Reinhard

-Annika? Całkiem zmarniała biedaczka, posiwiała nawet…
Mijali właśnie „Bajgiel”, gdzie patrol w żółtych tunikach tłumaczył trzonkami halabard grupie furmanów i ludzi gościńca, co znaczy porządek na ziemiach Złotego Kolegium. Drianna wzięła Egga pod ramię i pociągnęła do przodu.

-Chodźmy…. Za dużo tu przyjezdnych, w tym zajeździe…o, tu jest porządny lokal, ale drogi – wskazała na „Szkarłatnego Smoka” – tu zatrzymują się kupcy i goście magów.
Przed odrzwiami karczmy halfling i ogr grali przy stoliczku w kości. Obaj byli przepasani czerwonymi szarfami. Skinęli Driannie głowami, odpowiedziała tym samym.

-Za panienki tu posługiwałam – uśmiechnęłą się do wspomnień - … ale o czym to ja…aha. Dzieci jest dwoje, dziesięcioletni Jurgen i sześcioletnia Helena. Najmłodszą, Ariannę, zabrała choroba jak trzy latka miała. Klaus niedawno awansował, na patrolu, na którym zginął, pierwszy raz występował jako sierżant. Mówił, że jeszcze parę takich misji i czas o kolejne dziecko się starać, a tu taka tragedia. Na napierśnik dla niego się zapożyczyli u młynarza Terpnosa, teraz nie wiadomo, skąd oddać, a Terpnos już nachodził Annikę o zwrot długu.

Mijali plac budowy
-O, a tutaj ze starania kupców Szafrańskiego, Hircyna i Ummericha powstaje świątynia Handricha. Z Wilczej Doliny płynie tu drewno i zboże, a magowie różnych cudeniek potrzebują z Salkalten. Panowie kupcy dobry utarg mają i o większy będą się modlić. Ponoć kapłan z samego Marienburga przybył… może nie będzie tak cięty na magów jak ojciec Seraupfel od Sigmara Budowniczego.
-Już dochodzimy…. Jurgen! Skocz no po matkę, wujek przyjechał!

Dom Lundquistów sprawiał miłe wrażenie dzięki kwiatkom w wąskich oknach. Był to parterowy budynek o stromej strzesze, zbudowany z solidnych bali, obetkniętych mchem. Okiennice i drzwi były z mocnej deski dębowej, narzazano na nich symbole ochronne i powieszono pęki ziół. Przed domkiem rósł mały kwietny ogródek. W otoczonym płotem obejściu ujadał pies, była mała stajnia, obora, wychodek i kilka komórek. Za domkiem rósł sad jabłkowy. W obejściu gdakały kury i pochrumkiwały dwie świnie.

Długo nie trzeba było czekać, jak z pobliskiego pola nadbiegła postać w lada jakiej sukienczynie. Egg widział już twarze naznaczone udręką, wychudłe postaci ludzi zjadanych żalem. Jeżeli Annika też miała koło czterdziestki, to wyglądała z dziesięć lat starzej, a siwizna nie pomagała.
-Egg! A jednak jesteś! – uśmiech zagościł na jej twarzy – Wchodź! Wchodźcie! – poprawiła się, spoglądając na Driannę.

 

Lynx Lynx

 

Reinhard

Polewka była smaczna, dobrze przyprawiona ziołami, ale niestety zamiast kawałków mięsa pływała w niej rzepa. Widać, że się tu nie powodziło.

Na ścianach widać było świeże miejsca po zdjęciu różnych przedmiotów. Annika podążyła za nim wzrokiem do tych miejsc.
-Zbieraliśmy na kirys, na to też była pożyczka. Przepadł razem z Klausem, nie odzyskałam ciała męża. Ponoć został pogrzebany w miejscu śmierci. Pan Roger de Padin, dowódca sił Złotego Kolegium, nie powiedział mi wiele, mówił, że dyskrecja jest konieczna. Pozwolił mi mieszkać w tym domu, mimo, że oficjalnie kontrakt Klausa stracił ważność, więc nie pytałam. Czy… podejmiesz jego zobowiązania?

Dom był dwuizbowy, dzielił się na dużą kuchnię i pokój Klausa i Anniki.
-Dla ciebie byłby nasz dawny pokój, ja z dziećmi zostaniemy w kuchni. Zajmę się gospodarstwem, choć przydałaby się męska ręka do pomocy… ale na parobka nas nie stać. Dorabiam, sprzedając jajka, kwiaty i zioła, znam się na tym trochę.

 

Lynx Lynx

 

Reinhard

-Kontrakt mam tutaj, ale spisany jest w języku klasycznym. Trzebaby pójść do prawnika, a to drogie… Dług jest u Terpnosa, młynarza, Klaus miał spłacić po powrocie chociaż część. CO się dzieje, to wie tylko pan de Padin, to za wielka osoba, żebym z nim mogła rozmawiać, chyba, że znajdę zastępstwo na miejsce Klausa… możemy do niego pójść, jak chcesz – widać było, że bardzo jej na tym zależy.

 

Lynx Lynx

 

Reinhard

-Jest kilku prawników, ale nie ufam im, zawsze się targują o kwiaty. Jest też pan Guido von List, jego żona jest zawsze dla mnie uprzejma i płaci bez targowania. Pan List nawet mi się kłania, a inni udają, że prostaczki nie znają. Pan List jest gnomem.
-Znasz mnie prawie wcale, a bierzesz się za moje problemy. Jak to nie jesteś dobry?

 

Lynx Lynx

 

Reinhard

Po ogarnięciu się ruszyli do prawnika. Guido von List był pozbawiony dwóch głównych przywar prawników: mówił prostym, konkretnym językiem i nie zadzierał nosa.

Pierwsza część kontraktu zawierała archaiczną przysięgę dożywotniej wierności, lojalności i posłuszeństwa wobec Kolegium Złota oraz zobowiązanie do zbrojnej służby na każde wezwanie.

Druga część nadawała prawo dożywotniej własności ziemi i zagrody, charakteryzowała zagrodę , ogród, sad i dziesięć morgów ziemi, z zobowiązaniem dostarczenia przez Kolegium jednej krowy, jednej świni i darmowego ich pokrywania przez zwierzęta Kolegium w razie utraty ruchomości z przyczyny innej niż niegospodarność- tu Guido podał przykład rabunku czy zarazy. Nadawała również przywilej korzystania z lasu, w tym polowania na zwierzynę inną niż jelenie i sarny, jednocześnie nakładając obowiązek uczestnictwa w nagonce, gdy Kolegium Złota takową ogłosi.

Umowa, według Guido, była uczciwa i nie zawierała haczyków.

Guido otaksował swoją usługę na trzy złote korony, po czym, po gwałtownej konsultacji w gnomim ze swoją małżonką, zgodził się zamienić honorarium na dostawy kwiatków przez Annikę, której szczegóły panie dogadają między sobą. Minę przy tym miał nad wyraz zbolałą.

Na koniec uczynił odpis umowy w reikspielu, opatrzony swoją pieczęcią na znak zgodności z oryginałem. Ta usługa, jak oświadczył niemal się dusząc słowami, również była za kwiatki.

 

Lynx Lynx