Belsdorf
teraźniejszość

Po przebudzeniu Aldric czuł się fatalnie. Bolała go głowa i wszystkie możliwe mięśnie. Kilka godzin snu, nawet w wygodnym łóżku, to za mało żeby wynagrodzić ciału wysyłek poprzednich dni, jak i pobudkę i nie lada spacerek w środku nocy. Poza tym, przez poprzednie lata przywykł do twardego posłania, i nawet najprostsze łóżko było nie tyle luksusem, co niedogodnością. Niewielką, ale jednak. Oczywiście, mógł spać na podłodze, i czasem tak robił, chciał jednak za wszelką cenę powrócić do normalności, a spanie w łóżku to jedna z tych codziennych czynności, które w jego oczach właśnie o tym świadczyły.

Obudził się jako ostatni, krótko po Mortizie.Prawda, mógł spać dłużej, wszak nie zamierzali wyjeżdżać dnia dzisiejszego, nawet jeśli krasnolud cudownie ozdrowiałby przez noc. Nie mógł jednak odpędzić myśli, że wydarzenia ostatniej nocy nie dadzą o sobie zapomnieć, szczególnie, że Ulryka nadal nie wróciła, z tego co usłyszał. A jak sprawa zaginięcia Ulryki ,to i sprawa jej fizycznej transformacji, oraz bestii mieszkającej w lesie - czy minotaur był jedynym pomiotem Chaosu w okolicy? Co z pozostałymi, domniemanymi, wilkołakami? Ludzie mogą chcieć odpowiedzi, a to łatwo mogło przerodzić się w kolejny problem, a Aldricowi dziwnie zaczęło zależeć na dobru tutejszej wspólnoty. Od momentu, w którym mu zaufali i oddali się pod jego rozkazy podczas poszukiwań, potraktował to wszystko bardzo poważnie i wziął na siebie odpowiedzialność za nich, nie tylko na czas łowów, jak się teraz okazało. Ciążyło mu ich dobro, chociaż w gruncie rzeczy niczego im nie zawdzięczał. Było to dziwne, i nieco niepokojące - nie wiedział, czy powinien zaakceptować przyszywaną odpowiedzialność, czy się jej wyzbyć.

Zastanawiał się nad tym podczas śniadania, tylko jednym uchem słuchając Mortiza, aż zdecydował, że nie będzie się zbyt mocno wczuwał w rolę, jaką na siebie nałożył. Miejscowi mieli swoje sprawy, swoje zmartwienia, a on miał swoje. Teraz musiał skupić się na odzyskaniu tożsamości. Ale czy odzyska tym też łaskę Sigmara? Nie wiedział, ale na tym zależało mu znacznie bardziej niż na samym nazwisku. Musiał teraz myśleć o sobie, aby później móc dbać o innych. Dlatego zamiast odwiedzić Antona i wypytać o Ulrykę, zamiast pójść pocieszyć Bene, zamiast wypytać o inne zagrożenia czyhające w lesie, o których słyszał wczoraj w karczmie, zdecydował, że pójdzie z Mortizem do kapłanek Shallya i dowie się, jak bardzo opóźni się ich wyprawa.

Ulriczeit, 2521 roku K.I.
Wielkie Księstwo Middenlandu,
Las przy Belsdorfie, Gospodarstwo

Ślady butów karczmarza były wyraźne. Śnieg nie padał w czasie, gdy Kaspar szedł przez wieś i zapewne było podobnie, kiedy kroczył tędy gospodarz Basiora. Trop wiódł boczną drogą uskakującą od głównej tuż przed lasem. Stirlandczyk przeszedł dobrych kilka mil. Wioseczka i opactwo dawno zniknęły za białymi grzbietami podgórza. Pod lasem stała w małej przesiece przysadzista chata. Gospodarstwo otaczał sześciostopowy płot, lecz brama była otwarta. Przy wrotach na podwórze Kaspar dostrzegł dwa rodzaje śladów. Jeden należał do karczmarza i wiódł stamtąd do wioski. Drugim były sanie zaprzężone w jednego konia. Pojazd zawitał do gospodarstwa kierując się wprost do sporej stodoły. Z komina domu unosiła się wąska, prosta stróżka szarego dymu na bezchmurnym i bezwietrznym niebie.

