Nie będziemy Cię, drogi czytelniku, zanudzać opisem obrażeń od upadku, ran miażdżonych i tłuczonych, nie ma też sensu opisywaniu chaotycznej nawalanki w wodzie podczas której ranne lub kontuzjowane zostało więcej osób niż podczas typowego meczu blood bowl (gdyby takowe były rozgrywane).
Po pierwsze, dlatego że jak raz czytałeś opis tego typu to jakbyś czytał wszystkie. Po drugie - pewnie i tak przewinąłbyś do dialogów. A po trzecie - ponieważ Bohaterowie i ich Punkty Przeznaczenia już niedługo uczynią opis skutków działań BNów bezsensownym.
A jako że nie płacą mi od znaku (nie żeby w ogóle płacili) to mogę przerwać pisanie tego wstępu w dowolnym mo...

***

- Mówiłem, kurwa, żeby od razu użyć jednego PP na przekonywanie!

Ani pałowanie Bohaterów przez Jagodę, ani łapanie nieprzytomnych i niemogących się bronić przez Timiego, ani nawet zarażanie ich śmiechem przez George'a nie zostało zapamiętane... Poszukiwacze Przygód bowiem, odciągając swoich rannych i siejąc zniszczenie wokół dali radę przebić się i rozpłynąć gdzieś w mrokach nocy. W wodzie zostali ranni i zabici mieszczanie i trójka cokolwiek poobijanych Strażników, którzy nie bardzo wiedzieli jak to się stało, ale czuli się cokolwiek oszukani.

***

Jacek sunąc w końcu dobrą trasą i ignorując mylący uśmiech okrążył "drugie oko" i na samym końcu trasy zobaczył, że jedna z płyt tworzących nadbrzeżny deptak jaśniała delikatną poświatą. W świetle dziennym byłaby niewidoczna, ale i w nocy wymagała przejścia odpowiedniej trasy. Przez płytę nie dało się niestety przeniknąć. Sądząc po "znikaniu", trzeba było na płytę nastąpić albo czymś ją przycisnąć. Tyle że duch nie mógł zrobić ani jednego ani drugiego. Miał też nieprzyjemne wrażenie, że aby jego koledzy mogli służyć jako źródła masy koniecznej do uruchomienia płyty, muszą przejść trasę tak samo jak on (a zważywszy na ostatnie wydarzenia - kawałek przelecieć, przeskoczyć lub przepłynąć).

Dydus był niepocieszony. Wydawało się że przemierzył cała tę drogę na darmo. Usłyszał wtedy ciche mlaskanie dobiegające z jednej z bocznych uliczek. Był tam psiak. Zwykły kundel jakich wiele się pałęta po mieście. Ten jednak wpierniczał ze smakiem skradzioną kiełbasę zapewne od miejscowego rzeźnika co popędził z tłumem na rozróbę.
Patrząc na niego Jacek uświadomił sobie pewną rzecz. Jest duchem, a duchy podobno mogą opętywać żywe stworzenia by na chwile kontrolować ich materialne ciała. Może w ten sposób uda mu się pokonać przeszkodę.

Psina wyczuła zbliżające się zagrożenie. Coś nadchodziło coś co chciało ją skrzywdzić. Straszny upiór jak z opowieści. Nie widział jednak przed czym miałby uciekać. Jedyne co był w stanie to piszczeć i trochę skomleć czekając na nadejście Tego czegoś.

Zbliżający się Jacek dostrzegał strach kundla. Stwierdził wtedy że jeśli plan z opętaniem nie wyjdzie to zawsze może spróbować zapędzić psa na płytę, a jak to nawet nie podziała to cóż zawsze może iść po towarzyszy strażników. Choć dziura po moście jest spora to Gie jest dość sprawny fizycznie może przeskoczy. Timi jest mały. Odpowiednio mocno rzucony może przeleci nad przepaścią. Jagoda, a Jagoda z takim balastem z przodu na dno raczej nie pójdzie. Może przepłynie.

Nic bowiem nie potrzyma Dydusa od odzyskania swego żywota.

