Ulriczeit, 2521 roku K.I.
Wielka Baronia Middenlandu, Wisslagerberg

Korzystając z chwili, kiedy to Mortiz żywo gestykulując opowiadał swoją historię Detlef cicho zagadał do siedzącej po jego pracy panny Elizy.

- Frau Wagner, pani wybaczy moją ciekawość, ale czy wiadomo coś więcej czemu pani małżonek zniknął? - Detlef wytrzymał wzrok Elizy i kontynuował jakby odpowiadając na jej pytanie, które zawisło pomiędzy gwarem zebrania. - Chciałbym pomóc. Historia zmarłego Hlava zainteresowała mnie niepomiernie i chciałbym wierzyć, że herr doktor szuka przyczyny swojego niedopatrzenia. Będąc zupełnie szczerym, coś co jest martwe powinno zostać martwe i nikt mi nie wmówi, że pani małżonek się pomylił.

- Pan myśli? Hm... Ja doprawdy nie wiem dlaczego go nie ma, ale serce podpowiada mi najgorsze... - pociągnęła nosem wysuwającego się z nosa smarka. - Myśli pan, że tera, po pięciu latach? On dawno pogodził się z tą złą diagnozą - oczy napłynęły łzami, usta drgały gotowe do wybuchu rzewnego płaczu. Siedzący przy stole znamienici goście zaczęli zatroskani przyglądać się jej i zdecydowanie mniej przychylnie nowicjuszowi.

- Głupotą się wykazałem, przepraszam panią najmocniej. Brak mi wyczucia. Całym sercem jestem z panią i głęboko wierzę, że pani mąż się znajdzie. Porozmawiam z moimi kompanami i znajdziemy herr Wagnera - nowicjusz podniósł kielich i uderzył nim delikatnie w puchar kobiety. - Jego zdrowie.

Kobieta leciutko skinęła głową oddając toast, po czym wstała opuszczając stół starszyzny. Najwyraźniej opuściła ją wszelka nadzieja. Gdyby wiedziała jakie dobrodziejstwa czekają na wszystkich w Ogrodach Morra to wiedziałaby, iż jej mąż może być uważany za szczęśliwca, a ona sama powinna aktywnie uczestniczyć w uroczystościach. Morryta wrócił do biernego wsłuchiwania się w końcówkę opowieści Moritza.

- Moim powołaniem jest posługa ku czci Morra, ale taniec również należy do moich obowiązków. Szczególnie, gdy tak piękne kobiety siedzą bezczynnie – nowicjusz ukłonił się przed panną Bolster.

- Słodkie słówka daleko cię zaprowadzą Detlefie – odpowiedziała Klara i wspólnie rzucili się w wir muzyki.

Przez kilka chwil byli najbardziej roztańczoną parą na parkiecie, przyciągając wszystkie oczy i gromkie oklaski. Niestety, zarówno wiek Klary, jak i dodatkowe kilogramy Detlefa nie pozwoliły im na dłuższą zabawę. Obydwoje po kilku minutach wrócili do stołu, obydwoje równo zdyszani, a Morryta jakby nieco bardziej spocony. Nowicjusz czym prędzej począł chłeptać wino z kielicha, a frau Bolster chwyciła kapelusz męża używając go w roli prostego wachlarza.

- Jeszcze kilka takich tańców i moja żona umrze z wycieńczenia – rzucił herr Bolster patrząc krzywo na dyszącego Morryte. – Oby tak dalej! – stół zaczął głośno rechotać rozbawiony żartem.

Atmosfera nieco się rozluźniła, wraz z alkoholem, który coraz częściej dochodził na stół. Luden bardziej skupił się na wyszukanym jadle, którego waga wyginała stół, a na to nie wolno pozwolić. Kiełbasy, kasze, grzyby, warzywa wszelkiej maści i owoce w roli przekąski lądowały pośrednio na talerzu, a bezpośrednio w ustach Morryty. Dzisiejszej nocy nie mógł się powstrzymać. Jego żołądek przypominał próżnie, którą wypełnić mogły jedynie niezliczone ilości jedzenia. Nieszczęśliwie jego talerz bywał pusty jedynie na te kilka chwil, gdy to nowicjusz odchodził tańczyć, po czym wracał do pełnych naczyń, a koło obżarstwa kręciło się dalej. Poranek będzie bardzo męczący.

