ardziej zadziorna z sióst Mouser ruszyła swym bmx-em w knieję, a chwilę później dołączył do niej Jimmy, który porzucił jednak pomysł przedzierania się przez ciemny, ponury las na rowerze. I to był chyba dobry pomysł, gdyż Elliot przejechała po nierównym, zdradliwym terenie zaledwie kilka metrów, gdy tylne koło bmx-a zaczepiło o coś w ciemności i dziewczynka - nie mogąc utrzymać równowagi - upadła na wilgotną ziemię. Na szczęście nic złego sobie nie zrobiła, ale kolejne cenne sekundy, by spróbować uwolnić Toby'ego, uciekały.

Biegnący nieopodal Jimmy widział, jak El spada z roweru, słyszał gdzieś przed sobą odgłos pękających gałązek, ale nie mógł wypatrzyć "leśnego dziada", jak nazwał nieznajomego w myślach. Również Elliot, podnosząca się szybko do pionu, otrzepująca z kawałków liści i ziemi, widziała przed sobą jedynie powykrzywiane ponuro gałęzie drzew. Porywacz znikął im z pola widzenia i choć wytężali wzrok i słuch, by uchwycić cokolwiek, co mogłoby naprowadzić ich na jego trop, tak się nie stało. Napastnik z worem jakby rozpłynął się w powietrzu, zatem dwójka przyjaciół nie miała lepszego pomysłu, jak dołączyć do April i Emily, choć wracając na ścieżkę wciąż nie mogli pogodzić się z faktem, że nie udało im się nic zrobić.

Obie dziewczynki ruszyły ścieżką w tę samą stronę, jednak dało się odczuć, że nie wszystko między nimi jest w porządku. Rozmyślanie o niesnaskach odeszło jednak na dalszy plan, gdy April i Emily skręciły w prawo i po krótkiej jeździe przekonały się ze zdumieniem, że wróciły w to samo miejsce, w którym były wcześniej. Pośrodku ścieżki leżał rower Elliot a obok niego porozrzucane dynie. Niedaleko stał bmx Jimmy'ego.

Nie mogąc uwierzyć w to, co się działo, przejechały dróżką raz jeszcze, by ponownie wrócić do porzuconego przez Hankę Solo roweru. Wyglądało na to, że droga w jakiś sposób zapętliła się, ale przecież takie rzeczy nie były możliwe. Tak samo, jak biegający po lesie stwór z zaczarowanym worem, porywający dzieci, prawda? Dziewczynki zastanawiały się, co zrobić, gdy spomiędzy drzew wyszedł Jimmy i prowadząca rower El. Toby'ego z nimi nie było, zatem porywacz musiał im uciec.

Gdy spotkali się razem na piaszczystej drodze, Emily opowiedziała siostrze i Jimmy'emu o tym, co przydarzyło się jej i April. Jeśli dróżka była w jakiś sposób zapętlona w czasie, to i tak nie mieli większego wyboru, jak po prostu spróbować raz jeszcze (poza tym El i Jimmy chcieli przekonać się o tym na własne oczy). Ruszyli więc w głąb lasu i tym razem stało się coś dziwnego... Ścieżka nie zaprowadziła ich już w to samo miejsce, tylko z powrotem na pole Winstona, które w panującej wokół ciężkiej szarówce i podnoszącej się mgle, wyglądało jeszcze bardziej niepokojąco, niż wcześniej.

Gdzieś w oddali usłyszeli krakanie pojedynczej wrony a gdy rozejrzeli się dokładniej po polu, dostrzegli krzyż na którym wisiał strach na wróble Jack. I wisiał było tu dobrym określeniem, gdyż obecnie wiatr szarpał dwoma zbitymi deskami, na których wcześniej spoczywała kukła. Jej samej jednak nigdzie nie było. Przeszył ich dreszcz, gdy przypomnieli sobie o koszmarze Toby'ego.

Wtem, kątem oka ujrzeli jakiś poruszający się przy ścianie lasu kształt, który całkiem szybko przemieszczał się w stronę pola z dyniami. Przerażenie ścisnęło im gardła, gdy dotarło do nich, że to strach na wróble, którego przeraźliwie bał się ich przyjaciel. Jack był wysoki i niesamowicie chudy - zgubił gdzieś swój kapelusz, a jego jedyne szaty stanowił czarny, długi płaszcz. Nagle zatrzymał się i po dłuższej chwili odwrócił paskudny łeb w stronę dzieciaków, patrząc na nie z góry. Zionące czernią otwory na oczy i usta wycięte w worku młynarskim przyprawiały o ciarki na plecach.

