SWAT

Była ciemna, naprawdę ciemna noc. Jedna z tych, gdzie chmury zasłaniają wszystkie gwiazdy i księżyc. A do tego z lasu, jakby problemów było mało, napływała mgła. Gęsta, wypływająca spomiędzy drzew i powoli sunąca tuż nad powierzchnią ziemi w kierunku drogi. Chcąc nie chcąc, musiała również objąć samochód i pięciu mężczyzn stojących na jakiejś łące z rozbitym autem.

Reflektory świeciły w tą zbliżającą się ścianę mgły, gęstą jak mleko. A ona powoli się zbliżała, rzecz najnormalniejsza w świecie. Gęsta mgła na mazurach, była tak oczywista jak piasek na pustyni. Z samochodowych głośników sączył się przytłumiony głos spikera.

To że autem stąd nie odjedziecie, było pewne. Zbyt wielkie uszkodzenia. A gdzie byliście? GPS twierdził że pięć kilometrów od jakiejś wsi. Stara Sójka. Jeden z was zaczął dzwonić po pomoc drogą i do rodziny, że mieliście drobny incydent, ale o dziwo nic nikomu się nie stało.

I wtedy zalała was ów mgła. Światła w rozbitym samochodzie zgasły, tak samo wyłączyły się wszystkie włączone w tym momencie elektroniczne rzeczy. Komórka padła akurat w momencie, kiedy próbowaliście wytłumaczyć pani po drugiej stronie gdzie jesteście, zresztą padły wszystkie telefony. GPS również się wyłączył.

Działało jeszcze chwilkę radio samochodowe, nim zagrało ostatnie jeżące włosy na plecach melodie. Coś tu było nie w porządku. Nie tak, jak być powinno.


Mgła… Była tak gęsta że nawet nie widzieliście siebie nawzajem, nie wspominając o najbliższej okolicy. Do tego ta cholerna, ciemna noc. Pamiętaliście że przecież niedaleko jest szosa, z której wypadliście, lecz kiedy jeden z was poszedł w tamtym kierunku, znalazł tylko polną drogę. Może się pomylił? Ale jak, przecież ta szosa nie mogła być dalej jak z dziesięć kroków od auta. Może nawet bliżej? Skąd wzięła się tu ta polna droga i dokąd prowadzi, to zaczęło was zastanawiać.

 

__________________
Po prostu być, iść tam gdzie masz iść.
Po prostu być, urzeczywistniać sny.
Po prostu być, żyć tak jak chcesz żyć.
Po prostu być, po prostu być.