Informacja o znalezieniu portu będącego poza jurysdykcją Imperium nieco pokrzepiła wookiee’go. Potrzebował chwili wytchnienia - był brudny, głodny, zmęczony i strasznie suszyło go w gardle. Mając przed sobą perspektywę tego, że będą mieli możliwość uzupełnienia zapasów, gdy Templar będzie łatany w którymś z hangarów, futrzak pozwolił sobie na opróżnienie jednej lub dwóch butelek z kolekcji świętej pamięci Django.

Po dotarciu na planetę, wizja spokojnego zwiedzania okolicy stanęła pod wielkim znakiem zapytania, gdy jakieś dwa gbury w asyście uzbrojonych puszek miały czelność nie tyle żądać od nich łapówki, co wręcz zabronić Katykamowi opuszczania pokładu.

Normalnie nie miałby nic przeciwko pilnowaniu statku. Normalnie nie zareagowałby, gdyby był porównany do jakiegoś zdziczałego zwierzęcia domowego, którego trzeba trzymać na smyczy i w kagańcu. Jednakże ostatnie wydarzenia doprowadziły go do miejsca, w którym jego gniew znajdował się na krawędzi eksplozji. Sytuacji nie pomagał też zwiększony poziom pewności siebie, wywołany sporym stężeniem alkoholu we krwi.

Wookiee otaksował devarionianów nieco tracącym na ostrości wzrokiem. Zastanawiał się co by myśleli o jego “rodzaju”, gdyby tym razem zamiast wyrwanej kończyny, ciało pozbawione zostało całego kręgosłupa.

Chwiejnym krokiem podszedł do tego, który zwał się Dazz, po czym pchnął go do tyłu wielką łapą.

- Graaaauwwrrrr raaaawr? - “uprzejmie” zapytał jaki jest ich problem. W drugiej łapie trzymał już energetyczną kuszę, machając nią na prawo i lewo.

Animusz wywołany nadmiernym spożyciem gorzałki podpowiadał mu, że bez problemu poradziłby sobie z całym hangarem oprychów.

Syreny i sygnały świetlne na platformie 7D zaskoczyły bardzo wielu stałych bywalców "Wolności i Swobody". Wyglądało na to, że stacja przygotowywała się na lądowanie, i to dosyć specyficzne i spektakularne, gdyż ta platforma nie była przeznaczona na dokowanie standardowych, niewielkich transportowców wyposażonych w lasery górnicze - platforma 7D była przeznaczona dla obcych.

Zaciekawieni nowo przybyłymi gośćmi, drobny tłum lokalnej, wyjętej spod prawa ludności pomaszerował pod 7D. Zobaczyli stosunkowo nowoczesną jednostkę, a nie, jak się spodziewali, starego, rozsypującego się gruchota, czym nowoprzybyli jeszcze bardziej zaskarbili sobie ciekawość miejscowych. Okręt wyglądał, jakby jego załoga dysponowała sporym zapasem pachnących kredytów. Co jeszcze ciekawsze, na kadłubie widniały świeże ślady walki - stal w jednym miejscu była prowizorycznie załatana od zewnątrz pianą plastalową. Pewne, nieco bystrzejsze osoby, mając informacje z odpowiednich zakątków regionu, potrafiły już połączyć pewne zdarzenia z lądowaniem YV-260 na ich stacji.

Najwyraźniej jednak dowódca “Wolności” takowych nie miał. Powitał nowo przybyłych, ale liczba wzajemnie wymienianych grzeczności bardzo szybko doprowadziła do brutalnego zgonu, a sytuacja stała się bardzo napięta i tylko jedna wyimaginowana zapałka wrzucona w tą przysłowiową wielką kałużę benzyny, krwi i gówna, doprowadziłaby do szybkiej, męskiej, jakże uczciwej eksterminacji jednej ze stron.

Will jednak nie za bardzo lubił krwawą jatkę, a zabijanie się dla zabawy uważał za nonsensowną stratę zasobów. Dlatego właśnie w całym tym rozgardiaszu i gąszczu celujących do siebie spluw, znalazła się jedna, która bez zastanowienia wystrzeliła…

W miarę przyzwoite odzwierciedlenie...

Nieco ekscentryczna, choć doskonale wpisująca się w barwną feerię zebranych przy platformie osobistości, postać, ubrana w pancerz bojowy i narzucony na nią długi, nieco archaiczny, płaszcz oraz z ubranym na głowę kapeluszem wyszła z “tłumu”, wystrzeliwując serię czerwonych laserowych pocisków w sufit, wywołując przy okazji kaskadę jasnych iskier, gdy blaster pozostawiał ciemne ślady na stalowej powierzchni.

