W lesie…

Nawia przeciągnęła się, odsłaniając rząd perlistych zębów w błogim szerokim uśmiechu. Z dziecięcą manierą wybiła się i wylądowała stopami w kałuży, rozbryzgując wodę na wszystkie strony. Wymachami rąk próbując zachować równowagę po zagłębieniu w grząskim torfowym gruncie. Odwrócona plecami w stronę Bogumysła, przechyliła się w tył i wyciągnęła szyję, patrząc za siebie znad ramienia. Drapieżnymi oczami spomiędzy pasm przyciemnionych wilgocią, przywierających do twarzy włosów, opadających dalej ku ziemi na pięść za łopatki.
– Fruwa nad nami, ptasior załgany. Podjąćli Waść go chciałby? – zapytała przebijając szum deszczu i wiatru.

Ten się nasilił. Wiekowe konary trzeszczały pod naporem podmuchów, wprawiając w drżenie swe długie, rozcapierzone cienie, wyraźne na tle ciemności wyblakłej nikłą poświatą księżyca. Wir tańczył wokół niewiasty, łopocząc luźniejszymi fragmentami przesiąkniętego odzienia, unosząc liście i połamane gałęzie w powietrznej spirali.

Bogumysł z respektem spojrzał w górę.
– Wymagać to będzie nie lada sztuki. Gdy mnie ujął nie zdałem sobie sprawy z jego istnienia. Coś zdecydowanie musimy zrobić, by nie podjął Dalegora. Mamy konie, zdołamy zwrócić na siebie uwagę tego heretyka.

– Racja – ego, poczucie własnej istotności, musiało zagłuszyć pomysł, by magus mógł szukać zwierzoluda, nie ich. Choć pewnie z radością złapie tych co mu się pierwej w szpony nawiną. Nawia przysiadła, wbijając palce w ziemię, tę przebiegł spazm, jak gdyby gruby korzeń się pod nią poruszył. Wstrząsowi podłoża zawtórował szelest listowia i opad kropli, który się na nim zgromadził.
– Możemy sprawić, że podąży za nami, choć nigdy nas nie doścignie – bacznie, w skupieniu rozglądała się wokół, czy aby nie przyjdzie jej cofnąć rzuconych słów. Natura przyjmie ją w swoje objęcia, czy gniewnie odrzuci za próbę zakłócenia spokoju lasu?

Głucho.
– Na nic, żadnego pożytku ponad drwa w palenisku.

Przetarła dłonią zmrużone powieki, pozostawiając je zamknięte. Przerzuciła zmysły. Tak było wygodniej. Ponadto rozpędzony pył drażniąco nie powodował łzawienia. Ciemność stała się częścią jej bytu. Czuła faktury, po których przesuwały się okoliczne cienie złączone z jej własnym. W nocy? Niemal wszystko. Zagłębienia, nory gryzoni i ptasie dziuple. Wysokie konary, pnące się ku niebu. Odwróconego chrząszcza, walczącego o życie w błotnistym potoku. Doznała też uczucia milczącej wrogości. Nieprzyjemnie namacalnej.

Przeszła w stronę wierzchowców, ciągnąc za sobą swój wietrzny tren, który i im się udzielił. Wzburzone grzywy, uniesione ogony, kopyta narowiście uderzające o glebę.
– Jeśli masz coś w zanadrzu, dobry nadszedł moment – przekrzyczała wzbierający wicher. – Ziema jest przeciwko nam, co do powietrza jeszcze nie mam pewności. Gdy to się stanie będzie jednak za późno na wszystko poza najlepszą gonitwą twojego życia.

– Ziemia, wicher – zastanowił się szeptem Bogumysł, a przed oczyma stanęła mu przywódczyni wilkołaków i jej ruchome piaski.
Podczas wizyty w Płocku widział kilka niezwykłych sojuszy, ale ten zdał mu się najohydniejszy. Oto wataha wilkołaków mogła być porozumiana z kijowskim lenjira elementali, który właśnie ich ścigał.
– Każda siła natury będzie dziś przeciw nam. Nie zbliżajmy się do wód, jeśli to nie konieczne – dodał, chwytając łęk i podnosząc się na koński grzbiet.
– W tej godzinie próby, ode złego chroń mnie, Panie – wypowiedział na głos słowa modlitwy.

