- Moja sztuczna yntelygencja mówi mi... Napierdalać! - ozwał się entuzjastycznie CZR-9.

- Proszę o wybaczenie Osobo Tempest - głos SIDA rozbrzmiał na pokładzie fregaty bodaj po raz pierwszy odkąd się pojawili na niej. Wydawał się też równie zakłopotany zaistniałą sytuacją - CZR-9 wyraża się w sposób prawdziwy, ale nie precyzyjny co ma podłoże w narzuconym mu przeze mnie schemacie psychologicznym. Mogę oczywiście zmienić ten wzorzec. Nabyta u Tkacza baza danych pozwoliła mi wiernie odtworzyć szereg osobowości pochodzący z półświatka Nar Shaddaa. Na żądanie wyświetlę inne opcje jeśli bieżąca jest niekompatybilna z wymaganym profilem.

- Nie będziesz mi tu niczego kompućka zmie... - CZR-9 zadrżał nagle jakby porażony impulsem elektromagnetyczynym i.. trwał w swoim porażeniu podrygując niczym opętany. Wyglądało to niepokojąco. Wręcz jakby droid cierpiał.

- Wracając do proponowanego planu natarcia. Ilość danych wsadowych nie jest zbyt duża, ale z mojej bazy wynika, że klany z założenia nie dysponują dużą siłą ognia. Oczywiście na ich korzyść działa znajomość terenu bazy, ale to nie rekompensuje im naszej przewagi. Proponuję zatem wysadzić Osobę Tempest w asyście CZR-9 w okolicy bunkra by oboje zajęli dogodne pozycje. W tym czasie Osoba Kelsan wykorzysta Stellę do ostrzału lotniska. Proponuję ostrzał jednostek naziemnych z turbolasera i zrzucenie ładunków sejsmicznych na budynki infrastruktury lotniska, których celem ma być zasianie chaosu i popłochu wśród nieprzystosowywanych do warunków bojowym Twi'Lekkańskich gangsterów. Oceniam, że Osoba Levis pod wpływem zagrożenia zdecyduje się na opuszczenie bazy przez bunkier. Gdzie czekać będzie na niego Osoba Tempest i CZR-9.

CZR-9 przestał podrygiwać i otrząsnął się.
- Ale coś mnie łupie... - stwierdził przyglądając się swoim manipulatorom.

Wysłuchawszy wszystkich pomysłów i sugestii mieli już chyba pełen wgląd na sytuację oraz wiedzieli jakie opcje mają dostępne. Wybór zawsze wiązał się z ryzykiem... To znaczy z punktu widzenia, że podejmując jakąkolwiek decyzję nigdy nie wiesz czy jest ona słuszna i najlepsza, ale przecież gdyby człowiek wiedział, że się przewróci to by się położył prawda?

Choć nigdy do końca nie można być pewnym słuszności podejmowanych decyzji głosem pewnym siebie Draug oznajmił:
- Drugi plan wydaje się najsensowniejszy. Postawimy na dwuosobową grupę uderzeniową ze wsparciem powietrznym naszej fregaty.

Zamykając dyskusję wklepał w terminal komunikat do SID-a: "Nie wiem co i jak to zrobisz, ale zmień coś w oprogramowaniu CZR-9. Może być lekko agresywny czy też nawet grubiański byle był w pełni zrównoważony, żebym mógł być go pewien na polu walki. Chyba nam wszystkim zależy zna dodakowym członku załogi, któremu można w pełni zaufać, a nie na nieobliczalnej maszynie do zabijania, która nigdy do końca nie wiadomo co wymyśli i zrobi."

Stella zanurkowała w dół powierzchni jak rozwścieczony Mandaloriański Bazyliszek. Kelsan dał pełen ciąg, włączając dwa dodatkowe silniki, potem złapał binokular celowniczy, kiedy znajdowali się centralnie pod hangarami i za sprawą kciuka zdecydował o losie lądowej kryjówki Mandofe zrzucając dwie bomby sejsmiczne. Potem nastała cisza, każdy kto walczył na wojnie znał tą przerażającą ciszę po której nastawał potężny huk, wzmocnione powietrze wytworzyło nove, która rozrzuciła pokrycie hangarów i stojące w spoczynku statki jak sprzątaczka czyszcząca blat. Nikt z Twi’Leków na zewnątrz nie przeżył.

