Ryży w końcu dogonił resztę. Zatrzymali się przy grupie podróżnych wędrujących z naprzeciwka. Nerwowo zatrzymał Natkę, swego kuca.
- Mamy tuzin orków na karku. Przyłączycie się i damy im odpór? - zapytał. Nie czekając długo na odpowiedź dorzucił: ile osób ma tarcze? Moglibyśmy zrobić mur i zza niego się ostrzeliwać i trzymać ich na dystans długą bronią. Tak długo jak się da - wyszczerzył zęby. - A potrafi ktoś strzelać wierzchem? Ja tak średnio, ale mogę spróbować. Zrobilibyśmy wypad w ich stronę, trochę ostrzelali i wrócili za tarcze. Co wy na to?

Kilka miesięcy wcześniej na Black Fire Pass, Góry Czarne

Dość wysoka jak na Khazadkę kobieta, poprawiła jedną ręką szelkę od plecaka, który bez wysiłku dźwigała na plecach. Drugą dłoń przystawiwszy do czoła rozejrzała się po okolicy, łapiąc głośniej głęboki oddech.
Umięśniona chociaż nie tęga, ubrana była w skórzaną, farbowaną na czarno-niebiesko kurtę i kaftan kolczy, czarne spodnie oraz ciężkie, wysokie za kostkę, skórzane buty. U pasa kołysał się pięknie wykonany młot bojowy - prezent od ojca. Normalnie dzierżyła go w ręce, ale teraz, na szlaku musiała skupić się na wspinaczce.

Wiele już dni minęło odkąd Sigrid Silbermond zwana Księżycem opuściła najpiękniejszą z krasnoludzkich twierdz - Barak Varr. Nie uczyniła tego dla rozrywki. O nie! Musiała udowodnić, że potrafi wykorzystać nauki mistrza i zdobyte doświadczenie, aby drogą własnych badań i prób opracować unikalne projekty run. Ostatni, choć kto wie jak długi test, zanim będzie godna zostać mistrzem.

Najpierw więc popłynęła łodzią do Karaz-A-Karak, a potem wraz z kilkoma krasnoludzkimi handlarzami wyruszyła górskim szlakiem… Zamierzała dotrzeć aż do Altdorfu…

Wkrótce okazało się jednak, że podróż w małej grupie bywa uciążliwa. Na pamięć znała już wszystkie historyjki Rudego i Bruna. Nudziło ją też ciągłe nagabywanie Bizona, który wciąż próbował dobrać jej się do majtek. Parę razy musiała przyrżnąć mu pięścią, żeby zabrał włochate łapska i nabrał pokory.

Nie bała się o siebie. Umiała radzić sobie z mężczyznami. Ale postanowiła przy najbliższej okazji dołączyć do karawany. Musiała zmienić otoczenie. No i dawało to szansę na uzyskanie więcej informacji.

Dużo później w Grissenwald...

Rozmowa, którą chcąc nie chcąc podsłuchała leżąc zawinięta w koc pod jednym z wozów karawany kupieckiej, do której dołączyła w okolicach Nuln, zjeżyła jej włos na głowie.

Ta szpiczastoucha Alane odnalazła i niestety splądrowała grób jednego z członków jej gildii. Crag Granitowy Topór i jego notatnik. Notatnik!? Co było w nim oprócz tego co opowiedziała elfka? Czy krasnolud zdradził tajemnice ich fachu? To nie mieściło się Sigrid w głowie. Od wieków pilnie strzegli tajemnicy run, a ten bęcwał zapiski sobie robił?
Musiała je przeczytać. Za wszelka cenę. Dziwnym w tej sprawie było to, że rzekome notatki zabezpieczone były jakąś magią. Skąd? Jak? Przez kogo? Dlaczego Crag nie pisał w tajnym języku ich gildii???
I do tego zagadkowa i jakże niebezpieczna runa. Oczy Sigrid zapłonęły żądzą.