Ta, choć przetłumaczona na mowę polan, spowodowała w jego ciele niewyobrażalne ilości przyjemnego ciepła. Tchnęła otuchę. Bogumysł chwycił zdobyczną broń i trzymając ją jak podpatrywani kawalerzyści szturchnął konia pod boki. Chwilę później obraz zaczął się rozmywać.

Zabrał jej deszcz, teraz odbierał huragan. Przez kilka uderzeń serca miała nad nim władzę. Nadciągały ciemne chmury, pełne wody, grzmotów i błyskawic. Kłęby powietrza na niebie nabierały prędkości, niszczycielskiej siły, przed którą można by szukać schronienia jeno za grubymi murami. Nie nadeszła powódź, drzewa nie pękały pod naporem rozszalałego wiatru i zgubnej iskry piorunów. Ukradł i rozproszył wszystko czym chciała go ugościć. Uśmiechnęła się krzywo, nie ukrywając pewnej dozy uznania.

Omiotła cieniem sylwetkę Bogumysła, przedłużeniem jej zmysłów. Trwał odmieniony. Słowa modlitwy spłynęły na niego nieprzyjemną w dotyku łaską, zniechęcającą do… wyrządzenia krzywdy? Nawet myślą, o uczynku i zaniedbaniu nie wspominając. Zadworowała z którejś z chrześcijańskich treści, nie będąc pewną akuratnego źródła. „Ode złego, taak?” Cóż poradzić… wzruszyła ramionami w wewnętrznym dialogu. „Bywam.” Zdawała się nie mieć w sobie najskrytszego ze struchlałych głosów sumienia.

Umościła się wygodniej w siodle. Ułożenie było dla niej obce i niepraktyczne. Wszelkie niedogodności przesłaniała jednak ekscytująca myśl o tym co nastąpi. Pochyliła się w przód, łapiąc mocno jeden ze skórzanych pasów uprzęży i wzięła pod włos wierzchowca, rzecząc do niego.
– Naprzód, najszybszy rumaku na świecie. Chyba nie dasz się przegonić byle kaznodziei? Nie więcej jak siedzą po klasztorach i brzuchy pasą. Toż to sromota wiekuista.

Szarpnęło, gdy koń wybił się z ziemi, gwałtownością podobną wystrzałowi z trebusza. Nim spostrzegła przebyli ze staje. Kopyta ledwie co dotykały podłoża, muskając je w nieokiełznanym cwale. Nawia złapała się na tym, że przywiera ściśle do szyi zwierzęcia, by podmuch szaleńczej prędkości lub przecinająca ścieżkę gałąź nie wyrwała jej z siodła nagłym uderzeniem. Groźnie, intensywnie, wyzwalająco.

Ruszyli szybko. O wiele szybciej niż zwykłe konie byłyby w stanie biec. Przez moment obydwoje z Bogumysłem byli pewni, że się uda. Trzeba było tylko biec szybciej niż wiatr do nieznanego celu omijając wodę.

Mag zniżył lot. Drzewa pochylały się przygniecione siłą huraganu. Nawia na moment odwróciła się, żeby ocenić sytuację. Był tam… ich spojrzenia na chwilę się spotkały. I wtedy jej koń się potknął. Nie widział w ciemności tak dobrze jak ona. Na co dzień nie biegał tak szybko.

Poczuła jak unosi ją wiatr, gdy wyleciała z siodła. Koń skręcił kark przy upadku. Nie cierpiał ani chwili. Sama czarnowłosa zaś opadła na mech i przetoczyła się. Nic jej nie było, ale inkwizytor zauważył, że spadła z konia.

Bogumysł zmarnował pierwszą chwilę na reakcję, zaskoczony biegiem wydarzeń. W następnej chwili, pędząc na grzbiecie rumaka, obejrzał się, czy czarownik wciąż za nim podąża.

Wierzchowiec mocno pragnął sprostać wyzwaniu. Nie chciał żyć okryty niesławą. Teraz przemierzał wiecznie zielone, bezkresne łąki. Grzmotnięcie o podłoże wybiło Nawii dech z płuc. W głowie wirowało od piruetów, które wykręciła, zanim udało się w końcu wytracić impet i zatrzymać w gąbce mchu i porostów. Kości nie wystawały ponad skórę, wgłębień w czaszce od zaliczonych kamieni też nie miała, ani sterczących z ciała wbitych głęboko ostrych kawałków drewna. Na śmierdzący oddech Ślepej Nyx, czyżby czarownik, tak się troszczył, że wyścielił jej siennik z delikatnej, orzeźwiającej bryzy?

