Matthias Grant

MUZYKA

Zapach krwi prowadził prowadził ich wśród bujnego lasu porastającego okolicę. Cisza i spokój tego miejsca nie udzielała się jednak przedzierającej się przez gęstwinę dwójce. Zapach krwi, ludzkiej krwi, która coraz wyraźniej do nich docierała, działa pobudzająco. Krew szybciej krążyła w żyłach, gdy serce pobudzone adrenaliną przyspieszyło. Celem stało się źródła tego słodkawego, przyciągającego niczym miód osy zapachu.
Gdzieś tam z tyłu w głowie mózg odnotowywał feerię zapachów i kolorów lasu. Były to jednak nieistotne bodźce. Jak to pasące się na polanie stado mulaków.
Nie zwróciły on uwagi na dwójkę ludzi przekradających się lasem. Spokój zwierząt mógł być dobrym znakiem. Nikt nie czaił się w pobliżu.
Albo i złym. Ukryte gdzieś tam, w lesie, zagrożenie doskonale się maskowało.
Adrenalina jeszcze mocniej uderzyła.
Wiedzione zapachem krwi Garou oddalały się od jeziora. Przemierzając leśną gęstwinę pieszo mogły praktycznie w linii prostej kierować się do celu. Może dlatego też Grant nie od razu zorientował się, że zbliż się do miejsca, które niedawno odwiedził z McMahonem.
Dopiero gdy wyczuł zapach rudzielca, i jeszcze dwóch towarzyszących mu osób, jego umysł zaskoczył. Tak jak poprzednio zapach McMahona mieszał się z zapachem środka odstraszającego insekty.
Szepcząca Bryza również wyczuła drugą grupę. Podobnie jak leżące już niedaleko źródło zapachu, który ich tu ściągnął.

Merlin McMahon

MUZYKA

O dziwo Merlin nie miał problemów z nadążeniem za swoimi przewodnikami. Prawdopodobnie dlatego, że przedzierali się przez leśnią gestwinę. Można było oczywiście pójść leśnymi dróżkami. Nadłożyłoby się tym jednak drogi i czasu.
Majestatyczne piękno i dorodność otaczającego ich lasu a także bogactwo i różnorodność gatunków je zamieszkujących nie w głowie była teraz Merlinowi. Nie miał czasu, ani ochoty podziwiać ich. Zwłaszcza, że ta dorodność i bogactwo atakowały go ze wszystkich stron. Gałęzie, które trzeba były odgarniać by przejść dalej. Owady, które krążyły nad jego głową mimo zastosowanego środka mającego je odstraszać. I kilku niechcianych pasażerów, których trzeba było zrzucić z twarzy czy rękawa.

Po nie wiadomo jakim czasie takiej wędrówki Lorenzo zatrzymał się nagle. Wciągnął do płuc powietrze. Potem drugi raz i trzeci.
- Ktoś się zbliż. - Wskazał na lewo. Ponownie zaciągnął się powietrzem. - To… to Grant. Towarzyszy mu ktoś jeszcze. Garou. - Znowu zaczął węszyć. - Nikt z naszych
Obrócił głowę o jakieś trzydzieści stopni na prawo i wciągnął powietrze.
- Nasz cel jest tam. - Wskazał w tam gdzie się patrzył. -