Jako, że strzały dobiegły z głębi hangaru, nie zaś z lub w kierunku nowoprzybyłych, natychmiast otrzymały należną im uwagę zarówno miejscowych, jak i obcych, którzy na moment zapomnieli o wiszącej na włosku strzelaninie między sobą.

- MOŻEMY NA MOMENT SIĘ WSTRZYMAĆ!? - krzyknął głęboki głos spod kapelusza, chowając swój DH-17 do kabury. Szybkim krokiem przeszedł obok Nazza, lekko klepiąc go w ramię, po czym podszedł do Dazza, sprawdzając co z nim.

- Jeden zdurniały, niecywilizowany, włochaty skurwysyn przecież nie zepsuje nam interesu, prawda? - zadumał się mężczyzna, pomagając wstać otrząśniętemu już po uderzeniu wielką włochatą łapą w twarz, Dazzowi.

- Chociaż naprawdę chyba powinno się ich trzymać w jebanych klatkach i wystawiać w cyrkach. - westchnął. - Opuśćcie broń, pano...

Jednak dalsze słowa wyglądającego na rewolwerowca oprycha zatonęły w kolejnej serii wystrzałów z karabinu. Dazz, nadal napompowany adrenaliną chwycił pomocną dłoń, porwał karabin i bezrefleksyjnie zrobił kolejne trzy dziury we włochatym, martwym już, ciele wookiego.

- A MASZ, KURWI, KOŁTUNIASTY, SYNU!!!

- Dazz, no już. Nie chcesz chyba, żeby nasza wspaniała, wolna i cywilizowana przystań została okrzyknięta niegościnną? - Kapelusznik położył dłoń na karabinie rogatej istoty i skierował go w podłogę. - Przecież widzisz, że kudłacz nie żyje, a jego koledzy wcale nie żywią urazy, prawda? - te słowa skierował do łowcy nagród i jego rudego towarzysza. - BA! Nadal są zainteresowani pozostaniem tutaj, pod warunkiem, że oddadzą broń i… ile to było? Zapłacą za naszą gościnność równiutkie 25 000 kredytów?

- Prawda, Panowie...? - ponownie zwrócił się do obcych, nie pozostawiając wątpliwości, jakiego typu ofertą była ta przedstawiona przez mężczyznę.

Dazz słuchając słów Drauga pokiwał rogatą głową, co jakiś czas łapiąc się za żebra. Tak działa galaktyka. Blastery I Kredyty. Droid RA-7 przybyszów zaciągnął koszmarnie spalonego Katykama a w międzyczasie z grupy obserwatorów wyszedł wysoki, rewolwerowiec ubrany w skórzany płaszcz. Nikt z załogi, szczególnie po śmierci towarzysza nie miało chęci na wdawanie się w kolejne koneksje. Niemniej wystrzał w sufit z DH-17 nadał mu władczą pozycję lub przynajmniej zwrócił uwagę.

Według SID’a opłata za hangar w Imperialnych placówkach wynosiła 100c#. Tutaj żądali ich 25 000c#. Draug wywnioskował, że cały sektor ich poszukuje i taka cena poza pokazem agresji Katykama była uzasadniona do pewnego względu.

-20k i nic więcej.

Nazz wyszczerzył twarz pokrytą w sieci tatuaży.

-W porządku. Tokenami Kredytowymi. Zero cyfrówek. Mój mechanik Flizzy, ten mały chadra-fan z chęcią obejrzy tem statek, dlatego proponuje zostanie Twojemu rudemu koleżce przy jednostce. A Pan panie…

-Draug.- odparł lakonicznie kapitan.

-A Pana Panie Druag zapraszam do moich osobistych kwater. Musimy nieco przedyskutować. I wyrzućcie tego kudłacza przez śluzę, jeśli możecie. Te spalone kłaki walą na odległość a my nie mamy najlepszego systemu filtracji powietrza.

Rewolwerowiec pokiwał głową z aprobatą, obserwując dalszy rozwój wypadków. Udało mu się doprowadzić do pokojowego rozwiązania i obcy nadal żyją, choć biorąc pod uwagę ubranego w mobilną zbrojownię i pogrążonego w złości i smutku po utracie towarzysza - choć nie dało się tego dostrzec, łowcę nagród, William nie wróżył im bezkonfliktowego rozstania z rezydentami stacji. Dumając nad tą sytuacją, do głowy przyszedł mu pewniej plan, który jakoby rozwiązywał wiele trapiących kapelusznika zmartwień.