Ulriczeit, 2521 roku K.I.
Wielka Baronia Middenlandu, Wisslagerberg

Ranek zawitał w Weisslagerbergu pianiem koguta, wrzaskiem kobiety i nieustannym chrapaniem nowicjusza Boga Snów. W kilku sypialniach gościnnego domu Voltera, Chłopcy ze Strirlandu mieli się wygodnie i leniwie w pierzastych pieleszach po udanym festwalu. Opici, obżarci, obtańcowani, ze zdartymi od śpiewania gardłami. Prawie wypoczęci, bo po takich baletach również należał się odpoczynek, a na dodatek nic nie zapowiadało, że ucztowanie skończy się na jednym dniu.

Grymaśny Grimm zanudził się w krzorach przy Ogrodzie Morra walcząc nierówny bój z komarami.

Morritz na łące pod Mannsliebem liczył gwiazdy w oczach trzęsącej rytmicznie biustem najmłodszej, dosiadającej go młynarzówny.

Detlef ostatni odszedł od stołu i tylko dlatego, że skończyły się jego ulubione potrawy, a inne wystygły lub straciły urok, aby nie mógł im się nie oprzeć.

Alex w tłumie wieśniaków znalazł się jak pudrowany pączek w maśle. Tyle pochwał, tyle komteplentów, ilu pochlebców w gawiedzi. A nie dosyć, że podróżnik z krasnoludzkim giermkiem był herbowy, to na dodatek za pan brat z Wilkobójcami! Dowiedział się dużo o mieścinie, może nawet za dużo, bo nie o wszystkim ma się ochotę wiedzieć. Że w ruinach aresztu straszy duch Zweikera, który kurwisynem i przechujem. Że U Otta i Anny leją wodę z piwem, acz miód godzien jest każdego wydanego szeląga. Że młynarzówna puszcza się mimo ojca twardej ręki trzymania. Że Ogród Morra nawiedza czarny jak noc kapturnik, zapewne nekromantofil grzebiący w grobach. Że Wagnerowie dosyć mają Weissdrachen i wyglądali ku przenosinom do Talabheim, tylko, że małżonek dał nogę z kochanką i ślad po nim zaginął. Że farma DeFabaga ma niemiłosierny problem ze szczurami.

Aldric z Kasparem, prócz nieco skrzypiącego łoża w sypialni, którą przyszło im dzielić, nie odnotowali żadnych innych nadzwyczajności. Heiner poradzić nic na sprężynę nic nie mógł prócz nie wiercenia się podczas zasynania. Lutzen zaś z podłogi, gdzie na twardych deskach wysypiał się najlepiej od czasu pobytu w gościnie u barona Crutzenbacha, oczy wznosił ku sufitowi, aby Pan Snów pobłogosławił czym prędzej, albo jemu, lub synowi biberhfiańskiego rzeźnika.

Aldric pierwszy obudził się porankem i rozsunąwszy kotary, przeciągając się w oknie, zobaczył ludzi spieszących ku domowi Voltera. Wychynąwszy głowę na zewnątrz popatrzył na rezydencję gospodarza i zobaczył gromadzącą się tam gawiedź miejscowych. Ich głosy rychło obudziły resztę wychodzących z sypialni Wilkobójców, a że walczyć z ciekawością nie mieli zamiaru, to pchani jej natarczywością szybciutko oporządzili się i przybieżeli do domu Voltera. Nieopodal wejścia zgięta w pół wymiotowała nieszczęśnie młoda służka.

- Okropnie! – mamrotała wypluwając z ust zalegające resztki z trzewi. – Tam jest po prostu Okropnie…

Drzwi broniło kilku rosłych mężczyzn przed gromadą starających się zajrzeć do środka podekscytowanych gapiów. Nawet bohaterów ani myśleli wpuszczać, aż dopiero przykuśtykał o kuli z grymasem wysiłku na spoconej twarzy Szeryf Ernst.

- Przepuście Wilkobójców. Teraz przyda mi się każda pomoc, jaką bogowie mi zesłać raczą. – westchnął.

Poprowadzeni korytarzami przez spowitą półmrokiem rezydencję dotarli do komnaty, do której przez ciężkie kotary w oknach nie wpadało prawie wcale światło poranka. Powietrze był ciężkie i słodkawe od niewietrzonego zaduchu. W gabinecie zebrali się już debatując męscy przedstawiciele Rady Starszych. Stali przejęci koło wielkiego dębowego biurka, na którym zalegały szklane flakony, pękate spiralne i cylindryczne, dźwignie, zębatki oraz przeróżne inne przybory, żelastwa i instrumenta rodem z pracowni uniwersyteckiej, czy też alchemicznej tudzież inżynieryjnej.

- Zawsze przeczuwałem, że paktował z demonami. – szepnął Bartfelt.
- Był szurnięty. – mruknął Bolster.

