SID zawsze preferował dostęp do pełnej informacji nie zadowalając się nigdy zaledwie fragmentami danych. Jednak polecenia typu "już" i "najszybciej" rozumiał bardzo dobrze. I wiedział, że przy ich zaistnieniu pozyskanie dodatkowych informacji nie może polegać na serii zapytań i odpowiedzi. Nanosekundowa analiza tembru głosu Osoby Draug Tempest jasno wskazała, że udana ucieczka z układu Senyan dopuszcza nawet zwiększone ryzyko skoku w nadprzestrzeń.
- Oczywiście, Osobo Tempest - odparł uprzejmie zaczynając zaawansowane obliczenia astronawigacyjne, co nie mogło nie zostać odnotowane przez siedzącego w kokpicie Kelsana. Tak jak to, że skok będzie przeprowadzony bez uwzględnienia ruchu międzygwiezdnego innych jednostek, a jedynie w zgodności z układem sąsiadującej galaktyki i zarejestrowanych w nim obiektów kosmicznych.

Jednocześnie oświetlenie statku przeszło zgodnie z poleceniem statku na alarmową słabą czerwień sygnalizując gotowość bojową. Zaszumiały również generatory obu pól siłowych.

- Osobo Kelsan. Podaję nowy punkt skoku. Dane telemetryczne punktu względem planety... rektascencja 10 11 49... deklinacja +01 00 21... Proszę o pilotaż...
Punkt skoku nie był daleko. I nic nie stało na przeszkodzie by do niego dotrzeć. Problem polegał na tym, że znajdował się on w górnej warstwie jonosfery gazowego olbrzyma. W jego polu grawitacyjnym i zasięgu trwających setki lat burz.

- Nowe dane z radaru. Orbitujący posterunek opuściło dwanaście jednostek... sygnatura... To myśliwce typu TIE Interceptor. Właśnie przechodzą w szyk przechwytujący. Osobo Kelsan... proszę o szybki pilotaż. Jeśli myśliwce tam polecą, to osiągniemy go 3,27 sekundy przed nimi...

Co oznaczało, że Draug Tempest idealnie ocenił sytuację zarządzając skok.

- Istoto Katykam... Stanowisko działonowe do dyspozycji. Po zażegnaniu zagrożenia sugeruję dokładniejsze przeszukanie Osoby Reint w odniesieniu do urządzeń szpiegujących. Czas reakcji posterunku na 79 % szans wskazuje na to, że jakieś znalazło się na pokładzie Templara... Nie wykluczam, że w postaci wewnątrztkankowego implantu... RA-7 będzie gotowy do asysty.

Byli nadal w nadprzestrzeni, gdy Draug zniknął w swej kajucie kapitańskiej. Nie wiadomo co tak naprawdę tam robił, ale pewnie rozmawiał z kimś co dalej z Djangiem.
Bez zbędnej informacji mężczyzna wyszedł z nadprzestrzeni i ustawił kurs na gazowego olbrzyma o nazwie Senyan.

Szybka i łatwa robota - przez myśl przeszło Kelsanowi. Draug wyszedł ze swego pokoju i poinformował SID-a, że mają się stąd wynosić. Jednak w tym samym czasie Templar był już na granicy atmosfery Senyanu. Gdy Kelsan przejął sterowanie na ręczne to poczuł ból głowy, ale taki intensywny co przez chwilę nie pozwalało mu się skupić na sterowaniu. Dopiero po raz drugi doświadczył czegoś takiego.

Nie jest dobrze - pomyślał mężczyzna i mógł przypuszczać, że zaraz coś niedobrego się stanie. Gotowość bojowa? Kelsan szybko chwycił stery i wypatrywał zagrożeń na horyzoncie, nadal ból głowy skutecznie uniemożliwiał mu skupienie się.
Kelsan spojrzał na deskę rozdzielczą, a na niej zaczęły pojawiać się koordynaty skoku w nadprzestrzeń. Bez uprzedniego planu działania. Mężczyzna o rudych włosach tylko wklepał liczby do komputera nawigacyjnego, by ten zdążył obliczyć wektor wejścia oraz wyjścia z tunelu.

