12 Caldimese 2524
“Półmaszt”, Remas

“Półmaszt”, wciśnięty w jedną z wąskich alejek w dzielnicy będącej domeną klasy niższej (ale jeszcze nie tak niskiej, by klasyfikować ją jako biedotę), nie był specjalnie popularnym lokalem. Nie, był tym specyficznym typem lokalu o jeszcze bardziej specyficznej klienteli. Do “Półmasztu” trafiali zazwyczaj osobnicy, którzy doskonale wiedzieli co to za miejsce i tacy, którzy znaleźli się tam tylko i wyłącznie przypadkiem, wszedłszy w złą bramę i zbyt najebani, by dbali o to gdzie byli. Był też i trzeci typ, który zjawiał się tam nie tyle w gościnie czy wskutek pijackiej wędrówki, co w interesach. “Półmaszt” był bowiem jednym z lokali, w którym można było spotkać się z kolegami po fachu, należącymi do jakże licznej nieoficjalnej gildii oszustów, handlarzy informacjami, kanciarzy, szalbierzy i innego szeroko pojętego marginesu społecznego.

Tyle że i nie z tego powodu ludzie braci Fontaniere odwiedzili “Półmaszt”. Powód ich wizyty był o wiele bardziej przyziemny, mocno prozaiczny, acz dalej wpisujący się w specjalistyczne usługi oferowane przez kabaret oraz tabun artystów i mistrzów krawiectwa nazywających lokal swoim domem. Przyjęcie w Palazzo Puttanesco wymagało wszak wiele przygotowań, zlecenie nie należało do najprostszych. Infiltracja balu maskowego wymagała subtelnego podejścia i odegrania roli, a to z kolei wymuszało pewne rzeczy. Jak chociażby odpowiednie dla tej okazji maski, jak i kreacje uszyte na miarę i wedle najnowszej mody. Pech jednak chciał, że mimo pełni lata, obecnym trendem i fanaberią możnych i bogatych były kreacje o wysokich, obcisłych kołnierzach. Oraz nieśmiertelna, wiecznie elegancka czerń. Nie śmieli jednak narzekać czy psioczyć, nie gdy dyktator “Półmasztu” w osobie Guccio Armaniego operował przy nich igłami, w asyście armii służek i paziów.

Bo choć Guccio Armani, delikatny i chudy Guccio, na pierwszy rzut oka nie wyglądał jakby mógł stanowić jakiekolwiek zagrożenie, to oni wiedzieli lepiej. Owszem, był pionierem - jak sam to określał - “sztuki impersonacji kobiet”, nocami przeistaczając się w Lapescę i przywdziewając damską personę, ale to w niczym nie ujmowało mu zdolności. Zdolności, które pozwalały jemu samemu i braciom Fontaniere utrzymywać wygodną pozycję w remańskim półświatku - pozycję neutralnych graczy. Co przy monopolizacji kryminalnych działań przez konkurujące ze sobą familie Monteschi i Cappoferro zakrawało na cud. Armani wbrew pozorom zasługiwał na szacunek, uznanie i może nawet kapkę zdrowego strachu.

Guccio, zaprzęgnięty do roboty, sprawdził się jak zwykle. Nie tylko w kwestiach modowych, zapewniając im kreacje, maski i akcesoria (z marsową miną nakazując zwrot wszystkiego), ale i informacyjnych. Armani był zaufanym źródłem z rozbudowaną siatką informatorów i rekomendacjami od braci Fontaniere, wobec czego zawierzyli mu zbieranie danych wywiadowczych. Posłańcy dostarczyli im już parę wiadomości spisanych eleganckim pismem, ale Guccio też przy okazji przymiarek wyciągnął i wręczył im koperty z informacjami.

Co wynagrodziło przydługi i mało komfortowy pobyt w “Półmaszcie”.