Zerwała się z posłania i podeszła do dyskutującej grupki. I zaoferowała pomoc w zamian za udział w łupach.

Obecnie, na drodze do Parravonu...

Nieomal wpadli w zasadzkę! Przeklęte orki próbowały nadziać ich na swe włócznie jak szaszłyki i zablokowały przejazd powalając kilka drzew. Byłaby ruszyła na nich z młotem i okrzykiem na ustach gdyby nie sygnał do odwrotu. Zaklęła siarczyście i spięła swojego podjezdka. Kary bez sprzeciwu zawrócił i ile sił w kopytach pognał za resztą.
Sigrid obejrzała się za siebie. Za nią pędził jeszcze czerwonowłosy niziołek - Ryży Marchwiowy.

Gniew powoli ustępował pola rozsądkowi.
Rzęsisty deszcz utrudniał ocenę sytuacji. Było ślisko, a orków był chyba z tuzin. Może i lepiej zrobili unikając starcia.
Kiedy natknęli się na grupę podróżnych ucieszyła się. To dawało nowe możliwości i wyrównywało szanse.

- Wy se postrzelajcie ile się da, ale jak się zbliżą te paskudne ryje, to mój młot dla nich zaśpiewa - odpowiedziała na słowa Ryżego Sigrid z groźbą w głosie.

Zasadzka była dobrym pomysłem. Osłona również. Resztę zrobi jej młot. No i może szabelki i co tam jeszcze reszty towarzyszących jej zatraceńców.
Sigrid zachichotała w duchu na myśl o walce.

Laurenor podczas kilku ostatnich lat przewędrował sporą część Imperium i kawałek Bretoni jak ludzie nazywali te swoje królestwa. Pewnie nawet nie wiedzieli jaki podział tych ziem był zanim pierwsi ich praojcowie postawili swoją nogę w Starym Świecie.
Teraz to było nie istotne. Teraz ludzie i elfy były sprzymierzeńcami i może bez większej wiary w siebie nawzajem to jednak w chwilach niepewności i zagrożenia wspierali się. Laurenor był otwartym osobnikiem jak na elfa. Poznawanie ludzi było dla niego czymś ważnym. Miał cel w wędrówce przez Stary Świat o którym nic jego towarzysze się nie dowiedzieli i zapewne się nie dowiedzą.

Zatrudniony jako najemnik walczył razem z nimi z orkami. Elfi mag szkolony był w walce z innym wrogiem, ale doświadczenia nabrane podczas ostatniej wielkiej bitwy zostały zapamiętane i nie raz będzie z tej wiedzy korzystał.

***

Deszcz lał i wszyscy kompani przemokli. Nawet Laurenor ubrany w najlepsze ubranie i płaszcz czuł wszechobecną wilgoć. Na szczęście mag komponenty swoich czarów trzymał szczelnie zamknięte w sakiewkach z nieprzemakalnych materiałów i do tego pod płaszczem.
Laurenor jechał na białym wierzchowcu. Swojego poprzedniego stracił w walkach z orkami a ten był pod jego siodłem od tygodnia. Trochę kosztował, ale był smukły i szybkim wierzchowcem. Bretończycy kochali konie i jeśli jakieś sprzedawali to nie były niedożywione jak w Imperium. Sam na siwku prezentował się olśniewająco. Białe szaty przetkane srebrnymi nićmi we wzory elfów mieniły się nawet podczas deszczu. Przy pasie w pięknej, zdobionej pochwie spoczywał misternie kuty miecz co można było stwierdzić po rękojeści.

Elf zwolnił i położył rękę na broni gdy zobaczyli nadciągających jeźdźców. Gdy się odezwała jedna z kobiet nie odzywał się nie chcąc prowokować. Ludzie w każdym zakątku tego świata byli uprzedzeni do elfów. Lecz gdy mag rozpoznał krewniaka wśród przybyłych sam się odezwał.
-Jeśli gonią was drogą to będą stłoczeni i łatwo w nich wpadniemy i pokonamy. Jeśli lasem to bez zasadzki się nie obejdzie. Jaką pewność mamy, że nadciągają?- Zapytał przyglądając się grupie.