Jeremiah Ellsworth

MUZYKA

Po uczcie wilków zostały tylko obgryzione kości. Gdy podchodził do nich kilka wron, głośno wyrażając swoje niezadowolenie z pojawienia się intruza, odleciało zostawiając łatwy łup.
Dokładniejsze oględziny truchła pozwoliły ustalić, że łoś wcale nie został upolowany. Nie było widać tych charakterystycznych śladów walki. Owszem, kilkanaście metrów dalej Jeremiah znalazł kolejną krwawą plamę. Było to coś małego, królik albo bawełniak. Łoś natomiast zdawała się leżeć i czekać aż wilki zechcą go łaskawie znaleźć i pożreć.
I ten drażniący smród tragedii. Słabnący, ale wciąż obecny. Podążając jego tropem Jerry szybko odnalazł miejsce tragedii.
Jak na ironię było ono niezwykle urocze i malowniczo położone nad samym jeziorem. Sam przychodził tu popływać. I nie tylko to. Okoliczne dzieciaki musiały je również znać.
Rozgrzebana ziemia nosiła ślady walki. Po nich Garou odnalazł właściwe miejsce. Kilka metrów dalej, w zaroślach. Przygnieciona trawa nosiła na sobie krew, zaschnięta już, ale dobrze jeszcze widoczną. I zapach mężczyzny, który to zrobił. Kryła też w sobie kilka kolorowych koralików. Na pierwszy rzut oka wyglądały jak te, z których robione były ozdoby dla turystów. Było wśród nich kilka wściekle jaskrawych koralików. Tutejsi rzemieślnicy nie pozwoliliby sobie na taką fuszerkę. Naszyjnik musiał zostać wykonany samodzielnie i miał być wyrazem indywidualnego gustu twórcy.
Po nich mógł dotrzeć do właściciela.

Psuja

MUZYKA

Znalezienie tropu nie było takie trudne. Chociaż nieopodal drogi mieszał się on z innym zapachem, takim typowo miejskim, a później ginął. Tak jakby osoba która je zostawiała przestała dotykać ziemi.
Lekarz zasugerował, że to Indianka zatem w indiańskiej osadzie Psuja postanowiła szukać szczęścia.
Już na jej obrzeżach ponownie natrafiła na ten zapach. Tym razem pomieszany był jeszcze z innym, tutejszym.
Nim jednak podjęła trop przed jeden z domów zajechał stary, pordzewiały ford mustang. Wysiadł z niego chudy, żylasty mężczyzna. Zamaszyście trzasnął drzwiczkami i ruszył do domu. Złość aż kipiała od niego, Psuja nawet nie musiała widzieć jego twarzy. Czuła to wyraźnie. Jak i zapach alkoholu.
- Daanis!! - Zaczął walić w drzwi domu. - Daanis!!
Brak odpowiedzi jeszcze bardziej go rozzłościł i mocniej zaczął dobijać się. Z okolicznych domów ludzie zaczęli nieśmiało wyglądać.
Po dłuższej chwili drzwi otworzyły się i stanęła w nich stara Indianka.
- Chcę rozmawiać z Daanis. - Powiedział mężczyzna. - Gdzie ona jest?
- Czego chcesz od mojej wnuczki? - Starsza kobieta nie wydawała się być przestraszona.
- Ona wie!! - Wykrzyczał. - Ona wie z kim spotykała się moja córka. Chcę dorwać tego sukinsyna!!
- Idź do domu Ziibi. - Powiedziała łagodnie staruszka.
- Nie słyszałaś?! On skrzywdził moje dziecko. - Wykrzyczał. Ale już słabiej i nie tak gniewnie. A raczej bezsilnie.
- Idź do domu Ziibi. Jesteś pijany.
- Skrzywdził ją. - Załkał.
Starsza kobieta objęła go i przytuliła chcąc ukoić jego ból. Coś mu szeptała do ucha. Psuja tego nie słyszała. Ale pomogło. Mężczyzna niechętnie powlókł się do auta i odjechał.
Ciekawskie oczy zniknęły gdy tylko kobieta potoczyła spojrzeniem po okolicy. Przez krótką chwilę staruszka wpatrywała się dokładnie w miejsce, w którym Psuja się ukryła. Tak jakby wiedziała, że tam jest. Po chwili jednak odwróciła się i zniknęła w domu.