13 Caldimese 2524
Palazzo Puttanesco, Remas
Wczesny wieczór

Ciemny strumień możnych i wpływowych wlewał się miarowo w obręby ociekającego bogactwem Palazzo Puttanesco. Złocona brama. osadzona w marmurowym murze i obsadzona wartownikami w liberiach, otwarta była na oścież, brukowany dziedziniec rozbrzmiewał bez przerwy terkotaniem kół eleganckich powozów i dorożek, starannie przystrzyżone żywopłoty i krzewy szumiały w lekkiej bryzie znad morza. Crème de la crème remańskiego społeczeństwa stopniowo wdzierało się wewnątrz odrestaurowanego pałacu, przechodząc przez obszerne atrium złączone z szerokimi stopniami, zwieńczone wysoko w górze kopułą, w drodze do wschodniego skrzydła, w którym to bić miało serce balu. Wielka sala balowa powoli była wypełniana przez tłum w różnych odcieniach czerni, skrzący się biżuterią i dekoracyjnymi akcentami różnego sortu (jak choćby aksamitem, którym wartownicy wiązali oręż). Szmer rozmów odbijał się od ścian zdobionych freskami i arrasami, przeplatany spokojnymi nutami uciekającymi spod palców orkiestry na podwyższeniu. Tłum falował miejscami, możni zbijali się w grupki i mieszali, spacerując leniwie to tu, to tam. Służący w nieskazitelnych liberiach krążyli z paterami wypełnionymi przystawkami różnej maści - od owoców, przez kawałki sera, po owoce morza - oraz kielichami wina, wśród których niepodzielnie królowało ciemne Lucerrano z winnic na południu Tilei. Skryty w dalekim końcu sali korytarz prowadził ku dalszym pomieszczeniom skrzydła, z których część oddana do użytku gościom stanowiły kameralne saloniki.

Część z gości spacerowała też i na zewnątrz, przecinając atrium w drodze do ogrodów przylegających i okalających północną fasadę. Brukowane ścieżyny wiły się wśród zieleni akcentowanej tęczowymi barwami krzewów, składały na labirynt wyznaczany przez żywopłoty sięgające pasa. Tu i ówdzie rozsiane były marmurowe ławeczki na których spotykali się żądne nieco większej prywatności czy kameralności pary i duety, szepcząc między sobą czy chichocząc w bezpiecznej kryjówce złożonej z cieni i flory. Centrum ogrodów była potężna marmurowa fontanna w kształcie pięknej nimfy z dzbanem, z którego wylewała się woda, nad którą rozpływali się fani estetyki i zachwytom nie było końca.

Zachodnie skrzydło, którego parter ograniczony był do pomieszczeń użytkowych i mieszkalnych, było zamknięte. No, nie tak do końca zamknięte - drzwi przepasane były zaledwie grubą aksamitną liną w kolorze czerwieni, dobitnie sygnalizującą zakaz wstępu. Podobne liny rozpostarte były też przy schodach na górne kondygnacje, w bocznych ścieżynach ogrodów i wszędzie tam, gdzie gości mieli nie wchodzić. Miejscami dodatkowo wartowali kondotierzy najęci przez signore Gentile, mający pilnować porządku i by gości nie pałętali się tam, gdzie nie trzeba. To zachodnie skrzydło właśnie było celem ludzi braci Fontaniere. To tam, na piętrze, znajdowała się galeria i kolekcja artefaktów uzbieranych przez lata przez byłego Senatora i to tam, w tamtejsze pomieszczenia, wedle wcześniejszych poleceń “goździkowcy” przemycili dla nich ich sprzęt oraz ekwipunek.

Wieczór rozpoczynał się leniwie.

___________________________________

Powodzenia i miłej zabawy, Panowie.

Vescutio Tartolini miał swoje wady i swoje zalety. Mówiąc w skrócie był... oszustem. Młodym oszustem z szeregiem przekrętów na swoim koncie. Tych większych, tych mniejszych, ale zawsze jakiś.

Nie nazywał siebie szarlatanem, co to to nie! Bardziej... pewnym siebie człowiekiem... człowiekiem z krwi i kości który musiał nauczyć się twardych ścieżek życia od najmłodszych lat.

Nie był złodziejem! Nie czuł do tego powołania. Doceniał fach i ogólnie szanował ludzi o lepkich palcach... Szczególnie, gdy swoje paluszki trzymali z daleka od jego sakiewki. Sakiewki która nigdy nie była zbyt pękata.

Nie był zbójem! Choć doceniał potrzebę siłowych rozwiązań i ich nieuchronność. Nie mniej, zawsze zdawało się, że miał szczęście w ten czy inny sposób uniknąć bezpośredniego zaangażowania w nieprzyjemne sytuacje. Można powiedzieć, że miał do tego dar zdaje się wrodzony.

