Nadzieja... Nadzieją matką głupich. Na szczęście nadzieja tylko się tliła, a nie nadawała sensu całości. Stan Mounta potwierdził przebieg wydarzeń. Wystarczyło tylko spojrzeć na biedaka by nie mieć jakichkolwiek złudzeń. Trzy sekundy oględzin wystarczyły Arisie by ta zamknęła oczy i odwróciła wzrok. Przyciągnęła do siebie Bruca, oparła czoło o jego klatkę piersiową a dłońmi objęła jego szyję. W takiej pozycji zastygła na jakiś czas. Dziewczyna odcięła się od otoczenia ograniczając swój świat tylko do zasięgu swoich ramion. Chłonęła temperaturę i bliskość jego ciała. Jak nigdy nie odczuwała za tym tęsknoty, tak teraz chciała nadrobić to uczucie na lata wprzód.

To nie był niedźwiedź.
To nie był kawał.
To była rzeczywistość.

Scenariusz najbliższych wydarzeń nie był łatwy do zaakceptowania, jeśli w ogóle możliwy do zaakceptowania przez kogokolwiek. Znała go tylko ona, ale gdy nie potrafiła opisać tego, co widziały jej prawdziwe oczy, nie powinna być zaskoczona, że nie potrafiła wyrazić tego, co widziały jej oczy wyobraźni. Jedyne, co potrafiła, to opóźnić wszystkie wydarzenia poprzez rozciągnięcie tej chwili do nieskończoności.

W takiej pozycji była do czasu, gdy reszta nie zabrała się za przemieszczenia przewodnika. Obserwowała organizujących się ludzi. Ogólna ocena wskazywała, by i ona zaczęła wykonywać pewne czynności. Japonka przerwała chłopakowi to, co robił. Położyła mu dłonie na policzkach gładząc go palcami i przyjrzała się jego twarzy.
- Bruce. Zdarzy się sytuacja, w której nie będziesz miał innego wyjścia i będziesz musiał dokonać wyboru... Nie wahaj się. Wybierzesz dobrze. Wiem, że wybierzesz dobrze. Tylko nie możesz się zawahać... - podzieliła się chcąc przekazać surową informację, bez owijania w jakiekolwiek ozdobniki, czy zabawę w tryb przypuszczający. Jej mina była poważna jak nigdy a to, co mówiła było ważne jak nic innego.
Bruce w odpowiedzi spojrzał jej w głęboko w oczy.
- Nic ci się nie stanie. Trzymaj się blisko mnie, a wszystko będzie dobrze - mówił, jakby ignorując jej poprzednie słowa. - Wszystko będzie dobrze.
- Zbierz wszystkie swoje rzeczy do plecaka, ok? - odpowiedziała podobnym tonem.
- Eh… Dobra. Razem z Ange trzymajcie się Beara. Nasłuchuj i jakbyś zauważyła coś podejrzanego, to krzycz. Będę z powrotem za parę minut. Przyniosę też wasze rzeczy - odparł i z widoczną niechęcią zostawił ją przy ognisku z resztą członków pechowej wyprawy.
"Nic nie będzie dobrze..." - odpowiedziała mu w myślach patrząc na jego plecy.

Czy potrzebowała pocieszenia? Uspokojenia? Zapewnienia bezpieczeństwa? Jej scenariusz był daleki od każdego z tych terminów. Słowa "ku pokrzepieniu serc" nie były jej przydatne. Sprawa była zbyt poważna na oszukiwanie samego siebie. Chciała, by tym razem Bruce zrozumiał i wzniósł się poza horyzont swojego optymizmu.

Nie mogła stać w miejscu i czekać na cud. Raz, cuda nie istnieją, istnieje tylko minimalne prawdopodobieństwo, dwa, nic sensownego po nich nie zostanie. Ludzie organizowali się i starali sobie poradzić z obecnymi problemami. Ciężko było się przygotować na problemy, które się pojawią gdy wszystko tak na prawdę się zacznie. Natomiast można było się przygotować na problemy, które się pojawią, gdy będzie po wszystkim. Bart Calgary nie został odnaleziony, bo zniknął bez śladu... A oni...? Oni przynajmniej mogli je po sobie zostawić. Dlatego Arisa chwyciła za nożyk w karabińczyku i zaczęła ryć jego końcówką w czymkolwiek sporym mogącym zachować jakiś wzór. Leżący konar, głaz, obojętnie. Trzeba było pozostawić po sobie jakieś okruszki.