[media]https://c4.wallpaperflare.com/wallpaper/499/809/204/landscape-trees-horse-wind-wallpaper-preview.jpg[/IMG][/media]

Gdy Żerca wylądował, wokół poderwały się kawałki ziemi i krzaków. Mierzyli się wzrokiem, pierzasty mag i dziewczyna, która zaledwie przed nocą czmychnęła mu z lochu. Rozległ się jakiś dziwny rytm, jakby padający deszcz? I choć nie padło, to Bogumysł słyszał wyraźne stukanie. Żerca szedł powoli w stronę uciekinierki, a ona niezachwianie patrzyła wprost w jego oczy. Wiatr wokół zawirował, niosąc liście i igły. Bogumysł zaczął zaś słyszeć w uszach szepty. Jakby cały las postanowił coś obgadać.

Dźwięk deszczu również był coraz bardziej wyraźny. Stukał coraz szybciej i szybciej. Czarownik zatrzymał się, jakby wiatr wirujący wokół Nawii go powstrzymywał. Jakby nie pozwalał mu podejść. Bogumysł nie był pewny, ale odniósł wrażenie, że cała skóra dziewczyny zmienia kolor. Ciemniała. Za to jej oczy zapłonęły. Zapłonęły czymś co inkwizytorowi nie kojarzyło się z ogniem. Wręcz przeciwnie. Miał wrażenie, że jej oczy zmieniły się w płonące zimno, o ile coś takiego mogło w ogóle istnieć.

Żerca uśmiechnął się wrednie, a jego oczy jakby w odpowiedzi, zapłonęły żywym ogniem. Czwartym z żywiołów jakie miał pod kontrolą. Powiedział coś w języku, którego Bogumysł już nie słyszał, bo narastające szepty, szum wiatru i trzaskający wokół niewidzialny deszcz skutecznie zagłuszyły. Między palcami Mag uformował płomień i cisnął nim w dziewczynę.

Ona jednak stała niewzruszona. Wiatr wirujący wokół unosił ziemię i drobne kamienie tworząc osłonę. Kula ognia uderzyła w nią zapalając większość materii. Nawia jęknęła gdy jej ciało ogarnęły płomienie. Przewróciła się w tył, Żerca zaś opadł na kolana.

Wiatr ucichł. Zimno odeszło. Szepty jedynie nadal odbijały się echem w głowie dziewczyny i Bogumysła.

Leżała oceniając poparzenia. Piekła lewa noga i większość klatki piersiowej. Ale żyła. Liście nadal unosiły się wokół niej, jakby targana maleńkimi huraganami. Żerca zaś siedział na swoich piętach i patrzył na dłonie. Zdawał się nie mieć pojęcia cóż dzieje się wokół niego.

Z ust zamyślonego nad widokiem inkwizytora wyrwało się jedynie:
– Kto w Boga wierzy…
Przełożył włócznię do lepszej ręki, zawrócił konia i ruszył do szarży. Uniósł się w siodle, by nie podrygiwać, grotem celując w Żercę. W myślach odruchowo wznosił modły. Impet wierzchowca był powalający, a siła uderzenia miała się skupić na wąskim żeleźcu.

Nawia przejechała palcami po chropowatej, spieczonej skórze sklejonej ze zwęglonymi strzępami więziennego łachmanu. Równie dobrze mogła go zrzucić. Ział wypaloną dziurą odsłaniając biust wyglądający jak po spotkaniu z rozgrzanym prętem w inkwizytorskim lochu. Spód nie lepszy, pierwotnie sięgał kostek. Obecnie pocięty, poszarpany i okopcony, przypomniał szaty króla Popiela z dnia jego zgonu. Pozostając w temacie nagłych odejść, uniosła wzrok. Wsłuchała się w tętent nadjeżdżającego kawalerzysty, następnie przeniosła spojrzenie na zagubionego w czasie i przestrzeni czarownika. Stukała paznokciem o zęby odsłonięte w niewinnym uśmiechu, machając mu dłonią w geście pożegnania. W kąciku jej ogromnych fioletowych oczu, zamigotały łzy, czyniąc je podobne do obmytych wodą kamieni, ametystów.

