Lord Melkor

 

abishai

Pech prześladował tej nocy Davida, w tej chwili ucieleśniany przez monstrum podążające za nimi jak pies gończy. I co gorsza ów stwór był nie tylko paskudniejszy od nich, ale i szybszy.
Mimo całych wysiłków jakie Hasselhoff wkładał w ucieczkę, przegrywał ten wyścig. Co gorsza nie był sam, za to był bezbronny.
Aktor miał coraz mniej nadziei na wyjście z tego miejsca żywym. Może i tak byłoby lepiej?
Miał dobre życie. Miał sławę, pieniądze... szczęście... przez jakiś czas.
Teraz miał obolałą rękę i coraz mniej sił.
Uznał, że te co mu pozostały należy je właściwie wykorzystać.
Gdy trafiony macką upadł na ziemię, to podniósł się i... zamiast uciekać rzucił się z krzykiem na potwora.
- Uciekajcie... zatrzymam go ile zdołam. Odwrócę uwagę !- krzyknął do pozostałej dwójki zamierzając zatłuc potwora gołymi pięściami lub (co było zdecydowanie bardziej prawdopodobne) umrzeć próbując.
Tak czy siak, skupiając na sobie uwagę da pozostałej dwójce czas na ucieczkę. To wszak była dobra noc na śmierć, prawda?

 

__________________
I don't really care what you're going to do. I'm GM not your nanny.

Driada

 

Leoncoeur

 

__________________
"Soft kitty, warm kitty, little ball of fur...
Happy kitty, creepy kitty, pur, pur, pur."
"za (...) działanie na szkodę forum, trzęsienie ziemi, gradobicie i koklusz!"

Perun

 

__________________
Jak zaczęła się piosenka, tak i będzie na końcu,
Upał na ulicy i plamy na Słońcu.

Hej, hej…

Gryf

Dojście do tego wniosku nie zabrało Patrickowi więcej niż sekundę: Nie miał szans na ucieczkę. Potwór był za szybki.

Nie, nie miał zamiaru dać się zabić. Nie miał zamiaru ginąć heroiczną śmiercią by ocalić innych. Spanikowane zwierzę którym teraz był z naturalnych opcji "ucieczka lub walka" zostało zostawione już z tylko tą jedną, ostateczną i rozpaczliwą metodą.

Złapał dwa największe kamienie jakie był w stanie wypatrzyć i z dzikim, nieludzkim wrzaskiem rzucił się na potwora.

Nie był sam.

Hasselhoff szturmował na bestię z gołymi pięściami, Griffin wywrzaskiwał coś w jej stronę ściskając kuchenny nóż. Kątem oka zobaczył jeszcze nadbiegającego O'Sullivan'a.

Kompletny obłęd. Deszcz walił w dach budynku i podjazd jak szalone werble. Gdzieś blisko uderzył piorun, a może kolejna kometa. Stwór rzucił się do ataku.

Przez chwilę poczuł się jak członek jednej z tych kretyńskich kinowych grup superbohaterskich, jakiegoś groteskowego czwartego składu Avengersów. Szkoda że nie nie zdąży nikomu opowiedzieć tego dowcipu.

Jego wrzask przeszedł w głośny, histeryczny śmiech. Zrobił unik przed pierwszą z atakujących go macek, po czym wybił się ze zdrowej nogi robiąc długi piruet, którego ostatecznym celem było przydzwonienie oboma kamieniami prosto w środek czerwonego oka.

 

__________________
Show must go on!

Zuzu

 

__________________
A God Damn Rat Pack

Mam złe wieści. Świat się nigdy nie skończy...

Armiel

MARK

Nie ryzykował schodząc z muru lecz opuścił się w dół na rękach i chyba dobrze, bo wylądował na potłuczonym szkle, którego z góry nie zauważył. Jakieś flaszki, porozbijane na kawałki – zapewne pamiątka po pierwszej ekipie. Dzięki temu, że lądował z mniejszej wysokości zakończyło się tylko na niegroźnym skaleczeniu ręki, którą musiał zamortyzować zejście. Lekkim, krwawiącym zacięciu, które było bardziej piekące i irytujące niż groźne.

Był za murem! Bezpieczniejszy od tego, co zagnieździło się poza nim! Przynajmniej tyle.