-A wziąłeś pod uwagę skały jakie możemy natrafić po skoku? - zapytał sztuczną inteligencję, ale oczywiście ten nie musiał odpowiadać. Świetnie, do tego jeszcze TIE siedziały im na ogonie.

Burza skutecznie komplikowała sprawę podejścia - pomyślał. Skręcił stery w lewo i czekał na odpowiedź komputera obliczeniowego. Gdy zapaliła się zielona lampka to Kelsan zaczął kierować Templara do wejścia w nadprzestrzeń.

-TRZYMAJCIE SIĘ!!! - nie był pewien czy się uda. Najwyżej czekała ich walka z myśliwcami.

Templar pomknął do celu, a gazowy olbrzym rósł w oczach wypełniając swoją poświatą niemal cały ekran. Posterunek imperium na tle planety był niewidoczny. Tak jak zbliżające się myśliwce imperium. Ale wektory ruchu pokazywały, że TIE idą pełnym ciągiem. I wcale ich nie wywołują. A nie potrzeba było imperialnej propagandy by wiedzieć z jaką skutecznością myśliwce Imperium rozprawiają się z piratami, czy nawet jednostkami Rebelii. To nie była para parodziesięcioletnich pirackich myśliwców. A za sterami nie siedziały poślednie zbiry. I SID nie musiał podawać prawdopodobieństwa wygrania tego starcia. Wszyscy wiedzieli, że jeśli nie skoczą na czas, Interceptory ich zniszczą w kilka chwil, a w najlepszym razie unieruchomią. Kontakt z nimi był zaś kwestią sekund. Kwestią kolejnych wytrzymałość pól siłowych. Fregatą zakolebało jednak nagle, a sensory SIDa odnotowały chwilową anomalię, w zachowaniu prowadzącego ją Kelsana. Coś rozproszyło pilota. Nie były w stanie jednak wytypować żadnej logicznej przyczyny.
- Pobliski system Avestan, do którego doprowadzi nas skok, Osobo Kelsan opiera się o układ podwójny dwóch masywnych gwiazd, których grawitacja ściąga wszelkie okruchy skalne i lodowe. Prawdopodobieństwo zderzenia z asteroidą szacuję na 0,0043 %...
W tym samym momencie wyświetlacza rozbłysły faerią wyładowań z pocisków jonowych rozbijających się o pola siłowe Templara.
- Eskadra TIE otworzyła ogień - SID zakomunikował to co było już oczywiste, a wskaźniki wytrzymałości zaczęły dramatycznie szybko spadać. Fregata mimo doskonałego pilota nie miała co myśleć o unikaniu ostrzału tak zwrotnych jednostek jak TIE Interceptor. Poczwórne działko, za którym siedział Katykam odpowiedziało ogniem centrycznym, rozpraszając szyk pikujących jednostek i dając polom siłowym chwilę na minimalne podładowanie. Kolejną sekundę zyskał Kelsan manewrując pomiędzy gęstymi obłokami, ale o pola siłowe rozbiła się kolejna salwa dwunastu dział.
Oświetlenie Templara zgasło. A w przedziale generatora wybuchł pożar, o czym zasygnalizowały alarmy i reakcja RA-7 uzbrajającego się w gaśnice.
- Banda kretynów... Do rebelii się zapiszcie! Tam takich przyjmują!
Zaraz jednak rzuciło nim o ścianę, bo Templar, osiągnął punkt skoku i wystrzelił w nadprzestrzeń pozostawiając eskadrę TIE za sobą...

***

Dwa skoki później, w powietrzu pachniało dymem i chłodziwem z rozszczelnionych układów. SID przywrócił oświetlenie na czerwone, ale nie był w stanie otworzyć grodzi do pomieszczenia gdzie znajdował się Django Reint.
- To nie usterka mechaniczna - zakomunikował - Drzwi są zablokowane przez system podtrzymywania życia statku. Mogę obejść to zabezpieczenie, ale jest to bardzo wysoce niewskazane. System ten włącza blokady w bardzo konkretnych sytuacjach. A zważywszy na niedawne zdarzenia, nie wykluczam dekompresji.