Kim jednak był? Był wieloma osobami w zależności od okoliczności i potrzeby. Był Sztukmistrzem. W końcu Świat był Sceną, a Scena była Światem Rozrywki i od wszelakiej rozrywki nie stronił! Teraz jednak czekał go kolejny występ dla wpływowego człowieka którego miał zamiar wyłuskać z dóbr. Miał nawet dobre ku temu przebranie i wymówkę.

Ot, reprezentował przedstawiciela jednego z mniej znanych szlachciców z powiązaniami z rodem kupieckim, który zainwestował w rynek ekspedycyjny do dalekich krajów. Miesiące trwało nim udało mu się przygotować grunt do tego skoku, a praca i zadanie dla Braci Fontanier było doskonałym uzupełnieniem jego źródła dochodu... które zapowiadało się bardzo obiecująco!

Marco Negri nie urodził się w Remas, lecz przebywał w tym mieście tak długo, że znał je lepiej, niż większość rodowitych jego mieszańców. No ale nie da się ukryć - profesja, jaką się parał, miała wiele wymagań. Trzeba było wiedzieć, gdzie kogo znaleźć, ale i wiedzieć, gdzie się schować przed tymi, których unikać należało. Wszak nie można było sprowadzać kłopotów na młodą wdówkę, która nie dość, że za niewielką opłatą użyczyła mu dachu nad głową i zadbała o wikt i opierunek, to czasami (już bez opłat) umilała mu - ku zadowoleniu obu stron - noce.
Te noce, których nie spędzał w jakiejś karczmie, w ramionach jakiejś panienki "Pod Różą", czy też "w pracy".
A pracował w różnych porach dnia czy nocy i żadnej pracy się nie bał. Z drugiej strony... to, co zlecili mu (i nie tylko jemu) bracia Fontaniere, zdecydowanie nie było w jego stylu. Kradzieżami w swym życiu w zasadzie się nie zajmował. W zasadzie, bo co innego obszukać leżącego i opróżnić mu kieszenie, a co innego dostać się strzeżonego pomieszczenia, zabrać coś, a potem ulotnić się niepostrzeżenie.
Chyba był głupcem, gdy się zgodził na te robotę, a może błysk stosu złota zaćmił mu rozum i odebrał rozsądek... Cokolwiek to było, to wpakował się w niezłą kabałę i pozostawało tylko robić dobrą minę do złej gry.
Robił więc , spacerując między innymi gośćmi (z których znaczną część znał z widzenia, acz nie osobiście), ubranymi w podobne (zdecydowanie niewygodne) stroje i częstował się różnymi egzotycznymi potrawami i popijał wino, które co prawda najmocniejsze nie było, ale całkiem, całkiem smaczne.
Wymieniając uprzejme ukłony i nic nie znaczące uwagi zastanawiał się nad sposobem odwrócenia uwagi strażników, pilnujących przejścia do 'zakazanych' rewirów rezydencji.
Jak na razie nie przychodziło mu do głowy nic, co nie skłoniłoby gospodarza do wyrzucenia go na zbity pysk. Co gorsza - raczej nie zmieniłoby to sytuacji, bo strażnicy pewnie i tak by się nie ruszyli.
Czyli pozostawało mu czekać na to, co wymyślą inni i wspomóc ich w miarę możliwości.

“Tutaj plusz, a tam róż,
Tutaj tiul, tam znów król.
Chłop i pop,
Czerń i biel,
Tutaj pik, a tam kier.”
- “Maskarada”, “Upiór w operze”

Bal maskowy ożywał coraz to bardziej z każdą kolejną minutą, jakby w rytm cicho przygrywającej orkiestry i w miarę gęstnienia tłumu w głównej sali. Gościom zdawało się nie być końca, bo gdzie dwóch wychodziło się przewietrzyć, tam trzech nowych dołączało do korowodu możnych i wpływowych, który Sebastiano Gentile uznał za godnych zaproszenia do swojego Pałacu. I wszyscy niby zamaskowani, skryci anonimowo za zasłonami, ale mimo tego rozpoznawalni na odległość, a tam gdzie nierozpoznawalni, to przynajmniej sugerujący wyborem maski swoją właściwą tożsamość. Jak choćby sam gospodarz balu, Sebastiano Gentile, który krążył w otoczeniu wianuszka adoratorów i klakierów, z maską stylizowaną na sowi łeb i, mimo że lata służby w Senacie miał już dawno za sobą, starym senatorskim zwyczajem przeplótł rzadką i siwą już czuprynę srebrnymi laurami, zwiniętymi w kształt tiary czy inszego diademu. Towarzysząca mu postać w ciemnej sukni, skrojonej na taką miarę, która niewiele pozostawiała wyobraźni, nosząca maskę która zdawała się być wyciosana z marmuru (tak była biała) i włosami splecionymi w charakterystyczny warkocz, była nikim innym, jak Laurą Croftini - słynną w środowiskach naukowych archeolog, której eskapady fascynowały swoją niecodziennością. Jeśli wierzyć plotkom, to właśnie signora Croftini była głównym dostawcą kuriozów i artefaktów, jakie Sebastiano Gentile zbierał w zamkniętym skrzydle.

