Krew zalewała falą twarz Bożydara mącąc wzrok, upośledzając węch i zniekształcając smak. Jedynie słuch, po chwili świstów nawołujących do drogi w pustkę, wrócił do normy. Czuł się otępiały, a mimo to pędził w ciemność, szukając ratunku. Biała Walkiria wyrosła przed nim i zatrzymała szaleńczy bieg, delikatnie, acz stanowczo przyciągając go za ramiona do ziemi. Ręką odzianą w ciężką, syntetyczną rękawice starła mu część posoki z twarzy sprawiając, że uczucie piekącego bólu ustąpiło chłodnej uldze. Bił od niej spokój i opanowanie. Usłyszał klik zabezpieczanej broni i mechaniczne zgrzyty rozpinanych przedramion skafandra. Żylasta dłoń lekko pogładziła go po policzku. Stłumiony trzask rwanego materiału wypełnił ciszę jaka pozostała po panicznej ewakuacji rozgromionych bandytów.

Siostra poświęciła nie tylko swój long-sleeve lecz także prawie całą posiadaną wodę na przywrócenie żołnierzowi kolejnego zmysłu. Zobaczył ją nad sobą, pochyloną jak nad dzieckiem, systematycznie przecierającą jego skórę zmoczonym materiałem. Powoli i sprawnie upewniała się jak rozlegle są jego obrażenia zrywając kolejne warstwy zaschniętej, brudnej juchy ze świeżej rany, która jak się okazało nie była ani zbyt głęboka, ani szeroka. Jedynie jej długość mogła stanowić problem, choć nie rozwiąże go szycie. Prędzej puder lub peruka, jeśli dalej marzy się mu być najprzystojniejszym z trojaczków, bo rozorana została wierzchnia warstwa skóry - od prawej brwi, po kark za lewym uchem.

- Nie powinniśmy czasem powstrzymać lokalsów przed pokrojeniem Vanhoose’a? - zapytał opatrującej go siostrzyczki Bożydar. - Jeden a dziesięć tysięcy ammo to spora różnica. Połowę z tego można by poświęcić na dozbrojenie osady… - wojownik spojrzał w kierunku zebranych mieszkańców i zerwał się na nogi zanim Żyleta zdążyła go powstrzymać.

- Nazywam się Bożydar Colt, z Alternatywy dla Ameryki. Znam część z was, w tym Maxa. Ten parszywiec jest wart 10 tysięcy naboi żywy, a tylko tysiąc martwy. Odstąpcie, a za część majątku wyposażymy was na przyszłość. Jego śmierć nie da wam nic poza zemstą, a broń, amunicja i zwiększone zapasy bez wątpienia macie jak wykorzystać. - wykrzyczał młodszy z braci Colt. Na co Bogumiła pokręciła głową i pogładziła się po karku wolną dłonią. Gość miał wszczepy, nie wiadomo jakie i nie wiadomo do czego. Nie chciała ryzykować zabierania go ze sobą żywego, tysiąc ammo to i tak było sporo, a oni mieli przecież zupełnie inny cel. Coltówna całkiem intencjonalnie i ze sporym wyczuciem przycisnęła ranę, którą opatrywała, żeby brat na pewno dokładnie jej wysłuchał:

- “Możemy go zabrać, pod warunkiem usunięcia mu ze łba tych kabli inaczej sama usunę mu całą głowę.” - wygestykulowała bez złości i wróciła do pracy, na nowo sadzając go przed sobą, żeby z przyklęku sięgać całej jego sylwetki. Oderwała ostatni rękaw swojego odzienia spod pancerza i założyła mu na czerep opaskę - czepiec ze zdobytego materiału, który przytrzymywał zwinięte wcześniej opatrunki. Wyglądał odrobinę komicznie, ale postrzał był fachowo oczyszczony i dobrze zabezpieczony. Gdy skończyła (co wcale nie było łatwe, bo kręcił się jak dzieciak kontynuując ich rozmowę) zawiązała mu na końcu opatrunku supełek. Wielki wojownik o aparycji gladiatora spojrzał na siostrę miłosierdzia z nieskrywanym zdziwieniem, na co ta uśmiechnęła się i skomentowała w migowym, że to tak... tylko w ramach przypomnienia: "żebyś dalej nie dał się zabić" i dodała w myślach " oraz wyglądał jak debil". Pozbierała swoje rzeczy i pomogła bratu wstać.

Ruszyli razem równym tempem w kierunku baraków zbudowanych z blachy falistej lub innych podobnych do niej elementów złomu. Cała wioska nie prezentowała się zbyt okazale, nawet biorąc pod uwagę, że wiele z jej niedoskonałości ukryło się w mroku to 100 metrów w prostej linii szosy zastawiało raptem 27 pokracznych budynków, w których prześwity pozasłaniane były płachtami, siatkami i wszelkiego innego rodzaju szmatami. Do każdej takiej posiadłości prowadziły tylko jedne drzwi znajdujące się od strony drogi. Żołnierze mogli więc być pewni, że bezpiecznie przecisną się między szeregową zabudową Nowej Nadziei i nie zaskoczy ich żaden niespodziewany atak z wnętrza budynków. Inaczej mogła się tylko mieć sytuacja przy hangarze na skraju osady. Wyróżniał się on rozmiarami, był znacznie dłuższy i wyższy od pozostałych zabudowań, a więc znacznie bardziej niebezpieczny. Docierali już na miejsce zbiórki, gdy ich uwagę przykuło to, że tłum na dole zaczął gęstnieć, a i coraz więcej głosów nawoływało do przyspieszenia kroku.

