Kerm

- Bodajbyś koła pogubił! - Mark rzucił w ślad za uciekającym samochodem.
Do biednej maszyny co prawda nie miał żadnych pretensji, ale kierowca - to już całkiem inna sprawa. Chyba nie był ślepy i potrafił odróżnić człowieka od Obcego.
- A żeby ci prawo jazdy zabrali do końca życia! - dodał, to życzenie kierując już całkiem personalnie.

- A pies ci mordę lizał... - dorzucił po chwili, gdy emocje jakby nieco opadły.
- A jedź... - westchnął w końcu zrezygnowany. - Może chociaż pomoc sprowadzisz.

Tych "a" było może nieco za dużo, ale - prawdę mówiąc - Mark sam nie był pewien, jak by się zachował w takiej sytuacji i czy mając za plecami hordę mackowatych Obcych, tudzież zmutowanych ludzi, zatrzymałby się, by zabrać jakiegoś autostopowicza, który wszak mógł się okazać maniakalnym mordercą. Przecież nieszczęścia chodzą parami.



I oto, nomen omen, dwa uciekające z Domu 'nieszczęścia' ukazały się oczom Marka.
Dwoje to para, troje to tłok...
Co prawda tłok pod prysznicem, z Kelly w jednej z ról, był całkiem przyjemny, ale sytuacja się jakby nieco zmieniła. Woda co prawda stale lała się na głowy, ale nie o igraszki w strugach wody tutaj chodziło, tylko o życie.

W grupie co prawda było raźniej, jedni drugim mogli pomagać, było się do kogo przytulić (pod warunkiem zgodności seksualnych preferencji), ale równocześnie grupa przyciągała więcej uwagi, niż pojedyncza osoba. A kto mógł wiedzieć, czy za uciekinierami nie rzuci się w pogoń jakiś Obcy?
Mark nie sądził, by dla kogoś, kto przybył na Ziemię z Kosmosu, trzymetrowy raptem mur mógł stanowić zbyt wielką przeszkodę, dlatego też, na wypadek, gdyby uciekająca dwójka pociągnęła za sobą jakiś ogon, zszedł głębiej w las i zaszył się w krzakach, by cierpliwie czekać na dalszy rozwój sytuacji.
I by ujawnić się, gdyby to było bezpieczne.

 

Pipboy79

Frank Moore - optymistyczny surwiwalowiec



Nie mógł uwierzyć w to wszystko. Wszystko się działo tak szybko, tak nagle tak zaskakująco, i tak chaotycznie. Nic nie szło jak powinno. Cały obserwowalny dla Franka świat przypominał jeden, wielki kocioł czarownic. I do tego bardzo bulgoczący i z paskudami dorzuconymi do tego kotła. No po prostu armagedon. - Bo ten program jest źle prowadzony. - wybelkotal w końcu gdy odbiegali już od nieszczęsnego muru. No nawet ten mur...

Aż nie mógł uwierzyć. Co mogło pójść nie tak przy forsowaniu muru? No różne rzeczy. Mógł wskoczyć, albo nie, albo zsunąć się, albo zawiesić na kurtce no z tym wszystkim się mógł jakoś liczyć, spodziewać i brał to pod uwagę w swoich kalkulacjach. Ale na pewno nie to, że wskoczy, doskoczy, zawiesi się i już nawet wejdzie na mur, już poczuje ten triumf w żyłach, że się udało bo dostał się tam gdzie chciał i mógł przystąpić do dalszych części planu, tego ze świeceniem wołaniem gdy to poczuje. To zaskakujące uczucie gdy mur drgnął a potem osunął się w przepaść nocnych ciemności razem z Frankiem i jego planami. I ten uczuć jak już ma się pełną świadomość grozy sytuacji ale już nic niemożna zrobić. A potem była ciemność nieświadomości.

W ciemnościach dotarły do niego głosy. I ciężar. Coś go gniotło i tłamsiło oddech i ruchy. A głosy były ponaglające i zdenerwowane. I jeszcze coś go szarpało. Za ramiona. Otworzył oczy i jęknął. Ze dwa szybkie oddechy zorientował się w sytuacji. Nad nim stała ta blondi, Alice. A te fajne dziewczyny, Faith i Dixi razem z "tankerem" próbowali odsunąć kawał muru jaki to przygniatał. No tak! Mur! Przecież ten głupi mur się zawalił! Chociaż niechcący jednak wywaliło to przejście chociaż kompletnie nie tak jak planował surwiwalowiec.

