Brilchan

Złomokleta od razu wyczuł karcącą nutę w głosie pryncypała - Panie Ryszardzie czy coś nie tak zrobiłem? Jeżeli coś wybiegłem przed szereg i ma Pan inne plany to proszę mówić ja się zaraz dostosuje. Wszelkie moje propozycje to jeno sugestie a że czasu mało to od razu za robotę się biere - Rzekł skromniutko.

 

Stalowy

Ciężko było karcić kumpla. Prawda była taka, że Pan Ryszard dużo zawdzięczał Andrzejowi Nowakowi. Ba. Gdyby nie Złomokleta to nie byłby pewnie Panem. Jednak poziom spoufalania się był ustalony, a Złomokleta przed chwilą go przekroczył i to ostro. I to nie w ważnej kwestii typu "Panie Rysiu, mógłby się Pan zająć rannymi"... a "Szefie pozbieraj amunicję".
A pośród podwładnych takie sytuacje były niedopuszczalne! Co innego gdyby sami byli na tej akcji, kiedy nie trzeba się przejmować konwenansami, ale teraz?

- Mniej pitolenia, więcej robienia. - wycedził Pan Ryszard - A jak już pitolisz to zważaj co i do kogo.

Miał tylko nadzieję, że na Złomokletę nie działa dalej magiczny proszek i nie ma nadmiaru energii który będzie wykorzystywał do prawienia elaboratów.

 

Brilchan

-Tjest- Odpowiedział po żołniersku i skupił się na robocie. Wciąż miał nieco żalu żulowego do Ryśka że ten został Panem kosztem zćpuniena kolegi który się głupio poświęcił ale uczciwie trzeba przyznać że Andrew nikt nie zmuszał a rysio uczciwie się wywizał ze swojej części układu dając w nagrodę dostęp do sprzętu i pomoc w opanowaniu nałogu.

Dlatego tym razem Złomokleta postanowił mu darować każdy by był nie w sosie po takim w nos ciose.

 

Gargamel

Profesor był zaskoczony. Legendarny komandos powinien poradzić sobie z oponentem tym czasem nie tylko nie dał ale baletnica skopała mu cukierkowy tyłek. Henryk był w takim szoku,że nie był nawet w stanie samodzielnie się podnieść. Szczęściem Pan był przygotowany na taką ewentualność. Podzielona po bratersku flaszeczka naemergetyzowanego alkoholunpoprawiła nieci nadwątlone mocno morale i postawiła Profesora do pionu. Zebrał on swoje mane;le z trawnika a gdy był blisko Ryszarda powiedział tylko jedno słowo Dzięki

 

__________________
Gargamel. I wszystko jasne

JaTuTylkoNaChwilę

Tacy duzi, a nie mogą sobie z jednym pederastą poradzić... Will nie zamierzał nic robić z gościem w bieli. Tylku doświadczonego w walce z wszetecznością wszelką chłopa dało sobie z nim w końcu radę. On w tym czasie rozglądał się po posesji wypatrując słabych punktów, ewentualnego monitoringu, dróg ucieczki, potencjalnie niebezpiecznych miejsc - no i oczywiście kolejnych biegnących pedałków. Na następnych nie zamierzał żałować amunicji.

 

Anonim

NOCNY POCIĄG Z MIĘSEM

Tymoteusz Krakowski ciężko oddychał, a zaćpany wzrokiem rozglądał się po swoim biurze. Nagle wstał wypuszczając z ręki drinka, którego trzymał - ten rozlał się na całkiem drogim dywanie. Rzucił się ku szafie, w której znajdował się jego sejf. Nerwowo wpisał numery, których nigdy nie zapomni - musiał sprawdzić. Zbrojone drzwiczki otworzyły się i tam zobaczył, że jego najcenniejsza rzecz wciąż tam jest. Z lekkim spokojem zamknął sejf i o mało nie posrał się, gdy zadzwonił telefon. Czy oni obserwują go? Czy widzieli, że akurat zajmował się sejfem?! Chwiejnym krokiem podszedł do swojego biurka, gdzie ukląkł nad niewielkim wzgórkiem białego proszku i mocno pociągnął nosem. Z twarzą niemal białą odebrał telefon.