Zasadzka zatem. Brzmiało to rozsądnie, skoro nikt nie zamierzał uciekać. Tyle, że stanie kupą na środku gościńca ciężko było elfowi nazwać zasadzką, a tę całą radosną zbieraninę zgranym oddziałem. Mogli mieć umiejętności, ale nie walczyli jeszcze w grupie. Odruchy weterana wielu kampanii szybko wzięły górę.

- Strzelcy, do lasu, chować się po obu stronach traktu, nie blokować sobie linii strzału! Laurenor… ty się nie chowaj, słońce łatwiej schować za chmurami, niż ciebie między drzewami. Ja poluję na ich szefa, jeśli jakiś będzie, może się rozproszą. Tarcze - zatrzymać szarżę! Potem kontra wokół tarcz!

Wojska w dziesięć sekund się nie stworzy, ale Ari’Sainen wiedział, że mówi do doświadczonych zabijaków, a nie farmerów. Dadzą radę. Ruszył w lewą stronę, przywiązując konia do jednego z drzew. Łuk trzymał pod przykryciem do ostatniego momentu. – „Eh, Francois, kiedyż wreszcie ludzie nauczą się wyrabiać łuki, które wytrzymują choć trochę deszczu…”

Elfi mag przytaknął Ari'Sainenowi. Laurenor nie czuł się komfortowo ukryty pośród drzew. Towarzysze, a przede wszystkim Ari lepiej się czuli w ostępach leśnych. Mag natomiast wolał nie być skrępowany bliskością drzew i krzaków. Wolał mieć miejsce na czarowanie i szermierkę czy strzelanie.
W obecnej sytuacji strzelanie nie wchodziło w grę. Zacinający deszcz tylko sprawiał problemy a i ryzyko uszkodzenia broni było znaczne.

Elfi mag przywiązał wierzchowca obok Ari'Sainenowego i stanął na środku traktu. Zaczął splatać magię i tworzyć czary, które miały wspomóc w walce.
Migotliwa tarcza była pierwszą, którą wyczarował gdy ujrzeli przeciwnika. Drugim czarem był Pancerz Eteru zapewniający względną ochronę i na koniec jako czar przygotowujący do walki Rozbłysk uprzednio ostrzegając towarzyszy by zamknęli oczy.

Sama walka w wykonaniu elfa wyglądała, że stał z tyłu i Gorejącym wzrokiem raził wrogów a jeśli już musiał stanąć do walki to szybko chciał ją zakończyć czarami parując mieczem ciosy.

Altdorf i polowanie w Kemperbad,
Wcale nie tak dawno temu...