Niemal bezszelestnie wyrzucił gałęziste łapska w przód i w groteskowym ni to chodzie, ni biegu, ruszył w stronę czwórki przyjaciół. Jak na coś zbudowane z samych gałęzi i słomy, był całkiem szybki i widać było, że ma zamiar zrobić dzieciakom jakąś krzywdę.

April pędziła rowerem ile sił w nogach. Kosmyki jej blond włosów, które za nic nie chciały zostać zaplecione w warkoczu, smagały ją po policzkach, czasami wpadały na oczy, przysłaniając odrobinę widok.
Wciąż miała w głowie obraz tego potwora. Wciąż przed oczami widziała, jak to coś pakuje wierzgającego Toby’ego do swojego paskudnego worka z okropnym uśmiechem na ustach.

- Dziadek Toby’ego! - krzyknęła w stronę Emily, która jechała kawałek za nią. - On nas ostrzegał! Musimy czym prędzej się do niego… - przerwała, bo wyjechały w miejsce, z którego wystartowały. - Dostać… - dokończyła po chwili, zatrzymując rower i rozglądając się po okolicy.

- O co tu chodzi…? - spytała, choć oczywiście nie oczekiwała odpowiedzi. Nie sądziła, by Emily była w stanie takowej udzielić.
April zeszła ze swojego roweru i podeszła do porozrzucanych dyni. To były dokładnie te same dynie, które zebrali dla mamy Toby’ego. Las nie chciał ich wypuścić. Niemiły dreszcz przeszedł przez całe jej ciało. Spojrzała w stronę Emily i już chciała coś powiedzieć, kiedy zza drzew wyszli Elliot i Jimmy.

~ * ~

Nie powiedziała nic, kiedy wyjechali na pole z dyniami, zamiast ponownie na ścieżkę. Las płatał im figle. Tylko jak mieli się z niego wydostać? Może wystarczyło przetrwać ten okropny dzień, to durne święto i potem wszystko wróciłoby do normy? Niestety, nie było to takie łatwe, bo wciąż brakowało Toby’ego.

Krakanie wyrwało April z zamyślenia. Powędrowała od razu wzrokiem w kierunku, w którym patrzyli wszyscy. Jacka nie było! Zniknął! Pozostał po nim tylko krzyż z desek, na którym był uczepiony.
Niemy krzyk utknął w gardle April. Zasłoniła wpół otwarte usta dłonią. Od razu domyśliła się, co to oznaczało. Strach na wróble gdzieś się czaił. Pewnie chciał się zemścić za te kulki wystrzelone z pistoletu Elliot.

Nie pomyliła się za bardzo. Dostrzegli go wszyscy. Pokracznie zmierzał w ich stronę, a jego ruchy były strasznie szybkie. Jego czarny płaszcz szeleścił złowieszczo na wietrze. Wyciągał ku nim swoje patykowate szpony. Sekundy dzieliły ich od tego, by zostać przez niego pojmanym.

- W nogi! - krzyknęła April, która chwyciła jedną z mniejszych dyń i cisnęła nią w Jacka, mając nadzieję, że go to spowolni na chwilę.
Później już puściła się biegiem w stronę lasu. Tam przynajmniej mogli się skryć przed strachem i przemyśleć razem plan dalszego działania.

Zmęła przekleństo i podniosła się czym prędzej z ziemi. Była gotowa przysiąc, że korzeń specjalnie zaczepił o nią. Była pewna, że nie było go gdy jechała ścieżką.
- Co to do cholery ma być?! - warknęła dziewczynka rozlgądając się w koło siebie. Napastnik przepadł i nie byli w stanie go dostrzec. Oni czyli ona i Jimmy. Blondynka była zaskoczona, że chłopak ruszył razem z nią na pomoc Tobyemu.
Elliot zaraz dopadła do swojego roweru i wskoczyła na niego, by wkrótce dołączyć do pozostałych, bo brnięcie w las było straszne i niemądre.

Odrobinę lepiej poczuła się, widząc swoją siostrę. Była ona przerażna, ale ważne że cała. El czym prędzej do niej podjechała, by przyjrzeć się jej z bliska.
- Porwał go, musimy to zgłosić na policję - mruknęła markotnie Elliot.

Szybko jednak okazało się, że porwanie nie było jedynym nieszczęściem jakie spotkać miało tego dnia dzieciaki. Strach ożył, zupełnie jak wyjęty z koszmaru Tobyego. Młoda Mouser nie miała zamiaru dociekać czy jest to jakiś diabeł wcielony czy "tylko" człowiek. Bo przecież mógł to być taki sam popapaniec jak ten, który porwał ich przyjaciela.

