Leonor zauważyła brak kruka. Nauczyła się go obserwować, bo inni też go obserwowali. Zauważyła też patrol, ale wspominając ciągle swój ostatni cios, który ponownie wysłał ją w zaświaty uznała, że ryzyko należy limitować, bo nawet akolitce Najpotężniejszej może kiedyś zabraknąć szczęścia.

Ponieważ sama potyczka wydawała się prosta, a ona sama raczej pilnowała tyłów, na których nie działo się nic, a raczej których istnienia nikt poza Leonor nie zakładał, jej stan zdrowia obciążył jedynie ogromny wysiłek umysłowy mający powiązać fakt zniknięcia kruka z działaniami Ostatnich. Dzierżąc w rękach kij bojowy zamiast rapieru, aby bardziej odpychać i pacyfikować wrogów nich ich zabijać dodawała dwa do dwóch. Rachunki akurat zawsze szły jej dobrze, a ich podstawy zdobyła jeszcze, gdy ze swoim wujem kupcem przemierzała ziemie Imperium... kiedy to było? Trzy wizyty w zaświatach temu, gdy jeszcze nie wiedziała, że Wszechpotężna jest tak wszechpotężna, a jej głowa miała mniej blizn, niż jej palce rąk. W zasadzie to ostatecznie lepiej oberwać w głowę, niż stracić palec. Palcami można trzymać rapier, a kiedyś może również nauczyć się strzelać z łuku. Do łuku i kija to potrzeba nawet dwóch rąk... zaraz... chyba nie o tym miała myśleć.

Po zakończeniu potyczki nie miała jednak wątpliwości. Złapała kij, a wzrokiem wyłapała maga. Najchętniej strzeliła by mu tym drągiem w gębę, ale wiedziała bardzo dobrze, że z magami nigdy nic nie wiadomo, a poza tym nie był jedyny w tym gronie, który polował na... uśmiechnęła się szelmowsko.

Wycelowała palcem w pierś mężczyzny.
- Czego chcesz? Co? - jej głos był stanowczy, ale nie brzmiał głośno i sugerował raczej, że próbuje z Loftusem przehandlować tytoń za jakieś inne żołnierskie towary pierwszej potrzeby. Kto wie czego wariatka może potrzebować? Ale mag wiedział czego chciał, a teraz tego chciała się też dowiedzieć Leo.

Detlef przejął dowodzenie i nie zamierzał tracić impetu. Miał do dyspozycji połowę początkowych sił - czy to z powodu śmierci i ran czy konieczności pilnowania jeńców i utrzymania posterunku przed ewentualnym kontratakiem z drugiej strony, czy wreszcie z powodu pijaństwa, ponieważ Oleg nie był jedynym, który się uchlał korzystając ze znalezionego bimbru.
Niemniej z resztą Ostatnich było ich wystarczająco wielu by myśleć o zwycięstwie. Ale po namyśle (i połapaniu się, że posterunek z rozluźnioną obsadą to właśnie podbił, a pozostałe dwa teraz raczej będą się miały na baczności) uznał, że nie ma co strat generować i siedzimy na dupskach wypatrując wroga z obu stron, jak stwierdził, każąc umacniać posterunek tak by utrudnić do niego podejście z obu stron.
Spodziewał się pieszego patrolu od strony Księstw, ale zamiast tego doczekał się pojedynczego jeźdźca. Planowana przez niego salwa z kusz okazała się jednak nawet bardziej skuteczna wobec pojedynczego dużego celu niż wobec grupy pieszych, która mogłaby się rozproszyć i ukryć.
Zajął się też organizacją wart i wyznaczył niziołka by ten zajął się aprowizacją. Żarcia, razem z tym przyniesionym przez Ostatnich i najemników oraz tym zastanym na posterunku) na trzy dni, a gdyby nie karmić jeńców - na cztery. Gorzej było z wodą - na ten dzień wystarczyło to co mieli ze sobą, ale zapasy wody posterunku (40-litrowa beczka, w tej chwili w połowie pusta) były obliczone na pięć razy mniej osób niż na nim było i nie miał źródła z którego mógł korzystać poza dowozem więc jutro będzie problem. A na dostawy nie można było teraz liczyć.