Niestety nawet to zostało przerwane przez nieniedźwiedzia. Ponownie zastygła jak po ucieczce z namiotów. Osowiała jeszcze bardziej, choć w większości z powodu realizującego się scenariusza. Krzyki poleceń nieco ją wyrwały z tego stanu. Jego czaszka... Była taka sama, jak największy z indiańskich amuletów. Łapacze snów zachowały się inaczej gdy się pojawił... Czyżby złe duchy próbowały zerwać je, by się ich pozbyć? Czy może dokładnie odwrotnie i to duchy, wiedząc o obecności zła, pobudzały je by ostrzec ludzi? Ta czaszka? Może odgrywała w nich ważną rolę? Tak jak trop dany watasze psów szukających? Czymkolwiek to nie było to Indianie wiedzieli, co się tu działo.

- Bear, nie trafisz z takiej odległości - zakomunikowała jąkale wystarczająco wyraźnie, by do niego dotarło. Bliskość ognia sprawiała wrażenie bezpieczeństwa. Przynajmniej do momentu, w którym nie okaże się jaką przeszkodą dla nieniedźwiedzia jest pierwszy twór ludzkości.

Wszyscy za dużo gadali. Serio. No jak można tyle biadolić w takiej sytuacji? Tutaj trzeba szybko, zrobić coś, spierdalać... Cokolwiek.

Gdy grupa była już przy ognisku, Ange skorzystała z okazji i ubrała się do końca. Tej nocy na pewno już nie zaśnie, więc warto było mieć na sobie niezbędne cichy, a przy sobie plecak z rzeczami. Może i były tam głupie i mało przydatne graty, ale czasami z niczego można zrobić "coś".

Ogień został rozpalony, choć każdy z nich wiedział, że nie będzie palił się wystarczająco długo. Arisa, jak na osobę kierującą się logiką, była strasznym kłębkiem nerwów. Ange nie potrafiła tego zrozumieć, bo przecież nie chodziły tutaj żadne potwory, to nie gra na pleja, na litość boską! To życie!
- Arisa, ogarnij się - szturchnęła ją łokciem szepcąc, kiedy to jeszcze stali spokojnie w skupieniu. Po chwili Ange spojrzała z powrotem na Mounta, w tym świetle mogła lepiej się przyjrzeć, co i jak. Gdy zobaczyła liczne rany i niemal wyżarty tors, nabrała powietrza wypychając policzki i złapała się za głowę.
- Ja pierdolę, przecież on już jest trupem! - powiedziała bez ogródek, a jedna jej dłoń zsunęła się po twarzy, aż do ust, które to kobieta zasłoniła. Poruszała bezdźwięcznie ustami i poczęła ciężko oddychać. Zastanawiała się, a ucisk w klatce piersiowej, spowodowany zdenerwowaniem i bezradnością, zaczynał ją przytłaczać.
- Żeś kurwa... Co tutaj się dzieje... - przeklęła całkowicie załamana i opuściła ręce wzdłuż ciała. Początkowo była spokojna, ponieważ słowa Smitha wydały jej się naprawdę logiczne, ale teraz? Teraz to było dziwne. Czyżby grasował tutaj morderca? Ponieważ "żarty" wykonane przez inną grupę mogła już wykluczyć. Nikt w żartach nie rozszarpuje ciała do ran śmiertelnych. Nikt, prócz psychopatów.

Cisza, a w tej ciszy jedynie postukiwanie łapaczy snów nadawało otoczeniu większego niepokoju. Niektórzy rozmawiali, inni coś komentowali, a mimo to wokół było tak cicho. Jak przed burzą. Pomysł Beara ze spaleniem namiotu nie był głupi. Ange zaproponowała, że i jej płótno można spalić, albowiem i tak rozdarła go już z tyłu, więc nie był dobrym schronem. Kobieta stanęła tuż za Bobbym i Brucem, gdy w oddali coś, lub ktoś, zaczęło się wyłaniać. Wśród mroku, z cienia formułował się nienaturalny kształt, powstawał wraz z brakiem płynności, jakby klatka po klatce, a w wyobraźni dało się słyszeć gruchotanie ocierających się o siebie kości, które to układały się tworząc niespotykane dotąd zwierzę. Kiedy stwór zaczął powstawać na swe kończyny, kobieta zaświeciła mu latarką prosto w paszczę.
Dopiero teraz zrozumiała lęk Arisy, która ledwo wydusiła z siebie słowa skierowane do Bobby'ego
- Bear, nie trafisz z takiej odległości.- odezwała się Arisa.
- Wwieemm.. nie zzamierzaaam - odparł.

Ange dała krok w tył. Miała ochotę rzucić latarkę i spierdolić. Jedyne, co wiedziała, to to, że światło latarki zdradza pozycje jej posiadacza... Ale doskonale wiedziała również, że potrafi oślepić, dlatego póki przerażenie nie sięgnęło zenitu, a przed sobą miała dwóch mężczyzn, zdolnych do ochrony, trzymała się. Starała się oślepić mutanta, choć nie miała pewności, czy on w ogóle ma oczy. Wolną ręką chwyciła Arisę za dłoń. Ścisnęła ją mocno. Wsparcie i czucie, że ktoś jest blisko, było ważne... A w razie zagrożenia, zawsze mogły uciec razem. Lepiej tak, niż samemu błąkać się po lesie.

