym zarazem oszczędziła sobie nadmiernego wysiłku umysłowego związanego z rozwiązaniem tej zagadki.

— No trzymaj się brachu. Powodzenia w rozpierdalaniu porządku na świecie, wąchaniu dywaników, czy co wy tam w ogóle robicie na tej pustyni. W każdym razie baw się dobrze! — powiedziała, dając ledwie połowę jebania.

Chuja wiedziała o jego kulturze, misji i religii, ale w zupełności wystarczały jej te okruchy, które znał każdy dres. Chociażby to, że kobiety chadzały u nich w czarnych workach i były traktowane jak zwierzęta. Nie miałaby więc co liczyć na karierę w jego sekcie. Ale nie było w tym nic złego. Bo dla niej on na zawsze pozostałby zarośniętym kozojebcą. No i gitara.

***

Kiedy dotarli do chujomarketu Zmora dziękowała losowi, że miała jeszcze ze sobą Ryżego, bo chyba by psychicznie nie wytrzymała.

— Kurwa mać, Wiśnia, to jakiś chałturny sklepik na zadupiu, a nie jebany Fort Knox. Czego ty tam niby szukasz?

Ściągnęła z siebie więzienną bluzę, odsłaniając biały podkoszulek i okazałą muskulaturę.

— Patrz kurwa. Wystarczy owinąć przedramię i łokieć szmatą, a potem rozjebać szybę. Cała filozofia. Potem szybko zawijamy fanty i spierdalamy. O TAK!

Przeszła do czynów.

Dosyć prędko wyjaśniło się, dlaczego nadarzyła się ta cała okazja na brawurową ucieczkę z zakładu karnego. Dziękować mogli, jakkolwiek to by nie brzmiało, bin Ladenowi i jego ciapatym krajanom, którzy swoim działaniem spowili Czersk ciemnością. Tyle że Tumak nie miał w planach dziękowania ani Osamie, ani Ahmedowi, którzy zaraz zawinęli się na motorze i zniknęli w tempie ekspresowym. Cóż, bywało i tak. Posłuszny jedynie wzruszył ramionami, nieporuszony uszczupleniem się ich grupki. Zbył całe zajście milczeniem, rozglądając się tylko wokół czy aby hałaśliwy motor nie ściągnął na siebie czyjejś uwagi, ale w tych ciemnościach nic nie było wiadome. Drgnął dopiero na słowa i pytanie Wiśni, ale podczas gdy Kornel zastanawiał się nad odpowiedzią, Zmora już przeszła do czynów.

Tumak nawet wyciągnął dłoń w jej stronę, jakby chcąc ja powstrzymać gestem, ale refleks zawiódł. Brzdęk wybijanego szkła zadźwięczał w uszach, a Posłuszny skrzywił się lekko i sapnął z niezadowoleniem. Bynajmniej z powodu ewentualnego alarmu podpiętego pod system inny niż ten główny, w którego istnienie wątpił.

- Ale mogliśmy wejść tyłem - rzucił jakby z pretensją. - Rozbite szkło w fasadzie rzuci się prędko w oczy i psy zaczną węszyć. Ech, zero finezji czy polotu.

tumak westchnął, całym sobą powstrzymując się od skulenia pod spojrzeniem Zmory, gdy ta zerknęła nań z ukosa na jego słowa. Wegner była jedyną z ich "paczki", która mogłaby wzbudzić w nim najprawdziwszy, żywy strach z racji jej imponującej kartoteki i dominującej osobowości. Nic więc dziwnego, że darzył ją zdrowym miksem strachu i szacunku, rzadko kiedy pozwalając sobie na jakikolwiek zgryźliwy komentarz w jej kierunku. Ale ta noc nie była normalna i Tumak nie ugryzł się w porę język. Winił za to dalej krążącą w krwiobiegu adrenalinę.

- Dobra, najpierw przebieranki - rzucił w eter. - Później inne sprawy. Komórkę mogą namierzyć prędko, jak zwiniemy pierwszą lepszą, więc to raczej odpada. Poza tym, przydałoby się znaleźć jakieś miejsce z porządnym komputerem, gdzie moglibyśmy spędzić nieco dłużej niż chwilę i zrobić cybernetyczne rozpoznanie. Ale to trzeba na spokojnie, bo musiałbym zabezpieczyć połączenie.

Wilkosz w nerwach próbował sobie przypomnieć czy faktycznie ma na sumieniu Stęcha i jego sfatygowany anus. Do więzień wsadzał politycznych, nie babrał się w sprawach kryminalnych, ale z jakichś powodów niemal każdy skazany za swoje nieszczęścia obwiniał właśnie jego. Przyjrzał się jeszcze raz konusowi. Przypominał trochę tych dwóch bliźniaków, których razem z ich wspólnikiem, redemptorystą z Torunia wysłał na długie wakacje do Wronek. Ale to nie była chyba żadna rodzina, zgadzał się tylko nikczemny wzrost i paskudny charakter.
- Wypierdalaj stąd smerfie bo będzie powtórka z rozrywki – odpowiedział prokurator w złości zatrzymując dym w płucach. Nie zamierzał uciekać przed dwie głowy niższym karzełkiem. Gdy ten ruszył na niego z nożem, Dunin-Wilkosz dmuchnął mu papierosowym dymem w twarz a potem wyprowadził szybki cios.