Merlin stąpał ostrożnie, a dla pomocy w oględzinach dobrał sobie kijaszek długości własnego ramienia, którym unosił gałęzie i rozgarniał paprocie. Wreszcie przykucnął przed martwym Kochem, odłożył badyla i ostrożnie przeszukał trupa. Dokumenty, oczywiście, przepadły… możliwe, że razem z zabójcą-predistigatorem. Ten jednak przynajmniej zostawił kilka znaków, że tu był… kilka poza trupem.
Merlin znowu ujął kijaszek.
- Grant - powiedział cicho i zamrugał. Oczy miał piekielnie suche po całej nocy przy komputerze. Gardło też mu wyschło na popiół i o niczym tak bardzo nie marzył, jak o mocnym drinku. - Tędy, przy paprociach - wskazał Matthiasowi badylkiem, którędy najlepiej podejść. A potem kijaszek oparł w środku odcisku wielkiej, szponiastej bosej stopy.
- Nie żebym był nietowarzyskim rasistą… - oznajmił szeptem - ale kim jest twoja towarzyszka i na ile jej ufasz?
- To raczej wy powinniście się mi przedstawić. - Odparła Indianka spoglądając w stronę McMahona. Na chwilę oderwała tym samym się od badania śladów. - Naruszyliście naszą ziemię.
- Świadoma czy nie? - uściślił Merlin Grantowi. Squaw z rozmysłem zignorował. Jeśli była garou, mógł jej nawet pozwolić na stroszenie pióropuszy, nadymanie się jak świński pęcherz wyższością moralną i jednoczesne darcie szat nad ciężką dolą czerwonoskórych na tym łez padole, w czym zwykli celować Indianie przy każdej rozmowie. Niech ma. Ale to potem, gdy rzeczy, które muszą być zrobione, zostaną zrobione. Tymczasem wyciągnął komórkę, sprawdził sobie prognozę pogody.
- Ona jest ze mną - warknął Grant, wracając ze swojego krótkiego rekonesansu. - I tego tu też znam - wyjaśnił w niezbyt jasny sposób wskazując na rudego. - Nazywa się Merlin. - Wskazał brodą na Indiankę. - A to Szepcząca Bryza. Pomagam jej szukać śladów ataku na tutejsze kobiety - powiedział prosto z mostu, nie bawiąc się w podchody. - O śmierci kuzyna nie było mowy. Węszył dla ciebie? - zapytał McMahona.
Merlin pieczołowicie dziabał palcem wskazującym w ekran swojego telefonu i nie uniósł nawet spojrzenia. Pokręcił tylko przecząco głową.
- To, co dla mnie robił, wiązało się z dupogodzinami przy biurku. Tutaj nie powinno go być. Nie w moich interesach.
- Was też. - Powiedziała Indianka. - Przybyliście bez zapowiedzi. Bez zaproszenia.
- Przepraszamy bardzo - oznajmił Merlin wolno i lodowato, a obydwaj jego kuzyni jak na komendę przybrali fałszywie skruszone miny recydywistów. - Podkreślenie, że to wasza ziemia to rozumiem twój jedyny komentarz wobec śmierci naszego krewniaka. I wobec spodziewanego najazdu na wasz - podkreślił i uniósł w górę rude brwi - rezerwat nieproszonego tłumu wyznawców Wielkiej Stopy, tropicieli UFO i fanów niezwykłości, a także całkiem profesjonalnych łowców sensacji, gratis poza dochodzeniem policyjnym, a może i federalnym. Twoja cenna opinia została zauważona.
- Zamknij się już, nie mogę słuchać tego bełkotu - ton Granta, który się wtrącił w tę gadkę sugerował natychmiastowe zakończenie tego wątku. - Nie macie innych problemów, kurwa? - wskazał na martwego. - Trzeba go stąd zabrać.
W głosie Matthiasa ponownie znajdowała się dość jawna sugestia na temat tego, kto powinien to zrobić.
Lorenzo i Francesco ruszyli w stronę trupa. Im nie trzeba było drugi raz powtarzać.
- W drodze powrotnej powiadomię starszyznę. - Indianka cofnęła się. Coś w wyrazie jej twarzy sugerowało, że oczekuje od Matthiasa natychmiastowej decyzji, który problem trzeba rozwiązać najpierw. Dla niej było to oczywiste.
Merlin postąpił za kuzynami, wydając im szeptane dyspozycje, by jeden cofnął się do wozu po folię. Po niewypowiedzianych żądaniach Indianki zmierzył ją wzrokiem, żeby sobie dokładnie zapamiętać twarz. A potem odwrócił się plecami, skinął Francescowi i ująwszy trupa za ramię, razem z kuzynem zdjął go z gałęzi, na którą był nadziany.
- Poradzą sobie we trzech - uznał Grant. - Obejdę teren jeszcze raz, poszukam innych śladów - powiedział na potrzeby Bryzy jak i odchodzących.