Dieter Krankbaum szedł ulicą w stronę karczmy „Marzenie Ściętej Głowy”. Rozkoszował się ciepłem dnia i spokojem, jaki go otaczał. Co prawda Altdorf wrzał swoim codziennym życiem i tylko osoby o wyjątkowo zdeformowanych klepkach mogły nazwać to spokojem, ale mężczyźnie to nie przeszkadzało. Wylizawszy się z ran po poprzednim zleceniu, zainkasowaniu okrągłej sumki, z poczuciem dobrze wykonanej roboty oraz co istotniejsze - swoim wkładem w sprawienie, by ten podły świat stał się ciut lepszy, szedł raźnym krokiem. Nie musiał mieć oczu dookoła głowy i mógł się zrelaksować - znowu tylko na tyle, na ile można sobie pozwolić w Altdorfie, jeżeli nie chce się stracić sakiewki. Oddawszy się tym pozytywnym myślom bardzo szybko znalazł się przed wejściem i zszedł po schodkach. Od kilku dni rozglądał się za czymś nowym, a Ścięta Głowa była jego ulubionym miejscem. Karczma jak karczma, trafiało tutaj bardzo wiele osób dopiero co przybyłych po raz pierwszy do stolicy, bo leżała blisko bramy, miała znośne ceny i znośne jadło. Zawsze było ciekawie posłuchać, co się w świecie dzieje. Karczma miała też swoich stałych bywalców, takich jak Dieter. Przychodzili tu, aby załatwić swoje sprawy. Wszyscy oni znali się z widzenia i dawało im to poczucie bezpieczeństwa. Jakakolwiek nowa twarz siedząca w karczmie na tyle długo, by dać się zapamiętać, budziła czujność.
Do wieczora było jeszcze trochę czasu, ale nie było wolnych stolików. Siadł przy barze i zamówił piwo. Sącząc, rozglądał się niespiesznie w poszukiwaniu stolika, do którego mógłby się przysiąść. Wybrał grupkę przeciętnie wyglądających mężczyzn, ubranych raczej niebogato. Grzecznie zapytał o możliwość przyłączenia się do stołu, a otrzymawszy zgodę, przysiadł się z boku. Początkowo zapanowała cisza, ale wkrótce przestali zwracać na niego uwagę i wrócili do swoich rozmów. Dieter słuchał ich tylko jednym uchem - ot, w poszukiwaniu pracy ruszyli do stolicy i teraz zastanawiali się, co robić dalej. Dzień zmienił się w wieczór, a wieczór leniwie przechodził w noc. Nie liczył piw, ale miał jeszcze spory zapas gotówki i mógł sobie pozwolić.
Atmosfera ożywiła się co nieco, gdy do środka weszła raźnym krokiem postawna kobieta, w wysokiej jakości kolczudze i skierowała prosto do baru. Dieter leniwie obserwował ją, lekko już rozluźniony wypitym alkoholem. Nic nie zamówiła, ale dość długo szeptała z barmanem. Potem przesunęła po kontuarze coś, zapewne pieniądze i wyszła. Łowca westchnął, liczył na to, że wydarzy się coś ciekawego. Uśmiechnął się do zbliżającej się karczmareczki. O dziwo, postawiła mu na stole piwo.
- Nie zamawiałem tego, ślicznotko - przytrzymał ją za rękę.
- Ktoś zamówił to dla Ciebie - odwzajemniła uśmiech, wyjęła rękę i zawróciła do baru.
- Kto? - zawołał za nią, ale nie odwróciła się by odpowiedzieć.
- Ja zamówiłam - usłyszał cichy głos obok siebie. Drgnął obracając się w stronę głosu. Obok niego siedziała postać, której twarz ginęła pod ciemnym kapturem.