Jagoda była głęboko rozczarowana. Uczciwie tłukła pałą w te puste łby, a one zgodnie z prawami fizyki powinny odpaść lub się rozpaść. Nawet jeśli Jagoda nie miała pojęcia co to są prawa fizyki, nie zmieniało to faktu, że powinny obowiązywać. Tymczasem najwyraźniej wzięły sobie wolne. Na świat, w którym prawa fizyki nie obowiązywały Jagoda była obrażona. Miała nawet zamiar stłuc po łbie wielkiego Gie, żeby sprawdzić, czy coś jednak się nie naprawiło. Ten jednak w ostatniej chwili rzucił pomysłem, który wydawał się być całkiem dobry, to rozbicie jego łepetyny przyniosłoby poza wyraźną korzyścią (prawa fizyki jednak działają), również pewną stratę. Gdyby zaś jego łepetyna jednak się nie rozpadła, to wtedy...

Jagoda postanowiła przystać na wycieczkę jak tylko wyciśnie najgorszą wodę ze swojej sukni.

Opętanie psa nie było problemem dla Jacka. Jego siła woli z łatwością stłamsiła wolę zwierzęcia. Niestety, potem było dużo gorzej. Kontrolując swoje ciało nie musimy zastanawiać się nad każdym swoim następnym ruchem, rozumiemy to co dociera do nas za pośrednictwem zmysłów, nasz umysł nie jest też ograniczony do możliwości mózgu zwierzęcia.
Mającemu zazwyczaj dwie nogi i punkt widzenia będący kilkanaście razy wyżej Jacek padł na psyk (dosłownie). Setki zapachów zaatakowały go od razu, wszystko wyglądało dziwnie i groźnie, a układ endokrynny pompował hormony stresu wprost do jego krwi.
Zachowującego się dziwnie psa mieszczanie widzieli już wielokrotnie i wiedzieli też co należy zrobić. Dziwne zachowanie = Wścieklizna => pałką w grzbiet albo w łeb i do rzeki.

Gdy więc koledzy Jacka dotarli na miejsce zastali już tylko truchło pieska, niewinnej ofiary zabawy Dydulskiego, spływające powoli nurtem rzeki.
Ale pewnie nie zwrócili na nie uwagi, bowiem po przejściu trasy także oni ujrzeli światło. A potem, zgodnie z sugestią Jacka, nacisnęli płytę...

***

Nadal byli w Gluckwunsch. Tylko płyta już nie świeciła. W ogóle wszystko wydawało się jakby mniej solidne i dziwnie pozbawione koloru. Tu aż prosiło się o poetycki opis otoczenia ze szczególnym uwzględnieniem jego nastrojowości, ale pominiemy go z dwóch powodów. Po pierwsze - takie rzeczy są dla Bohaterów, a nie dla BNów, którzy sami stanowią przedmiot opisu otoczenia, a nie podmiot. A po drugie, pominiemy ten poetycki opis dlatego, że ciężko się zachwycać zmianą otoczenia kiedy zwalisty dwumetrowy facet szarżuje na ciebie z ułamanym kawałem belki.
Tak, dobrze się domyślacie. Strażnicy znaleźli Belkę. Choć dla uczciwości należałoby przyznać, że to Belka znalazł ich. Dla Poszukiwaczy Przygód szaleniec z kawałem drewna stanowiłby miły, klimatyczny przerywnik ostrzegający o głównym niebezpieczeństwie czyhającym tutaj - o ryzyku utraty zdrowych zmysłów. Ale dla Strażników Belka był niebezpieczeństwem sam w sobie. Zwłaszcza, że już jego pierwszy atak posłał zamroczonego George'a na ziemię.

Pieskie życie jackowi nie wyszło. Mówi się trudno pchlarz nie będzie chociaż kiełbasy od rzeźnika kraść. W sumie można powiedzieć iż Jacek pozbył się kolejnego złodzieja z miasteczka Prawdziwy strażnik jest na służbie nawet po śmierci i tępi złodziejstwo jak za żywota, by każdy obywatel czuł się bezpiecznie.

Potem gdy dołączył do reszty. Ruszyli przez to coś tam i tam znaleźli jednego jegomościa. Jegomościa co Gie powalił z zaskoczenia celnym ciosem belki.

Przejście trzeba utorować. Dydus rzucił się do szarży ukazując swą duchową postać, planując swym martwym mroźnym dotykiem porazić na tyle by ktoś z żywych towarzyszy miał go czymś w łeb zdzielić. Zamierzał tak się rzucać by jak najbardziej sprowokować Belke do ataku na siebie. Wszak Belka belką ducha nie ukrzywdzi i nie zabije. No bo jak?

