Heisenberg
teraźniejszość

Gdy Aldric pierwszy raz usłyszał o zachciance von Sterna, był wściekły. Dobrze to ukrywał, a przynajmniej tak mu się zdawało, ale prawda jest taka, że przez moment chciał wyjść, zatrzasnąć za sobą drzwi i zapomnieć o Eryku Bauerze. Przebyli kawał świata, tylko po to, żeby dowiedzieć się, iż muszą udać się na przeciwległy koniec Imperium i zabić giganta. Nie dzika, nie grupkę zwierzoludzi, tylko giganta. Cały ten pośpiech i przejęcie młodego Aldrica okazały się być nikomu niepotrzebne. "Ojczulek" nie był wcale umierający, po prostu uznał, że potomka nie spłodzi i musi zorganizować konkurs, ale do śmierci, tak na Aldrica oko, brakowało mu najmniej dekadę...
Jedynym co powstrzymało go tamtego dnia od reakcji była wiara w Sigmara. Może i mógłby wstąpić ponownie do nowicjatu, chociaż i to w jego wieku było wątpliwe, ale uważał, że to nie byłoby uczciwe względem Sigmara, tak jak nie mógł tak po prostu odrzucić zhańbionego nazwiska rodowego. Musiał oczyścić je z zarzutów, oraz wrócić na ścieżkę posługi Sigmarowi. Nieważne, czy będzie to trwało kolejny rok, czy cztery.

Po kilku miesiącach podróży nadal mocno żywił się poczuciem obowiązku, i nadal wierzył, że nie może się poddać. Z jakiegoś powodu też nie lękał się zarazy panującej w Heisenbergu. To nie tak, że bezgranicznie ufał Sigamrowi, albo że bliskie śmierci doświadczenia kazały mu wierzyć w swoją nieśmiertelność. Po prostu czuł, że i on, i jego przyjaciele, wyjdą z całej historii bez szwanku.

Jego optymizm nieco zmalał, gdy w trójkę szli już przez miasteczko. Taka cisza nie przystoi normalnej mieścinie, o żadnej porze dnia. A tu ani ludzi, ani zwierząt, ni widu, ni słychu. Dopiero widok zakapturzonej postaci uspokoiła trochę wędrowców, mimo iż sama w sobie była dość podejrzana. Gdy przez głowę przechodzą ci myśli o opuszczonym mieście, każda żywa istota w zasięgu wzroku jest mile widziana.

Sama karczma była bardzo przestronna i przyjemna, a jak wiadomo, to ona jest główną wizytówką małego miasta. Atmosfera wewnątrz diametralnie różniła się od tej na zewnątrz. To miejsce żyło, czego nie można było powiedzieć o Heisenbergu. Byli tu ludzie, rozmawiali, pili i jedli, ktoś grał w karty, i nikt nie zdradzał żadnych objawów jakiejkolwiek zarazy. Tutaj można było bardzo łatwo zapomnieć o Klątwie Gigantów, o ile nie zerkało się za okno.

Od Ericka, właściciela karczmy, dowiedzieli się, że zaraza zaczęła się najprawdopodobniej od górników, którzy czymś rozwścieczyli giganta. Jeden tylko owo rozwścieczenie przeżył, tylko po to, żeby zemrzeć właśnie przez tę klątwę, jak się Eryk domyślał.
- A wiecie może, co dokładnie tam się stało? Słyszeliście, co ten ocalały opowiadął? - dopytywał Aldric karczmarza. Bardzo chętnie chciałby poznać jego wersję wydarzać, bo choć ów górnik już nie żył, to mógł im się jeszcze do czegoś przydać.

I czy to w ogóle możliwe, aby gigant mógł rzucić klątwę?

Sommerzeit, 2522 roku K.I.
Wielkie Hrabstwo Wissenlandu,
Heisenberg

Nim Stirlandczycy wyszli z „Dziury w Ścianie”, talent Moritza do łowienia wszelakich plotek powiększył wiedzę przyjaciół w kilka informacji wyłowionych czułym uchem z rozmów bywalców karczmy.

Podobno Stary Alan nie widział swej sąsiadki, Bardzo Grubej Helgi, już kilka dni.