W strugach lejącego się nieba deszczu potruchtał skrajem szosy, co jakiś czas oglądając się czy nie goni go jakiś potwór.

Nie gonił.

Lecz kiedy Mark był już tuż przy linii drzew – zalewanego deszczem lasu wyglądającego na tropikalny, zwrotnikowy czy no jakiś taki przynajmniej jak na Florydzie, dostrzegł że w jego stronę pędzi, co sił w silniku, jakiś samochód. Świeciła mu się tylko jedna lampa, a ktokolwiek go prowadził chyba zapomniał o jakichkolwiek podstawach bezpieczeństwa. Było raczej bardziej niż pewne, że zostając na skraju drogi Mark ryzykuje potrącenie. I jeszcze bardziej niż pewne, że samochód mógł oznaczać ocalenie. Szybszą ucieczkę. Tylko czy warto było ryzykować jego zatrzymanie?

APRIL

Los zdecydował i April ostrożnie zaczęła podkradać się w stronę pojazdu. Po chwili zrozumiała, dlaczego światła świecą w stronę lasu. Auto walnęło w drzewo, ale tak jakoś dziwnie, bo bokiem. Chyba musiało wypaść z drogi na lekkim łuku zakrętu, który akurat był w ty miejscu.

Przednia szyba i lewy bok pojazdu były zniszczone. Zmasakrowane. Wyglądały tak, jakby jakiś wariat ostukiwał je młotem dla zabawy.

W samochodzie ktoś był. Jakaś kobieta za kierownicą. Wyglądała na martwą lub nieprzytomną. Ciemnoskóra i chyba zakrwawiona. Nieznajoma nie była sama. Na tylnym siedzeniu zamontowano fotelik, a w nim siedziało dziecko. W strefie nie zniszczonej przez uderzenie. Akurat kiedy podeszła do samochodu dziecko poruszyło się i zapłakało. To była mała, może pięcioletnia dziewczynka. I chyba była ranna.

Deszcz lał się z nieba. Szumiał na czarnych liściach rozłożystych palm i roślin i zagłuszał ten płacz. Ale nie zagłuszył cichego, bolesnego jęku który wydobył się z ust kierującej pojazdem kobiety. Też żyła, lecz jej stan był bardzo kiepski, jak mogła ocenić April. Poza tą dwójką nikogo wokół nie było. A samochód, ciężko było powiedzieć, czy jeszcze nadaje się do jazdy, ale stawiała na to, że raczej nie.

FRANK

Plan przejścia przez mur był prosty i wykonalny. Co mogło pójść nie tak?

A jednak poszło. Poszło i to jak.

Kurtka na łączenie – wykonane!

Podciągnąć się – wykonane!

Polecieć na ryj, z całym cholernym płotem – niespodziewane, ale też wykonane.

Tak właśnie się to skończyło.

Okazało się, że – czy to przez czysty przypadek, czy przez fuszerkę wykonawcy, czy może przez jakieś osłabienie z powodu bliskiego uderzenia meteorytu – cała konstrukcja okazała się niestabilna i zaskoczony Frank poleciał razem z nią na ziemię.

Uderzył o coś twardego, a potem przygniotła go reszta konstrukcji i chyba na chwilę stracił przytomność.

KELLY, PHIL

Uciekli w bok, prze trawnik, w stronę kręgielni. Jedno ze stworzeń ruszyło za nimi. Szybko, ale jakoś udawało się im utrzymywać dystans. W rekordowym chyba czasie pokonali drogę do kręgielni słysząc, mimo ulewy, że to coś nie ustępuje.

Było tuż za nimi!

Uratowała ich, sama o ty nie wiedząc, Madueke, która stała za kręgielnią, przy murze, budując jakąś piramidkę z mebli przy murze. Piramidka była już na ukończeniu.

Słysząc ich czarnoskóra bojowniczka odwróciła się. Widząc Phila w nieudawanym gniewie wrzasnęła:

- Spierdalaj biała świnio! To moja droga ucieczki!

I nagle oczy rozszerzyły się jej z przerażenia. Musiała zobaczyć bestię!
W tym momencie Kelly potknęła się i na chwilę stracili równowagę. I to uratowało im chyba życie. To i Madueke.