Cytat:

Życie bywa jak ruchomy most. Herosem może być wszak każde z nas. I ty i ja. Nie przejmuj się gdy spada cios. I choćbyś czuł, że idzie dół

Zasłona nie była mocna. W zasadzie mógł się tego domyślić. Nihilich nie był duchem, który potrafił wyjątkowo łatwo przechodzić za zasłonę. W zasadzie, to Wolrad nigdy dotąd nie słyszał o takich zdarzeniach.

Gdy jego wzrok dostosował się do obrazu zza zasłony pierwsze co go zaskoczyło, to panująca ciemność. Nihilich zwabił ich w pułapkę. Na zewnątrz panował mrok, co znaczyło że pijące krew potwory żmija znów były aktywne.

Nie zdążył sobie dobrze ułożyć w głowie konsekwencji tego, gdy zauważył Nihilicha… a w zasadzie jego nowe ciało.

Był wielkości konia. Składał się z powykręcanych i powrastanych ciał martwych zwierząt. Była to jedna z bestii, które grasowały w tym lesie. Stworzył je potwór, który ich odcinał, a teraz jakąś magią związał wypaczone ciało z duchem zniszczenia. Wszystko szło tak źle, jak to tylko było możliwe.

***

Cytat:

Idźcie i starajcie się zrozumieć, co znaczy: Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary. Bo nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników. Ewangelia wg św. Mateusza, rozdział 9, wers 13

Anna spojrzała na Franciscę. Szły tu z myślą o oczyszczeniu katedry. Jednak Wenecjanka chciała to rozegrać inaczej.

- Taka jest nasza wola.

Gunter pokiwał głową.

- Liczyłem na nieco mocniejszy sojusz. Dziś Mistrz ma zlokalizować miejsce przebywania ich maga. Zwą go Żercą i jest szczególnie niebezpieczny. Posiadł moc wiatru. Nie chcę jednak zostawiać katedry bez obrony. Tedy liczę na waszą pomoc. Trzeba byłoby maga tutaj sprowadzić i wrzucić do portalu.

Biskup patrzył wyczekująco.

Żerca usłyszał rozpędzonego konia. Uniósł głowę i spojrzał niczego nie rozumiejąc na Bogumysła. Spróbował nawet odskoczyć, odtoczyć się, uniknąć jakkolwiek nieuniknionego. W połowie takiego uniku włócznia przebiła ramię wyłamując obojczyk i wchodząc głębiej w klatkę piersiową. Grot wyszedł z drugiej strony pod łopatką maga, łamiąc ją przy okazji. Bogumysł wypuścił drzewce z dłoni i zawrócił konia po przejechaniu kilku metrów. Żerca zdawał się nie rozumieć dlaczego jeszcze żyje. Prawa dłoń zwisała mu kompletnie bezwładnie, a lewą pochwycił drzewiec jakby chcąc go z siebie wyjąć.

Łzy spłynęły dziewczynie po policzkach, zawisły kroplą na koniuszku brody, po czym oderwały się i rozbryzły na uszkodzonych tkankach sponiewieranego ciała. Zroszone pooparzeniowe bruzdy zasklepiały się w oczach, a przebijające przez nie, zwęglone cienisto-czarne mięso goiło i pokrywało zdrową, jasną skórą, nie pozostawiając najmniejszych śladów po odniesionych ranach. Ściągnęła brwi, wpatrując się w przeciwnika. Zaskoczył ją. Spisała go już na straty, a on po mocarnym ciosie wciąż był w stanie utrzymać się na nogach. Przeniosła się do pozycji stojącej, pomagając sobie ręką.
– Proszę, proszę, świat pełen niezgłębionych tajemnic… – z okrucieństwem zwróciła słowa, którymi dręczył ją każdej nocy. – Dobrze widzieć, że zdrowie ci dopisuje.
Przymknęła powieki, polegając już tylko na zmierzchnym dotyku. Zacisnęła pięści i wezwała na pomoc wiatr, gotując się na dłuższy pojedynek.

Inkwizytor minął czarownika chwilę, która zdała się po słowach Nawii całym dniem oczekiwania. Czerwony brat nie próżnował jednak w tym czasie, dyskretnie opuszczając siodło. Powoli kroczył w kierunku powalonego żercy, między krokami w jego dłoni pojawił się krótki nóż. W końcu, będąc w zasięgu ramion, zamierzył się na wstającego z kolan mężczyznę. Nóż błysnął żercy obok oka.