A Merlin, naturalnie, poradził sobie. Miał duże doświadczenie w radzeniu sobie w problemach, które Ahrouni ciskali w niego nonszalancko, rzucając na odchodnem polecenie przez ramię. Sami w takiej gnojówce nie tytłali futra nigdy, rzecz jasna. Ukrywanie ciała było poniżej ich godności. Grant też nie będzie tym, który będzie podsuwał żonie Kocha chusteczki, pocieszał ją... i kłamał. Pewnie nawet nie wiedział, że krewniak żonę posiada. Merlin jednakże da sobie radę śpiewająco. Uczył się tego całe życie.
Gdy tamci odeszli, sumiennie zadeptali ślady Wielkiej Stopy. Owiniętego ciasno w folię trupa wrzucili do terenówki Lorenza i wywieźli do głęboko w las, z dala od rezerwatu. Tam go odwinęli z opakowania i przeszukali raz jeszcze, na spokojnie i sumiennie. Merlin zadzwonił do siostry, by zorganizowała przeszukanie mieszkania Kochów pod nieobecność Nadii i dzieci. Lojalny krewniak nie miał zaiste co robić na tym parkingu na odludziu. I na diabła brał ze sobą ważne dokumenty... chyba że chciał je komuś przekazać, ale wtedy nie byłby już lojalnym krewniakiem. Merlin liczył, że przeszukanie mieszkania i domowego komputera mężczyzny rozwieje mu te wątpliwości.
Koch leżał wśród paproci, Lorenzo ręce splótł mu na brzuchu razem jak do modliwy. Matowiejącymi oczami martwy krewniak śledził obłoki przemykające nad zielonymi rękami drzew. Merlin przysiadł sobie na wystającym korzeniu, pod tyłek podłożył karmatkę i wreszcie napił się kawy z termosu.
Porzuconego forda na parkingu blisko jeziora mogło widzieć zbyt wiele osób i dlatego wóz tam zostanie. Są duże szanse na deszcz, który zmyje do reszty ślady tam, gdzie Koch zginął. Ciało w takim miejscu znajdą nieprędko, i będzie wtedy już poszarpane przez zwierzęta i w takim stopniu rozkładu, że ustalenie przyczyny zgonu stanie się wróżeniem z fusów. Dzięki temu Merlin uniknie mundurowych kręcących się tam, gdzie ich widzieć nie chciał. Garou unikną pudrowania kolejnych zdjęć bardzo podejrzanych ran i tropów, oraz historii podejrzanego morderstwa. A Indiańce unikną problemów, bo mordercy policja w pierwszej kolejności szukałaby wśród nich. W końcu to "ich ziemia", i bardzo są nerwowi, gdy biały postawi tam skrawek paznokcia. Jeśli rzecz jasna, nabzdyczona Pocahontas ogarnie się i będzie trzymała zamknięte usta. Może być, że będzie. Widać było po niej, że zaciskanie zębów i sznurowanie ust w wąską kreskę ćwiczyła od dzieciństwa.
Pozostanie Nadia i dzieci, którymi trzeba się będzie dyskretnie zaopiekować. I tożsamość tego, kto rozmyślnie lub przypadkiem podkładał Merlinowi świnię.
Rudzielec syknął, gdy pociągnął łyk zbyt łapczywie i nadal gorąca kawa poparzyła mu język.
- Tar, iompróidh dá mhéid sléibhe, dubh mar oiche... - zanucił z oczami utkwionymi w ścianę zieloności. Głos miał zamszysty, przyjemny dla ucha, ale mocny. Zaskakująco mocny jak na takie chuchro.