Ulriczeit, 2521 roku K.I.
Wielkie Księstwo Middenlandu,
Belsdorf, Opactwo Sióstr Shallya
Oddział Zamknięty dla Wariatów

Hammerfist wił się jak gibki piskorz, a raczej opasły sum, lecz pas upinający krasnoluda pod brzuchem trzymał solidnie do żelaznego łoża. Po kwadransie walki, wciągania i naprężania bebechu, napinania wszystkich mięśni i mozolnego wiercenia się, uparty khazad wygiął klamrę pasa przy uchwycie ramy posłania. Znowu wciągnął powietrze, później wszystkie wypuścił, aby zrobić się dwakroć chudszym i tak szarpnął, że pasek z trzaskiem trzepnął w ścianę po drugiej stornie posłania przeleciawszy krasnoludowi przed oczami. Arno dysząc z umęczenia dźwignął się do siadu. Fikuśna koszula krępowała go i nie bardzo wiedział jak się jej pozbyć. Materiał był bardzo wytrzymały a po bokach pod pachami kątem oka dostrzegł to, czego wcześniej nie miał jak. Z tyłu kaftan miał również klamry ze skórzanymi paskami. Po kilku próbach wiedział, że nie da rady ot tak zwyczajnie, na siłę, podrzeć odzienia, aby wyswobodzić się. Skrepowane ręce uniemożliwiały mu tak wiele, lecz nikt nie związał mu nóg. Zeskoczył bosymi stopami na zimną, posadzkę ułożoną z białych kamieni. Podszedł do drzwi. Nie było żadnego uchwytu, ani klamki a zawiasy trzymały drewniane deski od zewnątrz. Zamknięte. Zaryglowane od korytarza. Krasnolud padł na kolana, przycisnął pliczek do posadzki i zajrzał groźnym okiem przez szparę u progu na zewnątrz. Na korytarzu nie wiele się zmieniło. Jakiś wariat stał nosem do ściany jak zaklęty w posag zdradzając się tylko mruganiem, że jest z krwi i kości. Ktoś siedział w oddali na ławie i kiwał się niczym koń na biegunach, do przodu i do tyłu. Młoda zakonnica prowadziła ostrożnie starszą kobietę w białej nocnej koszuli do jednej z cel.

Ulriczeit, 2521 roku K.I.
Wielkie Księstwo Middenlandu,
Belsdorf, Karczma Basior

Kiedy Hammerfist chodził rozmyślając po celi, a Kaspar stał u progu gospodarstwa, reszta Stirlandczyków była w karczmie, Winkiel w pokoju po piętrze, z przygryzionym w kąciku ust językiem, starannie zajmował się sporządzaniem wzoru na kartę dań, wedle którego krasnolud miał rzeźbić w desce, a na posłaniu obok siedział spokojnie Aldric dla odprężenia czyszcząc i ostrząc siekierę.

Ulriczeit, 2521 roku K.I.
Wielkie Księstwo Middenlandu,
Middenheim

Miasto Białego Wilka górowało nad lasami zbudowane na szczycie wielkiej góry, której wierzchołek Taal spłaszczył uderzywszy pięścią i podarował w prezencie bratu. Wzniesiona twierdza stała się stolicą kultu Ulryka, domem tautegońskich plemion, centrum ulrykańskiego świata. Do miasta wiodły cztery bramy. Z gęstwiny dywanu starego lasu pięły się ku górze cztery akwedukty, mosty zbudowane dzięki kolaboracji kunsztu krasnoludzkiej inżynierii i błyskotliwego geniuszu ludzkiej magii. Podjazd nie był uciążliwy dla wozów, wręcz zadziwiająco łatwy do pokonania mimo tego, że z daleka sugerował karkołomną mordęgę. Widok roztaczający się u podnóża góry obok faktycznego oddawał miastu również w symbolicznej perspektywie tronu hołd miana królującego niepodzielnie nad regionem.