Cokolwiek spotkało Reinta, sami też mieli się czym martwić. SID poinformował, że jeden z generatorów do uruchomienia wymaga gruntownej naprawy w choćby najprostszym doku. Drugi ciągnie na niecałe 30 %. Przeciążeniu uległy liczne sensory, oraz układy, w tym ten odpowiedzialny za oczyszczanie powietrza, generowanie wody, telemetria i radar dalekiego zasięgu. Ręcznej rekalibracji wymagał też komputer nawigacyjny.
Jednym z dwóch pozytywów było to, że nikomu w zasadzie nic się nie stało. Tylko Katykam osmalił sobie futro gasząc pożar. Drugim było paliwo. Po zatankowaniu na Sualango nadal mogli pozwolić sobie nawet na daleki skok. A skoczyć musieli, bo znajdowali się w pustce międzygalaktycznej daleko poza możliwością dotarcia gdziekolwiek konwencjonalną prędkością.
- Odradzam jednak dalsze skoki, jeśli poszycie jest uszkodzone - oznajmił na koniec SID - Brak danych do sporządzenia analizy. Kronika wypadków z mojej bazy sugeruje jednak, że tego typu lot to najczęstsza przyczyna wypadków w lotach nadprzestrzennych ze sprawnym komputerem astronawigacyjnym.

Po raz kolejny jego instynkt łowcy go nie zawiódł. Ogłoszony w porę alarm prawdopodobnie uratował im życie.
Nie obeszło się od szkód i strat jednak można było śmiało powiedzieć, że mimo wszystko manewr ucieczki się powiódł. Przeżyli. No może nie wszyscy gdyż nie wiadomo jeszcze co w ich więźniem. Jednak układ podtrzymywania życia nigdy nie blokował drzwi bez wyraźniej przyczyny. Cóż przyjdzie czas żeby i to sprawdzić.

Teraz należało zająć się poobijanym statkiem i poturbowaną załogą.
- SID proszę pełen raport uszkodzeń z możliwymi niebezpieczeństwami. Jeżeli odradzasz skok to szukajmy najbliższego doku naprawczego najlepiej nie objętego jurysdykcją Imperium i lećmy tam na ile nam pozwoli moc silników. Wiem, że nie lubisz być poganianym i nie robię tego. Jednak w miarę możliwości powinniśmy działać szybko. Póki co w nadprzestrzeni nas nie namierzą, ale musimy znaleźć jakieś bezpieczne miejsce. - Draug przekazał wytyczne do komputera po czym zwrócił się do towarzyszy.

-Dobra robota. Trochę nas poobijało, ale nie jest źle. Ogarnijcie się proszę trochę i za pół godziny zapraszam na naradę. - Głos miał jak zwykle spokojny i opanowany.
- Tak może strzelić sobie drinka. Mi też przynieś. - Dodał wskazując na Wookiego.

Trzeba się było przede wszystkim zająć statkiem. To była ich jedyna opcja zachowania życia, a w przypadku pełnosprawnego statku dawała im pewne elementy przewagi. Musieli też przedyskutować co dalej. Przedmiot zlecenia, który mieli na pokładzie, a konkretne dane przejęte od Django musiały być znacznie więcej warte skoro nagle wywołały taką burzę zdarzeń.

STRESZCZONY STAN USZKODZEŃ STATKU TEMPEST:


>Dziura w poszyciu na środku lewej burty. Dekompresja powstrzymana. Osoba Django… wyssana, kurwa w piękną próżnię.

>Cześć głównych sensorów statku uszkodzona wyładowaniem z pocisków jonowych z Mod. “Thunderbird” TIE/In. Radar dalekiego zasięgu sprawny częściowo, choć należy wziąć pod uwagę możliwe dysfunkcje. Po kalibracji istnieje szansa o zwiększenie poprawności skanów do 40% granicy błędu.

>System podtrzymywania życia- generator wody- skażony promieniowaniem kosmicznym. Zaleca się czym szybsze wymienienie głównej pompy i zapasów H2O oraz załatanie przecieku. Ryzyko śmierci istot żywych… z wyjątkiem futrzaka, bo jego wystarczy bimber z ojczyzny kudłaczy.

