Kwatera kierownika wydziału skanu

Law stał bez koszulki, przyglądając się swojemu odbiciu w lustrze. Przesunął palcem po świeżej bliźnie na piersi. Momentalnie przed oczami miał obraz śmiercionośnego lasera, który wystrzelił do niego, powalając go na ziemię. Bez wątpienia było to jego najstraszniejsze wspomnienie w życiu. Wspomnienie, które miało z nim pozostać na zawsze.

Japończyk nigdy nie myślał o tym, że kiedyś umrze. Jasne, służba w X-COM wiązała się z ryzykiem, które wszyscy znali. Dopóki siedział bezpiecznie w bazie, bądź pomyślnie kończył misje w terenie, nie odnosząc przy tym żadnych kontuzji, Law był całkiem pewny siebie. Teraz jednak przemyślał swoje podejście. Zrozumiał, jak kruche jest jego życie i jak łatwo jest je stracić.

Bał się. Bał się, że na następnej takiej misji może nie mieć tyle szczęścia. Wspomnienie wieżyczki strażniczej wywoływało u niego dreszcze. Gdzieś zniknęła dawna pewność siebie, która kiedyś popchała go w rozwścieczony tłum. Powinien bardziej na siebie uważać. Ludzie na nim polegali. Tylko czy on może okazywać lęk? Nie był żołnierzem i nikt po nim nie oczekiwał, że będzie walczył na froncie. Mimo to jego obecność w terenie polepszała morale i ułatwiała dowodzenie. Nie mógł tak po prostu się teraz wycofać z działań w terenie...

Narzucił na siebie koszulkę operatora X-COM i podszedł do swojego stanowiska pracy w kwaterze. Ostatnio dużo się działo w bazie. Wkrótce mieli otrzymać nowy moduł. Poza tym mieli do podjęcia kilka decyzji, jak na przykład przygotowanie zapasowej bazy, rozdysponowanie zasobu ludzkiego czy przemyślenie kolejnych operacji.


Law otworzył mail podsumowujący spotkanie rady. Były do niego załączone trzy najmocniejsze typy potencjalnej siostrzanej bazy. Każde miejsce odznaczało się zaletami i wadami, jak chociażby odległość od miasta, ukształtowanie terenu i komunikacja. Ze wszystkich trzech, ośrodek wczasowy Sunnen Lake przypadł hakerowi najbardziej do gustu. Proponował kompromis pomiędzy odległością nowej bazy do centrum miasta. Otaczające to miejsce pustkowie niwelowało problem z niechcianymi gośćmi kręcącymi się wokół bazy. Zaś urokliwa okolica i kontakt z naturą zapewniało lepszy komfort psychiczny przebywających tam operatorów, niż odrapany browar. Problemem mogła być komunikacja, którą trzeba by jakoś zabezpieczyć legendą, jeśli mieli wysyłać tam większe transporty. Jednak Law-Tao był przekonany, że warto było chociaż zbadać temat. Dlatego polecił, by kilku ludzi pokręciło się na miejscu. Zaproponował Aiję z produkcji ciężkiej, Jarla z lekkiej i Yoshiaki z dronem. Miał to być tylko zwiad i zbadanie potencjału.


Temat Cole był właściwie najprostszy i rozwiązany w czasie posiedzenia rady. Świeża pani inżynier nadawała się najbardziej do pracy z MEC’ami, jako iż miała doświadczenie w robotyce i nikt inny się tym obecnie nie zajmował.

Podobnie prosta była sprawa ze zdobyczną wieżyczką strażniczą. Kierownik skanu zasugerował, by przetrzymać ją tymczasowo. Mogli ją zawsze zamontować w browarze Lempa bądź w nowej bazie, gdziekolwiek by nie planowali ją założyć.