Przekraczający przez wielką bramę, wtuloną między baszty górujące drugie tyle nad dwunasto-metrowym murem, musieli opłacić imperialną „koroną za nóżkę” od każdego i wszystkich zwierząt z wyjątkiem obywateli miasta oraz ulrykańskiego kleru. Zbroje i pancerze nosiło się na ulicach a nie ubierało w nie, a oręż cięższy od lekkich, krótkich mieczy składowany był i księgowany w magazynach straży za paragonem lub w miejscu pobytu, czyli tawernach i zajazdach. Zakaz noszenia powyższej broni i zbroi na ulicach był wszech znanym i obowiązującym prawem.

W Białym Mieście było wiele dystryktów i dużo do zobaczenia dla każdego. Od licznych świątyń imperialnych bóstw, uniwersytetów, bibliotek i muzeów, przez Park Morra, do rynków, bazarów, cyrków, teatrów i sławnego Koloseum Baranbeusza wyliczając tylko kilka spośród wszystkich ciekawych miejsc.

Mondstille, 2521 roku K.I.
Wielkie Księstwo Middenlandu,
Miasto Białego Wilka, rodziny dom von Sternów

Ród von Stern był niegdyś nie tylko jednym z najbogatszych obywateli miasta Białego Wilka, lecz również głęboko zakorzenionym tysiące lat w historię prowincji. Przodkowie wywodzili się z plemienia założycieli Middenheim i podobno byli członkami starszyzny. Obecnie hrabia Rolf von Stern był podeszłym wiekiem wdowcem, którego synów zabrała w dzieciństwie choroba wraz z ich matką.

Choć Chłopcy ze Stirlandu w osobach Detlefa, Moritza, Aldrica i Kasapra stawili się do rezydencji zaraz po przybyciu, to każdy został poinformowany, aby przyjść na Mondstille.

Mondstille było zimowym przesileniem, gdy owa pora roku stała w nadirze. Święto tego dnia było ważnym dla wyznawców kultu Ulryka, lecz nie tylko. Koniec roku symbolizował śmierć przeszłości i narodziny przyszłości. Jedni radośnie dziękowali za dobrodziejstwa błogosławieństw, inni radowali się z odejścia trosk i kłopotów wyglądając z nadzieją ku nowemu. Choć początki wiosny były wciąż daleko na horyzoncie, a zima mocno trzymała ziemię mroźnym uściskiem, to w sercach i modlitwach puszczały pąki. Domy ustrajano dekoracjami z wiecznie zielonych roślin. Rodziny ucztowały wymieniając się życzeniami i prezentami. Festyn Mondstille to czas radosnego dziękczynienia, pokazy sztucznych ogni oraz zimowe gry i zabawy. Te, w których mógł uczestniczyć aktywnie każdy jak na przykład lepienie wilka ze śniegu, rzuty śnieżkami do celu, wyścigi sań i zjazdy z górskich stoków na tarczach, w żeliwnych garncach lub czymkolwiek kto dysponował, oraz te do oglądania, jak Snotling na lodzie, walki ze Zwierzoludźmi, czy też przedstawienia trup aktorskich.

Stirlandczycy stawili się na Mondstille w rezydencji von Sterna i zostali przyjęci przez służbę, która z szacunkiem zaprowadziła wszystkich do biesiadnej sali. Choć Chłopcy ze Stirlandu bywali w wielu miejscach i niejedno widzieli, to nawet mimo surowego żołnierskiego stylu tego domu bił od niego oszczędny przepych skromnie zawstydzający niejeden dom szlachecki czy rezydencję bogatych kupców.