Bogumiła, nie była narwana jak bracia, nie paplała bez sensu i nie musiała być wszędzie pierwsza. Wystarczało, że inni tak robili pozostawiając jej czas na zajęcie najskuteczniejszej pozycji wśród strzelców. Tak było i tym razem, kiedy doczłapali się do zbiegowiska pancerbaba zajęła pozycję defensywną, ustawiając się z wyciągniętą bronią między hałastrą rządną krwi i dziwnym ubranym na czarno kolesiem w cylindrze (albo może meloniku? - zawsze się jej te archaiczne nakrycia głowy myliły), a swoim oddziałem. Celowała w ziemię, gotowa oddać strzał w kierunku Vanhoose’a.

Wielkie, nieporęczne bydle, jakim było jej czarne M14 dobrze prezentowało się tylko dzięki kontrastowi z jej pancerzem i zakrwawionymi dłońmi, którymi go trzymała. Stała jak skała nie odzywając się ani słowem, ani nawet gestem. Wiedziała czego chcieliby jej bracia, a jeden z nich znał warunek przystania na ich propozycję. Do tego główny cel mieli w zasięgu ręki - Truposz sam się znalazł, przedstawił i opowiedział historię pościgu.

Noc stawała się jakby lepsza, mniej skomplikowana od dnia.

Boguchwał rzucił okiem na towarzyszy po oddaniu ostatniego strzału... chybionego. Oto jego brat leżał plackiem. Nie wiedział ilu ich zdjęli i kto jeszcze żył, a kto nie. Przy odrobinie szczęścia... Spojrzał do komory Magnum. Jeden nabój. Kurwa, że jego brat tak skąpił na pestkach? Po kiego chuja mu broń boczna jak nie ma ani jednego pocisku? By co? Szpanować? Nie wnikał... to po prostu było nielogiczne na jego standardy, ale zgodne z standardami co niektórych. Standardami, które uważał za dobitną głupotę i oznakę upośledzenia umysłowego...

Spojrzał na Ridda. Kurz jeszcze nie opadł. W sumie nawet się wzbijał, jeszcze odjeżdżali... Wiedział, że niebezpieczeństwo było odwołane, a bratem pewnie zajmie się siostra. Było dobrze. Mieli kurewsko dużo farta, że tak szybko szmatławcy odpuścili! He. Zgodnie z planem!
- John, biegniemy do Nowej Nadziei. - zakomunikował wstając i ściskając broń w dłoni - Jeśli Vanhoose żyje będą chcieli go na plasterki. Trzeba temu zażegnać. Musimy mieć go żywego.

Po tych słowach rzucił się w bieg. Tam, na dół w dół wzgórza. Być tam nim rozpęta się pandemonium. Dorwać skurwiela żywcem. Nie inaczej. Antykryzysowa Agencja Dozoru płaciła grube tysiące za ten wciąż dychający i zdatny do komunikacji worek kurewstwa. Mniejsza nagrodę, ale mogła to być karta przetargowa z ocaleńcami! Jeśli dowiozą go do AAD to ci go tak przemaglują, że wyśpiewa wszystko, a Syndykat zostanie tak wyruchany we wszystkie dziury zardzewiały, rozgrzanym do białości gazrurem z zadziorami. Jak dobrze pójdzie to już się nie podniosą na nogi!

Biegł w dół. Byle dotrzeć, byle być pierwszym i wypadł z między domów kiedy padały kolejne dźwięki nieudanych prób strzału. wszędzie byli mieszkańcy. Wściekli mieszkańcy. Kurewsko wściekli mieszkańcy, a bandzior-bydlę chciał się wykaraskać z patowej sytuacji... że miał czelność!

Technik widział jak John bez słowa komentarza zgodził się na jego sugestię i biegł razem z nim na dół do zbiegowiska, aby przechwycić bandytę póki jeszcze żywy.Wiedział, że myśleli identycznie. Ta brzydota świadomości, jak to oprawcy i ich ofiary są w sumie rzeczy tacy sami… jedyna różnica to kto jest na górze. Aż dziwo nie byłoby wspomnieć legendy Vanhose’a...

Truposz? Tak... tak chyba można by go nazwać, wdał się w rozmowę kiedy wypadli spomiędzy budynków... była pouczająca, a ludność była rządna krwi. Boguchwał plunął na bok i wystąpił na środek. Podszedł szybko do Vanhoose i zadał mu kopa w klatę by się raz jeszcze obalił na ziemię, a następnie kopnął w dłoń w której miał krótkofalówkę, ta odleciała w dal… tym samym eliminując możliwość podsłuchania sytuacji ze strony uciekających i komunikację z nimi. Usłyszał uderzenie o budynek.