Jeremiah Ellsworth

Szepcząca Bryza mieszkała w jednym z tych zadbanych domów. Wypielęgnowany ogródek z równo przyciętą trawą i rzędami kwiatków na równych i wypielęgnowanych rabatkach. Na czystej i nowej werandzie
w bujanym fotelu z rękoma splecionymi na brzuchu odpoczywał straszy mężczyzna. Kowbojski kapelusz, mocno naciągnięty na oczy, osłaniał twarz właściciela przed słońcem.
Gdy tylko Ellsworth postawił swoją stopę na pierwszym stopniu ruch fotela ustał. Siedzący mężczyzna odczekał aż lekarz pofatyguje się do niego. Jarred “Czerwony Kruk” Booker nieśpiesznie podniósł kapelusz by przyjrzeć się gościowi.
- Doktorze. - Uśmiechnął się nawet rozpoznawszy gościa. Wyciągnął pokrytą tatuażami, dosadnie pokazującymi gdzie ich właściciel spędził ostatnie kilkanaście lat, dłoń by się przywitać. Uścisk miał twardy i silny.
- Szuka pan pewnie mojej wnuczki? - Czerwony Kruk poprawił się na fotelu. Kapelusz odłożył na stolik. Obok dzbanka z lemoniadą. - Nie ma jej. - Nalał sobie do jednej szklanki i ruchem ręki zaproponował swojemu gościowi coś do picia. - Może pan ze mną na nią poczekać. Ty, Daanis, też. - Rzucił głośniej do kogoś stojącego u stóp schodów prowadzących na werandę.
Ellsworth już wcześniej ją usłyszał. A teraz poczuł, głównie strach. Młoda dziewczyna zamarła z lewą stopą spoczywającą na stopniu schodów. W glanach i kwiecistej sukience przed kolana. W dżnsowiej kurce z poprzypinanymi do niej znaczkami różnych organizacji. W podniszczonym, czarnym cylindrze z białym, orlim piórem. Stała jak zaczarowana patrząc w jakiś punkt - sęk w poręczy, byle tylko uniknąć wzroku Jeremiaha.
- Nie… Ja… - Zająknęła się. - Ja tylko… Bo...

Matthias Grant

Indianka sprawnie i szybko przemierzała leśną gęstwinę, by dotrzeć do drugiego z miejsc nad jeziorem. Całą drogę milczała. Jeszcze nim dotarli na miejsce wyczuli to. Charakterystyczny zapach wydzielin ludzkiego ciała towarzyszący odbytemu stosunkowi. I krew. Niewielka ilość. Zmieszana z tym wszystkim. Grant poczuł coś jeszcze. Jeszcze jedne zapach. Znajomy zapach. Tej nocy natknął się już na niego. W barze.
Ślady dobitnie świadczyły o tym co tu zaszło.
Wygnieciona trawa ukrywająca krew i wydzieliny. Odciski stóp. Kilka kolorowych koralików.
Bezsprzecznie było to miejsce zbrodni.
Odcisków butów można było naliczyć cztery rodzaje.
Drobne i płytkie z pewnością należały do jakiejś dziewczyny - ofiary.
Było jeszcze trzy rodzaje dużych śladów typowo męskich butów. Jeden z nich, odnaleziony kawałek od miejsca zbrodni był dużo płytszy, co sugerowało, że ktoś kto je zostawił był lżejszej budowy ciała. Te odciski prowadziły do śladów skutera czy motoru.
Jedna z osób, która pozostawiła swoje odciski obchodziła teren. Jakby czegoś szukała.
Szepcząca Bryza przykucnęła przy jednym z odcisków. Powęszyła chwilę.
- Znam ten zapach. - Oznajmiła powstając.