- Jim, czyś ty się z żelkami na rozum pozamieniał? - skomentowała jego pomysł z cięciem i paleniem stracha. - Uciekamy! Nie ma czasu tachać dyń. Natychmiast uciekamy! - rzuciła do wszystkich i popędziła ruchem ręki swoją siostrę, by ruszała pierwsza. Elliot zamierzała jechać przy Emily, by mieć pewność, że nie zostanie ona w tyle, a jeśli zajdzie taka potrzeba to pomoże jej w jeździe.

ropozycja April wydawała się w tej sytuacji najrozsądniejsza, zatem dzieciaki odwróciły się, zostawiając dynie i ruszyły do lasu, nie oglądając się za zmierzającym w ich kierunku posępnym strachem na wróble. Serca biły im jak szalone, gdy wjechali na leśną ścieżkę, pedałując co sił w nogach. Nie zwracali już uwagi na ponury las i zwisające ku ziemi groteskowe gałęzie, chcieli ucieć jak najdalej od pola Winstona i ożywionego Jacka.

Dojechali do miejsca, gdzie droga zakręcała i przystanęli, w końcu decydując się sprawdzić, czy Jack za nimi podąża. Odetchnęli z ulgą, widząc, że pogrążona w półmroku ścieżka jest pusta. Nie zastanawiając się długo, ruszyli dalej. Dróżka na szczęście nie zapętlała się, przez co nie musieli jeździć w kółko, tylko powiodła ich między gęste drzewa, aż do rozstaju dróg.

Dwa stare, nieco wytrarte drogowskazy pozwoliły odczytać docelowe miejsca podróży. Droga w lewo wiodła do chaty starej zielarki. O tym miejscu od zawsze krążyły ponure legendy, a rodzice w Hollow Creek straszyli nim swoje dzieci. Kiedyś mieszkała tam zielarka, którą podejrzewano o czary i rzucanie uroków na mieszkańców miasteczka, przez co kobietę spalono na stosie. Od tamtej pory dom stał zupełnie pusty i zaniedbany, choć przeróżne historie mówiły o tym, że zbłąkany wędrowiec może spotkać tam ducha starej kobiety, który nie pozwoli mu wydostać się z lasu. Mieszkańcy Hollow Creek omijali to miejsce, uważając, że jest przeklęte. Ciężko był stwierdzić, ile w tych legendach było prawdy, jednak umysły dzieciaków podpowiadały im najróżniejsze scenariusze.

Ścieżka po prawej odchodziła w stronę starego cmentarza z drewnianą kaplicą, który od kilkunastu lat nie był już używany do pogrzebów. Choć proboszcz w miarę dbał o to miejsce, dzieciaki uważały umiejscowioną na skraju lasu starą nekropolię za nawiedzoną, czego świadkiem miał być Jerry z czwartej klasy, mówiący o tym, że kiedyś zobaczył tam przechadzającego się między mogiłami dawno zmarłego dziadka. Obie drogi wiodły do miasteczka, więc wyglądało na to, że El, Em, April i Jimmy mieli ciężki orzech do zgryzienia, zwłaszcza po tym, czego byli do tej pory świadkami.

April zatrzymała swój rower, oddychając ciężko. Gnali przed siebie jakby ich sama kostucha goniła - a kto wiedział, może właśnie tak było? W każdym razie dawno się tak nie zmęczyła.
Spróbowała wyrównać oddech i dopiero wtedy rozejrzała się po okolicy. No tak, stanęli na rozstaju dróg, bo jakby inaczej. Oczywiście - ani jedna, ani druga nie prowadziła do prosto do miasteczka.

- Może trafimy akurat na proboszcza, który chociaż wezwie naszych rodziców - powiedziała April, kiedy padły propozycje Jimmy’ego i Elliot. Nie wierzyła wcale, by aż tak im dopisało szczęście. Po tym, co im przed chwilą zaserwowano, spodziewała się zobaczyć armię żywych trupów lub innych potworów wypełzających z grobów.

Przed tym, jak ponownie wsiadła na rower, obrzuciła spojrzeniem Jimmy’ego i jego “występ”. Pokręciła głową i przewróciła oczami. A to ją mieli za wariatkę… Cóż, ona nie tańczyła i nie zaczynała śpiewać w sytuacji, kiedy potwory z opowiadań stawały się prawdą i porywały przyjaciół.

- Ruszajmy - mruknęła, po czym ruszyła za Elliot, niepewna tego, co ich jeszcze czeka. Niepewna tego, czy jeszcze będzie miała okazję spotkać swojego tatę.