Bladin wzruszył ramionami, patrząc na elfa.
- Dokładnie o to samo pytałem - odezwał się. - O naszyjnik się znaczy. Też go na oczy nigdy nie widziałem. A opis... naszyjnik jaki jest każdy widzi - uśmiechnął się nieznacznie. - Zresztą... nie udało nam się znaleźć Katriny, a przecież powinno być łatwiejsze, niż znalezienie naszyjnika. Ale niemniej ciekawy jestem, czy jest jakiś wizerunek?

* * *

Gladenson czekał, co kapłan odpowie na pytanie Konrada. Czy ktoś znał tę drugą wersję?

Z dwojga złego - i zdecydowanie chciał o tym powiedzieć towarzyszom - wolał już ruszać na koniec imperium w góry, szukać wyjścia z tej matni, niż siedzieć i czekać bezczynnie, co zrobi z nimi los. Co prawda nie wiedział, gdzie leżał ten Karak, ale jak gadają, koniec języka, za przewodnika nie?

Liczył na to, że kapłan powie im coś więcej, ale jeżeli nie? Wojownik zrobił przegląd opcji w głowie. Na początek odwiedzi Grunnera. Kto, jeżeli nie krasnoludy będzie posiadał wiedzę o zaginionym karaku? A jeżeli - co mało prawdopodobne - tam nie uzyska informacji... Znowu odwiedzi antykwariusza. A potem tego człowieka, od handlu informacjami, jak mu tam było?

Gorzej, że i Albertus mógł jedynie nimi manipulować. Aby ich wywabić z miasta. Albo rozegrać swoją własną grę. Nikomu już nie można było ufać. Ale z trojga złego (Celestiuma, Weinerschlosse i Albertusa) wolał postawić na tego ostatniego.

Jeżeli natomiast w Altdorfie nie uda się ustalić położenia Karak Moran, to po prostu mogą się udać do Karak Norn i tam prowadzić poszukiwania.

Jak tam się dostać? Może Albertus im w tym pomoże. A może trzeba będzie znowu poszukać kapitana Ruuda. Co prawda to nie w stronę Nuln, ale... pewnie do Nuln teraz nie pływa się zbyt dużo, to i jemu może się opłacać zmienić trasę?

- Naszyjnik cały czas wygląda tak samo jak na rysunku. O ile zleceniodawcy kradzieży go nie przetopili - mruknął zgryźliwym tonem Peter. Ostatnio był coraz bardziej zmęczony i zły. Właśnie przez takie tajemnice jak u Celestiuma, walkę o wpływy wśród doradców Cesarza i walkę o władzę w Kościele sytuacja w Imperium wyglądała jak wyglądała. Chaos nic nie musiał robić, z doprowadzeniem do zagłady ludzkość poradzi sobie doskonale sama. No, ale nie była to wina krasnoluda...
- Nie wiem nawet czy przypadkiem jednej kopii nie masz gdzieś w swoich rzeczach, Bladinie. Marvalu, szukamy tego naszyjnika od tygodni. Konkrety są takie, że znaleźliśmy złodziejkę, ale nam uciekła i rozpłynęła się w powietrzu, przypadkiem wytłukliśmy kultystów, trudno powiedzieć czyich, za to dwukrotnie... nie żeby nam to cokolwiek dało. I do odzyskania naszyjnika nie zbliżyliśmy się o krok. Wręcz przeciwnie. Sądząc po tym co nam mówiono, równie dobrze może być niewartym uwagi kawałkiem złomu, omyłkowo jedynie uważanym za relikwię.

Spojrzał na Albertusa.
- Karan Moran. Przynieść proroctwo. I młot, jeśli się da - uśmiechnął się - Mamy mapę albo choć przybliżoną lokalizację twierdzy? Albo, nie wiem, jakąś księgę opisującą co było w tamtej przepowiedni? Sporo pism z dawnych czasów przetrwało w komentarzach. Albo choć wygląd? Zakładając, że uda nam się, po pierwsze, znaleźć Karak Moran, po drugie, wejść do niego i po trzecie, znaleźć bibliotekę czy skarbiec... na unikanie zielonoskórych już osobnego punktu dawał nie będę... to skąd będziemy wiedzieć która z ksiąg zawiera proroctwo? Nie jestem może jedynym, który w tej grupie umie czytać, ale nawet gdybyśmy wszyscy potrafili, przejrzenie całej biblioteki może nam zająć tygodnie - zatrzymał się na chwilę - Przepraszam Ojcze za moje zachowanie, ostatnio mam wrażenie, że kręcę się w kółko. I nie czuję jakoś szczególnie miłości Sigmara.

- Prawdziwa wiara... - Peter słyszał już kiedyś te słowa. Nie podobał mu się wtedy ich wydźwięk. Ale Albertus nie miał w oczach płomieni stosów.
- Zaufać, że to przeczucie pochodzi od Sigmara i ruszyć, choćby to nie miało sensu... Zaufać i poddać się Jego woli... Tak uczynię Ojcze - pochylił głowę.

***

- Druga część przepowiedni, której część pierwsza mówi o końcu świata - mruknął do kolegów później - Celestiuma kilka razy pytałem o brzmienie tej przepowiedni, ani słowa o tym nie było. Ktoś więc nas okłamuje. Doradca Cesarza? Kapłan Sigmara? - zastanawiał się głośno.