- A kim Ty jesteś? - warknął Dieter zły, że ktoś tak go zaskoczył.
- Myślę, że Twoim zleceniodawcą. Potrzebuję kogoś znaleźć i szukam kogoś, kto za odpowiednią opłatą tego dokona.
- Słucham więc - łowca odprężył się i pomyślał, że chyba szczęście się do niego uśmiechnęło, bo kolejne zlecenie samo przychodzi do niego bez wysiłku.
- Znałeś może zielarkę Vanette?
- Tak - westchnął. - Przykra sprawa, słyszałem co się stało. Sam chciałem trochę maści u niej zamówić, żeby szybciej do sił wrócić. Musiałem poszukać nowego zielarza.
- Zapłacę za znalezienie tego, kto dokonał napadu i za wszelkie informacje o tym, co się stało z elfką. Płacę sto złotych koron. Zainteresowany?
Dieter szybko zaczął kalkulować, ale miły szumek w głowie nie sprzyjał negocjacjom. - Dwieście - rzucił szybko pierwszą kwotę, która przyszła mu do głowy. Tajemnicza postać podniosła się z miejsca. - Sto pięćdziesiąt?
- Sto dwadzieścia - odezwała się zakapturzona. - Pracuję dla hrabiego Rubindera, po wykonaniu zlecenia tam mnie szukaj.
- Ale jak się nazywasz?
- Lara - uchyliła przy tym leciutko kaptur. Dieter nie zdążył zobaczyć jej twarzy, ale zauważył charakterystyczne rude włosy, których pukiel mignął w świetle.
- A więc do zobaczenia Laro - murknął w cień, bo po jego rozmówczyni nie było już śladu. Zostawił niedokończone piwo i ruszył do swojego pokoiku, przespać się i przemyśleć sprawy na spokojnie.
Wstał wypoczęty, a jego mózg w nocy poukładał sobie fakty. Zaczął od przejścia się do sklepiku zielarki by popytać sąsiadów co widzieli. Potem ponownie udał się pod Ściętą Głowę, szukając informacji. Przez dwa tygodnie powoli układał sobie w głowie zdobywane informacje. Najbardziej wyraźnym tropem był niziołek, który pojawiał się w okolicy mniej więcej w tym samym czasie, w którym zniknęła Vanette. Zwracał uwagę na siebie, bo przychodził przesadnie dobrze ubrany w dzień, zachowując się jak jakiś chędożony arystokrata. A w nocy pojawiał się odmieniony, pijąc i odwiedzając burdele. Za dnia był ostrożny, w nocy wręcz przeciwnie. Pił, chwalił się, śmiał i zachowywał agresywnie. Przedstawiał się jako Rullff. Najczęściej wyjeżdżał (i powracał) z Altdorfu przez zachodnią bramę, niestety poszukiwania z tej strony nie dały żadnych rezultatów. Dieter utknął w martwym punkcie i nie potrafił ruszyć dalej. Zaczynał się zastanawiać, czy nie będzie musiał odpuścić zlecenia. Szczęście, które na ogół swoimi łaskami obdarzało go oszczędnie, tym razem się uśmiechnęło. Znalazł list gończy za nikim innym, ale niziołkiem Rullffem. Ostatnio widziano go w Worlitz. Spakował się więc i wyruszył za tym tropem. Okazało się, że jego cel miał wiele istnień na sumieniu, z którymi potrafił się rozprawiać bestialsko. Łowca cieszył się z tego zlecenia. Oczyści ten świat z jeszcze jednego bandziora dzięki czemu jakieś dziecko nie zostanie sierotą. Znajdzie go, choćby nie wiem co, obiecał sobie. Z Worlitz podążył do Kemperbad gdzie musiał zacząć postępować bardzo