Phil poczuł, jak przelatuje nad nim macka, dosłownie ocierając się o niego i rozdzierając ubranie. Kolec, którym była zakończona, na jego oczach przebił Murzynkę.

Madueke wrzasnęła przeraźliwie, ale jej krzyk szybko przeszedł w dziwny gulgot, który wydobywał się nie z jej płuc, lecz dosłownie z wnętrza. Potwór znieruchomiał. Zatrzymał się z Maduedke wbitą na kolec, jak zdobycz szalonego naukowca i najwyraźniej, poprzez swoją mackę, zaczął wlewać w ciało bojowniczki o prawa gender jakąś maź.

To była ich szansa. Phila i Kelly. szybkie wspięcie się po meblach na górę i zeskok w dół. Musieli to jednak robić po kolei, bo konstrukcja nie wytrzymałaby podwójnego obciążenia. Mieli szansę. owszem. Ale czy uda się to zrobić w czasie, gdy potwór faszeruje nieszczęsną Madueke? Druga przechodząca osoba była bardzo, bardzo narażona na atak. Wystawiona na działanie kolca, bez szans na manewry, uniki, czy ucieczkę.

Musieli błyskawicznie podjąć decyzję.

TRIPLE, JACK, FAITH, DIXIE, ALICJA

Oni nie bawili się w szewstwo i w bohaterów. Oni chcieli przeżyć. Wyrwać się z matni. Z miejsca, gdzie byli wystawieni na rzeź, niczym drób w klatce.
Pobiegli przed siebie, a grupa wrzeszczących współtowarzyszy niedoli atakująca bestię, dała im czas i możliwość ucieczki bez obawy, że potwór wsiądzie im na karki. Nie oglądali się za siebie. Nie chcieli widzieć tego, co za chwilę się tam wydarzy. A byli pewni, że będą to sceny krwawe, brutalne i takie, które zapadają w pamięć aż do śmierci. Czyli na kilka minut, jeśli nie uciekną poza zasięg mackowatych kreatur.

Pobiegli przed siebie w stronę wyjścia i nagle – dosłownie – przejście pojawiło się przed nimi. Frank – zjadacz wiewiórek – był pieprzonym geniuszem. Przez chwilę widzieli go na płocie, a potem razem z fragmentem konstrukcji, poleciał na dół, robiąc dziurę w murze! Nikt by nie pomyślał, że tak się da!

Prowadzeni przez instynkt ucieczki popędzili w stronę wyrwy.

I wtedy zobaczyli że Frank leży pod zawalonym, jednolitym elementem konstrukcyjnym, ważącym na około jakieś sto pięćdziesiąt-dwieście kilogramów i się nie rusza. A z rozbitej głowy chłopaka leje się krew.
Było pewne, że sam nie wydostanie się spod ciężaru ogrodzenia. Tylko czy będą tracili czas, na to by go ratować.

Po drugiej stronie widzieli plażę, sztorm i przesłaniające całe niebo, rozświetlane przez dziwaczną burzę. Żadnych budynków, jachtów. Tylko pusta przestrzeń, zalewana deszczem i smagana wiatrem. A za nimi.

Za nimi dział się koszmar.


DAVID, RHYS, PATRICK, KENNETH

Kiedy David chciał stawać do samotnej walki i szukał godnego końca dla bohatera, w jakiego zazwyczaj się wcielał, nie przewidział jednego. Że jego charyzmatyczna brawura pociągnie w to szaleństwo innych. I oto miał obok siebie grupę cudownych wojowników. Kontuzjowanego łyżwiarza figurowego, komika estradowego i wyrywnego bawidamka.

Uzbrojeni w kije, kamienie i noże rzucili się na coś, co najpewniej spadło z kosmosu, przebiło się przez atmosferę nie płonąc przy tym, rąbnęło o ziemię, nie czyniąc sobie szkody. Czegoś, co raczej nie musiało się przejmować bronią napędzaną siłą ludzkich mięśni. Jakie by one nie były.

Szansę dawała im przewaga liczebna. To fakt. Ale wieloramienny stwór najwyraźniej spokojnie potrafił sobie z tą przewagą poradzić. No i miał w zanadrzu jeszcze jedną niespodziankę. Z gatunku tych raczej morderczo nieprzyjemnych.