Bardziej skomplikowany był temat z Gretą. Gangsterka, która uniknęła pochwycenia w czasie obławy Czerwonych Dłoni miała dla nich, czy właściwie dla Nancy robotę – to jest, o ile niczego nie kombinowała. Gdyby chodziło o jakąś inną robotę, Law zapewne poleciłby to zignorować. Tym razem chodziło jednak o przedwojenny sprzęt, a taki rzadko wpadał w ich ręce. Japończyk nie spodziewał się, że trafią na drugiego sierżanta Yuana, jednak każdy kawałek starej technologii mógł stać się znaczącym atutem. Dlatego Law polecił, by Nancy i Ruben spotkali się z tą całą Gretą i przedyskutowali szczegóły. Co dokładnie zamierza, jaki ma sprzęt oraz czy bierze jeszcze kogoś do pomocy, plus czego oczekuje po Nancy i jak planuje podzielić łupy. Na szczęście Nancy i Ruben nie brali bezpośredniego udziału w obławie, więc istniała szansa, że Greta nie powiązała ich osób z tamtym wydarzeniem. Musieli być jednak ostrożni, dlatego Law domagał się spotkania na neutralnym gruncie.


Ostatnią kwestią była robota z Nowym Orleanem. Wyglądało, że potrzebowali jednej załogi do rekonesansu. Law stwierdził, że wysłanie jednego wozu z paroma ludźmi nie powinno zanadto nadwyrężyć ich zasobów. Właściwie sam się zgłosił, że może się tam udać. Po części dlatego, że nie chciał siedzieć w bazie, pogrążony w lęku o swoje życie; po części też dlatego, że zwyczajnie ciekawiło go odnalezienie śladów dawnej bazy X-COM. Kto wie, może jakimś cudem natrafi na ślad po swoim ojcu? W każdym razie tym razem Law planował zabrać ze sobą „Dunkierkę” i „Juniora” jako obstawę i Rubena jako kierowcę. Mógłby też przydać się dron.


Law odchylił się na fotelu i przetarł oczy. Mieli dużo do zrobienia, a były też jeszcze sprawy, które nie rozwiązali w przeszłości. Jednak według kierownika skanu powinni się skupić na naglących potrzebach. A jedną z nich było wypicie drinka w saloonie na odreagowanie. Kto wie, może powinien zaprosić Matyldę? Dawno się z nią nie widział.

Crestwood

- Stary, nie spinaj się, bo naprawdę popuścisz! - zarechotał Ruben widząc reakcję towarzysza Grety.

- Masz świadomość, że muszę się z nim wozić? - mruknęła rozbawiona Nancy do gangerki, kręcąc przy tym głową. - Niestety, jeśli chodzi o technika, to właśnie stoi on przed nami - dodała, wskazując Rubena brodą.

Ten zerknął na kobiety, szczerząc się przy tym.
- Jeszcze jakiego technika! - dodał i naprężył muskuły, cmokając przy tym swój biceps. - Masz problem z jakimkolwiek hardwarem, uderzaj do mnie. A jeśli potrzebujesz, żeby ktoś użyczył ci swojego hardwareu...

Agentka uniosła dłoń w geście, by Graham nie kończył swojej wypowiedzi.
- Co prawda może się jeszcze przydać haker - kontynuowała Nancy, zwracając się do Grety. - Chyba mam jedną osobę na oku, która mogłaby się sprawdzić w tej roli - powiedziała, przywołując przed oczami sylwetkę George’a. - Poza tym będziemy potrzebować ciężkiego sprzętu, kochana - dodała, kątem oka widząc, jak czarnoskóry technik znowu się szczerzy.

- Macie to wszystko w pakiecie! - spróbował ich zaczepić, ale agentka nawet nie zwróciła na niego uwagę.

- Jeśli nie uda się uruchomić pojazd, trzeba będzie go rozpruć, żeby dostać się do łupu. Tak samo jeśli chcemy go najpierw przepchnąć i dopiero potem rozbroić bądź odpalić, trzeba będzie mieć czym go przesunąć. Masz możliwość coś takiego załatwić? - zapytała i subtelnie pomasowała ją dłonią po boku.

- Co do łupów to oczywiście dzielimy się po równo? - wtrącił na koniec Ruben z chytrym uśmieszkiem.

Sunnen Lake

Yoshiaki ukrywała ekscytację, jaka się w niej rozpaliła, kiedy natrafiła na znalezisko w jeziorze. Chciała odruchowo wywołać Lawa, by mu o tym zakomunikować, jednak szybko sobie przypomniała, że kierownik skanu był właśnie w terenie. Pieczę nad Biurem Wywiadu powierzono tymczasowo Bitterstone’owi.