Głos po drugiej stronie sprawił, że Krakowski natomiast wyprostował się na baczność o mało przy okazji nie przewracając się. Pot wystąpił na jego czole, a jego zmiękł i przestał wystawać poza szlafrok. To był on! Osobiście do niego dzwonił!
- Wiesz co to jest Berło Władzy? - padło pierwsze pytanie. Nie było żadnego przywitania. To była osoba, dla której czas był pieniądzem, a jedyne co cenił no to właśnie pieniądze. Nic innego. Pieniądze, którymi kupował poparcie w wielkim projekcie.
- Wie... wie... wiem. - powiedział Krakowski starając się opanować drżenie żuchwy - Jest w Dzielnicy u tego... Pana Grzegorza...
- U Pana Ryszarda. - powiedział głos po drugiej stronie, a Krakowski uniósł do góry jedną brew. Nie słyszał o żadnym Panu Ryszardzie, a wiedział natomiast o Panu Grzegorzu. Dalej pomyślał o tym, że płacono mu żeby był na bieżąco i właśnie udowodnił, że nie jest. W jego głowie rozległo się głośne i przeciągłe "Kurwa!"
- Mówi ci coś nazwisko Kocięba? - kolejne pytanie padło, ale tym razem umysł Krakowskiego pracował na nadludzkich obrotach. Była to zasługa narkotyków, które krążyły w jego żyłach, no ale i tego, że ogółem to nie był głupi... aż tak bardzo. Zdeprawowanie, wóda, kokaina, dziwki, lasery, bajery sprawiły, że nie poszedł w ślady swych przodków i nie został mendą, a głupią mendą to i owszem.
- Tak! To jeden ze znajomych Welczyńskiego! - jakby z karabinu wystrzelił swe słowa artystysta w szlafroku. Nie było już w nim żadnego wahania, ani jąkania. Gdzieś na dnie jego umysłu kojarzyło mu się, że jeszcze ktoś nosił takie nazwisko, ale zupełnie nie mógł sobie przypomnieć kto. Musiał zasłyszeć je w ciągu jednej z narkotycznych wizji.
- No i on ma Berło Władzy. - powiedział mężczyzna po drugiej stronie linii, daleko poza granicami Polski zresztą - Wyślij ludzi, żeby mu je odebrali, może nie jest aż tak doświadczony we władaniu im jak Pan Grzegorz.
- Tak jest! - przyjął rozkaz Krakowski i natychmiast miał się zamiar tym zająć. Natychmiast po skończeniu rozmowy z samą górą rzecz jasna. Był przeszczęśliwy, że sam szef do niego dzwonił!
- Dosyłam ci siedmiu ludzi z Włoch. Głównie dla ochrony tej najbliższej imprezy, która będzie u ciebie. To bardzo ważne, żeby się udała. Ci ludzie podlegają jednemu z nich, a ten jeden odpowiada bezpośrednio przede mną więc uważaj. W przypadku, gdybyś ustalił gdzie jest Berło Władzy, ale nie umiałbyś go odzyskać to możesz im przekazac o tym informację, a oni się tym zajmą. - po czym rozłączył się. Od tak po prostu. Żadnego "żegnaj", "uważaj" czy "pocałuj mnie w dupę". Kultura była dla frajerów, a pieniądze dla mistrzów. Tymoteusz Krakowski stał tak jeszcze chwilę ściskając komórkę w dłoni przy ucho po czym powiedział:
- Tak jest Najwyższy Mistrzu! - po czym zadzwonił do swych zaufanych ludzi, którzy mieli wtyki na ulicy...

W tym samym czasie na dworzec miasta podjechał pociąg, z którego wysiadło siedmiu srogich typów. Natychmiast poszli na parking, gdzie już czekały na nich dwa czarne samochody: BMW i Mercedes.