Jednym słowem, czwórka wyrywnych bohaterów, bardzo szybko przekonała się, że poszła na rzeź.

David rzucił się na bestię z gołymi pięściami. Zwinnie zanurkował pod jedną z macek i uderzył w bulwiasty korpus. Poczuł się tak, jakby gołą pięścią zdzielił kamień. Ból przeszył my rękę, aż do barku. Siła, z jaką zadał cios była taka, że chyba połamał sobie nadgarstek. Zawył z bólu, cofając się. I wtedy oberwał macką. Nie kolcem, lecz samą macką. Bestia walnęła go z siłą, która odrzuciła go w tył, rąbnął o ścianę budynku i spłynął po niej półprzytomny, chyba z połamanymi kośćmi, być może i kręgosłupem.

Kenneth miał mniej szczęścia. Dźgając nożem zdołał tylko kilka razy trafić jedno z ramion, lecz ostrze nie było w stanie poradzić sobie z pancerzem tego czegoś. Za to bestia bez trudu poradziła sobie z komikiem. Kolec przebił mu brzuch, uniósł niecały metr nad ziemią. Nóż wypadł z ręki nieszczęśnika, a ust dobiegł przeraźliwy skowyt. I wtedy Kenneth poczuł, że coś, jakaś siła ssąca wywleka z niego bebechy, a na ich miejsce wtłacza płonący ogień. Ból był tak przeraźliwy, że nie dało się go opisać słowami. A najgorsze w tym wszystkim było to, że żył, kiedy to coś działo się z jego ciałem. Jego mózg nadal odbierał bodźce, mimo że płuca, serce, flaki i to co miał w sobie, zostały usunięte i zastąpione jakąś breją. Kenneth widział wszystko, słyszał wszystko, ale nic nie mógł zrobić. A potem umysł zalała mu szara mgła, wypełniając głowę dudnieniem, sykiem, dźwiękami… w których rozpłynął się po kilku sekundach. Zrozumiał, co się stało i co musi robić.

Kiedy Patrick wślizgiwał się pod macki, w stronę oka, zobaczył co stało się z Kennethem i Davidem. Ujrzał, jak dygocący na masce komik, drga konwulsyjne, a z ust wylewa mu się breja. Ale nie rezygnował. Wcielił w życie swój plan i rąbnął kamieniem w czerwone ślepie. Cios chyba jednak nie wyrządził większej szkody.

I wtedy, z oka bestii, wystrzelił świetlisty płomień. Laser? Plazma? Nieznana ludzkości energia? Nie miał pojęcia.

Wiedział jedynie, że strasznie boli i że – po trafieniu w rękę z kamieniem – ręka i kamień po prostu zmieniła się w kupkę popiołu. Została zdezintegrowana. Bez bólu. Jak cięcie chirurga pod znieczuleniem.

Rhys atakował siekierą. Jednak nawet ten ciężki, strażacki topór, pozostawiał ledwie rysy i wgłębienia w pancerzu stwora. Walka czymś takim, była jak walka siekierą z czołgiem. Równie sensowna. I podobnie chyba męcząca.

Zrozumiał, że przegrali, w momencie, kiedy nieszczęsny Kenneth zawisł – niczym trofeum szaleńca. Zrozumiał, że nie mają szans – kiedy bestia wystrzeliła z czegoś, co wzięli z oko, a co było jakimś rodzajem broni energetycznej i zmieniła prawe przedramię Paricka w żużel.

On miał jeszcze szansę, aby uciec, bo bestia zaprzestała ataków skupiając się na wypełnieniu Kenneta – lub szansę, aby spróbować szczęścia. Wydawało u się bowiem, że jeśli trafi siekierą prosto w ten stos energii, w tym ułamku sekundy, kiedy zbiera się on w tym „oku” ma szansę na zwycięstwo. Oczywiście istniało spore prawdopodobieństwo, że potwór wybuchnie w jakiś spektakularny sposób i Rhys zginie razem z nim.

Patrick odczołgał się w bok. Siadł na trawie, oszołomiony spoglądając na miejsce gdzie jeszcze przed chwilą miał rękę. Wyraźnie był w szoku.