Ten odwrócił się gwałtownie i odskoczył ze słowami:
- Czego ode mnie chcecie? Dlaczego mnie atakujesz?

– Bracie, chyba jego jaźń się przebiła! – Nawia wykrzyczała z ulgą, powstrzymująco. Skoro chciał rozmawiać, można było spróbować znaleźć w tym korzyść.
– Jesteś waść opętany, niczego nie pamiętasz? – zapytała z troską. – Wieźliśmy cię do Płocka, by poddać egzorcyzmom, gdy wpadłeś w amok, gorejąc ogniem piekielnym, wyklinając wszystko co święte i atakując wiedziony diabelską siłą.
Pokazała kolejno na rany na swej nodze i konia z łbem wygiętym pod nienaturalnym kątem, naciągając przy tym resztki ubrania, by się osłonić i nie narażać mężów na bezwstydność.
– Nie wolno nam sprawy porzucić, ni póścić wolno, ale naprawdę myśleliśmy, że już nie ma nadziei. Chwała Panu. Pozwól dla bezpieczeństwa się spętać, a inkwizytor odstąpi i wrócimy co rychlej na trakt. Nie wiadomo kiedy nawiedzenie znów nabierze mocy, nie można tracić czasu.
Mag patrzył nieufnie to na dziewczynę i wirujące wokół niej liście, to na inkwizytora z obnażonym ostrzem.

Nawia zdjęła skórzane pasy z uprzęży zabitego konia i rzuciła w stronę swojego niedawnego oprawcy. Przy okazji przemieszczenia sięgając ku potędze wiekowych dębów, strażników lasu. Nie sądziła, że czarownik ulegnie, ale gra na czas tak czy inaczej pozwalała jej się przygotować na przeprowadzenie ostatecznego ataku. Fragmenty odsłoniętej skóry dziewczyny przyjęły kolor kory i zaczęły się marszczyć.
– Proszę – była prawie bliska płaczu, tak się wczuła w inkwizytorską akolitkę. Wysłanniczkę Lateranu, której bardzo zależało na ocaleniu biednej ofiary mrocznych potęg. Zaprawdę, najłatwiej oszukać kogoś, jeśli wcześniej uwierzy się we własne kłamstwa. – Jak sądzisz, dlaczego przebicie włócznią cię nie położyło? Nie jest to ludzka rzecz. To diabelski czyn. Nie jesteśmy wszakże wobec mocy piekielnych bezsilni, inaczej jakże mielibyśmy stawiać im czoła? – odniosła się bagatelizująco do wiatru, który wokół niej krążył i zdawał się przyciągać uwagę maga.
W oczach mężczyzny było widać strach. Stała nad nim kobieta, której skóra zaczynała przypominać korę, a wiatr unosił wokół niej liście i co drobniejsze kamyki.
- Chcecie mnie zabić?
Inkwizytor opuścił broń, milcząc zrobił kilka kroków naprzód i gwałtownie wyszarpnął włócznię z przeciwnika.
Nawia zmęczona, brudna, coraz bardziej poirytowana przedłużającym się impasem, mocą wymykającą się spod kontroli i to w obrzydliwie niegustowny sposób, z trudem zachowywała resztki pokojowego nastawienia. Inkwizytor wyglądał jakby chciał ukrócić temat tu i teraz. Powoli skłaniała się ku jego metodzie. Jednak by cały trud nie poszedł na marne, postanowiła dać czarownikowi ostatnią szansę.
– Zawieźć do Płocka, by mędrsi od nas ocenili twój stan – odpowiedziała rzeczowo. W domyśle „i zdecydowali o dalszym losie”.
Podniosła rzucone wcześniej na ziemię skórzane pasy, zbliżyła się do Pierzastego.
– Pozwolisz? – zapytała raz jeszcze, tonem dającym do zrozumienia, że więcej powtórzeń nie będzie. Wskazała na kończyny, by je wyciągnął i dał się związać.
- Nie zabijajcie mnie, proszę - uniósł dłonie i osłonił twarz gdy kobieta się zbliżyła.