- Może leży tam na poddaszu nieżywa? - westchnął Stary Alan.
- Poczułbyś. - wtrąciła z przekąsem Hilda znad szachownicy z warcabami.
- Może… może… lepiej żeby Straż to jednak zbadała. - odparł tamten nie do końca przekonany.
- Straż pada jak muchy. - rzekł zawianym głosem Antonio Freckelpumpel patrząc w głąb stojącego przed nim kufla. - Tylu druhów odeszło do Morra. - rzekł grobowo z żalem.
- Może też byś odszedł, żebyś wprzódy za chlanie nie wyleciał ze służby na zbity pysk. - żachnęła się Hilda.
- Morra do Heisenbergu zaiste przyszedł. - powiedział z przekonaniem halfling Trump bijąc trzy pionki Hildy. - Takiego zgromadzenia kruków w jednym miejscu życiu nie widziałem.
- Idźcie do Straży Miejskiej zatem wypytać o tą nagrodę za Giganta, a ja odwiedzę Świątynię Morra. - Detlef zaproponował Moritzowi i Aldricowi.
- Że przyszedł, to nasz kapłan Shallaya nie zauważył. Słyszałam, że spór wiedzie z kapłanem Morra. Nie chce mu ciała zmarłej siostry oddać.
- Kulty prowadzą spory… Tego tylko nam brakowało… Jakby mało powodów już było do Łowcy Czarownic wizyty. - strapił się karczmarz wycierając ten sam kufel od dobrych kilku minut.

Nowicjusz Pana Umarłych, uzbrojony w nabyty w karczmie suszony kawał solonego mięsa, odłączył się od przyjaciół, jako że świątynia Morra oddaloną podobno była od murów miasta kwadrans traktem ku górom.

- Spotkajmy się przed zmrokiem „W Dziurze” zaproponował przeżuwając pełną gębą.

Drzwi kamiennej kwatery Straży Miejskiej stały otworem. Budynek był dwupiętrowy ze stajnią i pomostem na rzece, przy którym zacumowane były dwie służbowe łodzie patrolowe.

Chłopcy ze Strilandu zastali tylko kapitana straży siedzącego za masywnym biurkiem. Strażnik Miejski był krótko ostrzyżonym, silnym mężczyzną sadząc po budowie ciała, w średnim wieku, od którego biła surowa żołnierska maniera bijąca często od kadry oficerskiej najemników i weteranów. Akurat rzygał niemiłosiernie do drewnianego kubła trzymanego oburącz.

Widząc przybyszy otarł sumiaste wąsy wierzchem dłoni. Miał podkrążone oczy i zmęczony wyraz twarzy.

Wysłuchał zapytania o Giganta.

- Aye. Jest nagroda. 100 koron. Olbrzym zabił kilku górników na wiosnę. - wyjaśnił wskazując wiszący na ścianie plakat. - Kilku przyjezdnych pytało już o nagrodę. Żaden nie wrócił. Sam bym się z tym rozprawił, ale miasto ma jednak teraz jeszcze większy problem. - rozłożył ręce. - Już zapewne wiecie jaki. Ludzi mi brakuje do trzymania porządku i bezpieczeństwa. Przydaliby mi się zbrojni. - powiedział z przekonaniem przyjrzawszy się Aldricowi.

- Na górze leży trup jednego z moich strażników. Karol zmarł dzisiaj po odprawie reszty załogi na miasto. Bram i murów pilnować trzeba… Moglibyście dostarczyć jego ciało Morrytom do pochówku? Dwóch innych braci nie stawiło się do służby dzisiaj, co jest wielce dziwne, nie zdarzało im się. Pewnie również zmarli lub umierają, więc kapłana Shallaya lub Morra potrzebować mogą… - kolejna porcja wymiocin trafiła do kubła. - Zapłacę wam za to. - rzekł. - Choć wieść zanieście, jeśli inaczej pomóc nie chcecie.

Dowódca straży siłą nieugiętej żołnierskiej woli trwał na posterunku. W innych okolicznościach zapewne jego miejscem byłoby infirium.

- No i niezwykle wdzięcznym byłbym za kubła do rzeki opróżnienie. - poprosił kapitan Hans Abstinenzler.

Arno i Kaspar stali we wnęce miejskiej bramy dającej, choć niewielkie schronienie przed upalnym słońcem. Drzwi w wielkiej bramie miasta ze zgrzytem otwarły się i stanął w nich pulchny nowicjusz Morra z nadjedzonym kawałem suszonego mięsa.

- Do Świątyni Morra idę. A chłopaki poszli do Miejskiej Straży. - wyjaśnił na widok druhów.

Stał w progu nie bardzo wiedząc, co zrobić z otwartymi drzwiami, które ktoś nie bez przyczyny zaryglował od środka, a strażnica nie była obsadzona załogą.

- Idę wypytać miejscowego kapłana. Pomóc mu, jeśli trzeba. Spotkać się mamy przez zmierzchem w „W Dziurze”. To zaiste porządny przybytkiem. Alchemik dobrze poradził. - pokiwał głową żując mięso i oszczędnie popijając piwem z bukłaka. - A miejscowi tam tacy chorzy jak ja i wy. - pokręci głową z niedowierzaniem. - A miasto jakoby wymarłe. Żywej duszy na ulicach nie spotkałem… - Idziecie ze mną?