 

GreK

Usta dziewczyny złożyły się w bezgłośne "kurwa mać". Odgarnęła z czoła mokre włosy. Obeszła pojazd dookoła próbując wzrokiem przeniknąć ciemności. Nic. Póki co byli sami. Jeśli to coś co przybyło z kosmosu, żeby ją zabić czaiło się gdzieś w lesie, to najwidoczniej ucięło sobie drzemkę. Samochód, poza tym, że obtłuczony czymś przez jakiegoś maniaka, lub (co bardziej prawdopodobne) przez macki kosmity, nie wyglądał źle. Zajrzała jeszcze pod wóz świecąc sobie latarką. Jakiś wał wystawał z pod podwozia i wbijał się w mokrą glebę. Przekrzywione koło wyglądało tak jakby miało za chwilę odpaść. Kopnęła zflustrowana w oponę samochodu.

- Złom! - zdecydowała wściekle.

Otworzyła drzwi kierowcy. Kobieta leżała z głową oparta na kierownicy. Złapała ją za ubranie i odchyliła do tyłu, na oparcie fotela, ignorując płacz dziewczynki na tylnym siedzeniu.

- Czy ktoś wezwał pomoc?! - krzyknęła.

Kobieta przewróciła oczami. Zagulgotała. Z ust popłynęła jej krew. Śmierdziały jelita wylewające się z rozciętej jamy brzusznej.

- Jak wydostać się z wyspy! - wrzeszczała dalej Wednesday potrząsając murzynką. - Kurwa mów!

Mała ciągle płakała, lecz April nie słyszała jej. Nie chciała jej słyszeć. W końcu zdała sobie sprawę z tego, że potrząsa trupem, który nie odpowie na jej pytania. Puściła go. Trzeba wrócić do pierwotnego planu. Droga na lotnisko. Maks dziesięć godzin. W południe będzie na miejscu i wydostanie się z tego koszmaru, lub wezwie pomoc. To był dobry plan.

Otworzyła bagażnik. Torba. Apteczka. Wybebeszyła zawartość pierwszej do bagażnika. Wysypały się z niej ubrania. Przeszukała je szybko. Znalezione dokumenty schowała w kieszeń nie przyglądając się im, dorzuciła do tego lekarstwa i opatrunki z apteczki. Trzeba trzymać się planu. Dobrego planu. Zostawiła samochód i nie oglądając się za siebie i nie słysząc, starając się nie słyszeć płaczu dziewczynki skierowała się w stronę lotniska, wracając do poprzedniego tempa. Tam jest ocalenie. Światła samochodu szybko zniknęły i znowu została sama w otaczających ją ciemnościach rozdzieranych co jakiś czas błyskami piorunów i...
...tylko płacz małej nie ucichł ani na chwilę. Ciągle go słyszała w swojej głowie, choć nie chciała słyszeć.

- Kurwa mać! - wrzasnęła przystając.

"To był dobry plan. Jeszcze będziesz tego żałować!" - zbeształa się w myślach ale zawróciła.

Dziewczynka, może pięcioletnia ciągle siedziała na tylnym siedzeniu i ryczała histerycznie. Burza loków otaczała jej zasmarkaną twarz. Musiała być słodka gdy gluty nie spływały jej z nosa.

"Ja pierdolę" - stęknęła w myślach April - "po chuj mi to było".

- Ciiiszaaa! - wrzasnęła na dziecko.

O dziwo poskutkowało. Duże oczy wpatrywały się teraz z przerażeniem w anorektyczną kobietę, która patrzyła na nią z wściekłością. Czarny makijaż pod oczami spłynął strugami zamieniając jej twarz w upiorną maskę.

- Idziemy! - szczeknęła stanowczo odpinając pasy i wyciągając dziecko na deszcz.

- Ma... - jęknęła mała odwracając się w stronę auta. - Weźmy mamusię.

April uklęknęła na mokrym asfalcie przytrzymując jej główkę, żeby patrzyła prosto na nią.

- Twoja mama... - "nie żyje", powinna dodać, lecz spojrzenie dużych mokrych oczu coś w niej zmieniło, - musi po coś wrócić i...

- Po tatę? - spytała z nadzieją.

"Kurwa!"

- Po tatę - przełknęła gładko łgarstwo. - Później do nas przyjedzie. Teraz musimy iść, rozumiesz?