Zagubił przeszłość, pamięć o przyjaciołach, wrogach, utraconych bliskich. O miejscu pochodzenia, całą historię, która doprowadziła go do obecnego momentu. Zdobywaną latami wiedzę, pragnienia i cele. Ale również ból i żal, który ze sobą niósł. Pozostał instynkt, zwierzęce pragnienie przetrwania, które wybijało na wypolerowaną do czysta powierzchnię świadomości.
Nawia zaczęła owijać ramiona żercy pasami, krępując je między sobą, a następnie wiążąc do tułowia. Nie bacząc na nieprzyjemną dla mężczyzny styczności ze skórą jej dłoni, czymś, co przypominało dotyk wilgotnego, gnijącego drewna. Spętała mu również nogi i założyła na głowę skórzany wór, będący niegdyś częścią końskich juków.
– [i]Lepiej ograniczać bodźce[i] – wyjaśniła, spoglądając na swoje dzieło, czarownika przygotowanego jakoby do wędzenia.
- Jedźmy dalej, w takim razie - rzekł inkwizytor i umieścił jeńca na końskim grzbiecie tuż przed sobą.
W tym stresie pilnował noża bardziej niż kiedykolwiek. Podróżował za Nawią gotowy na wszystko.

Nawia mierzyła inkwizytora spod przymkniętych powiek, wyczekując salwy nadchodzących pytań. Nawet jeśli posiadał ogrom wątpliwości odnośnie jej osoby, zamierzeń, tego czego przed chwilą doświadczył, nie dał po sobie nic poznać. Stoik, jakich mało.
– Zaczekaj – rzuciła, gdy zbierał się już do drogi. Słowa wypowiedziane w łacinie, zapewne w zamyśle, by więzień ich nie zrozumiał. Akcentowanej i wymawianej na dziwną modłę. Zdrewniałe wargi mogły nie być w stanie oddać płynności języka. Brzmiał on nazbyt pierwotnie, jakby z czasów gdy dopiero się rodził.
Zbliżyła się do jeźdźca, odwiązała od pasa srebrną sieć i przytroczyła do znajdujących się przy siodle tobołów. Podejrzewała, że materiał mógł być całkiem cenny. Wyciągniętym palcem dotknęła noża, który Bogumysł dzierżył.
– Gdybyś wyczuł zagrożenie, nie wahaj się. Zabrałam mu pamięć, wszystko prócz imienia. Miesiąc, może mniej, któż by przeniknął jego przypadek – mimo wszystko, niewątpliwie nieludzka istota była z siebie dumna. Wyglądała obco. Zesztywniała, pozbawiona mimiki twarz. Jednostajny głos, niczym pomruk niespiesznego dębu. Nieruchomość całego ciała z wyjątkiem ust, otwierających się na wzór pęknięcia.
– Obecnie nie jest w stanie korzystać z magyi, bez całej swojej wiedzy. Oko za oko. Z ludzkich kodeksów ten mi najbliższy – wycedziła.
– Odprowadzę cię do Płocka, kapłanie Jezu Chrysta. Tam też się rozdzielimy do świtu następującego po najbliższym.
Zrzuciła z ramion pozostałości ubioru. Drobna sylwetka na tle wielkiego lasu, nie różniące się między sobą ani barwą, ani i wierzchnią strukturą. Obrośnięta w korowy brąz driada.
– Ah i nie rozpowszechniaj o mnie zbytnich niuansów. Mogłbyś wyrządzić mi tym *szkodę* – podkreśliła coś istotnego, więzy które ich złączyły. Zaczęła się zmieniać. W jednym momencie dziewczyna, w drugim amorficzny bezkształt tracący na objętości, oddając z siebie ciemność sycącą okoliczne cienie, które pęcznieją i nabierają mroczniejszej barwy. Wystrzępienia chybotliwie przesuwające się wzdłuż konturu wyciąganego w szpic. Przy końcu metamorfozy na sługę bożego spoglądało osadzone z boku głowy ruchliwe krucze ślepie. Olbrzymi ptak o metalicznie połyskującym upierzeniu czarnym jak sama noc, na grzbiecie z lekką nutą purpury, rozwarł ku gwiazdom masywny dziób, eksponując nastroszone podgardle. Wydał z siebie głębokie, dźwięczne Krr Krrr Kaarkk i silnym, świszczącym uderzeniem skrzydeł wzbił się ku niebiosom.