Heisenberg
teraźniejszość

Aldric nie raz już słyszał o całych wsiach spustoszonych przez jakąś zarazę. Zazwyczaj przestrzegano go przed zapuszczaniem się choćby w okolice takich miejsc, mimo iż od tragedii minęło wiele tygodni. Raz jednak przechodził przez wioskę, którą aż po dwóch latach postanowiono ponownie zagospodarować. Prace dopiero ruszały, wiele domów wymagało odnowienia. Prowizoryczne rozwiązania, poprawiane raz, dwa razy do roku przez właścicieli, nie miały prawa wytrzymać tyle bez ich ingerencji. Nowi gospodarze mieli ręce pełne roboty, Eryk i Imre, bo podróżowali wtedy razem, pomogli im w zamian za wyżywienie, dach nad głową oraz prowiant i wodę na dalszą podróż.

Domy w Heisenbergu nie nosiły jeszcze znaków zaniedbania, ba, wyglądały w większości na tyle solidnie, by i po kilku latach bez ingerencji ludzkiej nie straszyć przejezdnych. Tutaj jednak, podczas prac "porządkowych", Aldric zrozumiał, co jest najgorsze w przypadku zarazy. Dopiero teraz pojął, że wieśniacy w tamtej wsi przed laty, najgorsze zrobili przed ich przyjazdem. Wszędzie są ciała, w domach, a i na ulicach, gdzie kto zmarł, opadł z sił, tam leży. Początkowo straż i może ochotnicy starają się uprzątać zwłoki, ale zaraza przybiera na sile i szybko zaczyna brakować rąk do nielekkiej i niebezpiecznej pracy. Przyjechali z Imre na gotowe, wtedy przerażał go tylko stan niektórych budynków, albo zawaliska, które trzeba było uprzątnąć. Praca fizyczna. Nie pomyślał jednak o ciałach, które na pewno zalegały tu i ówdzie, nie tknięte przez padlinożerców jeśli były wewnątrz solidnych domów, albo rozczłonkowanych i obgryzionych do kości, jeśli zmarły na zewnątrz. Ci ludzie musieli to uprzątnąć, te nadżarte przez robaki trupy, albo porozrzucane elementy szkieletów. A może i z tych pierwszych zostały tylko szkielety? Mało to istotne, sprzątanie tego z myślą, że będzie się mieszkało w tym właśnie miejscu... To musi być silna wola, albo desperacja.

Możliwe, że Heisenberg skończy tak samo - nieliczni uciekną, miejmy nadzieję, że nie zarażeni, reszta dokona swego żywota tutaj, a ich zwłoki będą czekały aż ktoś odważy się tu przyjść i spalić w dole to, co z nich zostanie, albo zakopie w zbiorowej mogile. Czy zabicie giganta mogło coś zmienić? Czy ONI mogli coś zmienić?

Kapitan nie za bardzo był w stanie im pomóc odnośnie Giganta, dowiedzieli się tylko o nagrodzie za jego głowę, co mogło im zwrócić pieniądze za spirytus i wózek, których potrzebowali do wprowadzenia w życie swojego planu. Ale kapitan zrobił coś jeszcze, prawdopodobnie zupełnie nieświadomie. Otóż zmiękczył serce Aldrica. Wróg, którego nie widać i z którym nie można podjąć uczciwej walki. Widok chorych cywili był dla Bauera trochę mniej... dołujący. Bo taki kapitan poradziłby sobie z fizycznym zagrożeniem, był do tego szkolony i w trakcie lat służby tym się zajmował. Natomiast dla cywila wszystko jest tak samo groźne, nie ma tu stopniowania w ogólnym rozrachunku. Choroba to taki słaby punkt dla wojownika, z którym sam sobie nie poradzi, podczas gdy dla przeciętnego człowieka wszystko jest słabym punktem. Nie znaczyło to, że mniej dbał o cywili, wręcz przeciwnie, zdawał sobie w końcu doskonale sprawę z ich "kruchości", jednak to widok osłabionego, niemalże bezbronnego wojaka wzbudzał w nim większe współczucie. Dlatego wziął kubeł rzygowin i poszedł nad rzeczkę go opróżnić.