— Ja pierdolę, sami kurwa eksperci od włamań, ale tylko stoją jak chuje na weselu — skwitowała Marta, uderzając w szybę — Co do kurwy?

Jej żywą reakcję wywołał fakt, że udało jej się ledwie wybić otwór.

— Wzmocniona, czy co? Dobra, działaj Ryży. Skoroś taki wyrywny.

Ustąpiła miejsca swojemu pachołkowi.

***

Zmora klęła jak szewc w czasie grzebania w szmatach. Odpalony szlug w niewielkim stopniu łagodził jej wkurw. Niestety za nic nie mogła znaleźć dla siebie sensownego ubrania.

— Ja pierdolę, jaka wiocha. Jebana pipidówa! Teraz tylko pytanie: ubrać się jak jakiś szlauf, czy przychlast?

Obie perspektywy nie wydawały się dla niej zbyt miłe. Dlatego dość długo zajęło jej kminienie. W końcu jednak wybrała sukienkę. Zakładając, że żaden klawisz ani pies nie będzie podejrzewał słynną Zmorę o to, że tak się ubierze.

— Chuj. Kto się zaśmieje, temu ręce upierdolę u samej dupy. Najwyżej przy najbliższej okazji opierdolę komuś coś lepszego.

Rozejrzała się na szybko po wnętrzu, lukając na towarzyszy.

— Ogarnęliście hajs? Jeśli tak, to jak dla mnie możemy się zwijać.

***

Kiedy mieli się zawijać, okazało się, że jakieś typy przypałętały się w pobliże sklepu.

— No oczywiste, że spierdalamy! — parsknęła do Ryżego. — Chyba że to nie psy, a jakieś leszcze. To możemy ich sklepać. Ale raczej szkoda czasu na byle frajerów. Nie wiadomo nawet czy mają telefony. W końcu tutaj psy dupami szczekają... Jebać, w drogę.

Ruszyła do wyjścia. Nie martwiła się, że Wilkosz spierdoli z czatów. Wiedziała, że chytry prorok jest w pełni świadomy faktu, że ma jakieś szanse, wyłącznie trzymając się z grupą.

- Kurwa.

Kornel był niepocieszony. Chociaż nie, to było niedomówieniem. Był niezadowolony. Z grymasem wykrzywiającym twarz stał przed lustrem w dalekim końcu sklepu, gdzie były skromne przymierzalnie i krytycznie wbijał wzrok w swoje odbicie, oświetlane mdłym światłem zapalniczki, mrucząc pod nosem sam do siebie. Eksperymentalnie uniósł obie ręce ku górze, z długą sylwetką ilustrującą właśnie literę "T" i sapnął, gdy kusy materiał odsłonił dolne partie korpusu i "ścieżkę do Leszka", jak jeden z kolegów miał w zwyczaju nazywać owłosienie ciągnące się od pępka w dół. Do tego szorty w kolorze rzygowin i lakierki, które z wściekle żółtą koszulą z kwiatami hibiskusa współgrały jak przedszkolna symfonia. Nawet przetrząśnięcie kas nie poprawiło nastroju, bo tam znalazł tylko jakieś drobne.

- Kurwa - powtórzył Kornel w stronę Roxy nieopodal. - Wyglądam, jakbym urwał się z cyrku lub psychiatryka. Serio, to zbrodnia na modzie godna trybunału w Hadze, co?

Posłuszny sapnął po raz kolejny, w duchu dziękując za słabe oświetlenie. Próźność nie należała do jego wad, ale biorąc pod uwagę jego tendencję do wybierania czerni i punkowego stylu, taka a nie inna kreacja sprawiała, że miał ochotę wyłupać sobie oczy. Przez chwilę nawet zastanawiał się nad tym, czy nie wbić się z powrotem w drelich, tak nienawidził tego żółto-rzygowego miksu kolorów. I gdyby nie mignięcie latarki w oknie, pewnie psioczyłby dalej, a tak inne sprawy wyrwały się na plan pierwszy.

- Spierdalamy?

- Nie, kurwa - sarknął Tumak w odpowiedzi - spuszczamy spodnie i wypinamy dupy w ramach powitania. Jasne, że spierdalamy.

I ruszył w ślad za Zmorą.

— Bardzo, kurwa, zabawne. Pierdolisz jak jakaś stara raszpla — rzuciła poirytowana Marta.

Na szczęście chytra burdel mama była w jej ekipie, bo kiedyś za podobny tekst "Zmora" obcięła pewnej wyszczekanej babie powieki, a potem utopiła ją w kwasie solnym. Oczywiście wszystko miało swoje granice, nawet cierpliwość wobec ziomali.

***

Skoro wszyscy byli zgodni, by zawijać się ze szmatexu, Wegner śmiało pokonała rozwalone drzwi. Była w tak kiepskim humorze, że ręka boska musiała chronić stojącego na czatach proroka przed "błyskotliwą" uwagą w jej kierunku. Inaczej niechybnie zostałby jej pierwszą ofiarą tej nocy.