Kiwnęła główką i wyszarpnęła jej się z ręki podbiegając do samochodu. Chwilę szperała na tylnym siedzeniu po czym wróciła z...

- Ernesto idzie z nami - powiedziała ściskając mocno pluszowego misia.

"Kurwa..."

- Okey... - powiedziała wolno. - Idziemy... Jak się nazywasz? Bo ja April.

- Dalila - odparła mała wycierając twarz w mokry już rękaw. - Kwiecień? Dziwne imię...

- Nie słyszałaś jeszcze nazwiska... Dalila... ładnie. Chodźmy zatem.

Złapała małą za rączkę i poszły.

Była wściekła na siebie. Całkiem dobry plan zmienił się w co najwyżej niezły. Siedem, dziesięć godzin zamieniło się w czternaście, dwadzieścia a południe w późny wieczór.

"Kurwa!".

 

__________________
LUBIĘ PBF
(miałem to wygwiazdkowane ale ktoś uznał to za deklarację polityczną)

Gryf

Zaratustra wszakże stał na miejscu i tuż koło niego spadło ciało, okaleczone śmiertelnie, połamane, ale jeszcze nie martwe. Po jakimś czasie powrócił zdruzgotany do przytomności i ujrzał klęczącego nad sobą Zaratustrę.

— Czegóż ty tu chcesz? — rzekł wreszcie, — wiedziałem ja dawno, że mi diabeł nogę kiedyś podstawi. Teraz oto zawlecze mnie do piekła, chceszże mu wzbraniać?

— Na mą cześć, przyjacielu, nie masz tego wszystkiego, o czym mówisz: nie ma diabła, nie ma piekła. Dusza twa umrze prędzej jeszcze, niźli twe ciało: zbądź więc lęku.

Człowiek spoglądał nieufnie. — Jeśli prawdę mówisz, — rzekł w końcu, — w takim razie nie tracę nic, tracąc życie. Jestem nieomal jako zwierzę, które nauczono tańczyć kijem i skąpym kęsem. —

— Zaniechaj tych myśli, — odparł Zaratustra, tyś z niebezpieczeństwa uczynił powołanie, tym się nie gardzi. I oto przez twe powołanie giniesz; za to własnymi pochowam cię rękoma.

Gdy Zaratustra te słowa wyrzekł, konający już nie odpowiadał; lecz poruszała się jeszcze ręka jego i, jakby dziękując, szukała dłoni Zaratustry.

Tako rzecze Zaratustra 6.121-126

Gdyby martwe ślepia kamer nadal mogły widzieć, byłyby tej nocy świadkami wielu rzeczy. Obrazów jedynych w swoim rodzaju. Jedynych w historii tego świata. Obrazów upiornych, groteskowych, śmiesznych, budzących nadzieję i ją gaszących, przerażających, doprowadzających do siwizny i obłędu. Cały ten kalejdoskop zdarzeń rozgrywał się na skromnej, jak na to przedstawienie scenie luksusowego domu ogrodzonego wysokim murem. To było kolejne z nich. Nie mniej, nie bardziej szalone od pozostałych...


Oto Kulawy Tancerz. Jednoręki człowiek ubrany w sam przemoczony japoński szlafrok i nie pasujące do surowej twarzy ewidentnie kobiece oklulary pochyla się nad umierającym Nocnym Jeźdźcem. Twarz za okularami to maska czystej niepoczytalności.

- "Tyś z niebezpieczeństwa uczynił powołanie, tym się nie gardzi. I oto przez twe powołanie giniesz; za to własnymi pochowam cię rękoma." - Patrick nie był pewien skąd zna te słowa, może jakiś cytat z Biblii, może jedno z durnych hasełek Anonimowych Alkoholików, może oba jednocześnie. W szoku w jakim się znajdował słowa zdawały się wydobywać z jego ust automatycznie, z pominięciem świadomości. To było coś, co jak mu się zdawało, powinno się powiedzieć w takiej chwili.

Cięcie. Ujęcie z innej kamery. Na pierwszym planie mechaniczne monstrum z innego świata trzymające na czubku macki znanego komika, jak szmacianą lalkę. Na drugim planie Jednoręki - utykając ciągnie ciało gdzieś poza kadr. Chyba w kierunku kręgielni.

 

__________________
Show must go on!