Były i inne mniej lub bardziej ważne persony. Jak choćby renomowany uczony i profesor historii, wykładający na Uniwersytecie Remańskim - Francesco Basco, w prostej do bólu masce zasłaniającej tylko pół twarzy. Taki, a nie inny wybór akcesorium ułatwiał życie innym, którzy nie mieli ochoty wysłuchiwać opowiadań i przydługich wywodów na temat zamierzchłych czasów, w czym Basco się lubował. Na domiar złego, profesor miał specyficzny styl wypowiedzi, monotonny i powolny, który kołysał do snu lepiej niż niejedna kołysanka. Nic więc dziwnego, że większość omijała uczonego szerokim łukiem. Inaczej rzecz miała się z Pulcrezzią Colonną, mistrzynią Domu Helleńskiego. O tak, szlachcianki w królewskiej purpurze i orlej masce nie omijał nikt. Nie z powodu błękitnej krwi, która w republikańskim Remas znaczyła już niewiele, ale z racji jej statusu - była wszak głową jednego z największych konsorcjów handlowych TIlei. Pozostałości po starej remańskiej szlachcie gromadziły się właśnie wokół niej i Domu Helleńskiego, a fortuny, które ostały się czystkom po Wielkim Głodzie, wpompowane zostały w szeroko pojętą gospodarkę i inicjatywy kupieckie, czyniąc z Pulcrezzi osobistość, obok której nie szło przejść obojętnie.

Na balu nie zabrakło również przedstawicieli innych stowarzyszeń, organizacji czy szeroko pojętych bytów miejskiej polityki. Owszem, lwią część gości można było zaliczyć do środowisk naukowych, tudzież tej czy innej gildii mającej miejsce w Senacie, ale obecni byli i, przynajmniej pozornie, mniej znaczące persony. Jak choćby Umberto Monteschi, syn przestępczej familii i kuzyn Eduardo Monteschiego, który lubił uważać się za capo di tutti capi remańskiego półświatka. Prawdy w tymże tytule było jednak niewiele, bo i Sabina Cappoferro rościła doń swoje prawa. I podobnie jak Eduardo, jej interesy na balu (o ile jakoweś miała) reprezentował jej kuzyn, Paolo. Mimo że obie rodziny tkwiły w otwartym konflikcie o monopol w półświatku od pokoleń, w Palazzo Puttanesco atmosfera między kuzynami była chłodzona przez czujne oczy najętych do ochrony kondotierów. Umberto i Paolo krążyli więc tylko w rodowych barwach po sali, nie kryjąc się z wrogością ku sobie, acz roztropnie ograniczając ją tylko do chłodnych i jadowitych spojrzeń.

Dość było powiedzieć, że bal maskowy oferował przegląd remańskiego społeczeństwa i mógł niewątpliwie stanowić inspirację dla jakiegoś uczonego, interesującego się socjologią i dynamiką społeczną. Tyle że w szeregach ludzi braci Fontaniere brakowało takiego. Poza tym, mieli inne sprawy na głowie.

Wszak w Palazzo Puttanesco byli w interesach.

Manewry gości trwały. Zaproszeni na bal maskowy gromadzili się w kółka wzajemnej adoracji, wymieniali plotkami, przerzucali opiniami na tematy wszelakie, by po paru chwilach ruszyć dalej, wkręcić się w kolejną gromadkę i rozpocząć następną pogawędkę. Zamaskowane grupki były dynamiczne, zmieniały się niczym kolory w kalejdoskopie w przeciągu chwili zaledwie. Ludzie krążyli wte i wewte, tu zatrzymując się na wymianę grzeczności, tam z kolei komplementując czyjś modowy wybór. Ten swego rodzaju taniec, powolny walc przetasowujący towarzystwo, rządził się swoimi prawami, na których zgłębienie potrzeba było lat spędzonych na scenie politycznej, by w pełni je docenić i poznać na tyle, by przewidywać kolejne kroki.