W tym samym czasie Draug i CZR-9 stali na rufie przy grodziach wyjściowych. Trap otworzył się a lecąca nisko fregata nieco zwolniła. Kapitan włączył plecak skokowy i wyskoczył razem z droidem zabójcą. Ten nie potrzebował paliwa rakietowego. Sprawna hydraulika zamortyzowała upadek. Znaleźli się przed betonową konstrukcją w środku, której stały tytanowe drzwi. Nastała zupełna cisza, a przynajmniej tak zdawało się oczekującemu w ognistej koncentracji Tempestowi. W rzeczywistości cała okoliczna fauna ożyła jak szalona a miraż barwnych ptaków odleciał w panice z wielkich, wysokich cienkich tropikalnych drzew.

Drużyna naziemna wycelowała karabiny prosto na wejście. Jednak zdawało się, że nikt nie wyjdzie. Wtedy staromodne pokrętło zaczęło się ruszać za pomocą jakiś silnych rąk. Draug i CZR-9 przywarli do betonowych ścian otaczających położone nieco głębiej wejście. Dwójka włączyła swoje sensory i przeskanowała otoczenie, a wrota do piekła, które zaraz miało się rozpętać stały otworem. Wyszedł z nich potężnie zbudowany, jedzący chyba tylko anaboliki Twi’Lek ubrany w żółto-złoty kombinezon Mandofe z durastalowym napierśnikiem. Trzymał ciężkim karabin blasterowy T-21 a zaraz za nim wyszła obstawa w postaci drobniejszych od niego żołnierzy z EE-3. Cała broń musiała pochodzić z zapasów jakie Levis skradł Ivocmocro, samemu Tel Amidowi.

CIĘŻKI KARABIN BLASTEROWY T-21

KARABIN EE-3

Nadarzyła się okazja, bo deszcz padał naprawdę mocno a Mandofianie stali przez chwilę w osłupieniu. Draug i napalony CZR-9 wiedzieli jednak, że to nie potrwa długo. Musieli zdecydować między atakiem wręcz a oddaniem strzałów. Draug popatrzył na pochwę z długim, ząbkowanym wojskowym wibro-nożem a karwaszem, gdzie wystawał do przodu przewód miotający ogień.

Kelsan tymczasem za sterami modowanej YT-1760 po stwierdzeniu, że nikt z zewnętrznej obstawy nie przeżył ustawił się jak wściekły, mrożący krew w żyłach tygrys przed wejściem do bunkra. Strażnicy wycelowali i oddali ogień, który nikt nie mógł zrobić tarczy energetyczne wspieranej teraz przez dwa odzielne kondensatory. Wielki byk przeklinał na całe gardło, kiedy już wychylony odkrył oddział naziemny Stellarsów. Jego zdziwienie zmieszane z gniewem było bezcenne.

SID przeprosił za mankamenty wzorca psychologicznego CZR-9. Należał on wcześniej do bacznie obserwowanego przez Tkacza Sieci najemnika pracującego na stałe dla jednego z huttańskich gangsterów. Obiecał wprowadzić drobne poprawki, ale zagwarantował, że wbudowane w CZR-9 ograniczniki tak jak w przypadku RA-7 nie pozwolą mu zrobić niczego co z punktu widzenia samej SI byłoby nielogiczne, lub szkodliwe dla załogi. Tak zaś czy inaczej wszelkie zmiany będą wymagały czasochłonnego przeprogramowania więc na czas akcji Draug będzie musiał znieść nakręconego droida.

***

CZR-9 na widok opancerzonej obstawy, aktywował pole siłowe i skrył za najbliższą zasłoną.
- Na Twój znak szefie - zakomunikował Draugowi - Ty weź dużą rybkę, a ja rozsmaruje plankton. Hmm?

***

- Doskonale wykonana praca Osobo Kelsan - pochwalił pilota komputer - Proszę o uwzględnienie nowych danych pogodowych.
Na jednym z wyświetlaczy pojawiła się mapka okolicy z wirującą ciemnogranatową plamą.
- Wygląda to na spontanicznie formujący się cyklon drugiej kategorii. Deflektory pogodowe lądowiska zostały zniszczone przez nasze bomby sejsmiczne i nie odepchną od nas tego zjawiska. A silniki Stelli nie podołają wiatrom w jego zewnętrznych pierścieniach.

Drauga osobiście ale i głównie jako dowódcę statku i całej załogi na tą chwilę w pełni zadowoliło wyjaśnienie, że wbudowane w CZR-9 ograniczniki nie pozwolą mu zrobić niczego co z punktu widzenia samej SI byłoby nielogiczne, lub szkodliwe dla ekipy. Natomiast nad resztą się z czasem popracuje. Na razie jakby to nie brzmiało, ale hiperaktywny droid bojowy mógł nader przydatny.