- Cholera, tylko mnie nie zostawiajcie! - jęknął i od gniotacego ciężaru betonu na sobie jak i z obaw, że w razie przedłużania się oporu betonowej bryły mogą go zostawić. Przystąpił do pomocy próbując zwalić z siebie ten cholerny mur. I udało się! W końcu się udało! W ostatniej chyba chwili jak się wydawało Moorowi. Wreszcie wolny!

I pobiegli. Ale zatrzymali się docierając do rozdroża. W lewo czy w prawo? Plaża to był otwarty teren. Ciężko było się ukryć ale właśnie dlatego ciężko było podejść kogoś. W dżungli dokładnie na odwrót. Nie miał pojęcia na jakich zasadach postrzegają otoczenie te kosmiczne wiewióry z mackami a bez tego nie był w stanie przewidzieć co mogłoby posłużyć za materiał izolujący dla kamuflażu. W końcu się zdecydował.

- Zasuwajmy do lasu. Unikajmy niebezpieczenstw. I w lesie łatwiej o kryjówkę, wodę i żywność. - streścił szybko esencję swoich chaotycznych przemyśleń. Może i las nie przeszkadzał obcym w dostrzeganiu tubylców ale jeśli choć trochę byli podobni do ziemskiej fauny to chociaż trochę powinien tak działać. Odkryta plaża czyli pas gołego piachu i słonej wody słabo mu się z kryjówką kojarzył. Latające w chaosie figurki ludzi przy domku zwiastowały podobne niebeczenstwo jak u nich w domu. Czyli na prawie na pewno było tam niebezpiecznie a w lesie być może było niebezpiecznie. Drobna ale zasadnicza różnica jak dla Franka. No i las to był dla niego jak otwarty supermarket. Jakby tylko tam dotarł to wiedział jak zdobyć wodę, pozywienie, zbudować schronienie i podstawowe narzędzia. A z wody i piachu to nawet dla niego mogło to być ździebko trudne. Ruszył więc w stronę ciemnej linii lasu.

 

__________________
MG pomaga chętniej tym Graczom którzy radzą sobie sami

Jeśli czytasz jakąś moją sesję i uważasz, że to coś dla Ciebie to daj znać na pw, zobaczymy co da się zrobić

GreK

April niewybrednie głośno skomentowała pojawienie się eleganta w białym uniformie lecz jej głos utonął w zalewie deszczu siekącego wokół. "Pierdolony pech. Miała zostać niańką kolejnej przybłędy? Przyciąga niedojdy, osierocone dzieci, kaleki i chromych jak lep muchy? Złamany kutas potrzebuje wypłakać się na kobiecym łonie? Twoje niedocze-kurwa-kanie!"

- Przestań ryczeć! - wrzasnęła na dziecko przekrzykując burzę.

Uchwyciła mocniej dłoń Dalili i zaciągnęła siłą w kierunku samochodu. Otworzyła tylne drzwiczki i wepchnęła dziewczynkę do środka. W samochodzie było znacznie przytulniej niż na zewnątrz.

- Zostań tu! - powiedziała zdecydowanie podkreślając słowa wyciągnięciem wskazującego palca. - Wrócę po ciebie... - dodała już łagodniej nim zatrzasnęła drzwi.

Była już kompletnie przemoczona i w zdecydowanie złym humorze. Podeszła do leżącego na ziemi murzyna. Przewróciła go na plecy i siadła okrakiem na klatce piersiowej przystawiając nóż do gardła. Pochyliła się nad nim. Blisko. Tak, że czuła jego strachliwy, ciepły oddech na twarzy. W strugach deszczu musiała wyglądać jak niespełna rozumu. I taka była...

- Nie jestem w dobrym nastroju - powiedziała wyraźnie, nacinając skórę na gardle kierowcy, - więc bądź miły i wytłumacz mi proszę co tu się kurwa dzieje?