Psuja

śpiący Indiani poruszył się lekko gdy Psuja przeszła obok. W swym pijackim majaku coś mruczał w niezrozumiałym dla umorusanej dziewczyny języku. Nie obudził się jednak. Koło brutntno-zielonego fotela w którym zasnął stało kilka pustych butelek piwie a z popielniczki obok wysypywały się pety. Na ławie nieopodal stał talerz z ciepłą jeszcze zupą. Widać chrapiący pijaczyna wolał alkohol i papierosa od zupy.
Ku zakończeniu w domu panował nawet porządek. Puszki i nieopróżniona popielniczka była jedyny znakiem nieładu.

Pokój dziewczyny był… ciężko było określić jaki komuś takiemu jak Psuja. Pełno w nim było plakatów różnego rodzaju gwiazd tak zwanej kultury masowej. Meble i wyposażenie bardziej przywodziło na myśl pokój z domu na przedmieściach jakiejś metropolii aniżeli z indiańskiej wioski. Takie też było wyposażenie całego domu. Nawet ubiór obojga mieszkańców tego domu sugerował zawiązki z kulturą białych. Nic, dosłownie nic nie sugerowało, że mieszkają tu Indianie i że dom znajduje się na terenie rezerwatu.
Pierwsze co uderzyło Psuję to intensywny, wręcz duszny, zapach kadzidła unoszący się w pokoju.
Dziewczyna, blada z widocznymi śladami po pobiciu, leżała na metalowym łóżku. Przykryta była pikowaną, kolorową kołdrą. Tuż obok niej siedział biały, pluszowy miś z wielki, czerwonym serce wyszytym na prawej nodze. I równie czerwonym wyrazem LOVE tuż pod serduszkiem.
Młoda Indianka nawet nie drgnęła gdy Psuja do niej podeszła. Nie drgnęła nawet gdy dziewczyna dotknęła jej zimnej, nienaturalnie zimnej ręki.
I wtedy Psuja to poczuła. Zapach jak z apteki.

Merlin McMahon

Przeniesienie i ukrycie ciała, a także zatarcie śladów wymagało od Merlina wiele samozaparcia. Na szczęście wspomogła go w tym rodzina. Na jej wsparcie McMahon mógł zawsze liczyć.
Po uporaniu się z rzeczami, które można było załatwić od ręki i zaplanowaniu tych, które przygotowania i zaplanowania wymagały. Po wykąpaniu się i przebraniu. Merlin McMahon dotarł do biura. Tam mógł w spokoju napić się kawy, dobrej, porządnej kawy którą asystentka zaserwował mu bez napomknięcia nawet. Agnes Iversen pracowała już tak długo z McMahonem, że doskonale orientowała się kiedy i co podać. Rozumiała go bez słów. Tak asystentka to był prawdziwy skarb. Nie była może urodziwa, ale była inteligentna i zaradna. Do tego kulturalna i znała się na swojej robocie.
McMahon delektował się swoją kawą gdy Iversen weszła do gabinetu.
- Pan Bashir, Joshua Bashir, przyjechał. - Oznajmiła.
Tego klienta Merlin odwołać nie mógł. Głównie dlatego, że przyszedł do niego z polecenia i to rodziny. I dlatego, że było to ich pierwsze spotkanie.
Joshua Bashir był niepozornym czarnoskórym mężczyzną o angielskim akcencie i lekko zniewieściałym stylu bycia. Dobrze skrojony i dopasowany, a także bardzo drogi garnitur, sposób wysławiania się i bycia mówił Merlinowi wiele o kliencie. A przede wszystkim tyle, że zrobienie z nim interesu będzie bardzo opłacalne.
Bashir przystąpił od razu do rzeczy. McMahona, jako dobry i ceniony architekt miał przygotować projekt klubu do dżentelmenów, jak to się pan Bashir wyraził. Czyli eleganckiego miejsca rozrywki dla bogatej klienteli, oczywiście męskiej. Całość miałaby powstać na terenach graniczących z rezerwatem Indian i obejmujących jezioro Swamp Lake. Plany obejmowały też część terenu rezerwatu. Joshua Bashir napomniał tylko, że prowadzone są intensywne rozmowy ze starszyzną.
Po dobrej godzinie, a nawet półtorej, gdy zasadnicza część spraw została już omówiona Merlin McMahona odprowadził swojego klienta aż do drzwi budynku w którym mieściło się jego biuro.
Żegnając Bashira przy jego żółtym, koszmarnie drogim BMW, McMahona zauważył po drugiej stornie ulicy panią Koch. Kobieta wychodziła z posterunku policji. A właściwie była odprowadzana przez młodego policjanta. Kilkukrotnie usiłowała się wrócić, ale policjant skutecznie jej to utrudniał tudzież odradzał.