- Z ust mi to wyjąłeś. Dokładnie to samo miałem zaproponować. Załatw proszę obstawę tylko szybko i precyzyjnie. Ja zaś zajmę się dużą rybą, ale w razie czego bądź czujny jakby coś poszło nie tak. - Powiedział łowca.

Pewnym ruchem dobył swojej strzelby snajperskiej i nastawił celownik na największe przybliżenie. Jednego potrzebowali żywego, żeby zasięgnąć języka nawet gdyby to miało być dla delikwenta bardzo bolesne. Nie było czasu na sentymenty. Podniósł strzelbę i wycelował. Nie chciał zabić, przynajmniej nie w tej chwili. Spojrzał w celownik i dokładnie wymierzył. Celował tak aby odstrzelić spust w ciężkim karabinie blasterowym T-21 przez co stanie się on tyle użyteczny co prymitywna maczuga. Zaraz po udanym strzale miał zamiar odpalić maksymalne przyspieszenie w swoim odrzutowym plecaku i wylądować dokładnie przed pozbawionym głównej swojej broni Twi’Lekiem.
Resztę miał zamiar dopełnić przy pomocy wibroostrza lub tego co będzie w danej chwili najbardziej skuteczne. Był w końcu mistrzem improwizacji.

Mężczyzna na Stelli czuł się jak ryba w wodzie. Jest niesamowicie zwrotną maszyną. Znalazłszy się pod hangarami szybkim ruchem wziął do ręki binokular celowniczy i zrzucił dwa sejsmiczne drgania. Sejsmiczne drgania to jego ulubiona broń ze względu na ten dźwięk. Kelsan tylko słuchał jak rozchodzi się fala uderzeniowa po hangarze. Potem nastała kompletna cisza, delikatny deszcz mógł tylko przerwać tę ciszę.
Uwielbiam tę muzykę - rozmarzył się mężczyzna. Rudy człowiek otworzył trap wejściowy by Draug i CZR-9 zeszli z pokładu i ruszyli do środka. Obrócił się o trzysta sześćdziesiąt stopni. Zobaczył jak jego przyjaciel uruchamia plecak rakietowy.

To ty latasz? - pomyślał Kelsan. Poniekąd zawsze go zastanawiało po kiego grzyba mu ten plecak. Teraz przynajmniej miał odpowiedź. Obrócił fregatę. Była teraz na wprost do dużych żelaznych wrót. Czekali na dalszy rozwój wydarzeń. Draug przyjął pozycję po prawej, a droid po lewej. Jednak, gdy się rozsunęły to ujrzeli całkiem niezłą obstawę Twi'leka, który wydawał się być tu szefem.

-Ale mają wielkie gnaty - rzekł do siebie, bo interkom był wyłączony. Strażnicy ujrzeli Stellę to zaczęli strzelać w do okrętu nie robiąc mu żadnej szkody, gdyż pole siłowe skutecznie negowało ataki. Na prośbę droida Kelsan włączył odpowiednie przyciski i po chwili już miał najnowsze dane pogodowe.
-Lepiej załatwmy to szybko, bo może nas dopaść cyklon drugiej kategorii, a mimo sporej mocy, silniki nie dadzą rady by uniknąć wiatru - tu rzekł tylko do ich kapitana, przełączając interkom na jeden kanał. Kelsan miał pewien pomysł, ale jakby tej dwójki tam nie było. Wystarczyłoby puścić jeden może dwa precyzyjne strzały ze Stelli i uciec nim burza do nich dojdzie, ale na to było już za późno.

Dane pogodowe pobrane przez SID’a z głównej centrali meteorologicznej w Ledtuh, były dosyć niemiłe. Wielki cyklon drugiej kategorii, dość typowe zjawisko na Nipponi miał pożreć Stelle za około piętnaście minut. Kelsan powiedział to Draugowi, który szybko przyjął tą wiadomość zachowując zimną krew. Trzeba było działać szybko i precyzyjnie, tak dokładnie jak odszczelenie dłoni trzymającej spust na CKB tęgiego cyngla Mandofe.

Krótki, brzęczący dźwięk rozległ się pośród kakofonii ostrzału YT-1760, a olbrzym upuścił T-21 rycząc na całe gardło. W jego głowie pełnej furii i jego diabelskich oczach widać było czystą chęć zabijania. Wpadł w amok, jednak był bezbronny jak małe dziecko w analizie Tempesta. Trzymał się za kikut dłoni, czuć było spalone mięso, kawałki kości wyszły na wierzch a drugą ręką olbrzym sięgnął po trzymany przy pasie toporek. Kapitan był jednak szybszy, zdzielił go kolbą XS-9 prosto w czuły punkt- głowoogon. Był to niezwykle unerwiony organ u tej rasy i impet z jakim Draug go walnął natychmiastowo go znokautował. Ciężkie cielsko upadło na błoto siekane przez szybko padający deszcz.