- Powinniśmy oddać mu Mounta. On i tak jest już trupem, a tylko ściąga na nas to zwierzę... Może jak go zeżre, to da nam spokój - mówiła całkiem poważnie. Oj tak, bardzo poważnie. Zerknęła na Connora, on również musiał to wiedzieć.

Wijące się słabo płomienie ogniska nie dodawały Bruce’owi otuchy, tak jak powinny. Cieniste szpony nocy otaczały ich wciąż wąskim łukiem, napawając chłopaka strachem. Jednak mimo iż bardzo chciał, nie mógł pozwolić sobie na chwilę słabości. Arisa nie była w najlepszym stanie. Niemalże przez cały czas trzymał ją blisko siebie, szepcząc dodające otuchy słowa. Ange trzymała się lepiej, ale może po prostu nie dostrzegała jeszcze pełni sytuacji?

- Trzymajcie się blisko mnie i Beara. Nie oddalajcie się. Wszystko będzie dobrze.

“Wszystko będzie dobrze”. Sam usilnie chciał w to uwierzyć, jednak zmasakrowane ciało Mounta, okrutnie dewastowało tą nadzieję. Bruce - choć nie miał zamiaru mówić tego głośno, ze względu na Arisę - był niemalże pewien, że przewodnik wkrótce umrze. Byli dwa dni drogi KAJAKIEM od najbliższego ośrodka cywilizacji, a zerowy zasięg nie dawał im nadziei na szybki ratunek. Paquet nabrał ochoty by ulżyć w cierpieniach tego biedaka, jednak za każdym razem kiedy spoglądał na nóż wbity obok niego w ziemię, nabierał do siebie odrazy. Nie mógłby się na to zdobyć, nawet w obliczu największej rozpaczy i tragedii.

Drewno było na wyczerpaniu. Wyrzuty sumienia z powodu tego nieszczęsnego kawału naszły go dopiero teraz. Zamiast żartów mógł zrobić wtedy coś pożytecznego. Teraz jednak zostali skazani na pastwę ciemności… i tą monstrualną kreaturę z niej zrodzoną.

Serce zastygło w nim. Spoglądał na bestię z trwogą i przerażeniem, jednocześnie przyciskając do siebie Arisę. Bał się. Cholernie się bał. Jednak strach nim nie zawładnął. Nie mógł do tego dopuścić.

- Trzymaj się blisko Beara. Zaraz wrócę - szepnął dziewczynie do ucha. Konieczność chwilowego pozostawienia dziewczyny sprawiała, że serce mu się zaciskało w piersi, jednak nie mógł siedzieć bezczynnie, gdy inni ryzykowali. Nim podniósł się z ziemi, spojrzał na Bobby’ego - Idę po nasz namiot. Bear… Nie pozwól by ta bestia się do nich zbliżyła. Rozumiesz?

Bruce zamierzał ostrożnie z nożem i latarką w ręku ruszyć i przytaskać ich namiot do ogniska. Nim jednak powstał, spojrzał na wielki talizman zrobiony z czaszki tej wielkiej bestii. Zadrżał na myśl, że kilka godzin wcześniej był to dla niego jedynie zwykły rekwizyt żartu.

Wziął go do ręki i wrzucił do ognia.

- Nie ma żadnych szans na przeżycie, czy Ty w ogóle medycynę skończyłeś, czy tylko szkółkę niedzielną z pierwszej pomocy?! - uniosła się kobieta.
- Na litość boską, Connor! On już jest trupem, a chronienie trupa nie ma żadnego sensu! Jak ktoś z nas zdechnie to też będziesz zwłoki taszczył przez pół lasu i je chronił? - Ange zdenerwowała się i bynajmniej nie na same słowa mężczyzny, ale jego durne postępowanie. Zachowywał się jakby jakiś durny krawężnik mu wmówił, że póki ktoś oddycha to go ratować trzeba; gówno prawda! W takich warunkach, jak te i z takimi ranami, jak TE, nie było już czego, ani kogo ratować.
Następnie spojrzała gniewnie na Smitha, mrużąc oczy.
- Twój brak mózgu go przyciąga co najwyżej, Ty... Buraku! - fuknęła i odwróciła od nich wzrok. Nosz żeby się kłócić podczas gdy jakieś bydle z mroku powstaje, to już była komedia. Ange asekuracyjnie dała kilka kroków w tył. Nie stała na przodzie, o nie. I na całe szczęście, potrafiła szybko biegać.