Jagoda nie zamierzała zostawić tej sprawy samej sobie. Przystąpiła do natychmiastowego ataku.
- Czyś ty, kurwa, Belka kompletnie zmysły postradał? Swoich bijesz baranie skończony? Tak traktujesz ludzi, którzy ci życie ratują?! Braci własnych i siostrę. Szaleju, żeś się kurwa nażarł capie jeden?! Żeby ci jakaś belka tak w dupę wlazła… coby ci drzazgi w oczach było widać…

Jagoda nie czytała starożytnych pism, w zasadzie to nie czytała żadnych, ale coś, gdzieś o drzazgach w oczach dźwięczało jej w wypełnionej furią głowie.

- Uspokój się natychmiast, bo powiem Marylce i przysięgam na wszystkich Bogów twoje przyrodzenie będzie już tylko służyć do tego, żebyś się mógł w nie podrapać w upalny dzień.

Nie miała też oporów, żeby wychlastać go drewnianą pałką po zakutym łbie, gdyby się nie uspokoił jak na mieszkańca tego szlachetnego miasteczka przystało. Przede wszystkim chciała jednak negocjować. Co innego obijać cudaków, a co innego uczciwych zbirów lokalnego półświatka. Do tego jeszcze ojców rodziny. Takiego Belkę to by Jagoda nawet chciała. Silny, męski, odpowiedzialny, troszczący się o kobietę... i jak zwykle w takich sytuacjach - zajęty.

Wbrew opowieściom i legendom, wbrew książkom, filmom i grom komputerowym, ba, wbrew większości systemów gier fabularnych, a za to zgodnie z doświadczeniami praktyków, jeden człowiek nie ma żadnych szans w walce z trzema, o ile są podobnie wyposażeni. A co dopiero z czterema. Jest tylko jedno zastrzeżenie, drobnym drukiem - o ile owa trójka czy czwórka ze sobą współpracuje. Czy sytuację, w której jedno wygodnie sobie leży i odpoczywa, drugie ucieka, trzecie coś gada, a czwarte jest duchem można nazwać współpracą?
Oczywiście że można.
Wystarczy posiadać umiejętność kłamania.

Niemniej, nawet szaleńcowi trudno się walczy z tymi, którzy nie walczą w odpowiedzi.
- Co? Marylka? Gdzie? Marylka, to Ty? O Jezu Sigmarze, ale Cię ciąża zmieniła. Ale i tak Cię kocham, wszystko będzie dobrze... - rzucił się z łapami na Jagodę. Do tulenia. A że Jagody do tulenia było całkiem sporo i trochę mu to zajęło, Georg zdążył w tym czasie wstać i przypierdolić Belce w łeb, problem więc został częściowo rozwiązany.

Nieprzytomny oprych nie przeszkadzał już w rozglądaniu się. W sumie mury kamienic też nie. Miasto wyglądało z tej perspektywy niczym dekoracja. Widzieli swoich znajomych i nieznajomych mieszczan nie robiących w sumie nic ważnego, często wręcz stali czy siedzieli w danej lokacji i ożywali tylko gdy w pobliżu przechodzi Poszukiwacze Przygód. Przyglądając się zauważyli, że owi Bohaterowie idą (a właściwie przekradają się, o ile radosne stukanie kopyt można nazwać skradaniem się. Tak, konie też wzięli) tą samą trasą, którą strażnicy niedawno szli. Na szczęście byli jeszcze daleko i Georg, Jacek, Jagoda i Timi (oraz zamroczony oprych, Belka, o ile ktoś mu pomoże) mieli czas na poszukanie Nezzie i sprawdzenie jednego jedynego budynku w tej wersji miasta, który wyglądał solidnie - i tak jak oni byli obecnie w drugim punkcie na mapie, tak budynek ten stał w tym pierwszym.

Miasto schudło, jak wcześniej schudł Jacek. Można było patrzeć przez budynki, jak od pewnego czasu przez niego. Niektórzy pewnie wpadliby w panikę czy histerię, szukając wytłumaczenia dla tego fenomenu. Niektórzy. Georg dobrze się w tym czasie bawił, eksperymentując z przechodzeniem przez solidne zazwyczaj obiekty.

- Śmieszne to. Takie wesołe miasteczko! - Popatrzył przepraszająco na to, co zostało z Jacka. – Choć ciebie pewnie to nie bawi...

Nichtmachen schylił się i z wysiłkiem wciągnął nieprzytomnego rzezimieszka na plecy. Może potem spyta go, czy ten wie co się stał z miasteczkiem. Brodą wskazał na jedyny budynek nie pasujący do reszty.

- To co, idziemy tam?