Nadszedł wieczór.
Loftus i Leonora zajęli się rannymi (dwóch zmarło w ciągu dnia, reszcie powinno się poprawić) i sobą nawzajem, Bert organizował i dzielił żarcie, zapasy i łupy, ale i tak dwóch najemników pobiło się o buty... Dobrze że Detlef zorganizował im zajęcie, nuda i lęk to najwięksi wrogowie dyscypliny. Zaraz po alkoholu. A skoro już o nim mowa - Oleg po okresie abstynencji znów zapił, zresztą nie samotnie. Sześciu ludzi uchlało się w trupa, ale obudzeni zapewniali że do warty wytrzeźwieją.
Rozglądając się dzięki lunecie można było zauważyć... nic. Z żadnej ze stron nie szykował się atak. Bert miał rację. Mieli jeszcze przynajmniej dzień spokoju.

***

Galeb i Gustaw mieli tymczasem inny problem. Miał ksywę "Cichy" i robił im koło pióra przekonując Brocka by plunął na umowę z Grunnenbergiem. Dwójka Ostatnich nie miała problemu z uzyskaniem wejścia do namiotu Harkina. Ten nie wyglądał dobrze.
Szlachcic zagadał, najemnik odpowiedział, obaj wiedzieli, że wszystko było słychać, ale pewne zasady rozmowy obowiązują. Krasnoludowi robiło się niedobrze od tego, ale się nie odzywał. W końcu jednak rozmowa dotarła do punktu, w którym zaczął słuchać.
- Pomóc z problemem? - zapytał Harkin - Problemem jest to, że Cichy ma trochę racji. I ludzie go słuchają - dodał. Gustaw pamiętał Cichego z pewnego pamiętnego apelu, gdy śmiertelnie raniono dowódcę garnizonu Nuln. I podzielił się tym. Dla Galeba ludzka mimika i modulacja głosu były zupełnie nieczytelne, ale mieli nadzieję, że Gustaw od razu po reakcji poznałby, czy Harkin ma z tym coś wspólnego. A gdy Brockowi w czasie rozmowy o tym nie drgnął żaden mięsień na twarzy i dalej mówił normalnie uznał, że może powiedzieć więcej, dodał więc kilka słów o niezgodności pocisku w ranie z sugerowaną trasą, jaką miał przebyć... i o tym, że z kuszy pistoletowej musiał wystrzelić ktoś z ich grupy. I wtedy Harkin Brock się przestraszył.
- Nie wiem kto Wam o tym powiedział, ale to nie ja! - zaprzeczył, ponieważ odebrał słowa Gustawa jako oskarżenie. Ale więcej nie miał okazji wytłumaczyć.
Do namiotu wszedł Cichy i czterech żołnierzy. Dwóch z mieczami, dwóch z kuszami.
- Tak myślałem. Przedłożyłeś fantasmagorie jakiegoś szlachetki nad dobro swoich ludzi. Na szczęście są jeszcze ludzie lojalni wobec kolegów - dodał. Najwyraźniej jeden ze strażników namiotu zaniósł mu informacje o temacie rozmowy.
- Panie szlachcic, rączki z dala od broni - zaskoczył Gustawa przystawiając mu sztylet do szyi - szlachtę opłacało brać się jako jeńców. Rodzina zapłaci. Ale nie wszystkich było warto - A Panu Krasnoludowi i byłemu dowódcy dziękujemy - szczęknęły kusze. Z mokrymi plaśnięciami dwa pociski wbiły się w ciała. A pozostała dwójka ruszyła by ich dobić.