Kapłan Grimnira

- Przepowiednia? To możliwe, ale nie mam pewnych wiadomości jeszcze. Uklęknij.

Kapłan położył rękę na ramieniu Bladina, mamrocząc pod nosem słowa modlitwy. Podsunął mu potem topór o podwójnym ostrzu. Przeciągnął wnętrzem po jednym z nich, po czym poczekał, aż Gladenson zrobi to samo na drugim. Podał mu w końcu prawicę, ścisnął ją tak, by ich krew się zmieszała, i pomógł mu wstać.

- Niech Grimnir napełni twoje głowę rozsądkiem, serce odwagą, a ręce siłą.


Elficki kwartał

Ganellian Athair’nall równie dobrze mógł mieć sto, jak i trzysta lat. Białe włosy nie były oznaką sędziwego wieku, a bladoskóra twarz nie wyrażająca żadnych emocji przypominała pogrzebową maskę.

- To część twojej prywatnej zemsty? Nieważne zresztą. Nic nie wiem o tym niby sygmaryckim naszyjniku, ale jego opis przypomina mi legendy o czymś podobnym. Małym łuku wyrzeźbionym z gałęzi zrzuconej z praojca dębu z Athel Loren przez samą Ishę. Jak każda legenda, pewnie i ta zawiera ziarnko prawdy, zazwyczaj nie tam, gdzie ktoś się tego spodziewa.

- Karak Moran? Wybacz, krasnoludzkie kamienne więzienia nie interesują mnie na tyle, żeby wiedzieć o nich coś więcej. – Marval wiedział, że mędrcowi nie chodzi o dosłowne więzienie. – To w Górach Szarych, prawda?


Łowcy czarownic

Normalverbrauchera znaleźli w kapliczce. Klęczał na kamiennej podłodze i nie wstając z klęczek przemówił.

- Żadnego śladu. Żadnego zapisu o kulcie, o grupie. Tylko pojedyncze osoby wyjawiały imię Malala w trakcie przesłuchań.

Domyślali się o jaki rodzaj przesłuchań chodziło.

- Macie coś na astrologa?


Antykwariusz

Johann po dłuższym czasie powrócił z zaplecza swojego sklepiku.

- Szukałem czegoś, ale nie znalazłem. Nie wiem wiele o twierdzy Moran, tyle co i ty. Karak Azgaraz istotnie jest najbliżej utraconej warowni, tam będą wiedzieli najwięcej, choć sami mają poważny problem. Góry i podziemia roją się od ich wrogów, goblinoidów i szczuroludzi.


Skrzydlaty Knur

Konrad, Wolken i Marval spotkali się przy wieczornym kufelku. Sala baru w Skrzydlatym Knurze była pełna, jak co dzień zresztą, ale dziś panowała w niej atmosfera pełna napięcia.

- Słyszeliście? – Barman Frank przetarł ich blat. – Hrabina Emanuela, ta z Nuln, Elektorka, nie żyje. Podobno wyszła z miasta z chorobą.

- E tam, zaraza, tu mi wóz jedzie – mężczyzna przy sąsiednim stoliku pokazał gdzie miałby jechać ten wóz – jeśli wyciągnęła nogi z naturalnych przyczyn. Pewnie ktoś jej pomógł, trucizną albo nożem.

Jego towarzysz, niziołek o prostych włosach ściętych na pazia, przełknął spory kawał ciasta. Brak kędzierzawej czupryny przyciągał uwagę niczym mutacje u wyznawców chaosu.

- No, ciekawe co z następcą. Nie miała oficjalnie uznanego potomka. To się teraz zacznie, poszukiwanie bękartów, próby ich uprawomocnienia przez jednych i mordu przez drugich. Ciekawe czasy, mówię ci.

Dołączył do nich spóźniony Peter, z zafrasowaną miną kładąc kawałek papieru na stole. – Historia dzieje się na naszych oczach. Musicie dołączyć do zwycięskiej strony – odczytał wiadomość znalezioną na swojej poduszce.


Rycerz i Dama

Gladenson tymczasem spędzał czas w Rycerzu i Damie przy piwie i solonych śledziach, w towarzystwie przypadkowo spotkanych Eckhardta i Rolfa, najemników z oddziału Celestiuma. Nazwa tego podłego przybytku pasowała do niego jak pięść do oka, ale krasnolud nie narzekał, pozwalając tamtym na powolne upijanie się.

- Astrolog jaki jest, taki jest, ale skórę nam niejeden raz uratował. – Języki powoli rozwiązywały się. – Ma naszą lojalność, do samego końca. Póki jesteśmy po jego stronie, będziemy zwyciężać.

Cesarski pałac

Poranny posiłek przerwał im lokaj w schludnej liberii, z nałożoną na głowę białą peruką z fantazyjnymi lokami i głosem tak wysokim, że podejrzewali u niego brak pewnych części ciała.

- Szanowni panowie, wybaczcie to najście i przerywanie wam spożywania śniadania. Przekażę jeno wiadomość od mojego pana, Stefana Waltera von Weinerschlosse. – Brzmiał tak sztucznie, jak wyglądał. – Uprzejmie zaprasza on panów do cesarskiego pałacu na rozmowę w porze popołudniowej herbaty. Czy mam przekazać od panów jakąś odpowiedź?