Stał na brzegu, już się zamachnął, gdy nagle zobaczył coś dziwnego. W wodzie zauważył małą, ciemną plamkę cieczy. Zbiła się ona w sobie, po czym rozpłynęła tak niespodziewanie, jak się uformowała. Aldric pomyślał, że to przywidzenia, może objaw zarazy? Bo jak nie, to co innego, trucizna? Raczej się tak nie zachowują... Oleje mogą się formować w plamy na wodzie, ale ta po chwili się rozpłynęła, a tego olej sam z siebie nie potrafi. Ciężko było to zinterpretować, tak jak i stanąć przez ewentualnością, że może być zarażony. Póki co nie było jednak sensu panikować, wystarczyło, że będzie zwracał uwagę na potencjalne przywidzenia, ewentualnie podpyta, czy nie są one objawami klątwy, chociaż gdyby tak było, raczej już by o tym usłyszeli.

Wylał wymiociny i wrócił do kapitana. Obiecali zabrać zwłoki i sprawdzić co u pewnych braci, a i Winkel wspomniał o Bardzo Grubej Heldze, o której usłyszał w karczmie. Pewnie wszyscy okażą się martwi. I nie było w tym ni krzty pesymizmu, tylko czysty realizm.

A jak się z tym uporają i wrócą po obiecają zapłatę, spytają o przesłuchanie tego górnika, co zarazę mógł do wioski przynieść, a przyniósł na pewno plotkę o klątwie. Teraz jakoś nie szło o to pytać...

Sommerzeit, 2522 roku K.I.
Wielkie Hrabstwo Wissenlandu,
Świątynia Morra przy Heisenbergu

Chłopcy ze Strilandu stali dookoła kamiennego stołu obserwując jak kapłan Morra pomodliwszy się chwilkę w ciszy nad nagim ciałem nieboszczyka, ostrym nożem rozkroił skórę i mięśnie wprawnym cięciem od klatki piersiowej po podbrzusze. Wiele lat temu sam widok trupa w Schlachterowej Przechowywalni Morra wywoływał niekontrolowane odruchy żołądka. Teraz otwarte wnętrzności odsłaniające kości, ścięgna i różowo-czerwone narządy ludzkiego ciała, choć na pewno szokowały, to w umiarkowanej formie. Raczej nieswojo można było się poczuć, gdyż tego rodzaju praktyki zakazany wszak były i jakoś tak nienaturalnie było zaglądać do środka człowieka. Patroszyć rybę czy zwierza, a wyjmować i oglądać organy bliźnich to jak jeść kiełbasę, a przełykać ludzkie mięso.

Jeden z braci, których pomocnicy kapitana straży, w osobach Moritza i Aldrica, przywieźli na wozie z jeszcze kilkoma trupami zauważonymi w bocznych uliczkach przy głównej, leżał na stole ze starannie zamkniętymi przez kapłana powiekami. Drugi, ten z silną pręgą na szyi od sznura, wciąż patrzył w kamienne sklepienie katakumb na płycie obok. Martwi śpią z otwartymi oczami powiadał ojciec przełożony Detlefa, a żywi wciąż na swe podobieństwo im je zamykają.

Markus Volkmarson pieczołowicie oglądał dziwne obserwatorom narządy nieboszczyka.

- Wdzicie? - wskazał na poczerniały organ wyjąwszy go starannie za pomocą noża z brzucha trupa. - To wątroba. Zobaczcie jaka jest zniszczona. Wszyscy umarli ostatnimi czasy takowe mają. Wcześniej, to tylko u najgorszych moczymord tak marne wątroby widziałem.
Faktycznie, to było to, o czym pół godziny wcześniej kapłan mówił Kasparowi, Detlefowi i Arno pokazawszy na przykładzie skurczonej starowinki leżącej cichutko pod czarnym całunem kilka kamiennych stołów dalej.

- Wielu powiada, że to klątwa, lecz jak w klątwę nie wierzę. - rzekł kapłan spokojnie włożywszy wątrobę na swoje miejsce. - Kapłan Shallaya z miasta jest innego zdania jednak. - westchnął. - Wielce uparty to człowiek. Ciała siostry wydać nie chce, mimo mych zapewnień szczerych intencji i dokumentu z Nuln, że umarłych pośmiertnie z błogosławieństwem obu naszych kultów praktykuję… Wielką byście wyrządzili przysługę Adeli, miej Panie Umarłą w opiece, której ciało już od wielu tygodni bezbożnie leży w świątyni Shalaya…

Podziemia świątyni Morra były wykończoną ludzkimi rękoma naturalną grotą, której środkiem w kamiennym akwedukcie płynął strumień wytryskujący z najdalszego krańca długich katakumb oświetlonych licznymi lampami. Ową wodą kapłan obmywał ciała denatów, jak również czerpał do picia twierdząc, że to z woli Morra nad błogosławionym źródłem wniesiono świątynię. Przybytek Pana Umarłych wydrążony w stromej skale ponad ziemią, w podziemiach był naturalną jaskinią, surową, acz przyjemną dzięki zimnemu powietrzu, jakże znośniejszemu niż panujący na górze letni żar.