Vincenze robił furorę wśród towarzystwa. No, może nie on sam we własnej osobie, a jego zwierzęcy towarzysz. Cordone cieszył się niezwykłą uwagą, jaką poświęcały mu zebrane w murach Palazzo damy w eleganckich sukniach i jeszcze elegantszych maskach. Zachwycały się fretką niczym jakimś kuriozum, ochom i achom nie było końca, jedna przez drugą chciały głaskać delikatne futro. Korowód panien gęstniał tylko, przeplatany wyrazami zachwytu nad Cordone. Jedna z nich, która przedstawiła się szlachcicowi jako Donata Barbini, podświadomie poruszyła tematy, które zainteresowały szarlatana.

- Ale signore Gentile - zaświergotała dama - wiele ma obrazów przeróżnych mistrzów w galerii. Zaprawdę szkoda, że skrzydło jest dzisiaj zamknięte, bo kolekcja zapiera dech w piersiach. Byłam tam nie raz, może miałam przyjemność oglądać jakieś pańskie dzieło?

- Obawiam się, że nie miałem jeszcze przyjemności dodać do tej kolekcji - ripostował Vincenze smutno. - Nawet nigdy nie widziałem tej kolekcji, ale słyszałem o niej wiele. Podobno jest bardzo imponująca, si?

- Och tak - Donata wczepiła się w ramię Acierno. - Dzieła pędzli najświetniejszych mistrzów to tylko wierzchołek tej góry skarbów. Są też stare woluminy, kurioza wynalazców, artefakty z dawnych czasów...

- Signora zapewne ma swój ulubiony eksponat?

- Może to się wydać panu niedorzeczne - dama zachichotała - ale uwielbiam balkon w tamtej części rezydencji. Widok z niego jest niebywały, widać morze i niemalże całe Remas. A pod balkonem jest patio otoczone kratownicą, na której rosną... Rosną... Och, pamięć zawodzi. Ale jakieś kwiaty, których zapach jest zniewalający. Gdyby tylko skrzydło było otwarte, mogłabym panu pokazać...

Donata zapewne nie miała na myśli pokazania tylko i wyłącznie balkonu i kwiatów, wnosząc po sugestywnym tonie w jakim padły słowa i tym, że jeszcze mocniej wcisnęła się w ramię Vincenze. Tyle że flirt przepadł wraz z uwagą kolejnych gości, którzy właśnie wcisnęli się w grupkę wokół Acierno, który musiał dotrzymać konwenansu towarzyskiego i wdać się z nimi w pogawędkę. Szarlatan skrzętnie jednak odnotował fakt istnienia innego wejścia do “zakazanego skrzydła”. Między tłumem złowił nawet majordomusa Bernarda, który do serca chyba wziął sobie komentarz rzucony przez Vincenze w jego obecności o “podrzędnej jakości wina” serwowanego przez służbę. Milieux, czerwieńszy na twarzy niż wcześniej, dyrygował kelnerami noszącymi butelki trunku, odsyłając ich gdzieś na rubieże sali, gdzie z dala od uwagi zebranych majordomus mógł oddać się testowaniu trunków. I chociaż na skrytym tam stoliku dostrzec można było garnuszek, to z Bernarda kiper był słaby, bo więcej wina pochłaniał, aniżeli wypluwał.

Plan, przynajmniej na razie, sprawdzał się.

Ronaldo, jak w Tilei zwano Ranalda, patronował wszelkiej maści cwaniakom, rzezimieszkom, krętaczom-kombinatorom i reszcie szeroko pojętego marginesu społecznego. Spryt był wysoko ceniony przez jego wyznawców, podobnie jak delikatne i finezyjne podejście do spraw wszelakich i nic dziwnego że Fausto, który wyznawał boskiego Oszusta całym sobą, skupił się w dużej mierze na orbitowaniu całego wykwintnego towarzystwa, poświęcając uwagę dokładnemu rozeznaniu się w sytuacji. W ramach tegoż rekonesansu obracał się więc wśród goździkowców, gdzieniegdzie tylko wchodząc w kordialne pogawędki z resztą gości. Ze służącymi, którzy zawsze i wszędzie byli cennym źródłem informacji, rozmawiał zdawkowo, na raty, nie chcąc ściągnąć na siebie zbytniej uwagi innych gości, którzy zapewne za podejrzane wzięliby przestawanie z tak zwaną “pomocą”. Bo chociaż Remas, podobnie jak cała Tilea, szczyciła się egalitarystyczną kulturą, to hierarchia społeczna dalej istniała. Zwłaszcza na przyjęciach takich jak to.

