Loftus był zbyt zmęczony, a rana za bardzo dokuczała, aby odpowiednio szybko zareagować. Był za to zły, choć czas na okazanie złości znajdzie później. Szary Czarodziej był nieufny wobec babci, wiedźma jakich wiele w Imperium może i mogła być zagrożeniem, ale sprawa nie wymagała natychmiastowej ingerencji. Zresztą miał zamiar rozmówić się z nią nad ranem, a do tego czasu można było korzystać z gościny i pomocy. Przy okazji była okazja przyjrzenia się Kapturkowi i pobieżnej oceny jej talentu i wrażliwości na eter. Teraz tej okazji już nie będzie, a ich drogi z babcią się rozminą, w najlepszym razie będą mogli przenocować w obozowisku, a i nie wiadomo, czy nie byłoby lepiej zejść jej całkiem z oczu. Sprawa z wilkołakiem byłą prostsza, on stanowił śmiertelne zagrożenie. Wystawianie mu babci można by w pewien sposób usprawiedliwić, ta w świetle prawa jest zapewne co najmniej winna czarnoksięstwa, tyle że Oleg nie jest żadnym łowcą czarownic, a akcja jaką odwalił mogła im głownie zaszkodzić. Do tego co z Kapturkiem. Szary Czarodziej zawahał się przez chwilę, może warto byłoby zachować neutralność, ale zadecydował inaczej. Dzięki wskazówką Waltera, pokrzykiwaniom Gustawa i Galeba widział mniej więcej zarys babci i wampira. Widział też, że Gustaw jest osamotniony, gotów był więc oddać swój miecz i lampę akolitce.
- Zostaw pijaka, ratuj dowódcę. – Rzucił szybką sugestię. Gdyby jednak Leo postąpiła inaczej to odstawił je obok i wykrzyczał jedną z prostszych magicznych formuł.
- Procidat deceptionem audiunt canetis – Czar odgłos, Mag liczył, że babcia skojarzy słowa inkantacji, bądź wyczuje zawirowania wiatrów jakie powstały. Ponadto w przyszłości nie uzna go za zbyt bieg w sztuce. Loftus chciał wywołać głośny huk, jakby wybuchu ładunku wybuchowego, tego który zdemolował pół Meissen. Źródło tego hałasu miało znaleźć się pomiędzy babcią, a wilkołakiem. Ritter miał nadzieję, że bestia odruchowo się skuli, padnie, albo odskoczy. Czar błędny ognik może sprawdziłby się lepiej, nagłe pojawienie się punkt światła przed pyskiem wilkołaka dałby podobny efekt, do tego łatwiej byłoby dojrzeć walczących, ale rzucanie tego czaru zajmowało więcej czasu, czasu którego nie było…

Bert biegł do obozowiska niczym mała kula armatnia. Szybkim spojrzeniem ocenił stan zwierząt, a potem dorwał się do swoich rzeczy i wyciągnął kuszę. Błyskawicznie naładował broń i wycelował w stronę wilkołaka. Krótka modlitwa do Esmeraldy o pewną rękę była zdecydowanie na miejscu, wszak nie chciał zranić nikogo oprócz bestii.

Zielarka goniąca za wnuczką wbiegła między krzaki gdy usłyszała "Za mną! Do ataku" Gustawa. I właśnie ten moment wybrał wilkołak żeby zaatakować z zaskoczenia. Zęby i pazury rozdarły ciało kobiety, a uderzenie łapy w głowę pozbawiło ją przytomności.

Walter i Bert biegli do obozu. Bert zdołał nawet znaleźć swoją kuszę, Walterowi zostało jeszcze kilka sekund biegu, ale miał już plan na kolejne działania. Po drodze minęli się z Galebem, który mknął w przeciwnym kierunku. Poruszał swoimi krótkimi nogami tak szybko, że wydawało się to niemożliwe.

Oleg starał zorientować się co się dzieje i przestawiać nogi zgodnie z poleceniami Leonory. Akolitka wyprowadzając Olega by mógł zwymiotować rozglądała się za kimś komu mogłaby oddać mieć ale nikt nie był zainteresowany.

Bardziej aktywne podejście zaprezentował Loftus, któremu bez problemu udało się rzucić czar.
Ogłuszający huk był wręcz bolesny dla wilkołaka i Gustawa, który właśnie dobiegał do jego pozycji. Ten pierwszy padł na brzuch i zakrył uszy łapami, ten drugi stracił słuch - ale nie zatrzymało go to. Zakończył szarżę tnąc w grzbiet bestii. Ta była tym niezwykle zaskoczona - była bowiem przekonana, że drużyna jest po jej stronie po rozmowie z Olegiem i okrzyku bojowym Gustawa, który pojawił się ZANIM jeszcze Baron w ogóle zobaczył wilkołaka.
- Patrz gdzie cerrujesz - warknął.

Detlef całkiem niedawno zetknął się z ogłuszającym hukiem wybuchu ładunku wybuchowego, który zdemolował pół Meissen. Kiedy usłyszał go ponownie, zatrzymał się, sparaliżowany strachem. Odwaga, z jakiej słynęły krasnoludy, nie pomogła przeciwko takiemu strachowi i wspomnieniom masakry, jaką wtedy spowodował.