Draug słuchał jak RA-7 wygłasza niemiły stan statku. Nie należało się jednak nadmiernie zamartwiać. Drinki czekały. Butelka “Red Rancora”, jej rdzawy odcień wypełniał pośpiesznie kwadratowe szklanki załogi, a kostki lodu stukały o szkło w radosnym wirującym tańcu. Katykam popijał bimber i wyrywał spalone kłaki futra, Kelsan ochoczo siorbał a Draug siedział na fotelu kapitana zapatrzony, gdzieś w dal niczym antyczny adept Jedi.

Znajdowali się w bliźniaczym układzie Avestan. Jedna wielka biała gwiazda, druga pomarańczowa, a wokół tumult skalnych i lodowych asteroid. Oczywiście tylko z daleka wszystkie gwiezdne śmiecie i pyły zdawały się dość bliskie siebie. W chwili obecnej, dzięki odpowiedniej synchronizacja komputera nawigacyjnego i przezornych kalkulacji SID’a wyskoczyli w bezpiecznym miejscu.

Czerwone światło stanu gotowości w końcu zgasło a uszkodzenia drugorzędnego generatora nie były tak zła jak wcześniej przypuszczała SI. Jednak dla zachowania procedur bezpieczeństwa należało dokonać drobnych napraw, bo generator mógł zachować się nagannie jeśli tylko dojdzie do większego poboru mocy- a tak byłoby w przypadku kolejnej potyczki (drugi generator był podłączony z systemem tarcz).

W szybkim tempie butelka whisky, została wypita i wszyscy wiedzieli, że należy zmierzyć się z rzeczywistością, która w ciągu ostatnich dwóch godzin zmieniła się w zdecydowanie nieprzychylną dla bandy Łowców Nagród.

Raport sytuacyjny okrętu, który podał im SID, delikatnie mówiąc nie napawał optymizmem. Ich więzień wyleciał sobie w przestrzeń kosmiczną, a nie dość tego mają jeszcze dziurę na bakburcie. Do tego dochodzi jeszcze również uszkodzony generator wody, a co za tym idzie samego płynu, który został skażony przez promieniowanie kosmiczne. Jednak Kelsanowi to nie przeszkadzało, chociaż z drugiej strony. Musiał się tym jak najszybciej zająć, bo następnym razem mogą kolejnego ataku nie przeżyć.

-To co robimy? - zapytał rudowłosy mężczyzna popijając "Red Rancora". Popatrzył na resztę załogi w pokoju. Przełknął łyk i rzekł.

-Ja osobiście bym się zajął naprawami, bo z tak rozległym rozdarciem poszycia statku to sobie nie poradzę bez odpowiedniego sprzętu. Albo wolałbym komuś to zlecić. Najwyżej stracimy parę kredytów - Kelsan przerwał zmorę milczenia, po czym nalał sobie jeszcze jedną szklankę trunku. Spojrzał na Wookie'ego. Ledwie futro mu się sfajczyło.

Dobrze, że nikomu nic się nie stało - pomyślał. W tej sytuacji wiele się zmienia. Django wyleciał w przestrzeń kosmiczną, a oni mieli na głowie naprawę statku, do tego jeszcze Imperium na karku.

Mam jakieś złe przeczucia - przez myśl przeszło mężczyźnie.

Sytuacja była rzeczywiście mało wesoła. Nie tragiczna, ale mało wesoła, a stan statku poważny. Trzeba było się szybko podjąć napraw.

Wybór miejsca na naprawę statku był niewielki. Żadna z imperialnych placówek nie wchodziła w grę natomiast te opanowane przez kartele, może i były bezpieczne jednak ceny mogły być kosmiczne.

Najrozsądniejszym chyba choć wcale nie najbezpieczniejszym, a jednak być może najmniej ryzykownym było wybranie wybranie ostatniej placówki.

- Wydaje mi się, że ta ostatnia to będzie wybór najmniej ryzykowny. Ta,m raczej nikt nie zadaje niepotrzebnych pytań, a jeśli nawet to odpowiednia ilość kredytów wystarcza zazwyczaj za odpowiedź. Pewne jest jedno, że tam nikt nie sprzyja Imperium. - Po dłuższym namyśle powiedział Draug.

- No chyba, że ktoś jest innego zdania. Jeżeli nie to... SID czyń swoją powinność. Proszę.