Wszyscy pradawni wodzowie czerwonoskórych mogliby pozazdrościć Merlinowi kamiennego oblicza, a pelikany ze Swamp Lake łatwości, z jakimi architekt łykał rewelacje serwowane przez swego gościa. Rude brwi nawet na moment nie podskoczyły w górę. Lekko opuszczonych w dół kącików ust nie wygiął pogardliwie przenikliwu i świadomy uśmieszek. McMahon nawet nie sztachnął się głębiej powietrzem wypełnionym wonią drogiej wody toaletowej Bashira, jak to robią wilkołaki gdy przeczuwają, że coś tu podśmiarduje.
A cuchnęło na całego.
- Ahahahaha – zaśmiał się Merlin serdecznie, choć nie nazbyt tubalnie z żarciku klienta. - Koniaczku?
Po koniaczku przyszła pora na kawę, a po kawie na kolejny koniaczek, z którym się przenieśli od biurka na sofę przy szklanym stoliku.
- Mam nadzieję, że jako projektant zostanę członkiem tego ekskluzywnego klubu – zgłosił Merlin potrzebę kurtuazyjnego gestu i oślepił Bashira bielą swego uśmiechu, za który zapłacił niemało w zeszłym miesiącu w lokalnej klinice stomatologicznej, gdzie co trzy miesiące skrobał sobie zęby z nikotyny i kawy.
- Oczywiście, zanim podejmę się ostatecznie realizacji, potrzebuję szeregu dokumentów – uświadomił Bashira. - To wszak nie jest domek letniskowy z prefabrykatów, musi komponować się z krajobrazem, ważne też są przyłącza, może być z tym problem... Agnes poda panu spis wszystkiego, czego potrzebuję...

... a mając wszystkie papiery ze spisu Merlin będzie dokładnie wiedział, który to kawałek ziemi zamierza Bashir kupić od naszych czerwonoskórych.
Po moim trupie , pomyślał sobie McMahon, gdy zamknął za Bashirem drzwi jego auta i obdarzył go na pożegnanie gestem i uśmiechem szczerym ujak Judaszowy pocałunek. Gdy tylko samochód tamtego zniknął za zakrętem, Merlin wyciągnął komórkę i papierosa.
- Chiara – przywitał kuzynkę niezbyt wylewnie. Nie lubili się, była zbyt... zbuntowana i alternatywna. Za to niewątpliwie dobrze radziła sobie ze zbieraniem informacji – Joshua Bashir. Zajrzyj mu w dupę do trzeciego pokolenia wstecz. Sprawdź jego interesy.
Właśnie schowany za posadzonym w wykuszu między budynkami iglakiem przedzwonił do siostry, by się dowiedzieć, jakie efekty przyniósł nalot na mieszkanie Kochów, gdy ujrzał JĄ. Panią Koch. Zaklął i zdusił papierosa o krawężnik, wyskoczył na ulicę prosto w sznur samochodów.
- Nadiu – otoczył ją opiekuńczo ramieniem i odciągnął od posterunku, a policjanta zgromił wzrokiem. - Coś się stało? Chodź do mnie.

A myślał sobie: spalę się w piekle, na szczęście jeszcze nie dzisiaj. Oraz: muszę zadzwonić do Granta. Oraz: muszę znaleźć przyjaciół w rezerwacie, choć jednego, który nie będzie rzygał na mój widok, a wysłucha sprawy.

Kto tam siedzi... chyba Uktena... no ja pierdolę.