 

__________________
LUBIĘ PBF
(miałem to wygwiazdkowane ale ktoś uznał to za deklarację polityczną)

Gryf

Zdolność racjonalnego analizowania wracała bardzo powoli. Byli na tyłach domu, zaułek był dobry jako kryjówka na teraz, ale na dłuższą metę nie nadawał się nawet by bezpiecznie zostawić w nim zwłoki Haselhoffa. Szeroki na pięć metrów, spoojnie pozwalał na przejechanie tu samochodem dostawczym - mackowate monstra nie miałyby najmniejszego problemu by ich tu dopaść.

Spojrzenie w górę. Dach sięgał nieco ponad linię muru ale kończył się w zasadzie równo z linią budynku, nawet gdyby sie tam dostali, szanse przeskoczenia dla Patricka były żadne.

Za nimi jeden stwór zastąpił tego przed chwilą wysadzonego w powietrze (dało się je zabić, Patrick skwapliwie odnotował ten fakt w głowie), drugi popędził za grupą uciekinierów na plażę. White pokuśtykał do przeciwległego rogu budynku i ostrożnie wyjrzał. Żadnych stworów. Tonące w deszczu boisko i korty tenisowe. Dalej za ścianą deszczu majaczył budynek kręgielni.

- Czysto. - Oznajmił cicho Triple Kayowi, po czym ponownie złapał zwłoki Nocnego Jeźdźca pod jedno ramię. Wskazał głową kierunek wzdłuż muru na północ. Dom nie był bezpieczny, mur był nie do sforsowania, droga na plażę była odcięta, przejście w poprzek całego otwartego terenu do północnej bramy zdawało się samobójstwem. Trasa wzdłuż muru w kierunku kręgielni wydawała się jedyną sensowną szansą na choćby pozorne schronienie.

 

__________________
Show must go on!

Buka

Udało się.

Udało się przeżyć, udało się uciec z DOMU. Wśród deszczu, burzy i piorunów, przy kolejnych krzykach umierających ludzi, przy potworze depczącym im po piętach... pokonali mur. Wylądowanie po jego drugiej stronie, mimo bolącej nogi, wcale nie było takie straszne.

Po chwili zjawił się i Phil.

Przeżyli oboje, przynajmniej jeszcze na kilka chwil. Ale żeby ten stan się nie zmienił, należało w dalszym ciągu o to zadbać, i to osobiście.

- Do lasu - Blondyneczka szepnęła do Phila, uśmiechając się do niego nawet w tak ciężkiej chwili. Cieszyła się bowiem, że z nią był, że jeszcze żył.



.

 

__________________
"Nawet nie można umrzeć w spokoju..." - by Lechu xD

Driada

 

Rozyczka

 

Zombianna

 

__________________

Jeśli w sesji strony tematu sesji przybywają w postępie arytmetycznym a strony komentarzy w postępie geometrycznym, prawdopodobieństwo że sesja spadnie z rowerka wynosi ponad 99% - I prawo PBFowania Leminkainena

Armiel

KELLY, PHIL

Kelly i Phil ruszyli w stronę lasu. Na tyle szybko, na ile pozwalały im warunki atmosferyczne i siły. Czując pod stopami utwardzoną, asfaltową drogę, przyśpieszyli oddalając się od muru i Domu.

Gdy byli tuż przy ścianie drzew za sobą usłyszeli huk i trzask. Głośny i przerażający odgłos eksplozji. Odruchowo spojrzeli za siebie i ze zgrozą ujrzeli, że fragment muru, który sforsowali z takim trudem przestał istnieć. Zionęła w nim teraz szeroka, wypalona i wyrwana dziura przez którą wybiegła… Madueke.

Murzynka poruszała się dziwnie – jakoś koślawo, a jednocześnie pewnie. Jej głowa była przechylona pod dziwacznym katem, co jednak nie przeszkadzało Madueke w przemieszczaniu. Bez słowa czy krzyku pobiegła tempem nieco szybszym od truchtu w stronę uciekinierów. A za nią, przez wyrwę, przecisnęła się mackowata bestia.

Na więcej już Kelly z Philem nie czekali. Las wydawał się być ich szansą na ocalenie. Przynajmniej na tę chwilę dłużej. Ruszyli biegiem słysząc nagle dziwny huk na niebie. Przerażający odgłos przebijający się nawet ponad odgłosy burzy. Brzmiał jak silnik samolotu odrzutowego mknącego gdzieś ponad burzowymi chmurami.

MARK

Schowany w krzakach Mark dobrze widział uciekającą parę – Kelly i Phila.