ostrożnie - jego cel najwyraźniej był już bardzo blisko. Nie chodził i nie pytał, ale siadał, słuchał, obserwował. Potrafił przeleżeć na dachu budynku naprzeciw karczmy całą noc słuchając rozmów i obserwując wchodzących i wychodzących. Spędzał noce przy bramach miejskich, w dzień odsypiał - szybko doszedł do wniosku, że niziołek będzie mnie ostrożny nocą. Wytrwałość i ciężka praca, opłaciły się. Piąty niziołek, którego śledził od bramy, w karczmie okazał się poszukiwanym Rullffem. Nad ranem śledząc swoją ofiarę minął rogatki miasta i dotarł do domu stojącego na uboczu, gdzieś w pobliskiej wiosce. Kolejnych kilka dni poświęcił obserwacji chaty. Niziołek praktycznie codziennie wieczorem wychodził z domu i wracał późną nocą. Potem przez cały dzień pozostawał w środku. Nikt go nie odwiedzał i chyba mieszkał sam. Doskonale - pomyślał ciesząc się, że nie będzie potrzebował najmować nikogo do pomocy. Postanowił złowić go w środku dnia spodziewając się, że Rullff będzie ciężko spał.
Operacja była banalnie prosta. Dwa dni później wszedł sobie do środka jak gdyby nigdy nic i znalazł niziołka w łóżku, w piwnicy. Obudził go kopniakiem i przystawił miecz.
- Czas na ciebie kreaturo. Naraziłeś się zbyt wielu osobom. Dostarczę cię żywego lub martwego do Altdorfu i jeżeli o mnie chodzi, to ta druga opcja bardziej mi odpowiada.
- Do Altdorfu? - zaśmiał się skrzekliwie niziołek. - Czemu akurat tam?
- A jakie to ma znaczenie? Tam mi płacą, tam Cię dostarczam.
- Za mnie wszędzie chcą płacić - zarechotał. - Kto za mnie chce Ci zapłacić?
- Dowiesz się, gdy tam dotrzemy.
- Powiedz mi, a ja wtedy rzucę się na Ciebie i będziesz mógł próbować mnie zabić - Rullff wysunął nogi spod kołdry i postawił je na podłodze.
- Ani drgnij!
- Już drgnąłem - ziewnął. - Ale jeżeli chcesz mnie zabić, to musisz wyjawić mi imię zleceniodawcy. W przeciwnym razie - przeciągnął się - będziesz musiał się ze mną wlec całą drogę.
Dietera irytował ten wyrodnialec. Chętnie by zakończył jego żywot tu i teraz.
- Najwyraźniej zalazłeś za skórę hrabiemu Rubinderowi, mały… - nie dokończył zdania, bo niziołek wybuchnął śmiechem.
- Doprawdy? A czy ten Twój hrabia wie, że mój mistrz właśnie w Altdorfie zajmuje się szkoleniem swojego wnuka? A teraz giń! - wykrzyknął i rzucił się na Dietera. Ten pchnął trzymanym mieczem, ale jego przeciwnik okazał się dużo, dużo szybszy. Pchnął go na podłogę, z niesamowitą siłą przygiął do podłogi. Ku przerażeniu Dietera, w jego rozwartych ustach zalśniły bardzo długie kły.
- O bogowie! - jęknął nie mogąc się ruszyć. - Kim? Czym Ty jesteś?
Rechot potwora zmienił się w charknięcie, gdy został odrzucony bełtami, które nagle go przeszyły. Zanim Dieter się otrząsnął, niski krępy kształt minął go w biegu. Cios za ciosem spadał na leżącą na podłodze postać. Zebrał się z podłogi, ale nie było już co robić. Czymkolwiek był Rullff, należał do przeszłości.
- Tylko mi nie mówcie, że zabiliście Rullffa - usłyszał zza siebie głos.