- Nie mamy sprzętu, żeby to wyłowić albo cokolwiek z tym zrobić - skomentowała Chinka. - Jednakże... skoro już tu jesteśmy, możemy podjechać i spróbować przyjrzeć się temu bliżej. Może zbierzemy jakieś informacje, które więcej nam o tej kapsule powiedzą, albo naprowadzą, jak się do niej dostać - dodała, patrząc na swoich towarzyszy.

Fakt, jeśli chcieli by wyłowić, albo rozpruć tę potencjalną kapsułę, musieli wiedzieć, jak się do tego zabrać, żeby przygotować odpowiedni sprzęt. Trójka operatorów X-COM już była na miejscu, toteż mogli się podjąć tego zadania.

Jeśli chodziło o samo Sunnen Lake, chyba wszyscy byli zgodni, że to miejsce miało potencjał. Wymagało jednak sporo pracy a do tego cennych środków. Oczywiście zarówno generator jak i pompę wodną mogli zdobyć – podstawowe sprzęty do pracy z tym miejscem. Na to niestety potrzebowali czasu. Co prawda póki co zapasowa baza nie była naglącą potrzebą. Mogli powoli zbierać materiały i małymi krokami przekształcać to miejsce w przyszłą placówkę X-COM. Na szczęście ta decyzja nie należała do Yoshiaki, ona tylko robiła zwiad.

- George - odezwała się hakerka, uruchamiając komunikator. Wypadało się zameldować przed podjęciem kolejnych kroków. Ręką dała znać Jarlowi i kobiecie z produkcji ciężkiej, żeby pakowali się do samochodu. - Nie uwierzysz co znaleźliśmy...

Wallmart, w drodze do Memphis

Law przekomarzał się właśnie z Sofią, dwudziestodziewięcioletnią Portugalką z wydziału inżynieryjnego. Miłośniczkę samochodów, która w czasach studiów projektowała części do pojazdów. Nie był z niej zawodowy mechanik, chociaż znała się na konstrukcjach pojazdów. Była za to całkiem dobrym kierowcą i tego dnia robiła Japończykowi oraz dwójce zbrojnym za szofera.

W przeciwieństwie do Rubena nie była sprośna, za to inteligentna i rozmowna. Kierownik skanu musiał przyznać, że podróżowanie z nią było o wiele mniej uciążliwe niż z Grahamem.


- Ja jestem Law-Tao a to Sofia. Są jeszcze ze mną Dunkierka i Junior - przedstawił X-COM’owców haker, kiedy doszło do spotkania z grupą z Nowego Orleanu. - Cieszę się, że dotarliście pomimo przeszkód. Miło mi was poznać - dodał Law uprzejmie, chociaż bez zbędnej zażyłości.

- Fajnie poznać kogoś z innej placówki - wtrąciła przyjaźnie Sofia, uśmiechając się przy tym przyjemnie.

- Cóż, nie spotkaliśmy się tu w celach towarzyskich, więc może od razu przejdziemy do interesów - odezwał się ponownie haker, taksując wzrokiem raz jeszcze Nowo Orleańczyków oraz ich pojazd. - Droga na wschód prowadzi do Memphis. Jesteście gotowi do dalszej podróży? Potrzebujecie czegoś, albo chcecie się czymś jeszcze podzielić? Kogo ze sobą zabraliście? Ja mam dwóch zbrojnych oraz inżyniera. Sam odpowiadam za hakerkę. Przy okazji powinniśmy wskoczyć na wspólny kanał na radiu - podjął dyskusję. Jak zwykle odezwał się w nim profesjonalizm.

Nancy i Ruben

Wyglądało na to, że X-COM’owcom udało się dogadać się z gangerką, z czego nawet Ruben był zadowolony. Czarnoskóry technik żałował oczywiście, że to nie on był osobą, która prowadziła „bliskie” rozmowy z Gretą. Rozumiałby nawet, gdyby musiał konkurować o laskę z innym facetem, ale z Nancy? Nie przywykł do takiej sytuacji. Cóż, tym razem musiał obejść się ze smakiem. Zresztą wciąż była Vita i jej wdzięczna siostra. Graham musiał porozmawiać z Lawem na poważnie i namówić go na zaciągnięcie nowych osób, zwłaszcza teraz, kiedy mieli dostać nowy moduł z kwaterami do bazy.