Miał zamiar pokazać im się, opuścić ukrycie, kiedy ujrzał, jak czerwony promień światła, niczym gigantyczny laser, rozwala fragment muru. Nim pył i dym opadł w wyrwie pojawiła się …Madueke. Ale nawet z daleka widać było, że Murzynka zachowuje się bardzo dziwnie. O wiele dziwniej, niż zazwyczaj, a to było trudne. Przez chwilę stała z przechyloną pod niesamowitym kątem głową, a potem ruszyła niezbyt szybkim, koślawym biegiem, w stronę Kelly i Phila.
Tuż za nią w dziurze pojawił się mackowaty potwór, który – poruszając się dziwnie, jak dziesięcioramienne stworzenie – podążył za biegnącą Madueke.

I wtedy usłyszał dziwny huk nad głową. Przerażający odgłos przebijający się nawet ponad odgłosy burzy. Brzmiał jak silnik samolotu odrzutowego mknącego gdzieś ponad burzowymi chmurami.

APRIL

Mężczyzna spojrzał na April w szoku.

- April – wycharczał nazywając ja po imieniu. – Przestań. Złaź ze mnie. One mogą tutaj zaraz być.
- One? Skąd mnie znasz?
- Pracowałem dla programu. Jako drugi producent i facet odpowiedzialny z logistykę ¬ wyjaśnił. – Nazywam się Alf Donovan. Dla znajomych Alfie.
- One? – przypomniała.
- Te cholerstwa z mackami. One… chyba są z kosmosu. Zaatakowały Ziemię, kurwa. Kosmici. Kumasz. To pierdolona inwazja. Gwiezdne wojny. Cudem udało mi się zwiać, tak jak tobie widzę. To dobrze. Wiesz. Możemy sobie pomóc. Wiem, gdzie jest helikopter naszej ekipy. Możemy się nim zabrać. Ty i ja. Znam pilota. Ma na mnie czekać w umówionym miejscu. Złaź ze mnie…

Powiedział coś jeszcze, ale jego słowa zagłuszył huk silnika jakiegoś samolotu mknącego gdzieś nad lasem. April miała wrażenie, że pojazd przelatuje tuż nad lasem, bo huk maszyny niemal rozerwał jej bębenki.


JACK, FAITH, DIXIE, ALICJA, FRANK

Dobiegli, podtrzymując się wzajemnie do ściany lasu. Po piaszczystej plaży, na której ekipa pierwszego sezonu Domu Marzeń i Koszmarów wygłupiała się w najlepsze w wyścigu o milion dolców. Oni walczyli o więcej, bo o życie.
Wbiegli pod drzewa – ewidentnie kojarzące się z jakąś dżunglą – szerokie liście, wysokie paprocie – normalnie jak sceneria z filmu o komandosach z Wietnamu.



Lało jak z cebra. Deszcz bębnił w liście, siekł ziemię. Ich nogi szybko ugrzęzły w błocie a buty, szczególnie te nie przystosowane do takich warunków, przemokły. Nie to jednak było ich największym zmartwieniem, lecz mackowate bestie polujące na ludzi.

Ukryci pomiędzy roślinnością widzieli, że na plaży pojawiło się jedno z tych potworów, maszyn – nie mieli pojęcia, czym są agresorzy.

Czerwone „oko” skierowało się prosto w stronę lasu, w którym ukryła się grupka ludzi.

Nagle, bez ostrzeżenia, z oka wystrzeliła smuga czerwonej energii. Uderzyła blisko. Kilka kroków od nich, zmieniając pień jednego z drzew w chmurę płonących drzazg i łyka. Przecięte drzewo runęło w bok, na szczęście w przeciwną do nich stronę.

I nagle nad swoimi głowami usłyszeli przeraźliwy huk. Przerażający odgłos przebijający się nawet ponad odgłosy burzy. Brzmiał jak silnik samolotu odrzutowego mknącego gdzieś ponad burzowymi chmurami.


PATRICK, TRIPLE

Triple Kay posłuchał Patricka. Sam nie wiedział czemu. Ciągnęli bezwładnego Davida pomiędzy sobą, w strugach deszczu, próbując wydostać się z pułapki, w jaką zmienił się DOM i jego otoczenie. Trzymali się muru, co było bardzo rozsądne, bo cień skrywa ich przed potencjalnym wzrokiem wrogów.