Cofnął się. Mówił zimnym, niemalże wyprutym z emocji głosem. Głośno i wyraźnie, by wszyscy usłyszeli i zrozumieli. W szczególności ten skurwiel.
- W imieniu Alternatywy dla Ameryki, Antykryzysowej Agencji Dozoru, Unii Handlowej, oraz wszelkich świadków waszych zbrodni i każdej żywej istoty, Williamie Vanhoose, zostałeś uznany za winnego działaniom na rzecz kanibalizmu, morderstw, gwałtów i handlu ludnością cywilną jako niewolnikami, konspiracji celem zniszczenia rasy ludzkiej, sprzymierzeniu się z najeźdźcami z kosmosu i tak dalej... Zostajesz zatrzymany i przewieziony do pilnie strzeżonego ośrodka celem przesłuchania przez AAD, a następnie stracony publicznie!

Doktor spojrzał po zgromadzonych z surowym wyrazem twarzy, ale nie spuszczał Vanhoosa z oka. Teraz trzeba było przekonać miejscowych... to było trudniejsze...
- Spójrzcie na mnie, przyjaciele! Znacie mnie! Znacie nas i wiecie, że powiem prawdę! - wskazał bandziora oskarżającym palcem - Ta kupa ścierwa zbyt wiele zniszczyła, by dostała to czego chce, a chce umrzeć! Oddajcie go nam, a Agencja wyciągnie z niego wszystkie informacje które raz na zawsze zniszczą Syndykat Czaszek! Tylko wtedy będziecie bezpieczni, bo nie wstaną z kolan, nie podniosą broni, nie wrócą kontynuować Jego dzieło. Nie zrobią tego, bo już ich nie będzie! Tylko w taki sposób będziecie bezpieczni! Agencja zadba, by jego śmierć była długa, krwawa i bolesna!

Skupiony na kawałku krwawiącego ścierwa Boguchwał dostrzegł jak John stanął pomiędzy nim, a Vanhoosem wyciągając przy tym pokojowo ręce przed siebie w stronę gawiedzii odezwał się, gdy wściekły i żądny świeżego mięsa i krwi tłum znalazł się na odległości głosu
- Wstrzymajcie się chwilę i przemyślcie naszą ofertę.

To co wydarzyło się później... to było istne pandemonium myśli i słów. Jak by to powiedzieli w dawnych czasach... Siła Złego Na Jednego... ale tym razem tym Jednym, był ten Zły. Dokror wiedział kiedy zamilknąć i obserwować sytuację. Oceniał wszystko, a Truposz? Cóż, musiał mu to oddać... miał gadkę i całkiem interesujący stosunek do śmerci... ale potrzebowali tego skurwiela bandziora z w miarę nie zrytym mózgiem... to co miał w głowie, było więcej warte niż nawet dwadzieścia, czy trzydzieści tysi amo! Było bezcenne!

Na szczęście, sytuacja się wyklarowała i jego ukochana i jedyna siostra, nota bene Starsza Kapral, podeszła bezpośrednio do Vanhoose’a i bezpardonowo uderzyła go w głowę ciężką kolbą karabinu co niechybnie miało za zadanie ogłuszyć to ludzkie gówno. Boguchwał prychnął cichutko jak były lider kanibali padł na ziemię jak worek kartofli. W sumie mógł o tym pomyśleć sam, ale... aż tak dobry w te klocki wojskowe to on nie był... no i miał tylko Magnum brata, bo nożem to mógł mu jedynie gardło poderżnąć.

Spojrzał na Damona. Nastała chwila ciszy i skinął mu głową.
- Przyjmijcie choć połowę, by sprowadzić chętnych wojowników co zamieszkają wśród was. Założą rodziny, staną się częścią społeczeństwa. Może warto też przeznaczyć amo na poprawę życia, infrastrukturę? ADA może przybyć z potrzebnymi materiałami. Dobrze rozwinięta społeczność sprawdza ludzi, a Nowa Nadzieja ma prawdziwy potencjał. Alternatywa zawsze pomoże. Nie zawsze mamy środki, ale zawsze się staramy ile tylko możemy. Dzieło odbudowy Stanów nie jest łatwe. Myślę, że nasi Technicy z chęcią pomogą rozwinąć to miejsce w zamian za pomoc i dobre serce które okazywaliście wobec nas wszystkich. Oczywiście, jeśli wyrazicie zgodę.

Jednak w tyle głowy... zachodził w jedno. Mieli Vanhoosa, mieli Truposza, przynajmniej chwilowo po swojej stronie, a w którym widział potencjał... tylko gdzie na miłość Boga Maszyny była osoba co wystrzeliła strzałę? Chyba tak... nie słyszał wystrzału, a kamień na pewno to nie był, ani nóż... W końcu wrzeszczeli, że ich otoczyli, nie? Truposz nic takiego nie miał. Łuk, lub kusza. Nie ma co, to była jedyna logiczna ścieżka... gdzie ta osoba się podziewała?