Wysokie drewniane sklepienie trzymały stare kamienne kolumny. Masywny kominek wesoło trzeszczał ogniem płonącego brewiona Taala. Ściany były udekorowane świeżymi zielonymi gałązkami igliwia i liści oraz wiecznie obecnymi tarczami, toporami, mieczami i trofeami. Spośród najokazalszych wyróżniała się głowa rogatego Minotaura oraz popiersie jakby wyskakującej z kamienia Mantikory. Łeb Ogra prowadził bitwę na wzrok z równie szpetną gębą Trolla.

Do sali wiodło kilka drzwi. Kiedy goście zajęli miejsca przy pustym stole, pustym w sensie niezajętych krzeseł, gdyż był suto zastawiony jadłem i napitkiem godnym podniebienia rodziny grafa Toodbringera.

W końcu, nie dając na siebie długo czekać, przyszedł gospodarz w osobie Rolfa von Sterna. Każdy z obecnych Stirlandczyków widział go po raz pierwszy odkąd przybyli do Middenheim. Wyglądem przypominał starego niedźwiedzia ze względu na swój wzrost, jak i budowę grubych kości. Długie białe włosy nieupięte spadały na wciąż szerokie ramiona i krzepkie plecy. Czoło wysokie, nos prosty, gęsta broda z wąsami zakrywała dolną część twarzy, lecz spod krzaczastych brwi patrzyły duże oczy bladego błękitu. Znad kołnierza koszuli wyglądała na szyję szeroka i paskudna blizna po dawno zagojonej ranie. Ubrany był jakby po oficersku a za płaszcz służyła wilcza skóra.

- Witajcie w progach mego domu. Z pewnością wiecie kim jestem, jak również znacie przyczynę mego zaproszenia. Dziękuję za przybycie. Proszę, jedźcie. - zachęcił gestem do częstowania się.

– To będzie dobry rok! - rzekł uroczyście. - Jeden z was przestanie być bękartem, a zacznie Ulrykanem, von Sternem i dziedzicem i nadzieją rodu. Który? To zależy od każdego z was. Ale o tym w swoim czasie. Najpierw opowiedzcie o sobie. - zaproponował rozsiadłszy się w drewnianym tronie u szczytu stołu.

Middenheim
teraźniejszość

Droga do Krudenwaldu była ciężka, bo choć wyruszyli, gdy tylko opady zmniejszyły się, to już kolejnego dnia śnieżyce na nowo zagościły w tym rejonie Middenlandu. Robili postoje, gdy tylko natrafiali przy drodze na choćby niewielką grotę, wyrwę chroniącą przed wiatrem, czy choćby zagajnik tak gęsty, że pozwalał odetchnąć od wiejącego w pysk wiatru. W samej wsi przywitano ich, cóż, chłodno, nikt jednak nie robił im problemów i gdy obudzili się rankiem w karczmie, z Bauer ulgą stwierdził, że nikt ani ich nie okradł, ani nie poderżnął gardeł. Wbrew temu, czego obawiał się Aldric, brak entuzjazmu nie oznaczał wrogości. Chyba stał się zbyt podejrzliwy...

Dalsza droga była już przyjemniejsza, opady znacząco złagodniały, a sam szlak poprawił się - był szerszy, a śnieg nieco rozgarnięty przez przejezdnych. Ostatniego dnia wędrówki śnieg znowu zaczął prószyć, jednak cel majaczył im już w oddali, a to potrafi dodać człowiekowi nadludzkiej siły.

Wspięli się na górę i ustalili, że od tego momentu trójka towarzyszy musi rozdzielić się i udawać nieznajomych. Dobrze było jednak trzymać się blisko i nie zrywać kontaktu, więc ustalili, że ulokują się w tej samej karczmie. Morryta miał oczywiście alternatywę w postaci świątyni swego boga, ale pierwszy dzień postanowili spędzić razem. Tuż za południową bramą było kilku naganiaczy, którzy przedstawili im pełne spektrum tanich karczm, które reprezentowali. Zdecydowali się na "Byczą Juchę", umiejscowioną we wschodniej części dzielnicy w której się znajdowali, czyli dzielnicy południowej.