I nagle, w połowie drogi, zauważyli że przy kręgielni coś się dzieje. Coś błysnęło i huknęło i w świetle eksplozji ujrzeli mackowatego potwora, który wywalił czymś niby laser dziurę w płocie. A przez dziurę przebiegła … Madueke. Dziwnie, koślawie. Jak… zombie z kiepskich filmów. Na szczęście dla nich mackowate cholerstwo nie patrzyło w tył i podążyło za Murzynką, wydostając się na zewnątrz przez wybitą dziurę.

Problem z drogą wyjścia rozwiązał się, ale pojawił inny.

Katem oka zważyli … Tornado. Dawny rywal z programu szedł w ich stronę, kiwając się na boki, wstrząsany dziwnymi drgawkami, widocznymi nawet z daleka przy zmiennym świetle burzy. Na domiar złego z domu wychodził. grubasek zwany Generałem – odcinając im ewentualny odwrót.

I nagle nad swoimi głowami usłyszeli przeraźliwy huk. Przerażający odgłos przebijający się nawet ponad odgłosy burzy. Brzmiał jak silnik samolotu odrzutowego mknącego gdzieś ponad burzowymi chmurami.

WSZYSCY

Huk silnika brzmiał jak wojenna symfonia.

Odruchowo zadarli głowy w górę, ale szybko je opuścili oślepieni przez strugi deszczu. Przez chwilę widzieli jednak coś dziwnego. Jakieś rozbłyski. Może odgłosy strzałów z ciężkiej broni maszynowej. Widzieli też czerwone smugi – jak wystrzały w gwiezdnych wojnach.

Na niebie toczyła się walka pomiędzy myśliwcem i chyba czymś jeszcze.
Coś w górze wybuchło. Usłyszeli świst i zobaczyli jakiś obiekt przecinający nocne niebo. Spadał jakieś pięć kilometrów od nich, ciągnąc za sobą wstęgę ognia- niczym mniejsza kometa. Wyraźnie widzieli że ma kształt dysku – pierdzielone UFO. Potem pojazd kosmitów walnął w ziemię i ujrzeli kulę ognia, która urosła w górę, w charakterystyczny kształt grzyba atomowego.



Spektakl na niebie nie ustał, ale silnik samolotu nagle ucichł, lecz wcześniej ujrzeli rozbłysk na niebie, kilka kilometrów od nich, i stłumiony huk.

Wszystko to trwało najwyżej piętnaście sekund....

 

Marrrt

Ratowanie Nocnego Rycerza miało w sobie coś czego Triple Kay zawzięcie postanowił się trzymać. Coś co sprawiało, że jego niezbyt tęgi umysł nie panikował, a wręcz przeciwnie mógł się skupić na czymś bez czego nie był sobą. Na byciu zajebistym. A jest coś bardziej zajebistego niż uratowanie Nocnego Rycerza przed obcymi? Ciągnął więc bezwładne i wcale ciężkie ciało niebaczny na jego powyginanie, w ślad za Patrickiem nawet nie bardzo zastanawiając się gdzie idą, tak długo jak byli z dala od potworów. I to było fajne. Nie trzeba było myśleć i wszystko się udawało.

Do czasu. Przystanął gdy zobaczył co się stało z Madueke. Lazła jak jakiś zombiak, a zaraz za nią sunął potwór. Jakby spuścił ze smyczy psa… Przez chwilę wrestler próbował ogarnąć jak to się stało, ale zaraz zobaczyli Tornado. I generała. I “jak” przestało kurwa go interesować. W dodatku gdzieś ponad nimi znów doszło do jakichś wyładowań, które tym razem pobrzmiały zwyczajną eksplozją. Nie żeby Triple często takie słyszał, ale nie były to tym razem pierdolone gromy z zaświatów.

Tornado jednak chyba nie podzielał jego ulgi, bo nadal lazł na nich jak porażony. Wracać nie było do czego więc trzeba było iść za ciosem do dziury w murze. Dociągnąwszy Davida jeszcze kawałek, Triple uzbroił się w kawał gruzu z muru, który w razie zwarcia zamierzał rozwalić o łeb Tornada.

 

__________________
"Beer is proof that God loves us and wants us to be happy"
Benjamin Franklin