Informacje, które zbierał Alighieri, zaczęły mocniej szkicować nie tylko rozkład zakazanych części pałacu, ale i sam plan wieczoru. Pierwsze dwie godziny poświęcone miały być początkowym rozmowom, napojeniu gości, serwowaniu przystawek i inszym punktom towarzyskim składającym się na uwerturę każdego przyjęcia. Aula na piętrze, gdzieś nad ich głowami, już dawno została przygotowana pod aukcję, która miała mieć miejsce po rzeczonych dwóch godzinach, już w nieco bardziej kameralnym gronie - tu Gentile zdawał się osobiście wybrać towarzystwo o głębokich kieszeniach, które stać było na kupno eksponatów, jakich chciał się pozbyć. Wszystkie kurioza, które miały pójść tam pod młotek, zostały już dawno przeniesione z zachodniego skrzydła do jednego z gabinetów we wschodnim. Komnata była zakluczona i stała pod nadzorem najemnych kondotierów, a jeśli wierzyć słowom goździkowców, jeszcze większa ilość ochroniarzy miała zostać oddelegowana do czuwania nad aukcją, gdy ta się już rozpocznie i tylko symboliczna garstka strażników miała pozostać na parterze i czuwać nad punktami wejścia do zakazanego skrzydła.

Samo zachodnie skrzydło, wedle rewelacji goździkowców, było już słabo chronione w środku. O ile wejścia były nadzorowane przez kondotierów, tak ten nadzór nie był zbyt mocny liczebnie. Gentile najwyraźniej liczył na poczucie porządku o swoich gości i nie spodziewał się, że któreś z nich planowało wtargnięcie do zakazanych partii rezydencji, co działało na korzyść ludzi braci Fontaniere. Parter tamtejszych pomieszczeń oddany był w dużej mierze pod pomieszczenia gospodarczo-służebne, z pokojami gościnnymi w dalekim jego końcu. Piętro z kolei wpierw przechodziło przez prywatne pomieszczenia byłego rektora i Senatora, za którymi była wspomniana już galeria, przepastna biblioteka i zbiory kuriozów i artefaktów. Służący napomknęli nawet o podziemnym skarbczyku, w którym starzejący się gospodarz trzymał najcenniejsze rzeczy (których wartość wahała się od realnej bezcenności po wartość sentymentalną) i gdzie, jeśli wierzyć plotkom, było to tajne przejście łączące Palazzo z innymi tunelami i kanałami.

Ogrody były przyjemne. Nie było w nich tak tłoczno i gwarno, jak w sali balowej, rozmowy prowadzone w otoczeniu zieleni akcentowanej kolorowymi kwiatami prowadzone były półszeptem, pozwalając na odpoczynek od kakofonii wytwarzanej przez towarzystwo i orkiestrę w środku. Tutaj, na zewnątrz, panowała kameralność i niejako z tego powodu to tam swoje kroki skierował Antonello Minerva. Był i też drugi powód, który Anto odnalazł nader prędko - mianowicie Gianni Rossini. Młody i chuderlawy Gianni, który pochodził z Luccini, konkurującego z Remas o tytuł “stolicy Tilei”, w Wiecznym Mieście doglądający interesów swojej dalekiej kuzynki Francesci, która zarządzała jednym z większych tileańskich banków. Banco Rossini mógł poszczycić się filiami w większości większych miast i mimo luccińsko-remańskiej rywalizacji, stanowił jedną z popularniejszych instytucji finansowych w mieście. Bank wtłaczał niebotyczne ilości remańskich denarów w wiele projektów, a Sebastiano Gentile, gospodarz balu - wedle informacji Anto - był jednym z wiernych klientów Rossinich.