- Lepiej, żeby się nie dowiedzieli, że to my jesteśmy odpowiedzialni za zburzenie ich zamku z piasku, bo już może nigdy nie wyjedziemy z tego podziemnego parkingu żywi - mruknął zniechęcony Ruben, odpowiadając na uwagę agentki. Widocznie nie był w humorze na jej żarty; być może przez to, że zagarnęła Gretę dla siebie, a być może dlatego że zwyczajnie rozumiał ryzyko, jakiego się podejmowali.

- Nie mów, że nie lubisz grać niebezpiecznie - agentka puściła oko do kierowcy. Wciąż byli w drodze do browaru Lempa.

- Unikam graczy, którzy powiesili by mnie za jaja, gdyby się dowiedzieli, że w przeszłości ich wydymałem... - pokręcił głową, jednak uśmiechnął się mimowolnie pod nosem. - Co do tej robótki wydaje się wcale trudnym skokiem. Zgarnąłbym tego prawiczka Georga i może jakiegoś mięśniaka ze zbrojnych, żeby było więcej ludzi do podziału łupu.

- O ile Greta zgodzi się na trójkę ludzi z naszej strony - wtrąciła Nancy.

- Och, jestem pewien, że masz już na nią sposoby - Ruben mrugnął do towarzyszki, na co ta odparła szyderczym uśmieszkiem. Graham zastanowił się przez moment, czy Nancy zawsze była taka bezpośrednia i skora do podtekstów, czy tylko dopasowywała się do jego towarzystwa? W końcu była mistrzynią odgrywania ról i wywiadu. Zapewne w towarzystwie Lawa zachowywała by się równie profesjonalnie i zrównoważenie co on. Kto tam wiedział te baby.

- Tak czy owak mamy trochę czasu na przygotowanie. Możemy poczekać na twojego szefa i zobaczyć, co ma do powiedzenia w tej sprawie.

- Ano. Swoją drogą, ciekawe co tam u tego sztywniaka...

Sunnen Lake

- No to dupa. Chyba nie będziemy włazić do tej wody - westchnęła Aija, widząc że choć obiekt zainteresowania był na wyciągnięcie ręki, dostanie się do niego wymagało od nich zanurzenia się. A nie mieli przecież ze sobą sprzętu do nurkowania czy chociażby łódki.

- Ja nie wejdę? Potrzymaj mi piwo! - zaśmiał się Jarl, który postawiony przed wyzwaniem, chwilowo zapomniał o znużeniu, jakie zapewnili sobie wędrówką tutaj.

- Wiesz w co się pakujesz? Nie mam zamiaru wyławiać cię, jak się w coś zaplączesz.

- Hej ludzie, o czym tam dyskutujecie? - wtrąciła Yoshiaki, widząc przez drona jak jej towarzysze stoją na brzegu i o czymś żywo rozmawiają.

- Z tej pozycji nic nie uda mi się ustalić. Muszę podpłynąć - odparł mężczyzna i zaczął się rozbierać, zostawiając swój sprzęt na brzegu. Został w samej bieliźnie, tak że nic mu nie ciążyło ani nie ograniczało jego ruchów.

- Aija? Jak wygląda sytuacja tam u was? Na pewno jest bezpiecznie, żeby Jarl tam podpływał? - dopytywała przejęta hakerka.

- Mnie nie pytaj, wygląda na to, że decyzja została już podjęta - odburknęła dziewczyna z produkcji ciężkiej, widząc jak Jarl wchodzi ostrożnie do wody.

- Zerknę tylko z bliska i zaraz wracam! - mężczyzna krzyknął do niej, zanurzając się w jeziorze.

„BlackR4in” przyglądała się temu z niepokojem. Nie była pewna czego więcej mogli się dowiedzieć, podpływając do tego ustrojstwa bez sprzętu do nurkowania, ale najwidoczniej skoro Jarl spędził godzinę na dojście do tamtego brzegu, to nie chciał wracać z pustymi rękami. Oby tylko nic mu się nie stało.

Ruiny Memphis

Law-Tao w skupieniu wpatrywał się w przednią szybę ich wozu, zastanawiając się nad opcjami, jakie mieli do wyboru.

Przyjechali tu sprawdzić Memphis Pyramide. W założeniach misji mieli chociaż potwierdzić obecność porzuconego sprzętu, a najlepiej jakby udało im się coś zabrać ze sobą. Niestety drogę do piramidy zajmowały gruzowiska, utrudniające podróż na czterech kołach. Mogli dalej marnować czas na objazdy, albo porzucić wozy i iść z buta. Obie opcje nie były idealne, ale gdyby tak połączyć te dwa warianty w jeden?