Gdy na miejscu spytali obsługującą ich dziewkę o nazwę, ta opowiedziała im o ojcu obecnego właściciela, który rzekomo pochodził z Estali i zapewniał ludziom rozrywkę walcząc z dzikimi zwierzętami na arenie. Nie użyła słowa "gladiator", zamiast tego starała się wynieść jego wyczyny do rangi sztuki. Walka, która przyniosła mu rozgłos w dalekiej krainie była jedna z jego pierwszych potyczek, z ogromnym rozwścieczonym bykiem. Właściciel zwierzęcia chciał je wykastrować, jednak ten nie dał się, zabił trzech pracowników i połamał żebra kolejnym czterem. Cudem zwabiono go do klatki i odsprzedano na arenę, gdzie miał ponieść karę. Ojciec właściciela, mimo kilku poważnych ran, nie tylko zdołał ujść z życiem, ale i ubił bestię, przecinając kilka żył i tętnic. Byk wykrwawił się obficie, ponoć krew całkiem wsiąknęła w arenę dopiero następnego dnia, tyle jej było. W ten sposób ojciec właściciela dostał przydomek "Sangre del Perro", czyli "Bycza Krew". Na jego cześć nazwano karczmę właśnie "Byczą Juchą". Historia byłą ciekawa, tyle że właściciel, którego mieli okazję zobaczyć wieczorem, nie miał ni krzty egzotyki w sobie. Aldric nie oczekiwał autentyzmu po tego typu opowieściach, ale też dało się wymyślić coś bardziej... wiarygodnego.

Bauer zobowiązał się pójść do rzekomego ojca jako pierwszy, już dzień po ich przybyciu do miasta. Nie miał większych problemów z odnalezieniem jego posiadłości, każdy mieszkaniec, czy też częsty bywalec miasta, wiedział, gdzie mieszka ta znamienita persona, jednak nie dane mu było zobaczyć się z właścicielem. Służba obejrzała uważnie jego pierścień i poinformowała,, aby przyszedł dopiero w Mondstille, co oznaczało nieco ponad trzy tygodnie wolnego. Pozostałych odprawiono z tą samą informacją, więc pozostało im zająć się sobą.

Miasto było ogromne i tak zróżnicowane, jak tylko mogło. Aldric pierwsze dwa dni poświęcił na zwiedzaniu go i przy okazji, szukaniu pracy. Tę znalazł szybko, chociaż biorąc pod uwagę ilość miejsc, w których odrzucony został przez swój wygląd albo brak obywatelstwa, tracił już powoli nadzieję. Nie był oto nic wyjątkowego, odśnieżanie ulic, posesji, a nawet dachów, za 42 szylingi tygodniowo. Akurat, żeby przeżyć, a i dokładniej zwiedzi miasto, bo zlecenia są na terenie całego Middenheimu.

Nim zaczął pracę, odwiedził świątynię Sigmara, zadbaną, choć nieporównywalnie mniejszą, niż ta poświęcona Ulrykowi. Czemu się jednak dziwić, w końcu to Jego miasto, Młotodzierżca i jego wpływy musiały być tu przez niego przytłumione.

Ze zdziwieniem odkrył też, jaką frajdę dał mu udział w konkursie rzucania śnieżkami. Co prawda odpadł w drugiej rundzie, jednak powrót do czasów dzieciństwa podniósł go na duchu. Jak nie wiele trzeba...

Trzeciego dnia pobytu zaczął pracę i większość dnia spędzał z łopatą w rękach. Rozmyślał o Rolfie von Sternie, jego dziedzictwie i wpływie całego rodu na Middenheim, oraz o losie, który ową dynastię czekał...