Pracownia, zważywszy na twórczy rozpiździaj, nie mogła być sprzątana przez nikogo innego niż jej właściciela. W ciężkim drewnianym fotelu, pod wysokim na półtorej stopy, szklanym cylindrem oznaczonym cyframi, wypełnionym przezroczystą cieczą zatrzymaną poziomem na kresce z cyfrą dwanaście, siedział z rozdartą białą koszulą Herr Volter. Głowa dobrodzieja opadała lekko na bok z niewidzącymi, zgaszonymi oczami, a z ust i nosa strugi krwi plamiły ubranie, bezwładne ciało. Pierś mężczyzny pokrywały tatuaże, które po przyjrzeniu się były mapą Weissdrachen z licznymi napisami w reikspielu.

- Śmierć wisi nad głowami tych, którzy nie chcieli lekarza – podwójna choroba ich spotka nim woda upłynie, a jedyna nadzieja spoczywa w idiocie. - przeczytał głośno i wyraźnie Bolster pochylny nad ciałem.

- Podwójna choroba? – sapnął Ernest Pfulger. – Co chciał przez to powiedzieć? Jedyna nadzieja spoczywa w idiocie? Sądzicie, że chodzi o Freda? – obrócił się rzucając pytanie do wszystkich i nikogo konkretnego. - Czyż Fred nie asystował Volterowi w zeszłym roku?

- Ano tak, czasu dużo z nim spędzał. – pokiwał głową Bartfelt. – Zwołajcie chłopaka Turbinów czym prędzej.

- Co o tym wszystkim wie Magdalena? – zapytał Bolster.

- Kiedy ją znajdziemy, to ci powiemy. – spanął Pfulger. – Nikt nie wiedział jej od wczorajszego festiwalu…

- A co ze służbą? – Barftlef poniósł głos.

- Wszyscy spali w swoich kwaterach. – odrzekł Pfluger.

- Co nasz nowy szeryf zamierza? – zapytał Bolster.

Ernest wzruszył ramionami, jakby to była oczywistość.

- Musimy odkryć z jakiego powodu popełnił samobójstwo.

Weisslagerberg
teraźniejszość

Ktoś zapewne rzucił na nich klątwę, gdyż niepojętym było tak często wpadać w tarapaty tylko przez wzgląd na obraną ścieżkę i miejsce nocnego postoju. Tym razem na szczęście nikt z nich nie został obrany za bezpośredni cel, tym okazał się być ich gospodarz. Cóż, był bezpośrednią ofiarą, gdyż to on zginął, jednak jeśli wierzyć wytatuowanej na jego piersiach informacji, ofiar miało być więcej. Możliwe, że i oni, goście honorowi, zostaną do nich zaliczeni, kiedy wodna klepsydra opustoszeje. Więc mieli o tyle szczęścia, że mogą jeszcze próbować odwrócić swój los, co wspomniawszy wyjście z ciała Josta sprzed dwóch czy trzech lat, nie było dla Aldrica sytuacją tragiczną. Jak widać, zawsze może być gorzej, ale i wtedy jest szansa na przetrwanie, o czym świadczyła sama obecność Kaspara wśród żywych.

Sprawa była o tyle dziwna, że ten, który miał zemstę osiągnąć, zginął jako pierwszy, i tak naprawdę to właśnie jego śmierć ową zemstę miała zapoczątkować. Ciężko było mówić o próbie wrobienia Voltera, wszak tatuaż, jak i ogromny szklany słój wykonano nie wczoraj. A i zawiłość zagadek świadczyła o osobie nad wyraz inteligentnej, co również wskazywało na wynalazcę jako podejrzanego numer jeden. Tylko jaki sens ma zemsta zza grobu? Prawdą tu mogła być teoria Hammerfista, o miksturze "rzekomej śmierci", jak ją nazwał w myślach Bauer. W ogóle Grimm wysunął ciekawą i składną tezę, którą jak najbardziej należało brać pod uwagę.

Najgorsze w całej tej sprawie było to, że nie mogli odejść. Jeśli Volter otruł mieszkańców podczas festiwalu, najpewniej i oni byli w niebezpieczeństwie, w końcu jedli i pili przy jednym stole. Muszą więc zagrać w tę nierówną grę, którą przygotował im wynalazca.

A zagadka którą przygotował dla mieszkańców do łatwych nie należała. "Nadzieja w idiocie" znaczyła pewno ni mniej, ni więcej, że w swojej pojemnej pamięci Fred ukrywa, nieświadomie rzecz jasna, miejsce ukrycia antidotum, a wydobyć z niego tę informację można jedynie przy pomocy ukrytego na kartce hasła. To miało sens, ale jak odnaleźć to hasło? Aldric poddał się po kilku minutach wspólnego przyglądania się kartce.