- Słuchajcie - zaczął Law. - Proponuję zrobić tak. Wysiadamy z wozów, zostają w nich tylko kierowcy. U nas Sofia, u was jak uważacie. Moja trójka, to jest ja, Dunkierka i Junior przedzieramy się na piechotę do piramidy. Jest niedaleko, a pieszo powinniśmy się tam szybko dostać. Zobaczymy z bliska co i jak, zrobimy rozpoznanie. W tym czasie wasza trójka będzie pieszo przedzierać się przez gruzowiska, torując drogę dla pojazdów. Koniec końców chcemy mieć wozy pod piramidą, w razie gdyby trzeba było coś zapakować - przedstawił swój plan.

Zapadła chwilowa cisza. Częściowe opuszczenie pojazdów i rozdzielenie się na dwie grupy było raczej ryzykowanym manewrem. Co prawda grupa z Nowego Orleanu była w lepszej pozycji, bo miała przy sobie pojazdy. Law wystawiał się na większe niebezpieczeństwo, jednak w trójkę mogli zręcznie przedzierać się przez gruzowisko.

- No dobra, a co jeśli coś was tam zaskoczy? - odezwał się Kirk.

- Wtedy wycofujemy. Jeśli będziecie dość blisko, biegniemy do was. Jeśli nie, ustalimy tutaj punkt zbiórki.

- Pamiętaj, że mamy kijową widoczność. Nie damy rady udzielić sobie wsparcia na odległość - zauważyła „Dunkierka”.

- Dlatego będziemy ostrożni. Bez zbędnego ryzyka. Zyskujemy na tym czas oraz szybsze rozpoznanie. Co o tym myślisz Kirk? - zapytał Law.

Póki co droga mijała bezproblemowo, dlatego można było nastawić się optymistycznie. Jeśli w ruinach nie czaiły się wieżyczki obcych, powinni być bezpieczni. Niestety nikt tak naprawdę nie wiedział, co się czaiło w tych ruinach.

Sunnen Lake

- Jak jest robota, to Ruben się zwija, norma - mruknął na słuchawce George, komentując dopiero co zakończoną z nim rozmowę.

- I tak na niego nie liczyłam - burknęła Yoshiaki. - To co, zbieramy się? Nic więcej bez sprzętu tu nie podziałamy - dodała, zerkając w ekran z podglądem na kamerę drona.

- Tak, spadajcie stamtąd. Załatwimy akwalungi to zbadamy piwnice tamtego resortu. Trudniej może być ciągnikiem, żeby wydostać tamtą kapsułę - potwierdził Bitterstone.

- To już Law będzie decydował. Aija, Jarl, wracajcie - odparła hakerka i ponagliła towarzyszy nad jeziorem.

Zwiad można było uznać za udany. Zebrali przydatne informacje oraz tropy do zbadania, jak zalana piwnica czy kapsuła obcych. Z pewnością będzie co tutaj jeszcze robić, nawet, gdyby nie mieli zakładać w tym miejscu zapasowej bazy.

Ruiny Memphis, piramida

Kierownik skanu raz jeszcze rzucił spojrzeniem na przedsionek, upewniając się, że nic interesującego nie rzuca mu się w oczy.

- Tu Law. Póki co spokojnie, Kirk. Weszliśmy do kompleksu. Sprawdzimy, ile zdołamy, zanim do nas dołączycie. Nie wiem, co tutaj możemy zastać, ale w razie zerwania kontaktu radiowego, dajcie nam piętnaście minut. Jeśli po tym czasie nie dostaniecie odpowiedzi, spróbujcie się do nas dostać jak najszybciej.

Właściwie mogli spodziewać się wszystkiego. Szabrowników, obcych, robotów bojowych albo innych paskudnych pułapek.

- Myślicie, że znajdziemy tu kolejnego MEC’a? - zainteresował się „Junior”.

- Mi tam by wystarczył laserowy karabin wyborowy - westchnęła „Dunkierka”.