- Bystry z Ciebie chłop, Will! - z zamyślenia wyrwało mężczyznę potężne uderzenie łapą w plecy - to Dazz, opanowawszy się, postanowił okazać pewną dozę wdzięczności za kolejny uratowany interes.

- Bądź pewny, nagroda Cię nie ominie! - zaśmiał się brat Nazza, puszczając mężczyźnie koszmarne "oczko", po czym odszedł w ślad za bratem, a droidy za nimi.

"Oh, z pewnością zgarnę nagrodę, Dazz..." - przeszło przez głowę Willa. Rozejrzał się dookoła, a zobaczywszy, że tłum zaczyna się przerzedzać, w końcu wyglądało na to, że przedstawienie się skończyło, postanowił prężnie wcielić swój plan w życie. Zrobił trzy kroki w kierunku Templara i zawołał do rudego mężczyzny:

- Hej, Nowy! - gdy tamten odwócił głowę, William powoli skinął mu głową. - Przykro mi z powodu Waszego przyjaciela. Wookie są dobrymi towarzyszami.

Nie czekając zbyt długo na odpowiedź, ponownie skinął mężczyźnie, po czym odwrócił się na pięcie i ruszył w tłum, znikając w nim po chwili.

William spieszył się, czuł bowiem, że podobna szansa na działanie już się na tej stacji nie trafi. Szybkim krokiem i silnym barkiem przedzierał się przez wracających do swoich zajęć zacnych obywateli wyjętej spod prawa przystani, kierując się do windy, prowadzącej do wyższych kondygnacji "Wolności". Wysiadł na piętrze trzynastym, po czym wziął szybką kolejkę do strefy mieszkalnej.

Do jego niewielkiej klitki na stacji nikt nigdy nie przychodził, bo raz, że nie zawierał znajomości z osobami stąd, a dwa, że mieszkał na zadupiu, najdalej od wszystkiego. Rewolwerowiec cieszył się z przydzielonego lokum, dzięki niemu nie musiał trudzić się z zapraszaniem do środka i omijaniem niewygodnych pytań. Przyłożył rękę do skanera, a automatyczne drzwi rozsunęły się przed nim.

W środku panował - artystyczny chaos, najładniej mówiąc. Will traktował to miejsce jako tymczasowe schronienie i bazę, nie przykładał więc wagi do czystości, a do praktyczności tego miejsca. Ściany były obklejone foliami zakłócającymi sygnały radiowo-cyfrowe, wszędzie po podłodze walały się kable, a na stołach i blatach, oprócz wszędobylskiego bałaganu w postaci pustych pudełek i śmieci, stały sprzęty elektroniczne. Jedne wyglądały jak zwyczajne terminale i przenośne superkomputery, inne jak nadajniki czy odbiorniki radiowo-cyfrowe. W drugim pokoju było podobnie, choć łóżko było czyste i pościelone, ale po za nim panował taki sam rozgardiasz. Tutaj tylko jedna ściana nie była dodatkowo obklejona, zamiast tego wychodziły z niej liczne kable, a na podłodze stało kilka dziwacznych, polimerowych skrzyń.

William nie miał dużo czasu, a niedługo będzie go miał jeszcze mniej. Uruchomił kilka urządzeń, odpalił dwa odbiorniki i z niecierpliwością wpatrywał się w jeden z wyświetlaczy kilka minut, po czym ustawił nadajnik w tryb transmisji szyfrowanej, przeszedł kilka ekranów uwierzytelniających na terminalu, wprowadził kilka parametrów i po chwili przemówił:

- Banshee-1, nadaje Paladyn-7. Banshee-1, nadaje Paladyn-7. Odbiór.

Po trzech sekundach nadeszła odpowiedź kobiecym głosem:

- Paladyn-7, odbieram 5 na 5, Banshee-1 gotów odebrać przekaz. Odbiór.

- Banshee-1, przystępuje do jeden-pięć-jeden. Powtarzam: przystępuje do jeden-pięć-jeden. Odbiór.

Po kolejnych trzech sekundach:

- Paladyn-7, zrozumiałam. Czekam na dalszy kontakt, bez odbioru.