- Nic tu po mnie. Idę na cmentarz, może uda mi się coś znaleźć - poinformował obecnych.

Ulriczeit, 2521 roku K.I.
Wielka Baronia Middenlandu, Weisslagerberg

- Rozbieraj się Fred. - zażądał Alex władczym tonem.

Chłopak popatrzył na niego nei bardzo rozumiejąc o co chodzi.

- Zdejmuj ubranie. - powiedział szlachcic. - Raz, raz. Koszula.

- Spokojnie. - Ernest wzniósł rękę hamując reakcję żony zaginionego medyka. - Chcemy zobaczyć, czy chłopiec nie ma żadnych tatuaży.

Fred posłusznie stanął przed wszystkimi tak jako go bogowie stworzyli.

- Możesz już się ubrać. - rzekł szeryf.

Chwilę potem Wagnerowa mogła już odwrócić się twarzą do wszystkich. Choć na młodzieńca nie spojrzał wzrok Vereny, to Tall nie odmówił mu dorodnego przyrodzenia, który rumieńcem mógłby oblać niejednego z obecnych.

Tymczasem Morryta chrząknął i wyszedł przed wszystkich.

- Mam! - krzyknął. - Wyrzekam się miasta jak ono wyrzekło się mnie
festiwal był zatruty, lecz ja nie pozostaje bez współczucia
antidotum ukryłem w mieście rozwiążcie zagadki, a przyznam że mieliście rację, a by mnie zastąpić. Przegrajcie, a zaplata za błąd. - wyrecytował z trzymanej w ręku kartki.

Wszyscy byli tym zaskoczeni i jednocześnie przestraszeni, choć Detlef nie zrobił niczego innego, czego już by się Chłopcy ze Strilandu sami nie domyślili w swych teoriach.

- Jakżeś to uczynił, mistrzu? - szlachcic z nadania z niedowierzaniem patrzył na litery układając się w równe kolumny i szeregi.

- Oj straszna czcionka, nie wiedziałem czy to B czy to H momentami. No ale wyszło takie coś...

- No ale gdzie jest klucz? - dokuśtykał szeryf bliżej.

- Zaczynam w prawym dolnym rogu do góry, następnie w lewo do "początku" i wracam znowu w prawy dolny róg postępując podobnie.

Ernst wodził oczami po kartce.

- Zgadza się. - skwitował. - Moje przypuszczenia się potwierdziły, zgodnie z teorią Wilkobójców. - wzrokiem wyszczególnił Moritza. - Czy teraz szanowna Rada Miasta zechce łaskawie poprosić tych dzielnych chwatów o pomoc przy szukaniu antidotum dla wszystkich obywateli Weisslagerbergu? - pytał poważnie, choć z nutą zniecierpliwionej kpiny.

- Tak, tak... - wymamrotał Bartflet blady jak trup. - Ależ oczywiście! Prosimy! - ponaglił się. - Nasze miasto nigdy tego wam nie zapomni.

Chłopców ze Stirlandu dwa razy prosić nie było trzeba, wystarczyło, że obiecali szeryfowie, ale formalnie przytaknęli strojąc marsowe miny, wciąż pod skrywanym, bądź nie, uznaniem da Morryty, oraz strachem przed zatrutym losem, który padł i ich udziałem.

- Zatem oficjalnie ogłaszam Stirlandczyków mymi deputowanymi. Wilkobójcy oraz, ich dwa przyjaciele, dostęp mają do wszelkich miejsc w mieście oraz dochodzić prawdy mogą z każdym i wszędzie. Każdy, kto będzie im to utrudniał, odpowiadać będzie przed prawem, czyli przede mną. - skwitował Ernst.

Rada Miasta posłusznie kiwnęła głowami z aprobatą.

- Poproszę wszystkich zgromadzonych o jakiekolwiek informacje odnośnie czterech słów wytatuowanych na klatce denata. - Detlef przyjął inicjatywę korzystając z chwili charyzmy, który wisiała wokół pucołowatego nowicjusza w sposób szczególny. - Te cztery słowa to jedyne poszlaki, gdzie mogą być kolejne wskazówki.

Starszyzna dumała, stroiła ważkie miny, ale nikomu nie przychodziło nic konkretnego, ani mądrego do głowy.

- Herr Detlef rację mieć może. Owe słowa wokół mapy, to mogą być wskazówki. - powiedział z namysłem szeryf. - Klucze. Klucze do zagadek. Legenda do... mapy... - wodził wzrokiem po tatuażu. - Hymmmm... Tylko do czego i od czego zacząć... - patrzył na pierś denata.