WEJŚCIE AKREDYTOWANE

W czasie kiedy reszta zażywała wzmocnienia Rencoleczowych tak jak William Praudmoore bez żadnego pierdolenia obszedł cały budynek dookoła sprawdzając jego słabe i mocne strony, a także przygotowując kilka dróg ucieczki. Przede wszystkim znalazł, że po drugiej stronie budynku znajduje się basen z dwoma nadmuchiwanymi materacami, żeby poopierdalać się leżąc niby to na wodzie. Nie myśląc wiele spuścił z jednego z nich powietrze i podrzucił pod płot z tyłu na wypadek jakby trzeba było przechodzić przez druty kolczaste. Dodatkowo cichaczem rozkręcił znalezioną pięcio złotówką drabinkę basenu i też podrzucił tak, żeby ucieczka tyłem była błyskawiczna. Przy okazji łażąc tak po tyłach, w ciemności zwrócił uwagę, że drzwi od tyłu są przeszklone, ale zamknięte - jakkolwiek teraz wejście nimi z pewnością zaalarmowałoby tych co siedzieli w środku to jednak rozbicie ich w razie ucieczki nie powinno stanowić żadnego problemu (a po użyciu pistoletu z pewnością nie stanowiłoby). Co do samego budynku to Praudmoore zauważył, że gdyby rozpędził się wewnątrz na pierwszym piętrze to dałoby się doskoczyć do basenu - skok by był jednak niebezpieczny, bo prawdopodobnie należałoby skoczyć na głowkę. Jedno potknięcie i łbem uderza się w całkiem twarde kafelki. Niestety przy basenie nie było żadnej trampoliny, może u sąsiadów? No, ale do sąsiadów nie da się zajrzeć, bo płot z żywopłotem i drutem kolczastym. Po słuchu i bliskości sąsiedniego budynku można było poznać, że przejście przez płot, z którejkolwiek innej strony niż od frontu zaprowadzi na posesję jakiegoś sąsiada.

Holiłud widział też, że na parterze jest całkiem ciemno, ale już na piętrze palą się światła w dwóch pokojach i na korytarzu.

Wracając już do reszty przeszedł obok dziwnego krzaka. Lekko zaszokowany dziwnością wrócił się i zauważył, że ktoś za tym krzakiem ukrył przekrętło odcinające gaz. Nigdy nie widział czegoś takiego bez żółtej skrzynki, czy tam... no po prostu, żeby osoby postronne nie bawiły się tym. Ale w sumie tutaj dookoła był w pytę wielki parkan z w pytę ostrym drutem kolczastym. I teraz przed Holiłudem pojawiła się decyzja, która mogła wpłynąć na resztę jego życia!

Przypomnijmy: przez ostatnie dwa dni Holiłud, nie licząc miejsc gdzie spał lub ruchał to był w trzech budynkach: popierdolonym, takim który wyleciał w powietrze i popierdolonym. Tu w tym miejscu mógł przerwać ten łańcuszek, nikt z jego ekipy nie miał ładunków wybuchowych, więc jedyny sposób, żeby rozpierdolić ten bezbożny przybytek to było użyć gazu... miła perspektywa, ale było jedno cholernie duże ALE. Mianowicie takie, ale że mieli jeszcze ratować córkę Bimbromanty z budynku. Ten budynek wybuchnie to Holiłud niemalże miał jak w banku, że budynek Krakowskiego okaże się jakiś popierdolony. To jak będzie? Praudmoore zaryzykuje, że ten budynek wybuchnie, a następny będzie popierdolony, czy ten nie wybuchnie i może ten łańcuszek przerwie się, a jak nie przerwie się to przynajmniej budynek Krakowskiego wyleci w powietrze?

NOCNY POCIĄG DO MIĘSA

Chciałoby się powiedzieć, że od pokonania baletowego pedała do czasu wtargnięcia do domostwa wydarzyły się jakieś dodatkowe ciekawe sprawy, jakieś nagłe odkrycia, przykrycia, czy bezkrytycznia, ale nie - co działo się to działo, bo wszystko już na ten temat zostało powiedziane, a jak nie zostało to i nie było zbytnio warte gadanie. Ot Piździeliusz podziękował serdecznie za pomoc, a Złomokleta bez żadnych problemów odłączył alarm drzwi i dało się wejść. No i Holiłud wrócił ze swojego zwiadu. Wszyscy mężczyźni weszli do środka taszcząc ze sobą pokonanego pedała. W środku było ciemno - jedyne światło to to z korytarza na piętrze. Słychać było na górze muzykę, ale najwyraźniej nikt nie zareagował, że weszliście. Na parterze nikogo nie było. Można było nawet włączyć światło i i tak nikt się nie jorgnie. Odnośnie samego opisu parteru to darujmy sobie - dość powiedzieć, że wszystkiego było tam w chuj. Tradycyjnie już były drogie kolorowe alkohole i żadnej polskiej wódki. Pedał w baletkach został przywiązany do fotela kablami dwóch przedłużaczy, ale trzeba było jeszcze pomyśleć jak go wybudzić.