Blade światło porannej jutrzenki powoli rozpraszało mrok, pierwsze promienie nieśmiało wyglądały zza piaszczystych wzgórz. Za kilka godzin pustynia zamieni się w przedsionek piekła, lecz teraz o świcie, dla ludzi podróżujących przez niegościnne pustkowia, powietrze wydawało się świeże i orzeźwiające. Idealne warunki, by się przespać i odpocząć. Tej nocy jednak niewielu mogło zmrużyć oczy. Część pomagała grzebać ciała swoich przyjaciół, część stanęła na warcie wypatrując wrogów, inni, jak młoda wdowa po Maxie Dixie, rozpaczali w samotności. William Vanhoose przeleżał nieprzytomny w jednym z baraków resztę nocy, a gdy się obudził miał gorączkę i majaczył. Wciąż miał w sobie parę kul, które trzeba było wyjąć by żywy dotarł do DiscCity lub innego miasta, gdzie zostanie aresztowany, skazany a potem powieszony. W trakcie przeszukania znaleźli przy nim między innymi przedmiot przypominający detonator bomby, z jednym czerwonym przyciskiem. Boguchwał szybko zorientował się, że detonator skorelowany jest falami radiowymi z metalowym konstruktem wszczepionym do pleców i za pomocą przycisku uruchamia urządzenie. W środek konstruktu włożone były dwa podłużne pojemniki z zieloną cieczą, Truposz bez problemu rozpoznał, że to Medex w swojej najczystszej, najszlachetniejszej formie. Caleb znał wiele sposobów na ćpanie i przyjmowanie symulantów, ale Vanhoose poszedł o krok dalej. Metalowe ustrojstwo na plecach połączone zostało operacyjnie z rdzeniem kręgowym a jego wyjęcie w najlepszym wypadku oznaczało ciężkie kalectwo. Do tego część potylicy kanibala zastąpiła metalowa płytka, połączona trzema grubymi przewodami z konstruktem na plecach. Przecięcie przewodów pewnie by go nie zabiło, ich wyrwanie raczej na pewno tak.

Bandyci, którzy mieli mniej szczęścia niż ich przywódca skończyli w dole nieopodal osady, gdzie ich kości niedługo przykryją tańczące wraz wiatrem piaski pustyni. Zanim spoczęli w anonimowym grobie, Coltowie, John i Truposz dokładnie przeszukali ciała a potem sprawdzili samochód. Wszystko co miało jakąś wartość zatrzymali dla siebie. Kiedy Nowa Nadzieja przywitała nowy dzień, po zbirach i ich ofiarach zostały tylko zaschnięte rdzawe plamy krwi na szosie. Kiedy natknęli się na burmistrza Damona, staruszek stał w miejscu kaźni. Przez długi czas milczał, bijąc się z myślami.
- Myślałem o tym co powiedzieliście. Nowej Nadziei potrzebni są doświadczeni najemnicy, ale nie da się tego zorganizować w krótkim czasie. Ci bandyci mogą wrócić tu w każdej chwili, raczej na pewno z posiłkami a ja nie mogę ryzykować, że znowu zginie jeden z naszych. Dlatego podjąłem decyzję. Wracamy do Azylu. W bunkrze mamy wszystko żeby ukryć się i przeczekać parę tygodni. Problem w tym, że Oz, nasz jedyny człowiek, który mógł przywrócić systemy nie żyje.
Tu staruszek z pewnym wahaniem spojrzał na starszego z braci Colt
- Potrzebujemy technika, a jedynym którego znamy jesteś ty Boguchwale. No i minęło dziesięć lat odkąd opuściliśmy kryptę, nie wiemy jakie cholerstwo zastaniemy w środku. Ktoś tam musi wejść i sprawdzić czy jest bezpiecznie.
Mówiąc to zwrócił się do Caroline.
- Rito, niewiele o sobie mówisz, ale widziałem rzeczy, które zwoziłaś czasem ze sobą. Domyślam się kim jesteś. Podejrzewam też, że takie opuszczone miejsca nie mają przed tobą tajemnic. Wiem, Nowa Nadzieja to tylko przystanek w podróży i gdyby nie burza dawno by cię tu nie było, ale czy rozważysz moją prośbę? W Azylu wciąż są rzeczy, które mogły by cię zainteresować. Krypta znajduje się na północ, dziesięć mil stąd, u podnóża góry Rage Peak. Mam mapy, podróż zajmie nie więcej jak pół dnia. Zastanówcie się moją propozycją. Będę czekał w moim baraku.
Burmistrz odwrócił się a potem zniknął w jednym z blaszaków zostawiając ich samych. Coltowie i John poznali tej nocy Truposza, teraz mieli zaś pewność, że dziewczyna, do której zwrócił się z prośbą Ross Damon to poszukiwana przez Alternatywę dla Ameryki Rita.

Gdy dla jednych zapadał zmrok, dla drugich wstawał świt. Dwoistość egzystencji i różnorodność doznań... tak oczywiste dla wszelkich czujących istot, za każdym razem niosły widmo zmian. W tym wypadku praw własności dóbr doczesnych pokonanych.