Gościniec prowadzący do Parravonu,
Obecnie...

Spotkani niedawno towarzysze okazali się być łowcami wampirów i w duszy Dieter dziękował za to że nie znaleźli się w tej chacie kilka chwil później bo byłby skończył niechybnie z rozpłatanym gardłem, lub co nawet gorsze dla młodego mężczyzny sam stałby się krwiożerczą bestią mordującą w szale niewinnych. Z zaciekawieniem wysłuchał wyjaśnień wybawców, przekazali mu najważniejsze informacje o podobnych temu którego spotkali i nie minęło dużo czasu jak Dieter poprosił by pozwolili mu też zwalczać to plugastwo u ich boku. Kupiwszy za zarobione pieniądze lepszy ekwipunek rychło wyruszył z nowymi towarzyszami na szlak zmierzający w stronę Gór Szarych gdzie podobno znajdował się ktoś gorszy od spotkanego wcześniej wampira.

* * *

Podróż przebiegała bez większych przeszkód gdyż Dieter był przyzwyczajony do dalekich wypraw w poszukiwaniu obiektów zlecenia, którzy wielokrotnie nie zamierzali ułatwiać byłemu łowcy nagród pracy i nie siedzieli na tyłkach czekając tylko na pojmanie. Deszcz zacinał mocno więc łowca skrył większość twarzy w przemoczonym do cna kapturze płaszcza, z pod którego okolicę taksowały bystre oczy, lecz tym razem to nie wzrok był potrzebny a wyśmienity słuch. Przez ulewę do uszu Dietera na czas nie dotarły odgłosy spadającego drzewa, które wylądowało tuż przed nosem jego konia płosząc głupiego zwierzaka i posyłając przemoczonego łowcę w stronę błotnistego traktu. Wiele czasu nie minęło gdy chwyciwszy kuszę posłał bełt w stronę nadbiegających orków ze swojej kuszy powtarzalnej i unikając przecinających powietrze ciężkich włóczni ciskanych przez poukrywanych w gąszczu zielonoskórych szybkim ruchem wskoczył na wierzchowca i razem z resztą pognał w przeciwnym kierunku by wyrwać się z zasadzki.

Nie minęło dość czasu by uspokoić oddech a trafili na innych podróżnych zmierzających traktem, nieznajomi wydawali się zaprawieni w bojach i byli też dobrze uzbrojeni.
- Zielonoskórzy na trakcie za nami, może kilkunastu ale teraz jest nas więcej... - przerwał na moment by złapać oddech, w oddali słyszał zbliżające się okrzyki biegnących za nimi zielonoskórych - ...wyglądacie na takich co znają się na walce, myślę że powinniśmy rozbić ich teraz by nie napadli na niewinnych, my mamy z nimi szanse.- mówiąc to wyciągnął zapasowe bełty z juków i doładował magazynek w kuszy.

Widząc że nowi są skorzy do walki podobnie do nich przypiął konia z pozostałymi i zarzucając tarczę na plecy przygotował się do poczęstowania zielonoskórych kilkoma bełtami.

Na tarczach orków widać było prostackie rysunki złamanego kła. Niedobitki oddziałów Gurdaga, zapewne odłączyli się od głównych sił, by plądrować na swój własny rachunek. Cóż, mieli pecha trafić na dobrze wyszkolonych wojowników. Szczęście dopisało zaś kupcom, których Ari’Sainen z towarzyszami wyprzedzili z godzinę temu. Elf wyszedł spomiędzy drzew, był pewien, że ktoś zajmie się ostatnim pozostałym przy życiu orkiem.

- Kalian sinh mal’nari silian kare mn’okhi areni sakhi. Naa’ mari polno secus gerios lainafo.... – mamrotał pod nosem zmierzając do wijącego się z bólu Olegario. Alane i Laurenor zdołali tylko wyłapać pojedyncze słowa, coś o łamaniu szyku w walce. Ari’Sainen sztyletem rozciął skórzane pasy tarczy, odrzucając jej potrzaskane resztki w bok. Niezbyt delikatnie manipulował ręką Olegario wiedząc, że ten i tak nie pozwoli sobie teraz na chwile słabości. – Strzaskany łokieć. Jak wy to ludzie mówicie? Do wesela się zagoi czy jakoś tak. Mam nadzieję, że nie twojego, bo ty zdążysz umrzeć ze starości, nim się ożenisz. – Ostatnie słowa wypowiadał już łamiąc drzewce włóczni na jeszcze krótsze kawałki. – Laurenor, pomożesz coś zanim go powiążę?

* * *

Ari’Sainen przyjrzał się wreszcie świeżo poznanej grupie. Mieszanka wybuchowa, składników było więcej, niż w gulaszu przyrządzanym przez Ludwika... Przez krótką chwilę przed oczami elfa pokazał się kucharz z oddziału Mignarda, taki jakim go zapamiętał, leżący z rozpłatanym gardłem na krzaczkach niedojrzałych jeszcze jagód gdzieś w Kruczych Wąwozach. Wstrząsnął głową wyrzucając ten obraz z pamięci, choć na chwilę, dopóki znów nie powróci. Nowi radzili sobie nie najgorzej z bronią, którą nosili, trzeba im to było przyznać.

- Do Parravonu zmierzacie? Więcej niespodzianek przy trakcie chyba nie powinno być, ale nie zaszkodzi pójść w większej grupie.