- Nie rozdzielamy się - powiedział skaner, odpowiadając na pytanie Maxi. - Wiem, że obszar jest duży, ale jest nas tylko czwórka, a na wsparcie jeszcze sobie poczekamy. Rozejrzyjmy się najpierw tutaj. Może znajdziemy jakieś plany sztabu kryzysowego albo wzmianki o tym, gdzie składowali sprzęt. Jak nie, to sprawdzamy to miejsce sukcesywnie. Na razie się nam nie śpieszy.

Miejsce nadawało się nawet do przeczekania nocy, gdyby przyszła taka potrzeba. Pytanie tylko, czy w nocy nie robiło się tutaj groźniej.

Ruiny Memphis, piramida

Lawowi udzieliła się posępna atmosfera zniszczonej placówki. Widok zrujnowanych pomieszczeń przyozdobionych symbolami X-COM... a do tego te wszystkie ciała. To była gwałtowna śmierć. Część z nich mogła nawet dopaść w czasie snu. Bez możliwości jakiejkolwiek obrony – no bo jak mieli się bronić przed bombardowaniem orbitalnym? To musiała być rzeź.

Japończyka przeszły ciarki. Otuchy dodały mu odnalezione emblematy operatorów X-COM. Miejsce tych naszywek było na mundurach dzielnych kobiet i mężczyzn. Było ich sporo, choć nie na tyle, by obdarować całą placówkę, zwłaszcza że musieli się podzielić z Nowo Orleańczykami. Niemniej ogromnym symbolem dawno utraconej chwały byłoby przywiezienie do St. Louis choćby jednego emblematu.

Schron napawał jeszcze większą ekscytacją. Czy było możliwe, że ktoś jednak przeżył bombardowanie i schowawszy się w bunkrze, przesiedział tutaj te wszystkie lata? Istniała taka szansa, jeśli założyć, że schron był dobrze wyposażony. Drzwi zewnętrzne nie miały zasilania, ale to nie oznacza, że w środku nie było jakiegoś wbudowanego generatora energii na potrzeby mieszkańców bunkra.

Oczywiście mogło się okazać, że w środku znajdą wysuszone zwłoki, tak jak te porozrzucane w sąsiednich pomieszczeniach. Kierownik skanu zastanawiał się, czy w takim przypadku powinni otwierać grobowiec.

- Wstrzymajmy się z tym. Jeśli odpalimy generatory piramidy, nie tylko te drzwi zostaną zasilone. Nie wiemy, co jeszcze możemy nieumyślnie uruchomić, a w tej chwili nie jesteśmy w stanie się ewakuować. Nie bez naszych wozów - skomentował znalezisko Law.

- No weź, nie ciekawi cię, co jest w środku? - rzucił podekscytowany „Junior” tonem psiaka czekającego na aport.

- Rozglądajmy się dalej. Możemy poszukać tego drugiego wyjścia, o którym mówi Dunkierka, ale na ten moment niczego nie uruchamiamy. Zrozumiano?

Wszyscy pokiwali zgodnie głowami.

Ruiny Memphis, ruiny przed piramidą

- Paskudne miejsce na zasadzkę - rzuciła do słuchawki Sofie. Portugalka kręciła się w fotelu, próbując lepiej przyjrzeć się miejscu, w którym dostrzegła jakiś ruch. Czuła narastające nerwy, ale nie panikowała.

- Chłopcy, jak wygląda sytuacja? - wtrącił Kirk, próbując opanować sytuację.

- Mamy tu przesmyk, ale musielibyśmy przepchać osobówkę - odpowiedział Over. - Tyle tylko, że Talbot musiał by się zakręcić wokół mumii, żeby spuścić jej ręczny - dodał, siląc się na zabawny komentarz.

- Sam sobie spuszczaj… - odparł natychmiast wspomniany Talbot.

- Dość. Nie mamy czasu, zluzujcie te osobówki i przejeżdżamy, zanim coś tu na nas wyskoczy - zakomenderował Kirk. - Over, wycofaj do nas, będziesz osłaniał.

- Robi się - odparł marine. Skinął do kolegi technika, zostawiając go samego na przodzie i zawrócił.

Siedząca za kółkiem pani inżynier z St. Louis rzuciła spojrzeniem w kierunku piramidy. Byli tak blisko a zarazem tak daleko. Porzucenie teraz pojazdów mogło się skończyć bardzo źle. Musieli jak najszybciej dostać się na miejsce i przegrupować. Że też nie poszła od razu z Lawem i resztą...