Nim, na buty przyjezdnych zdążył opaść kurz pustyni wzbity w górę głuchym plaśnięciem o ziemię pokiereszowanego cielska Vanhoose'a, zostało ono rozbrojone przez jego główną agresorkę. Bogumiła Colt wyciągnęła spod ludojada, nomen-omen, zaciętego Colta M1911 z 6 sztukami ammo w magazynku, zbrukany krwią Maxa Dixa kastet z kolcami, kopniętą przez brata krótkofalówkę oraz przedmiot przypominający detonator bomby... który ostrożnie przekazała najlepszemu technikowi z jakim pracowała. Ten w słabym brzasku dnia szybko przeanalizował znalezisko i dotarł do dwóch podłużnych pojemników z zieloną cieczą wmontowanych w metalowy konstrukt wszczepiony w plecy jeńca Alternatywy. Żyleta ostrożnie niczym saper, za którego nie raz w oddziale robiła, wyjęła je ze stalowych obejm i ułożyła na glebie obok reszty znalezisk. Całe to odkrycie utwierdzało ją tylko we wcześniejszym założeniu, jakoby ten syndykacki skurwiel stanowił jedną wielką niewiadomą, której należy się bać. Cholera wie, jak dużo mieli szczęścia, że nie zdążył nic zrobić z tym detonatorem i ukrytym we własnym ciele środkiem, nim Dar położył go poprawioną serią z kałacha. Szukając aprobaty dla swojej postawy obrzuciła całą zgraję twarzy zebranych na placu przelotnym spojrzeniem.... znów, o dziwo, wzrok zatrzymując na hallowenowym cudaku, którego mimika twarzy nie zdradzała wiele, ale wzrok wyraźnie wskazywał na to, że odkrył coś więcej niż oni sami. Po raz kolejny odnotowała jego przydatność w swoim "różowym, pluszowym pamiętniczku" pamięci i oddała się nadzorowi nad prawidłowym skrępowaniem zakładnika przed przeniesieniem go do nowego tymczasowego domu.


Gdy wszyscy rozeszli się do swoich zajęć, wraz z Johnem i Boguchwałem przeszukała dokładnie ciała zastrzelonych bandytów i ich porzucone auto. Wszystkie przedmioty jakie tylko udało się im znaleźć, czyli całe: 4 karabiny AK47, 4 krótkofalówki, 4 kamizelki kuloodporne, 96 sztuk różnego ammo, zegarek, 2 paczki fajek, 2 paczki zapałek sztormowych, jeden kompas, 10 flar, apteczkę, lornetkę, latarkę, kanister pięciolitrowy, dwa śpiwory, trzy batony odżywcze i jedno opakowanie hydrodrażetek, zrzucili na plac przy rzeczach Vanhoose'a.

Nim grabieżcy zaczęli cokolwiek robić dalej ze swoimi znajdźkami, za namową kobiety, wyjęli baterie ze wszystkich krótkofalówek i przejrzeli komory zamków broni palnej. Każda znaleziona pestka i bateria stanowiła łup do równego podziału. W świetle tej zasady sama Bogumiła wzięła, dla bezpieczeństwa oddziału, pojemniki z zieloną cieczą oraz każdą rzecz, która okazała się nieprzydatna dla reszty lub zwyczajnie się jej należała. W efekcie zgarnęła niezbyt szczęśliwszego Williamowego Colta M1911, lornetkę, paczkę papierosów, zapałki, kompas, hydrożetki, trochę różnej ammo, cztery flary, kanister pięciolitrowy, jedną krótkofalówkę, jednego Akacza i jedną kamizelkę. W obecnych czasach nikt nie narzekał na zbytek wyposażenia, tym bardziej dobrzy żołnierze, którzy szli w ciemną noc na pomoc obcym. Taka była ich rola - pomagać. Choć obecnie nie jedyna, a tym bardziej nie nadrzędna. Według rozkazu należało jeszcze: pytać, namierzyć i sprowadzić do DiscCity Ritę oraz Truposza. To było jasne. Przynajmniej dla niej, niestety nie dla reszty.

Po niesprawiedliwie krótkich godzinach lekkiego, niespokojnego snu Miła wtulona w ramię młodszego bliźniaka przebudziła się wraz z pierwszymi odgłosami z zewnątrz baraku. Nim założyła po raz wtóry pełen kombinezon bojowy cicho, gdy jeszcze spał, zdjęła swój autorski opatrunek z głowy Bożydara i przyjrzała się jego ranom. Ciągle były świeże, ale nieznacznie już przyschnięte i zbladłe. Nie wdawało się zakażenie. Nie widać było po bracie oznak szoku. Przebudziła go więc i przyjrzała się zaspanej twarzy, tak złudnie podobnej do swojej. Sprawdziła jego odruchy i reakcje. Gdy wszystko okazało się być we względnej normie, bez słowa pogłaskała go po policzku i wyjęła ze swoich rzeczy jedynego medexa, którego posiadała. Nim zdążył zaprotestować bezbłędnie wyszukała najbardziej nabrzmiałą żyłę na jego przedramieniu i przyłożyła do niej igłę z biostymulantem. Poczekała na zgodę wojownika, nim przebiła jego skórę ostrzem strzykawki i wpuściła do organizmu skumulowaną chemię bojową, która wystarczyła za kolejne dni intensywnej opieki ambulatoryjnej.

"Tak trzeba" - zamigała do brata, wiedząc, że jako żołnierz też dojrzy ich jedyną szansę na wykonanie rozkazu i pozostanie wiernym Armii... Armii Alternatywy dla Ameryki, która ich wszystkich troje wychowała, wykarmiła i pozwoliła stać się tym kim są obecnie. A byli kimś, świadczyło o tym choćby błaganie o pomoc Nowej Nadziei. Burmistrz Damon, nie kajała się nawet przed najeźdźcami z zeszłej nocy, jednak dziś prosił otwarcie o pomoc. Chcieli wracać do Azylu, potrzebowali technika i obstawy. Nie wiadomo tylko po co potrzebowali poszukiwacza skarbów... bo na nikogo innego nie wyglądała osławiona posłańczą wieścią Rita - indywidualistka, buntowniczka, w swym mniemaniu - pępek świata. Cóż... Negocjacje zostawiła pozostałym członkom oddziału wkraczając jedynie między rozmawiających, gdy wybrzmiały słowa groźby ze strony obcych. Nie robiła co prawda już takiego wrażenia jak w swojej białej zbroi, bo z 2,3 m wysokości zostało jej zaledwie 184 cm, ale i tak na większość ludzi mogła patrzeć z góry. Nie na braci co prawda, ale równiejszych niż oni dla Bogumiły nie było.