W tym samym czasie CZR-9 zajął się planktonem czyli dwójką mniej doświadczonych od sierżanta cyngli. Nie używał nawet broni, swoimi ramionami rzucił jednego od ścianę a konstrukt osobowości doznawał symulacji adrenalinowego orgazmu, który zbir z Nar Shaddaa socjopatycznie uwielbiał. Trzymając zielono-skórego członka Mandofe przydusił go tak, że pękł mu kark przyszpilony do betonowej obudowy bunkra.

W tym samym momencie EE-3 drugiego żołnierza wystrzelił, jednak chybił rozpryskując i smaląc ścianę. Droid zabójca obrócił się zgrabnie i wdzięcznie w piruecie, dzięki dziwnej linijce kodu z jakiegoś impulsu pobranego od baletnicy z Coruscant, która uzależniła się od przyprawy na Księżycu Przemytników kończąc jako tania prostytutka. CZR-9 uderzył Twi’leka nisko w brzuch. Ten wypluł niebiesko-purpurową krew i upadł na ziemię jęcząc i kuląc się jak niemowlę. Droid przeskanował go pod względem medycznym. Pojawiło się krwawienie z jelit, ale przeżywalność została ustalona na 45 minut jeśli tylko nie uzyska pomocy medycznej.

Obstawa została zlikwidowana, a z mechanicznych drzwi bunkra dobiegała cisza. Ciężko oddychający cyngiel, który dostał po flakach jęczał jednak Draug wiedział, że spokojnie mogą go przesłuchać, obiecując pomoc lub grożąc jeszcze większym bólem. Opcji było dużo z czego naziemna drużyna najemników ponuro zdawała sobie sprawę....

Karabin szturmowy to jednak nie jest precyzyjna broń. Dobra, niezawodna ale jeżeli chodzi o precyzyjny strzał to prędzej odstrzeli się całą dłoń niż tylko to co się zamierzało. No cóż efekt był w sumie ten sam. Tyle tylko, że przeżywalność gościa zaczęła bardzo szybko maleć, ale czy Draug się tym przejmował. Gdy się ktoś bawi ogniem łatwo się czasem poparzyć.

Odległość była w sumie na tyle niewielka, że nie było nawet sensu używać jet packa. Kilka kroków w szybkim tempie i już znaleźli się obok a CZR-9 doskonale wykonał swoją część zadania. Jeden martwy, jeden półprzytomny w szoku po straconej kończynie, jeden ledwo przytomny po ciosie w brzuch od CZR-9. W sumie efekt kontra czas i brak strat własnych idealny.

Wiedząc, że czas nagli ze względu na informacje pogodowe otrzymane od SID-a musieli się spieszyć. Czas ich mocno poganiał. Wręcz jakby naciskał. Tylko dlaczego znowu. Jak jakieś deja pieprzone vu.
Bez ogródek i dyplomacji warknął do ochroniarza:

- Ilu was tam jest na dole i gdzie jest Lewis? Mów szybko bo mam dzisiaj nerwy strasznie napięte, a ten droid bojowy aż się pali do tego żeby wyrwać ci ręce ze stawów. I to obie. Jak to nie pomoże to wyrwie ci jeszcze nogi, ale rany przypali, żebyś się nie wykrwawił tylko żył i będą na ciebie wtedy wołać "Te kadłubek idziesz do baru?"

CZR-9 wyciągnął swój manipulator po persocom jeńca i otrzymał go niemal natychmiast.
- Dzięki stary!
Od tej pory stracił zainteresowanie gangsterem zostawiając jego los w rękach Drauga. Sam pogmerał chwilę w persocomie, do którego zaraz przemówił. Głos było słychać w nagłośnieniu bunkra.
- Cześć głowonogi! Nic do was nie mamy, żeby nie było. Ale tak się pechowo składa, że akurat zabrakło nam niezbędnych do dalszego lotu Levisów i szybko musimy jakiegoś dostać. A wiemy, że jednego chowacie. Także macie 2 minuty na wydanie go przed bunkier. W przeciwnym razie będziemy musieli was wszystkich bardzo boleśnie wymordować.

Patrząc na Drauga puścił do niego elektroniczne oko i uśmiechniętą mordkę. Na okoliczność, gdyby się nie zgodzili zostawił planowanie Tempestowi.