Tym czasem Zadra zwrócił uwagę, że pederaści mają dwie lodówki. Jedną stojącą (gdzie było standardowe żarcie pederastów), a drugie takie w formie leżącej. Zadra otworzył drugą lodówkę spodziewając się trupów, a tu zonk... było tam w chuj kurczaków z rożna! I nawet nie zamrożonych tylko po prostu zimnych! Już było wiadomo gdzie były te wszystkie kurczaki z rożna, gdy się szło do hipermarketu, a oni mówili, że chuj nie ma. Tu lądowały! I do tego w swoim pierwszym życiu! Zadra przebadał mięso pierwszego z brzegu swoim przenośny testerem chemikaliów i trucizn i powiedział:
- Kurwa, mięso pierwsza klasa. - i zaczął żreć.

 

Stalowy

- Sprawdź czy nie mają przypadkiem białego nadzienia. - mruknął Pan Ryszard do Zadry.

Nikt nie wiedział jakie inne zboczenia mają mieszkańcy tego przybytku.

Ilość kolorowych alkoholi była zatrważająca. Wszystkie zagraniczne. Nie szkodzi. Bimbromanta już dawno opanował sztukę oczyszczania... Wydobył zza pasa Berło Władzy i...

Jakaś taka scena co trwała normalnie półtorej minuty przemknęła mu w pięć sekund. Był tam pociąg i jacyś opaleni faceci. Chyba makaroniarze. A może to byli ciapaci? A może byli to LATYNOSI?!

... i się skończyło. Berło ostrzegło Pana Ryszarda o zbliżającym się niebezpieczeństwie. Jednak póki co mieli coś do zrobienia.

Pan Ryszard wyjął z lodówy pudełko. Stuknął w nie Berłem mówiąc cicho, acz uroczyście "teraz Polska". Na pudle były wymalowane pedalskie donuty z dziurką, jednak kiedy Ryszard otworzył pudełko w środku były najprawdziwsze polskie pączki z marmoladą! Ba! Nawet w każdy była wetknięta mała chorągiewka.

W ten sam sposób Pan Ryszard potraktował jeszcze kilka innych produktów w tym, niektóre butelki z co bardziej wysokoprocentowym chlaniem.


Łysy, Obi i Buła po kolejnym pracowitym dniu i wieczorze gnojenia lewactwa wzięli się za nocne regenerowanie sił. Turystyczna lodóweczka ich stuningowanej Beemicy zawierała wszystko co prawilni obrońcy Wielkiej Polski potrzebowali, a mianowicie kanapki, pączki i przekąski, które uszykowała im Stara Buły. Łysy do tego za kieszonkowe (plus haracz jaki ściągnął od dzieciaków z osiedla, ale to też było z kieszonkowego więc na jedno wychodziło) kupił kilka flaszek żytniej. A przynajmniej to wszystko tam było kiedy ostatni raz tam zaglądali.

- Obi. Kurwa co jest. Co to kurwa za pedalskie żarcie?
- Kurwa, nie wiem kurwa.
- W chuja sobie lecisz? Kolorowe chlanie? I... i co to kurwa jest? To się je?
- To są te... UeSAńskie pączki. A to te... no z Maca Happy Meal.
- Srańskie nie usańskie. I wsadź se tego Hepi Mila. Gdzie moje chlanie? To gówno nie ma nawet trzydziestu procent! I gdzie są moje kurwa narodowe flagi?!