Żyleta budowę ciała miała szczupłą, odrobinę żylasta, z wyraźnie rysującymi się pod obcisłym long-sleevem - nieokreślonego, ale raczej brudnego koloru -mięśniami barków, brzucha i przedramion. Na jednym jej nadgarstku przewiązana była kolorowa chustka - robiąca, za frotko-potkę. Odznaczający się pod jej bluzką biust był niewielki. Za to biodra miała zdecydowanie kobiece, co uwydatniały jej długie nogi w zdartych do granic możliwości M60-siątkach w amerykańskie piksele z porządnym skórzanym paskiem. Na którym uczepiona była zwykła koszarowa, jednolita bluza z kapturem. Obrazu pełnego profesjonalizmu dopełniały solidne i przez lata wypróbowane na wszystkich frontach Belleville 790-tki. Twarz Coltówny była dziewczęca mimo, że już niezbyt młoda. Do tego niebywale blada jak na codzienne warunki. Ponad to w jej wyglądzie zwracały na siebie uwagę szczegóły takie jak: gówniarski kolczyk w nosie i naderwane lewe ucho, wraz z niewielką, w miarę świeżą blizną na szyi, której nie przysłoniły podgolone z jednej strony dawno farbowane na blond włosy. Co ponoć się nazywało się “Sombre” - Nie jakieś tam zwykłe odrosty! W ogólnym oglądzie, kobieta po prostu wyglądała na bardziej zwariowana kopię braci bliźniaków, których widok zaszczycał obecnych od poprzedniego późnego wieczoru.

Bogumiła, gdy zorientowała się, że pchnięta starymi nawykami, weszła odruchowo w ideologiczny impasy, wymigała swoje zdanie jedynie w twarz najstarszego brata stojąc bokiem do Truposza i Rity:

- "Ja też mam ten ich Azyl w poważaniu, zabierajmy ich do DiscCity. Podeślemy tu z pierwszego posterunku na drodze patrol z technikiem. Wiesz przecież, że są nowe, obecnie obowiązujące nas rozkazy... Brat, jedynie tego wymalowanego klauna mi zostaw to załatwię sprawę z Vanhoose".

Na co otrzymała lakoniczną odpowiedź, również w migowym:

- "Przeczekamy ich - zmiękną". - Widać Boguchwał był zbyt pewny swojego, bo po niedługiej chwili każdy z rozmówców urażony rozszedł się w swoją stronę. Jednak to sama Bogumiła poczuwała się do winy za rozgonienie towarzystwa, swoją niewzruszoną postawą. W efekcie ruszyła nie niepokojona przez nikogo w kierunku baraku, gdzie zrzucony był wczoraj nieprzytomny Vanhoose. Ktoś musiał się wszak zająć robota, ale jak zwykle brakowało do tego chętnych rąk...

Po wejściu do zapuszczonej blaszanki Starsza Kapral dostrzegła, że kanibal dalej leżał związany, tak jak go wczoraj zostawili, na starych szmatach. Nie wyglądał za dobrze, krew odeszła mu z twarzy a krople potu perliły się na białym jak kreda czole. Wydawało się, że śpi, lecz kiedy Miła weszła do baraku, otworzył oczy. Spojrzał na naszywki Alternatywy dla Ameryki na worku podróżnym ciężkozbrojnej wojowniczki, a kącik jego ohydnych, zniekształconych ust uniósł w czymś pomiędzy szyderczym uśmieszkiem a zbolałą miną.

- Już zdecydowaliście dokąd mnie zabieracie? – spytał. Choć starał się mówić głośno i wyraźnie, z jego gardła wydobył się słaby szept a głos drżał.

"Na koniec świata, albo jeszcze dalej'' - przemknęło dziewczynie przez myśl, nie zamierzała jednak marnować sił na bezsensowne machanie rękami, więc tylko uśmiechnęła się z satysfakcją patrząc na wysiłki herszta bandytów. Przyszła nieuzbrojona i bez pancerza, miała ze sobą plecak z materiałami, które nadawały się na opatrunki, choć były tylko jej prywatnymi ciuchami oraz podstawową apteczkę, którą wczoraj zdobyli. Do tego zabrała napełniony wcześniej bukłak wody, nóż od Bożydara i jeden z pojemników z dziwną cieczą znalezioną pierwotnie przy głównym poszkodowanym.

Zanim wzięła się do pracy poprawiła więzy na kończynach zbira, tak żeby ręce miał skrępowane za plecami, a kolana podwinięte pod siebie - całkowicie niemożliwe do wyprostowania.