Słowa Gustawa dotarły do najemników. Usłyszeli je. I zignorowali. Z ich punktu widzenia wszystko było OK. Najemnik, który nie chce uciec z zarobioną kasą to dupa, nie najemnik. A jak jest za głupi by kombinować to tym gorzej.

Harkin Brock zbierał się z podłogi, wyglądało jakby szukał czegoś pod blatem stołu.
- Tego szukasz? - roześmiał się Cichy pokazując w ręku niewielką rurkę, w której Galeb rozpoznał sprytną małą kuszę. Bełt był w niej napędzany sprężyną, a choć pozwalała tylko na jeden strzał i ładowanie było niezwykle niewygodne i czasochłonne, to był to strzał, którego nikt sie nie spodziewał i można było ją ukryć właściwie wszędzie - Nie powinieneś był spuszczać jej z oczu. To już drugi raz popełniasz ten błąd.

Galeb zastąpił drogę żołnierzom Cichego i w nagrodę został zaatakowany jako pierwszy. Jego przeciwnicy byli zgrani, umieli nie wejść sobie w drogę i zadać ciosy tak, by przeciwnik miał problemy z ich sparowaniem. Ale niewiele mogli poradzić na pecha - pierwszy z nich już przy pierwszym ciosie nierówno stanął i skrzywił się z bólu gdy coś chrupnęło mu w kostce. Drugi uderzał szybko, krzyżową sztuką, ale przed jego pierwszym atakiem krasnolud się uchylił, a kolejny spudłował. Galeb wykorzystał sytuację i pecha tego pierwszego. Potężny cios krasnoluda trafił w lewą rękę najemnika. Młot pchany furią Ulryka uderzył tak potężnie, że strzaskał bark, a odłamki kości poharatały mięśnie i nerwy w kończynie. Nawet jeśli ofiara tego ciosu przeżyje, nigdy już nie odzyska pełnej sprawności. A w tej walce odegra już jedynie rolę przeszkody terenowej o niewielkim znaczeniu strategicznym.
- O kurwa - jęknął drugi.

Kusznicy przeładowywali i celowali, skupiając swoją uwagę na krasnoludzie.

Dobra passa zawsze się kiedyś kończy. Wyglądało na to, że dobra passa Galeba skończyła się zanim się rozhulał. Nie udało mu się przepchnąć najemnika i mało zabrakło, by się sam przy okazji przewrócił, za to najemnik ominął tarcze i drasnął lewą rękę kowala run. Obie kusze zostały dobrze wycelowane. Jeden bełt wbił się w prawą nogę, dotkliwie raniąc krasnoluda, drugi zatrzymał się na zbroi. Choć ciężko ranny, Galeb zdołał wyprowadzić cios w korpus przeciwnika i usłyszał satysfakcjonujące chrupnięcie i jęk.

Brock wykorzystał dany mu czas na wyjęcie miecza i ruszenie na Cichego. Ten wystrzelił bełt trafiając Harkina w korpus, ale rana nie wyglądała na taką, która mogłaby powstrzymać atakującego. Za to dało to okazję Gustawowi. Niestety, okazał się zbyt wolny, zwłaszcza że kolczuga obciążająca barki spowolniła jego ruchy. Po jego szyi pociekła strużka krwi, gdy ostrze sztyletu nacięło skórę.
Harkin się zbliżał. Uwagę zwracało, że dowódca ruszał się znacznie wolniej niż powinien, jakby zamroczony.
- Poprzednio ich niekompetencja uratowała ci życie, gdy nie znaleźli dowodów przeciwko tobie choć dosłownie mieli je w rękach. Ale tym razem przyniesie ci śmierć. Kto wie, może Imperialni docenią ironię, że zginąłeś z tej samej broni co Komendant i jeszcze nagrodę wypłacą - roześmiał się Cichy - A Ty nie wierzgaj, szlachciątko, bo w liście jaki wyślę może się znaleźć wzmianka, że Ciebie też ten zdrajca zabił - dodał powoli cofając się.