Cytat:

„Wtedy przystąpił Piotr do niego i rzekł mu: Panie, ile razy mam odpuścić bratu memu, jeżeli przeciwko mnie zgrzeszy? Czy aż do siedmiu razy? Mówi mu Jezus: Nie powiadam ci: do siedmiu razy, lecz do siedemdziesięciu siedmiu razy.” Ewangelia wg świętego Mateusza, Rozdział 18, wersy 21 do 22

W oddali rozległo się wycie wilka. Bogumysł miał za sobą najdziwniejszą przygodę swego życia. Oto przybył do Płocka by walczyć ze złem i tworami szatana. Stanął naprzeciw wilkołaków władających pradawną magią, otarł się o szalonego kultystę, który doprowadził do samobójstwa prawie wszystkich mieszkańców wioski w imię fałszywego boga.

Z drugiej strony pomógł rodzinie przeklętej wilkołactwem i posłużył się wielką bestią, by uciec z więzienia czarnoksiężnika. Czarnoksiężnika, któremu leśna driada wyrwała wspomnienia.

Ruszył mając ze sobą rannego i spętanego maga, który przeżył szarżę, jaka powaliłaby rycerza w zbroi. Cóż mógł począć? Istota ta była bezpośrednim wykonawcą woli wielkiego Zła, z którym się zderzyli. Byłby bezcennym źródłem informacji… tyle, że nie pamiętał nic oprócz swego imienia.

Znów rozległo się wycie wilków. Cóż, powinien rozbić obóz. Z drugiej strony każda chwila miała znaczenie, a on do końca nie wiedział gdzie się poruszać. Wprawdzie czuł, że czuwa nad nim Pan. I być może driada o ciele kruka.

***

Cytat:

Z oddali to co wielkie Swój ogrom traci w mig Dawny strach co ściskał gardło Na zawsze wreszcie znikł Zobaczę dziś czy sił mam dość By wejść na szczyt, odmienić los I wyjść zza krat, jak wolny ptak O tak!

Nawia cieszyła się wiatrem. Nikt jej go nie zbierze! A już na pewno nie jakiś podrzędny czarownik. Jej był wiatr, ona była wiatrem. Była wolna.

Wtedy ujrzała błysk. Coś było nie tak w lesie. Zobaczyła polanę. Potrzebowała chwili, żeby zrozumieć, że to nie polna, tylko masa drzew rozrzucona na boki przez bestię. Wyglądało to tak, jakby coś nieba uderzył w środek lasu i odrzuciło drzewa wokół łamiąc ich korony.

Na polanie stała ogromna bestia. Bogumysł w teorii nie miał jak do niej dotrzeć. Z drugiej strony pytanie czy bestia nie spróbuje dotrzeć do niego.

Kruk szybował niesiony powietrznymi prądami. Zataczał obszerne kręgi nad pejzażem z połamanych drzew i groteskowym artystą, który go uczynił. Nawia obniżając lot próbowała wychwycić więcej szczegółów, by z ich pomocą znaleźć szufladę pamięci zawierającą nazwę powykręconego stworzenia i zagrożenia, które mógł ze sobą nieść. Osiadła na skraju karczowiska, chwytając pazurami wysoką gałąź z pierwszego rzędu ocalałych.

[MEDIA]https://besthqwallpapers.com/Uploads/7-5-2018/51505/thumb2-raven-forest-darkness-artwork-black-bird.jpg[/MEDIA]

Przyglądała się istocie spomiędzy listowia. Dopóki nie obierał drogi w stronę Bogumysła i nie zagrażał jej intencjom, pozostawał jedynie obojętną ciekawostką. Coraz to bardziej intrygującą, gdy w dodatku, na zdewastowanej arenie, zupełnie znikąd zmaterializował się wilk wielkości niedźwiedzia i gwałtownie zwarł z poprzednikiem w horrendalnym starciu. Dzikością przywodzili na myśl Zimowe hordy w szarży Bitwy Kamienia. Duch ten sam, jedynie skala batalii dużo mniejsza. Kruk z zainteresowaniem przekrzywił głowę. Jeszcze bardziej na dźwięk słów wypływających z gardzieli bestii mogącej być dalekim krewnym Dalegora. Z pewnością z odnogi obdarzonych większym rozumem. Używała już dziś mowy bezcielesnych. Niedawny towarzysz, ten który zaplata się w sieci, nie znał podobnej sztuki.