Dzięki temu w całej okazałości widoczny i dostępny był dla niej tors Vanhoose oraz jego przeorany prawy bok. Co okazało się jeszcze lepsze, bo w obecnej pozycji sam pacjent mógł do upojenia obserwować postępy jej prac.
Nim rozpoczęła zabieg, przyszykowała sobie jeszcze awaryjne opatrunki oraz przemyła wodą: swoje dłonie, a potem twarz i bok klatki piersiowej ofiary ostrzału brata. Nawet zwilżyła mu, cudownie chłodnym płynem, zdeformowane usta... nie pozwalając się jednak napić.

- To zbyteczne dziewczyno – sapnął przywódca Syndykatu Czaszek widząc, jak Bogumiła szykuje się do zabiegu – Już jestem trupem, nie dostaniecie za mnie złamanej pestki. Im dłużej mnie utrzymujecie przy życiu, tym bardziej ryzy…

Nim skończył zdanie, najmłodsza z trojaczków Colt wprawnie, jedną dłonią przytrzymała go od dołu za brodę, uniemożliwiając gryzienie i krzyki, a druga zaczęła głęboko grzebać w jego otwartych, jątrzących się ranach żeby wydobyć kule. Vanhoose zacisnął spiłowane zęby próbując zdusić rodzący się w gardle krzyk. Wytrzeszczył oczy, a żyły na jego skroniach nabrzmiały pulsując fioletem.

Żaden z widoków, których wspólnie doświadczali nie był miły. Żaden też specjalnie ich do siebie nie zbliżał, choć można rzec, że nawiązali nić wzajemnej zależności. Niezniszczalny parę godzin temu bandzior poddawał się jak kukiełka objazdowego teatrzyku każdemu uciśnięciu kobiecej dłoni, coraz szerzej się na nie otwierając. Jego rany rozkwitały czerwienią, plamiąc bladą skórę kobiety. Spływający falami zimny pot zalewał mu oczy, rozmazując sylwetkę Anioła Śmierci z Alternatywy w cień białej Valkirii, która miała zaprowadzić go ku upragnionemu końcowi.

Taniec majaczeń niewyobrażalnego cierpienia przerwał nagły metaliczny dźwięk uderzenia spłaszczonego pocisku kalibru 7,62 mm o blaszaną posadzkę baraku. Jeden raz, drugi, trzeci… Opustoszałe miejsca w ciele nagle wypełniły się spienioną posoką, która w ułamkach sekund została spłukana i zastąpiona czystym szkarłatem nowych ran. Samozwańcza Dr Quinn, natychmiast po usunięciu kul, pewnie oczyszczała zainfekowane wcześniej tkanki. Bez krzty współczucia, czy litości, ostrzem, zrywała z ciała oprawcy wierzchnie warstwy skóry i mięśni. Byle tylko głębiej, dokładniej i szybciej dostać się do pierwotnego, nieskażonego systemu komórek, który można było szyć.

Mijały minuty, być może godziny. Jednostajny, stłumiony jęk całkowicie zlewając się z otoczeniem, przeszedł już w kłującą uszy ciszę. Jedynie dwa goniące się wzajemnie oddechy wyznaczały rytm dnia i jej pracy. Kobieta zdążyła, co prawda, zaszyć już wszystkie, na nowo, oprawione przez siebie, nienaturalne dziury w ciele Vanhoose'a, ale zmęczona długim, improwizowanym, polowym zabiegiem chirurgicznym, ciągle jeszcze ociągała się z założeniem mu opatrunków. By ułatwić sobie sprawę przewróciła go na lewy bok. Przez co, po raz kolejny, jej uwagę przyciągnęło metalowe ustrojstwo na plecach kanibala, które połączone zostało operacyjnie z jego rdzeniem kręgowym. Gdy bezwiednie zaczęła analizować to połączenie zauważyła, że część jego potylicy zastąpiła metalowa płytka, połączona trzema grubymi przewodami z konstruktem na plecach. Zawahała się i przecięła wystające ponad skórę przewody.

Boguchwał spojrzał na kobietę. Ritę. Zdanie kapelusznika było już znane, a jej?

Rita nie wsłuchiwała się zbytnio w rozmowę. Jeśli Caleb chciał się mieszać w sprawy porządniaczków z ADA, to jego problem. Dopiero po jakimś czasie zauważyła, że mniej przystojny (w jej opinii) z bliźniaków dość ostentacyjnie na nią patrzy. Na jego pytanie, które padło wkrótce potem, wzruszyła ramionami.
— Umieranie za cokolwiek jest tak samo sensowne, jak umieranie za nic. Ostatecznie i tak kończysz jako zimny trup — stwierdziła, następnie zarzuciła głową i przyjęła bardziej nonszalancką postawę — Mi tam nie śpieszno do transformacji w gnijącą kupę mięcha. Nie myślę o takich niepotrzebnych rzeczach, skupiam się wyłącznie na przetrwaniu.
Może i zabrzmiało to szorstko, ale Caroline skonstatowała, że lepiej będzie pewne kwestie stawiać jasno. “Banda górnolotnych marzycieli, filozofów i bojowników o wolność, tak, tego nam trzeba było Wilburn” dodała po chwili w myślach. Owszem, kobieta była duszą towarzystwa, ale też nie chciała dać się wciągnąć w jakieś fantasmagorie o odbudowie ameryki. Znała ten typ ludzi, organizację zdążyła poznać od podszewki dorastając w Carson City. W danym momencie żywiła wielką nadzieję, że współpraca z tymi ludźmi ograniczy się wyłącznie do załatwienia spraw w bunkrze. Nie mówiąc o tym, że dla niej dwoje to już tłok, zaś szóstka, to już prawdziwy tłum, a więc stanowczo zbyt wiele. W takiej liczbie nie można było zachować dyskrecji (pachołkowie ADA nawet nie wyglądali na wielbicieli konspiracji, na co wskazywało ich uzbrojenie i dwa ciężkie pancerze). Podział jadła, wody czy łupów też prezentował się w takim przypadku nieciekawie. Rita stwierdziła, że dopóki będzie traktować ich szorstko, to nie będą nawet próbować wciągnąć jej w swoje problemy i interesy. W danym momencie liczyła się tylko robótka dla Damona. A następnie? Viva DiskCity!