Gianni, skryty obecnie za lamparcią maską, w świecie finansów był nieco niedoceniany przez lwią część Remańczyków, ale Minerva wiedział lepiej. Francesca Rossini, która urastała do rangi finansowego giganta, nie wysłałaby byle kogo do doglądania jej interesów w tak znaczącym mieści, jakim było Remas. Cały ten introwertyzm i zahukanie, jakie cechowały Gianniego, były niczym innym jak grą, mającą na celu uśpienie czujności rywali. Młody Rossini był rekinem. Z perfekcyjną zdolnością kamuflażu, ale mimo wszystko. Antonello uderzył więc do niego w celach rekonesansu. Nieco innego niż jego towarzysze, ale równie ważnego. Po wymianie początkowych grzeczności duet ruszył na przechadzkę między starannie przystrzyżonymi żywopłotami, wśród kwiecistych krzewów i pod egidą drzewnych koron. Rossini produkował się na tematy finansowe, miejscami serwując świeże plotki (jak choćby planowane ulgi podatkowe w północnych prowincjach Imperium mające zachęcić inwestycje w tereny zniszczone podczas Burzy Chaosu) czy biadoląc nad niepokojami społecznymi (jak choćby nad rewoltą w Wusterburgu, która pokrzyżowała plany Rossinich co do otwarcia faktorii).

- Ale że signore Gentile wyprzedaje swoją kolekcję na aukcji... - Antonello w końcu przeszedł na bliższe tematy. - To nieco niespodziewane. Tyle czasu to wszystko zbierał, finansował ekspedycje i co? Teraz sprzedaje? Nie myślałem, że ktoś taki jak on chciałby rozstać się z czymkolwiek, a co dopiero z historycznymi znaleziskami.

Gianni pokiwał głową, z ukosa zerkając na Anto. W chwilę później rozejrzał się wokoło, ale duet sięgał już granicy tej części ogrodów, która była otwarta dla gości i w okolicy brakowało żywej duszy.

- Problemy finansowe - oznajmił młody Rossini. - Tylko nie wiem, czy z racji jakiegoś długu, czy ma w planach jakąś kosztowną ekspedycję. Ale signore Gentile płynnych środków ma niewiele, bo większość jest wtłoczona w nieruchomości i papiery wartościowe. Coś chyba szykuje, stąd ta aukcja.

Antonello mruknął w odpowiedzi, mieląc w głowie rewelacje Rossiniego i zauważając, że parter zachodniego skrzydła, który jawił się przez roślinną zasłonę, nie był tak strzeżony, jak się tego spodziewał. Biorąc pod uwagę regularnie rozstawione okna (z których garść była nawet uchylona!), które od brukowanej ścieżyny dzieliły zaledwie rabatki, fakt ten był wart odnotowania.

Sebastiano Gentile był nieosiągalny. Gospodarz balu był stale oblężony przez coraz to nowsze persony, które formowały ludzki wał nie do przebicia. Wianuszek adoratorów i klakierów uniemożliwiał bliższy kontakt z byłym Senatorem, który chodził po głowie niektórym z ludzi Fontaniere’ów, zmuszając ich do chwilowego odłożenia tego działania. Musieli uzbroić się w cierpliwość, chociaż kompani zaczęli mieszać się z tłumem, orbitując coraz to bliżej siebie nawzajem. Każdy z osobna chyba doszedł do wniosku, że nadszedł moment, w którym warto było się przegrupować i wymienić informacjami. Zwłaszcza że Antonello wrócił z przechadzki po ogrodach i, umówionym wcześniej gestem, zasygnalizował zbiórkę w jednym z kameralnych saloników za salą balową.

Fabio pociągnął z kielicha do dna i ruszył na spotkanko ze swoimi "współpracownikami" po drodze podjadając przysmaki z tac noszonych przez służbę. Impreza taka sobie, ale żarełko dobre.
Kompanom nie miał specjalnie co zaraportować. Wszak zajęty był czym innym. Słysząc jednak wieści od Vincenze rzekł do reszty.
- Mogę sprawdzić tą drogę po kratownicy. Od dzieciaka śmigałem po linach to takie coś nie powinno sprawiać problemów. Na roślinkach się nie znam, ale zawsze mogę je pociąć. Idzie kto ze mną, albo zna kto lepszą drogę.?- wypowiedział się swym ochrypłym ździebka głosem nawykłym do przekrzykiwania burz i okazjonalnego obsobaczania co bardziej krewkich, tępych, czy nieudolnych osobników.