Pan Ryszard z zadowoleniem wyciągnął z pudełka z zestawem Happy Meal najprawdziwsze polskie kanapki i najprawdziwszą polską szynką, serem i sałatą. Były też pączki, kiełbasa podwawelska oraz słoiki ze śledziami i ogórami. Flaszki wyjęte z pedalskich kartonów okazały się żytnią. Niestety ta sztuka kosztowała Pana Rysia wiele haustów, więc zaraz jedną odkręcił i uzupełnił ubytek w promilach. Natychmiast się też posilił.

- Holiłud, Zadra, pilnujcie schodów na piętro. Możecie zrobić zwiad, kto tam siedzi.
Ajej, pomożesz mi z przesłuchaniem.
Złomokleta, Profesor, Bebe i Piździeusz zgarnijcie fanty tu z parteru, tylko cicho.

Po rozdzieleniu zadań, Bimbromanta wziął jakiś leżący na kanapie pedalski gadżet i z obrzydzeniem wsadził go baletmistrzowi w pysk, wiążąc z tyłu. Knebel. Pedalski, ale knebel.

- To jak Andrzej? Niuch z buta powinien postawić gnoja na nogi? - zapytał się Ajeja, uśmiechając się paskudnie.

 

Avitto

 

JaTuTylkoNaChwilę

Will po przybyciu z rekonesansu, od razu dał znać Ryśkowi, co też takiego odkrył.
- Szefie, obcziłem drogi ucieczki. Da się przez płot, bo drabinkę podstawiłem, a i na drut kolczasty jak coś naszykowałem trochę gumy. Jest też jedna ciekawa rzecz, mianowicie rura z gazem. Widzi mi się, że mógłbym piękny wybuch zrobić. Taki, że z tego budynku nic by nie zostało. Ale to chyba dopiero po, co nie?
Holiłud był prostym człowiekiem. Lubił wybuchać rzeczy, w szczególności budynki. A już nie mówiąc o jakichś totalnie posranych, takich jak ten.

W międzyczasie zgarnął pogardzaną przez wszystkich whisky, nieco żarcia, po czym ruszył na patrol. Sączył delikatnie. Nie po to, żeby się najebać, ale raczej... utrzymać formę po poprzednim piciu. Musiał jeszcze dawkować, tak na wszelki wypadek, by nie stracić kontroli nad własną głową.
Oczywista poruszał się jak hamerykański nindża w dżungli, żeby nie obudzić przypadkiem systemów ochronnych Molocha. Chuj wie, co za dziadostwo mogło się kryć w tak wielkiej posesji...

 

Stalowy

- Doskonale, Holiłud. - pochwalił Bimbromanta - I racja. Najpierw obowiązki a potem eksplozje.

Bimbromanta przystąpił do działania. Wziął na ocucenie jeńca swojego buciora... w sensie przystawił mu do nosa. Jeżeli nie pomoże to weźmie od Ajeja, a jeżeli i to nie pomoże to wezwie do pomocy innych bardziej "plugawych" członków załogi. Tak czy tak miał kilka pytań do zboczeńca.

Na przykład kim był Lama-11, kto tu jeszcze mieszkał, kto zlecił prowokację w kościele Ojca Bonifacego, jakie mają powiązania z Krakowiskim, co wie o wigilijnej imprezie u tego zwyrola, wszelkie plany...
W sumie to jeszcze się wypyta o sekrety ich organizacji i parę innych rzeczy.
Gdyby jednak okazało się, że pojmany baletmistrz jest masochistą i lubi tortury Ajeja to Pan Rysio przyniesie z lodówki kubeł lodu i zasypie nim krocze pedała.

W najgorszym wypadku użyje Berła Władzy i z jego pomocą rozkaże baletpedałowi sypać...
Choć zdolności Ajeja powinny wystarczyć. Może i geje w tym kraju formalnie nie mają teściowych, ale nieformalnie...
... matka partnera takiego geja na pewno będzie obwiniać go za sprowadzenie syna na złą drogę i zatruwać życie. Aha... to w sumie sprawia, że tylko dzieci, kawalerowie i duchowni mają wyjebane na teściowe. To w sumie były pierwsze przychodzące na myśl grupy społeczne. Innych nie był w stanie wymyślić na poczekaniu.