Boguchwał uśmiechnął się lekko.
- Oto mamy chodzącego trupa, co prawi o życiu i śmierci, moralności, ale nie chce umierać…- przewrócił oczami - ...i mamy łuczniczkę, co myśli tylko o przetrwaniu, własnym? Ciekawa z was para, ale Twoje podejście Rito rozumiem bardziej.
Przechylił głowę lekko na bok i skrzyżował ręce na piersi.
- Jednak bycie samotną wyspą jest zaledwie nędzną egzystencją. Tak jak Syndykat. Im też tylko zależy na nich samych i nikim więcej. Moja przyszyszłość, przyszłość Stanów, droga Alternatywy… to jest moja ścieżka. Ne wydarzy się to za mojego życia, ale podejmę wszelkich starań, by Syndykat zachwiał się w kolanach, by ludziom żyło lepiej, by Skalani Komuniści zostali wypaleni… By życie wróciło do normy. Za to walczę i za to umrę. NIe dlatego, bo to ideał, ale dlatego, bo to jedyna słuszna droga. Droga, która ma szansę się ziścić.
Prychnął i wzruszył ramionami, rozkładając ręce na boki, by dodać dużo ciszej tylko dla uszu ich małej zebranej grupy.
- Poza tym, to naprawdę nieźle płacą, lokum, sprzęt, opieka medyczna, wyżywienie…

- Znacie sentencje „Jako w Niebie tak i na Ziemi” – Truposz obruszył się poirytowany, że znowu musi wyjaśniać rzeczy ludziom, którzy dokładnie wiedzą co ich czeka po śmierci, bo z pewnością byli i widzieli. – No to wam powiem, są prawdziwe. W Niebie trwa wojna, a odkąd trwa, bramy zamknięto na głucho – rozpoczął kazanie, wywołany na ambonę przez jednego z braci.
- Nikt nie wchodzi, ani nie wychodzi już od bardzo dawna. A teraz zgadnijcie, co się stanie, gdy masa dusz przesyconych negatywnymi emocjami, często zagubionych, nawet nieświadoma własnej śmierci zostanie pozostawiona w Zaświatach sama sobie – powątpiewający w jego intencje technik zdawał się lubić logikę – Ratowanie tego miejsca nic nie da, najpierw trzeba znaleźć sposób by uratować tamto, albo chociaż nauczyć się jak w nim funkcjonować bez krzywdy. Potem dopiero można dać sobie przywilej umierania – zakończył dobitnie.

Za szkiełkami przeciwsłonecznych okularów korekcyjnych Rita wyraźnie przewróciła oczami. Zaczynały się przemądrzałe i umoralniające gadki, a Truposz w dodatku nie mógł sobie darować swojego metafizycznego pierdolamento. Wyglądało na to, że nadszedł już czas, by ruszyła dupę w troki i usunęła się ze sceny. Atmosfera nie była odpowiednia dla ludzi z jej rodzaju. Ale nie zamierzała odchodzić bez słowa i dogadania tematu z towarzyszem...
— Jak na ludzi dążących do restytucji państwa, to nawet nie stać was na prawidłowe przedstawienie się. Za to łatwo przychodzi wam wchodzenie z buciorami w czyjeś życie i wypytywanie o intymne motywacje — powiedziała szorstko w kierunku Boguchwała, szczególnie poruszyło ją porównanie do Syndykatu Czaszek, który uczynił jej tyle krzywdy — Ameryka jest wszędzie, nie tylko tam, gdzie posadzicie dupska. No i ten kraj to ludzie, nie kawał ziemi ujęty w kreski na mapie. A ci chcą jeść, pić, czuć się bezpiecznie i… przeżyć. Nie traktujcie ich tak protekcjonalnie, skoro zamierzacie im pomóc.
Następnie, nie czekając na odpowiedź, zwróciła się do wprost do Wilburna.
— Pytałam, co sądzisz o propozycji burmistrza Damona. Idziemy do tego Azylu, czy chcesz jechać dalej do… wiesz gdzie — przerwała pod koniec, nie zamierzała zdradzać swoich planów ludziom ADA, jeszcze by zaczęli wypytywać, albo chcieli skonfiskować ich towar z Tahoe, prawem samozwańczych obrońców państwa.
— Wydaje mi się, że to, co moglibyśmy tam wygrzebać, zrekompensuje nam drobne opóźnienie — dodała — Tutejsi kryli nasze dupska, więc można im przy okazji pomóc.